Online Verhalen

Ik heb hier al eerder een verhaal geplaatst (Try to keep us alive) maar ik was er zwaar ongelukkig mee dus heb ik besloten om het opnieuw te proberen. Verder ben ik heel slecht in 'd' en 't' dus daar zul je veel fouten in vinden. Kleine foutjes hoef je wat mij betreft niet te melden want meestal verbeter ik ze zelf door het nog eens rustig door te lezen.

ProloogZe had nog nooit zo'n vlammende pijn gevoeld. Haar dood was onvermijdelijk en plots zo gemakkelijk om te accepteren.
Ze gilde niet meer, het kronkelen van haar lichaam was gestopt.
'Misschien is doodgaan niet zo vreselijk.'
'Misschien is het zoals in slaap vallen.'
Felle kleuren dansten voor haar ogen en ze wist een glimlach tevoorschijn te toveren.
'Misschien is doodgaan het mooiste wat je kan overkomen.'
'Misschien is dit wat ze noemen, de grote finale.'
Op een afstandje stonden een man en een vrouw naar het reddeloze meisje te kijken. Ze droegen handschoenen en lange jassen, hun ogen gingen schuil achter enorme zonnebrillen. Niemand leek hen op te merken ondanks hun vreemde uiterlijk.
De vrouw zuchtte diep. 'En toch is het tragisch.' Haar partner knikte langzaam. 'Wij hebben hier niks over te zeggen.'
Verder zwijgend keken ze toe hoe het meisje in een ambulance werd getild. De man pakte een mobieltje tevoorschijn, toetste iets in en knikte naar de vrouw. Het tweetal draaiden zich om, hun werk was gedaan.

Oh wat een spannend stukje
Het is mooi geschreven, over je schrijfstijl kan ik nog niet echt iets zeggen omdat het een klein stukje is. Ik denk dat het zeker wel een leuk verhaal wordt.

Veel succes met het schrijven!

^^ dankje (:Hoofdstuk 1.Mijn ene been bungelt uit het raam, in een poging om de laatste zonnestralen op te vangen. Met mijn andere probeer ik evenwicht te houden zodat ik dadelijk niet van de vensterbank afrol of, nog erger, uit het raam val. Er ligt een dik, stoffig boek op mijn schoot waarvan ik al de hele dag weet dat ik het moet leren maar waartoe ik me niet kan zetten. 'Etiquette voor jongeren' staat er in dikgedrukte letters op de voorkant. Verderop in mijn kamer slingeren nog tien van zulke boeken, de één nog saaier en slaapverwekkender dan de ander. Volgende week heb ik een proefwerk en ik ben nog steeds niet begonnen. Peinzend bekijk ik hoe de zon langzaam ondergaat. Een paar zwakke stralen schijnen op het gebouw en de boomtoppen. Als ik vanaf nu elke dag een boek lees, kan ik heel misschien nog een voldoende halen.
Zachtjes vloekend sla ik het boekwerk open en kreun bij de eerste bladzijde. Een inhoudsopgave van 2 pagina's beloofd weinig goeds.
'Hoofdstuk één, sociale omgang in het algemeen,' lees ik hardop voor, 'Ik ben sociaal genoeg, toch Troetel?' Glimlachend werp ik een blik in de hoek van mijn kamer. Geen Troetel. Mijn hart slaat een paar ritmes over als ik zie dat de deksel niet dicht is. Ik durf op Presidente Anasatia te zweren dat ik dat ding heb afgesloten.
In mijn haast om bij de bak te komen val ik uit het venster, landend op een paar stapels boeken. Kruipend bereik ik de glazen bak. Troetel is weg.
Half in paniek begin ik mijn kamer door te spitten. Er vliegen kussens door de kamer, stapels boeken worden omgegooid en de enorme hoeveelheid troep onder mijn bed veeg ik weg. Geen Troetel.
'Als je hier niet heel snel hier netjes heen komt, wurg ik je,' sis ik. Niet dat ik dat ooit zou doen en niet dat Troetel zich er ook maar iets van aan zal trekken. Mijn ogen schieten door de kamer, op zoek naar een plek die ik gemist heb. Uiteindelijk rusten ze op de deur. De deur die half openstaat.
Ik heb een probleem.
Zachtjes schiet ik de gang op. Het is om deze tijd verboden om op de gangen te zijn aangezien het studietijd is. Op zondagavond zit natuurlijk niemand te studeren maar de professoren zijn naief genoeg om te geloven dat we het wel doen. Ik sluip langs de dichte deuren, op zoek naar een plek waar Troetel zich kan schuil houden. Even overweeg ik om terug te keren naar mijn kamer maar de gedachte aan wat er gebeurd als ze Troetel betrappen weerhoud me. Net als ik de trap naar de zolder op wil sluipen, klinkt er een gil van beneden. Opgelucht spurt ik de trappen af. Troetel is weer terecht.
In de eetzaal staat Cecilia op een stoel te krijsen. Haar ene arm hangt nog in de lucht en de poetsdoek waarmee ze het stof afneemt is stevig in haar hand geklemd. Troetel ligt met zijn kop op de grond precies voor de stoel. Zodra ze me ziet gaat het gillen over in schreeuwen. 'Jij! Haal hem weg!' Ik kijk haar vermakelijk aan. Dit is entertainment van de hoogste plank en voorlopig geef ik dat nog niet op. 'Ik zie nog wat stof,' zeg ik, knikkend naar de kroonluchter aan het plafon. Het gezicht van ons dienstmeisje gaat van wit naar pimpelpaars. 'Wat ben je toch een vreselijk kind! Haal hem weg of ik haal m'neer erbij!' Ik knik langzaam en ga in kleermakerszit op de grond zitten. 'Ga je gang,' glimlach ik, 'Pas wel op als je van die stoel af komt, hij bijt.' Cecilia wordt weer bleek en ze begint waarachtig nog te huilen.
Ik gniffel. Als de rest van het internaat dit kon zien... Ik strek me lui uit op het dikke tapijt waar de eetzaal mee bedekt is. 'Troetel,' fluister ik, 'Kom dan.' Mijn huisdier draait zijn kop even mijn kant op en besluit vervolgens dat Cecilia interessanter is. Ik kan het hem niet kwalijk nemen. 'Haal hem nou weg' huilt ze. Ze staat nog steeds bevroren in die rare positie en ik kan niet anders dan lachen om de hele situatie. Opeens valt er een enorme schaduw over me heen. Nog nahikkend kijk ik om en staar recht in het gezicht van de directeur.
Probleem.
Meteen krabbel ik overeind en maak een lichte buiging. Sommige van ons maken zulke diepe buigingen dat hun neus haast de grond raakt maar zo diep gaat mijn achting voor de directeur niet. Hij kijkt ons lichtelijk verbaasd aan. 'Wat doe je daar? Die stoelen zijn niet gemaakt om op te staan,' snauwt hij naar Cecilia. Achter me hoor ik haar nog overdrevener snikken. 'Het is dat kind m'neer!' Ik werp een kwade blik over mijn schouder, net lang genoeg om te zien dat er een triomfantelijk lachje op h aar lippen speelt. 'Val aan,' sis ik naar Troetel. Hij blijft roerloos liggen.
'Juffrouw Stardust, ik had uiteraard kunnen weten dat u verantwoordelijk zou zijn voor het rumoer in het gebouw,' zegt hij bars. Ik schud mijn hoofd. 'Dat gillen kwam van haar. U weet dat ik nooit iets zou doen om de heerlijke rust op een goede zondagavond te verstoren.' Ik doe een zwakke poging om te glimlachen maar het gezicht van de directeur blijft strak. 'En waarom, als ik vragen mag, bent u dan momenteel niet op uw kamer?' Ik zend telepatische berichten naar Troetel dat hij de kamer uit moet komen zodat ik kan liegen maar als ik snel over mijn schouder spiek merk ik dat hij, zoals gewoonlijk, lui blijft liggen. 'Ik zocht iets,' glimlach ik. Op de achtergrond begint Cecilia weer hoog te gillen, ditmaal om de medelijden van "m'neer" op te wekken. 'Hij gaat bijten!' krijst ze. Ik draai me om en zie tot mijn genoegen dat haar act haar evenwicht verstoord en met een hoop gegil en armgezwaai valt ze van de stoel, vlak naast Troetel. Ha-ha. De directeur duwt me met een woest gebaar aan de kant.
'Meisje toch, gaat het wel goe-' hij blijft midden in zijn zin stokstijf staan. Zijn gezicht kleurt rood en in zijn nek begint een adertje te kloppen. 'Haal hem hier weg voordat hij ons allemaal vermoord.' Zijn stem klinkt ijzig kalm en past totaal niet bij het opgeblazen hoofd. Ik sjok richting Troetel. 'Hij vermoord niemand,' mompel ik, 'En een python kan niet bijten,' snauw ik naar Cecilia. Langzaam pak ik de drie meter lange slang op. Halverwege doe ik net of ik hem laat vallen, precies in de buurt waar Cecilia nog staat uit te huilen. Haar zwarte haar is onder haar kapje vandaan gegleden en er staan kleine zweetdruppeltjes op haar voorhoofd. Ze gilt en begint zo snel ze kan achteruit te kruipen. Troetel kronkelt met zijn lijf en zijn kop legt hij op mijn schouder. Ik kijk vragend naar de directeur. 'De deksel stond open maar ik zweer dat ik het heb afgesloten,' zeg ik. De man staart naar mijn slang, wrijft nerveus in zijn handen en veegt die vervolgens af aan zijn driedelig kostuum. 'Breng dat beest weg. We praten hier morgen wel verder over,' zegt hij. Ik knik en maak weer een lichte buiging.

haha,
Wat een grappig stukje :p Ik heb paar keer hevig lopen lachen, echt leuk gedaan. Je schrijfstijl is ook erg fijn en het verhaal leest makkelijk en snel weg. Ik heb geen foutje zo snel opgemerkt, dus erg goed gedaan , maar ik lees meestal over alle kleine foutjes heen dus er kan er ergens nog wel 1tje zitten.

Veel succes met het verder schrijven

^^ Dankje (: Achteraf zag ik wel een paar kleine foutjes, dus die heb ik er maar snel uitgehaald xd

Troetel voelt loodzwaar aan in mijn armen terwijl ik hem naar boven draag.
'Waarom blijf je nou niet gewoon in je bak liggen?' kreun ik onder het gewicht. Geen antwoord, nog geen klein sisje kan er vanaf. 'Ik hoop voor jou dat je niet weg hoeft,' mompel ik, 'Of dat morgenavond gebraden python op het menu staat. Ben je eetbaar trouwens?' Troetel laat zijn kop weer op mijn schouders zakken en knijpt zijn ogen dicht. Op de eerste verdieping blijf ik even stilstaan om uit te hijgen. 'Dat worden minder muizen, gozer,' puf ik. De deur waar ik het meest dichtbij sta gaat langzaam open. 2 grote ogen en een paar plukken bruin haar komen tevoorschijn. Fien.
Dit is de etage waar het personeel slaapt, zodat ze altijd mooi 'centraal' liggen en dus altijd bereikbaar zijn. Zodra ik het dochtertje van Cecilia zie gaat me een lichtje op.
'Troetie,' zegt ze met een zacht stemmetje en haar handjes grijpen naar de slang. Ik doe een stap achteruit. 'Fien,' zeg ik streng, 'Ben jij soms in mijn kamer geweest?' Ze slaat haar grote, bruine ogen neer en friemelt aan haar jurkje. 'Haru had een muis gevangen,' fluistert ze, 'Ik dacht dat Troetie wel honger had.'
Het gebeurt wel vaker dat Fien tijdens het avondeten mijn kamer insluipt om Troetel te voeren. Het zijn beste maatjes samen. Fien omdat ze 'Troetie' zo "schattig" vind kijken, Troetel omdat hij in Fien een lekker hapje ziet.
'Je moet wel zijn terrarium afsluiten,' zeg ik streng, 'Nu was hij ontsnapt en de directeur is heel erg boos op mij en Troetie.' Fiens gezichtje staat beteuterd en haar onderlip begint te trillen.
'Sorry,' haar stem bibbert. Ik kijk snel om me heen om te checken of er niemand aankomt. 'Aai hem maar even en dan mag je morgen komen helpen met muizen voeren,' zeg ik zacht. Haar gezichtje klaart op en ze grijpt Troetels staart. 'Ik laat Haru nog een paar muizen vangen,' zegt ze blij. Haru is de stokoude kat van het internaat, waarvan ik me altijd verbaas dat hij überhaupt nog een miauw uit zijn strot weet te krijgen. Laat staan dat hij een muis weet te vangen.
'Doe maar,' glimlach ik, 'Dan gaat Troetel nu naar bedje toe.' Fien drukt een kus op zijn staart en rent opgewonden weer het kamertje van haar moeder binnen.

Ah, wat een schattig meisje is die Fien :p Wel grappig dat haar moeder zo bang voor die slang is en Fien zelf helemaal niet.
Dit stukje is ook weer makkelijk om weg te lezen en erg leuk. Deze keer heb ik wel een opmerking voor je:

Alle cijfers tot en met 20 met je volledig uitschrijven, tevens ook andere makkelijk uitschrijfbare cijfers volledig uitschrijven; zoals tweehonderd.
Dus bij deze zin:

2 grote ogen en een paar plukken bruin haar komen tevoorschijn.

Moet je de 2 als cijfer volledig uitschrijven; twee.

Veel succes met het verder schrijven van het verhaal

Ik heb de proloog al gelezen en die sprak me erg aan! Zodra ik wat meer tijd heb ga ik de rest lezen