Online Verhalen

Ik hoop dat dit verhaal beter zal gaan en ik het af zal maken.
Vragen, feedback, kritiek, complimenten OID zijn allemaal welkom

---
Het weinige maanlicht dat zich door het gebladerte wist te wringen belichte mijn bebloede lichaam op de grond. In de omringende duisternis stonden de eeuwenoude bomen trots overeind. Net zoals overdag.
De droge aarde onder mijn lichaam deed pijn. Al het opgedroogde bloed kleefde aan mijn lichaam. Ademen was zwaar en ging moeizaam. Ik probeerde op mijn zij te gaan liggen. Het stak. Een traan rolde uit mijn ooghoek.
‘Waarom, waarom moest het zo gaan?’ Het was niet meer als een fluistering. Het deed pijn.
Vaak had ik gedroomd over hoe ik ging sterven. Ik had alleen niet gedacht dat het zo zou gebeuren. Ik knipperde met mijn ogen. Wat ik zag veranderde alleen niet.
Mijn gedachten sloegen op hol. Ze gingen van hot naar her. Vooral naar jou.
Elke herinnering van ons tweeën is zo ver weg. De afstand was te groot. Het boeide me ook niet meer. Je had me verlaten.
Een glimlach speelde op mijn lippen. Ik zou begraven worden in de harten van de levenden. Ik zou waardig gestorven zijn.
Mijn gedachten sijpelden een andere gang in. Een ogenblik later lieten ze me alleen.
De stilte om mij heen was ondragelijk.
Ik wilde terug naar de tijd zonder zorgen. Me laten leiden door de wind. De wind waarmee ik verder kwam. De laatste tijd blies hij me terug.
Terug naar het verleden. Terug naar de pijn.
Alles werd grijs, langzamerhand ging het over in zwart. Ik zag niets anders meer. Overal waar ik keek was duisternis.
Ik sloot mijn ogen. Probeerde weg te vallen. Alles achter me te laten. Me in de duisternis laten verdwijnen.
Het was voorbij. Ik had verloren. Ik was te laat geweest.
Een traan welde op in mijn ooghoek. Via mijn wang gleed hij richting de grond.
Daar spatte hij uit elkaar.
Langzaam gleed ik weg, weg van het leven, terug naar jou.
‘Het spijt me-’


Edit: Quote

Toevallig heb ik The Hobbit én De Hobbit gelezen (dus de oorspronkelijke versie en de Nederlandstalige vertaling), en nu moet ik toch even snel reageren op je 'quote' stukje;

Stemloos krijst het,
Vliegt vleugelloos rond,
Tandeloos bijt het,
Mompelt zonder mond.

Is de (vertaalde) tekst van Tolkien.

De oorspronkelijke tekst:

Voiceless it cries,
Wingless flutters,
Toothless bites,
Mouthless mutters.

Ik weet niet precies wat ik hier nou mee wil zeggen, vooral denk ik dat je heel erg goed moet oppassen met het quoten van mensen, vooral wanneer de quote een vertaling van een tekst betreft. En je had 'krijt' ipv 'krijst' geschreven ;)

Je proloog wekt meteen een paar vragen op die je dwingen verder te lezen al ben ik benieuwd waar de quote naar toe leid (als het ergens heen leid ) Ik ben benieuwd wie jou is.

Wauw. Je weet de emoties heel mooi te beschrijven in je proloog. Ik ben benieuwd naar de rest.

@Christian, ik heb het veranderd. Even in de Engelse, dat leek ik me handiger .
@glenovic, het is dus goed gelukt! Dat jou komt nog. De quote is een raadsel in het boek De Hobbit. Het antwoord is wind.
@ROMEH, bedankt. Ik heb er erg mijn best voor gedaan.

@JodieJJ, je hebt hier niet gereageerd maar ik wil je nog wel even bedanken voor de hulp aan de proloog . Het heeft me iets zekerder gemaakt.

Hier is een deel van Hoofdstuk 1! Hopenlijk is het iets.

-----
Een felle bliksemschicht lichtte de lucht op, meteen gevolgd door de donderende donder. De regen striemde mijn gezicht en de wind blies me weg.
Gillend probeerde de mensen om mij heen weg te rennen. Weg van dit enorme gevaar.
Nog een lichtflits. Alles lichtte op.
Het geluid vulde alle oren. Ik stormde richting de kelder. Ergens halverwege zakte ik door de grond.
Ik viel. Ik viel en belande in een net. Doodsbenauwd hield ik mijn adem in. Één kreun, één snik, één zucht en ze hebben je.
Wie wist ik niet maar ik ze zouden me niet krijgen.
Zo zacht mogelijk knarsetandend klom ik uit het net. Op de tast probeerde ik hier weg te komen.
‘Milou,’ krijste een stem. ‘Valarie, ga terug!’ riep ik terug.
Luid gekraak. Mijn blik schoot omhoog. Rotsblokken vielen. Mijn hoofd bonkte terwijl ik probeerde te schuilen. Een harde klap op mijn hoofd.
Duisternis. Stilte.
Eindelijk rust…

‘Cait?’ Savannah’s stem klonk vreemd. Bezorgt? Nee, of toch wel?
Mijn lichaam draaide zich om terwijl ik mijn ogen open wilde doen. Voorzichtig opende ik mijn ogen. ‘Cait?’ zei ze weer.
Ja, het is echt bezorgd.
Mijn hoofd bonkte. Trillend bracht ik een hand naar mijn linkerzij.
‘Wat is er Sav?’ Alleen ik wist het al. De vraag was zinloos.
‘Droomde je weer?’ Een zucht verliet mijn mond. ‘Hoe weet je dat toch elke keer?’
Savannah rolde met haar ogen. Ik wist wat ze dacht. En even later zei ze het ook.
‘Je gilt elke keer. Elke keer weer. Je moet het los laten.’
Ik draaide me op mijn buik. Met mijn gezicht in het kussen. Savannah’s handen lagen op mijn rug. Ze drukte. Probeerde mij zover te krijgen dat ik me omdraaide.
Toen ze merkte dat het niet zou gebeuren gaf ze op en liep weg.
Het liefst wilde ik gaan gillen. Alleen mijn keel was helemaal dicht. Er kwam geen toon meer uit.
Een hevige trilling schoot door mijn lijf. Ik probeerde na te denken wat het was. Maar mijn hartslag overstemde mijn gedachten.
Ik richtte mijzelf op zodat ik op mijn armen lag. In het vage lichtschijnsel van de kaars zag ik het betraande gezicht van Savannah nog.
‘Sav?’ fluisterde ik tegen haar. Maar ze wende haar gezicht af. Vragen vulden mijn hoofd.
Mijn blik werd als een magneet naar de vlam getrokken.
Als het licht nu zou doven, bestond niets meer. Duisternis overheerst. Dan werd ik teruggetrokken naar het verleden. Naar boven.
Ik wilde dat niet. Niet meer. Alsjeblieft.
Langzaam maar zeker moest ik toekijken hoe hij doofde. ‘Alsjeblieft,’ fluisterde mijn stem.
’Caitlynn, hoor je me?’
Nee, het was te laat. ‘Ga weg.’
‘Caitlynn? Alsjeblieft luister naar me,’ smeekte de stem.
‘Wie ben je dit keer?’ zei ik angstig. Wachten op het antwoord wilde ik eigenlijk niet.
Vaak had ik vreemde geesten aan getrokken. Zoals de koning van Thirak. Een rilling ging door mijn ruggengraat.
’Caitlynn, wie ik ben maakt nu even niets uit.’
‘Mij wel,’ zei ik iets te hard.
‘Cait, stil. Ik probeer te slapen.’ Een beetje teleurgesteld draaide ik me om. Savannah snapte er niets van.
Maar die hoeft er ook niets van te weten.
’Doe even normaal, je zus hoeft niet wakker te worden.’
Ja, dat weet ik ook wel. ’Je zit in de problemen. Iedereen in je dorp.’ De stem klonk bang, nee niet bang. Doodsbenauwd.
‘Het hele dorp?’
’En het ergste, als het niet op tijd stopt. Het hele land.’
Het hele land. Dat kwam aan. ‘Wat is er dan?’ zei ik voorzichtig.
’Er komt een-’
‘Wat? Wat komt?’ Geen reactie. Stilte.

Hoofdstuk één:

Vragen beantwoord: geen
Vragen gekregen: een hoop.

Goed einde, hopelijk post je snel weer iets

Leuk! Ik hou wel van verhalen waarin geesten een rol spelen Ik heb het idee dat het meisje in de proloog zijzelf is of de geest waarmee ze net een gesprek had (hm..dat klinkt apart, een gesprek met een geest, haha)

Ik vind de proloog heel mooi geschreven. Ik had meteen zin in het volgende stuk, en die was er gelukkig al!
ik wil je wel één tip meegeven. Het valt me op dat je best vaak een reeds aan hele korte zinnen achter elkaar hebt, waar best ergens een komma tussen past. Even een paar voorbeeldjes waar een komma de punt kan vervangen:

Ze drukte. Probeerde mij zover te krijgen dat ik me omdraaide.
Het liefst wilde ik gaan gillen. Alleen mijn keel was helemaal dicht.
Ik probeerde na te denken wat het was. Maar mijn hartslag overstemde mijn gedachten.

begrijp me niet verkeerd, soms vind ik het juist heel passend om korte zinnen te gebruiken, maar ik zou het niet te vaak doen.

Ben benieuwd hoe het verder gaat

Ben benieuwd naar het vervolg. Wat Moonie inderdaad ook al zei. Soms zijn korte zinnen mooi. Ze geven net dat beetje extra, maar je hebt er iets te veel.

xxx Romy

@Glenovic, hihi
@Mooonie, ik zal er op letten
@ROMEH, ik zal er op letten (ik val in herhaling ).

Geen groot stukje maar hiermee sluit ik hoofdstuk 1 af. Ik heb dit al een tijdje geleden geschreven dus de korte zinnen haal ik er nog uit. Morgen denk ik. Nu snel slapen want morgen om acht uur op! Naar de dierentuin (soort van) dus dan mag het wel


------------

Waarschijnlijk was ik toch in slaap gevallen. Want ’s ochtends werd ik gillend wakker.
‘Cait, Cait! O god, hou op,’ gilde Savannah.
Hijgend liet ik me naast mijn bed op de knieën vallen. Savannah kwam naast me zitten. ‘Waren ze er weer?’
Ik knikte. Wat moest ik anders. Liegen? Nee, niet tegen mijn zus.
‘Iemand, ze, die.’ Stotterde ik. Savannah legde haar hand op mijn schouder.
Het kalmerende me een beetje. Een beetje maar.
‘Volgens mij, volgens mij was het M, Milou,’ bibberde mijn stem. ‘Zo klonk ze in ieder geval.’
Mijn blik vond haar blik. ‘Ik hoop dat je het mis hebt.’ Reageerde ze geschrokken.
Haar ogen sparaken boekdelen. ‘Ze zei dat we allemaal gevaar lopen.’ Mijn stem klonk leeg. Alsof een dode ze uitsprak.
Moeizaam stond ik op. ‘Ik ga maar eens aan het werk.’
Savannah schudde alleen haar hoofd. ‘Eerst mediteren. Je hebt een zware nacht achter de rug.’
‘Ik heb zwaardere gehad.’ ‘Niet zeuren, nu mediteren,’ snauwde Savannah.
Een zucht rolde over mijn lippen. Mijn lichaam gleed in de goede houding. Ik lette bewust op mijn ademhaling. Langzaam voelde ik mij wegzweven. Ik liet mij meedrijven op de wind, de wind van het leven, de wind van mijn ziel.
Ik voelde de aanwezigheid van Savannah. Haar aura was wit. Maar toch, daar, helemaal in het midden, zag ik een zweem blauw. Helder blauw.
Ze was bang.
De wind blies mij dichterbij haar. Zo dichtbij dat mijn geest haar zou kunnen aanraken als ik het wilde.
Mijn geest zou kunnen versmelten met de hare. Gedachten zouden niet meer geheim zijn voor elkaar. Ons lichaam zou één zijn. Ik kon het echter niet doen.
Er zijn regels. Regels waaraan ik me behoor te houden.
Ik trok me terug en zweefde terug naar mijn lichaam. Ik zocht mijn vingers, mijn tenen en mijn ogen.
Toen ik ze eindelijk gevonden had opende ik mijn ogen. Stekte mijn vingers en bewoog mijn tenen.
Savannah keek me een beetje raar aan. ‘Bedankt.’
Ik knikte.

Goed stuk! Ik nog steeds veel vragen, maar dat vind ik juist leuk Je maakt me nieuwschierig naar de regels die verbonden zijn aan eh...weet nog niet precies, haha.

Paar typfoutjes:

Haar ogen sparaken boekdelen

sparaken = spraken

[

‘Ik heb zwaardere gehad.’ ‘Niet zeuren, nu mediteren,’ snauwde Savannah.

Ik zou de tekst van Savannah op een volgende regels plaatsen. Nu lijkt het alsof die eerste zin er ook bij hoort

Stekte mijn vingers en bewoog mijn tenen.

Stekte = strekte

@Moonie, ooooooh, wat een domme foutjes van mij . Ik zal ze verbeteren!

-----------

Toen ik wakker werd onweerde het nog steeds. Ik hoorde het vaag, het was ver verwijderd. Waarom? Waarom zo?
Alles was verloren. Ik kon het niet. Ik was te laat. Tranen rolden over mijn wangen. Mijn vingers waren bevroren, ik kon ze niet bewegen.
‘Caitlynn! Het spijt me.’ Ik merkte dat ik schreeuwde.
Het was niet eerlijk dat ik dat meisje met mijn fouten opzadelde. Maar ik kon toch niet anders? Het was onmogelijk om het te doen. Ik had eerder haar hulp moeten aanvaarden. Dan was alles niet in gevaar gebracht.
Mijn gedachten verstomden, vervlogen met de wind.
Wind? Ik schrok op. Twee lichtgevende ogen keken mij aan. ‘Ga.’ zei een stem.
Mijn bloed stolde. Wat was dat?

De zon stond nog hoog aan de hemel toen ik naar huis liep. Dat was maar goed ook. Ik moest nog veel voorbereidingen treffen voor het midzomer feest.
Een zucht ontsnapte uit mijn mond. Ik had – bijna – alles al af. Alleen nog een ritueel. En dat ritueel vergt veel moeite en rust. Ik zou het eigenlijk nu moeten doen. Maar ik had beloofd nog even bij Rithem langs te gaan.
Toen zijn naam in mijn hoofd verscheen voelde het net alsof er een warme deken om me werd heen geslagen.
Mijn pas versnelde, tot dat ik gewoon ging rennen. Even later, toen ik bij zijn huis was, stond hij al buiten. Hij had een glimlach op zijn gezicht, net als mij. Ik liet me in zijn open armen vallen.
Heel even, heel even maar, liet ik me uit mijn lichaam glijden. Ik ving zijn aura. Roze, rood en oranje. Ik vertaalde ze direct in gevoelens: verliefd, energievol en vrolijk.
Ik wrikte me tussen zijn armen door en keek hem aan. Daar was nog steeds een glimlach aanwezig.
Ergens onderin mijn buik begonnen vlinders te vliegen, en niet een paar ook.
Ik schudde mijn hoofd. ‘Sorry, maar ik moet nu echt gaan. Straks vermoord Sayid me nog.’
Ik grinnikte.
Hij trok vragend zijn wenkbrauwen op. ‘Is het grappig om vermoord te worden door Sayid? Hem kennende is het martelen.’
Plagend prikte hij me in mijn buik, dat veroorzaakte direct een lachbui. Ik heb het niet vaak, maar ik was erg zenuwachtig.
‘Zenuwachtig?’ vroeg Rithem.
Gemaakt boos keek ik hem aan en duwde hem van me af. Met een ‘woedend’ gezicht zei ik tegen hem, ‘Wat denkt gij? Ik moet dit doen, anders word ik vermoord, gemarteld en gekookt.’
Ik hield dit nep boos zijn maar even vol. Toen klapte ik dubbel van het lachen.
Ik sloeg nog één keer mijn armen om hem heen en drukte een kus op zijn wang. Rithem zwaaide naar me. Ik zwaaide terug.
Snel draaide ik me om en sprintte weg. Ik was al laat.

Kort stukje, maar wel leuk! Het verduidelijkt haar gaven weer een beetje. Aparte naam trouwens, Rithem. Ik hou van aparte namen! Kan ze alleen zelf nooit bedenken, haha.
Eén foutje:

Hij had een glimlach op zijn gezicht, net als mij.

mij = ik

Ik heb het foutje veranderd in mijn document

-------

Happend naar adem kwam ik aan op de open plek waar het ritueel plaats moest vinden.
‘Alle goden, waar heb jij uitgehangen?’ Sayid sprak woedend. ‘Je zou hier al lang moeten zijn,’ mopperde hij.
Ik knikte, maar zei niets. Een beetje geërgerd keek hij me aan. Met zijn vinger priemde hij naar de cirkel. Een beetje aarzelend liep ik erheen.
Deze keer zou mijn aller eerste keer zijn dat ik dit ritueel in mijn eentje zou volbrengen.
Voor ik het kon tegenhouden zag ik de beelden van vorig jaar. Toen zij er nog was geweest.
Zij, Eline. Nog vaak had ze tegen me gepraat na haar dood.
Ik merkte dat ik haar gezicht nog aardig goed voor de geest kon halen.
Bijna mijn hele leven had ze me opgeleid tot dit soort momenten. Momenten dat ik rustig moest zijn. Voor dit ritueel had ik al een week bijna niets gedaan. Het enige spannende – wat niet echt spannend was – was naar Rithem en Valarie. Mijn beste vrienden.
Ik keek op en merkte dat Sayid weg was gegaan. Gelukkig maar, een andere levende ziel kon ik niet gebruiken. Ik kon hem pijn doen, geestelijke verwondingen aanbrengen zonder het te merken.
Een beetje beverig ademde ik uit.
Ik sloot mijn ogen en dacht aan haar.
Eline, hoor je me? Waar je ook bent, sta me bij. Alsjeblieft. Ik schreeuwde de woorden in mijn hoofd. Hopend dat ze naast me zat. Ik voelde een hand op mijn schouder.
Mijn gezicht vertrok, ik draaide me om. Ik keek recht in het lachende gezicht van Eline.
Ze knikte, ging net als mij zitten en sloot haar ogen. Haar handen schoten de lucht in, langzaam.
Ik drukte mijn handen tegen de hare. Ze voelden koud, kil.
Zonder dat ze sprak wist ik wat ze zou zeggen als ze nog leefde: Breng ze terug, breng ze hier Nelianne.
Eline had me nooit Caitlynn genoemd. Ze zei dat ze Nelianne mooier vond.
Een glimlach verscheen bij de gedachte aan haar. Ik merkte dat ik mijn ogen dicht had gedaan, dus opende ik ze.
Een beetje teleurgesteld merkte ik dat Eline er niet meer was. Half, haar geest hing als een wolk aan mijn hart. Ik voelde het gewicht. Zo was ze vaak bij me geweest.
Haar krachten zouden me bijstaan. Nu wist ik zeker dat het niet zou mislukken.
‘Overtref de kracht van de tijd,’ zei ik luid. Geen aarzeling was hoorbaar.
‘Overtref de kracht van het verleden, overtref de kracht van liefde, haat, woede, blijdschap en de toekomst.’
Al het zuurstof leek uit de lucht getrokken te worden. Ik ademde zwaar. Mijn hartslag vertraagde.
Ik wist wat dit betekende. Callista en Shane waren er. Snel verbande ik alle onnodige en irritante gedachten uit mijn hoofd.
Mijn ogen vlogen open en ik zag ze. Voor de eerste keer alleen.
Ik voelde het gewicht van Eline. Zij had dit al negenendertig midzomers lang moeten doorstaan. Ik wist dat dit moeilijk was.
Als je Callista beledigde was ze nog in staat je te vergeven, maar Shane. Dat was een heel ander verhaal. Je hoorde genoeg verhalen van vermoorde genezers door Shane.
Ik probeerde rustig te blijven.
Callista keek me vrolijk aan, zij was de heelster van het verleden. De gene die heerste over het verleden.
Ze kon het aanpassen, wezens van het heden de fouten van het verleden vertellen.
Shane echter keek woest, om maar niet laaiend te zeggen. Hij was de genezer van de toekomst.
Hij wist alle fouten die iedereen zou maken, hij probeerde mensen, elven en dergelijke op het goede pad te brengen. Toch bleven sommige grote fouten. Lange tijd geleden is hij gewond geraakt tijdens het gevecht tussen de twee Wachters.
Sinds dien is hij woest, hij weet zelf niet waarom. Hij is kwaad geworden, misschien op hun?
Wie zal het zeggen.

*Claps hands* Mooi geschreven. Ik vind het goed gevonden dat Callista, de heelster van het verleden, een vrolijk karakter heeft terwijl Shane wetende welke fouten er zullen komen het tegenover gestelde karakter heeft erg mooi gevonden. De twee wachter? Je maakt me iedere keer nieuwsgierig. Ik heb geen foutjes kunnen vinden of iets wat me dermate stoorde dat het de moeite waard is om schrijven.
Oh wacht haha zal je net zien: Sinds dien is hij woest, hij weet zelf niet waarom. Hij is kwaad geworden, misschien op hun?
Moet het niet: Sindsdien was hij woest, hij wist zelf niet waarom. Hij was kwaad geworden, misschien op hun? aangezien je in de verleden tijd schrijft en sinds en dien moeten aan elkaar
Kan in ieder geval niet wachten op je volgende stukje

Echt een goed stuk! Leuk bedacht, dat van de heler van het verleden en van de toekomst. Ik heb nog steeds veel vragen, dus schrijf snel verder

@glenovic, dankje, en ik zal het veranderen. Welke vragen heb ik al beantwoord? WIl ik nou eigenlijk wel weten.
@Mooonie,

Dit is niet veel, maar hiermee sluit ik hoofdstuk 2 af, ik heb de titel trauwens veranderd van hoofdstuk 2. Nog heel even, en alles slaat om :@ Whahaha

---------

Ik schraapte mijn keel. ‘Jullie zien dat Eline er niet is-‘
Callista onderbrak me. ‘Ze is bij je, jij kan haar dan wel niet zien. Ze is er. Ze hield echt van je. Alsof je haar dochter was.’ Ze glimlachte bemoedigend.
Ik knikte verwonderd.
‘Eline is gestorven van ouderdom.’ Hierbij glimlachte Callista en knikte Shane nors.
Een beetje beverig ging ik verder. ‘Ik wil jullie vragen hoe het zal gaan, er zijn volgens de profetieën zware tijden op komst voor ons. Ik wend me nu tot jou Shane.’ Ik keek hem doordringend aan. Terwijl ik aan het praten was werd mijn stem steeds vaster.
Shane keek me geschrokken aan. Ik wist niet waarom.
‘Jij weet wat er gaat gebeuren.’
Voor het eerst sinds lange tijd ontspande Shane zich. Het leek in ieder geval alsof hij zich ontspande.
Zijn stem was laag, erg laag. ‘Je weet net zo goed als mij dat ik je alleen in de goede banen mag leiden, ik mag je niets vertellen over de toekomst.’
Ik knikte, het was te proberen.
‘Je zult de goede banen volgen als je in je hart kijkt.’ Shane’s stem werd steeds zachter.
Toen ik naar hem opkeek ving ik zijn blik. Hij leek bang.
Ik wist het wel zeker. Hij was bang.
‘Laat je niet beïnvloeden door je vrienden, Rithem zal je willen helpen. Als je jou eigen hart volgt zal het goed komen. Volg je eigen keuzes. Niet die van hem. Jou eigen.’
Shane stak zijn hand uit en legde hem op de mijne. Een aarzelende glimlach verscheen op mijn gezicht.
Net zoals de vorige keer drukte hij een kus op mijn linkerwang. Alleen deze keer bleef hij langer hangen.
‘Je bent een goede meid.’ Daarna loste hij op, de duisternis verdween en het licht nam zijn plaats in.
Ik keek Callista aan, haar gelaatstrekken straalde alleen maar blijdschap uit.
‘Laat de wereld bloeien Nel,’ zei ze glimlachend.
Ik knikte terwijl Callista een kus op mijn rechterwang drukte.
Toen deed zich iets ongebruikelijs voor. ‘Je moet de toekomst veranderen.’ Een fluistering.
Shane…
Verwonderd bleef ik achter. Shane was helemaal niet boos, niet zoals de vorige keer in ieder geval.
Als je hem toen had gezien, jemig. Een rilling gleed over mijn lichaam. Angstaanjagend was hij geweest.

De vragen zijn grotendeels al beantwoord in hfd 1, ik heb nog steeds niet een echt beeld waar het verhaal heen gaat maar je tweede deel van hfd 2 heeft me genoeg geïntrigeerd om verder te willen lezen

Ik wordt steeds nieuwsschieriger! Meer heb ik eigenlijk niet te melden, haha

@Glenovic, whahaha, jij hebt nog geen beeld? na hoofdstuk drie heb je het wel
@Mooonie, leuk om te horen - eu, lezen

--------------------------
Ik weet niet hoe lang ik daar gelegen had en de ogen aan gekeken had voordat het tot me was doorgedrongen wat er was. Ga, ik moest weg.
Verbannen waarschijnlijk. Mijn eigen volk!
Tranen stroomden over mijn wangen. Mijn lichaam schokte. ‘Alsjeblieft! Alsjeblieft niet!’
Ik gilde wanhopig.
De ogen sloten zichzelf en verdwenen. De duisternis die ze achterlieten was ondragelijk. Verstikkend was de lucht om me heen.
‘Nelianne Caitlynn, je moet het alleen doen. Het spijt me. Ik was te laat.’
Ik sloot mijn ogen en zakte weg in een bewusteloosheid.

Langzaam stond ik op, mijn hoofd schuddend. Ik moest het allemaal maar even opruimen. Eigenlijk had ik er geen zin in.
Mopperend liep ik naar de bomen en legde mijn handen er plat op. Ik voelde hun energie, stromend als water door hun bast. Langzaam liet ik mijn lichaam in de boom zakken, ik liet me steeds meer oplossen in de bomen.
Natuurlijk stond mijn lichaam tegen de boom aan geleund en zakte steeds verder richting de grond, maar mijn geest loste op in de boom.
De energie in de boom vermengde zich met mijn geest. Ik kon elke gedachte van de boom ontrafelen. Er zijn regels, het mocht niet.
Ik liet zijn takken bewegen en alles wat op de grond lag bij elkaar. De stenen slingerden we de bossen in. Vallende stenen kwamen vaak voor dus ik hoefde niet op te passen.
Snel bedankte ik de boom en die gaf een lieve reactie terug.
‘Je mag altijd komen Nelianne,’ gaf hij door.
Ik was ondertussen weer in mijn eigen lichaam. Een kort ogenblik sloeg ik mijn armen om de boom heen en ik kon zweren dat een tak over mijn wang streelde.
Ik sprong op en rende richting huis, richting het feest.
Met een ruk stond ik stil. Ik hoorde – nee voelde - wat. Mijn geest loste op in de ruimte op me heen en zocht naar aura’s.
Donker, zwart, duisternis: de naderende dood.
Met een schok werd ik terug mijn lichaam in geslingerd. Er ging hier iets in het bos sterven. Binnen nu en een dag. Als een gek rende ik rond.
Zoekend. Waarna? Geen idee eigenlijk. Ik wist alleen dat er iets was.
‘Nelianne Caitlynn, je moet het alleen doen. Het spijt me. Ik was te laat.’
In mijn hoofd zei iemand wat. Wie? Milou?
‘Wie ben jij?’ Geen reactie.
Werd ik gek of zo? ‘Wat gebeurt er.’
Een gil, ik rende.
Takken zwiepten in mijn gezicht, stenen lieten me struikelen. Het kreupelhout vertraagde me.
Een paar honderd meter voor me stond iemand. Ik vertraagde.
‘Hallo?’ riep ik.
De gedaante draaide zich om. Direct zette ik een sprint in. Er was iets goed mis. Ik voelde het.

ooh wauw
Ik heb het in één keer achter elkaar gelezen en voordat ik het doorhad was ik al weer aan het einde. Ik vind het een mooi en sterk geschreven verhaal. Je bouwt het goed op en houdt de spanning er mooi in waardoor het lezen van het verhaal erg leuk is. Tevens zit er een duidelijke rode draad in het verhaal.
Ik heb nu zo snel geen fouten gevonden. En de fouten in eerdere stukjes hebben mensen je al op gewezen dus dat hoef ik dan niet nog een keer te doen.

Ik ben erg benieuwd naar het volgende stukje!

In één adem uitgelezen!

In het begin vond ik het een beetje verwarrend het verschil uit te vinden tussen de schuin gedrukte en de gewone tekst, maar ik ben er nu achter dat het een geheel ander persoon is. Dus nu is het niet meer verwarrend en maakt het me juist nieuwsgierig.

Ik vind het erg spannend om te lezen, gedurende het verhaal ontrafel je een hoop en veel van mijn vragen zijn beantwoord ^_^ (en natuurlijk zijn er nog veel over..)
De verschillende personages die in je verhaal komen, licht je goed toe. Ik denk dat ik de meeste wel in 1 keer zal onthouden

Ga zo door! Ik ben erg nieuwsgierig wat er aan de hand is.

@Artikel, stukje komt NU! Haha
@-Maaike-, ja, heb je mijn naam is Sarah gelezen? Daar heb je het gewone verhaal en het verhaal van Sarah er ook tussendoor. Zoiets is het ongeveer. OVer die personages, doe ik veel moeite voor

Mmm, waar was ik ook al weer gebleven (ben bijna voorbij hoofdstuk 4 dus even zoeken )
-----------------

Ik botste bijna tegen de gedaante op.
Ik pakte zijn schouders beet en keek hem aan. Ja, een jongen. Al was dat niet super duidelijk. De wonden op zijn gezicht waren afschuwelijk.
Blaren waren zo groot dat zijn oren gewoon dicht zaten, zijn ogen waren rood van het bloed. Opgezwollen wangen, zijn huid was gebarsten. Kloven, net zoals op je hakken en vingers. Maar op je gezicht. Dat hoort niet!
En ik kan het weten.
‘Wat is er-‘ mijn stem loste op in de lucht. Ze leken niet eens aan te komen bij de jongen, die zakte door zijn benen.
Ik had mijn spullen niet hier. Ik kan niet, nee. Nee. NEE!
Mijn lichaam schopte mijn geest zijn lichaam in. Daar vond ik niets. Kilte. Zwart. Dood.
Nee, alsjeblieft. Leef. Alsjeblieft.
Ik ging terug naar mijn lichaam. Ik kon niets meer voor hem doen. Maar ik kon hem hier toch niet achterlaten? Niet zo, ik moest hem begraven.
In mijn eentje, echt niet. Dat duurt te lang. Ik stond op en stompte loei hard tegen een boom. Meerdere malen.
Als er iemand stierf die ik had kunnen redden was het gewoon erger dan dat iemand zijn tijd was gekomen.
‘Flikker op. Ik ben te laat gew-‘ Te laat.
Die stem. Milou! ‘Milou was jij dat?’ Alweer geen reactie. Wat gebeurt hier. Ik word gek, dat gebeurd er.
Ik ademde diep in, probeerde de rust weer te vinden. Mijn ogen sloten zich als vanzelf en ik zond een bericht de wereld in.
‘Rithem, kom. Alsjeblieft…’

Ik weet niet hoe lang ik hier gezeten heb voordat Rithem kwam. Het had zo een dag kunnen zijn. Het vreemdste was dat ik hem niet eens aan hoorde komen. Ik merkte pas dat hij er was toen hij zijn handen om me heen sloeg.
‘Wat- o.’
Ik knikte. ‘Je trilt,’ fluisterde hij bezorgd.
‘Ik had, ik, ik had hem.’ Mijn stem stief weg. Ik had er geen woorden voor.
Rithem drukte me tegen zich aan. Ik stribbelde niet tegen. In tegendeel. Ik deed niets. Niets bijzonders.
Mijn ogen lieten de jongen niet los. Rithem’s hand pakte mijn kin vast en dwong me hem aan te kijken.
‘Jij kan er níéts aan doen Cait. Echt niet.’ Hij sprak dwingend. Ik moest wel luisteren.
Eerst wilde ik tegenspreken maar deed het toch maar niet. Ik maakte me los uit zijn omhelzing en keek weer naar de jongen. Al zijn wonden.
Waar waren die van?
Mijn gedachten lieten me alleen. Niets gebeurde in mijn hoofd. Alles voelde verdoofd.
Plots schudde Rithem me door elkaar.
‘Cait!’ gilde hij in mijn oor. Geschrokken keek ik op.
‘Ik weet dat je jou het persoonlijk aantrekt, maar je kende hem toch niet,’ zei hij woedend.
Ik schudde mijn hoofd. ‘Laat het los!’
Als antwoord drukte ik me tegen hem aan. ‘We begraven hem wel,’ zei ik gesmoord.
Ik voelde aan zijn lichaam dat Rithem knikte. Ik draaide me om naar de jongen en keek nog één keer goed naar zijn gezicht. Zodat ik hem niet zou vergeten.
Ik legde zijn handen over elkaar, zijn lichaam verging tot stof. Met een gil sprong ik op.
Rithem keek naar het lichaam net als mij. Ten minste, waar het net gelegen had.
Bang keken we elkaar aan.
Was het besmettelijk?
Direct pakte ik Rithem’s hand en rende samen met hem naar huis.

Ik heb de film haar naam is Sarah gezien, echt prachtig.

Maar nu over het verhaal; een mooi stukje dat zeker nog meer vragen oproept. Een duidelijke beschrijving over alles wat er is gebeurt. Dat Cait het zo naar zich toetrekt, alsof het haar fout is vind ik wel zielig voor d'r. Ik wens haar weel geluk toe in jouw verhaal :p Toen die man verging tot staf dacht ik "hé, hoe kan dat?" Ben benieuwd hoe dat verder gaat!

Veel succes met het verder schrijven!

Nee, haar naam is Sarah ken ik niet. Ik heb er wel veel verhalen over gehoord en het moet een mooi boek zijn Wellicht lees ik het een keertje.

Goh, je lost het ene mysterie op en die plek wordt gelijk ingenomen door een ander mysterie. Tot stof vergaan? Brr, dat belooft niet veel goeds..

Ik word gek, dat gebeurd er.

"gebeurd" moet hier met een T. Het is namelijk de tegenwoordige tijd en er staat geen hulpwerkwoord in de zin

Ga zo door!

ik heb het verhaal gelezen, heel erg mooi
ga zo door!

@Artikel, de film moet ik nog zien. Het boek is ook geweldig. Tot staf verging? Ik lag hier dubbel van het lachen. Mijn zusje spreekt het soms ook zo uit. Alsof zij het schreef .
@Maaike, ga lezen, echt mooi. Ik snapte het boek pas toen ik hem uit had.... Wel raar maar ja . Bedankt voor dat foutje. Ik verbeter het straks direct.
@Annemeixx, ik ga door

-----------------------

Mijn hoofd bonkte, mijn hartslag sloeg op hol. Verder was er geen geluid om mij heen. Ik probeerde mijn ogen te openen. Langzaam gehoorzaamden ze.
Er was niets anders dan duisternis. Maar toen ik goed keek, bleek het geen zwart te zijn. Maar grijs.
De kleur van twijfel. Zou het een teken zijn? Moest ik twijfelen?
Ik knipperde nog een keer. Elke keer wanneer ik knipperde werd het lichter om mij heen.


Ik kon niet meer, om de haver klap struikelde ik en belande met een klap op de grond. Rithem echter leek vol energie te zitten.
‘Ik, ik kan niet meer,’ hijgde ik toen ik weer eens gestruikeld was. Rithem trok me omhoog en duwde me voort.
‘We moeten wel,’ reageerde hij snel, ‘we zijn er bijna.’
Ja, dat weet ik ook wel. Dit is mijn gebied. Hier doe ik alles. Nou ja, veel in ieder geval.
Na nog tientallen keren vallen en opstaan kwamen we bij het dorp aan. Rithem duwde mij op een bankje neer en rende snel naar het stamhoofd.
‘Als ik nu op moet staan pleur ik neer,’ mopperde ik.
’Cait, pas op.
Die stem. ‘Ben jij Milou?’ Mijn stem beefde.
De stem zuchtte in mijn hoofd voordat die zei: ’Ja.’
Milou, ik had gelijk. Het was haar echt. Angst overspoelde mij. Waarom wist ik niet, maar haar stem had erg wanhopig geklonken.
Ik wilde vragen wat er was, waarom ik moest oppassen, maar Rithem kwam er aan en die wist niets over dat ik met geesten kan praten.
‘Hallo,’ mompelde ik afwezig.
‘Rithem heeft me alles al verteld Nelianne.’ Add, ons stamhoofd.
‘Fijn meneer. Ik ben uitgeput door alles vandaag.’
Ik keek op en zag dat Add knikte. ‘Het ritueel, vandaar.’
Als ik vol energie was had ik waarschijnlijk nu tegen hem staan schreeuwen. Alleen alles wat er vandaag gebeurt was werd me eigenlijk teveel.
Ik ben ook maar een meisje…
‘Denk je dat het besmettelijk is? Kan je het genezen?’ Dit zijn maar enkele vragen van wat er allemaal op me werd afgevuurd.
Hoe zag het eruit? Is het ernstig? Dodelijk?
Ik moest de neiging onderdrukken om mijn handen voor mijn oren te doen. Dus balde ik mijn vuisten maar.
‘Ik weet niets.’ Was het enige wat ze uit me konden krijgen.
Een beetje chagrijnig stuurde Add me weg. Dat boeide me niets, hij was altijd chagrijnig.‘Dit zal wel erg moeilijk voor je zijn,’ zei Savannah meelevend.
Aarzelend knikte ik. ‘Die jongen, zijn postuur leek zoveel op pappa. Het was gewoon eng. Misschien trek ik het me daarom zo veel aan.’
Ze knikte. Ik wist dat ze terug dacht aan pappa. Zijn zelfmoord was voor ons alledrie – ik Savannah en mamma - erg moeilijk geweest.
Ze schudde haar hoofd en probeerde me in een andere stemming te krijgen.
‘Het was Milou.’
Savannah’s gezicht stond bang. ‘Echt?’ Ik knikte.
Iedereen weet dat Milou lang geleden iets gedaan heeft wat gewoon niet kon. Niemand weet wat, dat is allang verloren gegaan.
De ene zegt dat ze een dodelijke ziekte heeft vrijgelaten, de ander zegt dat ze een verbond had gesloten met de duivel.
Wat je moet geloven is iets anders maar er doen vreemde verhalen de ronde.
‘Waarom zou zij met jou contact zoeken?’ stamelde Savannah.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Geen idee.’
Een beetje beverig zij Savannah: ‘laten we ons maar gaan klaarmaken voor het feest.’
Een feest? Hoe kan ik daar nou aan denken? Ik zei het niet, want iedereen had er zin in. Ik voor vandaag ook…‘s Avonds was het feest. Bijna niemand wist nog van de vreemde jongen af. Add had het ons verboden om het te vertellen. Morgen, morgen mocht het wel.
Add wilde niet dat de feeststemming weg vloeide de aarde in. Vreemde verwoording maar dat is Add.
Mijn blik gleed over de binnenplaats heen. Slingers van bladeren en bloemen hingen overal, bloemblaadjes lagen op de grond en om allerlei dingen waren takjes gebonden.
Tja, dit is onze manier van versieren. Zo doen we het al honderden – zo niet duizenden - jaren.

Weer gelezen en ben er weer erg onder de indruk van. Toen jij zei dat ik een foutje had gemaakt in mijn bericht ging ik meteen kijken, ikzelf heb toen gelachen joh, hahahaha Leek wel alsof ik toen met een bekakt iets in mijn hoofd die reactie heb geschreven, hahaha :p.
Het verhaal is qua inhoud weer lekker en nu begrijp ik ook waarom Cait de dood van die jongen zo naar zich toe trekt. Om de één of andere reden denk ik dat het verhaal iets met die jongen te maken gaat hebben, ikzelf denk dat het een geest was van haar jongere vader, maar het kan natuurlijk ook heel anders zijn. Het is immers jouw verhaal
Veel succes met het verder schrijven!

Zo, weer even bijgelezen Ik wist niet dat je alweer zoveel verder was, haha. Ik vind het nog steeds een spannend verhaal om te lezen en kijk uit naar het volgende stuk! Ik zag het trouwens echt even voor me, het gezicht van die jongen, jakkie. Hoop niet dat ik er nachtmerries over krijg, haha.

Leuk vervolg Wel een apart stamhoofd, op de een of andere manier verwacht ik altijd dat stamhoofden heel aardig zijn en je in je armen sluiten. Deze komt meer kil over.. (verder niks mis mee hoor )

Ik ben benieuw naar het feest! Ga zo door

Bedankt voor de reacites .

-----------------------

'Cait?' Ik draaide mijn hoofd weg.
'Geen zin,' mompelde ik onverstaanbaar.
Een hand werd op mijn schouder gelegd, ik voelde een stuk arm op mijn rug. Voordat ik al aanstalte had gemaakt om weg te lopen hield een andere hand me tegen.
Een beetje geërgerd keek ik op. 'Wat?' snauwde ik.
Rithem keek me rustig aan. Ik ontspande. 'Sorry.'
'Maakt niet uit. Ik snap het wel.'
Ik rolde met mijn ogen en drukte me iets harder tegen hem aan. Hij duwde me zachtjes richting een bank, gewillig liep ik mee. Ik ging zitten en legde mijn hoofd op Rithem's schouder.
Hij sloeg een arm om me heen en pakte mijn hand vast.
'Hoe zou hij geheten hebben?' Hij snapte meteen waar ik het over had.
'Geen idee.'
'Ik wilde dat ik het wist.'
Ik voelde dat hij knikte. 'Ik ook,' fluisterde hij.
Vermoeid sjokte ik voort door het bos. De pracht en praal die ik anders altijd zag was verdwenen. Alsof zelfs dit bos zijn kleurrijke dingen heeft verstopt voor mij. Alsof zij mij ook uitkotsten.
Door mij is alles misgelopen. Omdat ik geen hulp aanvaarde. Ik dacht dat ik het zelf wel aan kon. Tegen welke prijs?
Waarschijnlijk duizenden levens, van platen bomen en allerlei wezens.
Ik weet dat ik veel dingen mis gedaan heb, maar moet ik dat hier mee terug betalen om het zo maar te noemen? Blijkbaar wel…
Iedereen is blij dat Nelianne er nog wel is. Maar ze weet zelf niet eens wie ze is. Ja, haar ouders kent ze. Maar wát ze precies is weet ze niet.
Ik wilde naar haar toe gaan, maar dat werd me verboden. Tijdreizen mag niet...
'Het is zo frustrerend,' gilde ik tegen niemand in het bijzonder. 'Ik mag mijn fouten niet rechtzetten terwijl ik het kan!'
Ik hoorde zelf hoe wanhopig het klonk. Iedereen wist dat er nog één andere manier was. Moord.

'Moord,' fluisterde een stem in mijn hoofd. Ik schrok op.
'Rustig,' mompelde Rithem.
Hij pakte mijn hand en trok me weer tegen zich aan. Na enig trekken kreeg hij het voor elkaar.
Ik bleef woelen, stil liggen wilde maar niet lukken. Rithem werd kribbig en draaide zich om.
'Sorry, sorry, echt het spijt me. Sorry.'
Mijn gezicht werd bijna geplet in mijn kussen. Na een hele tijd durfde ik pas terug te praten. Nou ja, fluisteren kwam meer in de buurt.
'Milou, waarom?'
'Waarom wat? Door mijn fouten is het gedaan. Ik mocht niets. Anders was het verholpen. Alles!' gromde ze luid.
Zelfs al wist ik dat het niet kon, ik keek op om te kijken of Rithem het had gehoord. Blijkbaar niet. Opgelucht ademde ik uit.
Ik drukte mijn gezicht weer in het kussen en fluisterde: ‘Wat heb je gedaan?’
’Het enige wat ik kon doen was een moord plegen om alles op te lossen. Maar door hun-‘
Haar stem trilde van woede. ’Verdomme. Dat boek!’
‘Wie moest je vermoorden?’ stamelde ik.
’Iemand in jou tijd, iemand uit een bloedlijn.’
‘Welke bloedlijn?’ ’Mijne.’
Ik kreeg geen contact meer. Ze was weggegaan, had het verbroken.
Waarom? Geen idee.

Goed stuk! Ik vind die schuingedrukte stukjes waar je ieder hoofdstuk mee begint leuk En de overgang van dat stukje naar de rest van het hoofdstuk vind ik bij dit hoofdstuk echt heel mooi gedaan.

Je maakt hier weer een switch naar iets verder terug in het verhaal, wat ik erg mooi gedaan vind. Het stukje leest weer makkelijk weg en is zeker de moeite waard om te lezen. Eén klein foutje is mij opgevallen:

Waarschijnlijk duizenden levens, van platen bomen en allerlei wezens.

Planten

Ik ben echt een ramp met namen wie is Nelianne ook al weer?

Verder kort maar spannend stukje! Ik vraag me af wie er vermoord is en waarom dat niet hielp als dat een oplossing was .. Ga zo door!

@Artikel, bedankt voor het foutje. Dat switchen... gaat automatisch, best handig
@Maaike, Nelianne Caitlynn (Hoofdpersoon's hele naam ). Over dat vermoord dingetje komt nog

Mijn bestandje waar ik in bezig was is verwijderd door mijn moeder. Ik was maar driehonderd woorden verder dan dit dus het kan wel. Wel jammer. Morgen zal ik weer een stukje proberen te plaatsen.

Heey ik ben begonnen met lezen

In het begin dacht ik even huh, dit ken ik ergens van xD en toen zag ik jou bedankje eronder en toen ging het belletje rinkelen xD. De proloog had ik natuurlijk al gelezen haha

Ik ben nu bij je tweede stukje ik vind dat je het gevoel van het meisje heel goed hebt weergegeven, alleen had je van mij in het begin nog iets meer de omgeving mogen laten meespelen wat ik was meerdere malen even het spoor bijster van hoe het nou in elkaar zat. ( ik kon nog geen volledig beeld van de scene in mijn hoofd vormen )

Verder een perfecte spanningsbouw, ontzettend veel vragen die de lezer zeker moeten aantrekken.

@Jodie, haha, ik zal er op letten om de omgeving meer te beschrijven .

--------------------

Slapen was gewoon onmogelijk. Onmogelijk moeilijk. Beelden schoten voor mijn ogen langs, gegil vulde mijn oren.
Ik was al gestopt om telkens als ik het hoorde overeind te gaan zitten, want het zat in mijn hoofd. Nee, het was Milou. Dat wist ik zeker, te zeker.
Waarom, zou ik je niet kunnen vertellen.
MIjn ogen vestigden zich op het plafon. Ik volgde met mijn ogen de nerven van het hout. De grote en de kleine.
‘Milou? Alsjeblieft leg het me uit,’ stamelde ik gesmoord tegen Rithem’s rug. Hij bewoog langzaam.
Verdomme, waarom reageer je niet meer? Zeg gewoon waarom!
Ik voelde de woede koken in mijn lichaam.
’Verdomme, dat boek!’
Dat, dat had ze gezegd. Maar welk boek?
Boek, ik voelde het. Een gedachte die ik allang weg had gepropt probeerde in mijn bewustzijn te komen. Ik protesteerde hevig.
Nee, niet jij! Néé! Alsjeblieft…
’Caitlynn, je mag nóóít iemand over dit boek vertellen, nooit, zweer je dat?’
Zijn ogen keken me doordringend aan.
‘Waarom niet pappa? Wat is er zo belangrijk aan?’ Hij schudde geërgerd zijn hoofd.
‘Dat kan en mag ik je niet zeggen. Maar dit moet je openen wanneer de tekenen zich voordoen. Beloof je dat?’
Ik knikte aarzelend.
‘Zweer je het op je eigen blóéd?’ Ik knikte nogmaals, dit keer met grote ogen.
Pappa stak zijn hand, met de handpalm boven, naar mij uit. Ik beet op mijn lip.
Ik legde mijn hand in zijn handpalm. Mijn blik vond de zijne. Een traan gleed over zijn wangen.
‘Het spijt me zo, zo erg. Je kan dit nu nog niet begrijpen. Dat doet me zeer. Maar beloof dat je voor Savannah en mamma zorgt.’
Ik knikte. ‘Dat zal ik doen pap. Ga je weg?’ Ditmaal knikte hij.
‘Waar naar toe?’ ‘Naar een beter plek.’
Mijn mond viel open. Betere plek? Zij hij dat echt!
Hij had het hier goed met ons. Toch?
Pappa’s hand gleed naar zijn zak, daar haalde hij een mes te voorschijn.
‘P, pappa?’ mijn stem klonk bang.
Hij bracht zijn hand richting zijn keel hij…
Néé! Hijgend kwam ik weer terug in de werkelijkheid. Tranen stroomden over mijn wangen, adrenaline gierde door mijn aderen. Ik probeerde een muur op te trekken en deze gedachte te verdringen.
Nee! Te laat, bloed spatte uit de wond in zijn keel. Zijn lichaam werd slap en stortte neer op de grond.
Ik sprong uit bed en sprintte de buitenlucht in. Alles zoefde langs me heen. Vaag merkte ik dat Sebastiaan naar me keek.
Ik rende, probeerde die verdomde nacht achter me te laten. Al was het tien jaar geleden.
De grond onder mijn voeten veranderde. Van bosgrond richting zand.
Ik zou vast vlak bij het water zijn. Daar moest ik doorheen zwemmen.
Tranen schoten door de wind van mijn gezicht af.

Spannend en meeslepend stukje Echt goed beschreven, tevens heb je ook de omgeving wat meer aandacht gegeven.

Verbeteringen:

MIjn ogen vestigden zich op het plafon.

Twee kleine foutjes heb je in deze zin. De eerste is dat de "i" in "mijn" geen hoofdletter hoeft. De tweede fout is het schrijven van plafond.
Mijn ogen vestigden zich op het plafond

Zij hij dat echt!

Zij moet zei zijn. En volgens mij is deze zin een vraag, maar dat weet ik niet zeker. Als het wel zo is dan moet je de zin eindigen met een vraagteken, en anders niet
Zei hij dat echt?

Voor de rest heb je alles goed geschreven! We kijken uit naar een nieuw stukje

Argh, en toen stopte ze.... En nu dan?

Ik ben verder een beetje speechless

Schrijf maar snel verder

Ik hoop dat ik alles in dit stukje goed beschreven heb...

EDDIT: (Volgens Maaike) het is een beetje horrorachtig. Geen idee of ik het het hier echt neer moet zetten maar ik doe het toch maar even .
-----------------------


Ik rende door, water kletste tegen mijn voeten aan, remden me af. Ik waadde door het water. Probeerde te ontsnappen. Weg te komen. Weg, weg van hem. Al was hij mijn vader.
Mijn vader! Zelfmoord was niet de oplossing. Daar was ik wel achter gekomen.
Ik ging kopje onder. Kou omklemde me. Bewegen werd onmogelijk.
Proestend kwam ik weer boven water. ‘Waarom?’ fluisterde ik wanhopig. Langzaam kroop ik terug naar de kant. Daar liet ik me neerploffen en liet het verdriet mij omarmen.
In de verte hoor ik het gedonder van het onweer. Lichtflitsen schoten richting de grond. Ik bleef gewoon liggen op de natte grond, het verdriet leek ervoor te zorgen dat alles niets meer leek te boeien.
Mijn vader had nooit iemand iets misdaan, nooit.
'Caitlynn?'
Ik was zo in gedachten verzonken dat ik hem eerst niet hoorde. 'Pap?
Mentaal knikte hij. 'Schat, blijf niet hangen in het verleden. Voor mij?'
'Waarom liet je me in vredesnaam alleen?' Woede klonk door in mijn stem. 'En waag het niet nu geen antwoord te geven!'
'Nel,' begon hij aarzelend, 'Alles komt ooit wel goed terecht. Wil je dat geloven?'
Nee, dat wilde ik echt niet. Niets kwam nog goed. Niets. Hij leek het te merken.
'Nee.'
'Ga naar huis, je wordt nog ziek. Tot mijn verbazing kwam het er kil uit.
Niet zoals ik van hem gewend was.
Zou ik hem gekwetst hebben? Ik schudde mijn hoofd en stond op
‘Moord.’ Geschrokken keek ik om me heen. Mijn hart bonkte. Dit was niet Milou in mijn hoofd. Nee het was echt iemand, hier. Mijn hart begon steeds sneller te bonken, sneller en sneller.
‘Hallo,’ stamelde ik.
Ik voelde de angst door via mijn ruggengraat zich omhoog trekken. Het vestigde zich in mijn hoofd, tot het ondragelijk werd.
Voetstappen.
Ik drukte me plat tegen de kletsnatte grond. Door de regen heen turend kon ik een gestalte onderscheiden. Mijn ademhaling stopte.
'Help!' gilde een stem.
Krampachting kromp ik in elkaar. Vechtend tegen twee delen van mij. Mijn hart, en mijn hoofd. Ik wist dat ik niet op moest staan. Maar mijn hart wilde het niet geloven. Help, het had heel duidelijk geklonken.
'O help me alsjeblieft,' schreeuwde de gestalte.
Ik beet op mijn lip. 'Wat is er?'
Op dat moment viel de persoon voor mij op de grond. Voor ik het wist zat ik ernaast.
Niets, ik kon echt niets zien. Een hand greep mijn arm beet. Ik schrok. Beverig ademde ik uit.
'Help ons.' Ik hoorde het, zelfs al was het een zachte fluistering.
'Help ons, asjeblieft.' Het deed pijn aan mijn oren.
'Waarmee?' riep ik terug. 'Help!' Een meisje, het moest een meisje zijn. 'Wie ben je?'
'Megan, en jij bent Nelianne.'
Hoe, hoe wist zij mijn naam? Ik propte de vraag weg, nu kon ik er niet aan denken.
'Ik breng je naar mijn dorp,' zei ik, meer tegen mezelf dan tegen haar.
'Nee, laat me hier, ik wil waardig sterven. In de natuur.' Er klonk pijn door in haar stem.
De regen werd minder, ik kon haar gezicht zien.
'Nee, nee, nee!' Gilde ik.
Ze kneep mijn arm fijn. Ik piepte luid. 'Stil. Ik kom je nieuws brengen.'
Ik schudde mijn hoofd, haar gezicht. Haar gezicht.
Verdomme! Wat is dat.
Mijn gedachten schoten terug naar de jongen in het bos. Zij was erger...
'Raak alsjeblieft niet in paniek, het is niet ernstig.' Probeerde ze me nou op te vrolijken?
'Niet ernstig!' Mijn stem sloeg over. 'Niet ernstig! Meid, je gezicht is niet meer te herkennen.'
Dat was waar. Haar ogen puilen uit - één hing eruit - bloed sijpelde over haar gezicht, diepe en lelijke wonden sierden haar gezicht en haar neus... Waar was haar neus?
Mijn ogen gleden verder. Haar handen waren klein, alsof ze nooit door gegroeid waren na haar derde, haar lichaam was zo dun. Zo dun. Voorzichtig drukte ik erop.
Direct ging er een schok door haar lichaam. 'O meid, wat is er gebeurt?'
Megan schudde haar hoofd. 'Ik moet je wat zeggen voor dat het te laat is.'
Nu schudde ik mijn hoofd, ik moest haar eerst zuiveren. Ik sloot mijn ogen al, zocht naar de magie in mijn binnenste.
Vaag voelde ik haar hand op mijn schouder, ze schreeuwde. Ik verstond haar niet.
Langzaam drong het tot me door, ze leefde niet. Ik zag geen aura.
Mijn ogen openden zich. Keken in haar gezicht.
Een traan gleed over haar wang, maar het had net zogoed de regen kunnen zijn.
'Wat wil je?' vroeg ik met bevende stem.
'Pas op, je moet niets doen, niets. Hoor je me! Niets,' krijste ze. 'Alles komt goed, alles, geloof me.'
Dat kon ze toch niet zelf geloven? Verbluft keek ik haar aan.
'Geloof me...'
Ik wist wat er ging komen, toch kwam de klap heviger dan de vorige keer. Megan verdween.
Sijpelde de grond in samen met de regen die haar meevoerden.
'Nee,' zei ik geruisloos.

aah wat zielig
Wel weer mooi beschreven! Duidelijk vertelt hoe je hp over bepaalde dingen denkt. Dat maakt haar toch wel realistischer. Wel zielig dat alles tegen haar in gaat, maar het komt goed. Dat geloof ik

Er zaten kleine schoonheidsfoutjes in, zoals verkeerde leestekens, of misplaatste hoofdletters. Als je het zelf nog eens goed na leest dan kan je ze er zelf ook uithalen. Als ik dat allemaal ga doen dan leer je er zelf niet echt veel van

Maar het stukje is zeker goed!

En toen zat ik fijn in de les te roepen"Oeh bah!" -.-" Het begint een beetje horrortrekjes te krijgen als ogen uitpuilen en er eigenlijk geen gezicht is Niet dat ik het erg vind hoor. Ik vind het erg spannend en wil heel graag meer lezen!

Waarom wilde Nelianne nou niet gewoon luisteren =( waarom moest ze in discussie gaan over of het meisje wel of niet naar het dorp moest. Als ze gewoon geluisterd had ze geweten wat je ons niet wilde vertellen. *zucht* nu is het maar afwachten of we er achter gaan komen.

Ga snel verder!

Oei, Maaike, moet ik er nu zo'n tekentje boven zetten?
En heb ik die les verstoord ? Hoop het niet...

Thank you jochem

--------------------------------------

Mijn ogen volgden de laatste regendruppels de grond in. Vurig wensend dat ik ook de aarde in gezogen kon worden. Net als haar.
Wat er nu nog van haar was waren haar kleren. Ze lagen me uit te lachen.
'Het is je alweer niet gelukt! leken ze te schreeuwen. Ik maakte me daarvan los.
Ik merkte dat ik weer op zoek was naar Megan's aura. Aura's bleven - meestal - een paar dagen rondhangen op de plek waar ze hun lichaam achtergelaten hadden. Maar de hare niet.
Megan's aura was gestorven. Echt gestorven.
Mijn vader's aura had zich in Roana genesteld. Ik had het zien gebeuren.
De een zijn dood is weer een ander zijn begin. Een veel gebruikt gezegde. Maar een aura ging bijna nooit dood. Je moet echt vreselijk ziek zijn of je aura echt vreselijk oud.
Ooit had ik een derde reden geweten maar die leek nu niet van belang.
'Waar ben je in vredesnaam gebleven?' Mijn stem beefde niet meer.
Hij klonk vast, acceptatie leek er doorheen te schemeren. Ik had het duidelijk gehoord.
Maar of ik het echt zo voelde was het tweede.
Op dit moment leek ik gewoon echt niets te voelen. Echt geen ene flikker.
'Ga naar huis. Milou.
Ik wilde haar niet gehoorzamen, ze had me laten stikken. Ze zou toch moeten weten wat er was?
'Nee,' siste ik.
'Jawel, Rithem zoekt je.
Ik zuchtte diep. Verrek, het is al ochtend. Ik had helemaal niet gemerkt dat de zon op was gekomen. Mijn blik gleed in het rond.
Het water was rustig, de wind blies zachtjes en de vogels floten. Alsof ze niets hadden meegekregen van wat er vannacht gebeurt was.
Houterig probeerde ik op te staan. Na enig gezucht en gesteun leek het te lukken.
'Zucht,' mompelde ik.
Rithem kwam al aanrennen voordat ik ook maar een stap had gezet.
'Waar was je in vredesnaam?' siste hij toen hij naast me stopte.
'Hier,' fluisterde ik. Hij rolde met zijn ogen.
'Het is, het is. Even op adem komen.'
Afwachtend bleef ik staan. Een vreemd gevoel bekroop me. Hij leek bezorgd.
'Riosca,' mompelde Rithem.
Ik liet het woordje bezinken. Voor de tweede keer sinds korte tijd benam de angst mijn adem. 'Ri, Riosca?' stamelde ik. Rithem knikte.
Nee! Riosca...
De wolvin. De baas van de wolven. De wolven hier in het bos konden je besluipen met hun allen, geruisloos. Hun tanden... Rithem onderbrak mijn gedachten.
'Ze willen jou hulp.'
Dat was de druppel. 'Wat! Wat staan we hier nog.' Mijn stem sloeg over.
Als hun hulp nodig hadden was er wel iets goed mis.
Na die woorden was ik al wegsprint, Rithem achterlatend. Ik vloog bijna over het gras, zigzagde tussen de bomen door en sprong over het kreupelhout.
Met maar één doel voor ogen: naar Riosca. Ik rende. Mijn hartslag raasde.
Ik zag haar. Mijn hart stond stil, maar ik rende door.
Ik voelde hoe mijn ademhaling haperde. Uiteindelijk zakte ik neer bij haar kop.
Zwart: naderende dood.
Ik keek niet met mijn blik, maar voelde het. 'O Riosca...' mijn stem vervloog in de duisternis die haar omringde. Ik nam haar in mij op.
Als het een na laatste eerbetoon.
Riosca's vacht was doordrenkt met bloed, haar felgele ogen keken dof de wereld in. Een tand viel uit haar bek. Ik pakte hem op.
Ik deed geen poging meer om haar te helpen, haar aura was al weg. 'Het spijt me zo... Zo erg...'
'Jij kan er niets aan doen, ze had eerder moeten komen, had haar koppigheid opzij moeten zetten. Het spijt ons. Doe er iets aan, laat niemand meer sterven. Jij kan het stoppen.'
Tot mijn verbazing merkte ik dat het Asoir, een trouwe volgeling van Riosca.
'Hoe?' Was het enige wat ik uit kon brengen. 'Bloedboek.'
Na dat woord draaiden alle wolven zich om en stormden terug de bossen in, op een jonge wolf na. 'En wie ben jij?' mijn stem beefde.
'Kateryn. zei ze.
Vaag kon je zien dat er een glimlach op mijn gezicht lag, alleen als je heel goed keek zou je hem kunnen zien. 'Kateryn, de dochter van Riosca, toch?'
Ze knikte ter bevestiging.
'Wat bedoelde hij?' Kateryn begreep direct waar ik het over had.
'Lang geleden heeft iemand een boek gemaakt die alleen geopend kan worden met het bloed van iemand met eenhoornbloed in zijn of haar lichaam. Dat is één van de drie eisen. De tweede is dat het een erfgename van haar moet zijn of van de familie van de Ritokà. De derde eis weet niemand meer.
'En waarom denkt hij dat ik...' mijn stem verstomde.
Boek, boeken waren zeldzaam. Maar ík had er één. Zou dat...
Kateryn knikte heftig. Mijn ogen werden groot, hoorde zij mijn gedachten. Ze knikte weer.

Leuk einde Wel jammer dat er alweer een dode is gevallen, wat bijna bij elk stukje van jou nu al is gebeurd. En dat ze met wolven kan communiceren is zo leuk. Maar dat die wolvin haar gedachten kan lezen, nog leuker

Je hebt het fijn geschreven, maar het viel me op dat je erg veel enters hebt gebuikt. Dit is soms wel een beetje irritant, maar dat kan ook aan mij liggen hoor Je hebt goed gevarieerd tussen lange en korte zinnen, waardoor mijn gedachten er makkelijk bij konden blijven. Goed gedaan!

Nu ben ik echt heel nieuwsgierig naar de derde eis, maar ook naar hoe het verder gaat met het "bloedboek". Zo spannend! Hoop echt dat het allemaal eens een keer wel mee zit voor de hp, en dat het haar wel gaat lukken!

Succes met het verder schrijven!

@Jochem, ja, er komen nog meer Mmmm, dat afwisselen gaat echt automatisch. Had ik zelf nog niet eens door -

-------------------------

Ik had haar in mijn handen. Het boek. Één vraag spookte door mijn hoofd: Zou het echt dat boek zijn?
Nog heel even en ik zou de waarheid ondervinden. Ik bracht het mes richting mijn arm. Mijn ogen richtten zich op de langgerekte blauwe ader die over mijn arm liep als een litteken. Voordat ik er erg in had, had ik de punt van het mes over mijn huid laten dansen. Waar het uiteinde mijn lichaam had geraakt ontstond kippenvel.
'Nog even en ik zal zien of mijn vermoeden juist is,' mompelde ik.
Na enige aarzeling maakte ik een snee in mijn pols. Bloed spoot eruit.
Ik pakte het boek, of moet ik bloedboek zeggen? Zo langzamerhand begon ik het echt te geloven. Dit wás het bloedboek.
'Pas je wel op?' De kinderlijke stem van Kateryn onderbrak mijn gedachten.
Mijn ogen vonden de hare, alleen keken haar ogen naar mijn wond. Ik knikte.
'Ik vermoord mijzelf echt niet hoor.' Een vastberaden glimlach verscheen op mijn gezicht.
Mijn arm bonkte, een natuurlijke reactie. Ik richtte mijn geest erop. Één enkele druppel viel van mij af en spatte uit elkaar op de kaft van het bloedboek.
Mijn adem stokte. Kateryn deed hetzelfde. Met trillende handen probeerde ik het boek te openen.
Het lukte!
'Het is hem.'
Ik begon te lezen.

Lief dagboek,12-21-1221
Ik ga het proberen, proberen om het zelf op te knappen. Ik heb toch geen ene flikker nodig van anderen? Je hebt me ooit gelijk gegeven.
Want vandaag is het de dag - kijk naar de datum als je het al vergeten was.
Vandaag is de dag om het virus te stoppen.
Ik ga het gewoon doen. Wens me maar succes...
Dag...
Lief dagboek,12-21-1221
JA, het is gelukt! Tenminste dat denk ik (: Ik ben zooo opgelucht.
Dag, de gelukkigste vrouw ter wereld: Milou

***

VERDOMME, lief dagboek,Ik heb echt geen idee wat ik fout doe, het is gewoon onmogelijk om erachter te komen. Echt, werkelijk waar, ik heb ALLES geprobeerd. Maar het is FOUT gegaan verdomme...
Oké, dat is niet waar, ik heb niet alles gedaan. Maar het mag niet. Echt het mag niet. Waarom zou ik het niet doen...
Ik wil de schuld niet afschuiven op haar. Nelianne Caitlynn Bywater.
Ze is nog zo jong als het gebeurt. Doden, moorden, ziektes en nog veel meer. O verdomme! Ik had haar kunnen helpen, tijdreizen was de oplossing. Maar ze hebben het me verboden. Verdomme!
Ik zit nu in het bos, tranen stromen over mijn wangen. Het is een wonder dat je dit kán lezen. Het werkelijke is nog niet echt tot me doorgedrongen.
Ik ben VERBANNEN.
Verbannen omdat ik het verkeerd heb gedaan. Ik ga hier een BB van maken - bloedboek - zodat zij het kan lezen, alles wat ik fout heb gedaan. Al zal ik haar moeten dwingen dit te lezen via telepathie.

Aan Nelianne Caitlynn Bywater,

Nelianne, ik weet dat je me haat. Je haat me vast verschrikkelijk. Dat kan ik begrijpen. Maar ik dacht echt dat ik het alleen aan kon. Valary heb ik naar je toe gestuurd. Maar die was al zo ziek. Ik hoop dat ze je de boodschap heeft overgebracht.
Ik ga je nu iets vragen, en ik hoop zó dat je mijn opdracht aanvaard. Kruis het rondje aan met jou antwoord. Dit is je enige kans om je wereld te redden.O Ja, ik help je.
O Nee, doe het lekker zelf.

Ik sloeg mijn ogen neer. Wat! Ze denkt dat ik haar nu nog geloof!
'Geloof haar,' siste Kateryn in mijn hoofd. geschrokken keek ik haar aan.
Woede blonk in Kateryn's ogen.
'Oké.'

Een goed stukje. Maar ik vind het best irritant dat je van dagboekfragment opeens 1 zinnetje gewoon krijgt en dan weer dagboek. Dat leest voor mijn gevoel niet helemaal lekker.
Maar ik ben zeker erg benieuwd daar de rest. En wat gaaf dat het echt het "bloedboek" is. Ik hoop dat alles wel goed gaat aflopen, en dat je hp antwoorden vindt in het boek