Online Verhalen

Hallo, mijn naam Esther en ben 3 jaar. Weet je dat ouders en vooral mama heel lastig kunnen wezen vooral als je druk bent met leuke dingen doen zoals spellen en dansen. Het is zaterdag ochtend, zoals elke zaterdag een rustige dag met in de middag gaan lopen naar de stad. Maar het weer is koud, vies, nat, bah weer! Mama en papa zullen vast niet gaan lopen en warm thuisblijven en als we weg gaan zullen we met de auto gaan. Dan staat mama op, “Lars, trek jij je schoenen en jas aan?” zegt ze tegen mij oudere broer. Dan loopt ze weg en komt ze terug met mijn schoenen en jas, “kom Esther, schoenen en jasje aandoen”. We gaan vast zeker weer naar de stad, met de auto! Ik ga zitten op de vloer en mama helpt mij met mijn schoenen, dan moet ik opstaan. Ik mag zelf mijn jas aantrekken wat ik heel goed ken. Even kijken, mijn jas plat op de grond, dan mijn armen in de mouwen en dan de jas hup over mijn hoofd. Mama lacht en helpt mij met mijn rits, de knoopjes gaan dicht. “Eigenlijk ben je nog te dun aangekleed, kom jasje uit dan gaat mama even een trui voor je pakken!” Te dun aangekleed, heb het nu al warm en dan ook nog een trui aan! Dan komt mama terug, ze heeft een trui en een maillot, hallo mama moet ik die ook aan? Van mama moet ik zitten, ze doet mijn schoenen weer uit en mijn broek en trekt ze mij de maillot aan. Dan weer de broek, deze zit wat strakker nu en geen lekker gevoel. Mijn schoenen weer aan, staand doe ik mijn armen in de mouwen van de trui en mama trekt de trui over mijn hoofd. Dan helpt ze met mij jas, helemaal ingepakt lijk ik wel een olifantje op twee benen. En dat allemaal omdat we met de auto gaan? Eindelijk is iedereen aangekleed en zijn we klaar om weg te gaan, “we zullen jou nog even een sjaal omdoen en een muts”. We gingen toch met de auto, kijk maar eens naar buiten wat voor een bah weer het is. Maar mama luistert niet en doet mij een sjaal om, niet zo strak. Dan word er een muts over mij hoofd en oren getrokken, gaan we nu eindelijk naar de stad?


Dan pakt ze de wandelwagen, maar ik ben al 3 jaar en kan heel goed lopen. “Ester hup in de kinderwagen!” Kinderwagen, nee ben er te groot voor en loop richting de voordeur. Maar mama pakt mijn handje en trekt mij naar de wandelwagen. Maar ik weiger om te gaan zitten, mama kijkt mij aan met een nogal boos gezicht, “we hebben hier geen tijd voor jonge dame!” Ze tilt mij op en zet mij in de kinderwagen, dan gaan de riempjes om. “ niet te strak mama! denk ik bij mij eigen. Ik worstel met de riempjes om ze een beetje losser te krijgen, “Esther blijf nu maar gewoon normaal zitten, straks mag je lopen!” Oké, dat is dan afgesproken dat ik straks mag lopen.


Ook niet met de auto dus, daar zit je dan helemaal vastgesnoerd, sjaal strak om je nek en een muts die zo ver om je hoofd en oren zijn getrokken dat je sjaal niet meer te zien is! Tijdens het zitten is het best koud, brrrr die maillot helpt ook niet en de sjaal en muts! Ik kan beter lopen dan krijg ik het warmer “mama lopen!” zeur ik tegen mama! Maar die luistert niet en we lopen gewoon door! Dan stoppen we, mag ik eindelijk nu we in de stad zijn? Mama bukt voor over en ……….. ze doet mijn jas capuchon over mijn muts, hallo en ik heb het al zo warm! denk ik bij mij eigen! Dan lopen we door, “papa lopen!” maar papa luistert ook niet. Minuten gaan voorbij en terwijl mijn ouders en broertje vrolijk en overal naar toe kijkend door de stad lopen zit ik verkleumd en vastgesnoerd in de wandelwafen. “Ik wil lopen!” zeg ik op nog al niet meisjesachtige zurende stemtoon. “Esther, niet zo zeuren!” zegt mama boos. “Lopen!” blèr ik hard. Mama bukt voorover “Esther nu moet je goed luisteren, het is hier druk in de stad en mama wilt je niet kwijtraken!” Nou dat was het dan, ik heb de rest van de dag in de stad in de wandel wagen gezeten en niet mogen lopen. En mama had mij nog een belofte gedaan dat ik mocht lopen!

De uren in de stad gaan voorbij en ook uren in de wandelwagen. Ook als we ergens wat gaan drinken en eten wordt ik in een stoeltje gezet en het enige wat ik mag doen is wat drinken. Ik ben best stil, mama kijkt af en toe naar mij en zal wel denken waar die vrolijke dame is gebleven die altijd vrolijk kletst. Maar ik ben boos op papa, mama en ook mijn grote broer die wel gewoon mag rondlopen! “Volgens mij is de jonge dame een beetje moe, je bent zo stil?” Tja, wat moet ik hier nu op zegen, beter niks want ze begrijpen mij toch niet. Na het eten wordt ik weer warmpjes aangekleed en vastgesnoerd in de wandelwagen, we blijven nog even in de stad daarna naar huis waar ik wel mag lopen.


Thuis eindelijk alles uit en mag ik weer vrij lopen! Iedereen blij van het dagje winkelen, behalve ik! Teleurstellend kijk ik naar mama, “wat is er jonge dame?” Als ik mama kon duidelijk maken wat ik allemaal meemaak op zo’n winkeldag zal ze mij wel begrijpen. “Kom, mama brengt jou wel even naar bed want volgens mij ben jij een beetje moe?” Nee mama, niet moe! Ik ben boos en ongelukkig al de hele middag omdat ik niet mag lopen. Maar mama tilt mij op en we lopen naar boven, daar wordt ik uitgekleed en op bed gelegd. Ik krijg nog wel een kusje van mama maar dan gaat het lichtje uit.

Dit was mijn dagje winkelen, leuk niet!

Ik weet niet of het nog de bedoeling is of je door gaat met je verhaal of niet, maar aangezien dit het einde lijkt te zijn, valt dit verhaal onder de zogenaamde 'one-shots': verhalen die in één post klaar zijn. Daarom heb ik je verhaal het 'One-Shot'-icoontje gegeven. Mocht je het niet eens zijn met mijn beslissing kun je me altijd een PB'tje sturen.

Schrik niet van de lange reactie maar lees hem op je gemak door!

Een leuk verhaal/one shot. Ikzelf vind het makkelijk geschreven waardoor het snel te begrijpen is en makkelijk wegleesbaar. Toch heb ik een vraagje: Schrijf je expres moet die kleine spellingsfoutjes zodat het meer lijkt of een kind het vertelt of gaat het gewoon per ongeluk? Als je het expres doet dan kan je nu gewoon de kleine verbeteringspuntjes over slaan die ik je ga vertellen. Als het per ongeluk gaat is het misschien wel handig op de verbeteringen te lezen.

Verbeteringen:

Hallo, mijn naam Esther en ben 3 jaar.

Als je zegt mijn naam Esther vind ik het zelf alsof een holbewoner praat (sorry). Wat je beter kan doen is nog het woord "is" ertussen plakken.
Ook moet je getallen onder de twintig volledig uitschrijven dus het cijfer "3" moet je volledig uitschrijven; drie.
Wat ook nog bij deze zin is is dat het nog mooier is (mag je zelf kiezen) om "ik" voor ben te plakken zodat het nog duidelijker wordt.
Hallo, mijn naam is Esther en ik ben drie jaar.

Weet je dat ouders en vooral mama heel lastig kunnen wezen vooral als je druk bent met leuke dingen doen zoals spellen en dansen.

Waarschijnlijk heb je één "L" teveel bij het woord spellen, jij bedoelt (als ik kijk naar de zin) waarschijnlijk spelen. Tevens kan je hier beter nog een leesteken gebruiken om de zin iets makkelijker te laten lezen want het is nu meer een brei van woorden aan elkaar (vind ik persoonlijk).
Weet je dat ouders, en vooral mama, heel lastig kunnen wezen. Vooral als je druk bent met leuke dingen aan het doen zoals spelen en dansen.

Dan staat mama op, “Lars, trek jij je schoenen en jas aan?” zegt ze tegen mij oudere broer.

Wat ik je sowieso ga vertellen is dat het mooier is dat als iemand praat je op een nieuwe regel begint. Dit zorgt er dan ook voor dat het makkelijker wegleesbaar is.
Wat hier ook fout is is de bezittelijk voornaamwoord. Het is jouw broer, en als je het vanuit het kind zegt is het: mijn oudere broer. Dit kan ook gewoon een snelheidsfoutje zijn.
Dan staat mama op.
'Lars, trek jij je schoenen en jas aan?', zegt ze tegen mijn oudere broer.

Te dun aangekleed, heb het nu al warm en dan ook nog een trui aan!

Het is mooier als je een persoons voor een werkwoord zet, dus niet alleen "heb".
Te dun aangekleed, ik heb het nu al warm en dan ook nog een trui aan!

Dan weer de broek, deze zit wat strakker nu en geen lekker gevoel.

Ik snap wat je met deze zin bedoelt maar het is toch iets beter als je de zin iets ombouwt. bijv.:
Dan weer de broek, deze zit nu wat strakker en dat is geen lekker gevoel.

Dan helpt ze met mij jas, helemaal ingepakt lijk ik wel een olifantje op twee benen.

Aan het begin van deze zin heb je het bezittelijk voornaam verkeert gebruikt, of je moet de zin iets anders maken.
Dan helpt ze mij met mijn jas, helemaal ingepakt lijk ik wel een olifantje op twee benen.
of:
Dan helpt ze met mijn jas, helemaal ingepakt lijk ik wel een olifantje op twee benen.

Kinderwagen, nee ben er te groot voor en loop richting de voordeur.

Ook hier kan je beter een persoon voor een werkwoord zit. Dus bij deze zin moet er nog "ik" voor het woord 'ben'.
Kinderwagen, nee ik ben er te groot voor en loop richting de voordeur.

Tijdens het zitten is het best koud, brrrr die maillot helpt ook niet en de sjaal en muts!

ze doet mijn jas capuchon over mijn muts, hallo en ik heb het al zo warm!

Deze twee zinnen zijn tegenstrijdig. Eerst zeg je dat je het toch koud hebt en dat de maillot, sjaal en de muts niet helpen, maar later zeg je dan dat je het al te warm hebt als je nog een capuchon over je hoofd krijgt. Dat is een beetje tegenstrijdig.
Tevens zit er voor mijn gevoel een klein foutje in de tweede quote, er staat daar "mijn jas capuchon", misschien kan je dat beter iets anders neerzetten. Bijv.:
Ze doet mijn capuchon van mijn jas over over de muts.

Minuten gaan voorbij en terwijl mijn ouders en broertje vrolijk en overal naar toe kijkend door de stad lopen zit ik verkleumd en vastgesnoerd in de wandelwafen.

Je hebt hier waarschijnlijk door de snelheid een klein foutje gemaakt in het laatste woord van deze zin.
Ook kan je beter de eerste "en" in de zin weglaten. Als die "en" daar namelijk staat loopt de zin niet goed door en klopt hij ook niet.
Wat ik niet zeker weet maar ik wil het toch even mededelen, naartoe zou je volgens mij in deze zin aan elkaar moeten schrijven, maar dat weet ik niet helemaal meer zeker
Minuten gaan voorbij terwijl mijn ouders en broertje vrolijk en over naartoe kijkend door de stad lopen, zit ik verkleumd en vastgesnoerd in de wandelwagen

Na het eten wordt ik weer warmpjes aangekleed en vastgesnoerd in de wandelwagen, we blijven nog even in de stad daarna naar huis waar ik wel mag lopen.

Mij het woord "wordt" moet de "t" weg omdat het over de ik-persoon gaat. ook zou ik het gedeelte na de komma veranderen omdat hij nu niet goed loopt.
Na het eten word ik weer warmpjes aangekleed en vastgesnoerd in de wandelwagen. We blijven nog even in de stad maar daarna gaan we naar huis waar ik wel mag lopen.

Dit was mijn dagje winkelen, leuk niet!

Volgens mij kan je beter "leuk" en "niet" omdraaien.
Dit was mijn dagje winkelen, niet leuk!

Nog een kleine tip:
Als iemand praat moet je op een nieuwe regel beginnen, althans meestal. Het ligt er maar net aan hoe je het gesprek neerzet. Dat kan op verschillende manieren, bijv.:
1. 'Hallo Esther', zegt Jan.
2. Jan zegt opgewekt: 'Hallo Esther.'
3. 'Hallo Esther', zegt Jan, 'hoe gaat het?'
Ik hoop dat je de manieren begrijpt, en dat je er iets mee kan. Ook hoeft er niet altijd een uitroepteken aan een zin waar wordt gepraat, en dat doe jij best vaak.
Voordat je je verhaal eigenlijk moet posten kan je het zelf beter nog nalezen zodat je zelf ook alle kleine schoonheidsfoutjes eruit kan halen. Dan is het voor de lezer in het begin al meteen makkelijker om te lezen en zullen meer mensen het ook lezen en reageren.

Ik hoop dat je niet geschrokken bent van zo'n lange reactie waar ik veel tips geef, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik probeer duidelijk te maken met de tips en de verbeteringen. En als je wel bent geschrokken, dan sorry daarvoor!