Online Verhalen

Dit is het begin van een verhaal van mij. Ik zit al op 17 hoofdstukken, maar laat ik maar gewoon met het eerste hoofdstuk beginnen. De eerste hoofdstukken zijn nog niet lang genoeg. Daar moet ik nog aan werken, maar ik zou wel al willen weten wat jullie er van vinden. Ik ben heel nerveus om dit te plaatsen. Alle tips zijn welkom.

-----------------------
'Strangels', zo noemen de mensen ons. We zien er niet zo anders uit dan de mensen. Buiten onze lichaamsbouw die sierlijker is dan bij de gemiddelde mens, onze ogen die geen menselijke kleuren vertonen en natuurlijk de vleugels op onze rug. Gevederde vleugels zoals de engelen uit verhalen. Sommige mensen en strangels geloven dat wij afkomstig zijn van engelen. De meeste denken daar anders over. Zij bezien ons als een fout van de natuur. Een wangedrocht dat naar believen gebruikt en misbruikt mag worden. Voor hen zijn wij minder dan beesten. Wij zijn hun bezit.

Deel 1

Kiara stond aan de rand van een klif. Onder hem strekte de zee zich uit tot aan de horizon. Hij was omringd door meeuwen die net als hem wachten op het moment. Een koele bries streek langs hem heen en toen gebeurde het. Een gouden schijf verscheen aan de horizon. Glimlachend keek hij naar de opkomende zon terwijl de meeuwen achter elkaar aan de klif af doken en hun vleugels spreiden. Met krachtige vleugelslagen vlogen ze de horizon tegenmoed. Kiara opende zijn vleugels. Zonder een moment te aarzelen dook ook hij van de klif. De wind suisde om hem heen. Vastberaden sloeg hij met zijn vleugels, maar het had geen effect. Paniek overviel hem toen hij bleef vallen.
Een schok deed de wereld om hem heen vervagen. Kiara opende zijn ogen. Slaapdronken schudde hij de laatste restjes van de droom van zich af. Een nieuwe schok bracht hem weer met beide voeten op de grond. Geen blauwe lucht, geen zonneschijn, geen meeuwen, enkel de kooi waar hij in zat en zijn eigenaar die er tegen schopte. Wakker worden rotbeest. Je ziet er belabberd uit. Zo ga je niet verkocht geraken." Kiara staarde hem aan van tussen de tralies. Hij reageerde er niet eens meer op. De jonge strangel zat al 10 dagen in deze kooi. De kooi gaf hem niet veel bewegingsruimte. Hij kon niet recht staan en zijn vleugels kon hij niet uitspreiden. Hij kon enkel zitten of liggen.
Kiara wende zijn blik af. Zijn meester ging vloekend zijn tent weer in. Om de tijd te doden bekeek hij de voorbij lopende mensen. Zijn kooi stond op een afgelegen deel van de markt. Hij was niet zoveel waar als de andere strangels die her en der verspreid in kooien zaten, geketend aan palen stonden of op één van de veiling podiums aangeboden werden. De jonge strangel was kreupel. Zijn meester had al lang geleden in een dronken bui zijn vleugel beschadigd. Deze vleugel hing nu nutteloos naar beneden. Niemand wil een kreupele strangel. Kiara trok een paar veren uit één van zijn vleugels. Dat deed hij de laatste tijd vaker wanneer de meester het niet zag. Het maakte hem rustig, maar het deed zijn vleugels geen goed.

Een man naderde geïnteresseerd. Met een keurende blik bekeek hij Kiara alsof hij een koe op de markt was. De eigenaar van Kiara kwam uit de tent en liep op de man af. "Het is nog een jonge strangel, amper 13 jaar. Het is nog niet volledig handtam, maar gezien de jonge leeftijd kan daar mits een kleine moeite nog alle richtingen mee uitgegaan worden. Deze strangel verkeer in goede conditie, het draagt geen enkele ziekte."
"Wat is er mis met zijn vleugel?" Onderbrak de man hem. De eigenaar van Kiara grimaste. Dit was een gebrek dat niet te verbloemen viel. "Helaas is de vleugel beschadigd, maar als fokdier kan het nog altijd ingezet worden. Bekijk die oogkleur eens. Zulke heldere ijsblauwe ogen ziet u niet vaak meer. En zulke witte vleugels zonder verkleuringen zijn al helemaal zeldzaam." De man vertrok met een afwerend gebaar. Kiara zette zich schrap terwijl zijn eigenaar vloekend weer tegen de kooi schopte. Weer verdween hij in zijn tent. Kiara verlangde er zelf naar verkocht te worden. Alles was beter dan die gekmakende kleine kooi.
Iedere avond werd hij uit de kooi gelaten. Dit was het enige moment om zijn benen te strekken, al was het maar om op een veiling podium aangeboden te worden. Niemand had ooit op hem geboden. Zijn eigenaar hanteerde een te hoge startprijs. Niemand was bereid zoveel te betalen voor een beschadigde slaaf.

De uren kropen traag voorbij. Eindelijk was het avond. Kiara staarde naar de leiband in de hand van zijn eigenaar. "Buig je hoofd en waag het niet om dan nog te bewegen. Ik breek je nek als je probeert te ontsnappen." Kiara gehoorzaamde. Hij had toch geen andere keus. Ontsnappen was zo goed als onmogelijk. Ver zou hij niet komen. De kooi werd geopend en de leiband werd aan zijn halsband bevestigd. Een ruk aan het touw deed hem voorover vallen. Hij probeerde recht te staan. Zijn benen trilde. Veel tijd om te wennen had hij niet, zijn eigenaar trok hem mee aan de leiband. Kiara had geen andere keus dan wankelend te volgen. Hij werd overgedragen aan de veiling wacht.
Gauw was het zijn beurt. Met enkel een lendendoek die zijn intieme zone verhulde werd hij op het podium geplaatst. Kiara probeerde zich zo goed mogelijk af te sluiten van het gebeuren. Hij wou de keurende blikken van het publiek niet zien. De hele tijd hield hij zijn hoofd gebogen. De stem van de veilingsmeester galmde over de veiling plaats. "Een mannetjes-strangel van 13 jaar oud, gezond, kreupel aan de linkervleugel, nog niet getemd en nog maagdelijk. Hoor ik daar 500?" Kiara voelde zich draaierig worden. Hij had al 3 dagen niets meer gegeten. Zweet parelde op zijn voorhoofd terwijl de koude rillingen over zijn rug liepen. De stem van de veilingsmeester drong niet meer tot hem door. Iemand greep zijn kin vast en hief met een ruk zijn gezicht naar het publiek. Meer was er niet nodig. Duisternis benam zijn zicht terwijl hij instortte op het podium.

Hmm erg interessant (: leuk onderwerp ook. Ik ben zeer benieuwd naar een volgend deel :3 k

Leuk verhaal

Aangezien strangel een naam voor iets moet het dan niet met een hoofdletter?
Verder zou ik aanraden om iets tussen aanhalingstekens op een nieuwe regel te zetten dat leest makkelijker.

Wakker worden rotbeest. Je ziet er belabberd uit. Zo ga je niet verkocht geraken."
Je vergeet hiet met aanhalingstekens te openen

Hij was niet zoveel waar als de andere strangels die her en der verspreid in kooien zaten, geketend aan palen stonden of op één van de veiling podiums aangeboden werden
waar moet waard zijn neem ik aan?

Leuke geschreven ben benieuwd hoe het verder gaat

eerste zin van hoofdstuk 1 en ik stopte even. Ligt niet aan jou, maar aan die naam heb ik nare herinneringen (degene die die naam heeft, dit verhaal lijkt me leuk). eerst wilde ik dit gaan liken MAAR MIJN STOMME IDIOTE COMPUTER WEIGERD TE LIKEN!!!!!!!!!!!!!!!
:@

Net als wat dingejte (geen zin om naam op te zoeken...) zei, alinea's. Sommige dingen tussen aanhalingstekens kunnen beter op een nieuwe regel. Entertoets bijt niet hooor

Wakker worden rotbeest. je ziet er belabberd uit. Zo ga je niet verkocht geraken."
(OOK AL NIET QUOTEN! ARGH) Geraken, dit las niet zo lekker.
(mmm glenovic heeft het andere dingetje al aan gestipt).

Sorry, ben hyper volgensmij.

Liefs, Floor

Hee Glenn, volgens mij hoeft strangel niet met een hoofdletter hoor. Je schrijft 'mens' of 'dier' of 'elf' of 'draak' toch ook niet met een hoofdletter?

Oké, dat wilde ik nog even zeggen

Even waarschuwinkje vooraf, ik ben een van de kritische lezers hier op het forum, dus maak je borst maar nat
over strangels, ik vind het eigenlijk geen mooie naam. Eerst las ik het alsof je strangers verkeerd had gespeld en nu lees ik het de hele tijd als stengels xD ohh, ook af en toe als strangle, je weet wel, het Engelse wurgen. En dat geeft een heel vreemd beeld hahaha xD
Maar waarom heb je voor die naam gekozen?
En hoe zijn strangels anders dan engelen? Want ze komen nu voor mij gewoon als engelen over, maar dan met een andere naam om het specialer te maken. Daar ben ik nieuwsgierig naar^^

En, zoals Emilia al zei, strangels hoeven niet met hoofdletter, dat commentaar kreeg ik ook een keer bij een ras. Maar elfen en draken etc. schrijf je inderdaad met kleine letter. Met hoofdletter kan trouwens ook, als je dat wilt, maar het hoeft dus niet

En er zitten een paar beginnersfoutjes in je tekst, als je deze schrijfles leest: http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopi ... =87&t=7323 kom je waarschijnlijk zelf er achter welke ik bedoel =) ik ben te lui om het nu helemaal uit te gaan leggen haha xD sorry (a)

HEt valt me trouwens ook op dat, als ik je tekst doorlees, dat je redelijk veel korte zinnen erin hebt staan. Na een tijdje leest dat heel houterig, heel staccato weg. Probeer je zinnen wat meer aan elkaar te knopen of gewoon te verlengen, dan wordt het meteen al een stuk soepeler. Als je daarop let, dan komt het helemaal goed^^

Dat waren de puntjes van kritiek die me opvielen bij je stuk, voor de rest heb ik helemaal niks te zeuren en dat is heel positief, dat kan ik je alvast verzekeren xD
Je begint heel vlot, je wordt meteen het verhaal ingezogen. Kiara's (ik vind dat trouwens echt een meisjesnaam hahah xD) miserabele toestand wordt goed neergezet en ik vind het leuk dat je de strangels niets waar maakt. Geheheh, ik hou wel van dat soort ongelijkheid in verhalen xD
En je eindigt met een mooie cliffhanger! Ik ben nu wel heel erg benieuwd hoe eht verder gaat, dus post maar gauw verder^^

Ik heb even kort je proloog gelezen, heb momenteel geen tijd voor de rest (maar wilde in ieder geval een stukje van je werk lezen.)

Interessant begin en een goede proloog; lekker kort en niet echt een daadwerkelijk begin van het verhaal (wat veel mensen als proloog doen).

Het gebeuren van een engel is niet een strangel kwam een beetje vreemd op mij over; ik las het zelf als str-angel, het Engelse woord Angel (Engel), dus dan lijkt het alleen maar meer dat strangels engelen zijn. Overigens klopt het dat je strangels niet met een hoofdletter hoeft te schrijven, maar mensen vinden het doorgaans fijn (zover ik weet) als in fantasy de zelfbedachte namen/rassen met een hoofdletter worden geschreven, zodat het wat duidelijker is dat het niet een al bestaand woord/ras is.

Over wat saskia zegt; als je strangel graag wilt houden kun je het vaak simpel 'mooier' maken door een leestekentje te gebruiken:
Strângel
Strãngel
Strangèl
Strángel
Strångel

Bijvoorbeeld. Maar vooral vasthouden aan wat je zelf wilt!

Wat me verder opviel was dat je in je proloog veel korte zinnen gebruikt, en toen ik even kort naar de rest keek zag ik daar ook veel korte zinnen. Een aantal van de korte zinnen zou je misschien kunnen omvormen naar samengestelde zinnen: Een mooie afwisseling tussen lange en korte zinnen is meestal het prettigst om te lezen, maar het is jouw eigen schrijfstijl dus je moet zelf kijken wat lekker schrijft voor jou.

Ik zal tzt de rest wel even lezen, ik denk dat het verhaal me zeker aan zal staan.

~Chris

Ten eerste vind ik goed bedacht! Het las ook makkelijk weg. Dit verhaal zal ik zeker gaan volgen
Er vielen me wel wat dingen op die ik even kwijt wil, voel je vrij om ze te negeren

Het valt me op dat je meerdere malen een werkwoord in de tegenwoordige tijd hebt staan, terwijl je het verhaal in de verleden tijd schrijft. Ik heb ze er even tussenuit gepikt:

Hij was omringd door meeuwen die net als hem wachten op het moment.

Wachten = wachtten

Glimlachend keek hij naar de opkomende zon terwijl de meeuwen achter elkaar aan de klif af doken en hun vleugels spreiden.

spreiden = spreidde

Kiara wende zijn blik af.

wende = wendde

Dat waren ze! Verder viel het me op dat je cijfers niet uitschrijft, bijvoorbeeld hier:

De jonge strangel zat al 10 dagen in deze kooi.

Dit is in principe niet fout, maar ik denk dat het mooier staat om cijfers uit te schrijven zolang deze niet belachelijk lang zijn.

Met krachtige vleugelslagen vlogen ze de horizon tegenmoed.

tegenmoed = tegemoed

Wakker worden rotbeest. Je ziet er belabberd uit. Zo ga je niet verkocht geraken."

Je bent de aanhalingstekens voor de gesproken zin vergeten.

Hij was niet zoveel waar als de andere strangels die her en der verspreid in kooien zaten, geketend aan palen stonden of op één van de veiling podiums aangeboden werden.

waar = waard

Me likes, ik vind strangels orgineeel, net als het feit dat ze slaven zijn en dat Kiara kreupel is.

Saskjezwaard schreef: over strangels, ik vind het eigenlijk geen mooie naam. Eerst las ik het alsof je strangers verkeerd had gespeld en nu lees ik het de hele tijd als stengels xD ohh, ook af en toe als strangle, je weet wel, het Engelse wurgen. En dat geeft een heel vreemd beeld hahaha xD
Maar waarom heb je voor die naam gekozen?
En hoe zijn strangels anders dan engelen? Want ze komen nu voor mij gewoon als engelen over, maar dan met een andere naam om het specialer te maken. Daar ben ik nieuwsgierig naar^^

Strangels is de samenstelling van strange angels (rare engelen). Er is een reden waarom ik niet gewoon engelen gebruik. Het verhaal gaat een islamitisch tintje krijgen. Dat maakt het voor mij onmogelijk om engelen te gebruiken want in de islam zijn engelen wezens zonder een vrije wil. Dus om het correct te houden moet ik er iets anders van maken. Vandaar dus strangels

----------
Bedankt iedereen voor de tips. Ik heb er veel aan . Ik heb de tips bij deel twee proberen toepassen. Is het zo beter? Zijn de zinnen lang genoeg of moet ik het toch nog meer aanpassen?

---------
Deel 2
Een stroom ijskoud water bracht Kiara weer bij bewustzijn waardoor hij jankend in elkaar kromp. Hij lag in een kooi waar water over gegoten werd. Na wat een eeuwigheid leek stopte de stroom water. De kooi werd geopend en ruw werd Kaira er uit gesleurd waarna hij met een handdoek drooggewreven werd. Ze kleedden hem in een donkerblauwe toga. Als laatste werd hem een blinddoek omgedaan. Hij werd meegenomen door een lange gang die leide naar een kamer waar hij moest knielen. Angstig wachtte Kiara af. Voetstappen naderden. Kiara legde zijn handen op de grond en boog voor de onbekende. Het besef ging door hem heen dat de persoon op deze manier met gemak zijn hand zou kunnen verbrijzelen. Het zou niet voor het eerst zijn dat dit gebeurde.
"Salaam aleikum" zei een zachte stem.
Paniek overspoelde Kiara. Deze taal kende hij niet. Was het een bevel? Trillend bleef hij waar hij was. Als hij daarmee iets verkeerds had gedaan zou de straf snel volgen. Jankend deinsde hij terug toen twee handen hem aanraakte. Sussend stelde de stem hem gerust.
"Ik doe je niks, wees maar niet bang." De persoon nam Kiara in zijn armen en droeg hem weg. Bang klampte Kiara zich vast aan de man.
Een zoete geur hing rond hem heen. Zijn sterke armen hielden Kiara stevig vast, maar het was niet pijnlijk. Ze kwamen buiten aan, Kiara voelde het aan de lucht die zacht om hem heen waaide. Hij werd op de grond gezet.
"Laten we die blinddoek maar af doen." Zei de man en hij voegde daad bij woord. De jonge strangel knipperde met zijn ogen tegen de felle zon. Toen zijn zicht weer scherp was zag hij een oudere man die glimlachend op hem neer keek.
"Mijn naam is Erol en dit is Kais." Zei hij wijzend op zijn paard, een grijze hengst die opgezadeld klaarstond.
"Wat is jouw naam?" Kiara sloeg zijn blik neer. Hij durfde niet te antwoorden.
Erol zuchtte. "Dat zoeken we later dan wel uit."
Kiara dook nog meer in elkaar. Nou had hij de nieuwe meester boos gemaakt, dacht hij. Hij werd weer opgepakt en op het paard geplaatst en Erol kroop achter hem op het paard. Samen reden ze Kiara's nieuwe toekomst tegenmoed. Kiara was bang. Wat zou er met hem gebeuren? Zou hij een werkslaaf worden op een grote plantage? Een huisslaaf? Of wat hij het meeste vreesde, een seksslaaf. Gezien de zachtaardige manier waarop zijn meester hem behandelde zou het laatste wel eens werkelijkheid kunnen zijn.
Ze kwamen aan bij een kleine boerderij. Een klein meisje kwam naar buiten gerend, ze liep hun tegemoet.
"Opa." Schreeuwde ze uit. Erol sprong van zijn paard, nam het meisje in zijn armen en draaide met haar in het rond. Het meisje lachte van plezier. Erol zette haar weer op de grond en leidde het paard met Kiara er nog op naar de stallen. Het meisje drentelde voor hun uit. Voor de stallen nam Erol Kiara van het paard en dan ging hij met Kais naar binnen.
Kiara bleef achter bij het meisje die hem belangstellend aankeek met haar duim in haar mond. Kiara schatte haar vier of vijf jaar oud. Ze stak haar hand uit naar zijn vleugel waardoor Kiara verstijfde, maar ze deed hem geen pijn. Ze trok er niet aan zoals andere kinderen vaak deden. Met haar hand streelde ze teder over de veren.
"Aisha, val hem niet te veel lastig." Zei Erol streng toen hij uit de stal kwam. Het meisje vluchtte lachend het huis in. Nu zag Kiara dat er een jonge vrouw in de deuropening stond. Een sluier hing over haar haren en een lang kleed bedekte haar lichaam.
Hij schrok op toen Erol zijn hand op zijn rug legde. Zachtjes duwde Erol hem in de richting van het huis. Zijn nieuwe leven was begonnen.

De vrouw bleek Anissa te heten. Ze was de dochter van de oude man en de moeder van het kleine meisje.
Het huisje was primitief ingericht. Zo te zien bezaten ze niet veel, maar toch hing er een huiselijke sfeer in de ruimte. Uit de keuken kwam een verleidelijke etenslucht hun tegemoet. Het water liep Kiara in de mond en zijn maag knorde hoorbaar. Erol bracht hem naar de keuken waar Anissa de tafel al gedekt had. Kiara bleef met gebogen hoofd staan terwijl de rest aan tafel ging zitten. Erol gebaarde naar de lege stoel.
"Kom, ga zitten." Kiara liep aarzelend op hem af, maar in plaats van op de stoel te gaan zitten knielde hij naast Erol. Zo was hij het gewend, slaven zaten niet aan tafel. Ze aten op de grond waar ze thuis hoorden. Hulpeloos keek Erol Anissa aan. Die haalde haar schouders op. "Laat hem maar doen."
"Anissa, hij kan toch niet op de grond eten." Zei Erol verontwaardigd.
Anissa schepte een bord vol en zette het voor Kiara neer op de grond. "Laat hem zelf maar beslissen."
Erol mompelde iets onhoorbaars maar liet het er verder bij.

Kiara stortte zich op het eten voordat iemand het weer zou kunnen afpakken. Hij schrokte het snel naar binnen. Toen hij zijn bord leeg had vroeg Anissa of hij nog wat wou hebben. Ontkennend schudde hij zijn hoofd. Ook al had hij nog honger. Je hoort als slaaf niet meer te vragen.
Na het eten bracht Erol hem naar een klein kamertje dat grensde aan de keuken. Er stond een bed en een nachtkastje, ruimte voor meer was er niet.
"Dit is jouw slaapkamer. Maak je maar klaar voor de nacht, morgen wordt het een drukke dag." Erol liet hem alleen. Kiara ging aarzelend op het bed zitten. Nog nooit had hij een eigen bed gehad, laat staan een eigen slaapkamer. Zijn nachten bracht hij door in een klein hok of vastgeketend op de vloer. Deze ruimte was klein, maar voor Kiara was het enorm.
Wat zou morgen brengen? Vroeg hij zich af. Hij wist nog altijd niet wat de man van hem verwachte. Tranen welde op. De onzekerheid werd hem te veel. Zacht huilend ging hij liggen, een rusteloze nacht tegemoet.

Leuk stuk! Ben benieuwd waar ze Kiara voor nodig hebben. Ik vind het heel realistisch hoe Kiara zich gedraagd, dat hij nog zo onzeker en op zijn hoede is. Goed neergezet.

Een mooi en goed geschreven verhaal. Het verhaal heeft een duidelijk verhaallijn waardoor het makkelijk te volgen is. Ik zie dat je iets met de tip van Saskia hebt gedaan want de zinnen zijn allemaal wat langer. Je beschrijft de gedachten en hoe Kiara doet erg mooi en realistisch (zoals andere al zeiden).
Ik ben zeker benieuwd waar Kiara voor gebruikt zal worden en we zullen het snel genoeg wel weer zien.

Veel succes met het schrijven!

Mooi thema voor je verhaal! Je beschrijft je personages goed, ze hebben allemaal duidelijke kenmerken Vooral bij je laatste post, vond ik het erg sterk hoe Kiara de situatie beleefd. Hij moet nederig zijn, ook al dwingen deze mensen hem daar helemaal niet toe. Ik ben benieuwd hoelang hij dat kan volhouden.

Ben je zelf Islamitisch, waardoor je er een Islamitisch tintje aan wil geven? Of is er een andere reden? Het lijkt mij namelijk erg lastig om over een cultuur te schrijven die niet dichtbij je staat.

Ik ben ook benieuwd wat de dag voor Kiara te bieden heeft.

Ga zo door!

@-maaike-: Ja, ik ben moslima. Sinds vorig jaar bekeerd . Het leek me leuk om de islam in een fantasie-verhaal te stoppen. Het verhaal zal niet volledig over het geloof gaan, maar het komt er wel in voor.

-----------------

Deel 3
Kiara werd de volgende morgen vroeg wakker. Het huis was nog stil. De jonge strangel twijfelde of hij zijn kamer mocht verlaten, maar hij moest plassen, dus hij stapte dan toch zijn kamer uit. De keuken was leeg. Zachtjes liep hij door naar de woonkamer waar wel iemand was. Aisha, het kleine meisje zat op de grond met een pop te spelen. Ze keek op toen Kiara de kamer binnen stapte.
"Heb je lekker goed geslapen?" Vroeg ze glimlachend. Kiara knikte. Aarzelend kwam hij dichterbij terwijl de blik van het meisje hem geen moment los liet.
"Waar kan ik plassen?" Vroeg hij. Aisha sprong recht. Nerveus deinsde hij terug. Had hij iets fout gedaan door haar aan te spreken zonder toestemming?
"Kom maar mee." Zei ze en ze stak haar hand naar hem uit die Kiara aannam. Ze leidde hem naar buiten naar een klein schuurtje.
Toen hij weer uit het schuurtje kwam stond ze er nog altijd. "Wat is je naam?" Vroeg ze nieuwsgierig.
"Kiara" Antwoorde hij. Weer lachte ze hem toe. "Gaan we spelen Kiara?" Hij wist niet hoe hij kon weigeren. Met kinderen had hij nog nooit gespeeld, zelfs niet toen hij zelf nog zo jong was. Onzeker gaf hij toe. Het meisje tikte hem aan en rende dan weg, maar ze bleef staan toen ze merkte dat hij niet achter haar aan kwam. Kiara wist niet wat ze van hem verwachtte.
"Je moet me wel vangen, zo gaat dat spelletje. Kom nou." Ze wenkte hem en bleef wachtten tot hij eindelijk in beweging kwam.

Samen rende ze door het gras. Hij deed alsof hij haar niet kon vangen om haar het gevoel te geven dat ze echt te snel voor hem was. Aisha lachte luid van de pret met haar zwarte haren wapperend in de wind. Ook Kiara leefde zich uit. Nog nooit had hij zoveel plezier gehad in zijn leven. Spelen was niet niet iets dat strangels deden. Ze bestonden alleen maar om te werken voor de mensen.
Ze had meer energie dan hem. Toen hij al uitgeput zich in het gras liet vallen liep zij nog vrolijk rond tot ze doorhad dat hij niet meer recht zou staan. Ze kwam naast hem zitten en streelde weer over zijn vleugel zoals ze gisteren gedaan had.
"Kan je vliegen Kiara?" Vroeg ze.
Ontkennend schudde hij zijn hoofd. "Strangels mogen niet vliegen."
Het was een geluk dat zijn vleugel beschadigd was voordat hij geknipt zou worden. Hij had het wel bij anderen gezien. Op jonge leeftijd werd er met een hete schaar een stuk van de vleugel afgeknipt. Zo konden ze niet meer vliegen. Bij Kiara hoefde dat niet. Zijn vleugel was toch al te beschadigd om er nog mee te kunnen vliegen.
"Gaan we verder spelen?" Vroeg ze plots. Hij was moe, maar dit meisje kon hij niks weigeren, niet alleen omdat hij een slaaf was, maar ook omdat het kleine meisje zijn hart veroverd had. Hij vertrouwde haar niet volledig, maar het was moeilijk om niet om het meisje te geven, hoe hard hij ook probeerde.

Ze speelden samen buiten tot Erol vanuit de deuropening riep voor het ontbijt. Aisha rende het huis in. Kiara keek haar bang na. Hij had beter moeten nadenken. De meester zou hem vast straffen omdat hij met zijn kleindochter had gespeeld.
Erol riep Kiara, maar deze vluchtte weg naar de stal waar hij zich probeerde te verstoppen achter het hooi. Al snel kwam de oude man achter hem aan.
"Wat is er? Niet bang zijn, kom maar." Geruststellend trok hij Kiara in een omhelzing. Angst overviel de jonge strangel. Hij was het niet gewend om zo aangeraakt te worden, maar hij had al van andere strangels gehoord waar het toe leidt. Hevig trillend wachtte hij af. Snel liet Erol hem los.
"Ik beloof je dat niemand je pijn zal doen." Kiara geloofde het niet. Ze konden zijn lichaam bezitten en zijn daden bepalen, maar hij zou zich nooit volledig geven in blind vertrouwen. Dat was het enige wat hij nog bezat.

Na het ontbijt, dat Kiara weer op de grond opat ging Erol met hem in de woonkamer zitten. Erol op de bank en Kiara geknield aan zijn voeten.
"Luister we moeten eens praten." Begon de oude man. Kiara verstijfde. Hij had wel verwacht dat hij straf zou krijgen. Tranen welde op in zijn ogen. Hij deed de toga van zijn schouders en boog neer voor zijn meester. Hij zette zich schrap tegen de afranseling die zou volgen, maar er gebeurde niks.
"Wie heeft je dit aangedaan?" Zei Erol, doelend op de verschillende littekens en wonden op Kiara's rug. Jammerend dook Kiara in elkaar.
"Het spijt me." Bracht hij uit tussen zijn tranen door.
Erol keek hem niet begrijpend aan. "Wat spijt je?" Kiara keek op. "Het spijt me dat ik beschadigd ben."
"Jongen toch, dat is jouw schuld niet. Degenen die je dit hebben aangedaan zijn slechte mensen. Doe die toga maar weer aan, niemand zal je hier slaan. Je begrijpt denk ik niet wat je taak hier is. Klopt dat?" Kiara knikte bevestigend.
"Jij bent hier om te helpen in het huis en op het land. En om Anissa en Aisha te beschermen als ik er niet ben." Erol glimlachte. "En natuurlijk om met Aisha te spelen. Ik zal je behandelen als een zoon. Hier ben je veilig. "

Kiara kon het niet geloven. Dit spelletje was al eerder met hem gespeeld. De vorige meester had een vriend die altijd aardig deed tegen hem, maar zodra de man besefte dat Kiara hem niet zijn vertrouwen zou geven kwam zijn ware gelaat naar boven. Het was een spel om hem verder te breken.
De vernedering was voor Kiara pijnlijker dan de brute afranseling die volgde. Bijna had hij zijn vertrouwen gegeven uit verlangen naar de warmte en liefde die hem aanlokkelijk voorgehouden werd. Een fout die hij nooit meer zou maken.

"Als dat u behaagd meester." Zei Kiara uiteindelijk. De oude man zuchtte diep. "Dit gaat moeilijker worden dan ik dacht." Anissa kwam de kamer binnen met Aisha achter haar aan.
"Erol, geef hem tijd. Het komt wel goed." Ze keek naar Kiara. "Kom je mee naar de markt? Ik kan wel wat hulp gebruiken." Als Kiara toen had geweten wat er daar ging gebeuren zou hij misschien geweigerd hebben.

Ten eerste, weer mooi geschreven. Beeldend geschreven met zo nu en dan een korter zinnetje. Het verhaal zelf leest erg fijn weg.
Ten tweede, waarom stop je precies altijd op die spannende momenten, grr.. Je houdt het wel spannend voor de lezers zeg

Verbeteringen:

"Heb je lekker goed geslapen?" Vroeg ze glimlachend.

Twee verbeteringen bij deze zin:
1. Lekker en goed komen in deze zin op hetzelfde neer. Je hoeft ze dus niet allebei te noemen, als je alles vraagt of hij goed had geslapen of dat hij lekker had geslapen, alle twee komen ze op hetzelfde neer. Twee 'dezelfde' woorden hier in de zin komen een beetje onwennig over.
2. Als je laat zien hoe iemand iets zegt, of wat dan ook, nadat iemand heeft gezegd hoef je niet weer met een hoofdletter te beginnen. Voorbeelden om het uit te leggen:
'Heb je lekker geslapen?', vraagt ze glimlachend.
of
'Heb je lekker geslapen?' Aisha kijkt glimlachend naar Kiara.
De tweede zin moet Aisha met een hoofdletter omdat het een naam is maar ook omdat het het eerste woord is in de nieuwe zin. Wat ik bedoel; als een zin na datgene wat iemand zegt nog betrekking heeft op hoe iemand het zegt dan hoeft hij geen hoofdletter. Heeft de zin geen betrekking om hoe iemand iets zegt, het is een andere beweging, dan moet hij wel met een hoofdletter. Ik hoop dat je het begrijpt en anders zeg je gewoon dat je het niet begrijpt

Spelen was niet niet iets dat strangels deden.

Hier heb je per ongeluk één "niet" teveel geplaatst. En ik zou "dat" veranderen in "wat"
Spelen was niet iets wat strangels deden.

Ze had meer energie dan hem.

Dit is iets wat ik ook nog steeds fout doe, bij deze vergelijking moet "hem" omgewisseld worden voor "hij". Je kan zoiets altijd controleren door er een bijpassend werkwoord achter te zetten. Ze had meer energie dan hij had. Ik twijfel nog een beetje of dat bij deze zin moet, maar volgens mij wel.

Hij was moe, maar dit meisje kon hij niks weigeren, niet alleen omdat hij een slaaf was, maar ook omdat het kleine meisje zijn hart veroverd had.

Deze zin loopt niet helemaal lekker. Je kan hem het best ombouwen. Bij deze zin zijn daar twee verschillende mogelijkheden voor:
Hij was moe, maar van dit meisje kon hij niks weigeren, niet alleen omdat hij een slaaf was, maar ook omdat het kleine meisje zijn hart veroverd had.
of:
Hij was moe, maar dit meisje kon hij niet weigeren, niet alleen omdat hij een slaaf was, maar ook omdat het kleine meisje zijn hart veroverd had.
Ikzelf vind de eerste een stuk mooier. Maar je mag zelf kiezen hoe je het doet, je mag zelf natuurlijk ook de hele zin ombouwen totdat jij er tevreden over bent.

Na het ontbijt, dat Kiara weer op de grond opat ging Erol met hem in de woonkamer zitten.

Dit is echt maar een heel pietepeuterig foutje. Ik weet niet hoe ik het goed moet uitleggen maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel:
Na het ontbijt, dat Kiara weer op de grond opat, ging Erol met hem in de woonkamer zitten.

Dat waren de foutjes die ik nu zo snel er even kon uithalen. Maar schrik niet ervan hoor, toen ik voor het eerst schreef was mijn verhaal maar fout geschreven dan goed. Maar ik wens je veel succes met het verder schrijven van dit spannend verhaal!

Ah, ik vind het zo zielig wat Kiara allemaal heeft moeten doorstaan Je beschrijft heel goed hoe bang en wantrouwend hij is. Ik ben nu wel beniewd wat er op de markt gebeurd...

Je maakt Kiara heel geloofwaardig, doordat je zijn angst en nederigheid zo instant houdt Mede ook door de korte flashback die je geeft naar zijn verleden.

En wat is Aisha een schattig meisje. De onschuld van kleine kinderen laat je goed uitkomen, doordat ze met hem wil spelen en zich niet echt stoort aan die beschadigde vleugel of het feit dat hij Strangel is ^_^

Ik vraag me af wat voor naars er op de markt gaat gebeuren.. ga zo door!

Bedankt voor de reacties en tips .

Deel 4
Samen met de rest ging Kiara naar de markt. Anissa en Aisha reden op Kais terwijl Erol en Kiara te voet de weg aflegden. Toen ze aankwamen ging zijn meester er al snel alleen op uit om vrienden te ontmoeten. Hiermee ging Kiara's eerste taak van start, Anissa en Aisha beschermen. Ze brachten Kais naar de stallingen voor ze de markt betraden.
De markt was een levendige plek vol geuren en kleuren. Kiara was overdonderd door alles wat er te zien was. Diverse gangetjes met verschillende koopwaar, vlees, fruit, groenten, specerijen, kruiden, fleurige kleding.
De handelaars in de straat vielen hun voortdurend lastig door hun koopwaar aan te prijzen als een bende aasgieren. Verschillende mensen, sommige met strangels erbij, liepen rond op de markt.
De iets donkere kleur van Erol, Anissa en Aisha had hem al verwonderd, maar het verbaasde hem nog meer dat sommige mensen op de markt zwart als de nacht waren. De jonge strangel had dit nog nooit gezien. Misschien waren het mijnwerkers bedekt met roet? Hij moest zich inhouden om hen niet aan te raken.
Aisha babbelde honderduit. Ze sleurde Kiara mee naar elk kraampje dat ze tegen kwamen.

Als eerste gingen ze naar een kraam voor strangels om kleding voor Kiara te kopen. Strangels mochten alleen maar toga's dragen. Dat was om hun te onderscheiden van mensen. Alsof de vleugels hun nog niet genoeg onderscheidde.
De rillingen liepen Kiara over de rug bij het zien van de verschillende strafwerktuigen. Zwepen, stokken en zware ketens lagen uitgestald voor de gewillige kopers. Kiara hoopte dat de jonge vrouw niet in de verleiding zou komen om er te kopen. Tot zijn opluchting gunde ze de werktuigen geen blik waardig.
Ze liepen verder naar een groentekraam waar Anissa haar inkopen deed. Aisha glipte weg naar een dadelkraam waar het schattige meisje met gemak twee dadels van de verkoper afluisde.

Ze rende weer terug naar Kiara en gaf hem er één. "Voor jou, ze zijn echt lekker, proef maar."
Achter hun klonk een verontwaardigde stem. "Je geeft toch geen dadels aan een strangel. Anissa kan je niet beter op dat kind letten?" Het waren twee mannen. Degene die gesproken had was een gespierde jongeman in een lang wit gewaad. De andere was een magere knaap in een donkerbruin gewaad. Ze leken Anissa wel te kennen, maar toch ging Kiara beschermend voor haar en Aisha staan. De gespierde kwam dreigend dichterbij.
"Wat moet je smerig beest? Kan je niet wat meer respect tonen. Sla je blik neer als een brave hond." Na enige aarzeling deed Kiara wat hem opgedragen werd. Hierdoor zag hij de klap niet aankomen. De man had hem in het gezicht geslagen. Aisha gilde het uit van angst. De jonge strangel viel op de grond. Deze keer was het Anissa die beschermend voor hem kwam staan.
"Zo is het genoeg. Ik wil niet dat je mijn strangel aanraakt. Ga weg Amal of moet ik je vader hierover aanspreken." De gespierde jongen lachte luid.
"Doe wat je niet laten kan." Hij wenkte zijn kameraad en samen vertrokken ze dan toch.

Anissa hielp Kiara overeind.
"Gaat het?" vroeg ze bezorgt. Kiara knikte en wreef over zijn wang waar een blauwe plek zich vormde.
"Blijf in het vervolg maar uit hun buurt want ze zorgen gegarandeerd voor problemen. Ik zou niet willen dat jou iets overkomt." Gemoedelijk gaf ze een kneepje in zijn hand. Kiara liet het hoofd hangen. Hij was niet eens sterk genoeg om de twee vrouwen te beschermen. Hoe kwam zijn meester er bij om hem te kopen?

Ze vervolgden hun weg in stilzwijgen, maar al snel hervond Aisha haar stem.
"Mama, mag ik Kiara de fontein tonen?" De jonge vrouw keek bedachtzaam.
"Wacht tot we klaar zijn met de inkopen. Dan gaan we insha'Allah, als Allah het wil samen." Ze richtte zich tot de strangel.
"Kiara, is dus je naam? Ik vind hem mooi."
Aisha kwam tussenbeide. "Nee mama, niet als Allah het wil . Zeg gewoon ja." Koppig stampte ze met haar voet op de grond. Maar haar moeder was onverzettelijk. Ze negeerde haar dochter en ging verder met de inkopen, maar dat was buiten Aisha gerekend. Ze wenkte Kiara en stiekem glipte ze weg. Hij had geen andere keus dan haar te volgen.
Ze leidde hem door verschillende steegjes tot ze aankwamen op een plein met in het midden een grote fontein. Ook op het plein stonden verschillende marktkraampjes. Kinderen speelden in het water van de fontein, deze was afgewerkt met blauwe en groene tegeltjes in een sierlijk patroon. In goudkleurige letters stond er een zin geschreven op de zijkant.
"Wat staat daar geschreven?" vroeg hij.
"Er is geen god dan Allah en Mohammed is zijn profeet." Las Aisha aarzelend voor. "Wie zijn Allah en Mohammed?" vroeg hij nieuwsgierig. Het kleine meisje keek hem verwonderd aan.
"Weet je dat niet?"

Hun gesprek werd onderbroken door een luide stem die over het plein weerklonk. Het was afkomstig van een hoge toren. Het was alsof alles op de markt stil viel. Handelaars lieten hun kraampjes achter en alle mensen liepen naar het gebouw waar de stem vandaan kwam.
Ook Aisha gingen er naartoe met Kiara achter hun aan. Halverwege kwamen ze Anissa en Erol tegen. Boos wachtten ze af tot Aisha beteuterd bij hun kwam. Erol gaf haar een slag op haar achterwerk. Kiara schrok er van. Hij had niet graag dat de kleine meid geslagen werd. Het meisje huilde hartverscheurend.
Schuldbewust kwam ook hij dichterbij. Zou hij nu ook gestraft worden? Erol bracht zijn hand naar Kiara's gezicht. Bang voor de slag sloot Kiara zijn ogen. Maar de oude man maakte geen aanstalten om hem te slaan. Hij streelde over de kneuzing op Kiara's wang.
"Leg me straks maar eens uit hoe je daar aan komt."

Ze gingen verder naar het gebouw. Voor het gebouw hield Erol hem staande.
"Het spijt me Kiara, maar je mag niet naar binnen. Strangels mogen niet in de moskee komen. Wacht hier op ons." Alleen bleef Kiara achter met de zakken koopwaar. Er zaten nog strangels buiten in de schaduw. Deze hadden meer geluk dan degene die vastgeketend zaten in de volle zon. Hij ging bij de strangels in de schaduw staan. Ze gunden hem geen blik waardig. Uit de moskee klonken stemmen. Het leek wel gezang, ademloos luisterde Kiara naar het indrukwekkend geluid.
Half volgde hij ook de gesprekken tussen de andere strangels. Ze praatten over hun meesters, over de klussen die ze moesten uitvoeren en over de straffen die ze vaak kregen. Het besef dat hij best wel geluk had gehad met het gezin waar hij nu bij hoorde drong tot hem door. Tot nu toe hadden ze hem geen pijn gedaan of zware taken opgelegd. Maar zou dat ook zo blijven? Was het enkel de stilte voor de storm?

Opeens werd hij ruw uit het groepje getrokken. Angstig gilde Kiara, maar er werd meteen een hand over zijn mond gelegd. Hij werd meegesleurd naar een zijgang. Het waren twee mannen, de twee van de markt.
"Rustig maar, we willen gewoon wat spelen." zei Amal lachend, maar de dreigende ondertoon ontging Kiara niet.

Aww arme Kiara. Ik wil hem ook wel kopen, hoe veel kost ie?

Ahh, zorgt zijn nieuwe eigenaar zo goed voor Kiara, wordt hij alsnog geslagen...

ejell schreef:Aww arme Kiara. Ik wil hem ook wel kopen, hoe veel kost ie?

Hij is onbetaalbaar

Ik zit mijn verhaal constant aan te passen. Het lijkt me nooit goed genoeg om te plaatsen . Ik zou wat minder onzeker moeten zijn en het gewoon plaatsen. Uiteindelijk ben ik hier toch om te leren.
--------------------
Deel 5
Ze namen Kiara mee naar een afgelegen plek. Daar duwde Amal hem tegen een muur. "Laten we eens zien wat je onder dat kleedje hebt." Met zijn hand wou hij onder Kiara's toga gaan. Deze verzette zich hevig, maar de sterkere man hield hem met gemak in bedwang.
"Amal, zou je dat hier wel doen?" Nerveus keek de tweede om zich heen. "Straks ziet iemand ons." Amal staakte zijn poging.
"Bemoei je niet Nasir. Ik weet wat ik doe" Weer ging zijn hand uit naar de toga. Met zijn andere hand hield hij Kiara's handen boven zijn hoofd. Jammerend worstelde Kiara in de greep.

"Stop daar mee." Riep een kordate stem. Geschrokken keerden de twee zich om. Kalm keek een strangel met zwarte vleugels hun aan. Zijn zwarte lange haren werden weggehouden door een zilveren haarband. Hij droeg een zilveren toga, waar zijn twee zilveren ogen goed bij uitkwam. Hij wees naar Amal.
"Kom met mij eens spelen als je durft, zielige lafaard." Met open mond staarde Amal hem aan. Waarschijnlijk had nog nooit een strangel zo tegen hem gepraat. Onverwachts liep hij op hem af en haalde uit naar de strangel. Deze ving de stoot met gemak op en draaide de arm van Amal op zijn rug. De gespierde jongeman bukte zich, haalde hem onderuit en sloeg naar zijn hoofd. De strangel ontweek de slag.
Nasir was afgeleid door het gevecht. Kiara zag zijn kans om weg te vluchten. Achter hem hoorde hij een kreet van pijn, maar hij durfde niet om te kijken.
Hij rende weer naar de moskee. Hevig trillend stond hij daar terwijl de paniek hem overspoelde. Hij kon de tranen niet bedwingen. De strangels die er nog altijd zaten keken hem nieuwsgierig aan. Hij keek om zich heen en tot zijn schrik zag hij de inkopen niet meer staan.
Bang keek hij naar de moskee. De meester zou hem vast straffen. Waarom maakte hij altijd weer fouten? Kon hij dan niets goed doen? Kiara zag maar één uitweg, hij vluchtte weg ook al wist hij dat hij niet ver zou komen. Doelloos liep hij door de straten tot hij twee paar voetstappen achter zich hoorde naderen. Snel kroop hij weg achter een stapel kratten, maar het was te laat. Hij was al gezien.

Een hand werd naar hem uitgestoken. Het was een oude vrouw en de strangel met de zwarte vleugels.
"Mijn naam is Iman en dit is Kali. vrees niet, ik ben een vriend." Ze hielp hem overeind. De oude vrouw kneep hem gemoedelijk in de wang. "Kom mee, je eigenaar wacht vast op je." Iman wachtte geduldig tot Kiara besloten had dat het wel veilig was.
Samen gingen ze terug naar de moskee. Vanuit zijn ooghoek staarde Kiara de strangel aan. Blijkbaar was hij ongeschonden uit de strijd gekomen. Hij wou hem bedanken, maar hij durfde niet. Toen ze bij de moskee kwamen stond Erol hun op te wachten. Snel knielde Kiara aan zijn voeten.
"Vergeef me meester." Erol keek hem niet aan. Zijn blik was gericht op de vrouw die voor hem stond.
"Iman" Hij leek zich geen houding te kunnen geven. "Wat doe jij hier?"
"Blijkbaar kom ik je strangel terug brengen. Ook fijn om jou te zien Erol." Kiara wist niet wat er van te denken. Er was iets tussen die twee. Ze leken geen vrienden, maar ook geen vijanden.
"Als je me wil excuseren, Kali is in gevecht geraakt met een mens. Ik moet hem uit het zicht halen voor er problemen van komen." Ze richtte zich tot kiara. "Moge Allah jou leiden jonge strangel." Kiara wou vragen wie Allah was en naar waar die hem zou moeten leiden, maar hij wist niet goed of dat wel mocht. Het verwarde hem alleen maar. Misschien kon hij het later aan Aisha vragen als de meester hem niet te erg zou straffen. De vrouw en de strangel vertrokken weer. Erol bleef hun nog een hele tijd nakijken voordat hij zijn blik richtte op Kiara.
"Wat is er gebeurd?" vroeg hij, maar Kiara antwoorde niet. Hij kon het niet vertellen. De meester hurkte naast hem neer.
"Je maakt het me moeilijk." Zei hij alleen maar. Dan stond hij weer recht. "Kom mee."

Anissa en Aisha waren al naar huis vertrokken. Erol en Kiara kochten de boodschappen opnieuw. Erol zei er geen woord over. hij leek in gedachten verzonken. Kiara vreesde dat hij teleurgesteld was. Hij wou zijn best doen om deze familie te behagen om een straf zo lang mogelijk uit te stellen. Maar hij leek alleen maar dingen verkeerd te doen.
Hij was te zwak om Anissa en Aisha te beschermen. Dat hadden de twee ruziezoekers hem wel duidelijk gemaakt. Hij hield Aisha niet tegen toen ze wegliep van haar moeder. Had hij Anissa gewaarschuwd dan zou er niks aan de hand geweest zijn, maar daar dacht hij niet aan.
Het verlies van de boodschappen en de aanval van de twee. Dat was ook zijn eigen schuld. Hij moest het wel uitgelokt hebben. Natuurlijk verdiende hij het om zo behandeld te worden. Hij was maar een strangel. Een beschadigde, smerige strangel. Hij was niet zoals Kali sterk en dapper. Hij was niets.

Laat in de namiddag kwamen ze weer thuis aan. Kiara moest de boodschappen naar binnen brengen terwijl Erol Kais uit de stal haalde en weer vertrok. Even keek Kiara zijn meester na. Nog altijd had hij geen straf gekregen. Hij ging naar binnen waar Anissa hem opwachtte.
"Gaat het met je Kiara?" vroeg ze bezorgt. Hij knikte alleen maar.
"Kom me maar helpen met het eten. Dan heb je iets te doen."
De rest van de dag bracht Kiara door met klusjes in het huis. Aisha volgde hem overal naartoe als een kleine schaduw. Een paar keer zag hij dat Anissa zich terug trok. Ze deed rare bewegingen op een tapijt. Volgens Aisha was het bidden, maar Kiara begreep niet wat dat betekende.
"Mama praat met Allah" verklaarde het kleine meisje. Kiara keek om zich heen. "Waar is Allah dan?" vroeg hij verward. Aisha dacht even na.
"Allah is overal." Zei ze uiteindelijk.
"Hoe kan iemand nou overal zijn?" Ongelovig keek hij haar aan. Ze haalde alleen maar haar schouders op.
"Allah kan alles. Kom we gaan spelen." Ze sleurde hem mee naar buiten voor hij kon protesteren.
"Buk je, ik wil op je rug zitten." Hij deed wat ze vroeg en ze kroop op zijn rug, haar handjes sloeg ze om zijn nek.
"En nu vliegen." Kiara schudde zijn hoofd.
"Ik kan toch niet vliegen."
"Probeer het Kiara, ik wil vliegen." Hij rolde met zijn ogen en zette het dan toch op een lopen. Hij spreidde zijn vleugels uit zover dat ging met zijn beschadigde linkervleugel. HIj sloeg met zijn vleugels en even kwamen ze van de grond waarna ze snel weer neer kwamen. Aisha lachte het uit.
"Zie je wel, jij kan wel vliegen. Doe het nog eens." Kiara lachte mee. Tot de avond bleven ze samen buiten spelen. Het verzette zijn gedachten even.

Kiara lag al in zijn bed toen hij Erol hoorde thuis komen. Hij hoorde hem met Anissa praten in de keuken.
"Wat moet ik toch met hem Anissa, ik dacht echt niet dat hij zou weglopen." Kiara richtte zich op in zijn bed. Het ging over hem.
"Erol, ik betwijfel of hij dat zomaar deed. Er moet een reden voor geweest zijn."
Erol zuchtte. "Hij wil me niks vertellen. Ik krijg er amper een woord uit. Ik weet niet eens zijn naam."
"Kiara is zijn naam, dat heeft hij aan Aisha verteld. Die jongen heeft tijd nodig. Je wint zijn vertrouwen niet zomaar, daar moet je moeite voor doen. Hij heeft al veel meegemaakt, dat zie je meteen. Verwacht niet dat het vanaf het begin goed zal gaan. Na verloop van tijd zal hij wel beseffen dat wij hem geen pijn zullen doen. Geef hem een kans." Kiara schrok terug van de volgende woorden van Erol.
"Ik zal hem wel pijn moeten doen. Hij geeft me geen andere keus. Ik kan het niet hierbij laten. We waren hem bijna kwijt. Morgenochtend komt Daoud langs. Ik wil dat je dan met Aisha weg bent." Een stilte viel tussen hun in. Toen Anissa weer sprak had ze een betraande stem.
"Moet je hem dat echt aandoen? Hij is nog maar een kind. Doe het niet Erol."
"Dit gesprek is afgelopen Anissa, morgen gaat het gebeuren en ik wil er niks meer over horen." Kiara hoorde Anissa huilend de kamer verlaten. Snel ging hij liggen en deed zijn ogen dicht toen voetstappen dichterbij kwamen.
Erol tilde het gordijn dat zijn kamer afschermde op en keek hem een tijd aan. Dan vertrok ook hij. Voor de tweede nacht op rij huilde kiara zichzelf in een rusteloze slaap.

Wat gaat Erol doen? Ik zie hem er echt niet voor aan om Kiara opzettelijk pijn te doen! Ik vind Aisha trouwens echt een schatje

Mimimi hij mag Kiara geen pijn doen!

Waarom heet hij trouwens Kiara? Want zover ik weet is dat een meisjesnaam. Maar ik weet niet of dat dan ook meteen zo is

ejell schreef:Mimimi hij mag Kiara geen pijn doen!

Waarom heet hij trouwens Kiara? Want zover ik weet is dat een meisjesnaam. Maar ik weet niet of dat dan ook meteen zo is

Ik vond Kiara een mooie naam . Het kwam zomaar in me op om hem voor een jongen te gebruiken. Ik vond het schattig .

@Mooonie: Lees maar wat hij gaat doen .

tips en commentaar zijn nog altijd welkom
--------------------

Deel 6
De volgende morgen werd Kiara weer vroeg wakker. Hij was het gewend om vroeg op te staan en met weinig slaap rond te komen. Zijn vorige meester hield hem soms nachtenlang wakker met allerlei klusjes en absurde taken.
De enige tijd dat hij nog goed sliep was toen hij nog bij zijn moeder verbleef. Hij kon zich haar niet meer voor de geest halen. Enkel dat ze hem elke nacht in slaap zong en dat ze net als hem spierwitte vleugels had.
Ze was een fokslaaf. Tegen de tijd dat hij drie jaar was en bij haar weggehaald werd had ze al een ander kind. Dat was het leven van een fokslaaf, kinderen baren en ze dan weer verliezen. Kiara wist niet hoeveel broers en zussen hij had. Of ze nog leefden of net als velen stierven onder zware arbeid.
Hij wist niets van zijn familie, niet eens de naam van zijn eigen moeder of wie zijn vader was. Hij was alleen.
Eenzaamheid overviel hem. Het voelde aan als een zwakte. Hij vroeg zich af of Kali zich ook soms eenzaam voelde. De volwassen strangel vulde hem met ontzag. Zo wou hij later ook worden, moedig en sterk in plaats van bang en zwak.

Kiara stapte uit bed. Hij liep naar de keuken en door naar de woonkamer. Er was niemand te zien. Hij ging buiten zitten. De gedachte om weer weg te lopen kwam in hem op. Hij kon Kais stelen om ver te komen. Wat eten meepakken voor onderweg. Verdrietig schudde hij zijn hoofd. Nee, hij zou niet ver geraken. Een strangel alleen is een vogel voor de kat.
Hij had het verpest, dus hij moest dan ook zijn straf ondergaan. Dat zou Kali vast ook doen. Hij trok een paar veren uit zijn vleugel. Het deed pijn, maar dat kon hem niet schelen. Verdrietig keek hij naar de veren in zijn hand. Het bracht geen oplossing, maar het zorgde er wel voor dat hij zijn innerlijke pijn even vergat.
Beginnende zonnestralen verwarmde zijn gezicht. Een nieuwe dag was al weer aangebroken. Het was alsof de tijd langs hem heen raasde.

"Heb je lekker geslapen." Geschrokken keek Kiara achterom. Aisha keek hem glimlachend aan.
"Goedemorgen jongedame." Ze pakte de veren uit zijn hand en streelde ze liefkozend. "Mag ik ze hebben?" smekend keek ze hem aan.
"Natuurlijk mag je ze hebben." Blij kroop ze bij hem op schoot en gaf hem een knuffel. Aarzelend beantwoorde hij de knuffel. Tranen van geluk sprongen in zijn ogen. Hij wou dat dit moment eeuwig zou kunnen duren, maar het werd al snel verstoord door Aisha die plots opsprong.
"Daoud." Schreeuwde ze uit. Een man op een bruin paard kwam hun tegemoet. Het kleine meisje liep op hem af. Dus dit was de kerel die hem kwam straffen. De man kwam samen met Aisha dichterbij.
"Roep je meester voor me strangel." zei hij gebiedend. Kiara stond op en boog voor de man. "Zoals u wenst."

Hij ging naar binnen, maar voor de trap naar boven bleef hij weifelend staan. Nog nooit was hij boven geweest. Hij wist niet of hij er wel mocht komen. Maar het bevel was hem duidelijk, hij kon niet anders. Hij ging de trap op en keek rond in de gang die voor hem lag. Er waren twee deuren, beide gesloten.
Kiara deed zacht de eerste deur open. Een streep licht door het raam gaf hem zich op een slapende Anissa. Snel sloot hij de deur weer en liep door naar de volgende deur. Deze keer klopte hij aan. Hij hoorde gestommel in de kamer en dan werd de deur geopend. Erol keek hem vragend aan.
"Meester, er is bezoek voor u." Erol knikte.
"Hij is vroeg. Laat hem wachten in de keuken en zet thee voor hem. Ik kom zo meteen."

Kiara ging terug naar beneden. In de woonkamer vond hij Daoud samen met Aisha. "Als u mij wil volgen naar de keuken. Mijn meester komt zo dadelijk." De man stond op en volgde hem naar de keuken, daar zette Kiara thee voor hem. Even later kwam Erol binnen gevolgd door Anissa.
"Daoud, fijn dat je zo snel kon komen. Maar ik moet je vragen om nog even te wachten. Ik wil niet dat Aisha en Anissa er bij zijn. Heb je al ontbeten? Anders kan je met ons mee-eten." De man bedankte voor het aanbod.
Kiara dekte samen met Anissa de tafel. Dat leverde hun een verbaasde blik van Daoud op.
"Waarom laat je dat die strangel niet alleen doen? Daar is hij toch hier voor." De jonge vrouw wierp hem een vuile blik toe.
"Ik doe in mijn eigen huis nog altijd wat ik zelf wil en hij is niet 'die strangel', zijn naam is Kiara." Erol sloeg met zijn hand op tafel.
"Zo is het genoeg Anissa. Gedraag je tegenover mijn gast." Daoud kwam gemoedelijk tussenbeide.
"Ik wil geen problemen veroorzaken Erol. Het spijt me Anissa, ik had me niet mogen bemoeien met jouw huishouden." Het viel Kiara op hoe zeer de man zijn best deed om Anissa niet te beledigen.
De verliefde blik in zijn ogen was ook niet mis te verstaan. Hopelijk zouden die twee niks met elkaar krijgen. Hij wou de man die hem kwam straffen niet in huis. Niet dat hij er iets over te zeggen had.

Tijdens het ontbijt, dat Kiara net als altijd op de grond opat, luisterde hij naar de gesprekken tussen Erol en Daoud. Hij hoopte dat er iets over zijn straf gezegd zou worden, maar er werd met geen woord over gesproken. De angst voor wat komen zou benam hem de eetlust. Ook Anissa leek gespannen.
Het verwonderde hem dat het gebeuren haar zo van haar stuk bracht. Hij was toch maar een strangel. Waarom zou ze medelijden voor hem voelen? Het klopte niet. Het ging in tegen alles wat hij de afgelopen jaren meegemaakt en gezien had.
Van Aisha kon hij het nog begrijpen. Die was jong, nog maar een kind, maar Anissa zou beter moeten weten. Strangels zijn het medelijden niet waard. Misschien was er iets mis met haar waardoor ze dat niet besefte?

Toen ze klaar waren met het ontbijt vertrokken Anissa en Aisha al snel. Met gemengde gevoelens keek Kiara hun na. Hij was blij dat ze het niet moesten zien, maar hij was ook bang om alleen gelaten te worden bij de twee mannen. Daoud liep hem voorbij naar de stallen. Erol kwam ook naar buiten en legde zijn hand op Kiara's schouder.
"Kom even naar binnen, ik moet met je praten." De jonge strangel volgde zijn meester naar binnen.
"Je moet begrijpen dat ik dit niet wil doen. De situatie dwingt me er toe. Ik wil je geen pijn doen, maar dat is in dit geval onvermijdelijk. Wat er gisteren gebeurd is mag niet nog eens gebeuren. Ik zou je voortaan aan de leiband kunnen houden om te vermijden dat je nog eens weg loopt, maar dat is geen leven. Ik wil dat je, je vrijheid behoud. Daarom moet dit plaatsvinden. Begrijp je dat Kiara?"
"Zoals u wenst meester."antwoorde Kiara met gebogen hoofd. De oude man tilde zijn hoofd op. Ze staarden elkaar aan, beide met tranen in de ogen. "Het spijt me Kiara."

Erol nam hem mee naar de stal. Daar stond Daoud klaar bij een vuurkorf. Angstig deinsde Kiara terug, maar Erol duwde hem vooruit.
"Kniel op de grond Kiara." er lagen kettingen klaar om hem vast te ketenen. De jonge strangel deed wat hem opgedragen werd. Daoud plaatste de zware ketens om zijn polsen en benen. Kiara kon geen kant meer op.
De man deed de toga van zijn schouders. Hij haalde dan een brandijzer uit de vuurkorf. Het besef wat er ging gebeuren ging door Kiara heen. Ze gingen hem brandmerken. Dit had hij al eens bij andere strangels gezien.
Paniek overspoelde hem. Hij rukte tevergeefs aan zijn ketens. Zijn meester knielde naast hem neer en nam hem sussend in een omhelzing. Snel en vakkundig zette Daoud het hete brandijzer op Kiara's rug. Die gilde het uit van pijn. Hij kon niet vermijden dat hij zichzelf bevuilde. De geur van verbrand vlees vermengd met een vleugje urine hing in de lucht. De jonge strangel bleef gillen tot hij uiteindelijk het bewustzijn verloor

Oh, wat gemeen! Wat gemeen! Arme Kiara! Hoe kun je zooo gemeen zijn ...

Ik vind je verhaal nog steeds goed, hoor! In eerste instantie dacht ik dat ze de vleugels er af gingen knippen, in dat opzicht is een brandmerk denk ik iets beter.

Bij een aantal posts terug zei je dat je zoveel verbeterde voordat je het plaatste, nu moet je weten dat ik je verhaal echt leuk vind om te lezen, spannend ook. Dus je hoeft je niet zo heel veel zorgen te maken

Ga zo door!

Aaah wat zielig! ):

Maar ja, die pijn is maar tijdelijk en zo'n band zou voor eeuwig zijn. Bekijk het van de positieve kant ^^

Aan de ene kant vind ik het heel zielig, maar aan de andere kant begrijp ik het wel...Ze moeten toch iets.

Deel 7
Kiara werd wakker in zijn kleine kamertje door een lichte aanraking. Hij jammerde van de pijn toen de aanraking zich verplaatste naar de wond op zijn rug. Een kalmerende vrouwenstem sprak hem toe.
"Rustig maar jonge strangel. Ik moet enkel nog even de zalf aanbrengen en dan zijn we alweer klaar." Kiara herkende de stem. Het was de vrouw van de markt. Hij wou zich oprichten, maar zijn lichaam liet hem in de steek.
"Kali help hem overeind zodat hij wat kan eten." De volwassen strangel hielp Kiara in een zittende positie. De vrouw verliet het kamertje en kwam terug met een kom soep. Ze gaf het aan Kali en dan vertrok ze weer.

Kali voerde hem kleine beetjes van de soep. Nu pas merkte Kiara hoe uitgehongerd hij was. Hij wou alles in een snel tempo naar binnen werken, maar Kali overhaaste het niet.
"Hoe lang heb ik geslapen?" Vroeg hij tussen twee happen door. Kali keek hem doordringend aan.
"Een week. Je bent tussendoor nog eens wakker geweest, maar je viel al snel weer weg. Je wond is gaan ontsteken. We waren niet zeker of je het wel zou halen. Daarom zijn ik en Iman hier. Iman is een kruidenvrouw ze weet veel van de geneeskunde. Al is niet iedereen het eens met haar methodes." voegde hij er nors aan toe.
Kiara wist niet wat te zeggen.
Stil at hij verder tot zijn blik viel op de dekens die naast zijn bed uitgespreid lagen.
"Heb je hier geslapen?" Kali knikte bevestigend.
"Ik wou bij je blijven om over je te waken." Hij lachte. "Ik was niet de enige die over je wou waken. Iedere morgen heeft Aisha me vergezeld. Ze heeft je heel wat verhalen verteld. Haar mond stond geen moment stil. Ook Anissa heeft je vaak bezocht." De jonge strangel keek hem vragend aan.
"En mijn meester?"
"Erol heeft afstand gehouden. Hij geeft om je Kiara. Hij voelt zich gewoon schuldig om wat er gebeurd is." Teleurgesteld schudde Kiara zijn hoofd. Het bevestigde alleen maar voor hem dat zijn meester toch niet om hem gaf.
Kali zette de soep op het nachtkastje en haalde zijn toga van zijn schouders. Hij keerde zijn rug naar Kiara. Een brandmerk prijkte op zijn rug.
"Iman had net als Erol geen keuze." Verklaarde hij. "Ik was maar iets ouder dan jij toen ze het deden. Innerlijk kwetste het iman evenveel als het mij pijn deed en dat geld net zo goed voor jou en Erol, maar zonder brandmerk is er geen bewijs dat wij van onze eigenaar zijn.
We kunnen gestolen worden, wegvluchten. Als we alleen gevonden worden zonder eigenaar in de buurt of een brandmerk dan belanden we binnen de kortste keren weer op de slavenmarkt. " Hij keerde zich terug om naar Kiara en deed de toga weer over zijn schouders.
"Dat wil je toch niet? Je hebt het hier goed. Erol weet niet hoe hij er mee om moet gaan. Neem hem dat niet kwalijk."
Maar Kiara nam het hem wel kwalijk. Waarschijnlijk had de meester geen interesse in een gewonde slaaf. Het kon niet anders. Hij weigerde te geloven dat de man wel degelijk met hem in zat.
Kiara keerde zich weer in stilzwijgen. Hij bestudeerde Kali's gezicht. De volwassen strangel had zachte, haast vrouwelijke trekken. Kleine littekens op zijn wang ontsierde het gladde gelaat. Hij was sierlijk gebouwd, maar onder die sierlijkheid lag een grote kracht en hardheid verscholen die met momenten te zien was in zijn zilveren ogen.
Ogen die op het moment zacht naar Kiara keken. Verlegen wende deze zijn blik af. Hij vroeg zich af of Kali hem ook bestudeerde en wat deze dan te zien kreeg. "Je bent sterk Kiara" Zei hij onverwachts alsof hij Kiara's gedachten had gelezen.

Na het eten droeg Kali Kiara naar de woonkamer waar de rest zat. Hij zette hem neer op de bank. Snel wou Kiara zich op de grond laten glijden waar hij thuis hoorde, maar Kali hield hem vast in een ijzeren greep tot hij zich gewonnen gaf.
Nukkig keek hij de strangel aan die alleen terug lachte. Dan zocht hij de blik van zijn meester om te zien of die er iets op tegen had, maar de meester keek hem niet aan.
Dat stelde hem eigenlijk wel teleur. Diep vanbinnen hoopte hij op de aandacht van zijn meester. De wil om zijn meester te behagen was over de jaren heen in hem geslagen. Hij werd nog liever geslagen dan genegeerd zoals nu het geval was.
Veel tijd om te piekeren had hij niet. Al snel kwam Aisha op hem af.
"Ik ben blij dat je weer wakker bent. Ik vond het eng dat je zo diep sliep. Nu is alles weer goed toch?" Na nog eens een blik op zijn meester geworpen te hebben antwoorde hij bevestigend.
"Erol zodra hij aangesterkt is wordt het tijd om met de behandeling te beginnen. Anders wordt het probleem alleen maar groter. Het is te hopen dat het nog niet op Kali overgesprongen is. Anders moet ik hem ook behandelen." Kiara luisterde gespannen naar het gesprek tussen Iman en zijn meester. Wat was er nu weer aan de hand?
De vraag brandde op zijn lippen, maar al snel kwam Kali met het antwoord.
"Je hebt veerluizen." fluisterde hij. "Je vleugels zitten er vol van." De jonge strangel keek onthutst naar zijn vleugels. Ze waren rafelig en onverzorgd in tegenstelling tot de zwart glanzende vleugels van Kali.
"Gaan ze me pijn doen?" fluisterde hij terug. Kali schudde zijn hoofd. "Het doet geen pijn. Het jeukt alleen maar een beetje. Niets om bang voor te zijn. Het komt wel goed.
“Ik ben niet bang. Bracht Kiara gepikeerd uit. Hij wou niet zwak overkomen tegenover de volwassen strangel. Deze keer keek zijn meester hem wel aan. Hun blik kruiste voor het eerst sinds het voorval. Erol zag er vermoeid en verdrietig uit.

Zonder er bij na te denken lachte Kiara hem bemoedigend toe om dan meteen verlegen zijn blik af te wenden.
"Hij gaat het met je Kiara?" De jonge strangel keek weer op.
"Ik ben in orde meester, als u wilt kunt u mij weer aan het werk zetten." Niet dat hij zich helemaal in orde voelde. Erol zuchtte.
"Laten we daar nog maar even mee wachten. Tot je helemaal hersteld bent." Anissa schonk thee voor hem in. Kiara voelde zich onwennig bij alle zorgen. Het leek allemaal zo oprecht. Aarzelend nam hij een slok van de thee. Nog nooit had hij zoiets gedronken.
Hij vond het niet lekker, maar toch dronk hij het op om Anissa niet te beledigen. De warmte verspreide zich in hem. Loom leunde hij tegen Kali aan. Aisha kroop bij hem op schoot om er al snel weer afgepakt te worden door Anissa.
"Laat hem maar even rusten Aisha." Mokkend ging de kleine meid dan maar bij Iman op schoot zitten. Die haalde een snoepje te voorschijn waarmee ze weer een lach op het gezicht van Aisha bracht.
"Zo heeft ze mij ook getemd, met snoepjes." fluisterde Kali in zijn oor. Kiara onderdrukte een lach.

De sfeer werd gemoedelijk. Toen de nacht inviel verplaatste het gezelschap zich naar buiten. Anissa serveerde buiten aan een tafel een heerlijke maaltijd die Kiara, gedwongen door Kali, ook aan tafel opat.
Hij ontdekte meer over de mysterieuze vrouw. Ze bleek een zus van Erol te zijn, want ze sprak hem soms aan met broeder. Na het eten bracht Kali hem naar een grasveld. De rest ging binnen bidden. Samen keken ze naar de sterrenhemel en de volle maan die alles verlichte. Kiara leunde weer tegen Kali aan.
"Kon dit maar eeuwig blijven duren. " Verzuchte Kiara. Kali keek hem aan.
"Niets blijft eeuwig duren, maar je kan er wel het beste van maken. Tegenslag komt op ieders weg, maar ook geluk weet ons telkens te vinden. Het maakt het leven de moeite waard. We zouden de goede momenten niet meer waarderen als we ook geen tegenslag hadden." Kali streelde liefkozend over zijn arm.
"Dat ik jou vond maakt me gelukkig. Je doet me aan mijn zoon denken." Kiara richtte zich op.
"Heb jij een zoon?" De volwassen strangel sloot zijn ogen.
"Hij was prachtig. Een zoon om trots op te zijn." Hij opende zijn ogen weer, verdriet lag er in verscholen.
"Allah nam hem van me weg. Zijn leven was kort. Toch ben ik dankbaar dat ik hem heb mogen kennen."
"Maar ben je dan niet boos op Allah, dat hij je zoon wegnam?" Even dacht de strangel na.
"In het begin was ik boos. Ik vervloekte Allah omwille van de dood van mijn zoon. Maar als moslim weet je dat alles een doel heeft en dat het uiteindelijke doel niet in dit leven ligt.
Er zijn zoveel momenten in het leven dat je dit emotioneel niet eens kan voelen, dat alles dor om je heen is. Maar dan ga je door, het is net als eten. Soms heb je geen zin om te eten, smaakt het niet, heb je het gevoel dat je liever honger blijft hebben.
Maar uiteindelijk ga je toch eten omdat je weet dat je moet eten om niet ziek te worden en in leven te blijven. Zulke periodes zijn een beproeving en komt het aan op wilskracht.
Het is net als in vriendschap, relaties en huwelijken. Als het allemaal lekker voelt, is er niets aan de hand. Maar als het niet lekker voelt, is de tijd waarin je toont waar je voor hebt gekozen. Ik ben niet meer boos op Allah en ik heb vergeving gevraagd voor mijn boosheid. En nu heeft Allah mij jou gegeven. Ik ben dankbaar."
Kiara begreep het niet. Hoe kon hij de man vergeven die zijn zoon had vermoord? Wie was Allah nou eigenlijk? Waarom praatte iedereen over hem, was hij dan zo belangrijk?
"Wat is een moslim?" Vroeg hij uiteindelijk.
"Een moslim is iemand die zich overgeeft aan Allah. De mensen in deze streek zijn bijna allemaal moslim. Ik ben het ook, maar dat mag niemand te weten komen. Strangels mogen geen moslim zijn. Voor de meeste mensen zijn we minder dan beesten. Als wij Allah zouden aanbidden dan kunnen ze ons niet meer als beesten bezien."
Kiara dacht er nog niet aan om Allah te aanbidden. De man joeg hem angst aan. Zo machtig dat Alle mensen zich slaafs tot hem richten. Aan één meester had hij al genoeg.

Hmm is het wel realistisch als iemand een week knock-out gaat omdat ie een brandwond heeft?
Naja, niet dat ik er verstand van heb ofzo

Als ie nou wel moslim zou kunnen worden, issie dan niet meer slaaf? Omdat dat niet zou mogen?

ejell schreef:Hmm is het wel realistisch als iemand een week knock-out gaat omdat ie een brandwond heeft?
Naja, niet dat ik er verstand van heb ofzo

Als ie nou wel moslim zou kunnen worden, issie dan niet meer slaaf? Omdat dat niet zou mogen?

Een brandwond die gaan ontsteken is, maar ik weet ook niet zeker of je daarvan wel zo lang van de wereld bent. Het is nou niet iets dat ik kan gaan uittesten

Als hij moslim wordt dan is hij nog altijd een slaaf. Strangels blijven zowiezo slaven.
In de islam mag ook een moslim als slaaf gehouden worden, maar dan moet het wel gaan om iemand die al een slaaf is en dan moslim wordt.

Oeh, dit vind ik leuk. Strange angels dacht ik eigenlijk al direct toen ik je titel zag. Kiara vind ik eigenlijk ook n meisjesnaam, stiekem lees ik in mijn hoofd Kaira, dat vind ik al wat mannelijker :p Hmm.. Kiara en Kali, is dat nou een vader-zoonrelatie of zit er meer achter? Want het ene moment leek het me romantisch, het andere moment familiar. Al bedenk ik me net dat homoseksueel zijn in de Islam not done is, toch? In elk geval, ik lees je verhaal tot nu toe met veel plezier!

Tesserell schreef:Oeh, dit vind ik leuk. Strange angels dacht ik eigenlijk al direct toen ik je titel zag. Kiara vind ik eigenlijk ook n meisjesnaam, stiekem lees ik in mijn hoofd Kaira, dat vind ik al wat mannelijker :p Hmm.. Kiara en Kali, is dat nou een vader-zoonrelatie of zit er meer achter? Want het ene moment leek het me romantisch, het andere moment familiar. Al bedenk ik me net dat homoseksueel zijn in de Islam not done is, toch? In elk geval, ik lees je verhaal tot nu toe met veel plezier!

Het personage Kali is biseksueel (dat heb ik ook pas achteraf 'ontdekt'). Het lijkt me wel duidelijk dat hij meer voeld voor Kiara, maar daar ga ik verder in mijn verhaal niks mee doen. Hij gaat het verborgen houden.
Maar er gaat zeker nog homoseksualiteit in mijn verhaal voorkomen. Ik heb een abnormale interesse in homo's. Ik vind ze geweldig en leuk om over te schrijven.

Homoseksueel zijn is niet verboden in de islam. Je wordt zo geboren, daar kan je niks aan doen. Het is de daad die in de islam verboden is. Persoonlijk vind ik dat iedereen zelf moet kunnen beslissen wat hij/zij met zijn leven doet zolang het anderen (of zichzelf) niet schaad.

Dus je mag wel homo zijn maar niet met een andere man/vrouw naar bed gaan? (':

Oké, we gaan off-topic hier. Post maar snel verder, ik wil weten wat er verder gebeurt

ejell schreef:Dus je mag wel homo zijn maar niet met een andere man/vrouw naar bed gaan? (':

Oké, we gaan off-topic hier. Post maar snel verder, ik wil weten wat er verder gebeurt

Te veel over de islam wil ik niet discussieren. Uit ervaring weet ik dat zulke discussies nogal hoog kunnen oplopen. Maar je hebt het dus correct.

Deel 8
Een hete zon straalde op het land, maar Kiara genoot niet van de warmte. Hij zat verscholen in de stal tussen de paardenbenen van Kais, die nieuwsgierig keek naar de onverwachte indringer.
Toen werden de staldeur geopend, Erol kwam binnen. Hij bukte zich onder Kais en greep Kiara bij zijn been. De jonge strangel gilde het protesterend uit, maar het had geen zin. De man trok hem zonder moeite vanonder het paard vandaan.
"Gedraag je Kiara dit moet gebeuren. Het is zo voorbij." Hij nam hem mee naar buiten waar een tobbe water klaar stond.
"Kleed je uit." Zei Erol gebiedend. Met tegenzin deed Kiara wat hem gevraagd werd. Hij schaamde zich om naakt voor de man te staan. Tot zijn opluchting waren de vrouwen niet in de buurt. Dan zou hij zich zeker doodschamen.

Er was nu al een week voorbij, zijn wond was al voldoende genezen. Het werd tijd voor zijn veerluizen-behandeling. Hij wou deze behandeling niet ondergaan, maar hij had geen keus. Erol gaf hem geen kans om er aan te ontsnappen. Aarzelend stapte hij in het water, tot zijn verbazing was het een aangename temperatuur.
Zijn vorige meester gunde hem dat gemak niet. Baden was voor Kiara een straf met ijskoud of gloeiend heet water, maar op deze manier viel het best wel mee. Erol deed het product, dat hij van Iman had gekregen, op zijn vleugels. Hij masseerde het in.
Zoals Kali had voorspeld jeukte het, maar niet een beetje, het jeukte verschrikkelijk. Geïrriteerd klapte hij met zijn vleugels wat een waterval van druppels over Erol deed neerdalen.
"Zit stil, je maakt me helemaal nat!" Kiara bracht zijn vleugels snel weer omlaag wat nog meer water deed opspatten. "Sorry meester." Zei hij nerveus. De meester wreef het water van zijn gezicht.
"Geeft niet jongen, als je nou maar stil zit." Nadat het product voldoende was ingewerkt spoelde Erol de vleugels af.
"Kom er maar uit, we zijn klaar." Kiara kwam uit de tobbe, droogde zich af en kleedde zich terug aan. Hij ging in de zon zitten en spreidde zijn vleugels uit om deze ook te laten drogen.
Nu genoot hij wel van het zonnetje. Het bad had zijn vleugels goed gedaan. De doffe kleur die over zijn vleugels lag had plaats gemaakt voor een glanzende witte kleur. Nog nooit waren zijn vleugels zo proper geweest.

De jonge strangel miste Kali. Dat ze beide strangels waren verbond hun al, maar hun band werd nog versterkt door hun vriendschap. Hij had gewild dat de twee waren gebleven, maar Iman vertrok met Kali zodra duidelijk werd dat Kiara er bovenop zou komen. Rennende voetstappen kwamen dichterbij. Aisha sprong op zijn rug.
"Kiara, wat zijn je vleugels mooi." Hij trok haar van zijn rug en kietelde haar. Het kleine meisje giechelde luid.
"Hou op Kiara, je mag me niet kietelen." Meteen hield hij er mee op om dan zelf aangevallen te worden door het meisje. Ze rolden spelend over de grond tot een luide stem hun uit hun spel haalde.
"Kiara, je bent net gewassen, rol niet zo over de grond." schuldbewust stond hij recht.
"Het spijt me meester." Riep hij terug. Hij ging weer in de zon zitten met Aisha naast zich. Ze geraakten in een gesprek. "Aisha, wanneer denk je dat Iman en Kali nog eens op bezoek komen?"
"Als er iemand ziek wordt natuurlijk." antwoorde ze.
"Maar ze is toch familie? Komt ze dan niet zomaar op bezoek?" Verbaasd keek Aisha hem aan.
"Iman is geen familie."
"Jawel, ik heb gehoord dat ze Erol broeder noemde, dus ze is zijn zus." Het kleine meisje schudde haar hoofd.
"Ze is zijn zuster in het geloof net zoals ze mijn zuster is." Dat verwarde Kiara.
"Is ze niet wat oud om je zus te zijn?" Aisha gaf hem een por. "Niet zus, het is zuster. Moslims zijn allemaal broeders en zusters. Het is iets van gelovigen dat begrijp jij toch niet." Ze stak haar tong naar hem uit. Beledigd deed Kiara hetzelfde. "Wacht, ik heb een idee." Zei ze plots blij.
"Jij moet ook moslim worden. Dan zal ik jou alles leren en dan leer ik je bidden. Ik kan dat al goed." Onwennig staarde Kiara haar aan.
"Ik wil geen moslim worden." Het kleine meisje zette haar handen in haar zij.
"Je moet, jij bent mijn strangel dus je moet naar mij luisteren. Het enige wat je moet doen is zeggen: 'er is geen god dan Allah en Mohammed is zijn profeet.' en dan moet je, je wassen en dan ben je moslim"
"Maar ik ben net al gewassen." riep hij uit. Aisha keek hem nadenkend aan. "Ik denk dat je, je dan niet meer moet wassen want je bent al proper. Zeg de zin nou. Doe het voor mij."
"En wie was Mohammed ook al weer? Dat heb je me nog niet verteld." vragend keek hij haar aan.
"Mohammed is de laatste profeet. Hij verspreidde de islam, het geloof door een openbaring van Allah en hij gaf ons de Koran." Weer stelde Kiara zich er vragen bij.
"Wat is een openbaring en wat is de Koran?"
“Stel toch niet zoveel vragen, zeg gewoon de zin." zei Aisha. Kiara zuchte diep
"Oké, er is geen god dan Allah en Mohammed is zijn profeet. Zo goed?" Het meisje klapte in haar handen.
"ja, nu ben je moslim."
"Maar ik wil geen moslim zijn." zei hij beteuterd.
"Je moet, want als je geen moslim meer wil zijn dan gaan ze je doden." Verschrikt sprong Kiara recht.
"Ik vind dit niet leuk." Hij keerde haar de rug toe en liep terug naar het huis.

Aisha volgde hem naar binnen. Ze kwamen Anissa tegen in de woonkamer.
"Komen jullie eten? Ik heb net de tafel gedekt." zei ze goedgehumeurd.
"Mama, Kiara is moslim geworden." riep Aisha vrolijk uit. Onthutst keek de vrouw hun beide aan.
"Erol, kom hier." riep ze. De meester kwam met een vragende blik de woonkamer binnen. Kiara kromp ineen van schrik. "Aisha zegt dat Kiara moslim is geworden."
"Ja, hij heeft het voor mij gedaan." zei Aisha trots. Erol gaf haar onverwacht een klap. Geschrokken barste het kleine meisje in tranen uit.
"Je weet dat strangels geen moslim kunnen zijn en daarbij, je kan hem niet dwingen. Hij is geen speeltje Aisha." Hij keerde zich naar Kiara. Deze knielde snel voor zijn meester.
"Het spijt me, dood me alstublieft niet." Angstig wachtte hij af, maar zoals zo vaak had hij de situatie verkeerd ingeschat. Erol knielde naast hem neer.
"Natuurlijk dood ik je niet, hoe kom je er bij? Heeft Aisha je dat gezegt?" De jonge strangel wierp een blik op het kleine meisje. Hij wou haar niet nog meer in de problemen brengen. "Nee, ik heb van...iemand gehoord dat je dood moet als je geen moslim meer wil zijn." Erol stond weer recht en hielp Kiara overeind. Hij hief kiara's hoofd op zodat hun ogen elkaar ontmoete.
"Je bent geen moslim. Er is geen dwang in het geloof. Aisha kan jou geen moslim maken, dat is jouw keuze." Dat verwarde de jonge strangel. Hoe kon het zijn eigen keuze zijn als strangels geen moslim mochten worden?
"Maar ik mag geen moslim worden?" Vroeg hij.

Voordat Erol kon antwoorden werd er op de deur geklopt.
"We hebben het er hier later wel over." Zei Erol waarna hij de deur opende. Kiara moest zich inhouden om niet te gaan gillen. In de deuropening stond Amal, de jongen van de markt.
"Gegroet Erol, ik kom de huur ophalen voor mijn vader." zei de jongeman met een grijns op zijn gezicht. Erol keek verbaasd.
"Dat is te vroeg, ik heb zeker nog twee weken de tijd om te betalen." Amal haalde zijn schouders op.
"Dat is mijn probleem niet. Als je niet kan betalen dan geef je toch gewoon tijdelijk een onderpand. Je paard bijvoorbeeld." Hij keek naar Kiara.
"Of die strangel." Angstig deinsde Kiara terug. Erol kwam beschermend voor hem staan.
"Het is al goed, ik betaal wel. Maar ik ga dit zeker met je vader bespreken." Erol haalde zijn geld en betaalde de jongeman. Die wierp nog een knipoog naar Kiara voor hij vertrok. Kiara huiverde. Hij was opgelucht dat zijn meester hem niet als onderpand had meegegeven.
Het herinnerde hem weer aan zijn positie. Hij was nog altijd maar een slaaf die met gemak vervangen, gedumpt of doorverkocht kon worden. Waarschijnlijk zou de meester niet voor hem kiezen als hij de keuze had tussen hem en Kais. Paarden zijn meer waard dan strangels.
Ze aten hun ontbijt in stilte. Kiara nam zijn plek op de grond naast de meester weer in. Nu Kali niet in de buurt was kon hij weer de regels opvolgen die hem aangeleerd waren. Na het eten ging hij mee met Erol om op het land te werken. Het was zwaar werk, maar hij deed het met plezier. Zijn meester laste op tijd een pauze in om hem te laten uitrusten. Kiara was het werk niet gewend, dus hij hield het ook niet lang vol.
Dankbaar maakte hij gebruik van de pauzes. Toch wou hij ook bewijzen wat hij waard was. De meester had niet voor niks een hoge prijs voor hem betaald. Tijdens de pauzes vertelde Erol verhalen. Kiara luisterde er geboeid naar. Hij vertelde ook over zijn vrouw die stierf in het kraambed en over Iman die er bij was als vroedvrouw.

Het viel Kiara op dat de man vaak over Iman sprak. Wat de meester hem nu zei verbaasde hem dan ook niet.
"Ik wil dat je dit aan niemand zegt." De meester keek even om zich heen om zich er van te verzekeren dat er echt niemand in de buurt was.
"Ik ben al jaren verliefd op Iman. Maar ik weet niet hoe ik haar dit moet vertellen. Ze is een degelijke vrouw. Ik weet niet hoe ik haar kan benaderen. Ik ben bang dat ze mij zal afwijzen." Kiara wist niet wat te zeggen. Van liefde en hoe je er mee omgaat kende hij niks.
"Kan je het haar niet gewoon zeggen?" zei hij dan uiteindelijk aarzelend. Hij vreesde dat hij te ver ging met die opmerking, maar de meester lachte.
"Was het maar zo simpel. Nee, ik kan het haar niet vertellen. Ik wil haar niet afschrikken. Wat moet ze met een man zoals mij. Ik ben niet goed genoeg voor haar. Ik bezit amper iets. Het huis waarin ik woon is niet eens van mij." Er viel een ongemakkelijke stilte in het gesprek tot Kiara deze verbrak. "Is liefde niet genoeg?" De oude man glimlachte.
"Was ik maar weer zo jong als jij nu bent. Dan lijkt alles in het leven simpel." De oude man keek naar de zon.
"Het is tijd voor het gebed." Hij aarzelde even.
"Wil je mee doen Kiara?" Deze schudde zijn hoofd. Hij zou niet weten wat hij in een gesprek met Allah zou moeten zeggen. En daarbij, hij kende de taal niet waarin hij Anissa met Allah had horen praten. Waarschijnlijk zou Allah hem toch niet verstaan.
"Hoe kan Allah jou horen." Vroeg hij.
"Allah ziet en hoort alles." Legde de man uit. Kiara keek om zich heen. Het gevoel beken te worden bekroop hem. Had Allah hem ook gezien tijdens het bad? Hij hoopte van niet.
Erol ging zich wassen in de rivier en dan begon hij aan het gebed.
Kiara had het nu al zo vaak gezien en toch vond hij het nog altijd wonderbaarlijk om te aanschouwen. De oude man straalde rust en concentratie uit. Zijn bewegingen waren minder sierlijk dan die van Anissa, maar toch nog indrukwekkend. Kiara kreeg spijt dat hij niet mee deed.

Ik vind het mooi hoe je het geloof verbind met je verhaal, zonder dat er een druk op het verhaal ligt, doordat je het over een geloof hebt

Ik vertrouw die jongen van de markt voor geen meter, volgens mij azen hij en zijn vader gewoon op Kiara. Pfft, als Erol was zou ik ze maar goed in de gaten houden...

Was Anissa trouwens de dochter van Erol?

Ga zo door!

-Maaike- schreef:Ik vind het mooi hoe je het geloof verbind met je verhaal, zonder dat er een druk op het verhaal ligt, doordat je het over een geloof hebt

Ik vertrouw die jongen van de markt voor geen meter, volgens mij azen hij en zijn vader gewoon op Kiara. Pfft, als Erol was zou ik ze maar goed in de gaten houden...

Was Anissa trouwens de dochter van Erol?

Ga zo door!

Ja, Anissa is de dochter van Erol. Ik zal het wat duidelijker in het verhaal plaatsen. Bedankt voor de opmerking


Hoofdstuk 9
Kiara keek treurig over het land. Het werk van gisteren was voor niks geweest. Een groot deel van de oogst was vernield. Het leek wel alsof een kudde paarden er over gedenderd was. Hoefsporen stonden diep in het zand, maar wat vooral de aandacht trok waren voetsporen van mensen. Dit was geen ongeluk, iemand had dit opzettelijk gedaan.
Kiara staarde de meester aan. De oude man liep verslagen over het land. Wat zou dit verlies betekenen voor het gezin? Ze hadden al zo weinig. Konden ze wel nog overleven? Erol kwam naar hem toe. Samen keken ze zwijgend naar de ravage.
"We hebben een waakhond nodig." zei hij uiteindelijk. Hij liep door terug naar het huis. Kiara volgde hem op de voet.
"Ken je het verhaal van de prostituee en de hond?" vroeg Erol. Kiara schudde zijn hoofd.
“Toen een hond rond een put liep en bijna stierf van de dorst, Kwam er een prostituee voorbij. Ze zag de hond en dat hij dorst had, dus ze trok haar schoen uit en vulde deze met water voor de hond. Allah vergaf haar zonden vanwege deze goede daad.” vertelde de oude man. "Wat waren haar zonden dan?" vroeg de jonge strangel. Erol keek beschaamd.
"Snap je wat een prostituee is?" Kiara schudde weer zijn hoofd.
"Nou, hoe moet ik dit uitleggen? Een prostituee is een vrouw van lichte zeden. Snap je het?" Kiara knikte, ook al snapte hij het niet.
"En dat is verkeerd?" vroeg hij aarzelend. Verbluft staarde de oude man hem aan.
"Ja Kiara, dat is verkeerd."

Toen ze weer bij het huis aankwamen haalde de meester zijn paard uit de stal en vertrok naar de stad. Kiara was teleurgesteld dat de meester hem niet mee nam. Het durfde het niet zelf te vragen. Anissa kwam naast hem staan. Samen keken ze Erol na.
"Naar waar gaat hij?" vroeg ze.
"Hij gaat een hond kopen om het land te beschermen." antwoorde hij. De jonge vrouw zuchtte.
"Ik heb niet graag honden." Ze keerde zich naar het huis.
"Kom me maar helpen met het huishouden. Je mag de woonkamer opruimen. Kiara knikte.
"Zoals u wenst."
Kiara veegde de vloer van de woonkamer. Al snel kwam Anissa hem helpen. De jonge strangel verzamelde al zijn moed om een vraag te stellen.
"Anissa, wat is een prostituee?" vroeg hij aarzelend. Onthutst keek ze hem aan.
"Waar heb je dat woord gehoord?" vroeg ze.
"Erol sprak er over." zei Kiara.
"En waarom zou hij over een prostituee praten?"
"Hij vertelde me een verhaal over een prostituee die water gaf aan een hond, waardoor haar zonden uitgewist werden. Ik begrijp niet wat haar zonden zijn." De vrouw ging op de bank zitten.
"Luister Kiara, een prostituee is een vrouw die geld ontvangt voor seksueel contact." Kiara knielde aan haar voeten.
"Dus het is een zonde om er geld voor te ontvangen?" vroeg hij.
"Nee, het maakt niet uit of ze er geld voor ontvangt. Het seksueel contact is een zonde." Kiara dacht even na. "Dan is seks een zonde?" Concludeerde hij.
"Nee, niet altijd. Dit is moeilijk om uit te leggen Kiara. Wat weet jij eigenlijk over seks?"
"Ik heb gehoord van andere strangels dat het iets pijnlijks is. Pijnlijker dan een bestraffing. Ze vertelden me dat ik waarschijnlijk voor dat doel verkocht zou worden. Ik was bang dat de meester me daarvoor kocht." gaf hij toe. Hij huiverde zichtbaar. Anissa keek hem doordringend aan.
"Vader zou je dat nooit aandoen. Hij is een goede man." Ze legde even haar hand op zijn hoofd in een troostend gebaar.
"Wat seks betreft. Het is iets moois tussen twee getrouwde mensen. Tussen ongehuwden is het verkeerd. Meer hoef je nu nog niet te weten. Als je wat ouder bent zal Erol het je wel uitleggen." daarmee ronde ze het gesprek af. Ze gingen weer aan het werk.

Aisha kwam in de woonkamer zitten bij het raam. Ze keek uit naar de terugkomst van haar opa. Een hele tijd later sprong ze blij op.
"Opa is terug." Schreeuwde het kleine meisje uit. Kiara kwam naast haar staan bij het raam. Hij zag zijn meester op zijn paard en een hond die er naast liep aan een lange leiband.
"Wat een mooie hond." Zei Aisha bewonderend. Kiara wist niet hoe het kleine meisje dat kon zien. Voor hem was het nog maar een grijze vlek in de verte. Aisha rende naar buiten. De jonge strangel keek vragend naar Anissa. Die knikte hem toe. Snel rende hij ook naar buiten. Ze wachten tot Erol hun naderde.
Nieuwsgierig bekeek Kiara de hond. Het dier was volledig grijs met een wolfachtige bouw. Kiara vond het dier meteen leuk. Aisha wou op de hond afgaan, maar voordat ze het dier kon bereiken sprong Erol van zijn paard en kwam voor haar staan.
"Nee Aisha, ik wil niet dat je in de buurt komt van Zahri. Ze zou durven bijten. Kiara, breng Kais naar de stal en geef hem wat hooi." De jonge strangel boog.
"Zoals u wenst meester." zei hij. Hij bracht Kais naar zijn stal en gaf hem hooi. Hij kriebelde het paard achter zijn oor en dan vertrok hij weer snel. Hij wou zien wat Erol met de hond ging doen. Maar toen hij buiten kwam waren Erol en Zahri nergens meer te bespeuren. Enkel Aisha zat mokkend op de grond.
"Waar zijn ze naartoe?" vroeg hij. Aisha wees in de richting van het land.
"Ik mocht niet mee." Kiara wou er naartoe gaan, maar hij wou ook niet het verdrietige meisje alleen laten. Besluiteloos bleef hij staan tot hij uiteindelijk besloot om bij het meisje te blijven. Hij ging naast haar zitten.
"Ik heb vandaag geleerd wat seks is." Zei hij om een gesprek op gang te brengen. Aisha maakte een afkeurend geluid.
"Seks is vies." Zei ze. Ze zette zich recht en ging naar binnen. Kiara dacht na. Het beeld dat hij van seks kreeg was gevarieerd. Het was pijnlijk, een zonde als je er geld voor krijgt, een zonde als je er geen geld voor krijgt, het was slecht tussen ongetrouwde mensen, het was mooi tussen getrouwde mensen en soms was het vies. Hij besloot dat hij nooit seks wou.
Hij wachtte tot zijn meester terug kwam. Hij stond recht toen de oude man bij hem kwam staan. Erol legde zijn hand op Kiara's schouder.
"We gaan het moeilijk krijgen om rond te komen, maar we redden het wel. Toch moet ik je vragen of je het ziet zitten om in de stad te werken voor een vriend. Het geld dat je daarmee verdiend zou ons goed kunnen helpen." Kaira knikte. Hij twijfelde of hij dit wel wou, maar hij kon niet weigeren.
"Goed, dan begin je morgenochtend. Ik zal je wel wekken." Zei Erol. De meester wou naar binnen gaan, maar Kiara hield hem staande met een aarzelende vraag. "Mag ik naar Zahri toe?" vroeg hij. De oude man schudde zijn hoofd.
"Straks mag je misschien met mij mee, als je werk af is."
Kiara werkte hard door. De klusjes die Anissa hem gaf werkte hij in recordtempo af.

De meester hield woord. Ze vertrokken samen naar het land. Aisha wou ook mee, maar ze mocht niet van Erol. Toen ze op het land aankwamen zag Kiara de hond vastgebonden aan een paal zitten. Naast het dier lagen planken klaar.
"We gaan een hok bouwen voor Zahri." Vermoeid zuchtte Kiara. Weer werken, daarvoor had hij zich niet gehaast. Samen met Erol begon hij aan het bouwen van het hok. Wanneer hij maar de kans had keek Kiara naar Zahri. Die nam het hele gebeuren nieuwsgierig op. Ze kwispelde telkens als hij haar aankeek. Kiara schrok op toen de meester zijn schouder aanraakte.
"Werk door Kiara, straks mag je met Zahri spelen." Nu werkte hij wel door. Het werk vorderde niet snel. Het was moeilijker dan Erol had ingeschat, maar uiteindelijk lukte het hun dan toch om een degelijk hok in elkaar te steken. Tevreden bekeken ze hun werk.
Het hok was simpel, maar ook stevig gebouwd. Een doek hing voor de ingang om de tocht buiten te houden.
"Nu moeten we nog het touw langer maken zodat ze er in kan. Erol stapte op de hond af. Die sprong meteen recht. Aarzelend kwam ook Kiara dichterbij. Erol maakte haar los. "Speel maar even met haar." Vertwijfeld keek Kiara naar de hond.
"Hoe speel ik met haar?" Vroeg hij. Hij wist niet hoe hij met het dier moest omgaan. Erol haalde een bal uit zijn zak en wierp het Kiara toe. Die ving de bal op. Meteen kwam Zahri voor hem zitten. Vol verwachting keek ze naar de bal.
"Ze apporteert graag. Probeer het maar eens.” Kiara strekte zijn arm en gooide de bal weg. Meteen schoot Zahri er achter aan. Onverwacht slaakte Kiara een kreet van plezier. Beschaamd keek hij naar zijn meester, maar die lachte hem enkel toe. De hond bracht de bal al terug. Ze rende al weg voordat hij de bal gooide. Afwachtend keek ze hem vanop een afstand aan.
Ze speelden door tot Kiara zich uitgeput op de grond liet zakken. Zahri kwam dichterbij. Even werd Kiara bang, maar ze snuffelde alleen maar. Dan likte ze zijn gezicht. Glimlachend sloot hij het dier in zijn armen.
"We moeten naar huis Kiara." Zei de meester. Teleurgesteld liet hij de hond los. Erol maakte haar weer vast aan de paal. Terwijl ze vertrokken jankte Zahri meelijwekkend. Kiara liet haar niet graag achter. Verdrietig liep hij achter de meester.

Dat veld is vast stuk gemaakt door die gemene jongen en z'n vader die huur kwam halen! Ik wist wel dat ze zo iets slechts gingen doen.

Ik moest erg lachen om het stukje waarbij je probeerde uit te leggen wat er slecht is aan een prostituee. Goed uitgelegd hoor

Het durfde het niet zelf te vragen.

Ik denk dat je "Hij durfde" bedoelt in plaats van 'het durfde'

Ga zo door!