Online Verhalen

Ken je dat? Dat de vrienden van je ouders zeggen dat je zoveel op je vader lijkt?
Of dat vreemdelingen dat zeggen?
Ik niet. Ik lijk niet op mijn ouders. Daar begon het mee.
Ik lijk niet op hen. Ik weet het, want ik keek in de spiegel. De afbeelding van mijzelf daar op de spiegel lijkt in niets op mijn ouders.
Ook niet op hun jeugdfoto's.
Tuurlijk wist ik dat al langer, maar ach wat doe je als klein jongetje eraan? Ik bedoel, niet iedereen lijkt altijd maar op zijn of haar ouders toch? Vooral niet als je klein bent. Wel stel je al vragen. Die werden weggewuifd. Als klein kind krijg je dan gewoon het verhaal te horen over bloementjes en bijtjes. Later natuurlijk over hoe als twee mensen veel van elkaar houden gaan seksen. Te gênant voor woorden natuurlijk, maar meer duidelijkheid kreeg ik niet.

In groep 7 krijg je seksuele voorlichting.
Tenminste, ik kreeg dat.
Je zou toch echt op tenminste een van je ouders moeten lijken. Iets wat te maken heeft met genen. Weet u?
Later, in de tweede klas van de middelbare school werd het duidelijker. De helft van de genen van je moeder, de andere helft van je vader. Maar ik lijk helemaal niet op een van mijn ouders, dat dacht ik toen.
Ook niet op hen in hun jeugd.
Ook niet op mijn grootouders.
Gewoon, op niemand. Ik was ik, niemand anders.

Op mijn 14de begon ik met het stellen van vragen. 'Wie ben ik? Waarom lijk ik niet op jullie?' vroeg ik hen. Laat voorop staan, ik hou van mijn ouders.
Echt.
Maar ik lijk niet op ze, ik ben dus niet hun kind.
Al ontkenden ze alles eerst. Ze beweerden dat ik gewoon uit mama kwam. Er waren alleen nergens babyfoto's. Er was ooit eens brand geweest en die brand had alle foto’s verwoest. Tenminste, dat zij papa. Die brand had ook de enige babyvideo verwoest. Die video was gemaakt met de camera van mijn oom. Op wie ik ook al niet lijk. Er waren ook geen negatieven zeiden mijn ouders. Van de foto’s dus, maar dat snapte u wel.
Dat had ik al niet moeten geloven, foto's hebben negatieven. Tenminste, toen nog wel. Nu niet meer. Nu zijn foto’s digitaal. Zonder negatieven dus.
Sterker nog, op de eerste foto’s die wel hebben, ben ik zeker drie. Ook ooms, tantes of opa en oma hebben geen foto's van mij jonger dan drie.
Zeker ook in de brand vergaan? Wat denkt u?
Al zijn er geen sporen van die brand te vinden. De verzekering wist niets van een melding. Dus of mijn ouders zijn rijker dan ze zeggen en hebben voor de lol een inboedelverzekering, of die brand is er nooit geweest. In dat geval ben ik geadopteerd, maar dat is logisch. Toch?

Sterker nog, mijn vader kon niet eens vertellen waar hij was toen hij het telefoontje kreeg dat zijn vrouw ging bevallen. Tenminste, hij vertelde verschillende keren een verschillend verhaal. De details bleven vaag. En mama kon nooit vertellen waar ze er achter kwam dat ze toch echt naar het ziekenhuis moest om mij te krijgen. Dat is raar, toch?

Ik hou van mijn niet echte ouders. Maar ik hou niet van liegen. Kwaad wordt ik daarom! Een lange tijd heb ik al mijn geld gespaard. In een schoenendoos in de kast. Mama dacht dat ik er steeds snoepjes en patat van kocht. Maar nee, ik spaarde, ik spaarde net zo lang totdat ik een advocaat kon betalen. Zo een goedkope, van rechtsbijstand. Goedkoop en overwerkt of niet, een adoptiedocument opvragen is blijkbaar niet lastig.
Ik ben geadopteerd. Het staat vast. Het onomstootelijk bewijs heeft u.
Vind je het gek dat ik niet op mijn ouders lijk? Mijn echte ouders lijken in niets op mijn adoptieouders, zeg ik.

Ik hou niet van liegen. Maar dat heb ik al gezegd.
Ik lijk wel op mijn echte vader. Dat vertelt Google mij. Genoeg plaatjes van hem te vinden. Gewoon zijn naam intikken op Google. Ook een flink aantal kranten berichten. Zelfs van toen.

Ik heb mijn ouders ermee geconfronteerd. Heb hen verteld dat zij hebben gelogen. En ik kan je vertellen, ze geloofde mij eerst niet hè. Ze dachten dat ik blufte. Totdat ik het adoptie rapport liet zien.
Ze werden eerst boos. Daarna kwamen de krokodillen tranen. Alsof ik dat nog zou geloven, ze hebben 13 jaar lang tegen mij gelogen. Geloof je dat? Ik heb het hen zelfs meerdere keren gevraagd, en steeds ontkende ze maar weer. Nu had ik ze tang weet u. Ik had het adoptie rapport namelijk.
Het bewijs, het bewijs dat ik met een reden niet op hen leek.
Mijn vader probeerde het nog. Hij wilde met mij praten. Ik niet met hem. Mijn moeder probeerde het ook nog. Ze klonk wanhopig. Zielig hoopje mens, dat is wat ze was.

Ze wilden het uitleggen. Ze wilden zo graag een kindje en konden er geen krijgen. Adoptie was daarom de enige optie. Ze hebben nog lang moeten wachten ook. Drie jaar zelfs, dat was de minimum tijd dat ze ingeschreven moesten staan. Ze waren zo gelukkig met mij toen ze uiteindelijk mij konden adopteren. Snapt u dat?
Ik niet. Waarom hebben ze niet gewoon vanaf het begin verteld hoe het zat? Waarom? Dan was ik niet boos geweest? Ze hebben mijn hele leven tegen mij gelogen.
Ik geloofde hen niet. Blinde razernij kwam in mij op. Ik had het niet meer. Ze logen! Ze logen, logen, logen! Ik hield van hen, maar ik was gewoon koopwaar omdat ze zelf geen kinderen konden krijgen. Bedrogen, dat is wat ik ben!

De politie agent staart mij met open ogen aan. Zijn mond is een stukje open gevallen. Voor hem liggen twee foto's.
Het zijn mijn nepouders.
Dood.
Ik leek niet op mijn adoptie vader. Nu lijk ik wel op mijn vader.
Mijn echte vader.

Poeh, wat een verhaal. Wel mooi geschreven maar alsnog, poeh...
Het lijkt allemaal alsof je hoofdpersoon het tegen iemand zegt wat er is gebeurt of dat hij/zij het ergens heeft opgeschreven. Het is wel een goed beschreven verhaal wat me zeker aansprak.
Aan het begin gebruikte je heel veel enter maar daarna is het wel minder geworden waardoor het ook steeds makkelijker weg las. echt goed gedaan.
Maar ik heb nog een vraagje:
Je hoofdpersoon werd het in de 2de echt duidelijk dat ze wel geadopteerd moest zijn en begon daarna met sparen, daarna vertel je opeens dat de ouders van je hoofdpersoon tegen hem/haar 13 jaar heeft gelogen. Dat kan toch eigenlijk niet, als je in de 2de zit ben je al 13 en als je daarna nog voor een advocaat moet sparen ben je misschien wel even een tijdje verder.

Verbeteringen:

Sterker nog, op de eerste foto’s die wel hebben, ben ik zeker drie.

Bij deze zin moet er tussen het woord 'die' en 'wel' nog het woordje "we".
Sterker nog, op de eerste foto's die we wel hebben, ben ik zeker drie.

Alsof ik dat nog zou geloven, ze hebben 13 jaar lang tegen mij gelogen.

Cijfers die onder de twintig zijn moet je sowieso volledig uitschrijven. Tevens moet je ook cijfers die makkelijk uitschrijfbaar zijn volledig uitschrijven, bijvoorbeeld duizend. Dus bij deze zin moet je het cijfer dertien volledig uitschrijven.


Ik hoop dat je wat aan de tips hebt. Maar al met al is het zeker een goed verhaal!


---

Dat de persoon het tegen de politie heeft is nog steeds niet helemaal duidelijk, maar dat kan ook aan mij liggen. Maar als een persoon aan het praten is dan gebruik je "spreek"aanhalingstekens en dat heb jij niet gedaan dus dat kan de oorzaak zijn.
Over die dertien jaren leugen snap ik nu dan wel, bedankt voor de uitleg :p
Dat de enters moeten laten zien dat je dan naar de gedachten van je hp springt is niet helemaal duidelijk, nee. Hoe je dat kan duidelijk maken is dat je aanhalingstekens gebruikt als ze praat en dat je daar dan mee stopt als haar gedachten ertussen komt.

Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel, zo nee dan zeg je dan maar even en dan zal ik het proberen anders uit te leggen :p

Leuk gedaan! Dat einde zag ik echt niet aankomen. De foutjes zijn er al uitgehaald zie ik

Je hebt een hele aparte schrijfstijl, en ik vroeg me de hele tijd of je het nu tegen de lezer had. Steeds dat ge-u. Maar bij de laatste alinea werd dat duidelijk en dat is precies het stukje dat het verhaal heel sterk maakt. Vooral de laatste zin; nu ik er even bij stil sta.

Ik leek niet op mijn adoptie vader. Nu lijk ik wel op mijn vader.
Mijn echte vader.

Dat zal nog wel een tijdje na zweven in mijn hoofd. ^_^

Goed gedaan!

-Maaike- schreef:Je hebt een hele aparte schrijfstijl, en ik vroeg me de hele tijd of je het nu tegen de lezer had. Steeds dat ge-u. Maar bij de laatste alinea werd dat duidelijk en dat is precies het stukje dat het verhaal heel sterk maakt. Vooral de laatste zin; nu ik er even bij stil sta.

Ik leek niet op mijn adoptie vader. Nu lijk ik wel op mijn vader.
Mijn echte vader.

Dat zal nog wel een tijdje na zweven in mijn hoofd. ^_^

Goed gedaan!

Dankje voor dit grote compliment!