Online Verhalen

Gebruikt...

Hoofdstuk 1 (Om te beginnen een klein hoofdstukje..)
‘Wat wil je dan?’ Twee bruine ogen keken de vrouw doordringend aan. De strakke lijnen in zijn gezicht werden benadrukt door het schaarse kaarslicht dat in de kamer aanwezig was. Zijn adem stonk, zoals gewoonlijk, naar de rook en zijn geel uitgeslagen nagels bevestigden alleen nog maar meer dat hij wel eens een pijp op stak. De jaren en tijd begonnen hun tol te eisen; zijn haren waren niet langer meer zwart, maar grijs, rimpels sierden zijn gezicht en ouderdomsvlekken verschenen op zijn huid. Hij leek niet langer meer op een sterke, zekere jongeman, maar op een zielig oud ventje. Iets dat beter bij zijn karakter paste.
De vrouw waar hij voor zat, had zwart stijl haar, fel blauwe ogen en ondanks de lange jaren dat ze hier al vast zat, had de tijd haar, in tegenstelling tot bij hem, niet aangetast. Haar gezicht was nog even prachtig als eerst, haar fijne handen waren nog even zacht en haar huid was nog steeds egaal. Alleen het vuil waar ze onder zat verborg die schoonheid. De glans was uit haar ogen verdwenen, haar haren lagen in vettige slierten over haar schouders en de levenslust leek uit haar te verdwijnen.
Kettingen rond haar polsen en enkels hielden haar op haar plaats. De spijlen van het bed waar ze alweer een tijdje tegen aan leunde, staken in haar gehavende rug. In de kleine kamer stonk het verschrikkelijk, maar daar was ze al aan gewend geraakt. Koude tegels sierden de vloer en gingen over op de muur. Het was een monotoon motief van grijze, op elkaar gestapelde stenen. De enige afwisseling in het uitzicht was de kleine houten deur. Er was geen raam om de kamer te verlichten en als ze alleen werd gelaten, werd het saaie uitzicht haar aan het zicht onttrokken door de duisternis. Het was op die momenten dat ze zich beter voelde. De duisternis was net als een dik deken dat ze beschermend over haar heen sloeg. In de zwarte vlek voor haar ontstonden schimmen, plekken, haar thuis. Het was haar manier om aan de realiteit te ontsnappen.
Wanneer de deur open ging en het licht de duisternis verdreef leek het of iemand het deken terug van haar af sloeg en zag ze de man weer die haar dit had aangedaan. Uit liefde, zogezegd…
Licht betekende onheil en pijn, duisternis geborgenheid en veiligheid.
Dylina keek hem met grote hulpeloze ogen aan. De knevel rond haar mond zorgde ervoor dat ze hem niet kon antwoorden.
‘Natuurlijk.’ Met een zucht bevrijde hij haar mond van de doek. Ze kuchte en antwoorde met haar blik gericht op de grond. Zelf in haar gebrekkig Nederlands en met haar vreemde accent kon hij haar makkelijk verstaan. Nog nooit had ze zo helder geklonken. ‘Vrijheid...’

Hallo

Allereerst aparte titel voor dit sub forum, ik dacht toen ik het aan klikte op de begin pagina dat het me naar de drama hoek zou leiden maar schijn bedriegt!
Volgens mij ook voor het eerst dat ik in een fantasy verhaal (neem aan dat het een fantasy verhaal is gezien het sub forum) dat de personages ook daadwerkelijk Nederlands spreken meestal noemt men het anders ook al leest men het in het Nederlands ^^
Je hebt wel me nieuwsgierig gemaakt over het feit wat de vrouw is overkomen en wat er met haar gaat gebeuren.

Dan nog een paar puntjes over het "Nederlands" ^^

De vrouw waar hij voor zat, had zwart stijl haar, fel blauwe ogen en ondanks de lange jaren dat ze hier al vast zat, had de tijd haar, in tegenstelling tot bij hen, niet aangetast.

Moet hen niet hem zijn?

anneer de deur open ging en het licht de duisternis verdreef leek het of iemand het deken terug van haar af sloeg en zag ze de man weer die haar dit had aangedaan.

Het deken moet de deken zijn.

Met vriendelijke groet,

Glenn IJntema.

Heey

lekker begin van je verhaal, het zet spanning neer en maakt je nieuwsgierig, daarbij heb je alles heel mooi omschreven op zo'n manier dat het de aandacht van de lezer vast houdt proficiat gheheh

Ik zag wel dat je vaak een n vergeet bij een werkwoord, rimpels versierde heb je nu bijv. en dat moet rimpels versierden zijn en zozag ik er nog een.
Fout die ik ook heeeeeeel veeel maakte, niet zo zeer omdat ik het niet wist maar omdat ik er over heen las

Ga in iedergeval maar gauw verder. Je hebt mijn aandacht

hey,

je maakt lezers goed nieuwsgierig. Het kan niet anders of die vrouw zit daar al jaren opgesloten, maar hoe is ze daar gekomen dan? Wie is de man. Het feit dat het fantasy is maakt mij alleen nog maar meer nieuwsgierig

Tnx voor de reacties allemaal ^^
En op die vragen krijg je pas later een antwoord -aa-

Het eerste stuk nog snel verbeterd en nu een tweede stukje:
bij een gebrek aan inspiratie is het niet zo geweldig, dus de kans is groot dat ik het herschrijf ;D

Uitgeput en uitgehongerd viel ze voor de rivier neer. Haar vingertoppen bereikte nog net het frisse water, maar ze geraakte net niet ver genoeg om haar dorst te lessen. Ze snakte naar iets om te drinken, maar de vermoeidheid velde haar neer als iemand die lafhartig een pijl in haar rug had geschoten. Met haar laatste restje kracht lukte het haar zichzelf tot met haar mond bij het water te hijsen. Nog voor ze kon drinken hoorde ze iemand protesterende geluiden maken. Het was haar nog niet opgevallen, maar een man rond de 40 keek haar van op een afstandje strak aan. Hij schudde meewarig met zijn hoofd heen en weer. Ze verkilde bij zijn ijskoude aanblik en verroerde zich geen vin in de hoop dat hij het niet tegen haar had.
‘Daar zou ik niet van drinken.’ Langzaam hees hij zich recht, terwijl hij haar starende blik negeerde.
‘Drink hier van.’ Bij haar aangekomen hield hij haar een leren drinkbus voor. ‘Dat water maakt je ziek, dit is goed. Begrijp je? Goed.’ Hij legde extra nadruk op het laatste woord, al had ze hem daarvoor ook al verstaan.
Ondertussen liet ze haar ogen onbeschaamd over zijn hele lichaam glijden. Ze zocht naar bepaalde kenmerken. Iets wat er op zou wijzen dat hij iets kwaad van zin was, maar ze kon niets verontrustend vinden. Hij was als geen ander; een normale man, maar toch was er iets aan hem waardoor ze hem niet meteen vertrouwde.
De man, duidelijk van plan zijn tijd hier niet te verdoen hurkte zich neer en bracht de fles tot aan haar mond. 'Drink.’ Zijn stem klonk bevelend en voor ze het wist nam ze enkele gretige slokken van het heerlijke water. ‘Goed…’ Door de tevredenheid waarmee hij dat zei stopte ze abrupt en keek ze hem wantrouwig aan. Wat had hij haar gegeven? Wat was hij nu van plan?
Er verscheen alleen maar een smalende glimlach op zijn gezicht. ‘Als je meer wilt. Ik zit daar. Je kunt nu nog wel even verder.’ Met een zucht hees hij zich recht en zette hij zich iets verderop neer. Tot haar ongenoegen had hij de drinkfles met zich meegenomen.
Met een kreun rolde ze zich tot op haar rug, de pijn, die door de hardheid van de keien was veroorzaakt, verbijtend. Het enige wat ze nu nog kon doen was afwachten. Afwachten en ondertussen uitrusten. Wat er weldra zou volgen lag nu niet meer in haar handen, maar in die van de vreemde man. Als hij iets wilde doen, dan kon hij dat met alle gemak. Ze was als een kalf dat iets te ver van zijn moeder was afgedwaald; hulpeloos en zwak.
De zon, die op zijn hoogst stond zorgde voor een onaangename warmte. Ze kreeg er een lichte hoofdpijn van, maar ook dat was maar een kleine last met wat ze nu allemaal voelde. Haar maag grolde, haar rug begon steeds meer pijn te doen, haar lippen waren gebarsten en haar oudere wonden begonnen te schrijnen door het te kort aan een deftige verzorging. Bewust op het feit dat ze zouden ontsteken als ze er niets aan zou doen, had ze enkele repen stof van haar kleding kapotgescheurd en daarmee haar wonden afgebonden. Het stelpte het bloeden, maar de stof begon te plakken, waardoor ze bij het verwijderen ervan de wonden terug zou opentrekken.
Langzaamaan werden de schaduwen van de bomen langer en werd ze gehuld in een behaaglijke schaduw. Door de koelte die haar overviel werd ze slaperig. De geluiden van de ruisende bladeren die door de wind werden gestreeld en dat van het klotsende water in de rivier werkten als een slaaplied. Het duurde niet lang of haar ogen vielen dicht. Er tegen vechten was zinloos en ze liet het maar over zich heen komen.