Online Verhalen

Langzaam liep ze de centrale hal van het ziekenhuis in. Voor het eerst. Ze had er nog niet veel van gezien, alleen een glimp toen ze er werd binnengebracht. Geluiden en beelden schoten door haar hoofd. Haar beeld was wazig toen ze op de brancard lag, en ze hoorde een harde toon.

Ze bekeek de constructie van de hal. Het was wit, steriel. Groot en kil. Maar dat wist ze, ook al had ze het niet uitgebreid kunnen bekijken. Maar het gebouw was ook niet de reden dat ze al die dagen dat ze al was opgenomen naar beneden wilde. Ze had ook nog een glimp opgevangen van iets anders. In het midden van de hal prijkte namelijk een prachtige zwarte vleugel op een lichtverhoogd podium. Ze strompelde er heen en keek vol bewondering naar het instrument. Voorzichtig, legde ze haar hand erop. Ze streek met haar vingers over de toetsen. Ze huiverde. Ze duwde met haar andere hand haar lichtblonde haar naar achter, voorzichtig om het verband niet te verschuiven en ging op de pianokruk zitten. Ze tilde haar armen op om haar handen op de toetsen te leggen en kreunde toen ze een pijnscheut door haar linkerarm voelde gaan. Ze beet op haar toch al kapotte lip en duwde de toetsen in.

Toeschouwers bleven staan, kijkend, luisterend naar de muziek die het meisje maakte. Iedereen werd stil. De hal werd alleen nog gevuld door de zoete melodie van de piano. Het meisje leek in trance, haar vingers vlogen over de piano, de prachtigste klanken eruit toverend. Een minuut, twee minuten, vijf minuten bleef ze spelen. Een man keek naar haar gezicht en schrok toen haar tranen op de toetsen drupten. Even bleef hij staan, vertwijfeld of hij haar prachtige pianospel zou moeten onderbreken. Maar hij liep naar haar toe en legde een hand zachtjes op haar schouder.

‘Meisje, wat is er?’ vroeg hij op een vaderlijke toon.

Het meisje keek op en stopte met spelen. Ze toverde een droevige glimlach tevoorschijn en keerde zich weer van hem af om verder te spelen. Ze begon steeds luider te spelen, de toetsen harder indrukkend. De man keek haar ongerust aan. Ze speelde zo hard, haar vingers raakten de verkeerde toetsen en haar akkoorden begonnen vals te klinken. Maar ze speelde verder. Toeschouwers fronsten hun wenkbrauwen en begonnen zachtjes te mompelen. Het meisje kreeg een woedende uitstraling en sloeg willekeurige toetsen in, zo hard als ze maar kon. Nogmaals legde de man een hand op haar schouder. Ze draaide zich snel om en even keek ze hem woedend aan. Toen barstte ze in snikken uit. Tranen liepen over haar wangen en ze hield haar handen voor haar gezicht. De man nam haar in zijn armen om haar te sussen.

‘Kom maar kindje, het komt allemaal goed.’ Fluisterde hij , voorzichtig over haar haren aaiend, ervoor zorgend dat hij het verband om haar hoofd niet raakte. Het meisje schokte en liet zich gaan. Minutenlang zaten ze daar, de toeschouwers waren weggelopen, en het meisje keek op. De man glimlachte.

‘Het komt goed.’ Herhaalde hij.

Het meisje keek hem met haar lichtblauwe ogen aan in een droevige glimlach.

‘Ik kan niet meer horen.’

Dat is inderdaad dramatisch, op het einde zat ik met kippenvel te lezen. Die laatste zin vind ik zielig, maar toch zo passend bij het verhaal. Het verhaal heeft iets aparts, iets wat mijn gedachten niet kan vatten. Zo mooi, maar toch zo droevig.

De schrijfstijl is erg fijn en het verhaal leest snel weg. Maar toch lijkt het verhaal heel lang, heel diepgaand. Echt, mijn complimenten! Hoe je alles hebt beschreven is gewoon mooi gedaan, zo uitbundig maar toch zo klein en terughoudend. Ook die wat kortere zinnen houden de aandacht goed bij het verhaal. Ik heb geen fouten kunnen ontdekken.

Mooi en geloofwaardig verhaal!

De in mijn persoonlijke beleving wat neutraal aandoende titel trok in combinatie met het genre mijn aandacht. Ik was benieuwd naar het resultaat. Na het lezen van het verhaal vind ik het te weinig zeggend. Alleen ben ik niet in staat om vijf titels te verzinnen die het drama omvatten, dat je hebt beschreven.

Het verhaal zelf vind ik een prachtige opbouw hebben tot je het drama met letterlijk de laatste zin onthuld. Ik had het niet aan zien komen. Wel heb ik het gevoel dat er meer uit het verhaal te halen is. Je kan overwegen om het met haar achtergrond uit te breiden. Bijvoorbeeld dat ze een pianolerares is of in een orkest werkt. Misschien wel haar verleden tot leven laten komen waarin ze als kind door haar ouders onder druk werd gezet om te presteren. De plaats waar het ongeluk plaats heeft gevonden: orkestgebouw, waarmee je ook heel veel kan suggereren. Het verlies van het gehoor krijgt dan meer lading. Het betekend het verlies van alles waarvoor ze heeft geleeft, haar werk, etc. Je gaat je dan afvragen wat voor leven ze nog zal hebben.

Het is een verhaal dat ik graag zelf zou hebben geschreven, Het pakte me volledig in na de laatste zin, waardoor ik het snel opnieuw ben gaan lezen om te zien of ik het einde aan had kunnen zien komen. Wat dus niet het geval is geweest.

Schrijf maar meer van deze verhalen. Het is een sieraad voor deze site. Doe met mijn opmerkingen wat je wilt, want het is en blijft jouw verhaal. Veel schrijfplezier.

Mooi geschreven, erg beelden. Ik zag het meisje zitten in mijn hoofd aan de piano.

tijdens het lezen heb je wel door dat er iets mis is, maar zo dramatisch had ik het niet verwacht.
De comclusie heeft iets supermoois en treurigs tegelijkertijd. Daarom vind ik het ddenk ik zo mooi

Dank jullie wel voor de reacties! Altijd fijn om feedback te krijgen! (:

@P_Westdijk

Een andere titel kon ik niet verzinnen, en deze leek me goed omdat je in het begin ook niet door hebt dat het dramatisch wordt, dus besloot ik de titel neutraal te maken.

Ik heb eigenlijk ook nagedacht over wat meer achtergrondinformatie maar kwam tot de conclusie dat als ik er al meer info wilde geven ik het om het mooi te kunnen schrijven in een ik-perspectief zou moeten schrijven -dat ligt gewoon aan mij- maar voor dit verhaal wilde ik dat eigenlijk niet. Vandaar vaagheid, iets wat ik zo vaak doe :')
Ik ben zeker van plan meer van deze verhalen te schrijven, ik vind ze fijn om te schrijven Dank je voor je reactie!

Mooi verhaal Vooral de emoties vind ik heel mooi beschreven.

Ik vind het vooral mooi hoe iedereen stil blijft staan en blijft luisteren. En dat ze woest wordt op het moment dat er iemand tegen haar praat.

Ben nog wel nieuwsgierig naar hoe ze doof is geworden. Al is het helemaal niet storend dat je dat achterwege laat.

Goed gedaan!