De Oude Wereld
Geplaatst: 14 sep 2012 16:23
Ik waagde maar eens weer een poging om met een nieuw verhaal te beginnen. Ik hoop dat ik deze kan afmaken. Eerste gedeelte is een beetje infodump (proloog?) Tweede deel het 'echte' verhaal...
Comments zijn erg welkom
De naam is Neva Natayla en ik ben wat ze noemen een Temmer. De natuur heeft ons toegewezen aan een schepsel dat ons bij zal staan voor de rest van het leven. Wij kunnen een worden met ons dier, letterlijk. Als Temmer heb je de mogelijkheid om je geest samen te laten smelten met dat van je dier. Voor een bepaalde tijd ben je niet meer een mens, maar je toegewezen schepsel. Het is een band sterker dan vriendschap. Legendes vertellen ons dat er zelfs Temmers zijn geweest die hun dood vonden na de sterfte van hun dier. In al mijn tweeëntwintig jaren, heb ik dit nog nooit meegemaakt en hopelijk blijft het verhaal ook gewoon een verhaal; fictief dus.
Niet iedereen heeft de kans om zich te binden met een schepsel en zo de titel Temmer te krijgen. Het speciale gen dat contact kan maken de fauna wereld wordt genetisch overdragen op ouder naar kind. Mijn situatie is een geval apart, want het gen heeft generaties in mijn familiestamboom overgeslagen en tot verbazing van mijn ouders was ik degene die gezegend werd met de gaven van een Temmer. Ik ben de vreemde vogel van het nest en de natuur vond het ook nog eens grappig om mij te koppelen aan Kaji, een pegasus met geheel een eigen wil. Soms word ik zo moe van dat paard dat ik wenste dat een van mijn zusjes of broers mijn Temmer gen kon overnemen, plus Kaji. Diep van binnen weet ik dat ik hem nooit zou kunnen afgeven, dankzij hem is het voor mij mogelijk om hoog boven te boomtoppen te vliegen en zo de lang vergeten geschiedenis van Lytha te ontdekken.
Het is alweer vijfhonderd jaar geleden sinds de Tien Donkere Dagen. De wereld is sindsdien veel veranderd. Niet veel is bekend meer over de Oude Wereld, maar wat de leraren me wel hebben kunnen vertellen is dat we vroeger voertuigen hadden die zonder vleugels in de lucht konden vliegen, dat men in een korte tijd grote afstanden konden afleggen, maar de wereld van toen was kaal, ontdaan van zijn bomen. IJzer en metaal was de wereld waarin kinderen opgroeiden, iets wat onmogelijk in mijn oren klinkt.
Mijn wereld is groen. Levend. Maar tekenen van de oude leefwijzen zijn nog steeds te vinden. Het is niet vreemd om diep in de jungles stukken metaal of lang vergeten apparaten te vinden. Helaas is de meeste kennis verloren gegaan voor het repareren en het bedienen van deze apparaten.
Nog minder is bekend wat er zich heeft afgespeeld tijdens de Tien Donkere Dagen. Het enige wat ik weet is dat de natuur zich tegen de mensheid keerde. Mensen putte de aarde van haar vruchten en maakte misbruik van haar giften; het Temmer gen.
Hoe zou het zijn om iemand uit de Oude Wereld te ontmoeten? Wat zou hij of zij vinden van al het groen dat zich nu op Lytha bevind? Ik zou er alles voor geven om daar achter te komen.
H1
“Opname vijftien, de linkerhelft van rotswand heb ik vrijgemaakt van de dikke laag mos en lianen. Dit is een van mijn betere ontdekkingen, want ik heb dit keer echt iets gevonden uit de Tijden der Oudheid. Het ziet ernaar uit dat ik een ingang naar een bunker heb gevonden waar men gebruik van maakten tijdens de Tien Donkere Dagen. De deuren zien eruit alsof ze veel hebben meegemaakt, er zitten een aantal deuken in en ik kan een aantal roestplekken zien. Wanneer ik klaar ben met het verwijderen van het mos en andere dingen van de andere helft zal het mijn volgende stap zijn om toegang te krijgen tot de bunker,” zei ik, optimisme en vastberadenheid aanwezig in mijn stem. De kleine opnamerecorder stopte ik in de zak van broek en zette vervolgens mijn handen op de heupen. Een blauw en groen oog staarde intens naar het donkere metaal dat in de rotswand was gezet.
“Ik weet het zeker, achter deze deuren bevind zich iets uit de Oude Wereld. Hoe fantastisch zou dat zijn? Wat vind jij Kaji, zou jij graag een soortgenoot willen ontmoeten?” Ik draaide zich om en zag dat mijn beste maatje totaal geen gehoor gaf aan mijn vraag. “Alsof ik tegen een muur praat. Technisch gezien deed ik dat ook net, maar ik moet de mensen in het dorp niet meer redenen geven om mij nog vreemder te vinden.”
Het paard brieste door zijn neus en hief even zijn hoofd omhoog. Zijn donkeren ogen keken me voor een seconde aan voordat hij zijn hoofd weer op de grond neerlegde. Mijn witte pegasus lag op zijn zij tegen een rots en had daar zwijgzaam gelegen sinds we de ingang van de bunker hadden gevonden. Kaji zwiepte zijn staart heen en weer om zo te vliegen van zich af te houden. Het was duidelijk dat hij totaal niet geïnteresseerd was in praatje van zijn Temmer, ik dus.
“Goed, doe maar wat je wilt. Ik zie al dat ik je verveel met mijn verhalen. Ga maar op zoek naar wat fruit om jezelf te vermaken.” Dat liet de witte pegasus zich niet twee keer vertellen. Als een pasgeboren veulen krabbelde hij overeind met wankelde benen en gooide zijn hoofd in zijn nek. De zilverwitte manen vielen in perfecte staat weer op zijn elegante nek. Met een machtige zwaai van zijn vleugels steeg hij het luchtruim in en liet mij achter, met uiteraard de intentie om mij later op te halen en naar huis te brengen.
“En moeder maar afvragen waarom ik nog niet getrouwd ben. Ik heb mijn handen al vol genoeg aan Kaji. Nog een man in mijn leven? Nee, dankjewel,” gromde ik binnensmonds.
Ik hield Kaji in het oog totdat het witte stipje uit mijn zicht was verdween. Het laatste wat ik zag was een schittering achter de metershoge bomen. Met een grote zucht draaide ik mijn hoofd en plantte vastberaden mijn voeten op de grond. “Goed, nu de rest schoonmaken. Kom op!,” riep ik tegen mezelf.
Binnen in een half uurtje was het klusje gelukkig geklaard. Ik liet de liaan los die ik had gebruikt om mezelf omhoog te hijsen terwijl ik de rest van het onkruid en dergelijke van de muur had geschraapt. Op mijn twee voeten landde ik weer veilig op de grond en ik klopte het stof van mijn broek. Bij de kleinste aanraking van mijn huid op de stof deed mij snel terugtrekken en verwonderd staarde ik naar mijn handen. De normaal crèmekleurige huid had de kleur van de roos die ik in mijn zilveren haren droeg. Zachtjes blies ik over de palmen van mijn hand en een gevoel van opluchting maakte plaats voor de vreselijke pijn van mijn rauwe handen. Ik had te lang aan de lianen gehangen blijkbaar. Ik herinnerde mezelf eraan om straks langs de oude taart te gaan voor wat helende kruiden.
Nu ik alle troep eraf had gehaald kon ik zien dat ik deze keer echt een geniale vondst had gedaan. Het oude metaal kleurde prachtig donkergrijs dat gepaard ging met grote plekken donkerrode roest. Hier en daar vingen mijn ogen wat diepe krassen op in het sterke ijzer. Drie inkepingen, steeds drie strepen. Mijn vingertoppen schuurde langzaam over de littekens. Ineens schoten er beelden voor mijn ogen van gigantische beesten, ze hadden scherpe klauwen die vastzaten aan een dier met een groene, leren huid. Angst, maar ook woede sijpelde door mijn lichaam. Het gierde van de toppen van mijn vingers door mijn maag en eindigde in mijn kleine teen. De haartjes op mijn armen stonden stijf overeind en ik voelde dat er iets borrelde in mijn maag. Ik werd overvallen voor een vlaag van misselijkheid. Verschrikt deinsde ik achteruit en greep mijn hart vast. Mijn ogen schoten wagenwijd open en ik staarde ongelovig naar de klauwstrepen in het dikke staal. Deze emoties en gevoelens waren niet van mij afkomstig. De misselijkheid en de angst die nog steeds door mijn lichaam gierde had ik overgenomen van het dier die deze inkepingen had gemaakt. Mijn Temmer gen ving die eeuwen oude emoties van het dier op. De beelden stonden op mijn netvlies gebrand en de sterke emoties kon ik niet van me afschudden. Desondanks de hoge temperaturen van de jungle kropen er koude rillingen over mijn armen en rug heen.
“O-opname zes…zestien.” Ik nam een momentje om mezelf bij elkaar te rapen. Met trillende vingers streek ik wat verdwaalde zilveren plukken achter mijn oor en ademde diep uit in de hoop dat ik de misselijkheid uit me kon blazen. “De ingang naar de bunker is vrijgemaakt van lianen en andere troep. Op de deur zijn littekens te vinden van brute kracht. Grote dieren met een groene leren huid probeerde in te breken. Waarom is nog een mysterie,” vertelde ik emotieloos in mijn kleine opnamerecorder, een kleine trilling deed mijn stem overslaan. Even slikte ik en voelde nog de subtiele tinteling in mijn vingertoppen. “De beesten hadden scherpe klauwen. Mijn vingers raakte de inkepingen aan. Ik kreeg een soort visioen, beelden schoten door mijn hoofd. Ze gingen te snel om goed te kunnen zien hoe de beesten precies eruit zagen, maar de emoties die ik voelde bij hen waren beangstigend. Een grote hoeveelheid woede en pure angst kon ik bij hen detecteren. Het is me niet duidelijk hoe oud de klauwstrepen zijn. Zou het vijfhonderd jaar oud kunnen zijn?”
Het kleine apparaatje borg ik weer op. Ik zette een paar stappen naar een liggen boomstronk dat bedekt was met een dikke laag mos en haalde wat noten uit de zak van mijn rode leren jas. Al zittend op het zachte mos knabbelde ik op mijn nootjes. De minuten tikten voorbij, in de verte tjilpte een groep vogels een lied die ervoor zorgde dat de vreemde emoties uit mijn lichaam verdwenen. Het eten van de nootjes had er verrassend genoeg voor gezorgd dat het nare gevoel uit mijn maag verdween. Ondertussen staarde ik naar het verroeste metaal en mijn oog ving iets op wat ik eerder niet had gezien; letters. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Hoe was het mogelijk dat ik de letters niet eerder had gezien?
Langzaam kwam ik overeind en mijn ogen zwiepte over de letters: sierlijke tekens waren in een perfecte boog aan de bovenkant van de deuren gedrukt.
Comments zijn erg welkom
_____________________________________________________
Het helaal is gigantisch groot met velen zonnestelsels waarin miljoenen op miljoenen planeten en sterren zich een plek hebben geëigend. Ergens in deze galactische brei van stelsels, rechtsaf bij stelsels 55.01/09, kom je een kleine groep sterren en planten tegen waar ik me bevind. Stelsel 55.04/01, op een miezerige planeet genaamd Lytha. Wie ben ik vraag je je af? Oh, zomaar een meisje van tweeëntwintig met een grote dosis behoefte aan avontuur. Eigenlijk meer dan goed voor me is. De naam is Neva Natayla en ik ben wat ze noemen een Temmer. De natuur heeft ons toegewezen aan een schepsel dat ons bij zal staan voor de rest van het leven. Wij kunnen een worden met ons dier, letterlijk. Als Temmer heb je de mogelijkheid om je geest samen te laten smelten met dat van je dier. Voor een bepaalde tijd ben je niet meer een mens, maar je toegewezen schepsel. Het is een band sterker dan vriendschap. Legendes vertellen ons dat er zelfs Temmers zijn geweest die hun dood vonden na de sterfte van hun dier. In al mijn tweeëntwintig jaren, heb ik dit nog nooit meegemaakt en hopelijk blijft het verhaal ook gewoon een verhaal; fictief dus.
Niet iedereen heeft de kans om zich te binden met een schepsel en zo de titel Temmer te krijgen. Het speciale gen dat contact kan maken de fauna wereld wordt genetisch overdragen op ouder naar kind. Mijn situatie is een geval apart, want het gen heeft generaties in mijn familiestamboom overgeslagen en tot verbazing van mijn ouders was ik degene die gezegend werd met de gaven van een Temmer. Ik ben de vreemde vogel van het nest en de natuur vond het ook nog eens grappig om mij te koppelen aan Kaji, een pegasus met geheel een eigen wil. Soms word ik zo moe van dat paard dat ik wenste dat een van mijn zusjes of broers mijn Temmer gen kon overnemen, plus Kaji. Diep van binnen weet ik dat ik hem nooit zou kunnen afgeven, dankzij hem is het voor mij mogelijk om hoog boven te boomtoppen te vliegen en zo de lang vergeten geschiedenis van Lytha te ontdekken.
Het is alweer vijfhonderd jaar geleden sinds de Tien Donkere Dagen. De wereld is sindsdien veel veranderd. Niet veel is bekend meer over de Oude Wereld, maar wat de leraren me wel hebben kunnen vertellen is dat we vroeger voertuigen hadden die zonder vleugels in de lucht konden vliegen, dat men in een korte tijd grote afstanden konden afleggen, maar de wereld van toen was kaal, ontdaan van zijn bomen. IJzer en metaal was de wereld waarin kinderen opgroeiden, iets wat onmogelijk in mijn oren klinkt.
Mijn wereld is groen. Levend. Maar tekenen van de oude leefwijzen zijn nog steeds te vinden. Het is niet vreemd om diep in de jungles stukken metaal of lang vergeten apparaten te vinden. Helaas is de meeste kennis verloren gegaan voor het repareren en het bedienen van deze apparaten.
Nog minder is bekend wat er zich heeft afgespeeld tijdens de Tien Donkere Dagen. Het enige wat ik weet is dat de natuur zich tegen de mensheid keerde. Mensen putte de aarde van haar vruchten en maakte misbruik van haar giften; het Temmer gen.
Hoe zou het zijn om iemand uit de Oude Wereld te ontmoeten? Wat zou hij of zij vinden van al het groen dat zich nu op Lytha bevind? Ik zou er alles voor geven om daar achter te komen.
H1
“Opname vijftien, de linkerhelft van rotswand heb ik vrijgemaakt van de dikke laag mos en lianen. Dit is een van mijn betere ontdekkingen, want ik heb dit keer echt iets gevonden uit de Tijden der Oudheid. Het ziet ernaar uit dat ik een ingang naar een bunker heb gevonden waar men gebruik van maakten tijdens de Tien Donkere Dagen. De deuren zien eruit alsof ze veel hebben meegemaakt, er zitten een aantal deuken in en ik kan een aantal roestplekken zien. Wanneer ik klaar ben met het verwijderen van het mos en andere dingen van de andere helft zal het mijn volgende stap zijn om toegang te krijgen tot de bunker,” zei ik, optimisme en vastberadenheid aanwezig in mijn stem. De kleine opnamerecorder stopte ik in de zak van broek en zette vervolgens mijn handen op de heupen. Een blauw en groen oog staarde intens naar het donkere metaal dat in de rotswand was gezet.
“Ik weet het zeker, achter deze deuren bevind zich iets uit de Oude Wereld. Hoe fantastisch zou dat zijn? Wat vind jij Kaji, zou jij graag een soortgenoot willen ontmoeten?” Ik draaide zich om en zag dat mijn beste maatje totaal geen gehoor gaf aan mijn vraag. “Alsof ik tegen een muur praat. Technisch gezien deed ik dat ook net, maar ik moet de mensen in het dorp niet meer redenen geven om mij nog vreemder te vinden.”
Het paard brieste door zijn neus en hief even zijn hoofd omhoog. Zijn donkeren ogen keken me voor een seconde aan voordat hij zijn hoofd weer op de grond neerlegde. Mijn witte pegasus lag op zijn zij tegen een rots en had daar zwijgzaam gelegen sinds we de ingang van de bunker hadden gevonden. Kaji zwiepte zijn staart heen en weer om zo te vliegen van zich af te houden. Het was duidelijk dat hij totaal niet geïnteresseerd was in praatje van zijn Temmer, ik dus.
“Goed, doe maar wat je wilt. Ik zie al dat ik je verveel met mijn verhalen. Ga maar op zoek naar wat fruit om jezelf te vermaken.” Dat liet de witte pegasus zich niet twee keer vertellen. Als een pasgeboren veulen krabbelde hij overeind met wankelde benen en gooide zijn hoofd in zijn nek. De zilverwitte manen vielen in perfecte staat weer op zijn elegante nek. Met een machtige zwaai van zijn vleugels steeg hij het luchtruim in en liet mij achter, met uiteraard de intentie om mij later op te halen en naar huis te brengen.
“En moeder maar afvragen waarom ik nog niet getrouwd ben. Ik heb mijn handen al vol genoeg aan Kaji. Nog een man in mijn leven? Nee, dankjewel,” gromde ik binnensmonds.
Ik hield Kaji in het oog totdat het witte stipje uit mijn zicht was verdween. Het laatste wat ik zag was een schittering achter de metershoge bomen. Met een grote zucht draaide ik mijn hoofd en plantte vastberaden mijn voeten op de grond. “Goed, nu de rest schoonmaken. Kom op!,” riep ik tegen mezelf.
Binnen in een half uurtje was het klusje gelukkig geklaard. Ik liet de liaan los die ik had gebruikt om mezelf omhoog te hijsen terwijl ik de rest van het onkruid en dergelijke van de muur had geschraapt. Op mijn twee voeten landde ik weer veilig op de grond en ik klopte het stof van mijn broek. Bij de kleinste aanraking van mijn huid op de stof deed mij snel terugtrekken en verwonderd staarde ik naar mijn handen. De normaal crèmekleurige huid had de kleur van de roos die ik in mijn zilveren haren droeg. Zachtjes blies ik over de palmen van mijn hand en een gevoel van opluchting maakte plaats voor de vreselijke pijn van mijn rauwe handen. Ik had te lang aan de lianen gehangen blijkbaar. Ik herinnerde mezelf eraan om straks langs de oude taart te gaan voor wat helende kruiden.
Nu ik alle troep eraf had gehaald kon ik zien dat ik deze keer echt een geniale vondst had gedaan. Het oude metaal kleurde prachtig donkergrijs dat gepaard ging met grote plekken donkerrode roest. Hier en daar vingen mijn ogen wat diepe krassen op in het sterke ijzer. Drie inkepingen, steeds drie strepen. Mijn vingertoppen schuurde langzaam over de littekens. Ineens schoten er beelden voor mijn ogen van gigantische beesten, ze hadden scherpe klauwen die vastzaten aan een dier met een groene, leren huid. Angst, maar ook woede sijpelde door mijn lichaam. Het gierde van de toppen van mijn vingers door mijn maag en eindigde in mijn kleine teen. De haartjes op mijn armen stonden stijf overeind en ik voelde dat er iets borrelde in mijn maag. Ik werd overvallen voor een vlaag van misselijkheid. Verschrikt deinsde ik achteruit en greep mijn hart vast. Mijn ogen schoten wagenwijd open en ik staarde ongelovig naar de klauwstrepen in het dikke staal. Deze emoties en gevoelens waren niet van mij afkomstig. De misselijkheid en de angst die nog steeds door mijn lichaam gierde had ik overgenomen van het dier die deze inkepingen had gemaakt. Mijn Temmer gen ving die eeuwen oude emoties van het dier op. De beelden stonden op mijn netvlies gebrand en de sterke emoties kon ik niet van me afschudden. Desondanks de hoge temperaturen van de jungle kropen er koude rillingen over mijn armen en rug heen.
“O-opname zes…zestien.” Ik nam een momentje om mezelf bij elkaar te rapen. Met trillende vingers streek ik wat verdwaalde zilveren plukken achter mijn oor en ademde diep uit in de hoop dat ik de misselijkheid uit me kon blazen. “De ingang naar de bunker is vrijgemaakt van lianen en andere troep. Op de deur zijn littekens te vinden van brute kracht. Grote dieren met een groene leren huid probeerde in te breken. Waarom is nog een mysterie,” vertelde ik emotieloos in mijn kleine opnamerecorder, een kleine trilling deed mijn stem overslaan. Even slikte ik en voelde nog de subtiele tinteling in mijn vingertoppen. “De beesten hadden scherpe klauwen. Mijn vingers raakte de inkepingen aan. Ik kreeg een soort visioen, beelden schoten door mijn hoofd. Ze gingen te snel om goed te kunnen zien hoe de beesten precies eruit zagen, maar de emoties die ik voelde bij hen waren beangstigend. Een grote hoeveelheid woede en pure angst kon ik bij hen detecteren. Het is me niet duidelijk hoe oud de klauwstrepen zijn. Zou het vijfhonderd jaar oud kunnen zijn?”
Het kleine apparaatje borg ik weer op. Ik zette een paar stappen naar een liggen boomstronk dat bedekt was met een dikke laag mos en haalde wat noten uit de zak van mijn rode leren jas. Al zittend op het zachte mos knabbelde ik op mijn nootjes. De minuten tikten voorbij, in de verte tjilpte een groep vogels een lied die ervoor zorgde dat de vreemde emoties uit mijn lichaam verdwenen. Het eten van de nootjes had er verrassend genoeg voor gezorgd dat het nare gevoel uit mijn maag verdween. Ondertussen staarde ik naar het verroeste metaal en mijn oog ving iets op wat ik eerder niet had gezien; letters. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Hoe was het mogelijk dat ik de letters niet eerder had gezien?
Langzaam kwam ik overeind en mijn ogen zwiepte over de letters: sierlijke tekens waren in een perfecte boog aan de bovenkant van de deuren gedrukt.
L A B O R A T O R I U M