Online Verhalen

Mijn eerste echt Drama one-shot denk ik.

Daar zat ik dan, en daar stond hij dan. Eens zo dichtbij, maar nu met een kloof van enkele kilometers tussen ons in. Zwijgend staarden we voor ons uit. De stilte was niet ongemakkelijk, hij liet ons de situatie begrijpen waar we in verkeerden. Niets meer en niets minder.
‘Gaat alles wel goed?’ Enkele schriftjes werden opgeslagen, rusteloos in gebladerd en daarna weer neergegooid. Het waren schriftjes die ik ooit op een stapel had gelegd, als een oude herinnering. Later zou ik ze waarschijnlijk weggooien zonder er nog enige aandacht aan te besteden. Als wat hij met mij zou doen, over weken. Misschien al wel enkele dagen. Stilte.
Alles kwam van een afstandje binnen, alsof dingen normaal gingen, alsof hij zich zojuist afvroeg wat ik gisteravond had gedaan. Het klonk als een terloopse vraag, mits je het verlangen om weg te gaan niet hoorde. Het bed waar ik op zat kraakte toen ik iets verschoof. Alles voelde verkeerd, alles voelde ongemakkelijk en vreemd.
‘Ja, hoor,’ de vage woorden kwamen uit mijn mond voordat ik er erg in had. Hetgeen wat ik wilde zeggen deed ik niet. Stilte.
‘Oké, ik denk dat ik nu ga.’ Aarzelende stappen richting mijn kamerdeur. Nog één laatste keer draaide hij zich om, en haperde even. ‘Het spijt me.’
‘Maakt niet uit.’
‘Echt waar.’ Dit keer liep hij door en sloot de deur achter zich. Weer die stilte, die als een afwachtende sluier om mij heen hing. Bijna fluisterend.
Wat ga je nu doen. Wat kan je nu doen. Je kan niks. Doet niks.
Het is begrijpelijk, niemand wilt hiermee opgescheept zitten. Met mij. Met deze depressie. Met mijn buien. Niemand kan hiervoor kwalijk genomen worden. Maar nog klonken zijn valse beloftes zo mooi. Zo overtuigend en vol van iets waarvan ik veronderstelde dat het liefde was. Maar wat zou iemand als ik daar eigenlijk van moeten weten?
Niks. Je weet niks.
Het was waar, ik wist er nauwelijks iets van. Ik wist wat pijn was, ik wist wat vreugde was, maar ik wist niets van liefde. Aan iemand vastklampen alsof het een reddingsboei is, is geen liefde. En dat moest ik mezelf duizenden keren vertellen totdat het doordrong.
Maar ondanks dat dit geen liefde was, deed het ontzettende pijn. Alsof mijn enige kans op geluk hardhandig uit mijn handen werd getrokken.
Er schoot een koude rilling door me heen, en ik ging liggen. Gedachten tuimelden door elkaar heen, terwijl de pijn die ergens diep verborgen lag weer aandacht opeiste. Een gapend gat werd opengetrokken, en ik dook in elkaar, mijzelf bij elkaar houdend. Een hoopje hopeloosheid.
De stilte hamerde in mijn oren. Fluisterende stilte.
Je bent niks, helemaal niks. Minder dan niks. Je verdiend hem niet.
Verlangend naar iemand naast me, lag ik daar. Seconden. Minuten. Uren. Tijd voelde niet reëel. Niet tastbaar, voelbaar of meetbaar. Af en toe wierp ik een blik op mijn wekker, die mij vertelde dat de tijd wel degelijk verstreek. En hoeveel ervan voorbij was getrokken. Het voelde als een decennia van pijn, tegelijkertijd als luttele ogenblikken. In stilte.

Het komt op mij over als een fragment. Een voor mij enigszins verwarrend fragment, maar gezien de emotionele lading achter de woorden op een vreemde manier ook zo passend. Slechts zij weet wat er speelt en daar loop ik als lezer dan ook tegen aan. Een muur van onbegrip.

Wannabe schreef:..tot een bolletje persoon..

Het klonk niet bepaald toen ik deze zin hardop aan me zelf voor las.

Je hebt volgens mij niet het hele verhaal verteld en dat beschouw ik als jammer. Momenteel weet het ondanks een aantal voor mijn gevoel hier onder aangegeven hele sterke zinnen mijn aandacht niet vast te houden.

Wannabe schreef: Het klonk als een terloopse vraag, mits je het verlangen om weg te gaan niet hoorde

Het komt zo mooi en treurig tegelijk op me over.

Wannabe schreef: ‘Ja, hoor,’ de vage woorden kwamen uit mijn mond voordat ik er erg in had. Hetgeen wat ik wilde zeggen deed ik niet. Stilte.

Sterk geschreven.

Wannabe schreef: Zo overtuigend en vol van iets waarvan ik veronderstelde dat het liefde was. Maar wat zou iemand als ik daar eigenlijk van moeten weten?

Het wekt een verlangen op naar meer. Uitgebreider, omdat mijn fantasie momenteel teveel leemten op moet vullen om het verhaal in mijn gedachten te kunnen afspelen.

Lees het eens hardop aan je zelf voor. Je stuit dan op een paar zinnen die wat minder lopen. Stel je zelf vragen bij wat je schrijft vanuit het oogpunt van de lezer, want wij zullen het misschien op een andere manier lezen dan jij het bedoeld. Wij weten immers alleen wat we hier lezen. Ik denk dat er hier achter hele dramtische gedachten schuil gaan en ik denk ook dat jij in staat bent om het beter uit te werken.
Doe hiermee wat je wilt want het is slechts een persoonlijke mening en dit is en blijft jouw verhaal.

Omdat het mijn eerste drama verhaal is en ik daar niet heel goed in ben, ben ik blij dat ik het nu kan verbeteren c:. En ik ben ook tevreden dat overkomt dat het een meisje is, aangezien er niet echt naar verwezen wordt. Heel erg bedankt voor de feedback, daar heb ik wat aan ;D.

Dat is een behoorlijk drama... Goed gelukt voor een eerste keer!

Ik weet dat het een one-shot is en dat het hiermee afgerond is. Maar ik vraag me wel af hoe het met de hoofdpersoon verder gaat. Vind ze een nieuwe liefde, verdwijnt ze van ellende. Dat zal ik zelf moeten verzinnen, haha

De emoties en gedachtes vind ik heel sterk verwoord. Heel goed gedaan!

hey,

Allereerst: Mooi gedaan!

Maar zoals vestdijk al zei komt het verhaal inderdaad een beetje over als een fragment. Alsof er meer verhaal omheen moet. Maar aangezien dit je allereerste one-shot is vind ik dat volledig begrijpelijk.

Ik vond het stuk verder mooi geschreven. Ook wel herkenbaar. Je hebt een goede opbouw in hoe ze in een depressie raakt tot het dieptepunt op het moment dat hij echt weg is.

Je stijl is goed te lezen

DUs kortom: een mooi, goed geschreven, stuk waar miss meer verhaal omheen hoort.