Thema: wat zou er gebeuren als je 's morgens wakker wordt in de huid van een van je ouders?
Het is nu al weer bijna twee jaar geleden maar ik sta nog iedere dag stil bij wat er gebeurt is, wat ik gedaan heb. Ik zal het mezelf nooit vergeven, maar ook hem niet. Ik heb het nooit aan iemand verteld omdat ik er gewoon weg niet over kan praten. Want hoe praat je nou over zoiets? Maar het is nu genoeg geweest het eind is nabij.
19 juni 2005
Ik weet dat het raar klinkt, misschien zelfs ongeloofwaardig maar ik kwam op één of andere manier terecht in het onderbewustzijn van mijn pa. Ik denk dat het gebeurde toen hij mij opzocht in het ziekenhuis, ik had een zwaar ongeluk gehad en lag daardoor in coma. Ik probeerde te praten met m’n vader maar het lukte niet. Ik kon hem niet duidelijk maken dat ik er was. Ik zag alles vanuit zijn oogpunt, ik kan je vertellen dat het vreemd is om iets door iemands anders ogen te zien. Onderweg naar de auto legde ik me bij de situatie neer, ik had altijd al geloofd dat er een rede voor alles was dus misschien was er gewoon iets wat ik moest zien. Ik was me ervan bewust dat ik in coma lag maar kon me niet meer herinneren hoe het kwam, alsof er een groot gapend gat in mijn geheugen was geslagen. We waren inmiddels al thuis toen het eerste smsje kwam ‘Vanmiddag om 1 uur, ben je er? Xx Tijgertje’. Ik vond het raar maar stond er niet al te lang bij stil omdat ik zo ongelofelijk blij was om weer thuis te zijn. Ik voelde de warmte van de kachel en kon niets anders dan glimlachen, maar ik glimlachte alleen. We kwamen in de woonkamer en daar zat ze, mijn lieve kleine Daisy. Mijn zusje dat alles voor me betekende. Net toen ik er aan dacht hoe graag ik haar wou knuffelen kwam ze op ons afgerend. “Svennie! Svennie! Svennie weer thuis!”, zei ze terwijl ze straalde van geluk. Ik voelde haar warmte toen ze zich vastklampte aan m’n vaders been. Ik wist dat ze mij zag, dat ze het tegen mij had en dat voelde goed. “Sven is niet thuis en hij komt niet thuis! Doe niet zo onnozel!”. Ik was verbaasd en ontzet door de reactie van mijn vader. Wie doet er nou zo tegen een meisje van vier? “Doe eens normaal! Ik weet niet wat jou de laatste tijd dwarszit maar je hoeft het niet op Daisy af te reageren!”, mijn moeder kwam met een boos gezicht en een wasmand vol witte lakens de trap af. Het was dus duidelijk niet de eerste keer dat hij zo gedaan had. “Jullie snappen er verdomme ook helemaal niets van!”, ik voelde de woede het verdriet en de haat van m’n vader toen hij deze woorden schreeuwde. Daarna stormde hij het huis uit. We stapte de auto in en gooide met een klap de deur dicht toen het tweede smsje kwam ‘Kom je? Xx Tijgertje’. Nu antwoordde mijn vader wel ‘Kom er nu aan!’. Ik voelde me langzaam in één krimpen, had hij een affaire? Wat was dit? Waar sloeg dit op? Dat zou mijn vader nooit doen toch? Ik voelde me zenuwachtig worden toen we een straat inreden met allemaal oude huisjes. Ik wou weg, als mijn vader vreemd ging hoefde ik dat niet te zien. We stapte uit en belde aan bij nummer 12. Een vrouw met lang bruin haar deed open en sleurde mijn vader aan zijn shirt naar binnen. Ze zoende hem vurig en ik dacht dat ze nooit meer opzouden houden. “Ik ga de scheiding vandaag nog aanvragen”, zei mijn vader terwijl hij haar net zo vurig terug zoende. Ik wou hem door elkaar schudden, hem uitschelden maar ik kon niets ik was er maar ik kon niets doen. “En het emigreren naar Rome, wanneer doen we dat?” zei zij terwijl ze hem door z’n haren streelde. “Ik ben vandaag voor het laatst bij Sven geweest”. En Daisy en mama dan idioot! Ik was woedend en tegelijkertijd huilde ik van binnen. Toen zag ik haar gezicht, ze keek alsof ze geslagen was op het moment dat mijn naam genoemd werd en het kwam allemaal in één keer terug. Het gapende gat van het ongeluk was verdwenen. Ze had samen met mijn vader in de auto gezeten en ik had ze gezien, toen had ze doelbewust gas gegeven en mij het ziekenhuis ingereden. HOE KUN JE!? Mijn vader kuste haar weer en ik voelde hoe haar hand over zijn lichaam gleed. Toen liepen we de deur uit. Ik voelde hoe mijn woede zo erg uit de hand liep dat ik het gevoel had dat ik aan het hyperventileren was. Mijn vader lachte hardop. Hij was verdomme gewoon gelukkig! Toen gebeurde het, daar op de snelweg. Ik kreeg een paar seconde de macht over zijn gedachtes, over zijn lichaam. Het was maar heel even maar het was lang genoeg om in een steek van woede het stuur naar recht te gooien. Zo eindigde mijn vader in de vangrail.
Ik heb mijn vader vermoord, mijn bloed eigen vader vermoord. Op de dag van zijn dood werd ik wakker. Ik weet het zeker, ik had het stuur in handen en ik gooide het gewoon om. Ik ben een moordenaar.
Op 30 mei 2007 stierf Sven. Hij was toen 17 jaar oud. Hij pleegde zelfmoord en liet deze brief achter. Hij blijft voor altijd in onze gedachte en in ons hart, wat er op 19 juni 2005 ook gebeurd is.
