Online Verhalen

Zo''n klein babytje
Het ligt daar zo levenloos
Zo kil, zo koud
Het maakt me zo machteloos

Ik sta maar te kijken
En stilletjes te zwijgen
Dit kleine lieve babytje
Is nooit meer terug te krijgen

Mijn kleine, lieve Hilma
Ik zal je nooit vergeten
Je blijft mijn meisje
Dat zul je moeten weten

Kon ik je maar horen huilen
Kon ik je maar zien bewegen
Waarom, heb ik jou
Lieve Hilma, niet gekregen?

xxx

Ik heb dit gedichtje geschreven, maar sta vermeld onder ''Gast''

Wat vinden jullie van mijn gedichtje..?

Hi Martina,
Ik hoop maar dat dit geen persoonlijke ervaring is.
Het gedicht is erg gevoelig, vooral als je zo iets zelf hebt meegemaakt.
Het doet me denken aan een ander gedicht, van Rutger Kopland:




Jonge sla

Alles kan ik verdragen,
Het verdorren van bonen,
Stervende bloemen, het hoekje
Aardappelen kan ik met droge ogen
Zien rooien, daar ben ik
Werkelijk hard in.


Maar jonge sla in september,
Net geplant, slap nog,
In vochtige bedjes, nee



En dan zijn deze plantjes nog in leven...

J++

Hoi,

Bedankt voor je reactie!
Ik heb het zelf meegemaakt, alleen niet dat het mijn eigen kindje was (ik ben zelf 14)
Kvond het alleen wel mooi om mezelf erin te plaatsen,~ ik had opeens zo''n bevlieging dat ik het voelde hoe erg het was om een kindje van je te verliezen, (misschien een beetje onduidelijk uitgelegd..)

xx

Ik vind hem erg mooi geschreven!

Dankjullie wel!