Jaloezie
Geplaatst: 05 apr 2006 13:07
Gedreven door het allesverterende monster dat jaloezie heet, ram ik het briefpapier in de enveloppe. Al mijn bange vermoedens waren volgens mij bewaarheid, toen ik haar zag lopen met die mooie griezel die al langer ogen had staan maken naar haar.
De typemachine had heel wat te verduren gehad, al die woeste aanslagen op de toetsen, al die vellen briefpapier die eruit werden gescheurd terwijl er slechts enkele regels op waren getypt.
De oud-papier mand puilt uit van het verfrommelde briefpapier, allemaal mislukte pogingen om mijn gekwetste gevoelens te beschrijven.
De telefoon is mij te direct, ik wist dat ik zou gaan stamelen en sputteren zodra ze zou opnemen. God, wat kan een mens jaloers zijn. Al drie dagen krijg ik geen hap eten door mijn keel, telkens zie ik hen voor mijn geestesoog voorbij schuifelen.
Mijn verbeelding gaat met me op de loop, in gedachten zag ik hen kussen, elkaar hapjes eten voeren, hij keek haar zwijmelend aan, zij keek nog zwijmelender terug. Ze waren samen aan het zwemmen, ze gingen samen naar een bruisend feest. Ze waren aan het vrijen? Al de dingen die twee verliefde mensen doen.
De postzegel op de enveloppe. Ik twijfel een seconde of ik deze aanklacht wel zou versturen. Ik verman mezelf, en loop naar buiten. Met grote passen nader ik de brievenbus. Ik trek de aanklacht uit mijn jaszak, en breng hem naar de gapende muil van de brievenbus.
Gelaten stop ik de enveloppe weer terug in mijn jaszak. Ik kan dit nu wel versturen, maar stel dat ik het mis heb? Dan verwijt ik haar iets, waar ze niet schuldig aan is. En de verbittering in de woorden zegt meer over mij dan over haar. Loop ik niet te hard van stapel? Die eeuwige twijfel ook.
Als ik niks erover zeg, dan weet ze niet eens dat ik hen gezien heb. Of zouden zij mij ook gezien hebben? Of.. neen, ik moet hiermee stoppen, ik maak mezelf gek.
Nadenkend over de rol en bijdragen van moderne relaties in de jachtige maatschappij van nu keer ik huiswaarts. Ik zie en hoor niets en niemand. Op de automatische piloot ontwijk ik obstakels, een blaffende hond die woedend aan zijn riem trekt en naar me snauwt, een kind op een autoped die onzeker stuurt, een chauffeur van een betonmortelwagen die een noodstop maakt en naar mij en daarna naar zijn voorhoofd gebaart. Ik registreer het, maar het wordt opgeslagen in een achterafkamertje van mijn geheugen.
Ik besluit onderweg dat ik ga bellen. Dan maar de directe confrontatie. Alhoewel, is bellen wel zo direct? Kan ik er niet beter meteen langsgaan? Maar nu is ze niet huis, ze zal aan het werk zijn. Thuisgekomen raadpleeg ik het telefoonboek. Na kort zoeken vind ik het telefoon nummer van het bedrijf waar ze werkt. Ik bel naar het bedrijf om zeker te stellen dat ik het juiste bedrijf heb.
De receptioniste-telefoniste beantwoordt mijn oproep met de arrogantie die de jeugd eigen is. Nee, ze kan niet vertellen of het licht mijner ogen bij 'haar' bedrijf werkzaam is. Dat zou indruisen tegen de 'business-policy. Ze spreekt het uit als bisnispliesie. Voordat ik kan aandringen heeft ze het gesprek beëindigd.
Ik neem de bus naar de andere kant van de stad, alwaar het bedrijf gevestigd is. De kou schrikt me niet af. Vastberaden vraag ik aan de portier of hij mijn hartendiefje wil bellen, en haar wil vertellen dat er iemand bij de poort op haar wacht.
Met een wit gezicht komt ze aangesneld. Ze is ongerust, ze vraagt wat er aan de hand is. Na een paar keer slikken vertel ik haar mijn vermoedens, rustig en bedaard. Met grote ogen staart ze me aan. Ze ontkent in alle toonaarden en vertelt dat de mooie griezel alleen maar heeft geholpen met het naar boven brengen van boodschappen. Ze voelt aan mijn voorhoofd en vraagt me of ik koorts heb.
Alleszins gerustgesteld geef ik haar een vlugge kus, neem afscheid en draai me om. De bushalte is niet ver weg, en ik ben er binnen korte tijd. Weer thuis neem ik een warme douche en lach een beetje om mezelf. Die rare brief kan ik maar beter verscheuren, bedenk ik me ter plaatse. Fluitend kom ik onder de douche vandaan, pak mijn jas van mijn kapstok en voel in de zakken. Geen brief. Ik zet het hele huis op zijn kop, geen brief. Ik zoek buiten en loop tien keer of meer de route naar de brievenbus, maar hij ligt niet op straat. Ik bel met de busmaatschappij, en vraag naar de afdeling gevonden voorwerpen. Ik krijg nul op het rekest. Er is geen brief gevonden in geen enkele bus.
Wat nu? Er rest me nog maar één ding, posten bij haar brievenbus, stel dat de één of andere welwillende de aanklacht op de post doet, dan krijgt ze hem alsnog onder ogen. Ik moet die brief onderscheppen.
De typemachine had heel wat te verduren gehad, al die woeste aanslagen op de toetsen, al die vellen briefpapier die eruit werden gescheurd terwijl er slechts enkele regels op waren getypt.
De oud-papier mand puilt uit van het verfrommelde briefpapier, allemaal mislukte pogingen om mijn gekwetste gevoelens te beschrijven.
De telefoon is mij te direct, ik wist dat ik zou gaan stamelen en sputteren zodra ze zou opnemen. God, wat kan een mens jaloers zijn. Al drie dagen krijg ik geen hap eten door mijn keel, telkens zie ik hen voor mijn geestesoog voorbij schuifelen.
Mijn verbeelding gaat met me op de loop, in gedachten zag ik hen kussen, elkaar hapjes eten voeren, hij keek haar zwijmelend aan, zij keek nog zwijmelender terug. Ze waren samen aan het zwemmen, ze gingen samen naar een bruisend feest. Ze waren aan het vrijen? Al de dingen die twee verliefde mensen doen.
De postzegel op de enveloppe. Ik twijfel een seconde of ik deze aanklacht wel zou versturen. Ik verman mezelf, en loop naar buiten. Met grote passen nader ik de brievenbus. Ik trek de aanklacht uit mijn jaszak, en breng hem naar de gapende muil van de brievenbus.
Gelaten stop ik de enveloppe weer terug in mijn jaszak. Ik kan dit nu wel versturen, maar stel dat ik het mis heb? Dan verwijt ik haar iets, waar ze niet schuldig aan is. En de verbittering in de woorden zegt meer over mij dan over haar. Loop ik niet te hard van stapel? Die eeuwige twijfel ook.
Als ik niks erover zeg, dan weet ze niet eens dat ik hen gezien heb. Of zouden zij mij ook gezien hebben? Of.. neen, ik moet hiermee stoppen, ik maak mezelf gek.
Nadenkend over de rol en bijdragen van moderne relaties in de jachtige maatschappij van nu keer ik huiswaarts. Ik zie en hoor niets en niemand. Op de automatische piloot ontwijk ik obstakels, een blaffende hond die woedend aan zijn riem trekt en naar me snauwt, een kind op een autoped die onzeker stuurt, een chauffeur van een betonmortelwagen die een noodstop maakt en naar mij en daarna naar zijn voorhoofd gebaart. Ik registreer het, maar het wordt opgeslagen in een achterafkamertje van mijn geheugen.
Ik besluit onderweg dat ik ga bellen. Dan maar de directe confrontatie. Alhoewel, is bellen wel zo direct? Kan ik er niet beter meteen langsgaan? Maar nu is ze niet huis, ze zal aan het werk zijn. Thuisgekomen raadpleeg ik het telefoonboek. Na kort zoeken vind ik het telefoon nummer van het bedrijf waar ze werkt. Ik bel naar het bedrijf om zeker te stellen dat ik het juiste bedrijf heb.
De receptioniste-telefoniste beantwoordt mijn oproep met de arrogantie die de jeugd eigen is. Nee, ze kan niet vertellen of het licht mijner ogen bij 'haar' bedrijf werkzaam is. Dat zou indruisen tegen de 'business-policy. Ze spreekt het uit als bisnispliesie. Voordat ik kan aandringen heeft ze het gesprek beëindigd.
Ik neem de bus naar de andere kant van de stad, alwaar het bedrijf gevestigd is. De kou schrikt me niet af. Vastberaden vraag ik aan de portier of hij mijn hartendiefje wil bellen, en haar wil vertellen dat er iemand bij de poort op haar wacht.
Met een wit gezicht komt ze aangesneld. Ze is ongerust, ze vraagt wat er aan de hand is. Na een paar keer slikken vertel ik haar mijn vermoedens, rustig en bedaard. Met grote ogen staart ze me aan. Ze ontkent in alle toonaarden en vertelt dat de mooie griezel alleen maar heeft geholpen met het naar boven brengen van boodschappen. Ze voelt aan mijn voorhoofd en vraagt me of ik koorts heb.
Alleszins gerustgesteld geef ik haar een vlugge kus, neem afscheid en draai me om. De bushalte is niet ver weg, en ik ben er binnen korte tijd. Weer thuis neem ik een warme douche en lach een beetje om mezelf. Die rare brief kan ik maar beter verscheuren, bedenk ik me ter plaatse. Fluitend kom ik onder de douche vandaan, pak mijn jas van mijn kapstok en voel in de zakken. Geen brief. Ik zet het hele huis op zijn kop, geen brief. Ik zoek buiten en loop tien keer of meer de route naar de brievenbus, maar hij ligt niet op straat. Ik bel met de busmaatschappij, en vraag naar de afdeling gevonden voorwerpen. Ik krijg nul op het rekest. Er is geen brief gevonden in geen enkele bus.
Wat nu? Er rest me nog maar één ding, posten bij haar brievenbus, stel dat de één of andere welwillende de aanklacht op de post doet, dan krijgt ze hem alsnog onder ogen. Ik moet die brief onderscheppen.
Nee, het is een open einde. Ieder mag er zelf een einde bij bedenken..
domme vraag: zou ik het af mogen schrijven?
Leuk geschreven.