Het meisje dat niet huilen kon...
Geplaatst: 24 dec 2007 19:42
(allereerste verhaal! Dus wees pliesss aardig voor me!
)
Een normale dag voor mij;
Mijn moeder die woedend naar mij staarde, half genezen blauwe plekken op mijn amen, benen en gezicht die opnieuw werden geraakt door mijn moeder's hand, schoen of één of ander net opgeraapt hard voorwerp.
Opeens keek ik niet meer naar mijn moeder's half samengeknepen, woedende ogen maar naar een muur, aan de pijn op mijn linkerwang af te lezen had mijn moeder mij daar net geraakt...
Ik liep langzaam naar mijn kamer terwijl ik vaag in de verte mijn moeder hoorde razen en tieren naar mij...
Ik deed de deur achter mij dicht en deed hem op slot, daarna kleede ik me uit en bekeek kalm mijn blauwe plekken en wonden... 24, 25, 26, 27, 28 blauwe plekken en wonden...
Ik trok mijn pyjama aan, deed het licht uit en ging liggen op mijn bed.
Instinctief ging ik met mijn handen naar mijn gezicht...geen tranen...
Ik voelde pijn, dus waarom huilde ik niet? Ik voel me verdrietig en boos dus waarom huil ik niet? Deze vragen gingen voor de zoveelste keer door mijn hoofd terwijl ik me voor de zoveelste keer afvroeg of het misschien beter was om mezelf uit mijn lijden te verlossen en gewoon de mes te pakken die ik in mijn la had gelegd.
Ik stond langzaam op en liep naar de kast, deed de la open en pakte de grote, scherpe mes eruit.
Ik staarde naar de reflectie van mijn gezicht zonder tranen in de mes...
Niemand zal mij missen dacht ik terwijl ik de mes ophief en de punt op mijn hart gericht hield...waarschijnlijk zal mijn moeder alleen blij zijn dat ik weg ben...ik voelde de pijn toen de mes door mijn huid ging en toen door mijn hart...ik voelde...dat ik niet huilde....ik voelde....niks meer....

Een normale dag voor mij;
Mijn moeder die woedend naar mij staarde, half genezen blauwe plekken op mijn amen, benen en gezicht die opnieuw werden geraakt door mijn moeder's hand, schoen of één of ander net opgeraapt hard voorwerp.
Opeens keek ik niet meer naar mijn moeder's half samengeknepen, woedende ogen maar naar een muur, aan de pijn op mijn linkerwang af te lezen had mijn moeder mij daar net geraakt...
Ik liep langzaam naar mijn kamer terwijl ik vaag in de verte mijn moeder hoorde razen en tieren naar mij...
Ik deed de deur achter mij dicht en deed hem op slot, daarna kleede ik me uit en bekeek kalm mijn blauwe plekken en wonden... 24, 25, 26, 27, 28 blauwe plekken en wonden...
Ik trok mijn pyjama aan, deed het licht uit en ging liggen op mijn bed.
Instinctief ging ik met mijn handen naar mijn gezicht...geen tranen...
Ik voelde pijn, dus waarom huilde ik niet? Ik voel me verdrietig en boos dus waarom huil ik niet? Deze vragen gingen voor de zoveelste keer door mijn hoofd terwijl ik me voor de zoveelste keer afvroeg of het misschien beter was om mezelf uit mijn lijden te verlossen en gewoon de mes te pakken die ik in mijn la had gelegd.
Ik stond langzaam op en liep naar de kast, deed de la open en pakte de grote, scherpe mes eruit.
Ik staarde naar de reflectie van mijn gezicht zonder tranen in de mes...
Niemand zal mij missen dacht ik terwijl ik de mes ophief en de punt op mijn hart gericht hield...waarschijnlijk zal mijn moeder alleen blij zijn dat ik weg ben...ik voelde de pijn toen de mes door mijn huid ging en toen door mijn hart...ik voelde...dat ik niet huilde....ik voelde....niks meer....