Online Verhalen

Hoi mensen! ^^
Ik plaats weer eens een nieuw verhaal . Ik heb het geschreven voor NaNoWriMo (http://www.nanowrimo.org, kort samengevat: een uitdaging om 1 verhaal van 50.000 woorden in 1 maand te schrijven) , al is het nog steeds niet af . Je hebt hier echt hele vage humor voor nodig, die ik toevallig bezit (Goh. Anders zou ik het niet schrijven). Maar ik heb het maar bij fantasy geplaatst, omdat het daar vooral om draait. Ik denk dat het wel iets is voor mensen die ook van Terry Pratchetts boeken houden, al is dit niet zo briljant xD. Het begint heel vreemd, maar later kom je erachter waar dat op slaat.

Een korte inleiding/samenvatting om het beter te begrijpen:

LadyMKedy, een rockband (alle letters zijn de beginletters van de voornamen van de bandleden) komt op halloweennacht in een gat in de tijd terecht, waardoor ze in een fantasy-wereld landen. Ze denken de opdracht te hebben de uitgang te moeten zoeken (wat tenslotte vaak zo is in fantasy-cliche's) en beginnen daaraan op hun eigen manier. Maar ondertussen komt ze ook het gerucht te ore dat ze in een verhaal zouden zitten, misschien dat dat de reden is dat ze een rode draad en een writersblock tegenkomen...

*doet geheimzinnig* :p

Ik heb geschreven met 9 (!) hoofdpersonen, vandaar dat de karakters typetjes zijn, om ze beter uit elkaar te houden.
Ik plaats meteen de eerste twee hoofdstukken anders snap je het verband niet .

Hoofdstuk 1

Ze schoot door het bos, links en rechts verschenen steeds meer zwarte bomen. Nu begreep ze waarom ze hier nooit in haar eentje mocht komen. De angst trok door haar hele lichaam, maar ze moest door, ze móest leven. De stem in haar hoofd weerklonk steeds luider, alsof hij haar inhaalde.
‘je weet dat je niet kan ontsnappen, ik krijg je wel, ik pak je! Nooit zul je meer gelukkig zijn.’
Ze drukte haar handen tegen haar oren. Niet luisteren! Niet luisteren, niet stoppen, dóórgaan! Ze trok wat planten uit elkaar en vloog weer verder, steeds dieper het Verboden Woud in. Steeds dieper die gevangenis in. Maar alles was beter dan zij.
‘Ik krijg je toch wel. Kom hier!’
Gillend vloog ze toch door, de pijn werd steeds heviger. Hoe dichter ze bij de veiligheid kwam, hoe minder ze zichzelf werd. Ze voelde hoe haar geest langzaam verdween, zou ze het halen?
‘Je redt het niet. Je weet dat je het niet redt. Ik krijg je wel! En ik zal je laten verdwijnen!’
Kon ze de stèm maar laten verdwijnen. Gewoon wakker worden in een boom in Liéra. Zonder zorgen. Zelfs haar gedachten verzwakten al, moeizaam vloog ze door. Ditmaal doemden er duistere rotsen op, ze moest er nu bijna zijn.
‘Aan mij kan niemand ontsnappen! Niemand!’
Plotseling werd alle kracht uit haar vleugels gezogen, met een gil viel ze op de drie meter lage grond. Even bleef ze bibberend liggen, zo zwak was ze nog nooit geweest. Maar ze moest nog verder, te voet. Zuchtend liep ze door, steeds meer kleine stukjes van zichzelf achterlatend.

Dat laatste stukje, hooguit een kilometer, leek al veel te lang. Was ze maar dood, samen met haar familie vermoord. Dan was ze nu in Het Eeuwige Groene Land, misschien wel een spelletje aan het doen met haar nichtjes. De gedachte die ze al een tijdje had, borrelde weer op. Kon ze zichzelf niet gewoon van het leven beroven? Met een scherpe tak zou ze zo haar levensdraad kunnen doorsnijden, zoals dat kreng ook bij haar familie had gedaan. Terwijl ze hieraan dacht werd ze kwaad op zichzelf. In het Liéraans begon ze te vloeken. “Hoe kun je! Je hoort haar te straffen. Hoe durf je er ook maar een moment aan te denken te sterven voordat zij dood is?”
“Hahaha! Wat een moed voor zo’n kleine elf! Wees gewaarschuwd, ik krijg je wel!”
Met een hatelijke lach stierf de stem weer weg, ditmaal had hij veel te luid geklonken.

“Ja, en dan gaat ze de hele wereld redden en leeft iedereen nog lang en gelukkig. Nou, dan staat de titel voor het verhaal al vast: cliché!” Met een ergerlijk gebaar wiste de schrijver alles wat hij net had getypt weer uit. Hij kon opnieuw beginnen, net zoals de vijf gefaalde keren ervoor.
Geïrriteerd begon hij op het toetsenbord te rammen.

“Er was eens een schrijver. Nou ja, zo zou je het haast niet kunnen noemen. Het was meer een uitwisser. Al jarenlang probeerde hij een boek te schrijven en na al die jaren had hij nog geen letter op papier gekregen. Maar dat was logisch, aangezien hij altijd op de computer schreef. Dit is het verhaal over hem, zijn inspiratie en wat daaruit voorkomt.”

De schrijver zuchtte. Het verhaal was af, aangezien zijn inspiratie ook al die jaren al dood was.
Hij was er zeker van dat hij wel ideeën zou krijgen van een goede uitdaging. Iets als ‘schrijf binnen een maand een verhaal van 50.000 woorden’. Lachend wiste hij zijn stukje weer. Een verhaal in één maand, belachelijk.


Hoofdstuk 2 *Tien jaar later*

“Hello Schotland! How are you?”, gilde Anne, wiens decolleté overduidelijk niet per ongeluk zo laag zat, door de microfoon. Even draaide ze flirterig aan haar lange, paarsgeverfde haren. Een, (al bestaat het woord niet, iedereen zou het zo opvatten), oorverscheurend geluid steeg op uit het publiek. Ondanks de wolkbreuk die zojuist was losgebarsten stond het hele veld, wat meer op een modderpoel leek, vol met fans. En helemaal vooraan, op een groot podium, stond de reden waarvoor ze gekomen waren; LadyMKedy. De bandleden stonden met hun handen tegen hun oren gedrukt, zelfs de oordopjes konden het lawaai niet tegenhouden, te wachten op het sein om te beginnen. Maar te zien aan de grootte van de pupillen van hun manager, zou het sein lang op zich laten wachten.
“Gast! Dit is Nederland niet,” siste Yanan, een meisje mat knalroze haren en een al net zo roze jurkje, richting de man. Maar hun manager staarde stoned naar de regen boven hem. “Dan moet ik het zelf maar weer regelen,” zei de bassiste met een dramatische zucht. Ze draaide even nonchalant aan de volumeknopjes en sloeg toen plotseling haar basgitaar aan.
“Vier vooraf, oktober?”, schreeuwde ze naar Maartje, wiens naam om de maand veranderde.
Achter het drumstel gooide Maartje haar stokjes omhoog, ving er een behendig op en pakte haar reservestok uit haar binnenzak. Ooit zou ze nog wel leren die tweede ook te vangen. Ze was samen met haar zus Eefje en zangeres Liz een van de grootste bandleden, vandaar het lage krukje. En in onhandigheid stond ze zeker aan de top.
Het publiek klapte zo hard mee op de maat dat het voor de pianisten niet moeilijk was om te weten wanneer ze in moesten zetten. Kelly glimlachte naar Dagmar die tegenover haar achter haar piano zat. Een glimlach terug was het teken dat ze konden beginnen. Precies op tijd drukte Kelly de toetsen van haar keyboard in, voor de intro van hun eerste nummer. Ze was als een moeder voor de band, al was ze met haar zestien jaar niet de oudste. Dat was Dagmar, een bruinharig meisje van zeventien jaar, wat toch zeker het IQ van de slimste pianiste uit een rockband, die ze dan ook was, had. Ze had meteen aangeboden piano te gaan spelen, dat deed ze dan ook goed.
Na één maat zou Liz in moeten zetten. De ietwat chaotische zangeres, die dolgraag in Japan zou wonen, maar totdat dat uitkwam vond ze in de wereldberoemde band zitten ook niet zo slecht.
“Ichi, Ni, San, Shi, Go.”
“Liz..” fluisterde Yasmin, de gitariste, binnensmonds naar het meisje voor haar.
“Oh sorry, het is natuurlijk een vierkwarts maat; Ichi, Ni, San, Shi!”
“Liz..” zei ze ditmaal wat harder.
“Wat? Toch geen vijfkwartsmaat?”
“Mens! Ze bedoelt dat je allang had moeten gaan zingen,” zei Yanan die nu voor de derde keer het intro speelde.
“Oh ja.” Zacht begon ze, nu in het Engels, te zingen, waarna Anne inviel.

Aan de zijkant van het podium stond een klein meisje nors te kijken. Al straalde ze een ego wat zeker drie keer zo groot was uit. “Altijd moeten zij op de voorgrond. Ik ben hier degene die beroemd hoort te worden. Ha! Ik snap ze wel, zij zijn gewoon te slecht! Als ik zou gaan zingen, vallen ze helemaal in het niet. Maar toch is het gemeen. Second vocals, tsss.. Ik ben hier degene die dat ene dinges waardoor je goed bent heeft. Het leven is zo oneerlijk, de slechten krijgen al het goede..ofzo. Ach, wat kan het mij nou schelen. Het gaat erom dat ík weet dat ik kan zingen. Al zou het mooi zijn dat anderen dat ook wisten, dan hád ik er in ieder geval nog wat aan. Tss, second vocals. Belachelijk!”
“Diony, dit heeft wel wat als achtergrondzang, maar ik denk eigenlijk dat je eerder jezelf belachelijk aan het maken bent,” zei Maartje terwijl ze op het drumstel door bleef rammen.
Diony, die nu ook doorhad dat haar microfoon al aanstond, werd rood en zette haar stuk -ietwat vals- in.
De regen kwam nu nog harder uit de hemel vallen en in het publiek werden een paar extra paraplu’s opengeklapt.
Na het eerste refrein zetten Yasmin en Yanan hun gitaarsolo in. Dit stuk was het aller-moeilijkste, maar toch ging het iedere keer nog goed. Dat mocht ook wel, na het jarenlange oefenen, volgens Yasmins planning. Al zeurde de hele band om haar eeuwige schema’s, het had gewerkt.
Helaas kon je momenteel niet veel van de solo horen…
“Appelmoes! Sorry mensen, ik weet dat het niet relevant is, maar ik bleek hier iets te moeten zeggen. En niemand heeft gezegd dat het zinnig moest zijn.”, riep Anne door de microfoon. “ Eigenlijk is het gemeen dat ik nu zorg dat ik een gave gitaarsolo verpest, maar het publiek wil mij! Nee, dat heb ik niet zelf bedacht, het is serieus net aan me verteld. En even onder ons; ik logeer vanavond in het Prillon Hotel. Niet dat dat er toe doet,” zei Anne met een knipoog richting een groep leuke jongens vooraan.
“An!” sisten Yasmin en Kelly tegelijkertijd, maar dat had Anne al zo vaak gehoord dat ze zich er al lang geleden voor had afgesloten.

Op dat moment kwam Eefje op lopen, de anderhalf jaar oudere zus van de drumster, Maartje. Zemocht als enige een lange jurk aan, omdat hij zo goed bij haar hobo paste. Het lichtelijk mysterieuze instrument paste precies bij haar uitstraling. Ze kwam vaak dromerig over, en werd vroeger nogal eens voor geest uitgescholden vanwege haar witblonde haren. Maar sinds ze het groen had geverfd, en natuurlijk beroemd was geworden, werd ze niet meer nageroepen.
In het publiek werden een paar vergeefse pogingen gedaan om een aansteker op te houden bij het laatste deel van het nummer.
Eefje maakte het lied uiteindelijk af met haar hobosolo en de groep liep buigend naar voren. Opnieuw klonk het oorverscheurende geluid, nu ook vermengd met rommelende geluiden van het onweer wat er aan kwam. Al kon bijna niemand het horen. Met de simpele reden dat hun oren aan het begin al verscheurd waren.

LadyMKedy kwam even bij elkaar staan om het eerste lied door te spreken.
“Bagger,” zei Yanan.
“Ach, het publiek houdt toch van ons,” zei Anne die nog een keer schalks knipoogde naar de jongens.
“Nee, jij houdt van het publiek,” lachte Maartje.
“te veel,” zei Kelly met een serieus gezicht. “Je geeft ze valse hoop Anne.”
“Hoezo váls? Ik ben vanavond toch in dat hotel!”
“Je weet heus wel wat ik bedoel,”
“Uhu, en ik was niet van plan ze daarmee valse hoop te geven.”

Ergens in de verte begon een torenklok te slaan…

“Kom op jongens, het is bijna 12 uur. We moeten nog maar een uurtje of zo, ga nu geen ruzie maken!”, riep Dagmar terwijl ze terugliep naar haar piano. Het publiek begon onrustig te klappen.

“Anne! Sommige dingen kun je gewoon niet maken. Ook gij niet, uwe hoogheid!”, sprak Diony op een arrogant toontje.
“Ach wat weet jij er nou van.”
“Ik weet in ieder geval dat je maar één jongen gelijk kan hebben!”, lachte ze.
“Wat ik beloof dat kom ik na!”
“Iewl!”, klonk het vanachter op het podium.
“Ik zeg niet dat ik dát beloofd heb, hè gadverdamme.”
“Tss.. jij arrogante bitch! Ik kan ook wel gaan beloven dat we zo meteen door het podium zakken, maar dat komt ook nooit uit!”

Ergens in de verte sloeg de torenklok voor de zevende keer…

Een snelle flits verlichte het podium voor een fractie van een seconde, al snel gevolgd door een onheilspellende donderslag.
“Oeh.. Halloweennight!”, zei Yanan met een angstaanjagende stem.
“ja, en zo meteen niet meer! Kom op, spelen,” zei Dagmar. Iedereen liep naar zijn podiumpositie, klaar om in te zetten.

Ergens in de verte sloeg de torenklok voor de achtste keer…

“Wat spelen we?”
“We zien wel.” Maartje begon een standaard ritme te drummen.

Ergens in de verte sloeg een torenklok voor de negende keer…

“Nameless!”, riep Anne naar de band achter haar.
“Oké.” Yasmin speelde de begintonen van hun nieuwe nummer.

Ergens in de verte sloeg een torenklok voor de tien en een halfste keer.

Na één tel zette de hele band tegelijk in. Een gejuich steeg op uit het publiek. Er hing een vreemde sfeer, iedereen leek wel door het dolle heen te zijn. En door een waas van lawaai, regen en muziek, hoorde je de torenklok in de verte voor de elfde keer slaan.

“I’m nameless but alive.” Met een hoge uithaal zette Anne in. Alleen de zachte piano van Dagmar klonk als begeleiding. Er ging een rilling door het publiek.

En ergens in de verte sloeg de torenklok voor de twaalfde keer.

“And if I’d knwo who I was, I would stay myself,” zong Anne vol overgave. “I’m nameless but al... huh?” Anne keek vol schok naar haar hand, waar haar microfoon uit verdwenen was.
En toen pas keek iedereen om zich heen.
“Aaah!” Yasmin gilde toen ze merkte dat ze niet meer op het podium stonden.
“Mens! Ik bedoel… laat ook maar. Normaal erger ik me aan dat gegil, maar in deze omstandigheden,” zei Yanan die ook angstig om zich heen keek.
“Ja, is het niet vreselijk? Ik moet over twee weken, 16 uur, 24 minuten en 13 seconden bij de tandarts zijn!”, gilde Yasmin.
“Oh, ik dacht al dat je gilde omdat we opeens van het podium naar EEN OF ANDERE WOESTIJN ZIJN GEFLITST!”
“Ja, dat is inderdaad ook niet zo geweldig,” beaamde Yasmin.
“Het regent in ieder geval niet meer,” lachte Maartje terwijl ze haar haren, die nat waren geworden doordat ze aan de zijkant van het open podium zat, uitschudde.
“Hoe kunnen jullie zo zorgeloos en onzinnig praten terwijl we, eh, HIER zijn! We gaan dood! Ik had nooit moeten beloven dat we door het podium zouden zakken, natuurlijk wil iedereen alles wat ik zeg zo graag mogelijk nakomen! Het is allemaal mijn schuld! Als ik niet zo geweldig was geweest, had ook niemand mijn wens vervuld. Én mijn nagels gaan kapot door die hitte,” ratelde Diony die nu in paniek rondjes aan het rennen was.
“Ja, je nagels! Dat is wel het ergste probleem.” Met een sarcastische zucht draaide Anne zich met haar rug richting Diony.
LadyMKedy keek uit over een oneindige, gortdroge woestijn. Overal waar ze keken lag zand. En de hitte van de zon brandde op hun huid, als was de zon nergens te bekennen.
“Great,” pufte Yanan.
Het was een tijdje stil, iedereen stond te wachten totdat er iets zou gebeuren wat dit vreemde voorval zou verklaren.

Het bleef stil.

Af en toe wat verwarrend, maar wel errug leuk

inderdaad verwarrend .. ik denk ook eigenlijk dat niet veel mensen het helemaal zullen begrijpen .. Maar toch plaats ik nog een stukje, kijken of er nog iemand is die net zo vaag is als ik xD

“Waarom zijn we stil?”, fluisterde Liz.“Ik heb werkelijk geen idee. Misschien is dat het beste in deze omstandigheden,” fluisterde Dagmar terug.“Aangezien we nu toch niet meer stil zijn en er niks is gebeurt, kunnen we misschien bedenken wat we hier in hémelsnaam doen?”, siste Yanan.“Dat is toch logisch,” zei Eefje. “we dromen! Het concert was waarschijnlijk heel vermoeiend. Wel jammer dat ik altijd wakker word als ik besef dat ik droom, het had best gezellig kunnen worden.”Naast haar maakte Yanan een piepend geluidje terwijl ze naar een plek vlak achter Eefjes linkerschouder keek. Een tel later werd ze met een vuist op haar hoofd geslagen. “Oeps! Dat was mijn wekker niet,” zei Eefje verbaasd.“Nee, dat was ik.” Geïrriteerd wreef Yanan over haar hoofd. “En nu maar hopen dat dit een droom is, anders heb ik morgen nog koppijn.”De rest van de band die tegenover Eefje stond produceerden nu precies dezelfde piepende geluidjes. Een voor een werden ze met een vuist geraakt.“Auw!”“Auw!”“Auw!”“Hee, jou ken ik nog niet,” zei Anne, die de klap niet leek te voelen, tegen diezelfde plek achter Eefjes linkerschouder. Met een ruk draaide ook de rest van de band zich om. Voor hen stond waarschijnlijk een van de knapste jongens die ze ooit gezien hadden. Al was het meer een elf dan een jongen, met zijn puntoren en glanzende rode haren. Hij leek zelf wel de drager van het mysterieuze zonlicht, of het kwam van zijn ogen die alleen al alle schoonheid van de wereld in zich te leken hebben. Hij lachte zijn parelwitte tanden bloot en bood toen iedereen een rode roos aan. Zijn naam verbaasde dan ook niemand.“Hallo, ik ben Stu, Larry Stu.”“Nou ik ben Brouwer Anne. Nou ja, eigenlijk niet,” zei Anne met aan giechel. “Noem me maar Anne.”“Hoi Anne, ik weet hoe je heet,” zei Larry met een blik waar niet uit af te lezen viel of hij haar geflirt had opgemerkt. “Wat een mooie droom,” zei Eefje met glazige ogen. Iedereen leek wel gevangen te zijn door de aanblik van de elf. “Ik wil niet veel zeggen, maar jullie kwijlen haast!” De woorden van Liz leken de betovering te verbreken en iedereen keek weer wat serieuzer.“Gast. Ben je alleen uitgevonden om de hoofden van alle meisjes, en als ik een jongen was zou ik het ook wel weten, op hol te laten slaan of kom je ons ook nog eens helpen?”, vroeg Yanan met een stem die toch wat lieflijker had geklonken dan anders.Larry glimlachte nog even en deed toen zijn mond open om wat te gaan zeggen. De bandleden hielden hun adem in. “Jullie zijn in Naamloos. Een wereld aan de binnenkant van de aarde. De ideeën dat hier zand en steen en vuur en wat de aardlingen ook zeggen, inzit, zijn door ons volk in hun hoofd geplaatst.”“Oh ja, heel geloofwaardig,” zei Diony met een arrogant zuchtje erachteraan.“Onderbeek hem nou niet!”, riep de rest in koor.“Dat maakt niet uit hoor,” zei Larry Stu met een vriendelijke glimlach.“Dat maakt niet uit!”, riep de rest, opnieuw in koor, naar Diony.“Haha, nemen jullie mijn mening over?”, vroeg Larry met opnieuw de lieve glimlach.“Haha, we nemen zijn mening over!”, riep de rest, natuurlijk in koor, richting Diony.“Dit is echt ziek, ze kunnen hun eigen mening niet eens vormen. Kom maar mee Larry, ik zal wel naar je luisteren en niet zo triest doen.”, zei Diony met een kwijlerig glimlachje.“Ach, ik praat het liefst tegen jullie allemaal, ik vind jullie niet triest hoor,” zei Larry weer.“Nee, niemand zou jullie natuurlijk triest vinden,” zei Diony. Ze had voor het eerst echt aardig geklonken.“Meiden, als we allemaal even stil zijn kunnen we horen hoe we weer terug komen en waar we echt zijn. Dan bestaat er misschien een kans dat ik mijn afspraak met de tandarts niet mis. Al loopt mijn schema nu natuurlijk helemaal in de war,” ratelde Yasmin.“Jij bent een verstandig meisje,” zei Larry, waarna hij aanstalten maken om te gaan uitleggen. Maar hij werd onderbroken door de rest van de band die nu door elkaar schreeuwde. “Ik ben ook heel verstandig!”“Ik ben knap, dat is genoeg.”“Ik kijk altijd uit voordat ik oversteek!”“Ik heb een EHBO cursus gedaan!”“Ik zorg heel goed voor mijn gitaar!“En ik voor mijn stem!”“Ik gebruik altijd condooms!” Na de woorden van Anne werd het even stil.“Wat doe je?” vroeg Larry nieuwsgierig. “Is dat net zoiets als ‘mes en vork’. Voor bij het eten?”“Eh, nee,” giechelde Anne. “Ik leg het nog wel eens uit. Denk ik. Eh..”“Oké. Dan zal ik eerst uitleggen wat jullie hier doen. Ten eerste spijt het ons heel erg.”“Gast, als er meer van jullie zijn, maakt dat helemaal niks uit,” zei Yanan met grote ogen. Maar niemand reageerde, iedereen leek wel gehypnotiseerd“Het maakt wél uit, maar we konden niet anders. Onze wereld gaat er bijna aan! De Hoogste Hogere Raad der Hogere Volken uit het Hogere Land, die verassend genoeg alleen maar uit dwergen bestaat, wil er niets aan doen. En aangezien zij de leiders zijn, was onze wereld gedoemd te vergaan. Totdat mijn verzetsgroep, de Naamlozige Naamlozigheid die zeker niet Zinloos is, iets bedacht om het tegen te gaan.”“Ingewikkeld leventje, zie je wel dat LadyMKedy helemaal niet zo’n irritante naam is!”, lachte Maartje. En nog steeds reageerde er niemand.“Alleen jullie kunnen de wereld redden!”“Goh, dit begint wel erg op een cliché fantasy-verhaal te lijken,” zei Anne sarcastisch.Er leek even een schok van Larry’s gezicht af te lezen zijn. Maar een tel later glimlachten de ogen even vriendelijk als ervoor. “Het spijt me. Maar wat heb je aan het leven als het niet in gevaar is?”“Moest dat een wijze uitspraak voorstellen?”, vroeg Diony, die zich een beetje begon te irriteren aan de jongen die perfecter dan haar leek te zijn.“Eh, goed. Nee! Niet goed. Onze wereld is in gevaar.” Larry bewoog zenuwachtig met zijn handen. “Het zit zo. De Hoogste Hogere Raad der Hogere Volken uit het Hogere Land, die verassend genoeg alleen maar uit dwergen bestaat, wil de hele aarde, inclusief Naamloos, laten ontploffen. Dat is dan wel niet zo erg, maar ik denk dat de aardlingen het niet kunnen accepteren.”“Je meent het,” zei Yanan sarcastisch.“Ach, dat dacht ik zo. ”“Goh, echt?”“Ben ik dan de enige die wil weten wat er hier aan de hand is?”, riep Dagmar wanhopig uit.“Je hebt gelijk, ik zal het even duidelijk uitleggen. De Hoogste Hogere Raad der Hogere Volken uit het Hogere Land, die verassend genoeg alleen maar uit dwergen bestaat, zijn de leiders van onze wereld. Ze zorgen met bepaalde vormen van magie, dat het goed gaat en dat hij beschermd is. Maar helaas denken ze dat een wereld beter wordt als je de bewoners meer regels geeft, per dag overtreedt zelfs de slimste en verstandigste bewoner van Naamloos wel een stuk of tien regels. En er staan zware boetes op overtredingen.”“Gast, wat heeft dat met ons te maken?”“YANAN!”, gilde de rest, die graag wilde horen wat er ging gebeuren. “In ieder geval.. Nou, Naamloos is dus niet meer zo’n vredige planeet als hij altijd was, en dat komt juist doordat de Hogere Raad hem vredig wil maken. Alleen willen die arrogante dwergen niet toegeven dat het hun eigen schuld is, dus geven ze de schuld maar aan het onbekende. De Aardbewoners.” “Great.”“Niet echt. Ze denken dat jullie het leven hier verzieken met jullie kernafval en van die lawaaimakende rookdingen…Jullie zouden alleen maar slechte eigenschappen bezitten. Ik snap er eerlijk gezegd niet veel van. Maar aangezien de aarde niet meer in harmonie is met de binnenkant, mag hij niet meer voortbestaan.”“Oké. De aarde gaat ontploffen en in onze laatste uren haal je ons naar de binnenkant van de aarde om dat te vertellen zodat we ook nog eens in een onnatuurlijke omgeving moeten ontploffen,” zei Liz verontwaardigt. Iedereen keek op dezelfde ‘ik geloof er niks van’-manier. “Jullie móéten me geloven, anders gaat iedereen er aan!”“Nee, gast. Als we je niet geloven is dit allemaal niet waar, zijn wij hier niet en is er dus niks aan de hand. Ik denk dat ik voor die optie ga,” zei Yanan met haar hoofd de andere kant op, alleen zonder de aanblik van Larry kon ze tegen hem in gaan. “Alleen als jullie bewijzen dat jullie alle goede eigenschappen bezitten, kunnen jullie uit deze wereld komen! Vraag me niet waarom…”“Gast..”“Nee! Zoveel tijd hebben we niet! Mag ik het alsjeblieft even uitleggen?”“Sorry,” zei Yanan met grote ogen van onschuld.“Vroeger, laten we zeggen een paar eeuwen geleden, bezat iedereen in Naamloos alle goede eigenschappen. Maar sinds de Hogere Raad de leiding heeft, komen er steeds meer slechte eigenschappen bij. Vandaar dat bijna niemand deze wereld meer in of uit kan komen. Het zou dus heel speciaal zijn als dat de aardlingen wel lukte. We weten wel bijna zeker dat de Raad dan overtuigd is van jullie onschuld.”“Wat? Uitgerekend wij? Slechte eigenschappen staan bij ons centraal!”, riep Anne uit.“Ja, zoals egoïsme of arrogantie, hè Ann?”, vroeg Diony liefjes. “Goh, nooit gedacht dat ik het ooit met jou eens zou zijn,” reageerde Anne al net zo liefjes.“Ik had het dan wel over jou,” snauwde Diony.“Jij bitch!”“Ho! Rustig blijven, we hebben wel belangrijkere dingen aan ons hoofd,” zei Kelly terwijl ze demonstratief tussen Anne en Diony ging staan. “Ja, zoals LARRY!”, snauwde Diony. “Ik wist niet dat jullie zo puberaal konden doen.”“Ach, Larry is toch van mij. Het is tenslotte míjn droom.”, fluisterde Eefje dromerig. “Mens, als dit een droom is, is hij van mij! Ik ben toch zeker zelf aan het denken,” zei Yanan.“Ik toch ook!”, riep Eefje verontwaardigt.“Ik zei net toch dat we geen ruzie gingen maken! Dit is nou eenmaal geen droom,” zei Kelly beslist.“Jij ziet het goed in. Nu, veel succes op jullie zoektocht naar de uitgang! Ik hoop dat jullie een wijze les mogen leren. En als jullie in nood zijn, kan ik nog wel een keer op komen duiken.” Met deze woorden verdween Larry. Niet in een wolk met glittertjes, of met een vreemd ‘poef’ geluidje. Hij verdween gewoon, na nog één keer te glimlachen. “NEEEEEEEEE!” Diony stortte zich vol dramatiek in het zand, waarna ze meteen weer opsprong. “heet.”“Wat was dat?” vroeg Maartje, die vol verbijstering had staan kijken.“Een nóódkreet. Het enig normale wezen wat hier rondliep, is verdwenen.” “Oh ja, een té knappe elf die het heeft over een naamloze wereld aan de binnenkant van de aarde waar dwergen over denken hem, samen met de aarde zelf, op te blazen, is véél normaler dan ons,” reageerde Anne sarcastisch. “Dat was inderdaad wat ik wilde zeggen,” zei Diony bekakt.“Anne en Diony! Al jarenlang wordt iedereen gek van jullie geruzie, maar het was nog wel te verdragen. Maar zouden jullie als-je-blieft heel even kunnen doen alsof jullie elkaar een klein beetje aardig vinden terwijl we een uitweg zoeken uit de BINNENKANT VAN DE AARDE!”, schreeuwde Dagmar ze toe. “Nee,” antwoordden Diony en Anne tegelijkertijd. Dagmar slaakte een dramatische zucht.“Dan doen jullie maar alsof!” De twee meiden wilden alle twee gaan reageren, maar werden onderbroken door een gil van Liz.“Help,” stamelde ze terwijl ze voor zich uit keek. De rest van de band zag nu ook waar Liz bang voor was. Ergens in de verte kwam een grote stofwolk aanstormen en het leek er niet op dat er remmen opzaten.

Leuk geschreven !

Af en toe nog wel verwarrend, maar je schrijft echt leuk

Wat vind jij verwarrend dan?
Van ik vind het verhaal zelf niet verwarrend.. moet alleen nog even wennen aan dat er zoveel hoofdpersonen zijn. Maar bestaat die band dan eigenlijk uit 9 personen of komen er andere bij of zo?

Met die negen hoofdpersonen vind ik sowieso al wat verwarrend (maar wel erg leuk!)

En dit vond ik bijvoorbeeld een beetje verwarrend

Naast haar maakte Yanan een piepend geluidje terwijl ze naar een plek vlak achter Eefjes linkerschouder keek. Een tel later werd ze met een vuist op haar hoofd geslagen. “Oeps! Dat was mijn wekker niet,” zei Eefje verbaasd.“Nee, dat was ik.” Geïrriteerd wreef Yanan over haar hoofd. “En nu maar hopen dat dit een droom is, anders heb ik morgen nog koppijn.”De rest van de band die tegenover Eefje stond produceerden nu precies dezelfde piepende geluidjes. Een voor een werden ze met een vuist geraakt.“Auw!”“Auw!”“Auw!”“Hee, jou ken ik nog niet,” zei Anne, die de klap niet leek te voelen, tegen diezelfde plek achter Eefjes linkerschouder.

Volgens mij klopt alleen de laatste regel daarvan niet helemaal..

Tof ^^ Reacties
Ik snap dat het voor sommigen verwarrend is en voor anderen niet, want je moet er gewoon op een bepaalde manier naar kijken. En "tegen een plek achter iemands linkerschouder praten" kan je opvatten als: what the *piep*? Die moet nodig naar een psychiater. Of als: Ah, er staat natuurlijk iemand achter haar, logish.
En de band bestaat uit negen personen ja, ik geloof dat ik ze allemaal heb voorgesteld, maar dat is inderdaad verwarrend als je moet onthouden wie wie ook alweer was. Voor mij is het makkelijk, omdat de karakters op vrienden gebasseerd zijn.
Maar later komen er inderdaad ook nog karakters bij, Larry is de tiende al. Na dit verhaal ben ik er achter dat ik werkelijk nooit meer met zoveel karakters, die belangrijk zijn, ga schrijven. Want aan het eind zijn het er ongeveer 20 .
Oke, harry potter had er geloof ik in boek vier al 200, maar dat wordt niet verwarrend. Ik denk dat dat komt omdat die karakters nooit met zijn allen bij elkaar zijn, of omdat ze een betere voorstelling hebben gekregen...

Dat was het einde van mijn gezeur . Nieuw stukje:

“Ik hou het bij: rennen!”, gilde Maartje waarna ze als een idioot opzij racete. Na een fractie van een seconde besefte de rest dat dat inderdaad het handigste was. Ze renden steeds verder, of juist minder ver, de woestijn in, achtervolgt door de stofwolk die steeds groter werd. Na ongeveer een minuut van rennen was de groep al uitgeput, de wolk kwam steeds dichterbij en uiteindelijk konden ze zien wat het was. Temidden van het opwaaiende zand waren honderden gele balletjes hyper op en neer aan het stuiteren. “Ik kan niet meer!” Vol drama stortte Eefje ten aarde.“Aah!”, klonk het in koor vanuit de groep die nu ook gestopt was. Gelukkig hielden ook de balletjes vlak voor Eefje halt. Achterdochtig kwam LadyMKedy nu ook weer dichterbij. Er speelde zich een raar schouwspel af voor hun ogen. De balletjes voegden zich bij elkaar en waren uiteindelijk vervormd tot nog maar negen balletjes. “Jullie zijn raar!”, zei Liz terwijl ze tegen een van de dingen aanschopte. “Jullie zijn lekker raar én geel. Hahaha!” Vol enthousiasme begon Liz de dingen uit te lachen. “Hihi, jullie zijn lekker géél! En jullie stuiteren! Lekker puh!” Liz danste om de dingen heen, terwijl ze ze af en toe een schop verkocht. “Is dit een vreemd soort verwerkingsproces?”, vroeg Yasmin fluisterend aan Dagmar. “Het komt wel eens voor ja,” zei Dagmar die bezorgde richting Liz keek.“Hahahahaha!” Liz rolde nu lachend door het zand, er niet op lettend dat het bloedheet was.“En nu sta je op!” Kelly trok Liz overeind en gaaf haar een klap in haar gezicht. “Hee!” Automatisch sloeg Liz terug.“Liz, je had een aanval,” zei Dagmar die zorgde dat Liz niet weer op de grond viel.“Inderdaad! Zomaar beginnen te slaan!”, riep Liz verontwaardigd richting Kelly.“Nee, ze bedoelt dat je tamelijk gek aan het doen was. Een klap in het gezicht is dan het enige wat helpt,” zei Kelly op haar serieuze toontje. “Ik ben niet gek!”, opnieuw sloeg Liz Kelly in het gezicht.En opeens leek ze zich te beseffen wat ze had gedaan.“Oh, sorry! Ik dacht geloof ik niet na… hè?”, zei ze verward.“Dat was dus een hele vreemde paniekaanval,” concludeerde Dagmar. “en we weten nog steeds niet waar we zijn en wat we moeten doen.”“Het lijkt me handig als we gewoon naar de uitgang zoeken, ik moet nog zóveel doen,” verzuchtte Yasmin. De anderen knikten instemmend.“Het enige wat ik me nu nog kan bedenken is dat die gast gelijk heeft. Die enge balletjes lijken namelijk wel er echt,” zei Yanan tenslotte.“Er is alleen een klein probleempje,” reageerde Maartje. “Heeft iemand de deur of wat dan ook gezien waardoor we binnenkwamen?”“Weet iemand eigenlijk hóé we binnenkwamen?” vroeg Dagmar. “Laten we dat eerst bedenken.”“Oké, laten we een schema opstellen, ik heb altijd pen en papier bij me,” zei Yasmin opgewekt. Uit de zak van haar jasje haalde ze een potlood en een pen. De rest van de band zuchtte ergerlijk. “Het is en blijft handig!”, vertelde Yasmin opgewekt. “Wat gebeurde er voordat we hier terecht kwamen?”“We hadden een concert,” zei Yanan met sarcastische stem.“Juist.” Yasmin schreef het woord ‘concert’ onder het hokje ‘voor’.“Weer iemand of er toen iets bijzonders gebeurde?”“Het spelen ging wel, publiek ging uit zijn dak, Anne flirte met jongens, en Diony maakte ruzie. Oftewel, niets bijzonders,” beaamde Liz.“Oké! Laten we allemaal nog even goed nadenken. Is er echt niet iets speciaals gebeurd?”“Het regende,” voegde Maartje toe. “Niet dat dat zo bijzonder is.” “Stop maar. Hier kunnen we niet veel mee.” Yasmin voegde het woord ‘niets’ toe onder het hokje ‘bijzonderheden’. “En wat gebeurde er daarna?”, vroeg Yasmin met een stem alsof ze een kleuterklas lesgaf, maar het werkte wel.“Ik was aan het zingen, en opeens waren we daar,” zei Anne nog steeds verbaasd over haar verdwenen microfoon.“Heeft iemand van jullie iets gevoeld?”“Angst, ik was zó bang toen we daar opeens waren,” zei Diony rillend.“Natuurlijk. Maar ik bedoelde het meer in de letterlijke zin, iets als een schok ofzo?”“Nope,” zei Maartje.“Hier kunnen we dus niks mee!” Yasmin borg haar blokje en pen weer zorgvuldig opin haar binnenzak.“Die Larry zei toch dat we aan de binnenkant van de aarde zaten? En dat er helemaal geen steen of zo zat zoals ze op de aarde zeggen? Dat moet betekenen dat de aarde hier vlak onder het zand zit!”, riep Dagmar uit. “Geniaal!”, riep Yasmin met een glimlach. Kelly leunde even op een doods, geel balletje, de hitte had iedereen vermoeid gemaakt. “maar hoe komen we onder het zand? We kunnen niet graven,” zei ze lichtelijk gedeprimeerd. “Great. Komt er eens iemand op een goed idee, kunnen we het niet uitvoeren,” klaagde Yanan.“Had ik maar een schep,” zei Kelly met een lange zucht. Kelly had een schep. Verbaasd keek ze naar het gele ding in haar hand. Ze had een schep!“Ik héb een schep,” zei ze verbaasd. “Wat raar dat ik dat niet meteen zag.” De anderen staarden vol ongeloof naar het ding in haar handen.“Zou het zo zijn dat alles at je wenst uitkomt?”, vroeg Diony hoopvol. “Had dan een graamachine gewenst!”“Sorry,” stamelde Kelly. “Had ik maar een graafmachine,” zei Diony met een nog langere zucht dan die van Kelly en, om het extra deprimerend te maken, een snik aan het eind. Maar er verscheen geen graafmachine. Op de achtergrond barste Anne in lachen uit. “Haha! Het werkt waarschijnlijk niet bij mensen als jij! Had ík maar een graafmachine.” Maar ook bij Anne verscheen niets. Ditmaal was het Diony’s beurt om te lachen.“Tja, wie het kleine niet eert, is het grote niet weert,” zei Kelly met haar Twentse accent. Ze stak de schep in het zand en probeerde een gat te graven, maar steeds als ze wat zand weggooide, stroomde het gat weer vol. Een beetje verdrietig stopte ze uiteindelijk met graven en leunde op de gele schep.“Natuurlijk had ook ik liever een graafmachine gehad, maar het is nou eenmaal zo.”Vlak naast Kelly stond opeens een graafmachine. “Wow!”, riep ze uit. “Die gele balletjes veranderen!” Weer helemaal opgefleurd klom ze erin, de rest van LadyMKedy verbaast beneden achterlatend.“Oh jee! Het is en hand graafmachine! Weet iemand hoe je zo’n ding bestuurd?”, riep Kelly paniekerig. Diony was weer helemaal zichzelf nu er kans was op een uitweg, ze klom dan ook snel op de graafmachine.“Dit is zó slecht voor mijn huid, maargoed, laat mij maar. Ik weet er wel wat van,” zei ze terwijl ze Kelly zowat uit het ding duwde. Kelly kwam half vallend, half klimmend beneden aan. Beledigd bleef ze staan kijken hoe Diony het er vanaf bracht.

Erg leuk , hoezo heeft Harry Potter 200 belangrijke karakters , tel je dan alle leerlingen mee of zo?

Super!!!

dankjullie ^^
@Darkstar: Zoiets dacht ik, maar ik heb het opgezocht: 262 karakters geintroduceerd in de eerste vijf boeken! Ik vraag me echt af hoe ze dat doet

Tja.. ik weet het ook niet. Ik heb de boeken geen moment verwarrend gevonden! Misschien dat ze ze duidelijker uitdiept of meer over ze verteld of zo??

Zoveel Had ik nooit gedacht! Maar dat is denk ik wel een sterk punt van haar, als je dat voor elkaar krijgt !

ik had al besloten dat dit verhaal een beetje dood was maar had zin om het af te maken

“Daar gaat ie!”, riep Diony zelfverzekerd. Ze haalde een zware hendel over en probeerde de bak van het graafding in het zand te drukken. Alleen leek het ding wel afgestoten te worden, Diony kreeg het met geen mogelijkheid in het zand. Hijgend van de inspanning kwam ze uit de graafmachine klimmen en bleef er tegenaan leunen.
“Ik snap het echt niet, hebben ze hier een of ander iets uitgevonden waardoor graafmachines niet werken?”
Plotseling verdween de graafmachine, waardoor Diony achterover in het zand viel.
“Verdomme, verdomme, verdomme. Mijn rug!” Met een pijnlijk gezicht stond Diony op en wreef over haar rug.
“Kom op zeg! Zo’n pijn kan zand niet doen!”, riep Anne. Diony keek kwaad terug.
“Nee, maar dit wel!” Ze pakte een geel boek uit het zand, met een omgevouwen kaft op de plek waar ze was gevallen. Kwaad gooide ze het een eindje weg. De rest van LadyMKedy rende er meteen nieuwsgierig achterna.
“Het is een boek,” zei Eefje dromerig.
“Je meent het,” zei Yanan. Dagmar, die niet lette op het gesprek, had het boek nieuwsgierig geopend. Stiekem rook ze eraan voordat ze begon te lezen.
“Lees voor! Lees voor! Lees voor!”, hyperde Maartje. Dagmar schraapte haar keel even en begon toen voor te lezen op de plek waar het boek was opengevallen.
“Hoofdstuk 3, paragraaf 4.4. Naamloos zal nooit worden aangetast voor andere doeleinden dan nieuw leven creëren. “
“Iewl!”, riep Anne uit.
“Anne, ik denk dat ze daar planten mee bedoelen,” zei Dagmar sarcastisch.
“Great, hier graven we ons dus nooit uit. We zullen deze wereld, herstel: WOESTIJN, dus serieus in moeten. Waarom krijgen leuke jongens altijd gelijk?”, zei Yanan zuchtend.
“Omdat ze leuk zijn?”, antwoordde Liz.
“Dat zal dan wel zo zijn,” zei Yanan mokkend.
“Realiseert niemand zich dan dat we een heel groot probleem hebben?”, vroeg Diony met overslaande stem van irritatie.
“Jaja, je rug is heel erg zielig. Maar het is handiger als we ons af gaan vragen waar we moeten slapen en wat we moeten eten en drinken, het is namelijk al…” Anne stopte even om op haar horloge te kijken. “Hee! Hij staat stil! Maar het is dus waarschijnlijk zo’n 2 uur ’s nachts.”
“Ik heb het!”, riep Dagmar die zich een beetje had afgezonderd met het boek.

“Hoofdstuk 3, paragraaf 2.8. Voorwerpen met een andere aandrijvingkracht dan die van mensen of dieren zullen nooit en te nimmer werken. Dit is iets voor de slechte aardlingen, waar wij niets maar dan ook niets mee te maken moeten hebben.”

Zonder wat te zeggen bladerde Dagmar het boek verder door. “Ik dacht al dat ze geen wet tegen discriminatie zouden hebben. Zo te zien zijn we niet erg geliefd.”
“Vandaar die handgraafmachine,” concludeerde Maartje.
“En het stilstaande horloge,” bedacht Yasmin.
“Hebben ze ook nog liefdeswetten?”, vroeg Anne die de elf nog steeds door haar gedachtes had zweven. Dagmar liet een zucht van ergernis horen.
“Het draait niet altijd om jouw liefdesleven Anne, het lijkt me handiger om iets te vinden wat over slaapplaatsen gaat.”
“Dat zou ook heel goed over liefde kunnen gaan,” zei Yanan sarcastisch.
“Alsjeblieft, hou eens op met dat doordenken!”, lachte Liz. Dagmar liep ondertussen diep nadenkend naar de gele balletjes.
“Volgens deze wet, heeft ieder volk een eigen groep met balletjes en zijn er genoeg voor ieder lid van dat betreffende volk. Ik geloof serieus dat we zojuist tot volk gebombardeerd zijn.”
“Cool! Het LadyMKedy-volk!”, riep Maartje blij.
“En deze dingen kunnen van vorm veranderen als je ze aanraakt en ergens aan denkt, in alles behalve iets met eigen hersens of een energiebron. Meer staat er niet.”
“Meer? Wil je nog meer dan? Dit is toch geweldig!”, riep Diony uit. Ze liep op de balletjes af, legde haar hand op één van de dingen en kneep haar ogen dicht.
“Ik wil de uitgang, ik wil de uitgang,” fluisterde ze zachtjes. Na een tijdje deed ze haar ogen weer open, maar het gele balletje was nog net zo balletjesvormig als eerst. “Grr..”
“Damn. Als je iets vraagt wat er niet is, werkt het natuurlijk niet,” zei Dagmar.
“Great. We zoeken nu dus naar een niet bestaande uitgang?”, zei Yanan waarna ze op een balletje ging zitten omdat het zand nog steeds te heet was. “Waarom is het hier eigenlijk niet donker en koud? Het is middernacht!”
“Waar zou een zon aan de binnenkant van de aarde onder moeten gaan?”, vroeg Dagmar. Yasmin keek om zich heen. “Waar zit die zon eigenlijk?” De rest zocht nu ook de hemel af. Het licht en de warmte waren er wel, maar de zon zelf was niet te vinden.
“Kunnen we niet gewoon gaan slapen?”, vroeg Liz die gapend ook tegen een balletje aan was gaan zitten.
“Hoe kan je nou gaan slapen ín een droom?”, vroeg Eefje verbaasd.
“EEFJE! Dit is géén droom!”, riepen Yanan en Maartje tegelijk.
“Jaja,” stamelde Eefje geschokt. “Waar wilden jullie gaan slapen dan?”
“Ik zou nog in een oude stal kunnen slapen,” zei Liz die nu bijna omviel van vermoeidheid. “Ik ben opeens zó moe.” Opeens veranderde Liz’ balletje in een kleine, oude, gele stal.
“*japans woord* Dat bedoelde ik niet letterlijk!”
“Hahaha,” lachte Yanan. “”Ik zou nog in een oude stal kunnen slapen” zegt ze!”
Opeens veranderde ook het bolletje waarop Yanan gezeten had in een oude, gele stal. Met een verbaasde Yanan op het dak.
“Great.” Opeens lachte ze niet meer zo hard, Liz des te harder.
“Ach, dat verander ik toch zo. Ik wens een luxe huisje met hele zachte bedden,” zei Yanan zelfverzekerd. Maar ze zat nog steeds op het dak van een simpele stal. Dit keer was het Dagmars beurt om te lachen, opnieuw begon ze uit het boek voor te lezen.

“paragraaf 4.5.2. Gele balletjes schenken alleen dat wat je op het moment het hardst nodig hebt én wilt. Wensen kunnen niet aangepast worden.”

“Maar dat is gemeen! Ik wenste niet eens,” stamelde Yanan van bovenaf haar stal.
“Zo heeft je balletje het blijkbaar wel opgevat, je had tenslotte een slaapplaats nódig,” sprak Diony triomfantelijk. “Ik bedoel, het is gewoon stom om te zeggen ‘ik wil een stal’ als dat niet zo is. Oeps!”
Ook Diony werd nu de lucht ingeschoten op het dak van haar stal, mokkend bleef ze zitten.
“Hé! Jouw stal heeft hele ramen!”, krijste Yanan richting Diony. “Het leven is zo oneerlijk,” voegde ze er zacht aan toe.
“Ik was in ieder geval niet zo dom een óúde stal te wensen!”, zei Diony met een hatelijke glimlach.
“Je was in ieder geval wél dom. Ik zal eens laten zien hoe het werkt; Ik wil een luxe huis met stromend water, elektriciteit, een volle koelkast, een zacht bed, een internetaansluiting met computer en een kabel-TV!”, triomfantelijk wachtte Anne, náást haar balletje, op haar luxe huis. Helaas bleek het niet te komen. “Ik zei dat ik een huis wilde!”, schreeuwde Anne richting het gele ding. Plotseling rees er een huis omhoog. Blij stapte Anne door de deur naar binnen, maar na een paar seconden kwam ze alweer naar buiten.
“Geen bedden, geen meubels, niks. Hij heeft blijkbaar alleen mijn tweede wens aangehoord. Maar toch ben ik slimmer dan jij Diony! Mijn huis is in ieder geval groter én van steen!”, schreeuwde Anne naar het meisje wat met haar armen over elkaar geslagen boven op haar stal zat.
“Ach, ga mooi slapen in je huisje. En droom maar lekker verder! Ik blijf altijd slimmer als jou!”, schreeuwde Diony met overslaande stem.
“Rustig iedereen, er is vast wel een oplossing,” zei Kelly, die niet tegen ruzies kon, zachtjes.
“Ik wil een huis met 9 slaapkamers met goede bedden,” zei Dagmar die haar hand ook op een van de balletjes had gelegd. Er rees een gebouw met drie verdiepingen omhoog uit het kleine gele ding.
“Zie je,” zei Kelly. “Ik zou niet weten wat we zonder jou moesten,” zei ze lachend tegen Dagmar.
“Slapen óp een stal bijvoorbeeld,” zei Maartje terwijl ze het huis van Dagmar inliep.
“Liz? Kan je me even helpen?”, vroeg Yanan aan Liz die vlak naast haar stal stond.
“Hmm, oké dan! Wil je er af?”, riep Liz naar boven.
“Als het zou kunnen, graag.” Yanan zat eenzaam wiebelend met haar benen op het dak.
“Ik zou graag een ladder willen,” zei Liz liefjes tegen haar oude stal. Onmiddellijk lag er een lange, gele, ladder op de grond en was de stal verdwenen.
“En? Meende je het toen je me uitlachte?” vroeg Liz uitdagend.
“Nee! Haal me hier alsjeblieft vanaf,” smeekte Yanan.
Liz plaatste het ding tegen Yanans stal en Yanan probeerde er zo charmant mogelijk af te klimmen. Wat in dit geval niet erg charmant was, vanwege de afstand tussen de sporten en haar kleine benen. Maar uiteindelijk stond ze toch veilig aan de grond.
“Dank je,” zuchtte ze opgelucht.
“Geen dank.”
Achter elkaar liepen de leden van LadyMKedy het huis binnen. Ze bleven nog even in de hal bij elkaar staan.
“Nou, dat was me het dagje wel,” grapte Maartje.
“We hebben in ieder geval eens iets meegemaakt in ons leven,” zei Diony sarcastisch.
“Ja, een beroemde rockband zijn is zó alledaags,” reageerde Anne.
“Ach, je weet best wat ik bedoel,” zei Diony beledigd.
“Ik heb zo het idee dat we onze slaap hard nodig hadden,” onderbrak Dagmar, “morgen kijken we wel hoe we hier uit komen en wat er allemaal aan de hand is. Nu we zo moe zijn kunnen we toch niet meer helder denken.”
“Je hebt gelijk,” zei Kelly gapend. Een voor een druppelden de bandleden hun kamers binnen, waar ze comfortabele slaapplaatsen vonden. Na een paar minuten sliep iedereen al vast.

Supertof dat je weer post. Het is een prachtig verhaal. En de verschillende karakters vind ik een groot pluspunt. Het is eens wat anders dan altijd vanuit 1 of 2 personages te schrijven. Verder is het tof uitgewerkt, vooral de gele balletjes vind ik origineel.
Ik weet niet als het een tip kan zijn, maar zoals je weet of misschien net niet. Zijn er velen die afhaken als er grote stukken worden gepost. Misschien kan je later in kleinere stukjes posten. Maar post vooral veel en zo snel mogelijk.

dankjewel! =D Ik had om eerlijk te zijn helemaal geen reacties meer verwacht! Ik zal in het vervolg wat kleinere stukjes plaatsen, al ben ik zelf een van de rare (?) mensen die graag grote stukken lezen
heel erg bedankt voor je reactie! =D *blij*

Uhm... Hi

Ik weet dat de vorige reactie maanden geleden is, maar ik moest dit even opschrijven....

Volgens mij heb ik over de vriendinnengroep "Yasmin, Yanan, Kelly, Eefje, Anne, Maartje, Diony" eerder gelezen... Zegt Schrei.nl je iets of ligt dat gewoon aan mij?

Wahaha XD

Je hebt helemaal gelijk Maar ik weet niet of dat een verhaal van mij of van yasmin was XD In ieder geval: HOI! =D Wie ben jij dan op schrei? (Al ben ik er in d elaatste 2 jaar waarschijnlijk 3 keer geweest )

Ook HOI

Tigerlily schreef:Maar ik weet niet of dat een verhaal van mij of van yasmin was

Van Yasmin

Ik heb geen account op Schrei, maar ik heb wel The Fifth One gelezen en nog een paar andere verhalen daar. Tja, dat krijg je als je fan bent van Tokio Hotel
Gisteren had ik net mijn vorige reactie hier geplaatst en vervolgens ging ik weer terug naar Schrei, zag ik helemaal aan het eind van The Fifth One staan dat ze ene "Tigerlily*" bedankte Dus toen dacht ik: Hmm, wie zou dat nou zijn.... XD