Online Verhalen

Voorproeven


Zoals zo vaak is het alweer halfzeven voordat ik mijn werk verlaat. Ik groet vriendelijk naar iedereen die ik in het gebouw nog tegen kom en eenmaal bij de auto ben ik blij dat ik de beslommeringen van die dag weer achter me kan laten.
Ik rijdt rustig naar huis, een geluk dat de meeste file`s weer opgelost zijn, en parkeer een half uur later mijn auto onder de carport.

“Ha, lieverd”, zeg ik gemaakt vrolijk, want ik weet dat ik weer veel te laat ben.
Een blik van mijn vrouw zegt al genoeg en ik hou mijn mond weer dicht. Zonder iets te zeggen zet mijn vrouw mijn eten voor me neus en loopt weg.
Zelf heeft ze al gegeten.
Ik prik met mijn vork wat in het eten. Het is koud en er drijft een vel op de jus.
Geïrriteerd schuif ik mijn bord van me vandaan zonder een hap te nemen.
Ik loop naar de woonkamer waar mijn vrouw naar een soap zit kijken. Ze gunt me geen blik waardig en blijft stijf naar de t.v. staren.
Ik zie een traan over haar gezicht naar beneden biggelen, haar kaken stijf op elkaar gebeten om haar verdriet en pijn niet te verraden.
“Je had het nog zo beloofd, goddomme”, ze zegt het op een kalme toon.
Gegeneerd kijk ik haar aan, ze kijkt niet terug.
“Sorry”, zeg ik zacht.
“Sorry, sorry,”, zegt ze me na,”Is dat alles wat je kan zeggen?” nog steeds kijkt ze me niet aan.
Ik haal mijn schouders op. Ik voel me als of ik betrapt ben op iets wat ik niet gedaan heb.
“Wat wil je dan horen?”, mijn vraag lijkt onbenullig.
“Wat wil ik dan horen? ,”De verontwaardiging klinkt overtuigend door in haar stem.
Eindelijk kijkt ze dan toch op van de televisie.
“Wat ik wil horen is niets”, zegt ze,”Ik wil alleen maar dat je je aan je afspraken houdt”.

Al weken kom ik te laat thuis.
Overwerk en nog eens overwerk. Ik werk aan mijn carrière en dat kost tijd, veel tijd en soms te veel tijd.

“Je had het nog zo beloofd, nee vandaag ben ik echt op tijd thuis hoor, nou ik zie het”, Ellen is razend.
“Zo heb ik er echt geen zin meer in, klootzak”
Weer duikt ze in de televisie en de tranen stromen nu rijkelijk over haar wangen.
Ik weet niets te zeggen, lam geslagen omdat ik weet dat ze gelijk heeft. Natuurlijk heeft ze gelijk.
Ze heeft verdomme altijd gelijk.
Ik draai me om en loop naar mijn hobbykamer. Zacht hoor ik haar snikken op de bank als ik de trap op loop naar boven.

Snel een vervolgje graag !

...omdat je het zo lief vraagt....



Ik zet mijn computer aan en zoek of er nog een e-mail is.
Tijdens het wachten vervloek ik mezelf en heb ik spijt als haren op mijn hoofd.

Piep….
Het wachten wordt onderbroken door een piepje op de computer en er verschijnt een bericht dat ik een e-mail heb gekregen.
Ik geef de computer opdracht deze te openen.

Tot mijn verbazing zie ik een bericht dat niet kan, onmogelijk is.
Er staat in rode letters: Zo weer te laat thuis eikel
je leert het ook nooit hè
je bent een grote nul.




Ik laat van schrik de muis op de grond vallen en kan mijn ogen niet van het beeldscherm afhouden.
Het bericht, wie heeft dat verzonden, hoe kan dit? Er spookt van alles door mijn hoofd.
Ik buk om mijn muis op te rapen en als ik weer omhoog kom zie ik hoe de boodschap vervaagd en er een nieuwe voor in de plaats komt.

Er staat nu in rode letters: Verras je vrouw en kom eens voorproeven
Elke donderdag geopend van 19-23 uur
reserveer snel want er zijn maar weinig plaatsen.



En onderaan verscheen het internetadres.

Ik typte het in en kwam uit bij een nieuw restaurant.Ze waren nog maar een maand geopend en hadden elke donderdag de voorproef avond.
Deze avond konden er allerlei gerechten worden uit geprobeerd en zo kon je nieuwe dingen proeven die je anders links liet liggen op de menukaart.

Ik reserveerde voor volgende week donderdag.
Ik had tenslotte en hoop goed te maken en zag zo de kans schoon iets te doen voor haar.

Ik bleef de rest van de avond boven en ging pas tegen middernacht naar bed. Ze sliep al ik kuste haar zachtjes op haar wang. Zij draaide zich direct om.



De week verliep zoals alle andere weken, het was een gewoonte geworden om elkaar wat te ontlopen , briefjes lagen door het huis verspreidt als tot vlees geworden gesprekken.
Een inbreker zou zich rot geschrokken zijn als hij de moeite had genomen om de briefjes te lezen, verwensingen en andere gedachten werden er op uit gesproken zonder dat we elkaar daadwerkelijk wat zouden zeggen.

De strekking was in elk geval duidelijk, we hadden zo ons eigen leven binnen ons huwelijk, we zitten opgesloten en vast.

Het werd donderdag en ik was haast vergeten dat ik voor die avond gereserveerd had bij het nieuwe restaurantje. Een herinnerings-emailtje dat ik ’s ochtends, voor dat ik naar het werk ging, nog ontdekte deed me het herinneren.
Ik legde een briefje neer voor mijn vrouw, met de mededeling dat we uit eten gingen( voor de zekerheid met adres want het kon wat later worden op het werk).

Eenmaal wakker stapte ze uit bed en deed de dingen die ze ’s ochtends altijd deed.
Koffie zetten, plassen, een sigaret roken aan de tafel in de keuken, in de ochtend krant bladeren en natuurlijk het briefje lezen.
Want hoewel ze elkaar niet zoveel meer zeiden, ze las altijd de briefjes. Meestal met en traan in haar oog en soms met tranen over haar wangen.

Ze voelde zich moe en ongelukkig (tegen haar beste vriendin zei ze geregeld: ik voel me kut), gevangen in een leven dat er mooi uit zag maar onder het laagje dat de opperhuid was van haar huwelijk, vlak daar onder was het rot en stonk het naar zweren.
Vaak had ze tegen haar vriendin gezegd, want ze kon best wel praten hoor alleen niet meer met mij, dat het niet meer hoefde, ze wilde weg, scheiden desnoods dood maar dit leven zoals ze het nu al jaren leidt (en het wordt alleen maar erger , zei ze dan), dat leven ze kon ze niet lang meer trekken.
Ze stond op het punt om te breken, te knakken als een bloem in een storm.

Prachtig , bedankt dat je zo snel hebt gepost !

Heerlijk verhaal

Halverwege je tweede stukje ga je opeens in de verleden tijd schrijven...

Het briefje lag weer op tafel.
Deze keer geen traan. Wel was ze lichtelijk geschokt.
Gedachten borrelde bij haar op. Geen prettige gedachte, ze verwenste hem van alles toe, maar door het briefje zag ze wel haar uitweg.
Dit was de sleutel die haar deur zou openen.

Ze had zich voor genomen om te gaan en hem dan eindelijk de ongezouten waarheid te vertellen.
Alleen die gedachte maakte dat haar dag aanvoelde als een nieuwe lente.
In de middag had ze haar vriendin gebeld en toen ze ophing voelde ze zich nog sterker. Natuurlijk stond haar vriendin achter haar. Machtig voelde ze zich, machtig.

Zeven uur stond er op het briefje geschreven.
Niemand kwam haar op halen, en natuurlijk wist ze dit allang.
Na het douchen trok ze haar prachtige blauwe jurk aan, je wist immers maar nooit wie je nog tegen zou komen.
Ze trok de deur achter zich dicht en ging met haar eigen autootje naar het adres dat opgeschreven was geweest.

Het briefje lag als verslagen, verfomfaaid, in een hoekje van de prullenbak. Nooit meer een briefje dacht ze, nooit meer.




Op mijn horloge zag ik dat het half zeven was en haastig deed ik de laatste klussen en sloot mijn computer af.
Snel liep ik naar de garage om mijn auto te pakken en naar huis te rijden om haar op te halen.
In de auto belde ik naar huis, geen gehoor.
Met mijn hoofd tussen mijn handen zat ik even bewegingloos achter mijn stuur, Ik schold mezelf verrot.
Ik had die middag mezelf zo voor gehouden om op tijd te zijn, ik had het me zo voorgenomen…..

Met te hoge snelheid reed ik weg, in de binnen spiegel zag ik nog net de slagboom naar beneden gaan voordat ik de hoek om reed.
"Noorderdwarsstraat 3, Noorderdwarsstrat 3, Noorderdwarsstraat 3", bleef door mijn hoofd spoken, terwijl ik de snelheid opvoerde tot ver boven de stadslimieten.



"Goede avond mevrouw".
Alle vriendelijkst werd ze ontvangen door de eigenaar van het etablissement.
Haar jas werd aan gepakt en ze werd , na het noemen van haar naam, naar een tafeltje geleid, een beetje achteraan maar erg knus en gezellig.
"Als je daar voor komt", schoot door haar hoofd, "als je daar voor komt".

Op haar horloge werd het half acht, acht uur, half negen.
Ze stond op het punt om na haar wijntje ,dat ze besteld had, op te staan en huiswaarts te keren.
In haar hoofd had ze zitten vloeken en tieren: "de klootzak had zelfs de moeite niet genomen even af te bellen".
Plots werd ze opgeschrikt door een vriendelijke stem.
Mevrouw, nu u toch hier bent, zou u dan toch niet….
De rest hoorde ze eigelijk niet maar de strekking was haar duidelijk, en waarom ook niet, dacht ze. En ze besloot te blijven.
Hij moest het zelf maar weten, maar zij zou die avond heerlijk eten.

En dat deed ze.
Alleen, helemaal alleen.
Hij had niets meer van zich laten horen.
Ze kreeg allerlei verschillende gerechtjes, het meeste erg lekker en andere wat minder, van alles wat en toen ze om half elf naar huis wilde gaan en de rekening vroeg merkte ze pas dat ze aangeschoten was.
Het gevoel vond ze erg plezierig en ze kon zich slecht herinneren waarneer ze zich voor het laatst echt plezierig had gevoeld.

Na de rekening betaald te hebben, die erg mee viel voor al het eten en drinken dat ze op had, stapte ze toch achter het stuur en reed naar huis.
Door haar hoofd begon het weer te spoken, dat ze hem aan zou treffen in het huis, en een : “sorry schat , maar ik kon echt niet weg en………”, zou moeten horen of erger nog een briefje zou vinden.

Ze wist het wel, ja.. ze zou hem alsnog ongezouten de waarheid vertellen.
Ze sloeg de portierdeur hard dicht, en liep gespannen en met een adrenaline rush door naar de werkkamer.
Ze gooide de deur open en was klaar voor de confrontatie.

Geweldig! Post maar snel meer

Met piepende remmen parkeerde ik de auto in de Oosterdwarstraat en liep de hoek om naar het restaurant.
Een blik op mijn horloge deed me zelfs nog goed.
Het was me gelukt om binnen alle grenzen van de realiteit deze afstand te overbruggen in een onwaarschijnlijke tijd van 12 minuten en 23 seconden.

De eigenaar pakte mijn jas aan en leidde me naar de tafel die ik gereserveerd had.
Ze was er nog niet…., gelukkig maar, schoot er door mijn hoofd
Te laat was ik zeker wel, maar toch was ik hier op tijd.

Ik stond op en liep richting een deur, waarvan ik vermoedde dat het uit zou komen in de keuken.
Mijn geluk werd wederom verhoord.
Ik legde de eigenaar uit dat dit avondje bedoeld was om het restje te redden, wat huwelijk geheten had.
Ik liet de man een ring zien, die ik gekocht had die dag, en vroeg hem of hij deze kon verstoppen in een gerechtje, zodat ik op die manier mijn vrouw zou kunnen verrassen.
Hij nam mij mee de keuken in, verder dan de waar de koks bezig waren.

Een harde klap, alles donker en stil.

De koks deden erg hun best om al het menselijke er af te halen, te verwerken tot lekkere gerechtjes.
Het meeste smaakte heerlijk, zo bleek uit de reacties.
Vooral die dame in de blauwe jurk was erg enthousiast.

De ring hield de eigenaar zelf, voor zijn vrouw.
Zij spraken namelijk nog wel met elkaar.

Weer zo'n verrassend einde, super
Wat ik me wel afvraag... hoe kwam het nou dat ze allebei naar een ander adres gingen?

noorderdwarsstraat 3= restaurant
oosterdwarsstraat is om de hoek

Ja, maar hij had het adres toch voor haar opgeschreven? Dus dan zouden ze toch naar hetzelfde restaurant moeten gaan?
Sorry, blond hè

Ze gaan ook naar hetzelfde restaurant.
Als je goed leest parkeert hij de auto misschien in een andere straat, maar gaat het juiste restaurant in.

Alweer zo'n leuk verhaal met een verassend einde, ik word nog fan van je !

Ooh ik zie het al

Inderdaad, weer een super leuk verhaal! Tales of the unexpected, jij hebt echt de schrijfstijl van Roald Dahl. Heel knap, heel leuk.
Alleen één dingetje snap ik nog niet, als ze allebei in hetzelfde restaurant waren, waarom hebben ze mekaar dan niet gezien? Herkende hij zijn vrouw soms niet in de blauwe jurk? Of ben ik nu blond aan het worden?