Online Verhalen

Geen denken aan
Die ogen, wijd opengesperd, geschrokken, maar vol zelfvertrouwen.
Dan hoor ik een doffe knal en zie ik alles ineens vanuit een andere hoek, ik lig op de grond. Een steek vanuit mijn hoofd vloeit door mijn hele lichaam. Een branderig gevoel blijft achter op mijn hoofd.
Ik probeer me om te draaien, maar de kleinste beweging doet al pijn. Wel weet ik mijn ogen niet te sluiten, zodat ik hem zie.
Hij die zoveel om mij gaf, dacht ik. Hij die alles van mij weet, van mijn geboorte tot nu, elke stap die ik heb gezet, heb ik aan hem toevertrouwd.
Ik voel een trap in mijn buik en ergens komt er een goed gevoel binnen, maar ook een gevoel van walging.
Hij probeert mij te breken, nadat ik hem had betrapt en bij hem wegging. Nu zit hij achter mij aan. Iets terughalen wat van hem is, zei hij, maar hij verdient het niet en zal het nooit krijgen.
Ondanks alle pijn, lukt het om mezelf op mijn zij te rollen en te zien wat voor walgelijks hij aan het voorbereiden is.
Ik weet waar het ligt en zal er, als ik niet val, altijd sneller zijn dan hij. Nog even blijf ik liggen, zodat ik op adem kan komen. Dan krabbel ik op en ren zo snel als ik kan. Hoe goed ik ook mijn best doe, het voelt alsof mijn voeten niet van de grond komen.
Hij heeft me gehoord en rent om me af, terwijl ik ondertussen mijn hand uitreik en mijn vingers eromheen wikkel. Ik hoor hem schreeuwen, maar ik ga door en laat mijn vinger de rest van het werk doen. Ik hoor een harde knal en zie het zelfvertrouwen uit mijn ogen verdwijnen en plaats maken voor de angst. Zijn lichaam vliegt met een grote kracht achterwaarts. Dan valt hij met veel lawaai op de grond, terwijl ik toekijk hoe ik hem van het leven beroofd heb. Geschokt laat ik het pistool zakken en pak de huistelefoon om een ambulance te bellen, terwijl ik ondertussen blijf kijken hoe het bloed uit zijn borst sijpelt.
Ik heb gewonnen. Een schopje voel ik in mijn buik.
Jij hebt alles doorgehad en ook jij weet dat je bent verlost, verlost van hem die jou van mij wilde afpakken. Ik voel hoe je een zacht vreugde schopje geeft.
We zijn vrij mijn kind.

Judith

Mooi geschreven , sorry ik weet niet echt veel meer erover te zeggen

Erg mooi idd, heel beeldend

Mooie tekst

Mooi, maar ik heb een aantal dingen op te merken.

terwijl ik ondertussen mijn hand uitreik en mijn vingers eromheen wikkel.

Dit stoort me mateloos. Het is zo bot, terwijl je ervoor juist een beetje boven de grond bleef zweven met indirecte woorden en zinnen.

maar ik ga door en laat mijn vinger de rest van het werk doen.

Dit vind ik ook niet mooi. Jij gaat door, maar je vinger det het werk. Klinkt een beetje als een contradictie. Je insinueert hier dat het een langdurige handeling is die je uitvoert. Misschien is dat ook zo, maar dan moet je de tijd langzamer laten gaan. In zijn geheel. Niet alleen het overhalen van de trekker.

Ik hoor een harde knal en zie het zelfvertrouwen uit mijn ogen verdwijnen en plaats maken voor de angst.

Huh? Hoezo ziet je het zelfvertrouwen in haar eigen ogen verdwijnen? In, ja. Niet uit. De angst duidt trouwens ook op een uniek iets, terwijl angst een algemeen gevoel is. De moet dus weg.

Geschokt laat ik het pistool zakken en pak de huistelefoon

Nu al? Dat was mijn gevoel bij deze zin. Dat je hem had neergeschoten was al wel duidelijk. Het woordje 'pistool' stoort daarom ook alleen maar.

een ambulance te bellen, terwijl ik ondertussen blijf kijken hoe het bloed uit zijn borst sijpelt.
Ik heb gewonnen.

Tja. Eerst bel je een ambulance, blijkbaar omdat je hem wilt 'redden', en vervolgens heb je gewonnen. Als dat zelfs een nieuwe alinea verdient, zou ik zeggen dat dat euforische gevoel het wint van de noodzaak een ambulance te bellen.
Verder vind ik dat het bloed uit zijn borst niet veel toevoegt aan deze zin. Daar zou je dan al een apart observatiegedeelte voor moeten gebruiken. Hier heb ik alleen maar het gevoel dat je twee dingen tegelijk in zo min mogelijk woorden wilt zeggen.

Een schopje voel ik in mijn buik.

1. Het zou moeten zijn: Ik voel een schopje in mijn buik.
2. Hetzelfde als met het pistool. Nu al? Het was al duidelijk geweest zonder dit zinnetje. Hierna dan.

Ik voel hoe je een zacht vreugde schopje geeft.

1. Vreugdeschopje is aan elkaar.
2. Dit heb je in feite al gedaan. Als je die eerste weghaalt, is het wel leuk om nog eens terug te wijzen op het trappen van de man.


Verder wel heel mooi geschreven!

Ik voeg weinig toe aan de reactie boven mij Maar wilde gewoon kwijt dat je een sterk verhaal neer hebt gezet, hoewel ik me afvraag of ze werkelijk gewonnen heeft wanneer de politie erachter komt wat ze gedaan heeft? Zelfs al was het zelfverdediging..

Ik vind het goed geschreven, dat je in het begin niet weet waar het over gaat, en het aan het einde helemaal duidelijk is.. Mooi verhaal hoor!

Al weer een poos geleden dat ik dit gelezen heb, weet allleen niet wat ik in mijn reactie zou zetten, dus heb maar niet gereageerd. Maar toch, ik vind het een heel mooi verhaal!! En ik wou dat je dat ffe wist Vooral het einde vind ik mooi!!

Liefs lisa