Feesten tegen terreur
Geplaatst: 19 mar 2008 14:54
"Het terreuralarm geeft ook vandaag weer code rood, we verzoeken iedereen scherp en alert te blijven" zo meldt het nieuwsbulletin van 9 uur s'ochtends.
Het is al 25 graden en het belooft weer een warme dag te gaan worden. De zoveelste in deze hittegolf van juli. Ik heb de televisie op het balkon gezet en kijk slechts met mijn onderbroek aan. Je weet deze dagen maar nooit wat er voor nieuws is gebeurt.
Al drie weken is Nederland in de ban van een terreurdreiging. Sinds in Den Haag het strafproces tegen de leiders van een gevaarlijke fundamentalistische terreurgroep bezig staat het land op scherp. Het proces leek rustig te beginnen maar na een week raakte de hoofdofficier van justitie zwaardgewond door een autobom. Een dag later werd de Nederlandse ambassadeur in Jordanie doodgeschoten. Intussen zijn tal van veiligheidsmaatregelen genomen. Het gebied rond rechtbank is hermetisch afgeloten en zelfs de riolen worden bewaakt. Het koninklijk huis verblijft tijdelijk op de Antillen. De nucleaire en chemische installaties zijn stilgelegd en worden door het leger bewaakt. Bij belangrijke bruggen en tunnels zijn wegversperringen opgesteld om doorgaand verkeer te controleren. Wat het allemaal mag gaan kosten is nog onbekend. Maar het proces moet tegen elke prijs doorgaan.
"Dit is de grootste beproeving die Nederland sinds de tweede wereldoorlog heeft ondergaan. De vrijheid van ons volk en vaderland staat op het spel." meldt de premier in zijn laatste spreekbeurt. Hij iet er vermoeid uit. Het is voor hem te hopen dat de rust snel wederkeert.
Eigenlijk zou ik vandaag met mijn huisgenoot Julian naar Deep Tranquil gaan, een dancefeest op het strand. De burgemeester heeft het feest echter afgeblazen omwille van de veiligheid. De angsthaas! Gelukkig zijn er plannen voor een illegale versie van Deep Tranquil. De organisatie is op dit moment nog bezig de locatie te bepalen en een soundsystem te regelen. Via een mailinglijst krijgen de trouwe bezoekers straks de locatie te horen. Het zal waarschijnlijk niet lang meer duren. Ondertussen ben ik bezig met mijn ontbijt. Een boterham met schijfjes aardbei.
Ineens piept mijn blackberry. Een nieuw mailtje is binnengekomen. Ik klik het open:
Het feest is bij de verlaten loods op dok 7 van haven 13. Pas op voor wegversperringen.
Ik schakel mijn blackberry uit, prop het overige deel van mijn boterham in mijn mond en loop naar binnen om mezelf aan te kleden. Haven 13 ligt in de buurt van mijn ouderlijk huis. Ik besluit om na het feest bij mijn moeder langs te gaan.Dat is ook alweer een tijd geleden. Ik SMS mijn moeder dat ze me in de avond kan verwachten. Daarna loop ik naar beneden en klop op de deur van Julian.
"Hey Julian, ben je al wakker? We hebben een feestlocatie."
"Kom binnen!" roept Julian.
Julian staat met enkel zijn broek aan en scheert zich. Op de achtergrond staat de televisie aan waarop van minuut tot minuut het proces te volgen is.
"Nog 5 minuutjes en ik ben klaar, ga zitten"
"Het is op dok 7 van haven 13 bij een verlaten loods. Weet jij dat te vinden?"
"Ja, ik ken het. Waar een bijbaantje als koerier al niet goed voor is" lacht Julian.
"Mooi, we moeten wel uitkijken voor wegversperringen. Dan zijn we alweer gauw een uur kwijt."
"Ik weet wel een route waar we die omzeilen" zegt Julian geruststellend.
Als hij klaar is met scheren trekt Julian een t-shirt aan, zet zijn zonnebril op en begint zijn haar te kammen.
"Ik haal straks ook Ruud en Nicole op, die willen ook nog komen".zegt Julian, die vandaag de BoB zal zijn.
"Leuk, die heb ik al tijden niet meer op feestjes gezien. Ik dacht dat ze burgerlijk waren geworden"
"Nee ze hadden het gewoon druk, Ruud snakt weer naar een goed feestje."
Ik loop weer naar mijn kamer en maakt mijzelfelf klaar. Ik pak een tasje met daarin een fles zonnebrandolie. Ik smeer me geheel in en steek het flesje weer in de tas. Het is in deze brandende zon geen overbodige luxe. Mijn nek is al lichtelijk verbrand en ik wil niet nog meer pijnlijke plekken.
Het is 10 voor 10 als we aanrijden. De temperatuur is inmiddels opgelopen naar 27 graden. Er is geen wolk aan de lucht en de zon schijnt fel en brandend. De stad ligt er prachtig bij. De heilzame werking van zon maakt alles mooi. Zelfs het humeur van de mensen. Alle ramen van de auto gaan wagenwijd open. Na vijf minuten zijn we bij Ruud en Nicole, ze staan al buiten te wachten nadat Julian drie straten eerder heeft gebeld.
"Hoi Steven, hoe is het ermee" zegt de altijd hartelijke Nicole
"Ja goed hoor, het belooft een mooie dag te worden. "
"Hey Steef, alles goed!. Let's party!" riep een zichbaar jolige Ruud met zijn zonnebril en zonnehoed op.
"Cool dat onze burgemeester het feest verbied, zo wordt het nog veel gezelliger!"
We rijden verder. Op de autoradio is het laatste nieuws te horen. In Arnhem zijn drie nieuwe arrestaties verricht. Een nieuwe terreurafdeling lijkt te zijn opgerold.
"Ik heb wel weer even genoeg van die terreurdreiging Julian, zet hem even ergens anders op" roept Ruud zeurderig.
Julian zet de autoradio over naar een piratenzender. Een van de weinige zenders die niet voortdurend de situatie rondom het terreurproces verslaat. De zender draait oude danshits uit de jaren 80 en 90. Playahitty's The Summer is Magic uit 1994 vult ineens de auto. Een prachtige zomerhit die me nostalgisch maakt naar vervlogen tijden. Het was de zomer dat hik mijn eerste vriendinnetje kreeg. Hoewel basisschoolliefdes meestal met een korrel zout worden genomen, was dit iets waaraan ik nog vaak terugdacht bij het horen van muziek uit deze periode.
Julian kent het havengebied inderdaad erg goed. We rijden niet een keer verkeerd en komen ook geen tijdrovende wegversperringen tegen. Om 10 voor half 11 bereiken we de industrieweg die Haven 13 ontsluit. Aan het eind staat een glanzende tank die weerspiegelt in de felle zon. De hitte van het asfalt is duidelijk voelbaar als het viertal uit de auto stapt. Dat zou tijd worden. Het zweet parelt al op mijn voorhoofd.
De muziek wijst ons vanzelf richting de feestlocatie. Het is een leegstaande loods van een failliette rederij. In september zal het terrein ontruimt worden en zijn nieuwe bestemming krijgen. Maar nu, in de vakantieperiode, is het terrein volledig verlaten. Een ideale plek voor een party. Buiten de loods is een zanderig grasveldje waar de zon volop staat. Er zijn op een aantal plekken containers opgestapeld. Enkele mensen liggen relaxed op het veldje. Op een Evergreen-container staan zelfs een paar mensen te dansen met de open lucht als achtergrond. De containers lijkten nog te wachten tot ze verscheept worden naar andere delen van de wereld. Je voelt je hier op het randje van Nederland staan. Dit is het echte hart van onze havenstad. Een plek die goed bewaard is en door geen toerist bezocht wordt. De loods heeft een grote open voorkant. Achterin staat het soundsystem. De grote dj's die op Deep Tranquil zouden komen worden nu vervangen door lokale amateurs maar dat maakt het er niet minder op. De muziek blijft mooi. Aan de zijkant is een geknutselde bar waar voor 50 cent per stuk blikken bier worden verkocht. Er staat ook een heuse watertank en het water is gratis. Een zegen voor deze dag. We komen in korte tijd helemaal in de stemming en gaan in het feestgedruis op. Het zijn vooral zonnige house- en tranceplaten van de late jaren 90 die de dj's voor handen hebben. Maar de hit van de dag is wel de oude ravehit "Bombscare" van 2 Bad Mice. Een plaat die nu behoorlijk bij de dag past.
Na vele uren gedanst te hebben was wil ik even uitrusten. Bij de bar, die gemaakt is van een stel oude kisten, koop ik een blik bier. Vervolgens loop ik naar buiten en zoek de schaduw van een container op bij een plek die uitkijkt over haven 13. Nog altijd is er geen wolk aan de lucht. Zelfs de vuile installaties en groezelige gebouwen krijgen hun schoonheid in deze zwoele zon. Niet ver hier vandaan begin de zee. Er zitten een paar mensen waaronder mijn kennis Jesse.
"Hey Steven, hoe is het ermee jongen!" roept Jesse enthousiast.
Ik neem plaats langs Jesse en begin een gersprek met hem. Naast Jesse zit een meisje. Tijdens mijn gesprek bestudeer ik haar. Ze is jong, negentien jaar schat ik haar. Ze heeft lang rood haar en een lelieblanke huid. Waarschijnlijk moet ze zich met factor 100 insmeren om niet te verbranden met dit weer. Maar wat is ze mooi in haar kwestbaarheid in dit weer in deze ruwe omgeving. Ze draagt een wijd t-shirt, een kort broekje en een zonnehoedje. In de kraag van haar shirt bungelt haar zonnebril. De rode plekjes bovenaan haar neus waar de steuntjes van haar zonnebril stonden verraden dat ze deze toch wel enkele uren gedragen heeft.
Ik heb geen idee waarover Jesse het heeft gehad wanneer hij opstaat, mij groet en wegloopt. Al mijn aandacht ging uit naar het meisje dat nu naast me zit. Op goed geluk spreek ik haar aan.
"Hallo, ben jij een vriendin van Jesse?"
"Nee, ik ben hier met een vriendin van me maar die is nog aan het dansen, ik rust even uit, zegt het meisje vriendelijk"
We praten wat. Ze blijkt Mieke te heten en Communicatie te studeren. Ook is ze nog weinig op dancefeestjes geweest en is dit de eerste illegale party. Tijdens ons gesprek vertrekken alle mensen die nog bij de container zitten en blijven we alleen achter. Ze trekt zich er weinig van aan. Ze lijkt me wel aardig te vinden. Na wat gepraat te hebben pak ik een joint uit mijn broekzak en wil vervolgens mijn aansteker pakken.
"Blow jij wel eens" vraagt ik Mieke.
"Heel soms, het is ook het enige dat ik met drugs doe"
"Ja voor mij ook, pillen en dergelijke daar houd ik mijzelf liever vandaan."
Ze glimlacht. Intussen heb ik mijn joint aangestoken en nam een trekje.
"Ook een trekje?" vroeg ik haar.
"Graag, dankjewel"
MIeke neemt een trekje en geef de joint weer terug. Zo delen we de joint nog een paar trekjes.
"Zeg Mieke heb jij wel eens een blowback gehad?" vraag ik brutaal.
"Nee, dat ken ik niet, wat is dat?"
"Oh het is vrij simpel, ik verzamel rook in mijn mond, en die blaas ik bij jou door je neus naar binnen."
"Klinkt spannend, doe maar" giechelt ze.
Ik pak de joint en verzamel rook in mijn mond. Vervolgen houd ik mijn handen om mijn mond en beweeg naar haar neus. Als mijn handen eromheen staan blaas ik en inhaleert ze. Ze hoest. Kennelijk was dit heftiger dan ze had verwacht.
"Zo dat was weer een ervaring op zich. Het lijkt wel een heftig brandende zoen".
Vervolgens zoenen haar warme zichte lippen mijn wang. Twee seconde later zoenen verdwijnen onze tongen in elkaars mond. Ik grijp haar om haar lijf. We gaan liggen. Ze voelt warm aan maar ze is ergens toch ook weer fris. Hoewel de temperatuur verstikkend heet is druk ik haar warme lichaam en stevig tegen me aan. Ik zoen haar opnieuw. Ze sluit haar ogen en lijkt zich over te geven aan genot. Mijn vinger gaat richting haar tepel en streelt deze voorzichtig met mijn vingertoppen. Een lieflijke glimlach van verrukking verschijnt in haar ogen.
"Alarm!" horen we ineens en we schrikken wakkeruit onze roes.
Het is het teken dat er stront aan de knikker is. De muziek gaat uit en ik hoord meteen wat het is. Het geluid van een helikopter doemt op. Een van de luchtpattrouilles van de politie heeft ons opgemerkt. De helikopter vliegt een rondje over het terrein en gaat weer verder. Waarschijnlijk zullen de vliegers nu de politie bellen om langs te komen. We moeten dus os dus haasten. Vooral het soundsystem moet op tijd weg zijn want als ze dat te pakken krijgen wordt alles in beslag genomen. Mieke en ik staan op en verliezen elkaars aandacht. Ik ren rond en zie Julian.
"Hey Julian, weet jij waar Ruud en Nicole zijn?"
"Geen idee, ik ben ze ook aan het zoeken!"
Maar lang hoeven we niet te zoeken. Vanachter een vervallen hekwerk komen de tortelduifjes vandaan en voegn zich bij ons. Ineens denk ik weer aan Mieke. Ik wil haar telefoonnummer hebben. Ik loop terug en kijk om me heen.
"Kom, Steven we moeten weg!" roept Julian.
Ik luister niet en kijk verder of ik haar kan vinden
"Julian, kom mee of je mag lopend de politie afschudden" roept Julian ineens streng.
Met pijn in mijn hart draai ik om Als we bij de auto aankomen zijn zijn Ruud en Nicole er al. Nicole leunt tegen het portier terwijl Ruud haar heftig zoent.
"Dat was een goed feestje zeg, jammer alleen van die klabakken, ik had best nog wel even door willen gaan" zegt Julian met een norse ondertoon.
"Jazeker, een zeer goed feestje dit" probeer ik zo enthousiast mogelijk te zeggen.
Ik denk nog steeds aan Mieke. Ik kan mezelf slaan om het feit dat ik haar zomaar heb verlaten. Ik heb geen telefoonnummer, geen emailadres. Ik weet zelfs niet waar ze vandaan komt. Ik kan enkel hopen dat ik haar bij toeval nog eens tegenkom. Ik zucht en probeer haar maar te vergeten.
Op de achterbank zoenen Ruud en Nicole half vrijend verder. Waarschijnlijk hebben ze iets op. Ik zet de radio aan om te horen of we iets gemist hebben. Het nieuwsbulletin bericht over een arrestatiegolf die is geweest. Twintig verdachten zijn opgepakt. Aanslagen zijn er niet geweest vandaag. Toch blijf het code rood en dringt de regering nog steeds op uiterste waakzaamheid aan.
"Zet mij maar even af bij de bomenbuurt" zegt ik tegen Julian als hij het haventerrein verlaat.
"Aha je gaat naar je ouders? Geen zin om vanavond nog de bloemetjes buiten te zetten"
"Nee, ik heb het wel even gehad, bovendien heb ik het al afgesproken.
Zonder verder aan te dringen rijdt Julian naar de buurt waar ik ben opgegroeid.
Thuisgekomen zie ik mijn opa, die bij mijn ouders inwoont, voor de televisie zitten.
"Zo opa, een spannende dag gehad bij de tv?"
"Ach jong, wat een bangmakerij allemaal. Als je de cuba-crisis hebt meegemaakt dan ben je niet onder de indruk van zo'n stel terroristjes" zegt opa verveeld.
Intussen staat mijn moeder in de kamer.
"Hallo Steven, je bent laat, ik begon me al ongerust te maken"
"Ik was bij Deep Tranquil vandaag."
"Was dat feest niet verboden dan vanwege de veiligheid."
"Ja, maar er was er toch op een plek die de burgemeester niet kent. "
"Nou Steven dat is niet zo mooi. Kijk naar de tv wat er allemaal gaande is. De burgemeester heeft het feest niet voor niets verboden. Er had je wat kunnen overkomen."
"Kom op ma, wat kon er gebeuren?"
"Ik vind het toch niet echt slim van je. Zet je toch niet tegen alles af. Het is voor je veiligheid" roept ze boos.
"Nonsens" roept opa van ineens achter me.
"Steven is grotere held dan die bange burgemeester van ons. Hij trekt zich tenminste niets aan van de dreigingen en gaat zonder zorgen feesten. Laat je niet kisten jongen!"
Zo was het. Dreiging of niet, het leven ging verder evenals de feestjes. Die laat ik me niet afpakken. Toch heeft de angst en hysterie van vandaag mij wel iets afgepakt. Dat iets heet Mieke.
Het is al 25 graden en het belooft weer een warme dag te gaan worden. De zoveelste in deze hittegolf van juli. Ik heb de televisie op het balkon gezet en kijk slechts met mijn onderbroek aan. Je weet deze dagen maar nooit wat er voor nieuws is gebeurt.
Al drie weken is Nederland in de ban van een terreurdreiging. Sinds in Den Haag het strafproces tegen de leiders van een gevaarlijke fundamentalistische terreurgroep bezig staat het land op scherp. Het proces leek rustig te beginnen maar na een week raakte de hoofdofficier van justitie zwaardgewond door een autobom. Een dag later werd de Nederlandse ambassadeur in Jordanie doodgeschoten. Intussen zijn tal van veiligheidsmaatregelen genomen. Het gebied rond rechtbank is hermetisch afgeloten en zelfs de riolen worden bewaakt. Het koninklijk huis verblijft tijdelijk op de Antillen. De nucleaire en chemische installaties zijn stilgelegd en worden door het leger bewaakt. Bij belangrijke bruggen en tunnels zijn wegversperringen opgesteld om doorgaand verkeer te controleren. Wat het allemaal mag gaan kosten is nog onbekend. Maar het proces moet tegen elke prijs doorgaan.
"Dit is de grootste beproeving die Nederland sinds de tweede wereldoorlog heeft ondergaan. De vrijheid van ons volk en vaderland staat op het spel." meldt de premier in zijn laatste spreekbeurt. Hij iet er vermoeid uit. Het is voor hem te hopen dat de rust snel wederkeert.
Eigenlijk zou ik vandaag met mijn huisgenoot Julian naar Deep Tranquil gaan, een dancefeest op het strand. De burgemeester heeft het feest echter afgeblazen omwille van de veiligheid. De angsthaas! Gelukkig zijn er plannen voor een illegale versie van Deep Tranquil. De organisatie is op dit moment nog bezig de locatie te bepalen en een soundsystem te regelen. Via een mailinglijst krijgen de trouwe bezoekers straks de locatie te horen. Het zal waarschijnlijk niet lang meer duren. Ondertussen ben ik bezig met mijn ontbijt. Een boterham met schijfjes aardbei.
Ineens piept mijn blackberry. Een nieuw mailtje is binnengekomen. Ik klik het open:
Het feest is bij de verlaten loods op dok 7 van haven 13. Pas op voor wegversperringen.
Ik schakel mijn blackberry uit, prop het overige deel van mijn boterham in mijn mond en loop naar binnen om mezelf aan te kleden. Haven 13 ligt in de buurt van mijn ouderlijk huis. Ik besluit om na het feest bij mijn moeder langs te gaan.Dat is ook alweer een tijd geleden. Ik SMS mijn moeder dat ze me in de avond kan verwachten. Daarna loop ik naar beneden en klop op de deur van Julian.
"Hey Julian, ben je al wakker? We hebben een feestlocatie."
"Kom binnen!" roept Julian.
Julian staat met enkel zijn broek aan en scheert zich. Op de achtergrond staat de televisie aan waarop van minuut tot minuut het proces te volgen is.
"Nog 5 minuutjes en ik ben klaar, ga zitten"
"Het is op dok 7 van haven 13 bij een verlaten loods. Weet jij dat te vinden?"
"Ja, ik ken het. Waar een bijbaantje als koerier al niet goed voor is" lacht Julian.
"Mooi, we moeten wel uitkijken voor wegversperringen. Dan zijn we alweer gauw een uur kwijt."
"Ik weet wel een route waar we die omzeilen" zegt Julian geruststellend.
Als hij klaar is met scheren trekt Julian een t-shirt aan, zet zijn zonnebril op en begint zijn haar te kammen.
"Ik haal straks ook Ruud en Nicole op, die willen ook nog komen".zegt Julian, die vandaag de BoB zal zijn.
"Leuk, die heb ik al tijden niet meer op feestjes gezien. Ik dacht dat ze burgerlijk waren geworden"
"Nee ze hadden het gewoon druk, Ruud snakt weer naar een goed feestje."
Ik loop weer naar mijn kamer en maakt mijzelfelf klaar. Ik pak een tasje met daarin een fles zonnebrandolie. Ik smeer me geheel in en steek het flesje weer in de tas. Het is in deze brandende zon geen overbodige luxe. Mijn nek is al lichtelijk verbrand en ik wil niet nog meer pijnlijke plekken.
Het is 10 voor 10 als we aanrijden. De temperatuur is inmiddels opgelopen naar 27 graden. Er is geen wolk aan de lucht en de zon schijnt fel en brandend. De stad ligt er prachtig bij. De heilzame werking van zon maakt alles mooi. Zelfs het humeur van de mensen. Alle ramen van de auto gaan wagenwijd open. Na vijf minuten zijn we bij Ruud en Nicole, ze staan al buiten te wachten nadat Julian drie straten eerder heeft gebeld.
"Hoi Steven, hoe is het ermee" zegt de altijd hartelijke Nicole
"Ja goed hoor, het belooft een mooie dag te worden. "
"Hey Steef, alles goed!. Let's party!" riep een zichbaar jolige Ruud met zijn zonnebril en zonnehoed op.
"Cool dat onze burgemeester het feest verbied, zo wordt het nog veel gezelliger!"
We rijden verder. Op de autoradio is het laatste nieuws te horen. In Arnhem zijn drie nieuwe arrestaties verricht. Een nieuwe terreurafdeling lijkt te zijn opgerold.
"Ik heb wel weer even genoeg van die terreurdreiging Julian, zet hem even ergens anders op" roept Ruud zeurderig.
Julian zet de autoradio over naar een piratenzender. Een van de weinige zenders die niet voortdurend de situatie rondom het terreurproces verslaat. De zender draait oude danshits uit de jaren 80 en 90. Playahitty's The Summer is Magic uit 1994 vult ineens de auto. Een prachtige zomerhit die me nostalgisch maakt naar vervlogen tijden. Het was de zomer dat hik mijn eerste vriendinnetje kreeg. Hoewel basisschoolliefdes meestal met een korrel zout worden genomen, was dit iets waaraan ik nog vaak terugdacht bij het horen van muziek uit deze periode.
Julian kent het havengebied inderdaad erg goed. We rijden niet een keer verkeerd en komen ook geen tijdrovende wegversperringen tegen. Om 10 voor half 11 bereiken we de industrieweg die Haven 13 ontsluit. Aan het eind staat een glanzende tank die weerspiegelt in de felle zon. De hitte van het asfalt is duidelijk voelbaar als het viertal uit de auto stapt. Dat zou tijd worden. Het zweet parelt al op mijn voorhoofd.
De muziek wijst ons vanzelf richting de feestlocatie. Het is een leegstaande loods van een failliette rederij. In september zal het terrein ontruimt worden en zijn nieuwe bestemming krijgen. Maar nu, in de vakantieperiode, is het terrein volledig verlaten. Een ideale plek voor een party. Buiten de loods is een zanderig grasveldje waar de zon volop staat. Er zijn op een aantal plekken containers opgestapeld. Enkele mensen liggen relaxed op het veldje. Op een Evergreen-container staan zelfs een paar mensen te dansen met de open lucht als achtergrond. De containers lijkten nog te wachten tot ze verscheept worden naar andere delen van de wereld. Je voelt je hier op het randje van Nederland staan. Dit is het echte hart van onze havenstad. Een plek die goed bewaard is en door geen toerist bezocht wordt. De loods heeft een grote open voorkant. Achterin staat het soundsystem. De grote dj's die op Deep Tranquil zouden komen worden nu vervangen door lokale amateurs maar dat maakt het er niet minder op. De muziek blijft mooi. Aan de zijkant is een geknutselde bar waar voor 50 cent per stuk blikken bier worden verkocht. Er staat ook een heuse watertank en het water is gratis. Een zegen voor deze dag. We komen in korte tijd helemaal in de stemming en gaan in het feestgedruis op. Het zijn vooral zonnige house- en tranceplaten van de late jaren 90 die de dj's voor handen hebben. Maar de hit van de dag is wel de oude ravehit "Bombscare" van 2 Bad Mice. Een plaat die nu behoorlijk bij de dag past.
Na vele uren gedanst te hebben was wil ik even uitrusten. Bij de bar, die gemaakt is van een stel oude kisten, koop ik een blik bier. Vervolgens loop ik naar buiten en zoek de schaduw van een container op bij een plek die uitkijkt over haven 13. Nog altijd is er geen wolk aan de lucht. Zelfs de vuile installaties en groezelige gebouwen krijgen hun schoonheid in deze zwoele zon. Niet ver hier vandaan begin de zee. Er zitten een paar mensen waaronder mijn kennis Jesse.
"Hey Steven, hoe is het ermee jongen!" roept Jesse enthousiast.
Ik neem plaats langs Jesse en begin een gersprek met hem. Naast Jesse zit een meisje. Tijdens mijn gesprek bestudeer ik haar. Ze is jong, negentien jaar schat ik haar. Ze heeft lang rood haar en een lelieblanke huid. Waarschijnlijk moet ze zich met factor 100 insmeren om niet te verbranden met dit weer. Maar wat is ze mooi in haar kwestbaarheid in dit weer in deze ruwe omgeving. Ze draagt een wijd t-shirt, een kort broekje en een zonnehoedje. In de kraag van haar shirt bungelt haar zonnebril. De rode plekjes bovenaan haar neus waar de steuntjes van haar zonnebril stonden verraden dat ze deze toch wel enkele uren gedragen heeft.
Ik heb geen idee waarover Jesse het heeft gehad wanneer hij opstaat, mij groet en wegloopt. Al mijn aandacht ging uit naar het meisje dat nu naast me zit. Op goed geluk spreek ik haar aan.
"Hallo, ben jij een vriendin van Jesse?"
"Nee, ik ben hier met een vriendin van me maar die is nog aan het dansen, ik rust even uit, zegt het meisje vriendelijk"
We praten wat. Ze blijkt Mieke te heten en Communicatie te studeren. Ook is ze nog weinig op dancefeestjes geweest en is dit de eerste illegale party. Tijdens ons gesprek vertrekken alle mensen die nog bij de container zitten en blijven we alleen achter. Ze trekt zich er weinig van aan. Ze lijkt me wel aardig te vinden. Na wat gepraat te hebben pak ik een joint uit mijn broekzak en wil vervolgens mijn aansteker pakken.
"Blow jij wel eens" vraagt ik Mieke.
"Heel soms, het is ook het enige dat ik met drugs doe"
"Ja voor mij ook, pillen en dergelijke daar houd ik mijzelf liever vandaan."
Ze glimlacht. Intussen heb ik mijn joint aangestoken en nam een trekje.
"Ook een trekje?" vroeg ik haar.
"Graag, dankjewel"
MIeke neemt een trekje en geef de joint weer terug. Zo delen we de joint nog een paar trekjes.
"Zeg Mieke heb jij wel eens een blowback gehad?" vraag ik brutaal.
"Nee, dat ken ik niet, wat is dat?"
"Oh het is vrij simpel, ik verzamel rook in mijn mond, en die blaas ik bij jou door je neus naar binnen."
"Klinkt spannend, doe maar" giechelt ze.
Ik pak de joint en verzamel rook in mijn mond. Vervolgen houd ik mijn handen om mijn mond en beweeg naar haar neus. Als mijn handen eromheen staan blaas ik en inhaleert ze. Ze hoest. Kennelijk was dit heftiger dan ze had verwacht.
"Zo dat was weer een ervaring op zich. Het lijkt wel een heftig brandende zoen".
Vervolgens zoenen haar warme zichte lippen mijn wang. Twee seconde later zoenen verdwijnen onze tongen in elkaars mond. Ik grijp haar om haar lijf. We gaan liggen. Ze voelt warm aan maar ze is ergens toch ook weer fris. Hoewel de temperatuur verstikkend heet is druk ik haar warme lichaam en stevig tegen me aan. Ik zoen haar opnieuw. Ze sluit haar ogen en lijkt zich over te geven aan genot. Mijn vinger gaat richting haar tepel en streelt deze voorzichtig met mijn vingertoppen. Een lieflijke glimlach van verrukking verschijnt in haar ogen.
"Alarm!" horen we ineens en we schrikken wakkeruit onze roes.
Het is het teken dat er stront aan de knikker is. De muziek gaat uit en ik hoord meteen wat het is. Het geluid van een helikopter doemt op. Een van de luchtpattrouilles van de politie heeft ons opgemerkt. De helikopter vliegt een rondje over het terrein en gaat weer verder. Waarschijnlijk zullen de vliegers nu de politie bellen om langs te komen. We moeten dus os dus haasten. Vooral het soundsystem moet op tijd weg zijn want als ze dat te pakken krijgen wordt alles in beslag genomen. Mieke en ik staan op en verliezen elkaars aandacht. Ik ren rond en zie Julian.
"Hey Julian, weet jij waar Ruud en Nicole zijn?"
"Geen idee, ik ben ze ook aan het zoeken!"
Maar lang hoeven we niet te zoeken. Vanachter een vervallen hekwerk komen de tortelduifjes vandaan en voegn zich bij ons. Ineens denk ik weer aan Mieke. Ik wil haar telefoonnummer hebben. Ik loop terug en kijk om me heen.
"Kom, Steven we moeten weg!" roept Julian.
Ik luister niet en kijk verder of ik haar kan vinden
"Julian, kom mee of je mag lopend de politie afschudden" roept Julian ineens streng.
Met pijn in mijn hart draai ik om Als we bij de auto aankomen zijn zijn Ruud en Nicole er al. Nicole leunt tegen het portier terwijl Ruud haar heftig zoent.
"Dat was een goed feestje zeg, jammer alleen van die klabakken, ik had best nog wel even door willen gaan" zegt Julian met een norse ondertoon.
"Jazeker, een zeer goed feestje dit" probeer ik zo enthousiast mogelijk te zeggen.
Ik denk nog steeds aan Mieke. Ik kan mezelf slaan om het feit dat ik haar zomaar heb verlaten. Ik heb geen telefoonnummer, geen emailadres. Ik weet zelfs niet waar ze vandaan komt. Ik kan enkel hopen dat ik haar bij toeval nog eens tegenkom. Ik zucht en probeer haar maar te vergeten.
Op de achterbank zoenen Ruud en Nicole half vrijend verder. Waarschijnlijk hebben ze iets op. Ik zet de radio aan om te horen of we iets gemist hebben. Het nieuwsbulletin bericht over een arrestatiegolf die is geweest. Twintig verdachten zijn opgepakt. Aanslagen zijn er niet geweest vandaag. Toch blijf het code rood en dringt de regering nog steeds op uiterste waakzaamheid aan.
"Zet mij maar even af bij de bomenbuurt" zegt ik tegen Julian als hij het haventerrein verlaat.
"Aha je gaat naar je ouders? Geen zin om vanavond nog de bloemetjes buiten te zetten"
"Nee, ik heb het wel even gehad, bovendien heb ik het al afgesproken.
Zonder verder aan te dringen rijdt Julian naar de buurt waar ik ben opgegroeid.
Thuisgekomen zie ik mijn opa, die bij mijn ouders inwoont, voor de televisie zitten.
"Zo opa, een spannende dag gehad bij de tv?"
"Ach jong, wat een bangmakerij allemaal. Als je de cuba-crisis hebt meegemaakt dan ben je niet onder de indruk van zo'n stel terroristjes" zegt opa verveeld.
Intussen staat mijn moeder in de kamer.
"Hallo Steven, je bent laat, ik begon me al ongerust te maken"
"Ik was bij Deep Tranquil vandaag."
"Was dat feest niet verboden dan vanwege de veiligheid."
"Ja, maar er was er toch op een plek die de burgemeester niet kent. "
"Nou Steven dat is niet zo mooi. Kijk naar de tv wat er allemaal gaande is. De burgemeester heeft het feest niet voor niets verboden. Er had je wat kunnen overkomen."
"Kom op ma, wat kon er gebeuren?"
"Ik vind het toch niet echt slim van je. Zet je toch niet tegen alles af. Het is voor je veiligheid" roept ze boos.
"Nonsens" roept opa van ineens achter me.
"Steven is grotere held dan die bange burgemeester van ons. Hij trekt zich tenminste niets aan van de dreigingen en gaat zonder zorgen feesten. Laat je niet kisten jongen!"
Zo was het. Dreiging of niet, het leven ging verder evenals de feestjes. Die laat ik me niet afpakken. Toch heeft de angst en hysterie van vandaag mij wel iets afgepakt. Dat iets heet Mieke.
