Online Verhalen

Met een voorovergebogen hoofd loopt ze richting haar vaste pauzeplek. Ze vind zichzelf te lelijk om aan andere te laten zien. Lusteloos ploft ze maar weer neer op de koude harde grond onder zich. Ze vraagt zich af hoelang nog. Maar er is niemand om die vraagt te beantwoorden. Voorzichtig klikt ze haar broodtrommel open, zodat er geen boterhammen uit zullen vallen. Ze pakt de bovenste boterham met pindakaas en eet die op. Puur en alleen, omdat dat van haar verwacht word. Omdat anders de leraren zullen zeuren waarom ze haar brood niet heeft opgegeten.

Vandaag was het niet anders dan anders verlopen. Toen ze vanmorgen op school was gekomen, had ze er al niet op durven hopen dat het eens een keer anders zou mogen gaan. Ze durfde zich niet zo kwetsbaar op te stellen door dat te doen. Het pesten was al weer vroeg begonnen. Ze zat pas net op school, of ze zag de meiden al aankomen lopen. Allemaal mooi opgetut met hun hoge laarzen, netpanty’s, té korte rokjes en té lage truitjes.

Hé daar hebben we mevrouwtje de kut gothic weer, hadden ze naar haar geroepen. Wijselijk had ze toen haar mond gehouden, maar de groep was gewoon door gegaan. Ze wisten inmiddels dat ze haar toch wel aan het praten zouden krijgen. Het groepje ging net zo lang door totdat ze haar helemaal kapot hadden gemaakt. Ze konden aan haar gezicht zien dat ze het nog maar net strak kon houden en misschien zou ze nog wel gaan huilen ook vandaag. Dat zou pas echt mooi zijn!

Nog even kon ze het volhouden, maar toen ging het echt niet meer. Tranen stroomden over haar gezicht. Ze wilde wegrennen, maar van alle kanten kwamen de meiden op haar afgestormd. Hardhandig werd ze vastgepakt. Zowel aan haar armen als aan haar haren. Zo werd ze de gangen door gesleurd en uiteindelijk door de deur van lokaal 2.12 naar binnen geduwd. Ze schaamde zich kapot dat de klas haar huilend moest ziet. Huilen vond ze echt iets voor mietjes! Voor mensen die hun gevoelens moesten tonen, omdat ze aandacht wilden.

Op een onverwacht moment, als de meiden die haar vast hebben nét even niet opletten duikt ze onder de grepen door en kan ze ontsnappen. Snel rent ze door de gangen en de wereld gaat in een sneltreinvlucht aan haar voorbij. Als ze eenmaal buiten is begint haar zij te steken, maar opgeven doet ze niet. Ze blijft doorrennen totdat ze uiteindelijk bij haar pauzeplek aankomt.

Zo was het vanmorgen dus gegaan. Zo ging het al jaren. Nooit was er eens iemand die het voor haar opnam. Of die haar eens gezelschap hield in de pauze. Een lange zucht ontsnapt uit haar mond. O wat wil ze graag opgeven. Vluchten voor het leven. Wegvliegen naar een mooi oord, waar ze nooit meer gepest zal worden. Maar nee dat zou ze niet doen. Vechten zit in haar. Dus zo gaat ze weer verder. Jaar in jaar uit. Tot er een dag zal komen dat ze haar niet zullen pesten. Tot er een dag zal komen dat ze weet dat ze het waard is om te leven.

Ontzettend mooi verwoord!
Je kunt je helemaal in de hoofdpersoon inleven, erg knap gedaan

Zitten er verder geen fouten in de werkwoorden of in het perspectief?

Zo mooi!! Zo zielig
Volgens mij is het perspectief wel goed hoowr!!

Is het waarheid/gedeeltelijk waarheid?

Heel mooi gemaakt, maar wel stomme rot mensen daar!!

Liefs Lisa

gedeeltelijk waarheid , zoals bijna al mijn verhalen..

In de werkwoorden zitten af en toe een paar foutjes

niet leuk. *knuf*
maar wel heel mooi geschreven!

Darkstar schreef:gedeeltelijk waarheid , zoals bijna al mijn verhalen..

Bedankt voor jullie reacties !

Darkstar schreef:Ze vind zichzelf te lelijk om aan andere te laten zien.

Vind = vindt.

Erg mooi geschreven! Je kunt je goed inleven in de hoofdpersoon, vooral na de eerste twee alinea's. Het stukje over het 'vluchten voor het leven' en het vechten van de hoofdpersoon greep mij nog het meeste aan.
Je hebt een prettige schrijfstijl om te lezen, het leest lekker vlot door. Ik hoop meer van dit soort verhalen van je te lezen!

Darkstar schreef:Met een voorovergebogen hoofd loopt ze richting haar vaste pauzeplek. Ze vind zichzelf te lelijk om aan andere te laten zien. Lusteloos ploft ze maar weer neer op de koude harde grond onder zich. Ze vraagt zich af hoelang nog. Maar er is niemand om die vraagt te beantwoorden. Voorzichtig klikt ze haar broodtrommel open, zodat er geen boterhammen uit zullen vallen. Ze pakt de bovenste boterham met pindakaas en eet die op. Puur en alleen, omdat dat van haar verwacht word. Omdat anders de leraren zullen zeuren waarom ze haar brood niet heeft opgegeten.

Ik vind dat jij je personages gelijk zo goed neer kan zetten. Eén korte beschrijving en mensen kunnen meteen weten wat voor iemand dit is. Ook hier doe je het weer heel goed. Een voorovergebogen houding en lusteloosheid. Een personage die onzeker van zichzelf is en zich eigenlijk zeer kwetsbaar voelt. Zelfs zonder de opmerking dat ze lelijk is kan de lezer dat er heel makkelijk uit halen en dat heb je dus heel goed gedaan!

Wat ik eerder op msn ook al zei, je zou de schakeling in tijd duidelijker aan kunnen geven door er letterlijk in te zetten dat ze terugdenkt aan wat er eerder die dag gebeurd is. Dit zou namelijk de verschuiving in tijd in één klap duidelijk maken, nu schuif je het namelijk wat meer tot het einde en dat kan verwarrend zijn.

Darkstar schreef:Toen ze vanmorgen op school was gekomen, had ze er al niet op durven hopen dat het eens een keer anders zou mogen gaan. Ze durfde zich niet zo kwetsbaar op te stellen door dat te doen.

De laatste zin lijkt wat vreemd. Misschien als je hem in volgorde iets veranderd dat het beter zal lijken. Bijv.

Ze zou zich te kwetsbaar op hebben gesteld wanneer ze dat gedaan zou hebben.

Darkstar schreef:Hé daar hebben we mevrouwtje de kut gothic weer, hadden ze naar haar geroepen. Wijselijk had ze toen haar mond gehouden, maar de groep was gewoon door gegaan. Ze wisten inmiddels dat ze haar toch wel aan het praten zouden krijgen. Het groepje ging net zo lang door totdat ze haar helemaal kapot hadden gemaakt. Ze konden aan haar gezicht zien dat ze het nog maar net strak kon houden en misschien zou ze nog wel gaan huilen ook vandaag. Dat zou pas echt mooi zijn!

Bij de gesproken zinnen misschien aanhalingtekens zetten? Dan trek je duidelijk de lijn tussen wat er gezegd word en wat de reactie daarop is
Tussen ‘door’ en ‘totdat’ hoort volgens mij een komma, maar je kunt ‘totdat’ ook nog veranderen in gewoon ‘tot.’ Ik denk dat, dat ook nog wel zou staan. De laatste zin zou ik ook wat in husselen bijv.

Ze konden aan haar gezicht zien dat ze het nog maar net strak kon houden en misschien ook nog wel zou gaan huilen vandaag.

Darkstar schreef:Voor mensen die hun gevoelens moesten tonen, omdat ze aandacht wilden.

Iets voor mensen die hun gevoelen moesten tonen omdat ze aandacht wilden ?

Darkstar schreef:Op een onverwacht moment, als de meiden die haar vast hebben nét even niet opletten duikt ze onder de grepen door en kan ze ontsnappen. Snel rent ze door de gangen en de wereld gaat in een sneltreinvlucht aan haar voorbij. Als ze eenmaal buiten is begint haar zij te steken, maar opgeven doet ze niet. Ze blijft doorrennen totdat ze uiteindelijk bij haar pauzeplek aankomt.

Hier schakel je in eens terug naar de tegenwoordige tijd, dit stukje hoort nog in de verleden tijd volgens mij

Darkstar schreef:O wat wil ze graag opgeven. Vluchten voor het leven. Wegvliegen naar een mooi oord, waar ze nooit meer gepest zal worden. Maar nee dat zou ze niet doen. Vechten zit in haar. Dus zo gaat ze weer verder. Jaar in jaar uit. Tot er een dag zal komen dat ze haar niet zullen pesten. Tot er een dag zal komen dat ze weet dat ze het waard is om te leven.

Hier ga je terug naar de tegenwoordige tijd. Als dit het moment is waarop ze uit haar herinnering komt, is het misschien handig om dit duidelijker aan te geven. Misschien dat ze haar hoofd schud of een hap brood neemt? Ik denk dat als je een ‘h’ en een kommen achter de ‘O’ toevoegt dat het ook iets netter staat. Ook tussen ‘nee’ en ‘dat’ hoort volgens mij een komma.

Verder vind ik dat je een verschrikkelijk sterk einde neer hebt gezet. Uit de laatste zin straalt zoveel emotie dat het amper te beschrijven is. Heel goed gedaan! And keep up the good work

@Imke: Ik zal mijn best doen
@Mirry: Bedankt voor je toffe reactie weer! Zal binnenkort wel weer eens aan de slag gaan het aan te passen . Eindes schrijven vind ik altijd heel moeilijk, omdat je de lezers het verhaal wil laten onthouden en het een krachtige samenvattende zin moet zijn. Fijn dat je mijn einde hier goed vind !