Broer
Geplaatst: 14 apr 2008 22:07
Deze one-shot heb ik in de zomer van vorig jaar een keer geschreven... Ik ben er nog steeds wel tevreden over en post hem daarom ook hier. Het is in Harry Potterstijl geschreven, maar niet heel extreem. Dit is ook niet waargebeurd ^^.
Hope you like it!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Waarom moest nou net jij een Snul zijn? Waarom kon jij niet mee naar Zweinstein?
Toen ik hoorde dat jij niet mee mocht, was het alsof mijn ziel gespleten werd. Loreen en Sven; gescheiden? Hoe vaak hebben ze ons niet onafscheidelijk genoemd?
Onafscheidelijk, dat waren we zeker. Tot die ene dag dat ik die verdoemde brief kreeg. De brief die mijn leven deed veranderen. Ik was elf jaar, nog niet bewust van het feit dat wij elkaar nog maar zo weinig zouden zien, dat we uit elkaar werden getrokken. Ik besefte dat toentertijd niet, jij wel. Ik herinner me de tranen die over jouw wangen stroomden toen ik je vanuit de Zweinsteinexpress uitzwaaide als de dag van gisteren. Je kon me nog net jouw schoongewassen zakdoekje meegeven voordat ik uit je zicht verdween.
In de vakantie kwamen we weer bij elkaar en ik vertelde je opgewonden over alles dat ik meemaakte op Zweinstein. Jij was geboeid, geïnteresseerd en vroeg me altijd de oren van mijn hoofd.
Ook al was jij twee jaar ouder dan ik en waren we broer en zus, we gingen met elkaar om alsof we een getrouwd stel waren.
Weet je nog, die nacht dat ik niet kon slapen, omdat ik een nachtmerrie had? Papa en mama waren niet huis en jij kwam naar mijn kamer om me te troosten. Je kwam bij mij in bed liggen, zoals we vroeger zo vaak deden. Maar die nacht was het anders. Je lichaam trilde die nacht en je stem was plotseling niet meer zo lief en begripvol.
Het enige dat ik me nog kan herinneren, is dat je handen overal zaten, de rest van de gedachten en gevoelens heb ik verdrongen, uitgekotst en geprobeerd van me af te schrijven, maar niets hielp. Datgene wat je die nacht deed, heeft mijn vertrouwen in jou geschonden.
Ik heb altijd geweten dat we alles deelden, broer, maar deelden we ook onze lichamen?
Wat was ik opgelucht toen papa en mama thuiskwamen en jij naar je eigen kamer rende en ik me tussen een wirwar van dekens, kussen en knuffels kon verschuilen.
Waarom deed je het, broer? Waarom maakte je de perfecte band tussen ons in één nacht kapot? Loreen en Sven konden toch niet zonder elkaar?
Eenmaal terug op Zweinstein drong het pas echt tot me door wat er gebeurd was en ik heb daar urenlang onder de douche gestaan om te proberen alles weg te spoelen. Alles! Hoor je me broer? Weet je wat je me hebt aangedaan in die ene nacht?!
Ik raakte stiller en meer in mezelf getrokken, verwaarloosde mijn schoolwerk, mijn vriendinnen en het belangrijkst: mezelf.
Professor Anderling kreeg hoogte van de grote ommekeer in mijn gedrag en vroeg me op gesprek. Daar kwam alles eruit en de maanden die daarop volgden, bestonden uit gesprekjes, gesprekjes en nog meer gesprekjes.
Ik was geruïneerd. Door jou.
Alle gesprekken hielpen niets en ik werd stiller en stiller, terwijl ik vreselijk opkeek tegen de lange zomervakantie die ik thuis door moest gaan brengen. Thuis betekende in hetzelfde huis als jij rondlopen, elkaar continue tegen het lijf lopen.
De eerste weken ging het ontwijken van jou me vrij goed af, totdat jij in de laatste week steeds meer naar me toetrok. De angst die ik voelde is niet te beschrijven, de pijn ook niet.
In de laatste nacht was het weer raak. Papa en mama gingen weg en jij wist niet hoe gauw je bij mij in bed moest kruipen.
Ik kon me niet verzetten, jij was enorm veel gegroeid en was daardoor zoveel sterker dan ik. Ik kon niet schreeuwen, het was alsof mijn keel door de verbijstering werd dichtgeknepen. Was die eerste keer dan geen vergissing? Was die eerste keer wel bewust?
Zelfs op Zweinstein vond ik geen steun, geen houvast, niets. Door mijn afzondering hadden al mijn vriendinnen me laten vallen, leraren dachten dat het wel weer goed met mij was en zelfs in de Uilenvleugel kon ik geen toevlucht zoeken.
Ik werd gek van mijn gevoelens, van mijn gedachten, van mijn gedrag. Het verleden zat me achterna en dat kwam allemaal door jou. Je had me door die twee nachten in een emotioneel wrak veranderd, zonder het zelf te beseffen.
Hopelijk besef je nu wel wat je mij hebt aangedaan, dat je mijn leven kapot hebt gemaakt.
Mijn gedrag veranderde niet, ik bleef stil en in mezelf gekeerd. Zelfs nu, in mijn vierde jaar ben ik nog zo, maar daar komt nu verandering in. Ik ga zelfmoord plegen. Ik zal je gesmeek negeren, ik doe het met een lach op mijn gezicht. Ik wil je ogen zien sterven van verdriet, ik wil dat je hetzelfde voelt als wat ik al die tijd heb gevoeld.
Jarenlang heeft het gesneeuwd in mijn hart, broer. Door jou.
Hope you like it!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Broer,
dit is mijn afscheidsbrief aan jou. Ik weet dat je hiervan schrikt, maar dit gaat zo niet langer.Waarom moest nou net jij een Snul zijn? Waarom kon jij niet mee naar Zweinstein?
Toen ik hoorde dat jij niet mee mocht, was het alsof mijn ziel gespleten werd. Loreen en Sven; gescheiden? Hoe vaak hebben ze ons niet onafscheidelijk genoemd?
Onafscheidelijk, dat waren we zeker. Tot die ene dag dat ik die verdoemde brief kreeg. De brief die mijn leven deed veranderen. Ik was elf jaar, nog niet bewust van het feit dat wij elkaar nog maar zo weinig zouden zien, dat we uit elkaar werden getrokken. Ik besefte dat toentertijd niet, jij wel. Ik herinner me de tranen die over jouw wangen stroomden toen ik je vanuit de Zweinsteinexpress uitzwaaide als de dag van gisteren. Je kon me nog net jouw schoongewassen zakdoekje meegeven voordat ik uit je zicht verdween.
In de vakantie kwamen we weer bij elkaar en ik vertelde je opgewonden over alles dat ik meemaakte op Zweinstein. Jij was geboeid, geïnteresseerd en vroeg me altijd de oren van mijn hoofd.
Ook al was jij twee jaar ouder dan ik en waren we broer en zus, we gingen met elkaar om alsof we een getrouwd stel waren.
Weet je nog, die nacht dat ik niet kon slapen, omdat ik een nachtmerrie had? Papa en mama waren niet huis en jij kwam naar mijn kamer om me te troosten. Je kwam bij mij in bed liggen, zoals we vroeger zo vaak deden. Maar die nacht was het anders. Je lichaam trilde die nacht en je stem was plotseling niet meer zo lief en begripvol.
Het enige dat ik me nog kan herinneren, is dat je handen overal zaten, de rest van de gedachten en gevoelens heb ik verdrongen, uitgekotst en geprobeerd van me af te schrijven, maar niets hielp. Datgene wat je die nacht deed, heeft mijn vertrouwen in jou geschonden.
Ik heb altijd geweten dat we alles deelden, broer, maar deelden we ook onze lichamen?
Wat was ik opgelucht toen papa en mama thuiskwamen en jij naar je eigen kamer rende en ik me tussen een wirwar van dekens, kussen en knuffels kon verschuilen.
Waarom deed je het, broer? Waarom maakte je de perfecte band tussen ons in één nacht kapot? Loreen en Sven konden toch niet zonder elkaar?
Eenmaal terug op Zweinstein drong het pas echt tot me door wat er gebeurd was en ik heb daar urenlang onder de douche gestaan om te proberen alles weg te spoelen. Alles! Hoor je me broer? Weet je wat je me hebt aangedaan in die ene nacht?!
Ik raakte stiller en meer in mezelf getrokken, verwaarloosde mijn schoolwerk, mijn vriendinnen en het belangrijkst: mezelf.
Professor Anderling kreeg hoogte van de grote ommekeer in mijn gedrag en vroeg me op gesprek. Daar kwam alles eruit en de maanden die daarop volgden, bestonden uit gesprekjes, gesprekjes en nog meer gesprekjes.
Ik was geruïneerd. Door jou.
Alle gesprekken hielpen niets en ik werd stiller en stiller, terwijl ik vreselijk opkeek tegen de lange zomervakantie die ik thuis door moest gaan brengen. Thuis betekende in hetzelfde huis als jij rondlopen, elkaar continue tegen het lijf lopen.
De eerste weken ging het ontwijken van jou me vrij goed af, totdat jij in de laatste week steeds meer naar me toetrok. De angst die ik voelde is niet te beschrijven, de pijn ook niet.
In de laatste nacht was het weer raak. Papa en mama gingen weg en jij wist niet hoe gauw je bij mij in bed moest kruipen.
Ik kon me niet verzetten, jij was enorm veel gegroeid en was daardoor zoveel sterker dan ik. Ik kon niet schreeuwen, het was alsof mijn keel door de verbijstering werd dichtgeknepen. Was die eerste keer dan geen vergissing? Was die eerste keer wel bewust?
Zelfs op Zweinstein vond ik geen steun, geen houvast, niets. Door mijn afzondering hadden al mijn vriendinnen me laten vallen, leraren dachten dat het wel weer goed met mij was en zelfs in de Uilenvleugel kon ik geen toevlucht zoeken.
Ik werd gek van mijn gevoelens, van mijn gedachten, van mijn gedrag. Het verleden zat me achterna en dat kwam allemaal door jou. Je had me door die twee nachten in een emotioneel wrak veranderd, zonder het zelf te beseffen.
Hopelijk besef je nu wel wat je mij hebt aangedaan, dat je mijn leven kapot hebt gemaakt.
Mijn gedrag veranderde niet, ik bleef stil en in mezelf gekeerd. Zelfs nu, in mijn vierde jaar ben ik nog zo, maar daar komt nu verandering in. Ik ga zelfmoord plegen. Ik zal je gesmeek negeren, ik doe het met een lach op mijn gezicht. Ik wil je ogen zien sterven van verdriet, ik wil dat je hetzelfde voelt als wat ik al die tijd heb gevoeld.
Jarenlang heeft het gesneeuwd in mijn hart, broer. Door jou.
Je zusje,
Loreen.
Loreen.
} Maar ik vond dit een ongeloveloos mooi verhaal!!! 
