Online Verhalen

De mevrouw van kamer 141 is overleden. Om tien over half zeven is ze rustig ingeslapen. Het was al voorspelt, collega's hadden haar niet lang meer gegeven. Zelf was ik niet zo stellig dat mevrouw zou overlijden. Ze was moe, levensmoe. Ze was op, wilde niet meer drinken, het eten smaakte niet meer en het hoefde allemaal niet meer zo nodig van haar. Maar toch, meer mensen in het tehuis hebben dat. Ze hebben geen zin om op te staan en de smaak van het eten is toch nooit zoals die vroeger thuis was.
Maar mijn collega's kregen gelijk.
De familie van mevrouw is nog even langsgeweest. Ze bedankte de verzorging, de verpleging en iedereen die iets voor mevrouw hadden betekend. Ik voelde mij een buitenbeentje, zolang kende ik mevrouw niet. Ik had haar wel eens uit bed geholpen en gewassen. Ik heb nog geprobeerd of ze wilde drinken, maar ze was oud en lusteloos.
Toch glimlachde de familie van mevrouw ook mij vriendelijk toe. Ze hadden verdriet, tranen schitterden in de ogen van de dochter. En toch konden zij het nog opbrengen ons te bedanken.

's middags loop ik mee met een collega, er is een arts. De meneer op kamer 253 is de laatste tijd achteruit gegaan. Hij hangt wat in zijn stoel, kan niet goed meer rechtop zitten en ook zijn levenskracht is nergens meer te bekennen.
Terwijl mijn collega even wegloopt om wat formulieren voor de arts te halen voert de arts zelf een gesprek met meneer. Op een afstandje kijk ik toe. Langzaam draait het gesprek, meneer wil niet meer. Hij wil geen enkele behandeling meer, alleen pijnbestrijding voor wanneer nodig vind hij nog acceptabel. De dreigende blaasontsteking doet hem niets, moedeloos schud hij zijn hoofd, het is genoeg voor hem.
Als de arts weg is bekijk ik meneer nog eens. Hij lijkt op de mevrouw van kamer 141. Moe, op en oud. Hij leeft nog denk ik als ik in de middag na mijn werk naar mijn auto loop, maar voor hoe lang nog?

Een ervaring uit mijn stage, omdat niet alles te leren is...

Wat mooi geschreven, Chaija Lijkt me best zwaar, zo'n stage!

Ik heb nog nooit zo'n stage moeten doen. Tot hiertoe heb ik stage gedaan in het 'huizeken van nazareth' in antwerpen en in De Mick in brasschaat. en daar heb ik nog nooit zoiets ergs meegemaakt.
Wel heb ik al ondervonden dat een mevrouw uit het huizeken van nazareth die ik vaak heb verzorgd al is overleden, maar zij heeft het geluk gehad om echtig waar 100 te worden. Ze zou dit jaar in maart 101 zijn geworden.
Tot hiertoe heb ik nog nooit iemand gezien die op was. ik heb ze in de mick alleen maar sterker zien worden en terug naar huis gaan.

Lijkt me wel heftig om mensen die je hebt verzorgt dood te zien gaan . Of mensen te zien die helemaal op zijn.. Vind het goed geschreven van je . Als lezer kun je je erg goed inleven in het verhaal!

Ik dacht eerst dat het mij niet zo heel veel deed. Ik werd er wel door geraakt, maar ik kon ook wel zien dat het misschien beter was voor deze vrouw en beter zal zijn voor de meneer die niet meer wil leven.
Maar vandaag heb ik de meneer geholpen met eten en toen zei hij 'ik vind het fijn dat je erbij komt zitten' en toen at hij ook een stuk beter dan hij de laatste dagen deed. Dan voel ik mij trots en treurig tegelijk. Trots omdat ik hem kan laten eten en hij mijn aanwezigheid op prijs stelt, maar treurig omdat ik niets aan zijn situatie kan doen en omdat ik niet 'genoeg' ben om hem weer zin in het leven te geven. Daar is heel wat meer voor nodig en omdat hij zo snel achteruitgaat ben ik bang dat alles te laat zal zijn.

Wel lastig zo stagelopen. Maar ook ontzettend mooi en dankbaar, dat ik maar íets voor iemand kan betekenen is toch fijn.

Je deed het goed met je stage, de familie was verdrietig met het verlies, maar wel heel dankbaar met de hulp die de vrouw kreeg aangeboden. Zo te horen deed je het fantastisch en ga je er wat moeilijk doorheen, maar goed mee om.

Een vriend van mijn vader doet dit werk ook, van hem heb ik ook wel eens dat soort verhalen gehoord.
Ik probeer me dan altijd in te denken hoe zo'n oudere man of vrouw zich dan voelt, dat hij/zij geen zin meer heeft in het leven. Maar, die wijsheid heb je gewoon nog niet als je 13 bent.
Ik heb respect voor mensen die dat werk doen. Ik word al een beetje droefsnoetig van één middagje in zo'n tehuis(is het een tehuis?), laat staan elke dag. Dat je die mensen dan nog helpt, en gezelschap houdt enzo, vind ik echt knap.