Dagen van verdriet.
Geplaatst: 10 mei 2008 18:41
Langzaam kruipt en sluipt het onder mijn huid door. Het gevoel, zo onbekend maar toch zo herkend. Eén overlijden viel mij zwaar, het tweede probeerde ik van mij af te zetten en van het derde overlijden probeerde ik mezelf voor te houden dat het beter was zo.
Terwijl ik blijf denken aan afgelopen dinsdag. Hoe stil het werd onder mijn vrienden, daar stonden we dan. Totaal verslagen, eenzaam maar toch samen. Niet meer als een eenheid verbonden, maar als losse flodders die ieder op z'n eigen manier het verdriet probeerde te verwekken. Hij was niet meer, onze gezamelijke vriend. Overleden aan een hartstilstand, om vier uur kwam het bericht bij de eerste vriend binnen, om acht uur hielden we gezamelijk een minuut stilte.
Weer is daar de kriebel onder mijn huid. Eenzaam probeer ik te vechten tegen tranen die niemand begrijpt.
Woensdag reed ik naar huis van mijn stage. In mijn eigen autootje. Het viel mij op dat de buurman een andere auto had, normaal had hij een geel busje, ditmaal was het busje zwart. Terwijl mijn auto verder gleed door de straten werd het beeld van het busje duidelijker. Mijn hart sloeg over, even dacht ik dat ik mij vergiste, maar toen ik nog eens goed keek bleek dat mijn ogen mij niet hadden bedrogen. Het was niet zíjn busje, het was een ander busje. Twee vlaggetjes op de voorkant van de wagen, schermpjes langs de ramen achter. Een lijkenwagen. Tranen schoten in mijn ogen.
Hoewel het twee bekenden waren, een goede vriend waar je mee kon lachen, waar je uren mee aan de bar kon zitten en een spel mee kon spelen. Een vriend waarbij je je thuis voelde. En een buurvrouw, ontzettend ziek maar niemand had ooit genoemd dat ze zou kunnen overlijden. Beide overleden, weer kriebelt het, kruipt het en sluipt het. Zachtjes onder mijn huid door, het gevoel eindigd in mijn hart en langzaam begrijp ik dat het verdriet is. Hoewel ik niet huil, niet waar anderen bij zijn, voel ik het verdriet. Het gaat en staat.
Terwijl ik de donderdag door probeer te komen, niet teveel denken. Gewoon doen wat je moet doen, belanden mijn gedachten toch telkens weer bij de overledenen. Bij de buurvrouw gaat het nog goed, maar bij de goede vriend wordt het moeilijk. Ik ben prikkelbaar, toch maakt het mij niet uit of de bus vijf minuten te laat is of niet.
Vrijdag ga ik naar mijn stage. Om zeven uur staan we in de overdrachtruimte, met z'n allen. De meneer van de tweede verdieping is overleden, hij wilde niet meer, zijn lichaam was op en het was maar beter zo. Langzaam schud ik mijn hoofd, deze dag ga ik het niet droog houden, maar dat hoeft niemand te weten. Terwijl we met alle collega's van de dagploeg nog even bij de meneer van de tweede verdieping gaan kijken heb ik vrede met zijn overlijden. Hij wilde zo graag, hij had zoveel pijn. Ik troost mezelf met de gedachte dat hij is waar hij wilde zijn, bij zijn vrouw.
Die middag denk ik aan mijn vriend, hij is niet waar hij wilde zijn. Hij is niet meer bij zijn vrouw, haar staat het lange eenzame lot te wachten van de meneer van de tweede verdieping. Jaren van eenzaamheid, als weduwe van haar lieve man.
Om vier uur stap ik in mijn auto, start ik de motor en huil ik. Boos, verdrietig en o zo eenzaam rijd ik naar huis. De iritaties van de dag ervoor zijn weg, ik ben niet langer prikkelbaar ik ben nu gewoon verdrietig. Verdrietig omdat ik mis en om wat hen die zijn overleden niet meer werd gegeven...
Terwijl ik blijf denken aan afgelopen dinsdag. Hoe stil het werd onder mijn vrienden, daar stonden we dan. Totaal verslagen, eenzaam maar toch samen. Niet meer als een eenheid verbonden, maar als losse flodders die ieder op z'n eigen manier het verdriet probeerde te verwekken. Hij was niet meer, onze gezamelijke vriend. Overleden aan een hartstilstand, om vier uur kwam het bericht bij de eerste vriend binnen, om acht uur hielden we gezamelijk een minuut stilte.
Weer is daar de kriebel onder mijn huid. Eenzaam probeer ik te vechten tegen tranen die niemand begrijpt.
Woensdag reed ik naar huis van mijn stage. In mijn eigen autootje. Het viel mij op dat de buurman een andere auto had, normaal had hij een geel busje, ditmaal was het busje zwart. Terwijl mijn auto verder gleed door de straten werd het beeld van het busje duidelijker. Mijn hart sloeg over, even dacht ik dat ik mij vergiste, maar toen ik nog eens goed keek bleek dat mijn ogen mij niet hadden bedrogen. Het was niet zíjn busje, het was een ander busje. Twee vlaggetjes op de voorkant van de wagen, schermpjes langs de ramen achter. Een lijkenwagen. Tranen schoten in mijn ogen.
Hoewel het twee bekenden waren, een goede vriend waar je mee kon lachen, waar je uren mee aan de bar kon zitten en een spel mee kon spelen. Een vriend waarbij je je thuis voelde. En een buurvrouw, ontzettend ziek maar niemand had ooit genoemd dat ze zou kunnen overlijden. Beide overleden, weer kriebelt het, kruipt het en sluipt het. Zachtjes onder mijn huid door, het gevoel eindigd in mijn hart en langzaam begrijp ik dat het verdriet is. Hoewel ik niet huil, niet waar anderen bij zijn, voel ik het verdriet. Het gaat en staat.
Terwijl ik de donderdag door probeer te komen, niet teveel denken. Gewoon doen wat je moet doen, belanden mijn gedachten toch telkens weer bij de overledenen. Bij de buurvrouw gaat het nog goed, maar bij de goede vriend wordt het moeilijk. Ik ben prikkelbaar, toch maakt het mij niet uit of de bus vijf minuten te laat is of niet.
Vrijdag ga ik naar mijn stage. Om zeven uur staan we in de overdrachtruimte, met z'n allen. De meneer van de tweede verdieping is overleden, hij wilde niet meer, zijn lichaam was op en het was maar beter zo. Langzaam schud ik mijn hoofd, deze dag ga ik het niet droog houden, maar dat hoeft niemand te weten. Terwijl we met alle collega's van de dagploeg nog even bij de meneer van de tweede verdieping gaan kijken heb ik vrede met zijn overlijden. Hij wilde zo graag, hij had zoveel pijn. Ik troost mezelf met de gedachte dat hij is waar hij wilde zijn, bij zijn vrouw.
Die middag denk ik aan mijn vriend, hij is niet waar hij wilde zijn. Hij is niet meer bij zijn vrouw, haar staat het lange eenzame lot te wachten van de meneer van de tweede verdieping. Jaren van eenzaamheid, als weduwe van haar lieve man.
Om vier uur stap ik in mijn auto, start ik de motor en huil ik. Boos, verdrietig en o zo eenzaam rijd ik naar huis. De iritaties van de dag ervoor zijn weg, ik ben niet langer prikkelbaar ik ben nu gewoon verdrietig. Verdrietig omdat ik mis en om wat hen die zijn overleden niet meer werd gegeven...
