Vergiffenis
Geplaatst: 23 jun 2008 22:17
Dit is een one-shot van mij. Het is maar een kleintje maar ik ben er wel tevreden over. Het gaat over de relatie tussen moeder en zoon. Ik hoop dat jullie het okay vinden.
Vergiffenis
Als je maar een beetje van me gehouden had,
Me een knuffel gaf,
Me aaide, en zei; dat de wereld niet zo hard was.
Je geeft helemaal niets om me.
Wat wil je van me?
Vergiffenis?
Doe niet zo achterlijk.
De regen klettert op de ramen, als een melodieus getik. Mijn ogen zijn half dicht. Vermoeit van het felle licht van de koplampen die voor me liggen. Bij elke hobbel in de weg voel ik mijn vingers trillen, mijn mond droger worden, mijn nekharen overeind staan. Ik kijk naar onder, langs mijn zwetende handen, die zich afzetten tegen de bank.
‘Doe rustig, Kit,’ zegt een rustige stem naast me. Hij legt zijn hand op mijn schouder en mijn hart klopt sneller.
‘Wayne…’ zeg ik trillerig. Ik leg mijn vingers op mijn wangen en voel dat ze kletsnat zijn van het zweet. Mijn maag voelt hol en koud. Ik pak met trillende vingers een pakje sigaretten uit mijn jaszak en steek er één op. De rook verspreid zich langzaam door de auto en Wayne beweegt geërgerd met zijn hand.
‘Dank je,’ zeg ik gedempt. De auto maakt een bocht en ik voel dat we op een minder harde weg rijden.
‘Zijn we er bijna?’ vraag ik.
‘Ik ben bang van wel.’
Wayne maakt een scherpe bocht en de auto komt met piepende banden tot stilstand. Zonder het geluid van de motor is het akelig stil. Ik blaas een mond vol rook uit en kijk naar Wayne.
‘Dit is het dan.’
Ik leg mijn hand op zijn schouder en knijp er in. Hij krult zijn lippen om tot een glimlach en zijn ogen twinkelen. Ik breng mijn mond naar de zijne en kus hem zachtjes. Zijn kinpiercing raakt mijn onderlip.
‘Ga,’ zegt hij, als hij zich van mijn lippen losmaakt en ik druk mijn peuk uit in het asbakje naast mijn knie. Met een laatste blik op zijn donkere ogen doe ik de deur open en stap ik de auto uit. Zonder achterom te kijken.
Buiten is de hemel gebroken en de regen druipt over mijn wangen, langs mijn hals naar mijn borst. Het is alsof mijn gevoelens samen met mijn gezichtsuitdrukking worden weggevaagd.
Met snelle passen loop ik naar de deur van een huis. Ik houd mijn handen stevig beet en mijn hard klopt snel in mijn borstkast.
Dat ik goed zou zijn, is een leugen. Een knuffel zou onrechtvaardig zijn. Mijn smacht naar het, is mooier dan jou ogen.
Ik breek je hart, ik weet dat ik het kan.
Mijn voeten komen dichterbij mijn doel. Met mijn handen in mijn zakken gaat alles veel makkelijker. De stappen worden niet tegengehouden door mijn angst. De angst voor jou of misschien wel voor mezelf…
Ik haal mijn handen uit mijn broekzak en leg ze op de klink. Onder aan de klink zie ik kleine krasjes in het ijzer. Mijn lippen, bevroren van de kou, krullen zich om tot een glimlach. Zoete herinneringen. Ik duw het in en hij gaat zachtjes open. Zodra ik de deur open, voel ik de warmte van binnen me omarmen. Ik kijk nog één keer achterom naar Wayne en sluit dan de deur. Binnen is het donker en broeierig. Op de trap brand een kaars en ik zie mijn zwarte schaduw over de muur bewegen. Ik volg hem langs de trap naar boven, die na al die jaren nog steeds zo kraakt als vroeger. Ik volg hem langs die eeuwige schilderijtjes, van stomme edelen, van die achterlijke baronnen. Ik volg ze, tot dat ik bij een deur ben. Mijn haar is nog nat van de regen en een druppelt een regendruppel langs mijn gezicht. Mijn handen zijn ijskoud en het kost moeite om ze naar de klink te verplaatsen. Ik leg ze op het ijzer en open het.
Je ligt in bed, met je dekens over je lichaam heen. Je hand valt langs je buik naast je bed. Je haren, lang en bruin, liggen opgerold op je kussen. Ik kom dichterbij, met mijn hard kloppend in mijn borst. Mijn handen zwetend, mijn lippen droog. Een rood gordijn wappert in de wind.
Ó mamma, je grootste angst, dat ik niet op je lijk…
Ik zet een stap richting het bed. Je ademt zachtjes, met je mond een beetje open.
Je liefde zal het niet voldoen.
Ik steek mijn zwetende hand in mijn broekzak. Met een glijdende beweging haal ik iets uit mijn broekzak, bang om te luidruchtig te zijn. Iets hards en scherps. Ik neem het strak in mijn hand en houd het omhoog. Met een zwaaiende beweging laat ik het zakken, door je deken, door je lichaam, door je ziel. Ik haal het terug, het is rood van het bloed. Rood als het wapperende gordijn.
Als je maar een van me gehouden had,
Me genomen had zoals ik was.
Ik lijk niet op je.
Maar wat wil je van me?
Vergiffenis?
Vergiffenis
Als je maar een beetje van me gehouden had,
Me een knuffel gaf,
Me aaide, en zei; dat de wereld niet zo hard was.
Je geeft helemaal niets om me.
Wat wil je van me?
Vergiffenis?
Doe niet zo achterlijk.
De regen klettert op de ramen, als een melodieus getik. Mijn ogen zijn half dicht. Vermoeit van het felle licht van de koplampen die voor me liggen. Bij elke hobbel in de weg voel ik mijn vingers trillen, mijn mond droger worden, mijn nekharen overeind staan. Ik kijk naar onder, langs mijn zwetende handen, die zich afzetten tegen de bank.
‘Doe rustig, Kit,’ zegt een rustige stem naast me. Hij legt zijn hand op mijn schouder en mijn hart klopt sneller.
‘Wayne…’ zeg ik trillerig. Ik leg mijn vingers op mijn wangen en voel dat ze kletsnat zijn van het zweet. Mijn maag voelt hol en koud. Ik pak met trillende vingers een pakje sigaretten uit mijn jaszak en steek er één op. De rook verspreid zich langzaam door de auto en Wayne beweegt geërgerd met zijn hand.
‘Dank je,’ zeg ik gedempt. De auto maakt een bocht en ik voel dat we op een minder harde weg rijden.
‘Zijn we er bijna?’ vraag ik.
‘Ik ben bang van wel.’
Wayne maakt een scherpe bocht en de auto komt met piepende banden tot stilstand. Zonder het geluid van de motor is het akelig stil. Ik blaas een mond vol rook uit en kijk naar Wayne.
‘Dit is het dan.’
Ik leg mijn hand op zijn schouder en knijp er in. Hij krult zijn lippen om tot een glimlach en zijn ogen twinkelen. Ik breng mijn mond naar de zijne en kus hem zachtjes. Zijn kinpiercing raakt mijn onderlip.
‘Ga,’ zegt hij, als hij zich van mijn lippen losmaakt en ik druk mijn peuk uit in het asbakje naast mijn knie. Met een laatste blik op zijn donkere ogen doe ik de deur open en stap ik de auto uit. Zonder achterom te kijken.
Buiten is de hemel gebroken en de regen druipt over mijn wangen, langs mijn hals naar mijn borst. Het is alsof mijn gevoelens samen met mijn gezichtsuitdrukking worden weggevaagd.
Met snelle passen loop ik naar de deur van een huis. Ik houd mijn handen stevig beet en mijn hard klopt snel in mijn borstkast.
Dat ik goed zou zijn, is een leugen. Een knuffel zou onrechtvaardig zijn. Mijn smacht naar het, is mooier dan jou ogen.
Ik breek je hart, ik weet dat ik het kan.
Mijn voeten komen dichterbij mijn doel. Met mijn handen in mijn zakken gaat alles veel makkelijker. De stappen worden niet tegengehouden door mijn angst. De angst voor jou of misschien wel voor mezelf…
Ik haal mijn handen uit mijn broekzak en leg ze op de klink. Onder aan de klink zie ik kleine krasjes in het ijzer. Mijn lippen, bevroren van de kou, krullen zich om tot een glimlach. Zoete herinneringen. Ik duw het in en hij gaat zachtjes open. Zodra ik de deur open, voel ik de warmte van binnen me omarmen. Ik kijk nog één keer achterom naar Wayne en sluit dan de deur. Binnen is het donker en broeierig. Op de trap brand een kaars en ik zie mijn zwarte schaduw over de muur bewegen. Ik volg hem langs de trap naar boven, die na al die jaren nog steeds zo kraakt als vroeger. Ik volg hem langs die eeuwige schilderijtjes, van stomme edelen, van die achterlijke baronnen. Ik volg ze, tot dat ik bij een deur ben. Mijn haar is nog nat van de regen en een druppelt een regendruppel langs mijn gezicht. Mijn handen zijn ijskoud en het kost moeite om ze naar de klink te verplaatsen. Ik leg ze op het ijzer en open het.
Je ligt in bed, met je dekens over je lichaam heen. Je hand valt langs je buik naast je bed. Je haren, lang en bruin, liggen opgerold op je kussen. Ik kom dichterbij, met mijn hard kloppend in mijn borst. Mijn handen zwetend, mijn lippen droog. Een rood gordijn wappert in de wind.
Ó mamma, je grootste angst, dat ik niet op je lijk…
Ik zet een stap richting het bed. Je ademt zachtjes, met je mond een beetje open.
Je liefde zal het niet voldoen.
Ik steek mijn zwetende hand in mijn broekzak. Met een glijdende beweging haal ik iets uit mijn broekzak, bang om te luidruchtig te zijn. Iets hards en scherps. Ik neem het strak in mijn hand en houd het omhoog. Met een zwaaiende beweging laat ik het zakken, door je deken, door je lichaam, door je ziel. Ik haal het terug, het is rood van het bloed. Rood als het wapperende gordijn.
Als je maar een van me gehouden had,
Me genomen had zoals ik was.
Ik lijk niet op je.
Maar wat wil je van me?
Vergiffenis?
Enige tip die ik kan geven is om op de spelling van de werkwoorden te letten.