Online Verhalen

Ik stond op een perron. Een dikke man in een driedelig pak rookte zo'n vieze dikke sigaar. De rook cirkelde omhoog, een hele smerige geur. Ik ging wat verderop op een bankje zitten. Naast me zat een hele dikke vrouw, met een iets te krap fel rood mantelpakje. Echt zo'n gestopte worst. Ze zat een pak gevulde koeken leeg te eten, en ze smakte nogal. Echt geen gehoor, dus ik stond maar weer op.
Ik begon een beetje over het perron te slenteren. Er liep een klein dik jongetje voorbij met worstepootjes, of sorry, worstenpootjes, ik moet op de nieuwe spelling letten. Hij had een ballon bij zich, zo'n gasballon. Hij had er zelf ook wel wat van weg. Z'n wangen waren bol, zó bol, dat z'n mond en ogen er een beetje tussen geklemd zaten. Je kon zo zien dat hij verwend was, hij liep met zo'n verveelde blik met open mond een enorme zak popcorn leeg te eten.
Het begon me op te vallen dat iedereen op dat perron nogal dik was. En nu moet u weten dat ik zelf nogal een mager postuur heb. Ik heb me altijd al ongemakkelijk gevoeld bij dikke mensen, omdat ze altijd vervelende sarcastische opmerkingen maken over mijn magere figuur. Ze waren jaloers, vermoed ik.
In ieder geval, het perron begon vol te lopen met dikke mensen. Ze waren allemaal aan het eten, of ze rookten van die smerige sigaren. Het leek wel of ze steeds ietsjes dikker werden! Godzijdank kwam de trein eraan. Ik begon me tussen de dikke lijven door te worstelen, maar ze lieten me er niet door. Overal zag ik felgekleurde bloemen of strepenmotiefjes. Ik kon geen kant op! Ik raakte in paniek, begon om me heen te slaan tegen de dikke puddinglijven. Opeens kwamen ze met vijf tegelijk dicht tegen me aan staan en klemden me tussen hen in! Ze marcheerden ergens heen, ik wist niet waarheen.
En ze bleven maar eten, en sigaren roken. Overal klonk smakgeluid, het maakte me misselijk. De kruimels van allerlei soorten eten vielen als hagelstenen op me neer, en de lucht was grijs van de stinkende sigaren rook. Het leken wel reuzen, zo groot waren ze geworden!

Plotseling werd ik wakker, en zag door het raampje van de trein dat ik op het station was aangekomen. Ik veegde met een zucht van opluchting het zweet van mijn voorhoofd. Ik keek om me heen, en een paar gezichten keken me raar aan. Maar gelukkig waren ze geen van allen overdreven dik.
Ik stapte uit, het perron op. Plotseling bleef ik stokstijf staan, mijn hart stokte. Op het bankje voor me zat een dikke man in een driedelig pak een vieze sigaar te roken....

Deja vu's zijn eng. Ik heb ze ook heel vaak.

Leuk begin, ben benieuwd naar de rest!

Leuk beginnetje (one-shot?) Blijf wel op de werkwoordsfoutjes letten, verder vind ik het netjes gedaan. Je gebruikt veel omschrijvingen en ik kan een goed beeld vormen van de omgeving.

Wat een eng begin! Ik hoop dat er meer komt, je schrijft zo leuk! En je beschrijft alles zo vreselijk mooi... Ik kan me heel goed inleven, wat het nog spannender maakt!
*rilt*
Gadsie, het lijkt me helemaal niet fijn om zo'n déjà-vu te hebben... Ik zou gillend gek worden!

Sorry, dit was inderdaad een one-shot. Maar ik ben zeker van plan meer van dit soort verhalen te gaan schrijven! Vakantie, dus tijd genoeg. Ik ben een grote fan van Roald Dahl, ik immiteer hem een beetje. Daar betrap ik mezelf steeds weer op.

Ik zal jouw verhalen zeker lezen, Artemiss! Ik ben benieuwd

Wel jammer dat dit een one shot is, het zou een spannend verhaal worden met allemaal déjà-vu's waarin die ik-persoon in belandt...

Jaa, lijkt me ook leuk ^^

Ik sta heel vaak ergens en dat ik dan opeens roep: "HEE! DIT DROOMDE IK!"
Heb ook eens gehad dat ik in een lokaal stond en dat ik stond te praten met twee meiden en ik precies wist wat ze gingen zeggen, ik wist het gewoon. Heel eng en raar. Dat had ik dus gedroomd.
Ik heb ook op een nacht iets gedroomd, en dat was echt eng, dat is al een paar jaar geleden. Ik droomde dat het pikdonker was, gewoon helemaal zwart, en ik hoorde alleen een geluidje:
toek
toek
toek
aaaaaaaaaaaaah
toek
toek
(klinkt een beetje raar maar okee, ik leg het zo wel uit)
toen ik op een ochtend bij mn ouders in bed lag (zie je wel, al een paar jaar geleden xD) was ik gewoon wakker met mijn ogen dicht. Opeens hoorde ik het geluid, mijn toek toek toek aaaaaaaaaaaah toek toek was werkelijkheid geworden.
Mijn zus was van de zoldertrap gevallen, door een hoek waar geen trede's zaten en toen zo op de trap daaronder gevallen.
Ik durfde het bed niet meer uit.

nu ik er aan terug denk was dat best creepy o_o

Creapy, ja.
Als ik een déjavu heb, is het ook voor mijn gevoel echt iets wat ik niet gedroomd heb, maar wat echt gebeurd is een tijdje geleden. En nu weer gebeurt. Een gesprek tussen mij en m'n moeder, bijvoorbeeld. Dan hebben we het over hetzelfde, zeggen precies hetzelfde als de vorige keer. Maar dat kan ik me in beelden.
Ik heb het deze ik-figuur laten dromen, omdat het te maf was om echt te laten gebeuren.

Ik had ook heel vaak dat ik echt iets heel erg realistisch droomde, zoals dat ik dus aan de zoldertrap hing, schreeuwend om hulp (die niet kwam) en mezelf op een gegeven moment omhoog de trap opkreeg.
Dan vergat ik die droom meestal en een paar jaar later dacht ik dat het echt was gebeurt, vandaar dat ik me nog maar heel weinig kan herinneren van toen ik 5/6/7/8 jaar was.