Mijn eerste Gedicht
Geplaatst: 05 jul 2008 12:04
Het is nu afgelopen,
De tijd is stilletjes voorbij gekropen,
Het was niet meer wat het leek,
Ik weet nog hoe ik voor je liefde bezweek,
Je keek heel even naar mij,
Tja, dat is nu gewoon allemaal voorbij,
Je ogen straalden net als de zon,
Dat was dat wat mij aangrijpen kon,
Lachen, maar ook huilen als het moet,
De liefde tussen ons was mierzoet,
Vergeven kan, maar vergeten niet,
Dat brengt ons nu het stille verdriet
Vogels fluiten, de zon schijnt naar binnen,
Waarom kunnen wij niet meer beminnen,
Ik word hoopvol door je aangekeken,
Het waren mijn ogen, die ontweken,
“Het kan niet meer, het is nu echt voorbij”,
Dat zijn de woorden die ik je toen zei.
Het was net of er iets afbrak,
Jij was het, die bij mij ontbrak,
Ik snap niet dat je er niet bent,
Dat mis ik, dat ene moment,
Waarop je zegt: “Ik blijf je trouw,”
Ach, ik heb nooit geloofd in jou.
Laten we het dan toch proberen,
We kunnen de haat nog blokkeren,
Levenslang is voor ons niet genoeg,
Samen zijn we wel een goede ploeg,
Wereldsteden zijn voor ons te klein,
Zonder elkaar vergaan we van pijn.
Vogels fluiten, de zon schijnt naar binnen,
Waarom kunnen wij niet meer beminnen,
Ik word hoopvol door je aangekeken,
Het waren mijn ogen, die ontweken,
“Het kan niet meer, het is nu echt voorbij”,
Dat zijn de woorden die ik je toen zei.
De tijd is stilletjes voorbij gekropen,
Het was niet meer wat het leek,
Ik weet nog hoe ik voor je liefde bezweek,
Je keek heel even naar mij,
Tja, dat is nu gewoon allemaal voorbij,
Je ogen straalden net als de zon,
Dat was dat wat mij aangrijpen kon,
Lachen, maar ook huilen als het moet,
De liefde tussen ons was mierzoet,
Vergeven kan, maar vergeten niet,
Dat brengt ons nu het stille verdriet
Vogels fluiten, de zon schijnt naar binnen,
Waarom kunnen wij niet meer beminnen,
Ik word hoopvol door je aangekeken,
Het waren mijn ogen, die ontweken,
“Het kan niet meer, het is nu echt voorbij”,
Dat zijn de woorden die ik je toen zei.
Het was net of er iets afbrak,
Jij was het, die bij mij ontbrak,
Ik snap niet dat je er niet bent,
Dat mis ik, dat ene moment,
Waarop je zegt: “Ik blijf je trouw,”
Ach, ik heb nooit geloofd in jou.
Laten we het dan toch proberen,
We kunnen de haat nog blokkeren,
Levenslang is voor ons niet genoeg,
Samen zijn we wel een goede ploeg,
Wereldsteden zijn voor ons te klein,
Zonder elkaar vergaan we van pijn.
Vogels fluiten, de zon schijnt naar binnen,
Waarom kunnen wij niet meer beminnen,
Ik word hoopvol door je aangekeken,
Het waren mijn ogen, die ontweken,
“Het kan niet meer, het is nu echt voorbij”,
Dat zijn de woorden die ik je toen zei.