Online Verhalen

Maartje schreef:heel erg mooi geschreven, hoe die persoon zich voelt. in een dwanginrichting gestopt & toch denken dat je niet 'gek' bent, maar dat is ie uiteindelijk ook niet want hij kan er geowon niks aan doen. wel een paar spelfoutjes, maar heel erg mooi geschreven.

w0nderfull schreef:

Maartje schreef:heel erg mooi geschreven, hoe die persoon zich voelt. in een dwanginrichting gestopt & toch denken dat je niet 'gek' bent, maar dat is ie uiteindelijk ook niet want hij kan er geowon niks aan doen. wel een paar spelfoutjes, maar heel erg mooi geschreven.

dankje.
maar ik zie die spelfouten zelf niet dus vandaar dat ze er in zitten..
ben dyslexties namelijk (en ik weet zelfs niet hoe je dat schrijft)
maar ik doe me best met de spelling.

Lessie schreef:Inderdaad, super goed geschreven! Ik heb ook rillingen gekregen...
Alleen leest het niet heel erg fijn als alles achter elkaar staat. Je kunt om te beginnen elke zin dat gezegd wordt op een volgende regel doen.

Maar verder is het spannend

w0nderfull schreef:Ik ben niet gek

‘Nee, nee laat me met rust!’ woest sla ik om me heen, die woorden; ze horen niet in mijn hoofd.
enterMet grote halen teken ik zwarte lijnen op het witte papier voor me: "PIJN" luid het.
enterIn een soepele beweging spring ik op van waar ik zat en houw = houd het papier voor me naar het donkere glas. Er zouden zou ik van maken; zullen wel weer mensen achter staan, mensen die denken dat ik gek ben, dat ik dingen zie die er niet zijn.
enterIk been naar de muur bedekt met wit en zwarte papieren, beklat= beklad met woorden om ze even te laten stoppen.
enter‘Ga weg!’ weer sla ik om me heen en druk snel het papier op de muur. Een vreselijk gekrijs begint, van de pijn zak ik in elkaar. Mijn handen stevig op mijn oren gedrukt tegen het gevoel dat mijn trommelvliezen knappen. Zwarte, witte, rode, blauwe en nog veel meer schijnsels razen langs me heen, door me heen. Ik begin te gillen, te schreeuwen en of zou ik weg laten te krijsen en wat je het ook mag zou ik van maken kannoemen. Mijn nagels zijn diep in mijn hoofd geboord. Nog even, nog even de tweede keer zou ik weglaten, nog even kan ik alleen maar denken tot dat ik de inmiddels vier bekende bekende 4 wegbekende 4 koude handen om mijn armen voel en me met geen enkele moeite overeind hijsen. Ruw word ik tegen de muur aangedrukt, een paar papieren vallen er af maar ik verzet me niet meer, dat heb ik lang geleden al opgegeven. Een pijnlijke prik voel ik in mijn nek, een klein schor kreetje vormt de stem in mijn keel die ik al lang lam heb geschreeuwd (klinkt mooier)heb lam geschreeuwd. Zo als altijd worden mijn spieren slap en val ik als een slappe pop op de zachte grond. Turend onder mijn wimpers kijk ik de mannen na, ze zijn vergeten dat ik ook een mens ben heb ik soms het idee. Voorzichtig probeer ik opzei opzij te kijken, redelijk bang voor wat ik zou = zal zien maar de kamer blijft wit en geen enkele vage waas trekt nog langs mij heen, al weet ik dat dit de stilte voor de storm is. Een warme druppel bloed sijpelt van de zijkant van mij hoofd naar beneden en valt op - voor mijn gevoel - spierloze arm om vervolgens helderrood te kleuren.
enter‘Dit is het teken,’ mompel ik met een dubbele tong en bijt er vervolgens zo hard mogelijk op door het verstikkende, drukkende en bovenal pijnlijke gevoel wat zich in mijn borst boord. Koude tranen nestelen zich in mijn ogen en rollen als ijspegels langs mijn wangen met een laatste drup op de grond.
enterDe smaak van bloed in mijn mond word steeds sterker en ik kan mezelf nog net afvragen of ik mijn tong er niet heb afgebeten. Het voelt alsof mijn hart uit mijn borst word gerukt. Zo hard begint het te kloppen, te kloppen op de zelfde ritmische, krassende toon van de stemmen die zich overal in mijn lijf vormen.
enter‘Laat het gaan,’ sissen ze ‘Laat het gaan, je bent ziek, gek niemand die ons ziet we zijn er niet.’ Al ben ik verslapt door het hakkelige lachen, begin ik te schokken.
enter‘Waarom?’ De klanken vervormen zich in mijn mond, hopeloos val ik naar voren, plat op mijn buik. Van binnen word ik verscheurd; mijn ingewanden zullen elk moment van ellende naar buiten kunnen rollen.
enter 'Pijn,' kan ik nog net uitbrengen. En stroom bloed kolk uit mijn mond, mijn ogen puilen naar buiten om vervolgens voor altijd naar binnen te draaien maar om nog net te kunnen zien hoe mijn kwelgeesten de ruit doorkruisen en op zoek gaan naar een nieuw slachtoffer. Ik weet het zeker: ik ben niet gek.

TheNameless schreef:Wat een mooi en aangrijpend verhaal. Het is weer eens wat anders dan de gewone dingen, en eigenlijk geef je hier een andere defenitie (als je dat zo schrijft) aan de woorden 'pijn' en 'gek'.

Knap gedaan, erg mooi!

w0nderfull schreef:

TheNameless schreef:Wat een mooi en aangrijpend verhaal. Het is weer eens wat anders dan de gewone dingen, en eigenlijk geef je hier een andere defenitie (als je dat zo schrijft) aan de woorden 'pijn' en 'gek'.

Knap gedaan, erg mooi!

uh dom om te vragen maar hoe bedoel je dat ??

TheNameless schreef:

w0nderfull schreef:

TheNameless schreef:Wat een mooi en aangrijpend verhaal. Het is weer eens wat anders dan de gewone dingen, en eigenlijk geef je hier een andere defenitie (als je dat zo schrijft) aan de woorden 'pijn' en 'gek'.

Knap gedaan, erg mooi!

uh dom om te vragen maar hoe bedoel je dat ??

domme vragen bestaan niet

Wat ik bedoel is dat je eens een totaal andere omschrijving geeft. In de meeste verhalen (tenminste die ik tot nu toe heb gelezen ) gaat het om pijn die je voelt, door middel van een wond die bloed. Dus echt letterlijk.. Maar jij hebt het over de pijn van binnen en over hoe iemand vind dat ie niet gek is, maar de rest denkt van wel.. Beetje op die manier bedoel ik het