S.P.I.P.
Geplaatst: 28 aug 2008 17:44
hoihoi ^^ Ik heb een kort verhaal geschreven voor de schookrant. Ik heb graag kritiek van jullie, kan zoiets voor de schookrant of moet ik er nog iets aan veranderen en wat dan? 
(ohja: weet iemand een goede titel? 
)
‘Psst!’ Hannah keek om zich heen, lag het nou aan haar of...
‘Psssst!’ Ze dacht een hand te zien die haar wenkte. Even aarzelde ze, maar liep toen verder de school in, tussen twee jongens waar ze zelf wel dríé keer in zou passen ingeklemd. De stroom op elkaar gepakte mensen – er was maar één deur geopend voor die duizenden leerlingen - kwam maar traag vooruit. Ze zuchtte, nog maar een paar meter en ze zou in de hal zijn. Tussen al die mensen waar ze nu liep zouden de meiden die haar vanaf groep vijf al pesten haar niet kunnen vinden. Maar de hal was hel, typisch eigenlijk dat die woorden maar één letter van elkaar verschilden.
‘Wel verdomme!’ Hannah voelde een ruk aan haar arm en werd toen zonder pardon aan haar mouw de stroom uitgesleurd. De twee jongens liepen gewoon door en niemand leek dat kleine, onzekere piepertje te zien verdwijnen.
‘Auw’ Hannah wreef over haar pijnlijke arm. Ze was zojuist door een meisje om de hoek van een buitenmuur getrokken, waar ze beiden even verbaasd stil stonden. Maar zeker niet om dezelfde reden.
‘Jesus! Ik raakte je amper aan!’ Het meisje had zwarte, korte haren, droeg een spijkerbroek met gaten en een felgekleurd shirt en keek Hannah geringschattend aan over haar jaren 80-zonnebril. Hannah zelf keek bang terug.
‘Denk maar niet dat je mij iets aan kan doen hoor,’ zei ze met zachte, trillende stem. Meteen keek ze naar de grond, haar donkerblonde haren bedekten een wit gezicht.
‘Ik weet wel zeker dat ik jou iets aan zou kunnen doen! Dude… als je zo door school loopt, kan iedereen dat.’ Het meisje zette haar handen in haar zij en begon het beeld van Hannah in zich op te nemen.
‘Ik ga weg hoor,’ zei deze terwijl ze haar tas nog wat hoger optrok. Nog steeds naar de grond kijkend maakte ze aanstalten om weg te lopen.
‘Meteen de eerste schooldag al weglopen van je vrienden? Goh, da’s ook niet slim,’ zei het meisje sarcastisch.
‘Welke vrienden? Ik ken jou niet.’
‘Nee, maar je wíl me wel kennen. Ik ben Yann, bij deze je vriend, stukje chocola?’
Hannahs blik gleed van de schoolingang via Yanns gezicht wat verrassend vriendelijk stond, naar de chocola die ze met uitgestrekte arm voor har neus hield. Ze twijfelde.
‘Neem nou maar, het is toch puur, lust ik niet.’ Hannah pakte een stuk, thuis hadden ze nooit chocola.
‘Braaf. En dan nu het plan.’ Yann begon in haar tas, die volgehangen was met sleutelhangers en andere troep, te rommelen en haalde er een schrijfblok en pen uit.
‘Welk plan?’,vroeg Hannah met volle mond, waarna ze beschaamd haar hand voor haar gezicht sloeg. Ze at haar mond leeg en vervolgde: ‘Ik heb eigenlijk geen tijd, ik mag niet te laat komen’ Haar stem trilde een beetje.
‘Oh, jij komt niet te laat, je hebt namelijk het eerste uur vrij!’, zei Yann alsof het doodnormaal zou zijn dat ze roosters van volslagen onbekenden uit haar hoofd kende. ‘Althans, dat neem je. Merken ze niet, ik word hier ook nooit gepakt.’
‘Spijbelen?’ Met grote ogen keek Hannah naar het enige alternatieve meisje waar ze ooit mee had gesproken.
‘Ach wat, je hebt levensbeschouwing. Het echte leven is buiten school te vinden. Maar zeik niet, je moet horen van mijn plan.’ Hannah vroeg zich af of ze wel goed bezig was, maar ze was nu toch al te laat voor de les. Ze werd al knalrood door alleen te dénken aan die lachende gezichten en pesterijtjes die er gevolg van zouden zijn als ze te laat binnen kwam. Dan kon ze maar beter helemaal niet gaan. Van binnen was ze stiekem wel een beetje trots dat ze dat durfde.
‘Juist, Het plan’ Dat klonk zelfverzekerd, toch?
Yann had ondertussen de goede pagina in haar schrijfblok gevonden want ze begon voor te lezen. ‘S.P.I.P, alias Super Pieper Integreer Plan. Bij deze ben jij een van onze piepers’ Hannah werd weer een beetje bang, was ze onderdeel van een plan?
‘Eh…’
‘Relax, we gaan je helpen integreren. Doen we ieder jaar bij een paar onzekere piepers, ik was er vijf jaar gelden zelf zo een.’ Yann begon te lachen. Hannah frummelde zenuwachtig aan haar haren.
‘Dus, eh, wie zijn we?’ vroeg ze uiteindelijk.
‘Ik, Ann, Lies, Rik, nog wat mensen en een paar spionnen die anoniem willen blijven.’
‘Juist. Spionnen.’ Hannah wist niet hoeveel ze moest geloven van dit vreemde meisje. Ze nam haar onderzoekend in zich op en kreeg spontaan een steek van hoofdpijn. Ze had haar bril niet thuis moeten laten liggen omdat ze bang was dat hij stom was. Nu ze er zo over nadacht had Yann misschien wel gelijk, ze wás onzeker.
‘Dan geloof je me toch lekker niet?!’ Yann klonk geïrriteerd en draaide zich al weer half richting school. ‘Dan helpen we je niet en blijf je een grijze muis voor wie ik voor niets een uur gespijbeld heb, je wordt bedankt!’ Zelfverzekerd liep ze naar de schooldeur.
Hannah staarde haar na, het huilen stond haar nader dan het lachen. Waren ze nu al geen vrienden meer? Ze wilde best veranderen. Yann was cool. En dan niet ‘cool’ zoals die populairtjes met hun bjorn borg onderbroeken die een meter boven hun veel te strakke spijkerbroeken uitkwamen. Nee, echt cool.
‘Wacht!’ Haar stem galmde dramatisch over het lege schoolplein. Yann, die net de deur had willen openen, draaide zich weer om en kwam terug gehuppeld, haar tas sprong vrolijk mee.
‘Wat een drama! Misschien doe je het wel goed in de schoolmusical, kom mee.’ Hannah werd weer meegesleurd, maar rukte zich dit keer los en liep gewoon mee. Naast Yann. Haar vriendin.
‘Waar gaan we heen?’ Ze liepen de school binnen.
‘De rest. Iedereen zou met zijn pieper naar de kelderkantine komen, die is toch afgesloten, komt niemand.’ Yann stapte vlug door, ‘We zullen de laatste wel zijn, jij bent moeilijk over te halen. Vroeger was ik net zo.’
‘Waarom heb je mij gekozen?’ vroeg Hannah terwijl ze achter Yann aan het binnenpleintje overliep.
‘Jullie soort valt meteen op. Of je kijkt naar de grond, of je kijkt bang om je heen. Geen vrienden. Outfit zorgvuldig samengesteld en opvallend onopvallend.’ Yann trok de deur aan de overkant van het plein open en sloeg rechtsaf, met Hannah een beetje beledigd achter haar aan.
‘Ik val niet op,’ zei ze zachtjes en geïrriteerd. Ze liepen een trap af, dit moest de kelder zijn. Opeens werd ze opgeschrokken uit haar gedachten door een applaus. In de hoek van een ruimte vol bouwmateriaal zat een klein groepje mensen op een paar kisten. Hannah zag leerlingen van ongeveer Yanns leeftijd, maar ook kinderen die net zo oud als zij moesten zijn. De ‘andere piepers’ waarschijnlijk.
‘Sorry, pittig type, gelooft niet alles,’ zei Yann in haar korte zinsopbouw die Hannah al eerder was opgevallen. Hannah staarde wat verlegen rond. Yann had ondertussen plaats genomen op een stapel paletten en gebaarde Hannah erbij te komen zitten, wat ze vlug deed.
‘Oké, we zijn compleet. Een paar piepers wilden niet maar die zijn al vervangen. Missie: deze zes onzekere leerlingen omtoveren tot wat wij ook zijn geworden: zichzelf.’, sprak de enige oudere jongen die bij het gezelschap aanwezig was.
‘Dankje Rik,’ zei een meisje met kort blond haar. ‘Laten we onszelf even snel voorstellen, ik ben Darna.’ Ze lachte even naar de verlegen jonge mensen om haar heen. Zij was ook cool, besloot Hannah, maar Yann was cooler.
‘Moi, c’est Lies’, zei een meisje in Japans ogende outfit. Naast haar zat een jongen die een gameboy omklemde alsof het de liefde van zijn leven was.
‘En ik ben Ann.’ Het meisje keek niet eens op van het boekje waar ze in aan het schrijven was terwijl ze het zei. Hannah gluurde even en zag iets in een minuscuul handschrift staan.
‘Yann.’ Het meisje wat Hannah had meegenomen maakte een peace-teken naar de rest van de groep.
‘En ik ben Yessy, welkom pie- eh, eersteklassers,’ zei een klein meisje met bruine krullen die ondanks haar lengte toch gevaarlijk oogde met de spikes die ze omhad. ‘We hebben nog ongeveer een kwartier tot de bel gaat. Ons doel is niet om jullie populair te maken als de huppels die hier rondlopen.’ Bij het woord ‘populair’ had het meisje wat naast Ann zat even heel blij gekeken, maar toen ze merkte dat het daar dus níét om ging keek ze ook gelijk alsof ze het daar helemaal mee eens was.
‘Maar om jullie tegelijkertijd ook nog eens aardig te laten blijven. We weten allemaal zelf hoe moeilijk het is om niet geliefd te zijn en misschien zelfs gepest te worden, daarom willen we jullie op deze nieuwe school ook een nieuwe start aanbieden.’
‘Maar ik hoor er gewoon niet bij dus pesten ze me, zo gaat dat. Dat kan niemand veranderen,’ zei een dikke jongen die naast rik zat pessimistisch.
‘Dat denk jij! Maar je hoort er wel degelijk bij. Misschien niet bij die pestkoppen, maar wie wil dat nou? Je hoort bij ons.’ De eersteklassers rondom Yessy keken steeds blijer. ‘Dit project loopt al jaren. Iedere eerste schooldag zoeken de oudste zes van onze groep een paar eersteklassers om ze het hele jaar te begeleiden. Als ze in de problemen zitten, komen we meteen te hulp door ons beveiligingssysteem en we hebben een paar handige trucs achter de hand om jullie geliefder te maken.’
‘Goh, dit begint op James Bond te lijken’, zei de jongen met de gameboy lacherig. Hannah wist niet of ze hem wel aardig vond, hij leek zichzelf nogal grappig te vinden.
‘Hey, we moeten zo naar de les, jij was het eerste uur bij de tandarts, hier is een briefje voor als je moeilijkheden krijgt’ Yann overhandigde haar een formeel ogend briefje waar een bijna perfecte kopie van haar moeders handtekening opstond.
‘Hoe…?’ stamelde Hannah verbaasd.
‘Don’t ask. Ik zei toch dat we goede spionnen hadden. En ik moet je nog wat vertellen, die gast van net zei het al, dit lijkt inderdaad op James Bond want je krijgt een opdracht. Ga dit uur naast iemand zitten die je nog niet kent en probeer een aardig gesprek te houden.’
‘Wat?’ Hannah schrok. Dat durfde ze écht niet, wat deed ze hier eigenlijk?
‘Praten? Kom op, dat kan iedereen!’ De jongen van de gameboy lachte haar nu echt uit. Hannah voelde de tranen alweer komen.
‘Relax, gewoon proberen. En hier,’ ze reikte Hannah een felroze armbandje aan. ‘Uitvinding van onze Rik, aan de binnenkant zit een walkie-talkie systeem voor noodgevallen. Het bandje is roze, dat betekent dat je bij mij hoort, iedereen heeft een kleur.’
Hannah pakte het verbaasd aan. ‘Dankjewel…’
‘En als er iets onverwachts gebeurd, als iemand die opeens blij op je af stormt en aardig doet, het hoort allemaal bij het plan. Gewoon aardig terugdoen, het komt allemaal goed.’ Yann bracht alles weer alsof zulke dingen dagelijks gebeurde. ‘En remember: S.P.I.P. blijft geheim, wat er ook gebeurt.’
‘Beloofd.’ Hannah stond op, net zoals de rest. De bel zou over een paar minuten gaan.
‘Groepsknuffel!’, riep Ann, die haar boekje had weggelegd, ineens. Hannah en de andere eerstejaars werden meegesleurd in een twaalf personen tellende knuffel. Ze lachte verlegen naar een meisje met blonde krulletjes tegenover haar, die teruglachte. Ze durfde wel.
‘Vanaf nu krijg je geen rekenen meer, maar wiskunde. Weet iemand wat het verschil is?’ Voor het bord stond een jonge docente, die al een paar minuten verwoed de poging deed haar leerlingen enthousiast te maken voor haar vak. Ze was daar ook al een paar minuten grandioos in aan het falen.
‘Gadverdamme, wat een lelijk wijf. En daar moeten wij les van krijgen? En, ik bedoel: je gaat toch geen ántwoord geven, dan is je reputatie meteen naar de maan’, fluisterde een meisje achter Hannah verveeld. Zelf zat ze naast het meisje met de blonde krullen en ergerde zich dood aan het populairtje achter haar wat alleen nog maar had kunnen zeuren die les. Veel zelfverzekerder dan ze zich voelde stak ze haar hand op, achter haar hoorde ze het meisje verbaasd naar adem snakken, vast omdat ze haar niet bestaande ‘reputatie’ ging verpesten.
‘Wiskunde is veel uitgebreider, daar is rekenen maar een klein onderdeel van, mevrouw,’ zei Hannah lichtelijk trillend.
‘Heel goed.’
‘Die pakken we!’ siste het populairtje achter Hannah, ze slikte. Maar meteen begon ze zichzelf ook gerust te stellen, ze had Yann toch? En wat kon er gebeuren?
Toen de bel ging pakte ze snel haar tas in en stond op. En nu? Het was pauze, maar waar moest ze heen? Ze keek vragend naar Tessa, het meisje waar ze naast had gezeten.
‘Misschien hebben de anderen iets bedacht,’ opeerde Tessa. Op dat moment vloog de deur van de klas open en Yann kwam binnenstormen. Hannah was bang dat ze in de spotlights zou komen te staan en probeerde zich te verstoppen achter Tessa’s rug, maar ze was al gezien.
‘Hannah! Tessa! Eindelijk zitten jullie ook op onze school. Erg hè? Maar de pauzes worden in ieder geval wel leuk met jullie erbij. Ik hoorde net de jongens op de gang over je praten Hannah, je hebt sjans,’ zei Yann met een mysterieuze glimlach en een vette knipoog die de hele klas opgevallen moest zijn. Opnieuw snakte het populairtje wat achter haar had gezeten naar adem, maar nu eerder van jaloezie. Hannah glimlachte.
En dat alles was nu bijna vier jaar geleden. Hannah lag op het strand te genieten van haar laatste restje zomervakantie Tevreden bedacht ze wat die jaren haar allemaal gebracht hadden. Eindelijk was ze echt een persoon. Niet perfect natuurlijk, maar dat accepteerde ze nu. Het was niet zomaar een stom ‘plan’. Het was, hoe cliché, het begin van de rest van haar leven. Ze had vrienden gevonden. En zelfrespect. En zichzelf. Die laatste twee moesten andersom, bedacht Hannah glimlachend.
‘Waar denk je aan?’, vroeg een warme stem vlak bij haar oor.
‘Jou,’ zei Hannah, ze kroop in de armen van de jongen die de vraag had gesteld. En het was waar. Sem, haar vriendje, was het belangrijkste onderdeel uit haar nieuwe leven. Ze waren al samen sinds de tweede. Hij had haar laten zien wat liefde was, de jongen met de gameboy…
(ohja: weet iemand een goede titel? )‘Psst!’ Hannah keek om zich heen, lag het nou aan haar of...
‘Psssst!’ Ze dacht een hand te zien die haar wenkte. Even aarzelde ze, maar liep toen verder de school in, tussen twee jongens waar ze zelf wel dríé keer in zou passen ingeklemd. De stroom op elkaar gepakte mensen – er was maar één deur geopend voor die duizenden leerlingen - kwam maar traag vooruit. Ze zuchtte, nog maar een paar meter en ze zou in de hal zijn. Tussen al die mensen waar ze nu liep zouden de meiden die haar vanaf groep vijf al pesten haar niet kunnen vinden. Maar de hal was hel, typisch eigenlijk dat die woorden maar één letter van elkaar verschilden.
‘Wel verdomme!’ Hannah voelde een ruk aan haar arm en werd toen zonder pardon aan haar mouw de stroom uitgesleurd. De twee jongens liepen gewoon door en niemand leek dat kleine, onzekere piepertje te zien verdwijnen.
‘Auw’ Hannah wreef over haar pijnlijke arm. Ze was zojuist door een meisje om de hoek van een buitenmuur getrokken, waar ze beiden even verbaasd stil stonden. Maar zeker niet om dezelfde reden.
‘Jesus! Ik raakte je amper aan!’ Het meisje had zwarte, korte haren, droeg een spijkerbroek met gaten en een felgekleurd shirt en keek Hannah geringschattend aan over haar jaren 80-zonnebril. Hannah zelf keek bang terug.
‘Denk maar niet dat je mij iets aan kan doen hoor,’ zei ze met zachte, trillende stem. Meteen keek ze naar de grond, haar donkerblonde haren bedekten een wit gezicht.
‘Ik weet wel zeker dat ik jou iets aan zou kunnen doen! Dude… als je zo door school loopt, kan iedereen dat.’ Het meisje zette haar handen in haar zij en begon het beeld van Hannah in zich op te nemen.
‘Ik ga weg hoor,’ zei deze terwijl ze haar tas nog wat hoger optrok. Nog steeds naar de grond kijkend maakte ze aanstalten om weg te lopen.
‘Meteen de eerste schooldag al weglopen van je vrienden? Goh, da’s ook niet slim,’ zei het meisje sarcastisch.
‘Welke vrienden? Ik ken jou niet.’
‘Nee, maar je wíl me wel kennen. Ik ben Yann, bij deze je vriend, stukje chocola?’
Hannahs blik gleed van de schoolingang via Yanns gezicht wat verrassend vriendelijk stond, naar de chocola die ze met uitgestrekte arm voor har neus hield. Ze twijfelde.
‘Neem nou maar, het is toch puur, lust ik niet.’ Hannah pakte een stuk, thuis hadden ze nooit chocola.
‘Braaf. En dan nu het plan.’ Yann begon in haar tas, die volgehangen was met sleutelhangers en andere troep, te rommelen en haalde er een schrijfblok en pen uit.
‘Welk plan?’,vroeg Hannah met volle mond, waarna ze beschaamd haar hand voor haar gezicht sloeg. Ze at haar mond leeg en vervolgde: ‘Ik heb eigenlijk geen tijd, ik mag niet te laat komen’ Haar stem trilde een beetje.
‘Oh, jij komt niet te laat, je hebt namelijk het eerste uur vrij!’, zei Yann alsof het doodnormaal zou zijn dat ze roosters van volslagen onbekenden uit haar hoofd kende. ‘Althans, dat neem je. Merken ze niet, ik word hier ook nooit gepakt.’
‘Spijbelen?’ Met grote ogen keek Hannah naar het enige alternatieve meisje waar ze ooit mee had gesproken.
‘Ach wat, je hebt levensbeschouwing. Het echte leven is buiten school te vinden. Maar zeik niet, je moet horen van mijn plan.’ Hannah vroeg zich af of ze wel goed bezig was, maar ze was nu toch al te laat voor de les. Ze werd al knalrood door alleen te dénken aan die lachende gezichten en pesterijtjes die er gevolg van zouden zijn als ze te laat binnen kwam. Dan kon ze maar beter helemaal niet gaan. Van binnen was ze stiekem wel een beetje trots dat ze dat durfde.
‘Juist, Het plan’ Dat klonk zelfverzekerd, toch?
Yann had ondertussen de goede pagina in haar schrijfblok gevonden want ze begon voor te lezen. ‘S.P.I.P, alias Super Pieper Integreer Plan. Bij deze ben jij een van onze piepers’ Hannah werd weer een beetje bang, was ze onderdeel van een plan?
‘Eh…’
‘Relax, we gaan je helpen integreren. Doen we ieder jaar bij een paar onzekere piepers, ik was er vijf jaar gelden zelf zo een.’ Yann begon te lachen. Hannah frummelde zenuwachtig aan haar haren.
‘Dus, eh, wie zijn we?’ vroeg ze uiteindelijk.
‘Ik, Ann, Lies, Rik, nog wat mensen en een paar spionnen die anoniem willen blijven.’
‘Juist. Spionnen.’ Hannah wist niet hoeveel ze moest geloven van dit vreemde meisje. Ze nam haar onderzoekend in zich op en kreeg spontaan een steek van hoofdpijn. Ze had haar bril niet thuis moeten laten liggen omdat ze bang was dat hij stom was. Nu ze er zo over nadacht had Yann misschien wel gelijk, ze wás onzeker.
‘Dan geloof je me toch lekker niet?!’ Yann klonk geïrriteerd en draaide zich al weer half richting school. ‘Dan helpen we je niet en blijf je een grijze muis voor wie ik voor niets een uur gespijbeld heb, je wordt bedankt!’ Zelfverzekerd liep ze naar de schooldeur.
Hannah staarde haar na, het huilen stond haar nader dan het lachen. Waren ze nu al geen vrienden meer? Ze wilde best veranderen. Yann was cool. En dan niet ‘cool’ zoals die populairtjes met hun bjorn borg onderbroeken die een meter boven hun veel te strakke spijkerbroeken uitkwamen. Nee, echt cool.
‘Wacht!’ Haar stem galmde dramatisch over het lege schoolplein. Yann, die net de deur had willen openen, draaide zich weer om en kwam terug gehuppeld, haar tas sprong vrolijk mee.
‘Wat een drama! Misschien doe je het wel goed in de schoolmusical, kom mee.’ Hannah werd weer meegesleurd, maar rukte zich dit keer los en liep gewoon mee. Naast Yann. Haar vriendin.
‘Waar gaan we heen?’ Ze liepen de school binnen.
‘De rest. Iedereen zou met zijn pieper naar de kelderkantine komen, die is toch afgesloten, komt niemand.’ Yann stapte vlug door, ‘We zullen de laatste wel zijn, jij bent moeilijk over te halen. Vroeger was ik net zo.’
‘Waarom heb je mij gekozen?’ vroeg Hannah terwijl ze achter Yann aan het binnenpleintje overliep.
‘Jullie soort valt meteen op. Of je kijkt naar de grond, of je kijkt bang om je heen. Geen vrienden. Outfit zorgvuldig samengesteld en opvallend onopvallend.’ Yann trok de deur aan de overkant van het plein open en sloeg rechtsaf, met Hannah een beetje beledigd achter haar aan.
‘Ik val niet op,’ zei ze zachtjes en geïrriteerd. Ze liepen een trap af, dit moest de kelder zijn. Opeens werd ze opgeschrokken uit haar gedachten door een applaus. In de hoek van een ruimte vol bouwmateriaal zat een klein groepje mensen op een paar kisten. Hannah zag leerlingen van ongeveer Yanns leeftijd, maar ook kinderen die net zo oud als zij moesten zijn. De ‘andere piepers’ waarschijnlijk.
‘Sorry, pittig type, gelooft niet alles,’ zei Yann in haar korte zinsopbouw die Hannah al eerder was opgevallen. Hannah staarde wat verlegen rond. Yann had ondertussen plaats genomen op een stapel paletten en gebaarde Hannah erbij te komen zitten, wat ze vlug deed.
‘Oké, we zijn compleet. Een paar piepers wilden niet maar die zijn al vervangen. Missie: deze zes onzekere leerlingen omtoveren tot wat wij ook zijn geworden: zichzelf.’, sprak de enige oudere jongen die bij het gezelschap aanwezig was.
‘Dankje Rik,’ zei een meisje met kort blond haar. ‘Laten we onszelf even snel voorstellen, ik ben Darna.’ Ze lachte even naar de verlegen jonge mensen om haar heen. Zij was ook cool, besloot Hannah, maar Yann was cooler.
‘Moi, c’est Lies’, zei een meisje in Japans ogende outfit. Naast haar zat een jongen die een gameboy omklemde alsof het de liefde van zijn leven was.
‘En ik ben Ann.’ Het meisje keek niet eens op van het boekje waar ze in aan het schrijven was terwijl ze het zei. Hannah gluurde even en zag iets in een minuscuul handschrift staan.
‘Yann.’ Het meisje wat Hannah had meegenomen maakte een peace-teken naar de rest van de groep.
‘En ik ben Yessy, welkom pie- eh, eersteklassers,’ zei een klein meisje met bruine krullen die ondanks haar lengte toch gevaarlijk oogde met de spikes die ze omhad. ‘We hebben nog ongeveer een kwartier tot de bel gaat. Ons doel is niet om jullie populair te maken als de huppels die hier rondlopen.’ Bij het woord ‘populair’ had het meisje wat naast Ann zat even heel blij gekeken, maar toen ze merkte dat het daar dus níét om ging keek ze ook gelijk alsof ze het daar helemaal mee eens was.
‘Maar om jullie tegelijkertijd ook nog eens aardig te laten blijven. We weten allemaal zelf hoe moeilijk het is om niet geliefd te zijn en misschien zelfs gepest te worden, daarom willen we jullie op deze nieuwe school ook een nieuwe start aanbieden.’
‘Maar ik hoor er gewoon niet bij dus pesten ze me, zo gaat dat. Dat kan niemand veranderen,’ zei een dikke jongen die naast rik zat pessimistisch.
‘Dat denk jij! Maar je hoort er wel degelijk bij. Misschien niet bij die pestkoppen, maar wie wil dat nou? Je hoort bij ons.’ De eersteklassers rondom Yessy keken steeds blijer. ‘Dit project loopt al jaren. Iedere eerste schooldag zoeken de oudste zes van onze groep een paar eersteklassers om ze het hele jaar te begeleiden. Als ze in de problemen zitten, komen we meteen te hulp door ons beveiligingssysteem en we hebben een paar handige trucs achter de hand om jullie geliefder te maken.’
‘Goh, dit begint op James Bond te lijken’, zei de jongen met de gameboy lacherig. Hannah wist niet of ze hem wel aardig vond, hij leek zichzelf nogal grappig te vinden.
‘Hey, we moeten zo naar de les, jij was het eerste uur bij de tandarts, hier is een briefje voor als je moeilijkheden krijgt’ Yann overhandigde haar een formeel ogend briefje waar een bijna perfecte kopie van haar moeders handtekening opstond.
‘Hoe…?’ stamelde Hannah verbaasd.
‘Don’t ask. Ik zei toch dat we goede spionnen hadden. En ik moet je nog wat vertellen, die gast van net zei het al, dit lijkt inderdaad op James Bond want je krijgt een opdracht. Ga dit uur naast iemand zitten die je nog niet kent en probeer een aardig gesprek te houden.’
‘Wat?’ Hannah schrok. Dat durfde ze écht niet, wat deed ze hier eigenlijk?
‘Praten? Kom op, dat kan iedereen!’ De jongen van de gameboy lachte haar nu echt uit. Hannah voelde de tranen alweer komen.
‘Relax, gewoon proberen. En hier,’ ze reikte Hannah een felroze armbandje aan. ‘Uitvinding van onze Rik, aan de binnenkant zit een walkie-talkie systeem voor noodgevallen. Het bandje is roze, dat betekent dat je bij mij hoort, iedereen heeft een kleur.’
Hannah pakte het verbaasd aan. ‘Dankjewel…’
‘En als er iets onverwachts gebeurd, als iemand die opeens blij op je af stormt en aardig doet, het hoort allemaal bij het plan. Gewoon aardig terugdoen, het komt allemaal goed.’ Yann bracht alles weer alsof zulke dingen dagelijks gebeurde. ‘En remember: S.P.I.P. blijft geheim, wat er ook gebeurt.’
‘Beloofd.’ Hannah stond op, net zoals de rest. De bel zou over een paar minuten gaan.
‘Groepsknuffel!’, riep Ann, die haar boekje had weggelegd, ineens. Hannah en de andere eerstejaars werden meegesleurd in een twaalf personen tellende knuffel. Ze lachte verlegen naar een meisje met blonde krulletjes tegenover haar, die teruglachte. Ze durfde wel.
‘Vanaf nu krijg je geen rekenen meer, maar wiskunde. Weet iemand wat het verschil is?’ Voor het bord stond een jonge docente, die al een paar minuten verwoed de poging deed haar leerlingen enthousiast te maken voor haar vak. Ze was daar ook al een paar minuten grandioos in aan het falen.
‘Gadverdamme, wat een lelijk wijf. En daar moeten wij les van krijgen? En, ik bedoel: je gaat toch geen ántwoord geven, dan is je reputatie meteen naar de maan’, fluisterde een meisje achter Hannah verveeld. Zelf zat ze naast het meisje met de blonde krullen en ergerde zich dood aan het populairtje achter haar wat alleen nog maar had kunnen zeuren die les. Veel zelfverzekerder dan ze zich voelde stak ze haar hand op, achter haar hoorde ze het meisje verbaasd naar adem snakken, vast omdat ze haar niet bestaande ‘reputatie’ ging verpesten.
‘Wiskunde is veel uitgebreider, daar is rekenen maar een klein onderdeel van, mevrouw,’ zei Hannah lichtelijk trillend.
‘Heel goed.’
‘Die pakken we!’ siste het populairtje achter Hannah, ze slikte. Maar meteen begon ze zichzelf ook gerust te stellen, ze had Yann toch? En wat kon er gebeuren?
Toen de bel ging pakte ze snel haar tas in en stond op. En nu? Het was pauze, maar waar moest ze heen? Ze keek vragend naar Tessa, het meisje waar ze naast had gezeten.
‘Misschien hebben de anderen iets bedacht,’ opeerde Tessa. Op dat moment vloog de deur van de klas open en Yann kwam binnenstormen. Hannah was bang dat ze in de spotlights zou komen te staan en probeerde zich te verstoppen achter Tessa’s rug, maar ze was al gezien.
‘Hannah! Tessa! Eindelijk zitten jullie ook op onze school. Erg hè? Maar de pauzes worden in ieder geval wel leuk met jullie erbij. Ik hoorde net de jongens op de gang over je praten Hannah, je hebt sjans,’ zei Yann met een mysterieuze glimlach en een vette knipoog die de hele klas opgevallen moest zijn. Opnieuw snakte het populairtje wat achter haar had gezeten naar adem, maar nu eerder van jaloezie. Hannah glimlachte.
En dat alles was nu bijna vier jaar geleden. Hannah lag op het strand te genieten van haar laatste restje zomervakantie Tevreden bedacht ze wat die jaren haar allemaal gebracht hadden. Eindelijk was ze echt een persoon. Niet perfect natuurlijk, maar dat accepteerde ze nu. Het was niet zomaar een stom ‘plan’. Het was, hoe cliché, het begin van de rest van haar leven. Ze had vrienden gevonden. En zelfrespect. En zichzelf. Die laatste twee moesten andersom, bedacht Hannah glimlachend.
‘Waar denk je aan?’, vroeg een warme stem vlak bij haar oor.
‘Jou,’ zei Hannah, ze kroop in de armen van de jongen die de vraag had gesteld. En het was waar. Sem, haar vriendje, was het belangrijkste onderdeel uit haar nieuwe leven. Ze waren al samen sinds de tweede. Hij had haar laten zien wat liefde was, de jongen met de gameboy…
Titel vind ik wel leuk en verder heb ik ook niet echt commentaar. Zeker plaatsen zou ik zeggen. Een keertje heb je Rik met een kleine letter getypt.