Online Verhalen

Beïnvloed
Heel voorzichtig, voetje voor voetje, bewandel ik de straten van mijn gedachten. Langzaam en voorzichtig, zodat ik de kuilen en gaten ontwijk.
Met geopende ogen loop ik de realiteit tegemoet: kleur, licht en warmte. Het stralen van alles wat tegemoet kom, vrolijkt me op. Totdat ik op een punt beland en niet meer weet welke afslag ik moet nemen, waarna ik de weg vraag aan één van de bevliegingen die voorbij vliegt.
De nog nawijzende vinger volgend, loop ik een donkere straat in. Een beklemd gevoel betreedt mijn lichaam, de angst laat mijn hart harder kloppen en mijn voeten grotere en snellere passen nemen.
Wanneer alle kleur, licht en warmte uit de omgeving is onttrokken, krijg ik het gevoel dat dit de verkeerde straat is die ik nu betreed. De straat is donker en een terugweg onvindbaar. Het enige wat me op de been houd is het oranje lampje dat al de hele reis voor me zweeft. Ik loop verder, terwijl ik me verbaas over de goede wegen die zich hier bevinden. Geen gaten en kuilen te bekennen, alleen een gladde weg, waarover ik steeds verder glijd. Ik word vrolijk, hopend dat ik me in een paradijs bevind, waar goede wegen zijn en ik geen kuilen en gaten hoef te ontwijken, maar waar alleen de duisternis nog verdreven moet worden. Mijn hoop gevestigd op dat ene lichtje, die mij als enige nog verder probeert te helpen. Dan schrik ik, het lichtje is gestopt. Ik zie alleen nog een muur die voor me staat. Geen paradijs, geen weg terug en geen weg verder.
Zelf probeerde ik de kuilen te ontwijken, maar door de bevlieging heb ik me een in kuil laten sturen. Er is geen uitweg te vinden, terwijl de duisternis me omringt, tegen de muur duwt, de lucht uit mijn longen perst en me verstikt.
Mijn gedachte is gestopt, mijn leven is klaar nu.

Ik heb me laten ophangen, ophangen door de bevlieging.

Judith

Wow, zo heftig. Ik weet even niet wat ik moet zeggen, maar heeft dit iets met jezelf te maken? Of iemand uit je nabije omgeving?
Het is heel mooi omschreven en verwoord, hoe zoiemand zich voelt. Geen uitweg meer, 1 lichtpuntje, wat ook langzaam verzwakt en het dan echt doen - zelfmoord plegen.

Ook met die kuilen en gaten in de wegen van haar gedachten, dat is ook erg mooi.

***Juud schreef: Ik loop verder, terwijl ik me verbaas over de goede wegen die zich hier bevinden. Geen gaten en kuilen te bekennen, alleen een gladde weg, waarover ik steeds verder glijd. Ik word vrolijk, hopend dat ik me in een paradijs bevind, waar goede wegen zijn en ik geen kuilen en gaten hoef te ontwijken, maar waar alleen de duisternis nog verdreven moet worden.

Zoiemand die zo depressief is en er een einde aan wil maken, kan geholpen worden. Net als jij zegt: alleen de duisternis moet verdreven worden, ze moet het goede weer gaan inzien.

Mijn complimenten voor dit korte maar zeker sterke verhaal!
Liefs,
Maartje.

HIER IS IE!

waarom plaats je al je verhalen 2x

Ik vind dit zó'n mooi verhaal, weet je ><
*heeft verder weinig te zeggen, dus houd ik mijn mond maar*

Woeps.
Ik had hem in word op een andere naam opgeslagen vandaar, niet over nagedacht eigenlijk (a)

Bedankt voor jullie lieve reacties, die andere mag trouwens gesloten worden!
Judith