Online Verhalen

Het was acht uur 's morgens, Mara stond in de keuken ontbijt te maken. Johan zat aan de tafel de krant te lezen. Het leek een normale ochtend zoals ieder andere, maar ze waren allebei erg stil.
Het was 14 juli, de dag dat, vijftig jaar geleden, hun enige dochter, Suzanne, was overleden. Mara was er nooit echt overheen gekomen. En of Johan dat was? Hij liet het in ieder geval niet merken.
Hij verbrak de stilte. "Er is weer weinig interessant nieuws." bromde hij. "In ieder geval niets wat je vrolijk maakt. Wat moeten wij ook met die regering? Waar moet dat heen in dit land?"
Zo bromde hij nog een tijdje door, Mara was het van hem wel gewend. Ze liet het maar zo, maar soms...
Ze zette de radio maar aan. Ze reageerde half op wat Johan zei, met een 'jaja' of 'hmhm'.
Toen, plotseling, kwam er op de radio een liedje voorbij. 'No other love' van Ronnie Hilton. Dit liedje had ze net zo plotseling gehoord, toen ze van Suzanne beviel.
Ze onderbrak Johan in een verhaal over belastingen. "Ssst, luister dan toch, Johan! Ons liedje! Weet je dat nog?" Ze hield de radio bij haar oor.
"Ach, Mara, houdt nu toch op met die sentimentele onzin. Ben je er dan nog niet overheen?" zei Johan verontwaardigd.
"Alsjeblieft, wees nou toch stil, ik wil er alleen maar even naar luisteren." zei Mara, en ze drukte de radio nog dichter tegen haar oor.
"Wees verstandig en zet het van je af! Kijk hier, weer een fabriek in brand gestoken door die linkse rebellen! Kon de politie dat dan niet voorkomen?" Hij praatte hard.
"Johan, alsjeblieft!" smeekte Mara.
Maar hij negeerde haar volkomen. "Mara, waar blijft mijn ontbijt?"
Mara slaakte een diepe zucht en zette de radio uit. Met een harde klap zette ze het dienblad op tafel.
"Snij het brood even in plakken, wil je." zei Johan haar woede negerend.
Mara pakte het broodmes en begon dikke plakken te snijden. "Waarom, Johan, waarom? Je weet dat dat liedje heel veel voor mij betekent. En ik wilde er alleen maar even naar luisteren! Dat was alles! Maar je liet me er niet naar luisteren, je liet me er gewoon niet naar luisteren!" zei Mara met huilerige stem.
"Mara, die plakken zijn toch veel te dik, zo kan ik ze niet eten!" zei Johan.
"Doe het dan zelf!" schreeuwde Mara, en stak het mes woest in zijn richting. Recht door zijn borst. Verschrikt trok ze het mes terug en liet het op tafel vallen.
Ze beefde, en staarde naar haar dode echtgenoot. Het bloed aan het mes liep over het tafelblad.
En.... wat ze ook probeerde te doen, het bloed ging er niet meer uit... en buurtbewoners vonden dat het begon te stinken in haar kelder.

Wow! Mooi gedaan! Heftig!
Misschien iets té plotseling?
Wel heel sterk geschreven, de man die zeikt over de linkse rebellen enzo, echt goed neergezet heel realistisch geschreven. Alleen het einde komt voor mij net iets te snel.
Misschien kan je nog een beschrijving tussen "doe het dan zelf" en "haar dode echtgenoot" proppen?
Het is echt innéens, namelijk : )
Ik weet niet zeker of dat gewoon "mij" is, maar ik denk dat het iets te snel is ^^
Voorderest goed gedaan Mooi geschreven.

Liefs!
Maria

Denk dat een flashback ook heel mooi zou staan, om in Rainbow haar gedachtengang mee te gaan. Omdat je iets beschrijft wat eerder gebeurd zou zijn, terwijl wij als lezers dat niet weten Dat maakt de acties en reacties duidelijker, waardoor je verhaal meer gaat leven

Ik sluit me bij Rainbow en Mirry aan. Als je bijoorbeeld een flashback erin stopt, gaat je verhaal meer leven, omdat de lezer zich beter in kan lezen. De laatste paar zinnen snap ik niet zo goed? Wat is er met de politie opgelost?
Mooi geschreven

Bedankt voor de tips iedereen! De volgende keer zal ik er op letten dat ik iets meer informatie geef.
En, wat denk je dat er met de politie te regelen valt, als een vrouw haar man vermoord heeft? (ookal heeft ze een goede reden)

Tja daar heb ik wel enkele ideeën over Maar uit jouw verhaal maak ik op dat ze gewoon nog vrij is en dat lijkt me een beetje onwaarschijnlijk?

Nou ja, ik weet ook niet precies hoe dat gaat. Er staat ook dat het een paar weken verder is, dus misschien zijn de rechtzaken enzo al voorbij...
Bovendien, het is maar een verhaal toch?

Ik heb genoeg detectives gezien om te weten dat je dan sowiezo de cel indraait ; )
En ookal is een verhaal een verhaal, het is pas een realistisch verhaal als het realistisch geschreven is, toch? : )

Artemiss schreef:Nou ja, ik weet ook niet precies hoe dat gaat. Er staat ook dat het een paar weken verder is, dus misschien zijn de rechtzaken enzo al voorbij...
Bovendien, het is maar een verhaal toch?

Waarschijnlijk moet de rechtszaak dan nog beginnen Maar goed, dat terzijde. Als je iets niet weet, kun je het altijd even aan iemand vragen of opgooglen oid

Ik blijf eigenwijs en ook zeggen dat het toch niet uitmaakt, dat is niet het belangrijkste is uit het verhaal. In dit geval.

... Nee maar het stoort bij het lezen Het haalt de sfeer weg, zegmaar. Ipv dat je denkt:
"OOH, wat erg! Er zit bloed op het tafelblad."
Denk je nu:
"Huh? Zo snel al? En waarom staat ze in de keuken terwijl ze in de cel moet zitten?"

Beter zo?

Artemiss schreef:Het was acht uur 's morgens, Mara stond in de keuken ontbijt te maken. Johan zat aan de tafel de krant te lezen. Het leek een normale ochtend zoals ieder andere, maar ze waren allebei erg stil.
Het was 14 juli, de dag dat, vijftig jaar geleden, hun enige dochter, Suzanne, was overleden. Mara was er nooit echt overheen gekomen. En of Johan dat was? Hij liet het in ieder geval niet merken.
Hij verbrak de stilte. "Er is weer weinig interessant nieuws." bromde hij. "In ieder geval niets wat je vrolijk maakt. Wat moeten wij ook met die regering? Waar moet dat heen in dit land?"
Zo bromde hij nog een tijdje door, Mara was het van hem wel gewend. Ze liet het maar zo, maar soms...
Ze zette de radio maar aan. Ze reageerde half op wat Johan zei, met een 'jaja' of 'hmhm'.
Toen, plotseling, kwam er op de radio een liedje voorbij. 'No other love' van Ronnie Hilton. Dit liedje had ze net zo plotseling gehoord, toen ze van Suzanne beviel.
Ze onderbrak Johan in een verhaal over belastingen. "Ssst, luister dan toch, Johan! Ons liedje! Weet je dat nog?" Ze hield de radio bij haar oor.
"Ach, Mara, houdt nu toch op met die sentimentele onzin. Ben je er dan nog niet overheen?" zei Johan verontwaardigd.
"Alsjeblieft, wees nou toch stil, ik wil er alleen maar even naar luisteren." zei Mara, en ze drukte de radio nog dichter tegen haar oor.
"Wees verstandig en zet het van je af! Kijk hier, weer een fabriek in brand gestoken door die linkse rebellen! Kon de politie dat dan niet voorkomen?" Hij praatte hard.
"Johan, alsjeblieft!" smeekte Mara.
Maar hij negeerde haar volkomen. "Mara, waar blijft mijn ontbijt?"
Mara slaakte een diepe zucht en zette de radio uit. Met een harde klap zette ze het dienblad op tafel.
"Snij het brood even in plakken, wil je." zei Johan haar woede negerend.
Mara pakte het broodmes en begon dikke plakken te snijden. "Waarom, Johan, waarom? Je weet dat dat liedje heel veel voor mij betekent. En ik wilde er alleen maar even naar luisteren! Dat was alles! Maar je liet me er niet naar luisteren, je liet me er gewoon niet naar luisteren!" zei Mara met huilerige stem.
"Mara, die plakken zijn toch veel te dik, zo kan ik ze niet eten!" zei Johan.
"Doe het dan zelf!" schreeuwde Mara, en stak het mes woest in zijn richting. Recht door zijn borst. Verschrikt trok ze het mes terug en liet het op tafel vallen.
Ze beefde, en staarde naar haar dode echtgenoot. Het bloed aan het mes liep over het tafelblad.
En wat ze ook probeerde te doen, het bloed ging er niet meer uit.

De buurtbewoners vonden dat het begon te stinken in haar kelder.

Zo is het beter, denk ik?
Maar het is idd een verbetering!

Idd een hele verbetering!

Ik vind het een mooi verhaal, ben het ook met de reacties van de andere eens, maar ik vind hem wel mooi. Schrijf je vaak?

Liefs Debora

Ach, afentoe schiet me eens iets leuks te binnen. En dan zet ik het neer hier.

oké gaaf!