Online Verhalen

Hij is wel een beetje vaag en zo, maar ik wou 'm toch posten =] Tips en zo zijn welkom, als ik foutjes heb gemaakt, meld het dan even ^^


Lichtgrijze ogen, door zwarte randen omringd, lieten de blik van het meisje langs de bomen glijden. In haar handen hield ze een prachtige, zwarte roos en over haar schouder hing een tas die ze ooit zelf had gemaakt voor al haar spulletjes. Het meisje haalde diep adem door haar neus en genoot van de geur van het bos. Ze liep langzaam verder en raakte van het pad, waardoor haar schoenen onder het zand en de bladeren kwamen te zitten.
Opnieuw haalde het meisje adem, om daarna op haar knieën te gaan zitten waarbij haar rok netjes om haar heen neer viel. Ze legde de roos voor zich neer en bleef er een tijdje naar staren.
Niemand had ooit geweten hoe zij zich van binnen voelde. Er waren natuurlijk mensen die wel dingen wisten, maar die het niet begrepen of er niks mee deden. Maar niemand wist echt hoe ze in elkaar zat. Het meisje met de zwarte kleren, het duistere uiterlijk en de lange haren. Het meisje wat altijd aardig was tegen iedereen die haar respecteerde, het meisje wat kon lachen en vrolijk kon zijn. Maar tegelijkertijd ook het meisje wat gekwetst kon worden, lang zo sterk niet was als ze zich voor deed en ook kon huilen. Het meisje wat iedere dag een stukje verder van binnen afbrak.
Wie zou het weten? Wie zou kunnen zien dat het meisje geen leven meer buiten zichzelf had? Dat de wereld waarin zij leefde enkel en alleen in haar hoofd bestond. Niemand liet ze er in toe en daar had ze zo haar redenen voor.
Ze voelde zich nooit alleen. Want in haar wereld bestond alles en iedereen waarvan ze wou dat ze bestonden. In haar eigen wereld hoefde ze niet te leven met de pijn. Want in haar eigen wereld was zij de baas, kon ze alles doen en laten wat ze zelf wou. Ze kon alles laten gebeuren zoals zij wou dat het gebeurde.
Het meisje deed haar ogen even dicht en probeerde nergens meer aan te denken. Het was altijd moeilijk om weer terug te keren naar de realiteit. De realiteit waar ieder woord, iedere ademhaling weer pijn deed.

Is het afgelopen?

Ik vind het niet slecht, zeker niet, maar het is een beetje.. beginloos en eindloos?
Sommige onderwerpen zijn sowieso al een beetje cliché (het zwarte meisje dat nergens bijhoort) maar je kan dat verdoezelen met een mooie verhaallijn, maar dit was gewoon een gedachtegang, zegmaar : )
Sorry, ik wil niet kwetsen, maar ik ben gewoon reëel ^^

Liefs!
Maria

Ik vind het een mooi stukje! Ik herken het wel. Gewoon fantaseren en mooie dingen bedenken, zijn wie je bent en je van niemand iets aantrekken. En dan weer terug naar de realiteit die een stuk minderleuk is dan je eigen wereldje. Ik herken me er wel in. Gewoon je eigen wereldje, waarin alles gebeurt zoals jij wil dat het gebeurt. En dan komt de werkelijkheid wel weer hard aan.
Paar opmerkingen.

Marieke schreef:Opnieuw haalde het meisje adem, om daarna op haar knieën te gaan zitten waarbij haar rok netjes om haar heen neer viel.

Neer kan je wel weglaten, volgens mij.

Marieke schreef:Ze voelde zich nooit alleen. Want in haar wereld bestond alles en iedereen waarvan ze wou dat ze bestonden. In haar eigen wereld hoefde ze niet te leven met de pijn. Want in haar eigen wereld was zij de baas, kon ze alles doen en laten wat ze zelf wou. Ze kon alles laten gebeuren zoals zij wou dat het gebeurde.

Ze voelde zich nooit alleen. Want in haar wereld bestond alles en iedereen waarvan ze wilde dat ze bestonden. In haar eigen wereld hoefde ze niet te leven met de pijn. Want in háár wereld was zíj de baas, kon ze alles doen en laten wat ze zelf wilde. Ze kon alles laten gebeuren zoals zij wilde dat het gebeurde.

Wou = wilde, dat klinkt mooier.
Als je 2x achter elkaar schrijft 'in haar eigen wereld' klinkt dat minder mooi, als hoe het er nu staat.

Marieke schreef:Het meisje wat iedere dag een stukje verder van binnen afbrak.

Dit heb je een paar keer, een meisje wat. Het moet zijn 'een meisje dat', als je zegt 'wat' klinkt het net alsof het meisje een ding is. Snap je wat ik bedoel, het meisje dat iedere dag een stukje verder van binnen afbrak.
Vind je zelf ook dat het mooier klinkt?
Voor de rest vind ik je verhaal mooi en herkenbaar.
Hoop dat je wat met mijn tips kan

Liefs,
Maartje

Ik vind het een mooi stukje. Ik denk dat veel mensen zich wel in die gedachte kunnen vinden, dat alles in je eigen wereld mooier en beter is. Verder ben ik het met Rainbow eens dat het een beetje begin -en eindloos is. Waarom breekt ze vanbinnen steeds verder af? Waarom heeft ze een zwarte roos mee?