Online Verhalen

Dag iedereen!
Omdat ik een beetje vast zit met manhattian mania (die ik nog wel af ga schrijven hoor ), ga ik even een nieuw verhaal posten. Ik heb het idee een tijdje geleden bedacht. Het wordt echt een mysterieus verhaal. Om even verwarring te verkomen, dit verhaal speelt zich af in de 19e eeuw, niet in tegenwoordige tijd.
En verder ga ik niks meer verklappen, jullie zullen het zelf ontdekken

Life is like the wind, you can’t catch it...

Het water van de sloot was donker van kleur. De grond drassig. Bethany voelde de modder tussen haar tenen kruipen en het warme water voelde als kousen die je aantrok op een koude dag. Voor haar zat hij. Een grote groene kikker. De hele middag was Bethany hem al aan het vangen met tot nu toe geen resultaat. Maar nu zat de kikker op nog geen meter afstand, klaar om gepakt te worden. Zijn grote ogen staarde onafgebroken naar haar, zijn wangen blaasden zich op en liepen dan weer leeg, heel rustig en kalm. Bethany staarde vastberaden terug. Ze deed voorzichtig een stap naar voren, stak haar handen uit, boog zich langzaam voorover…
‘Bethany ben je gek geworden!’ De kikker kwaakte en plonsde daarna het water in, teleurgesteld staarde Bethany hem na.
‘ Kom onmiddellijk uit die sloot,’ hoorde ze een vinnige stem roepen. Aan de rand van de omheining stond Catherine; Bethany’s zus, in een lange wapperde mantel over haar jurk. Ondanks de wind leek haar haar perfect te blijven zitten.
‘ Je wordt hartstikke smerig in die drek en dan moet je weer in bad. Ze klonk heel boos, maar haar stem was zacht en rustig. Catherine zou Catherine niet zijn als ze niet zo gewoonlijk keurig beleefd zou blijven. Ze was het toonbeeld van perfectie. Ze was zeventien. Ze had een goed figuur, mooi golvend blond haar en een egale blanke huid. Haar ogen waren hazelnoot bruin. Ze werd nooit vies of smerig en er zaten nooit kreukels in haar jurken. Ze at keurig met mes en vork en sprak met twee woorden. Ze was heel intelligent en je kon een goed gesprek met haar voeren over literatuur of politiek. Maar diep van binnen was ze een onzeker en klein meisje. Haar vele verdriet stopte ze weg. Niemand wist dat, behalve Bethany. Die wist het gewoon.
Bethany klom de oever op en liep naar de omheining, de modder liet een donker spoor achter. Catherine keek afkeurend naar haar zwarte voeten en snoof. ‘Als je slim bent was je, je voeten bij de pomp en trek je daarna gewoon weer je schoenen aan.’ En ga alsjeblieft daarna naar binnen en ga iets gewoons doen, zoals een boek lezen, sprak ze op bevelende toon. Bethany zei niets, ze keek Catherine uitdagend aan. Ze merkte dat haar zus zenuwachtig werd van haar blik. Bethany voelde haar handen jeuken, ze had een bloedhekel aan zus. Ze leek zo volmaakt, zo perfect. Maar eigenlijk was haar hele persoontje nep. Een leugen. Bethany walgde ervan. ‘ Wat ben je toch een ondankbaar kind, fluisterde Catherine bijna. Na alles wat je oom en tante voor je hebben gedaan. En toch doe je altijd weer iets om het te verpesten.’ Resoluut draaide ze zich om en benend liep ze terug naar het huis. Bethany liep terug naar de oever en zocht naar haar schoenen. Ze bond de veters aan elkaar en met haar schoenen in de hand klom ze over de omheining heen. Ze keek nog even hoopvol achterom, maar de kikker was nergens meer te bekennen.

het klinkt interesant

‘Bethany wat zitten er voor vlekken op je jurk?’ Tante Ann zat in de grote fauteuil in de hoek van de zitkamer een kussen te borduren. Ooit stond die fauteuil in de zitkamer in Bethany’s huis. Nu woonde ze al een paar maanden bij haar oom en tante, maar nog steeds voelde het niet als thuis. ‘Oh dat is slootwater tante,’ antwoordde Bethany glimlachend. ‘Slootwater, zei tante Ann.’ ‘Ja tante,’ zei Catherine. ‘De hond van de buren liep langs toen Bethany langs de sloot wandelde en spatte haar nat.’ Tante Ann trok haar wenkbrauw op. ‘Eigenlijk was ik een kikker aan het vangen in de sloot tante,’ zei Bethany met een onschuldige glimlach. ‘Ik had hem bijna te pakken toen hij wegsprong. Dat kwam door Catherine, die liet hem schrikken. Het arme beest,’ zuchtte ze. ‘Was het een grote kikker,’ vroeg nichtje Lucia. ‘Lucie ik wil dat je even naar boven gaat,’ blafte tante Ann. Lucia opende haar mond, maar Catherine trok haar snel de kamer uit. Nu waren alleen tante Ann en Bethany nog in de kamer. Tante Ann wenkte haar. Gehoorzaam ging ze voor haar tante staan. Tante Ann zei niets. Woorden doen geen pijn, zei ze altijd. Klappen wel. Na een paar ferme tikken op haar billen verliet Bethany de kamer. Catherine glimlachte zelfvoldaan toen haar zusje haar passeerde in de gang.

hmm vaaag!! maar ben nogsteeds benieuwd waar dit heen gaat

*wacht op meer*

mooooooi (:

bedankt voor jullie reacties! In het volgende stuk wordt alles al een beetje duidelijker;)


My memories about you are like a dark night without stars…

Bethany liep de grote tuin in. Ze versnelde haar pas. Ze zigzagde tussen de rozenperken en kastanjebomen. Ze wurmde zich tussen de coniferen door. Het gras van het weiland achter het huis stond tot aan haar knieën. Ze rende een eindje door het weiland en liet zichzelf vallen in een het zachte gras. Ze draaide snel op haar zij, haar billen deden erg zeer. Tante Ann had een harde rechtse. Ze tuurde naar de huis. Het stak hoog boven de coniferen uit. Het was een mooi, groot herenhuis. Het stond heel vrij en een eind van het dorp. Maar het had bij lange na niet de uitstraling van Bethany’s huis. Het huis van Bethany stond aan de andere kant van het dorp. Het was wel twintig minuten stevig doorlopen vanuit hier. Het huis was groot en statig en had iets sprookjesachtig. Er was een lange oprijlaan van grint. Er stond een mooie fontein voor en er was een bordes van marmer. Er waren veel kamers in het huis. Een grote keuken, waar Mevrouw Jones, de dienstmeid, altijd de lekkerste dingen maakte. De zitkamer waar heel ruim met een prachtige haard die altijd brandde. De trap in de hal was betoverend en als je er op liep, voelde je, je als een prinses. Bethany’s kamer lag aan de achterkant van het huis, met uitzicht op de weilanden en heuvels van Brodville . Bethany kon uren bij haar kamerraam zitten en dan keek ze in de oneindige verte.De heuvels leken iedere dag anders van kleur. Bethany had een heel groot zacht hemelbed en een kast vol mooie spulletjes. Maar de mooiste kamer van haar huis was toch wel de bibliotheek. In huize Comber hield iedereen van lezen. ‘s Avonds las moeder vaak een boek voor aan Catherine en Bethany.
Oh, moeder. Was ze er nog maar. Enkele maanden geleden was ze overleden, na een lang ziekbed. Bethany’s huis stond nu te koop. Ze hoopte dat niemand het zou kopen en als ze oud genoeg was, het zelf kon kopen. Samen met haar oudere zus Catherine woonde Bethany nu bij haar oom David, tante Ann en nichtje Lucia. Moeder was al heel lang ziek, maar op een dag ging het echt heel slecht. De volgende ochtend was ze dood. Hartstikke morsdood. Bethany was lang bij haar gebleven. Ze hield haar moeders hand vast, die was koud en hard. Catherine kwam niet. Die was bang. Bang voor de dood. De zwakkeling . Ze huilde veel om moeder, maar Bethany huilde nooit. Zelfs niet om moeder. Huilen was voor zwakkelingen, zei haar vader altijd. De begrafenis van moeder was heel mooi, met bloemen en muziek. Op het kerkhof kreeg moeder een mooi plaatsje. Bethany was nog nooit eerder op een begrafenis geweest. Toch had ze ook geen vader meer, maar bij zijn begrafenis kon ze niet aanwezig zijn. Ze kon zich niets herinneren van die tijd. Het was een grote zwarte vlek. Als ze naar haar vader vroeg aan haar oom of tante werd ze meteen afgesnauwd met de woorden, dat ze haar mond moest houden. Ze was pas zeven toen haar vader stierf, maar inmiddels al twaalf.

Aaaah, dat arme kind! Haar vader dood, haar moeder dood, een zus waar je tegenop moet kijken en waavan je denkt dat die perfect is (i know the feeling) ,een tante die je mishandelt als je kikkers gaat vangen! *heeft meelij*
mooi stukje, ben benieuwd of de titel 'waarover nooit gesproken werd' met haar vader te maken heeft of toch nog iets anders is!
Snel door (:

Opeens hoorde Bethany geritsel van gras, vlak achter haar. Ze veerde op en een pijnscheut schoot door haar rug. Vlak boven haar keken twee vriendelijke ogen haar aan. Charles Lopkins. Bethany’s oude buurjongen en beste vriend. Vanuit Bethany’s positie kon ze zijn gestroomlijnde lichaam en zijn gezicht met zijn hoge jukbeenderen en opvallende blauwe ogen haast niet zien. Miss Comber, hij maakte een buiging en stak zijn hand uit om Bethany overeind te helpen. Dank u, Mr. Lopkins, zei ze zuchtend, terwijl ze haar haren gladstreek. ‘Heb je weer iets stoms gedaan, Betty, zei hij terwijl hij naar haar van de pijn vertrokken gezicht keek. Zijn ogen twinkelde van opwinding. ‘Ik heb niets stoms gedaan Charles,’ snauwde Bethany hem vinnig toe. Het was uiterst bizar, voor een jongen van haast achttien met een meisje van twaalf om te gaan, maar Bethany en Charles kenden elkaar al zolang, dus ze een soort van broer en zus waren. Bovendien was Bethany niet echt een meisjes meisje, ze speelde het liefst buiten, in plaats van binnen te gaan zitten borduren, zoals Catherine. Dat was ook de reden dat Charles en Catherine elkaar niet konden luchten of zien. Catherine vond Charles gedrag ongepast en Charles vond Catherine een zelfingenomen poppetje. Bethany gaf Charles een vriendschappelijke duw, hij keek haar grijnzend aan.

‘Als ik jou was zou ik die kikker vannacht in Catherine’s bed leggen,’ zei Charles nadat Bethany hem het hele verhaal had vertelt. Ze liepen samen over het zandpad naar Charles’ huis. Bethany zuchtte. ‘Ach Charles, die flauwe grappen zijn voor kleine kinderen.’ Je bent anders wel een stuk kleiner dan mij,’ zei Charles en hij wreef met zijn handen door het haar van Bethany. ‘Charles,’ riep ze verontwaardigd naar hem. Gillend van pret renden ze de keuken van Charles’ huis binnen. Het rook er naar aardbeien. ‘Jongens, doe toch eens rustig,’ zei Mary the huishoudster van de familie Lopkins. Ze was een dikke, gezellige vrouw met een goede dosis humor. Ze bakte altijd de meest zalige taarten en wist voor ieder kwaaltje het juiste middeltje. Sommige mensen vonden haar een soort heks, maar Bethany en Charles waren dol op haar. ‘Excusus Mis Mary, wat maakt u daar,’ vroeg Bethany. ‘Aardbeienjam, miss Comber,’ zei Mary met een rood hoofd van de inspanning. Charles liep al door naar de zitkamer. De zitkamer van familie Lopkins straalde gratie en deftigheid uit. Aan alle wanden hingen schilderijen van voorouders. Toen ze klein waren hadden Charles en Bethany vaak zich verkleed als de mensen op de portretten, waarbij ze altijd werden betrapt door Mary, die hen boos wegstuurde, omdat ze niet mochten spotten met hun voorouders.
‘Charles, Miss Bethany,’ de moeder van Charles, begroette het tweetal met een warme glimlach. ‘Hoe gaat het met u, Miss Bethany, alles naar uw zin? Oh hemel, zeg me niet dat jullie het hele eind hebben gelopen vanuit Boxler’s huis, zei ze er geschokt achteraan. Charles moeder stelde altijd veel vragen, zonder op antwoord te wachten, een familiekwaal volgens Charles, want zijn grootmoeder en tantes deed dat ook altijd. ‘Ik sta erop dat u blijft eten, Miss Bethany.’ ‘Oh nee, Mrs. Lopkins mijn tante heeft het eten al deels gereed gemaakt, ik kan het niet maken niet op te komen dagen,’ zei ik glimlachend. ‘Goed, maar dan stuur ik u met het rijtuig naar huis, u gaat niet heel dat stuk in uw eentje terug lopen.’
‘Moeder, wij gaan even naar de stallen, als u het toestaat, zei Charles ongeduldig.’

‘Zou je niet wat aan je studie werken, Charles. Je prestaties moeten echt beter,’ mompelde Mrs. Lopkins. Charles’ gezicht kreeg dezelfde kleur als die van de aardbeien in de keuken. ‘Moeder, niet nu Bethany er is,’ siste hij opgelaten. Dat geeft niet, van mij zult u geen last hebben, zei Bethany beleefd. ‘Misschien steekt Miss Comber er ook nog wat van op, zei Mrs Lopkins liefdevol. ‘Oh moeder toch, waar zou dat nou voor nodig zijn, vrouwen hebben geen educatie nodig, alleen een goede echtgenoot,’ zei Charles. ‘Een vrouw van goede huize zou juist een degelijke studie moeten genieten en ik weet dat Miss Comber een uitzonderlijk slim meisje is.’
‘We gaan naar de zitkamer moeder, zei Charles vlug, om van zijn moeders gezeur af te zijn en hij trok Bethany mee naar de zitkamer
In de zitkamer namen ze samen plaats aan de lessenaar en Charles opende zuchtend zijn algebra boeken. Naast hem lag zijn schrijfblok, dat vol stond met strepen en kruisen en onder de inktvlekken zat. ‘Hemel, jij bent ook niet echt netjes,’ merkte Bethany op. Charles viste een mes uit zijn zak en begon zijn veer te slijpen. ‘Wat kan mij het ook schelen,’ bromde hij. Ik wil een taal studeren in het buitenland, daar heb ik geen vergelijkingen voor nodig.’ ‘Vinden je ouders dat goed,’ vroeg Bethany terwijl je vluchtig de sommen doorlas en het schrijfblok naar zich toe trok. ‘Ik heb het ze nog niet verteld, moeder zou het vreselijk vinden als ik naar het buitenland zou reizen, zei Charles. Het is gevaarlijk buiten de grenzen. Rovers, overvallers.’ Bethany keek hem spottend aan: ‘ je bent toch een volwassen man en als je het nu niet doet, komt het er nooit meer van. Jij, als man hebt in ieder geval de kans om het te doen.’ Gefrustreerd sloeg ze een bladzijde om. ‘Je moet toch eerlijk zijn tegenover je familie. Anders ben je lafaard, Charles.’
‘ Hoor dat nou,’ riep Charles. Hij smeet de boeken van tafel en zijn stoel viel om ver. Zijn gezicht was vertrokken van woede. ‘Als er één familie niet eerlijk is, is het de jouwe wel! Je weet niet eens hoe je eigen vader is overleden.’
‘Ik weet best hoe mijn vader is overleden,’ fluisterde Bethany. ‘Nee, je weet er niks van, het is een groot mysterie,’ schreeuwde Charles. Zijn geschreeuw galmde tegen de muren en het plafond. ‘Ik denk dat ik maar eens ga,’ zei Bethany kalm. ‘Als jij problemen hebt, moet je die niet op mij afschuiven, Charles.’Even leek hij niet meer te weten, wat hij moest zeggen. Hij leek nu niet meer op die sterke, knappe jongeman, maar op het kleine, zielige jongetje, die vroeger altijd huilde als hij verloor bij verstoppertje. ‘Oh ja, je vergelijkingen heb ik verbeterd, zei Bathany prompt, terwijl ze opstond. Charles staarde verbaasd naar zijn schrijfblok, waar keurig alle vergelijkingen met hun berekeningen en uitkomsten stonden. ‘En Charles, mijn vader is vermoord, maar dat wist jij denk ik ook al, wie niet tenslotte, de vraag is alleen door wie?’ En met die woorden beende Bethany het huis uit.

Being together with your family is a gift from God, but a punishment when your family is the devil itself...

Geslacht, leeftijd en status kon je bij de familie Boxler van de borden aflezen. Iedere avond beschikte de familie over negen aardappelen, vijf grote en vier kleine. Oom David kreeg twee grote aardappelen en een kleine, omdat hij de man was in huis en het hardst werkte. Dat laatste argument was volgens Bethany pure onzin, want op zondag werkte hij nooit en dan at hij nog meer dan normaal. Tante Ann at twee grote aardappelen. Dan volgde Catherine die één grote en één kleine aardappel kreeg. Dan bleven er dan uiteindelijk twee kleine aardappeltjes over voor Lucia en Bethany zelf. De iets grotere aardappel was natuurlijk voor Bethany, maar tante Ann schoof vaak stiekem de iets grotere naar Lucia, die pas acht was. Tenslotte bleef Lucia eigen kroost en was Bethany maar import. Vanavond aten ze bij de aardappelen, bloemkool en spek. Bethany had een hekel aan bloemkool, zelfs met veel zout en peper. ‘Bethany, gooi tot niet zoveel zout op je bloemkool,’ bromde oom David. Zout is duur de laatste tijd en het groeit me niet op m’n rug.’ Oom David had twee grote bezigheden onder het eten; praten over zichzelf en op Bethany vitten. Oom David was boekhouder, een dodelijk saai beroep, maar hij sprak er altijd over, alsof hij de meest avontuurlijke dingen beleefde. De familie Boxler was zeker niet een van de voornaamste families uit de streek. Tante Ann, mocht blij zijn als ze haar enige dochter Lucia een goed huwelijk kon sluiten. Tante Anns meisjesnaam was Wingley. Een middenklasse familie destijds. Tante Ann twee jaar jongere zus had echter een enorm goed huwelijk gesloten, namelijk met Comber. Een familie die nog ver weg van adel afstamde en voornaam waren in de streek. Bethany’s vader was professor in fysica geweest en dus een ontzettend slimme man. Hij stelde heel wat meer voor dan zijn zwager. Oom David vertelde net over een ingewikkelde situatie met de boekhouding van de familie Bellet, die hij in enkele minuten had opgelost, terwijl hij met zijn tanden de zwoerd van de speklap rukte. Hij leek wel een woeste jakhals die zijn prooi verslond dat Bethany en van de lach verslikte ze zich in haar bloemkool. ‘Tante Ann mag ik nog wat water,’ hikte ze proestend. ‘Je hebt al genoeg water gehad,’ snauwde oom David gepikeerd omdat zijn verhaal was onderbroken. ‘Ga maar,’ mompelde tante Ann. Bethany prevelde snel een dankgebedje voor het eten, waaronder de ranzige bloemkool, die ze god niet bepaald in dank afnam. Daarna vluchtte ze de eetkamer uit. ‘Ik snap niet dat je dat toestaat Anna,’ hoorde ze oom David tegen tante Ann mopperen. ‘Dat kind spoelt gewoon al haar eten weg!’
In de keuken vulde Bethany een beker met water. Langs de achterdeur liep ze naar buiten. Het goede weer van vanmiddag was verdwenen, het regende pijpenstelen. Het was overduidelijk april. Bethany plofte neer op de koude stoep onder het afdak. Het was aardedonker en ze kon maar een paar meter vooruit kijken. Langzaam dronk ze haar water op, slokje voor slokje. Opeens kreeg je een angstig gevoel over zich heen, alsof er iemand naar haar keek. Ze sprong overeind en balde haar vuisten. ‘Wie is daar,’ riep ze vastberaden, terwijl ze de angst in haar stem probeerde te onderdrukken. ‘Kom te voorschijn!’
Een drijfnatte Charles werd zichtbaar in het licht van de buitenlamp. ‘Charles, ik schrok me dood,’ zei Bethany happend naar adem. ‘Wat doe je hier?’ Charles veegde zijn natte haren uit zijn gezicht.
‘Ik kwam zeggen dat het me spijt van vanmiddag.’
‘ En daar kom je nu mee, het is al pikkedonker en het regent,’ zei Bethany verbaasd.
‘ Het rijtuig staat te wachten op me achter het weiland, dus ik ben zo weer thuis.’
Maar wat ik dus kwam zeggen, vervolgde hij. Mijn gedrag van vanmiddag was ongepast, het zijn mijn zaken niet. Even waren ze allebei stil. Excuses aanvaard, zei Bethany glimlachend. Opeens klonk er gestommel uit de keuken. De familie Boxler was klaar met dineren. ‘Snel wegwezen Charles,’ siste Bethany. ‘Als oom David je ziet doet hij je wat!’
Charles grijnsde. ‘Ik ben al weg.’ Hij drukte een vlugge kus op Bethany’s wang en rende terug de duisternis in en liet een blozend meisje van twaalf achter.

Heb het 2e stuk wat je gepost hebt na mijn reactienog niet gelezen, maar het 1ste wel! Echt mooi. Kan me goed inleven! Als ik terug ben zal ik het laatste ook lezen! (:

Ik heb het geheel in één keer gelezen. Wat mooi zeg
Fijn en vlot geschreven, het leest prima weg!

Ben benieuwd hoe het verder zal gaan.

Groetjes, Chaija!

Wat een spannend verhaal. Bethany's familie is zo onaardig tegen haar! Echt zielig voor haar... Mooi geschreven, leuk verhaal!

bedankt allemaal! hier is dan speciaal voor jullie een nieuw stukje

When do I know it is truth or not...

Catherine schoot overeind. Het was donker in haar kamer, maar het silhouet van een klein persoon tekende zich af in de deuropening.
‘Cath, ik heb een nachtmerrie gehad.’ De stem van Bethany trilde en ze stond als een geslagen hond in elkaar gedoken, maar dat kwam waarschijnlijk door de kou. Catherine schoof een eindje opzij en sloeg de sprei uitnodigend open. Bethany vleide haar koude lichaam tegen haar zus aan. Een tijd lang lagen ze zo stil tegen elkaar aan en luisterden gespannen naar elkaars ademhaling alsof een of hen ieder moment het lootje kon leggen door de ijzige kou die in de kamer hing.
‘Waar ging je nachtmerrie over,’fluisterde Catherine na een tijdje.
‘Ik droomde over vader,’fluisterde Bethany. ‘En over jou. Je gilde. Je gilde heel hard.’
Even leek het of Catherine stopte met ademen.
‘Waar was vader dan?’ vroeg ze. Haar stem was net zo koud als de kamer.
‘Nadat je gilde kwam hij uit de studeerkamer en liep naar buiten. Ik zat op de trap, maar hij zag me niet.’
Catherine zei niets.
‘Waarom gilde je?’ fluisterde Bethany.
‘Bethany, het was maar een droom,’ antwoordde Catherine nukkig. ‘En laat me nu weer slapen.’
‘Maar het leek zo echt Catherine, is het zo echt ook gegaan? Is hij nooit meer teruggekomen nadat hij naar buiten was gelopen?’ ratelde Bethany maar door.
‘Bethany!’ schreeuwde Catherine, terwijl ze haar zusje een duw gaf, waardoor ze bijna uit bed donderde.’ Stop met vragen stellen!’
Maar ik wil dat je iets over papa verteld, jammerde het kleine meisje terwijl ze haar grote zus met haar zieligste blik aankeek.
Beloof je, niets meer te vragen, als ik een leuk verhaal over papa vertel? Vroeg Catherine die er niet tegen kon als haar zusje ging jammeren.
Bethany knikte en ging tevreden liggen.
Daniel Comber was de knappe zoon van een rijke Engelse landheer. Iedereen hield van hem, hij was intelligent, muzikaal en bovendien heel humoristisch. Op de trouwdag van een nicht van Daniel ontmoette hij Marianne Wingley. Hij werd opslag verliefd op haar. Hij probeerde haar hart te veroveren en al snel lukte dat. Enkele maanden later vroeg Daniel aan Marianne’s vader om de hand van zijn dochter. Twee jaar na hun huwelijk kregen ze een prachtige dochter en vijf jaar later nog een. Het waren twee hele mooie meisjes, de oudste was zeer muzikaal en had een stem als een nachtegaal. Urenlang zong zij de mooiste liederen terwijl haar moeder haar begeleidde met de piano. De jongste dochter was ontzettend intelligent en op haar zesde discussieerde ze al met haar vader over belangrijke literatuurstukken. Maar op een goede dag kregen Daniel en Marianne ruzie. Na enkele dagen verliet Daniel op een onstuimige middag het huis.
Zienend, was Marianne toen haar man niet kwam opdagen bij het avondeten.
Verwonderd, was ze toen hij nog steeds niet terug was toen ze s’avonds de hond binnenhaalde. Ongerust, was ze toen hij rond middernacht nog niet terug was. Wachtend op zijn thuiskomst dommelde ze in, in de grote fauteuil in de zitkamer.
Gek, werd ze toen ze om drie uur s’nachts de kinderen uit bed trok omdat vader nog steeds niet thuis was. De huidhoudster Mevrouw Jones probeerde haar te kalmeren. Maar Marianne zocht tot in de vroege ochtend naar haar echtgenoot. Rond achten besloten ze de politie in te lichten. Daniel was een geliefd persoon in de buurt, dus werd er meteen actie ondernomen. En na enkele uren vonden ze hem aan de rand van de sloot achter het huis van zijn zwager en schoonzus.’
‘Ze hebben hem toch vermoord hè Cath?’ vroeg Bethany.
‘Bethany wat zei ik nou, stel geen vragen!,’ siste Catherine boos. ‘Schiet op mijn bed uit!’

Stel geen vragen, dat was het enige wat ze altijd zeiden. Maar Bethany wist meer dan ze dachten, soms luisterde ze stiekem aan de deur, terwijl ze dachten dat ze sliep. Ze spraken wel eens over vader, over zijn dood. Ze hadden hem vermoord, maar niemand wist door wie en hoe. Bethany wist er zelf niets meer van. Volgens Catherine was ze vlak nadat ze vader gevonden hadden, van de trap afgevallen en was ze twee weken lang niet meer wakker geworden. Daardoor was alles van voor die val, een groot zwart gat in Bethany’s geheugen. Alleen de dromen die ze soms had, vertelde haar over haar verleden. Ze trok de dekens dichter om zich heen, hopend dat ze vannacht niet nog zo’n droom zou hebben.

Hail Mary, full of grace
The Lord is with thee
Blessed art thou among women
and blessed
is the fruit of thy womb, Jesus
Holy Mary, mother of God
Pray for us sinners
Now and at the hour of our death…

‘Beth, ga zitten,’fluisterde Catherine in haar zusjes oor terwijl ze Bethany naar beneden trok. Bethany ging vlug op de harde houten kerkbank zitten. Haar tante draaide zich nijdig om.
‘Let een beetje op,’ siste ze verontwaardigt. Bethany knikte afwezig. De hele zondagochtendmis was als een waas aan haar voorbij gegaan. Terwijl de pastoor de kerkgangers uitnodigden tot de communie dacht Bethany aan afgelopen nacht. Ze had veel nagedacht die nacht en een belangrijke beslissing genomen. Als niemand haar iets wilde vertellen over haar vader, dan ging ze zelf op onderzoek uit. Haar eerste stap was het opvullen van die zwarte vlek in haar geheugen over de dood van haar vader. Na de mis zou ze om te beginnen een praatje maken met de pastoor. Hij had haar vader goed gekend.
‘Treuzel niet zo, Bethany,’ blafte Tante Ann tegen haar nichtje. ‘Ik heb nog bergen wasgoed, waar je je mee moet helpen.’
Gelaten mompelde Bethany dat ze nog even wou gaan biechten. Oom David stemde toe terwijl tante Ann nijdig in zichzelf mompelde dat als Bethany ging biechten ze over drie jaar nog niet klaar was. De kerk stroomde snel leeg, iedereen wilde genieten van de mooie zonnige dag. Bethany nam plaats in de voorste bank en begon enkele schietgebedjes te fluisteren. De pastoor ruimde het altaar af zonder enige blijk van haast. Na een tijd schoof hij naast Bethany op de bank.
‘Moet je niet naar huis met je familie?’
Bethany schudde haar hoofd.
‘Wilde je me iets vragen, Bethany kind?’
‘ Ja vader Bethview,’ en Bethany haalde diep adem. ‘ Ik zou u iets willen vragen over mijn vader.’
‘ Ah, Daniel,’ fluisterde Vader Bethview. Hij stond op en liep naar het zijportaal. Bethany volgde hem geruisloos, ook al had hij er niet om gevraagd. Hij opende de zijdeur, de zon prikten in hun ogen. Samen liepen ze over het grint richting de begraafplaats. Ze stopte bij een zwarte steen op het opschrift. Rust in Peace, Daniel James Comber and Marianne Lilith Wingley.
Bethany kreeg een brok in haar keel, ze was hier niet meer geweest sinds de begrafenis van haar moeder enkele maanden terug. Desondanks lag het graf er verzorgd bij.
‘Je zuster is hier regelmatig,’ zei vader Bethview alsof hij Bethany’s gedachtes kon lezen. ‘Ze huilt veel en praat in zichzelf. Ze lijkt soms heel boos.’
‘ Ik wist niet dat Catherine hier kwam,’ fluisterde Bethany opgelaten.
‘Je ouders waren goede mensen, Bethany,’ zei vader Bethview.
‘ Maar hij had ook slechte eigenschappen, zoals ieder mens waarschijnlijk. Zijn dood is een raadsel en zeer tragisch. En dat is geloof ik waar je voor kwam, is het niet?’
Bethany knikte en keek de pastoor aan. ‘ Ik wil gewoon weten wat er is gebeurd.’
Vader Bethview knikte begrijpend en legde een hand op haar schouder: ‘Daar heb je zeker recht op, maar hoe kan ik je helpen, kind,’ zei hij.
‘ U kende mijn vader goed.’
‘ Ach, wat is goed,’ zuchtte vader Bethview. ‘We waren goede vrienden in onze jeugd, toen we nog onwetend en ongeschonden waren. Je vader was een sterke persoonlijkheid en hield niet van zwakkelingen. Hij was vastberaden en koppig. Zwaar intelligent en betweterig. Hij had humor maar was ook een liefhebber van sarcasme. Je lijkt ontzettend veel op hem, mijn kind.’ Vader Bethview glimlachte.
Even waren ze allebei stil en staarde naar de graven van Daniel en Marianne.
‘ Maar kunt u me dan niets vertellen over zijn dood, heeft u niets dat me kan helpen?, vroeg Bethany uiteindelijk wanhopig.
‘ Misschien, zou je morgen langs kunnen komen in mijn huis. Dan laat ik je wat zien,’ zei Vader Bethview.
‘Morgen is het maandag, dan kan ik niet,’ zei Bethany.
‘Dinsdag is ook goed,’ zei vader Bethview. Hij glimlachte nog eens en liep terug naar de kerk.

Mooi weer, ben benieuwd!

Groetjes, Chaija

p.s. lootjes.. is dat niet met een d?