Online Verhalen

Errug lelijk, maar wilde hem toch plaatsen om er iets persoonlijks aan toe te voegen!

~~~

Dit verhaal gaat, ja ja, over Amir. Ik denk dat ik, erg tragisch, een obsessie heb. Het gaat deels over mijzelf (Suzanne is mijn tweede naam ) maar de rest schrijf en fantaseer ik er gewoon bij. I hope you’ll enjoy!

–

Suzanne, vijftien jaar, is hopeloos verliefd op een jongen van TV. Hij doet mee in het programma; Op Zoek Naar Joseph. Een programma waarin ze zoeken naar een nieuwe musicalster voor de rol; Joseph voor de musical; Joseph. Zondagavond op Nederland 1 word er gestreden voor die felbegeerde hoofdrol. En trouw zit Suzanne elke zondagavond voor de TV te kijken.

1.

Het is toch ook gewoon een beetje triest? Ben ik vijftien jaar, zit ik kwijlend voor de TV te kijken naar een leuke jongen die onbereikbaar is. Hij is de jongste van de deelnemers – achttien jaar – en hij is goddelijk. Hij kan zo mooi zingen, en dat lieve hoofdje van hem dan! De presentator kondigt aan dat hij gaat zingen, en ik ga er goed voor zitten terwijl ik het geluid harder zet.
‘Suzanne, kan hij wat zachter? Je broertje ligt boven te slapen en…’
‘Stil!’ sis ik naar mijn vader. Die trekt verontwaardigt een wenkbrauw omhoog en gaat verder met online schaken op zijn laptop. Amirs' hemelse stem galmt door de studio, hij doet het liedje Ik vroeg te veel uit de musical Joe. Ik kijk naar zijn gespierde armen, die uit het mouwloze shirtje komen en zie hoe hij hart en ziel legt in zijn zang. Het is prachtig!
‘Hoor dat dan, pap! Dat is toch gewoon té mooi?’
‘Ja,’ gromt hij en hij werpt even een blik op de TV waarna hij weer aandachtig naar het spel op zijn computer gaat. ‘Het zou ook mooi zijn als je hem wat zachter zette.’
Als zijn nummer onder in beeld komt stuur ik drie sms’jes.
‘Ja, mensen,’ zegt de presentator van het programma, Frits Sissing. ‘Als jij wil dat Amir Joseph word stem dan Amir naar 2222 of bel 0909 3114. En dan is het nu weer tijd voor onze volgende kandidaat, Mathijs.’
Zuchtend kijk ik naar het volgende nummer, ook niet slecht maar het kan lang niet tippen aan Amir! Als het is afgelopen ren ik naar boven en zet mijn computer aan. Ik zoek filmpjes op van Amir, op youtube, en luister naar zijn mooie gezang en kijk naar zijn lieve hoofd. Bij één filmpje moesten de jongens een lendendoek dragen, omdat ze de helft van de musical in die lendendoek zullen moeten lopen, op de computer zijn halfontblote lichamen zichtbaar. Met die lendendoek aan moeten ze voor de jury hét lied, colourcoat, zingen. Amir doet het meesterlijk, en die blokjesbuik – gewoonweg heerlijk! Ik ga door met filmpjes zoeken en zet zelfs een liedje van hem op mijn hyves. Als een uur later de het vervolg, de uitslag, is ren ik weer naar beneden maar volgens mijn vader stamp ik te hard op de trap.
‘Suzanne, wil je daar nou eens mee ophouden! Hou eens wat rekening met je broertje.’
‘Die slaapt toch overal doorheen. Shit, het is al begonnen, stil pap!’
‘Nou ja, zeg. Ik woon hier ook, ik betaal de TV en ik moet de hele avond mijn mond houden in mijn eigen woonkamer?’ zegt hij gepikeerd.
‘Stil nou!’ snauw ik terwijl ik het geluid weer harder zet.
‘En om je geheugen even wat op te frissen zijn hier nog een keer alle optredens van onze Josephs.’
Eén voor één komen de prestaties van de jongens nog een keer voorbij, Amir was verreweg de beste. Ik kan het niet laten en stuur snel nog een sms’je.
‘Amir, Willem Nijholt vond jou te jong om een Joseph te zijn en denkt dat je te weinig levenservaring hebt om een rol zoals Joseph neer te zetten. Hoe denkt Nederland daarover?’ de stilte en spanning in de studio is om te snijden. ‘Nederland vind van niet, je bent dóór!’ Ik gil het uit. Zijn ogen stralen en hij steek zijn vuist in de lucht.
‘Suzanne, ophouden te schreeuwen! Straks word Tom nog wakker!’ Ik trek me niks van mijn vaders gezeur aan en ren gillend een rondje om de tafel. Twintig minuten later is bekend dat Remko naar huis mag, niet heel erg boeiend. Hij was wel goed, maar geen Joseph voor mij.
‘Pap, zullen we als deze musical gaat draaien erheen? Please?’
‘Dat wil jij alleen maar omdat Amir misschien Joseph word. Maar wat als het bijvoorbeeld een van de andere jongens word, wil je er dan ook heen?’
‘Jawel. Nou, niet per sé, maar… nee, eigenlijk niet.’
‘Geniet maar lekker van hem op TV meid, maar ik ga geen zestig euro betalen om naar een verhaal te kijken dat al minstens zoveel keer op TV is geweest en als verhaal is rondverteld. Ik interesseer me niet eens in die legendes.’
Beledigd zet ik de TV uit en ren naar boven om mijn pyjama aan te trekken en te gaan slapen. Dan ga ik wel met een vriendin naar Amir toe.

haha geweldig

Ik volg het programma ook, ik vind dat er veel goede tussen zitten, bij Evita was ik meteen voor Brigitte, maar nu vind ik het moeilijk. Willem vind ik wel supervet, posezzz!! (of hoe je het ook schrijft ) En ik heb al kaartjes voor in het theater!
Je zult trouwens wel balen na gisteravond, maar volgens mij gaan we nog veel van Amir horen! Hij is echt leuk

Yeah, ik heb een medestander! supervet programma, he? En ik weet ook niet hoe je het schrijft maar hoe willem dat uitspreekt Poséeez, echt machtig! En indd. gaan we nog veel van Amir horen, als hij op zijn 18e al zoiets kan en zover komt, hoe zien we hem dan over een paar jaar? En ik baal echt zóooo erg, dat hij eruit is. Ik was echt voor hem. (: en jij kaartjes voor het theater! *kijkt HEEL erg jaloers*

-

2.

‘Dag schoonheid,’ zegt Thomas. Mijn voormalige vriendje, of iets wat erop lijkt ofzo. Twee weken geleden hebben we gezoend, en sindsdien denkt hij dat we gaan trouwen ofzo. Hij wil constant bij me zijn en sms’t me voordurig. Op zich schattig, maar ook dodelijk irritant. Vooral omdat ik hem láng niet zo leuk vind als hij mij. Hij legt zijn armen om mijn middel en wil me een kus geven. Ik draai mijn hoofd weg.
‘Wat is er schatje?’
‘Niks. Ik wil alleen niet zo in het openbaar in de gang van school elkaar af gaan lopen lebberen als iedereen het kan zien.’
‘Dat zou je niks uit mogen maken, zolang wij elkaar maar hebben.’ Chagrijnig kijk ik hem aan, schud mijn haren naar achter en loop weg. Begrijpt hij het dan niet? Begrijpt hij niet dat ik het gewoon ongepast vind in het openbaar elkaar op te gaan lopen eten? Begrijpt hij niet dat zoenen met hem helemaal niet zo lekker is? En begrijpt hij niet dat Amir tien keer leuker is dan hij?
Hoofdschuddend loop ik weg, want ik weet waarom ik niet hem wil zoenen en dat heeft niks met hemzelf te maken, maar alles met Amir. Waarom is die jongen zo leuk? En schattig? En waarom lacht hij zo lief?
‘Hé lekker ding,’ begroet Tamara me. ‘Alles kids?’
‘Ja, voor zover het kan.’ We lopen de trap op en ze kijkt me met een scheef hoofd aan. ‘Vraag maar niks.’
‘Je gaat me toch niet vertellen dat je nog steeds met die Amir in je kop rondloopt hè?’
Schuldbewust kijk ik een andere kant op en zeg niks. ‘O mijn god, waarom ben je zo kansloos bezig? Amir woont aan de andere kant van Nederland en je kent hem van TV, meid! Zet je over hem heen en focus je op dingen die je wel kan áánraken.’
‘Je bedoelt Thomas?’
‘Weet je hoe leuk híj is?’ dromerig staart ze voor zich uit, waardoor ze bijna een brugklasser omver loopt omdat die zo klein is. Tegenwoordig lijken ze ook alleen nog maar kleiner te worden.
‘O sorry!’ roept Tamara over haar schouder.
‘Je mag hem hebben.’
‘Wie, die brugger?’
‘Ha ha, nee gekkie! Thomas natuurlijk. Hij is opdringerig en irritant en denkt dat we met elkaar getrouwd zijn ofzo. Ik vind het echt niet leuk meer, als hij aan me zit of me probeert te zoenen of me tien sms’jes op een dag stuurt waarin alleen maar dezelfde zoete troep staat.’
‘Thomas? Weet je hoe knap die jongen is! Hoe kan je dat nou niet leuk vinden? Hoe kan je hém nou niet leuk vinden?’
‘Vergeleken met Amir is het een broekie. Amir is al volwassen, en hij is zo goddelijk mooi en knap.’
Tamara rolt met haar ogen en duwt mij het lokaal in, wat ik bijna voorbijgelopen was met mijn eeuwige gedachten aan Amir. Is het nog wel gezond? Ik ken die hele jongen niet en ik lijk wel verliefd!
Thomas gaat voor ons zitten en kijk mij aan wanneer hij ernstig zegt: ‘Suus, waarom was je zonet ineens zo snel weg? Heb ik iets verkeerd gedaan of gezegd?’
Ik schiet in de lach door zijn serieuze blik, maar hou daar abrupt mee op als ik zie dat hij het meent. Beschaamd leg ik een hand over mijn mond. ‘O, sorry.’
Hij lift een wenkbrauw fronsend omhoog en draait zich dan beledigd om.
‘Waarom doe je zo zielig?’ fluistert Tamara. ‘Hij vraagt hartstikke lief dat hij vraagt of hij iets verkeerd heeft gedaan en dan ga jij hem uit zitten lachen.’
‘Ach, kind hij gaat er heus niet dood van. En neem die jongen binnenkort alsjeblieft op zijn bek.’ Dan besef ik me opeens dat ik het wel een beetje hard zei.
Tamara kleurt rood tot in haar nek en gaat recht zitten. ‘Trut! Volgens mij hoorde hij het.’
‘Boeiend.’ Ik haal mijn schouders omhoog en mevrouw Akkermans begint te praten over de tweede wereldoorlog. Weer een hele schoolweek doorstaan en dan over zes dagen pas Amir weer zien.

3.

‘Ik heb het!’ roep ik ineens. Geïrriteerd kijk meneer van der Kamp op van zijn computer voor in het lokaal. Tientallen ogen uit de klas kijken mij aan.
‘Wát heb je, mevrouw Noorman?’ vraagt de leraar terwijl hij even gniffelt. Het was doodstil in de klas en iedereen was aan het schrijven, en dan roep ik ineens met mijn stomme kop door de hele klas dat ik ‘het heb’.
‘O, niks, sorry.’ Ik voel mijn kop rood worden en vanuit de andere kant van het lokaal zie ik Thomas vragend kijken. Ik concentreer me weer op het werk als Tamara mij een briefje toeschuift met een vraagteken erop. Mysterieus lift ik mijn wenkbrauwen omhoog, ik heb geen zin in nog meer gezeik dus geef het briefje zonder er iets op geschreven te hebben terug.
Als de bel gaat vraagt Tamara meteen waarom ik dat riep.
‘Wat had jij nou ineens voor spastische aanval?’ vraagt ze terwijl ze het uit me probeert te trekken. ‘Zeg alsjeblieft dat het niet iets met Amir te maken heeft.’
‘Sorry, Tam. Wel dus. Ik ga hem opzoeken op hyves en hem als vriend toevoegen en hem een bericht sturen!’
Tamara kijkt me niet-begrijpend aan terwijl ze haar laatste boek in haar tas stopt. ‘Is het niet geniaal?’ roep ik. Trots kijk ik van haar naar Thomas die eraan komt en weer terug.
Ik heb vanochtend een kwetsende opmerking over hem gemaakt en hij komt gewoon direct weer naar me terug. Net een trouwe schoothond.
‘Dat is niet geniaal. Weet je hoeveel meisjes in Nederland dat doen, jij maakt heus geen verschil, hoor.’
‘O…’ daar heeft ze een punt en mijn goede bui van zonet daalt weer. Vooral als Thomas tegen me aan begint te praten over de bioscoop.
‘Liefje, heb je zin om vanavond een filmpje te pakken? We zien elkaar alleen maar op school. Ik wil je ook gewoon even voor mezelf in het donker.’
‘Vanavond? Dan kan ik niet, ik heb morgen een toets wiskunde en ik moet nog even flink leren en stampen enzo. Misschien wil Tamara wel?’ stel ik voor. Tamara en ik hebben niet alle lessen met elkaar, want zij heeft een aantal vakken (waaronder wiskunde) laten vallen, die ik heb gehouden en andersom. We hebben maar een paar vakken samen.
‘O, eh…’ hoor ik Tamara stotteren. Thomas kijkt mij een beetje raar aan. Hij vraagt zich vast af of ik hen aan het koppelen ben, eh – ja. Hint hint...
‘Nou Tam, kan je vanavond?’
‘Jawel, maar eh… volgens mij wil hij met jóu naar de bioscoop.’ Ik pak Thomas’ hand beet. Dit moet nú rechtgezet worden, ik kan dit niet langer aan, die zielige hondenogen van Thomas, op wie ik nooit verliefd ben geweest en op z’n minst een heel erg klein beetje leuk heb gevonden. Maar dat is inmiddels ook wel helemaal weg!
‘Lieve Thomas. Wij zijn gewoon vrienden, oké? Wij hebben gezoend, een tijdje geleden, maar dat betekent niet dat wij iets met elkaar hebben. Gewoon vrienden, goed?’
Verward kijkt hij me aan, en even heb ik medelijden met hem als ik de blik in zijn ogen zie. Hij herstelt zich snel en zegt: ‘Ach, ik was gewoon wat aan het rotzooien, ik heb nooit gedácht dat ik je leuk vond. Ofzo.’ Voegt hij eraan toe.
Ik weet dat hij dat liegt. ‘Mooizo,’ zeg ik gauw. ‘Nou, Tam, kan je vanavond?’
‘Ja maar ik zei net-’
‘Mooi, dat is dan geregeld. Jullie nemen de kwart voor tien film.’ Ik pak Tamara’s hand en sleur haar mee het lokaal uit voordat ze iets kan cancelen. ‘Heb ik dat niet even mooi voor jou gefixt? Wat zeg je dan tegen je lieve vriendinnetje.’
‘Ja,’ zegt ze moedeloos. ‘Als hij nu nog niet doorheeft dat ik hem superleuk vind dan weet ik het ook niet meer. En hij is verliefd op jóu niet op mij. Je word bedankt, zit ik vanavond me hartstikke ongemakkelijk te voelen omdat jij van hem afwilde.’
‘Niks ongemakkelijk, jij gaat hem inpakken. Niet piekeren, vanavond gewoon gaan. En eerst moet hij over mij heen komen, maar daar ga jij hem bij helpen, of niet soms?’
Gelukkig kan ze weer lachen.

Ik zit voor de computer met op het beeldscherm Amirs’ hyves. Jammer genoeg is die niet te zien voor iedereen, maar hoogstwaarschijnlijk voor alleen vrienden. Ik klik ‘stuur bericht’ aan en begin te typen.

Onderwerp: Kansloos.
Ik ben heel erg kansloos en wanhopig. Jouw stem, wauw. Jouw performances, wauw. Jij bent gewoon Joseph. Dat wilde ik even kwijt.
Succes zondag.
Groetjes, Suzanne.

Ik druk op de verzendknop en sla mezelf tegen mijn hoofd aan. Straks leest hij in zijn inbox ineens een bericht met als onderwerp; kansloos. Dat is toch triest? Zet het van je af, zeg ik tegen mezelf. Ga door met je leven, grap ik erachteraan. Nog een keer lees ik het bericht over en dan schiet ik in de lach van mijn kansloze actie. Zoals Tamara al zei; hij krijgt tig van dit soort berichtjes, en die verwijdert hij allemaal meteen weer. Hij heeft het daar echt te druk voor om die te gaan lezen.
Ik concentreer me weer op wiskunde als ik een hyves deuntje hoor. Ik zie dat ik een bericht van Amir heb gekregen en spontaan stijgt het naar mijn hoofd. Ik word helemaal warm en klik het icoontje aan.

Onderwerp: Re; kansloos.
Haha, grappig onderwerp had jij. Ik lees en beantwoord niet alle berichten maar toen ik jouw titel zag dacht ik toch even die moet ik lezen. En kon het niet laten hem te beantwoorden. Ik lachte me rot toen ik jouw bericht las. Leuk om te horen dat je zo in mij gelooft.
Hoop dat je zondag weer kijkt.
Groetjes terug, van één van de Josephs Amir!

Ik wapper met mijn handen voor mijn gezicht en besef me pas later hoe dom dit eruit zal zien, maar het kan me niet schelen. Amir heeft mij gewoon een bericht gestuurd!
Ik moet kaartjes krijgen voor een van de liveshows.

Heey,

Cool verhaal!!
Leuk hè, lekker fantaseren over je idool!! Ik snap het wel hoor, maar kan me ook voorstellen dat het af en toe heel vervelend kan zijn..,

ik had het werkelijk waar nog nooit bekeken, het programma, maar ben nu net toch maar even naar de site gegaan,, ik snap je

Haha, ik ben wel heel benieuwt welke stukken echt en welke stukken niet echt gebeurt zijn

En eh,, ik hoop dat je snel verder schrijft

Bedankt voor je reactie, Carientjuh! Het is niet veel, maar het zegt genoeg volgens mij!
Debora, jaa hij is cuteee he? (: Maar jammer genoeg is hij afgelopen zondag eruitgestemd! Maar dat komt natuurlijk niet in mijn verhaal voor, dan gaat hij gewoon door.
Nieuw stukje; ik vind hem zelf wat minder maarja hier is ie;

-

4.

Ik heb net gebeld en twee kaartjes voor volgende week zondag de liveshow gekocht. Tamara gaat mooi met mij mee, dat is ze me wel verschuldigd na mijn koppelingsactie met Thomas. Ik hoorde dat de kaartjes bijna uitverkocht waren, dus ik had net op tijd gekocht. Ze worden via de post naar mij toegestuurd als ik geld naar de rekening heb overgemaakt.
Volgende week ga ik naar Amir.

En die zondagmiddag zitten Tamara en ik dus in de trein naar Hilversum waar de studio’s zijn. Vannacht slapen we bij Tamara, wiens ouders een week op vakantie zijn, en morgen skippen we een dagje school. Het is nu half vijf en we zullen over een uurtje op het station in Hilversum zijn, en dan moeten we nog een stuk met de bus. Ik kijk naar de bomen die voorbijschieten en de donkergrijze luchten, waaruit elk moment bakken met water uit zal kunnen vallen.
‘Ik ga vanavond gewoon Amir zien.’ Dromerig staar ik uit het raampje.
Ik kan het bijna niet geloven, maar het is waar. Degene van wie ik allemaal filmpjes naar mijn mobiel gedownload heb waarop hij zingt of praat en, en van wie ik liedjes gedownload heb en van wie er honderden foto’s op mijn mobiel staan – ik ga hem gewoon zien.
‘Schatje, onthoud wel dat je hem van een afstand ziet en niet bij hem in de buurt komt.’
‘Daar gaat het niet om. Het gaat erom dat ik in dezelfde ruimte ben als hij is, dat ik dezelfde lucht inadem als hij en dat ik hem kan zien met het idee dát ik hem kan aanraken. Uiteindelijk niet, maar ook weer wel, snap je?’
‘Ja, vast wel.’ Ik stop mijn oortjes van mijn mobiel in mijn oren en kijk naar de filmpjes met telkens hetzelfde hoofd; dat van Amir. Waarom is hij nou zo leuk?
Om half zes komen we in Hilversum aan. We nemen de bus naar de stad en eten daar wat bij de McDonald’s, eten een ijsje bij de MIN12 en gaan dan op de bus naar de studio. Het is net half acht geweest, dus we moeten iets minder dan een half uur wachten aangezien de show om twintig over acht begint. Maar dat vinden we niet erg. De mensen stromen langzaamaan allemaal naar binnen en de zaal word steeds voller. Het duurt nu niet lang meer.
Frits Sissing, de presentator, kondigt aan dat de show na de Ster begint. Nog een paar minuten en dan komen de jongens het podium op.
‘O, ik kan hier niet tegen! Straks zie ik gewoon Amir, hij is zo leuk…’ ik ratel maar door en heb even later zelf niet eens meer door dat ik alleen maar hetzelfde zeg.
‘Ja mensen, daar zijn we weer,' spreekt hij voor de camera voor de mensen thuis. 'Vanavond gaat de zoektocht verder, in opzoek naar Joseph. U zit allemaal op ze te wachten, en híer zijn ze!’ hij doet een handbeweging naar achteren en rent dan zelf het podium af. Ik zie zes Josephs het podium opkomen in allemaal een gekleurd pak. Het zijn er in totaal nog zeven, ik kijk zoekend naar het stelletje dansende jongens maar zie Amir niet! De Josephs staan wat te dansen in het midden, en dan komt Amir aangerend! Daar is hij gewoon. Amir.
Hij was vast verlaat door iets en de andere Josephs moesten het publiek bezig houden, maar nu zijn ze bezig met het openingslied. De zaal gaat uit zijn dak. Om de beurt zingt iedere Joseph een zinnetje, als de een zingt schreeuwt de zaal harder dan als de ander zingt. Ik zie Amir naar voren komen en hij zet in. Als een wilde begin ik te gillen, en als mensen me aan kijken kan het me niet schelen.
Eén voor één doen de jongens een lied. Amir is als laatste aan de beurt. Eerst John, erna Mathijs, dan Roy, Baer, Robin, Freek en als laatste zie ik Amir achter de schermen staan, met zijn oogverblindende lieve lach. Eerst zie je een introstukje op een groot beeldscherm dat achter het podium hangt.
‘En dan is hier onze laatste Joseph,’ kondigt Frits aan. ‘De jongste en de laatste maar zéker niet de minste, mensen; Amir!’
Amir komt van achter aanrennen en zwaait even. Ik gil als een spastische spin. Dan verandert zijn gezichtsuitdrukking en begint de muziek. Als hij inzet ben ik helemaal stil, ik wil zijn moment niet verpesten. Elke toon, klank en noot is even mooi. Zijn stem is zo geweldig! Net als hijzelf.

Nu moeten we in de zaal een uur wachten en komt er een ander programma op Nederland 1. In de kantine zijn drankjes, maar wij blijven zitten.
‘Wat had je je hier nou eigenlijk van voorgesteld?’ vraagt Tamara me als ze me treurig ziet kijken. ‘Had je nou echt gedacht dat hij jou in het publiek had zien zitten, op je af was gerend, je in zijn armen had genomen en jullie samen naar zijn huis gingen ofzo?’
‘Nee, natuurlijk niet. Maar… het is gewoon… láát maar.’ Nors doe ik mijn armen over elkaar, voor de zoveelste keer die avond pakt Tamara haar mobiel. Geïrriteerd vraag ik met wie ze nou de hele tijd aan het sms’en is.
‘Zijn naam begint met een T en eindigt op homas.’
‘Nee!’ ongeloofwaardig kijk ik haar aan en dan por ik in haar zij. ‘Ik wist het wel, jullie hadden gewoon even een zetje in de goede richting nodig.’

Twee uur later staan we weer in de straten van Hilversum, de show is afgelopen en Baer is eruit gestemd door het publiek en Willem Nijholt. Gelukkig, Amir is door. Toen ik dat blije hoofdje zag toen Frits zei dat hij door was, ik wilde zo graag op hem afrennen en hem aanraken.
‘Zullen we nog even wat ergens drinken?’ stelt Tamara voor. ‘We zijn er nu toch, kunnen we het net zo goed meteen goed doen.’
‘Best.’ We gaan op een terrasje zitten. Tamara pakt haar mobiel weer.
‘Tamar, wil je nou alsjeblieft even ophouden met Thomas sms’en. Gezellig ben jij.’
‘Nou ja, zeg! Je hebt ons zelf gekoppeld. Kan ik er wat aan doen dat ik zo blij ben dat hij me eindelijk ziet staan. Maar ik snap dat het ongezellig is. Wat is er nou ineens met jou goede humeur gebeurd?’
‘Gewoon, teleurgesteld in vanavond.’
‘Maar Amir is door.’
‘Ja, maar…’
‘Nee. Ga me niet vertellen dat je echt dacht dat je hem tegen zou komen of dat je met hem zou kunnen praten ofzo.’
‘Dat dacht ik niet, dat hoopte ik.’ We kletsen een tijdje na over de show en over de vakken die we de dag erna zullen missen. Als ik een tweede glas rode wijn bestel en de ober weer wegloopt zou ik zweren dat ik hem zag. Daar bij die gracht aan de overkant van de straat. Ik begin echt gek te worden. Hij legt zijn ellebogen op de rand van de reling van de brug en kijk uit over het water. De lichten die boven de gracht hangen schijnen zwakjes op zijn mooie gezicht en hij loopt niet weg. Toch maar even informeren.
‘Hé, Tamar, ik zou zeggen dat ik Amir daar zie staan. Word ik gek?’ vraag ik en ik wijs op de jongen op de brug.
‘Wat? Hè? Nee, toch! Ja, het is hem, hij staat daar! Tenminste, als ik geen bril nodig heb…’
‘Het is Amir!’ breng ik vol ongeloof uit. ‘Het is hem gewoon. Amir staat binnen loopbereik, en… en praatbereik!’

snel meer meer dit is te gemeen, om hier te stoppen

Ontzettend leuk verhaal Maartje! Ik volg het programma niet, maar het klinkt wel leuk. Je schrijft het lekker vlot en ik móét weten hoe het nu verder gaat! Ik zou bijna zelf een Amir-obesessie krijgen

Ga door

alweer maar het is gewoon ook echt super weer!

Wauw! Dit verhaal vind ik echt super! Echt zó leuk geschreven en vol enthousiasme! Ik voel echt precies wat je bedoelt! Niet dat ik Amir-fan ben, of naar Op zoek.. kijk, maar het komt gewoon zo goed over! Ik blijf het verhaal zeker volgen en ben reuze benieuwd naar het volgende stukje!

& iedereen weer bedankt voor de leuke reactie's! Leuk om te horen dat jullie helemaal begrijpen wat ik bedoel! (:

5.

‘Ga erop af dan! Vraag of hij er even bij komt zitten!’ dringt Tamara aan als ze me een por in mijn zij geeft en veelbetekenend grijnst.
‘Hmm, ja,’ mompel ik voor me uit terwijl ik opsta. Ik loop voorzichtig op hem af en leg dan een hand op zijn arm. Geschokt kijkt hij op, ik trek snel mijn hand terug.
‘Ik was zonet bij de show,’ breng ik uit, en ik raak weer op aarde. Hoe dom kwam dit eruit; ik was zonet bij de show. En wat dan nog, wat moet hij daarmee?
‘O leuk,' ik zie dat hij zich een beetje ongemakkelijk voelt bij de situatie, en ik kan het begrijpen.
Ik wil me omdraaien en weer teruglopen maar weet dat dit de enige kans is om met hem te praten dus ik grijp al mijn moed bij elkaar.
‘Is iedereen in de studio al naar huis?’ vraag ik.
‘Nee,’ zegt hij terwijl onafgebroken naar het water blijft kijken. ‘Het is nog een dik feest daar. Het publiek is nu wel naar huis, maar de Josephs zijn feest aan het vieren in de kleedkamers en bier aan het drinken.’
‘Wil jij daar niet bij zijn dan?’
‘Jawel. Dat ben ik ook wel elke week, maar nu had ik even geen zin in dat oppervlakkige praat en wilde gewoon even alleen zijn.’
‘Oké.’ Ik loop weer weg, waar kan ik het nog met hem over hebben.
‘Hé,’ roept hij en hoopvol draai ik me naar hem om. Aarzelend kijkt hij me aan. ‘Jij bent toch dat meisje van hyves, dat mij een bericht stuurde met als onderwerp kansloos? Suzanne als ik me niet vergis?’
Hij herkent me! Hij herkent me gewoon! Ik kan wel schreeuwen en juichen en gillen en hem om de hals vallen. ‘Ja,’ antwoord ik in plaats daarvan. ‘Heb je anders zin om erbij te komen zitten?’ Hij werpt een laatste blik op het water en zegt even later met zijn warme stem: ‘Ja.’
‘Hallo,’ Tamara geeft Amir een hand. ‘Ik ben Tamara.’ En hij gaat zitten op de stoel naast mij. De ober komt er al aangesneld om Amirs’ bestelling op te nemen. Ik kan niet geloven dat ik hier naast de jongen zit die ik helemaal te gek vind en die op tv komt met zijn lieve gezicht en zijn o-zo mooie stem.
‘Wist je dat we hier helemaal heen zijn gekomen omdat Suzanne per sé naar een show wilde, om jóu te zien.' Ik kan Tamara wel voor haar kop slaan, waarom zegt ze dit tegen hem? 'En dat we morgen een hele dag school skippen omdat we hierheen moesten voor Suzanne omdat zij naar je toe wilde.’
Onder de tafel geef ik Tamara een harde schop tegen haar scheen. Amir lacht wat verlegen en gelukkig komt de ober de situatie redden. Het gesprek gaat in het begin wat stroef maar algauw hebben we het over van alles en nog wat. Ik had nu, alleen even dit moment, even gewenst dat Tamara er niet bij zou zijn en ik kon doen wat ik wilde. Met hem wat langs de grachten wandelen, naar zijn huis gaan… Ik let goed op naar waar Amir naar kijkt, maar echt veel oogcontact maakt hij niet met me.
‘Ik moet weer terug naar de studio, ze zullen me vast wel missen.’ Ik kijk teleurgesteld naar de opstaande jongenman. Ik wil hem niet laten gaan, ik wil hem vastpakken en hem bij mij houden. Hem dwingen te blijven zitten en gewoon niks zeggen zodat ik naar hem kan kijken.
Ik kijk Tamara hulpeloos aan, dit was het Amir-avontuur dan alweer. Ik zie haar denken. ‘Hé,’ zegt ze en ik bid dat ze geen rare opmerkingen gaat maken over me. ‘Mogen wij anders niet mee naar de studio? We zijn heel gezellig gezelschap…’
‘Eh, ja, natuurlijk mag dat. Kom maar mee.’ Hij staat op en als een echte gentleman legt hij geld op het tafeltje en wenkt ons mee. We lopen achter hem aan en na vijf minuten komen we al in de studio aan. Hij begeleid ons naar de kleedkamer en dan zie ik ze allemaal zitten; een voor een. John, Baer, Roy, Robin, Freek. De jongens naar wie ik elke zondagavond op TV zit te kijken, zitten nu recht voor mijn neus.
‘Wie heb jij meegenomen dan?’ vraagt Roy terwijl hij ons aandachtig van top tot teen bekijkt.
‘Dit zijn Tamara en Suzanne, en ze zijn erg gezellig gezelschap, daarom heb ik ze meegenomen.’
De jongens kijken ons keurend aan en ik voel me ongemakkelijk. Ik krijg de neiging Tamara mee te trekken en gewoon terug naar huis te gaan. Met de trein naar Tamara’s huis en dan lekker gaan slapen, maar dan zie ik Amirs’ lieve gezicht en verdwijnt dit idee opslag. Een van de jongens gooit ons allebei een biertje toe en dankbaar drink ik een slok. Ik ga zitten en voel in het begin nog wel een beetje spanning, maar even later voel ik me al wat fijner in de groep. We worden goed opgenomen en het is leuk om met de jongens te ouwehoeren.
‘Ik vind het wel heel gezellig, zo!’ roept Roy. ‘Waarom komen jullie niet volgende week gewoon weer? Wat denken jullie jongens?’ De groep begint te joelen en te schreeuwen van ja, en ik kan mijn geluk niet op. Zitten we hier gewoon een beetje met musicalsterren die op TV komen, en nodigen zíj ons hier voor volgende week weer uit. Stralend kijk ik Amir aan, een goede reden om weer bij hem te kunnen zijn!

Jouw onderschrijft past wel heel goed bij dit stukje

Echt superleuk voor Suzanne! Als je zo met je idool kunt omgaan... Je hebt een leuke manier van vertellen en je maakt me nieuwsgierig naar het vervolg. Dus kom maar op

Haha, dat is inderdaad waar. Fantasie is hetzelfde als werkelijkheid maar dan niet waar. Was het maar waar.. Omijngod, hij is zo leuk.. *zucht* Nu komt er eindelijk een beetje actie! ;

-

6.

‘Suus, even over zondag, hè?’ begint Tamara. We zitten vrijdag bij ons laatste uur geschiedenis en ik begin meteen te glimlachen als ik aan zondag moet denken. ‘Sorry, maar ik kan niet meegaan.’
‘Wat, waarom niet?’
‘Nou eh… ik… het mag niet van mijn ouders.’
‘O.’ Teleurgesteld kijk ik haar aan maar ik zie dat ze liegt. Ik zie het aan haar nerveuze houding en haar ogen die de mijne ontwijken. ‘Weet je het zeker?’ vraag ik met half dichtgeknepen ogen. Ze lacht nerveus en kijkt weg.
‘Er is geen reden dat je dit nieuws tot onze laatste les hebt uitgesteld en dat je zo nerveus doet?’
‘Wie… wat zou er moeten zijn dan? Ik mag gewoon niet.’
‘Tamar, wat is er echt?’ doordringend kijk ik haar aan. ‘Ik zie toch aan je dat je me voorliegt, vertel gewoon wat er is.’
‘O oké, ik heb gewoon geen zin om weer een hele dag school over te slaan,’ zegt ze als ze haar boeken uit haar tas haalt.
‘Ja maar… vond je het niet gezellig dan?’
‘Jawel, heel erg gezellig zelfs maar het is gewoon, ik wil wel overgaan. En als we te veel lessen missen en gewoon maar wat in het rond spijbelen…’
‘Tam, je weet zelf ook dat we in de les niks leren. We kunnen net zo goed altijd thuis blijven en voor de repetities op school komen en dan gaan we nog over. Alles wat we moeten weten staat in de boeken. Ga gewoon mee, we maken er weer een groot feest van.’
‘Ja. Eh, nee doe toch maar niet.’
‘Wat zeur je nou? Ze hebben ons uitgenodigd, wij hebben ja gezegd, en twee dagen van te voren zeg je ineens dat je niet meer wilt. Waarom ben je van gedachten veranderd?’
‘Gewoon, ik heb nagedacht en… Thomas. Hij heeft liever niet dat ik ga.’
‘Dat méén je niet!’ ongelovig kijk ik haar aan. ‘Je wil niet omdat je niet van Thomas mag? Die gozer deugt niet. Gaat hij jou een beetje verbieden op stap te gaan ofzo?’
‘Het is toch ook wel logisch, er zijn daar allemaal jongens en hij voelt zich waarschijnlijk gewoon bedreigd.’
‘Wat nou bedreigd, jij bent hartstikke trouw. Dat hij jou niet vertrouwt, hij zou zich moeten schamen. Nou, wij gaan gewoon hoor, je laat je leven toch niet door hem leiden? Straks zegt hij nog dat je geen examen moet doen omdat je huisvrouw moet worden.’
‘Doe niet zo gek.’
‘Wat nou gek, ik meen het hoor. Kijk dan hoe hij daar zit,’ ik wijs op de jongen voor in de klas. ‘Helemaal in zijn nopjes met zichzelf, tevreden te wezen dat zijn meisje naar hem luistert. Wil jij zo iemand zijn? Zo iemand zijn leven laat bepalen door haar vriend? Iemand die over een tijdje geen eigen leven meer heeft.’
‘Ja, nou, ik wil hem gewoon niet kwijt.’
‘O kom op! Het is Thomas maar, zo leuk is hij niet. Hij is irritant en opdringerig en hij heeft nog geen week iets met je en loopt je al dingen te verbieden. Vind je hem nog steeds leuk?’
‘Nou, hij is gewoon een beetje… Nee, hij valt mij ook zwaar tegen! Hij belt me aan een stuk door en controleert steeds waar ik ben en wat ik doe en hij is boos geworden dat we vorige week zondag lol hebben gemaakt in Hilversum. En toen voelde ik me schuldig, dus heb ik toegezegd dat hij me vroeg niet weer te gaan deze week. Ik wil wel, maar ik wil Thomas ook niet kwetsen.’
‘Dat heb ik toch ook gedaan, en kijk hoe hij nu is. Die heeft zo weer een ander, geloof mij.’
‘Ja. Ik denk het ook, hij was wel erg snel over jou heen. Maar ik vond hem zo leuk. Dat kan toch ook niet zomaar over zijn? En misschien stel ik me wel aan en als ik hem dan gedumpt heb dan mis ik hem opeens weer.’
‘Nou dat hoef je nu meteen niet te bepalen, maar gewoon als je het zeker weet. Maar je gaat je geen dingen op laten dragen, en als jijzelf wél wil zondag dan gáán we ook zondag. Dus…?’ vragend en hoopvol kijk ik haar aan.
‘Ja, we gaan.’ Tevreden kijk ik haar aan. ‘Box.’

Die zondagavond reizen we weer met de trein naar Hilversum, eten een patatje bij McDonald’s en gaan met de bus naar de studio. In de zaal gaan we bij iedere Joseph uit ons dak maar bij Amir het meeste. Ik dan. Tamara zie ik wel heel erg enthousiast doen bij Roy. Iedereen is geweest en nu komt weer het andere programma en moet iedereen een uur wachten. Ik pak Tamara’s hand en sleep haar mee naar achter de schermen. Iedereen loopt nerveus de tekst voor het laatste liedje en de Sing-off te oefenen. Ik zie Amir lopen, zijn ogen dicht en zijn lippen playbacken een liedje.
Ze willen niet gestoord worden en zijn allemaal nerveus, dus we gaan weer naar boven.
Een uur later is het weer zover. De uitslag. Freek, door. Roy, door. Mathijs, door. Amir, DOOR! Ik gil als ik zijn lieve hoofdje zie hoe blij hij is door te zijn. John en Robin moeten in de Sing-off samen nog een liedje zingen en uiteindelijk is het avontuur voor Robin afgelopen.
We zien iedereen in de zaal hun tas pakken om weer naar huis te gaan, maar wij gaan zo in de kleedkamer feest vieren met de overgebleven Josephs. En Robin zal er ook nog wel bij zijn. We rennen naar beneden, de kleedkamer in. Een voor een geven we iedereen een knuffel en feliciteren ze.
De sfeer word al wat ontspanner als we op de banken in de grootste kleedkamer zitten. Deze keer zitten ook de danseressen van vanavond erbij. Bij sommige acts traden zij mee op, om de Joseph heen. Eentje hangt wel heel erg om bij Amir. Dat laat ik niet over mijn kant gaan, dus ik neem nog een flinke slok bier en ga dan dichter naar hem toe zitten. Ik schraap al mijn moed bij elkaar.
‘Jou vond ik de beste,’ fluister ik in zijn oor, opgelucht dat het eruit is. Hoe zou hij reageren? Hij pakt mijn hand en neemt me mee naar de gang. ‘Wat doen we?’ vraag ik giechelend als ik hem diep aankijk. Dit zijn de mooiste ogen die ik ooit gezien heb.
‘En ik vind jou de leukste,’ zegt hij als ik zijn hoofd dichterbij zie komen. Hij drukt zijn lippen op de mijne en zo staan we in de gang achter het podium hartstochtelijk te zoenen.

Wauw! Wat een leuk stukje! En vooral supergaaf dat ze eindelijk met hun idolen om mogen gaan.. Ik ben écht reuze benieuwd hoe het afloopt!

Aaah! Wat zijn ze schattig samen Echt super gedaan Maartje! Vinden hun ouders het zomaar goed dat ze maandag weer van school spijbelen? Ik ben benieuwd hoe het nu verdergaat

7.

‘Suzanne, het is helemaal afgelopen met die onzin. Ik ben door je teamleider gebeld en die heeft gezegd dat je nou twee maandagen achter elkaar absent was en ik vraag om een verklaring.’
‘Ik voelde me gewoon toevallig niet zo goed,’
‘Je voelde je niet zo goed? Wij hebben jou vorige week de vrijheid gegeven op een doordeweekse dag bij Tamara te mogen slapen, en daar maak jij misbruik van. Je begrijpt wel dat wij zo het vertrouwen in jou kwijtraken.’
‘Stel je niet zo aan. Ik voelde me niet goed, echt niet.’
‘Toen je maandagmiddag thuiskwam voelde je je opeens wel weer kiplekker?’
‘Ik genees snel,’ grinnik ik. Mijn moeder vindt het niet zo grappig en ze plant haar handen in haar zij. Woest kijkt ze me aan.
‘Jonge dame, nou moet jij eens even héél goed naar mij luisteren! Jij gaat van nu af aan ’s avonds nérgens meer heen. Jij komt uit school meteen naar huis en dan ga je je huiswerk maken. Je komt voorlopig niet meer weg. Het is gedaan met je vrijheid en dat heb je compleet aan jezelf te danken.’
‘Mam, doe normaal!’ roep ik verontwaardigd. Dit kan ze niet maken. ‘’s Avonds niet meer weg? Dat is belachelijk, ik ben zestien! Ik kan toch zelf wel uitmaken wat het beste voor me is?’
‘Blijkbaar niet dus.’ Ze werpt me een blik toe van ‘het is allemaal je eigen schuld’ en ergens weet ik dat ook wel. ‘Bob, zeg jij er eens wat van!’
Mijn vader kijkt op van zijn krant. ‘Sorry?’
‘O, aan jou heb ik dus ook hélemaal niets!’
Hoewel ik ruzie heb met mama, en ze me verbied ’s avonds nog weg te laten gaan kan het me niet zoveel schelen. Ik heb gisteravond met Amir gezoend en het was fantastisch. Ik ben zo verliefd op die jongen. Hij is zo knap en hij zingt zo mooi en hij is zo lief. Zondag ga ik, natuurlijk, weer naar de show. Koste wat kost, ik ben erbij.

Zondagnacht, correctie; zondagochtend, om half vier steek ik de sleutel in het slot en sluit zachtjes de deur, om mijn ouders niet wakker te maken. Ik doe geluidloos mijn jas uit en ga stapje voor stapje naar mijn kamer. Op de overloop springt het licht aan en kijkt mijn moeder me woest aan.
‘Toch gegaan?’
‘Eh, mam, je begrijpt het niet,’
‘Ben je niet bijna blut door die onzin? Die kaartjes zijn duur.’
Waar komt dat nou weer vandaan? ‘Je verspilt je geld eraan, je blijft er maandagen door thuis. Wat moet ik toch met jou?’ Alsof ik een of ander hulpeloos geval is staart ze me aan. ‘Ik weet het echt even niet meer.’
‘Och, mam, ik heb maandag toch maar zes lessen. Allemaal onbelangrijk.’
‘Ben jij een dochter van mij? Je gaat nú naar je kamer, en de komende week kom je uit school metéén naar huis en ga je je huiswerk maken, ’s avonds kom je niet meer weg. En mórgen ga je ook naar school, al moet ik je persoonlijk brengen. Dus ga nog maar twee uurtjes slapen, je zal het nodig hebben. Sorry dat het zo moet.’ Ze werpt nog een laatste blik op me en gaat dan haar kamer in. Ik loop naar mijn bed en laat me vallen. Hell.

‘Jémig, wat is er met jou aan de hand?’ vraagt Kelly, een meisje uit mijn klas. Tamara is er natuurlijk niet, haar ouders zijn anders.
‘Vannacht een beetje laat geworden,’ verklaar ik. Ik had beter door kunnen halen en helemaal niet gaan slapen. Dit is toch niet normaal? Ik heb misschien anderhalf uur geslapen, en dan zit ik nu op school. Mijn moeder meende wat ze zei, om zeven uur sleurde ze me hoogstpersoonlijk uit mijn bed, het had niet veel gescheeld of ze had me aangekleed en gevoerd. In haar auto heeft ze me gebracht en ze dreigde ook nog me naar het leslokaal zou brengen als ik niet onmiddellijk de auto uit zou stappen.
De hele dag zit ik in de les, concentrerend niet in slaap te vallen. Ik probeer mijn ogen open te houden, wat enorm veel moeite kost en waardoor ik nog slaperiger word. Om half twee gaat mijn mobiel in de les.
‘Ik moet naar de WC,’ roep ik en ik snel het lokaal uit. Op de gang breng ik mijn mobiel naar mijn oor. ‘Met Suzanne,’
‘Hoi.’ Ik hoor aan zijn lieve stem dat het Amir is.
‘Hé, wat leuk dat je belt. Ik zat wel in de les, gekkie.’
‘Wat doe jij op school? Je zou vandaag toch thuis blijven?’
‘Ja, gezeik met mijn moeder. Ze heeft me hoogstpersoonlijk wakker gemaakt en naar school gebracht en zo. Helemaal geflipt. Hoe is het? Waarvoor bel je eigenlijk.’
‘O, ik wilde je even spreken. En over volgende week. Wat zou je ervan vinden om zaterdag naar Goes te komen? Dan slaap je hier van zaterdag op zondagnacht en gaan we zondag samen naar de studio. En dan ga je zondag weer naar huis en zo.’
‘Wat leuk! Ik weet alleen wel zeker dat ik niet mag van mijn ouders en ze nog kwader worden wanneer ik wel ga.’
Ik hoor een beteuterde ‘o’ aan de andere kant van de lijn. ‘Maar dat maakt me niks uit. Alles om bij jou te zijn.’

__________________________

@ Sanne; Ken jij Goes?

@ Sanne; Ken jij Goes?

Jup, leuke stad hoor Niet zo groot en als je grotere steden gewend bent, vind je het waarschijnlijk hartstikke dood en levenloos (maar dat zijn alle steden in Zeeland )

Leuk stukje weer Suzanne heeft wel pech dat ze steeds door haar moeder betrapt wordt De reactie van haar moeder komt ect zo moeder-achtig over, goed gedaan! Ik ben benieuwd wat ze nog allemaal gaat uitspoken

bij dit verhaal wil je gewoon verder lezen benieuwd hoe ze dat probleem met haar ma nou gaat oplossen,
(omkopen )

Maartje !

IK HEB ALLES GELEZEN.
En serieus, ik lees niet zo veel op onlineverhalen. Ik haak nogal snel af.

Dus, wees erg trots dat je het zo ver hebt geschopt met je verhaal!

Ik vind het eerlijk waar erg verslavend, maar soms ietwat onrealistisch : D Ik denk niet dat de bewaking het toelaat dat twee meisjes van zestien zomaar ergens in de kleedkamers rondlopen in de pauze van de show?

Naja, de rest is gewoon echt geweldig gedaan en ik ben erg benieuwd naar de rest!

Liefs
Maria

OMG, keimooi verhaal! Snel verder gaan hoor! Heb het in 1 ruk uitgelezen echt super!