Rare verliefdheid
Geplaatst: 06 okt 2008 20:02
Heeej heej lieve forumers, ja dit is iets nieuws! normaal schrijf ik alleen verhalen maar ja nu dacht ik gewoon... dit kwijt te moeten denk ik? Ik hoop dat jullie het wat vinden.. XxX LC.
Ik weet niet of je blond bent. Of je nou slim bent, of dom bent. Ik weet niet wie je bent, ik weet niet of je veel snapt van mensen of juist niet… Of je veel vrienden hebt of niet, of je nou eenzaam bent, of broertjes en zusjes hebt. Of je nou een beugel hebt of een bril. OF juist niet? Of je nou kunt voetballen, schaken of dammen. Misschien kun je het wel allemaal? Maar ik weet wel zeker dat je niet weet, wat er allemaal in MIJN hoofd speelt, wedden?
Waarschijnlijk, als je me zag, zou je zeggen: die heeft overal schijt aan. Aan regels, aan mensen. Gewoon, aan alles en iedereen. Tjah, misschien is het wel een voorspelbaar onderwerp, of juist niet. Ingewikkeld, dat is het wel. Dat weet ik zeker.
Als van alle kanten wordt geroepen, dat iemand jouw niet waard is. Wil je groot doen. Je doet alsof je allang over diegene heen bent, of alsof je iemand anders helemaal geweldig vind. Je doet open en alsof iedereen zo door je heen kan kijken. Allemaal schijn natuurlijk. De harde waarheid is dat er achter die ijzeren blije masker , een zielig huilend meisje schuilt. Ergens al volwassen, verdrinkend in de pijn.
Het blijft een feit dat ik elke keer als ik mijn ogen sluit. Zijn lach zie. Het blijft een feit dat hij rondjes blijft lopen, daar in mijn hoofd zoals hij een half jaar geleden ook deed. Is dat altijd zo als je verliefd bent? Ik blijf mezelf vervloeken om mijn innerlijke onzekerheid…
Ja, het is namelijk ook een feit dat ik hem had kunnen hebben. Ik had gewoon moeten doen wat ik moest doen op het juiste moment. En niet wachten tot hij het deed. Maar maakt het mij dom? Ik zou willen dat ik kon luisteren, naar al mijn vriendinnen, en gewoon kon zeggen – en het menen – dat hij mij niets meer maken kon. Ik zou willen dat ik werkelijk zo sterk was als ze dachten dat ik was.
Het blijft aan mij knagen, dat als ik iets over hem zeg ik word aangekeken van: Girl, get over it. Terwijl het allemaal veel moeilijker is, voor mij. Is het dan zo fout dat ik gewoon verliefd ben? Mag ik niet gewoon het meisje zijn dat ik ben. Is het verkeerd om elke aanraking te kunnen herbeleven, omdat elke seconde met hem in je geheugen – en je hart – staat gekerfd, zodanig dat het een litteken achterlaat. Is het zo fout, zijn gezicht in mijn dromen te zien lachen…
Natuurlijk heeft dit verhaal nog een andere kant. Misschien kies je na dit stukje, toch de kant van mijn vriendinnen. Ik weet dat ik hem nu afbeeld als een blinde idioot. En sommige zullen wel denken: merkt hij daar niks van? Nou, ik zal eerlijk bekennen , ik was best duidelijk met mijn mening over hem. Ik dacht dat het wederzijds was. Hij kon niet van mij afblijven als we samen waren, hij lachte om mijn domste grapjes. Hij bloosde bij elk compliment. Alleen jammer dat hij zo veranderde…
Want ja, dat deed hij. Na een tijdje minder contact deed hij afstandelijk. Zelfs gemeen te noemen. Hij probeerde me express te beledigen, en ik was te trots toe te geven dat dat hem ook lukte. Hij vertelde mijn beste vriendinnen dat hij mij irritant vond – hij kon zelf ook wel bedenken dat ik het dan te horen kreeg – …
Waarom dit alles? Weet ik niet…
Alleen ik weet wel dat mijn hart sneller gaat kloppen, als ik zie dat hij online komt. Dat ik een steek van jaloezie voel , als ik zie hoe hij met zijn vriendin omgaat. Het is nog niet voorbij, al hou ik me groot. Het is nog steeds zo, dat ik mezelf in slaap huil, als ik bedenk dat het niet mijn hand is die in de zijne rust, en dat het niet mijn lippen zijn die zijn warme hals strelen…
Zielig? Misschien, maar medelijden wil ik niet. Ik wil alleen begrepen worden…
Of hebben jullie al de kant gekozen van mijn vriendinnen?
Zie je…
Ik wist het wel…
Ik weet niet of je blond bent. Of je nou slim bent, of dom bent. Ik weet niet wie je bent, ik weet niet of je veel snapt van mensen of juist niet… Of je veel vrienden hebt of niet, of je nou eenzaam bent, of broertjes en zusjes hebt. Of je nou een beugel hebt of een bril. OF juist niet? Of je nou kunt voetballen, schaken of dammen. Misschien kun je het wel allemaal? Maar ik weet wel zeker dat je niet weet, wat er allemaal in MIJN hoofd speelt, wedden?
Waarschijnlijk, als je me zag, zou je zeggen: die heeft overal schijt aan. Aan regels, aan mensen. Gewoon, aan alles en iedereen. Tjah, misschien is het wel een voorspelbaar onderwerp, of juist niet. Ingewikkeld, dat is het wel. Dat weet ik zeker.
Als van alle kanten wordt geroepen, dat iemand jouw niet waard is. Wil je groot doen. Je doet alsof je allang over diegene heen bent, of alsof je iemand anders helemaal geweldig vind. Je doet open en alsof iedereen zo door je heen kan kijken. Allemaal schijn natuurlijk. De harde waarheid is dat er achter die ijzeren blije masker , een zielig huilend meisje schuilt. Ergens al volwassen, verdrinkend in de pijn.
Het blijft een feit dat ik elke keer als ik mijn ogen sluit. Zijn lach zie. Het blijft een feit dat hij rondjes blijft lopen, daar in mijn hoofd zoals hij een half jaar geleden ook deed. Is dat altijd zo als je verliefd bent? Ik blijf mezelf vervloeken om mijn innerlijke onzekerheid…
Ja, het is namelijk ook een feit dat ik hem had kunnen hebben. Ik had gewoon moeten doen wat ik moest doen op het juiste moment. En niet wachten tot hij het deed. Maar maakt het mij dom? Ik zou willen dat ik kon luisteren, naar al mijn vriendinnen, en gewoon kon zeggen – en het menen – dat hij mij niets meer maken kon. Ik zou willen dat ik werkelijk zo sterk was als ze dachten dat ik was.
Het blijft aan mij knagen, dat als ik iets over hem zeg ik word aangekeken van: Girl, get over it. Terwijl het allemaal veel moeilijker is, voor mij. Is het dan zo fout dat ik gewoon verliefd ben? Mag ik niet gewoon het meisje zijn dat ik ben. Is het verkeerd om elke aanraking te kunnen herbeleven, omdat elke seconde met hem in je geheugen – en je hart – staat gekerfd, zodanig dat het een litteken achterlaat. Is het zo fout, zijn gezicht in mijn dromen te zien lachen…
Natuurlijk heeft dit verhaal nog een andere kant. Misschien kies je na dit stukje, toch de kant van mijn vriendinnen. Ik weet dat ik hem nu afbeeld als een blinde idioot. En sommige zullen wel denken: merkt hij daar niks van? Nou, ik zal eerlijk bekennen , ik was best duidelijk met mijn mening over hem. Ik dacht dat het wederzijds was. Hij kon niet van mij afblijven als we samen waren, hij lachte om mijn domste grapjes. Hij bloosde bij elk compliment. Alleen jammer dat hij zo veranderde…
Want ja, dat deed hij. Na een tijdje minder contact deed hij afstandelijk. Zelfs gemeen te noemen. Hij probeerde me express te beledigen, en ik was te trots toe te geven dat dat hem ook lukte. Hij vertelde mijn beste vriendinnen dat hij mij irritant vond – hij kon zelf ook wel bedenken dat ik het dan te horen kreeg – …
Waarom dit alles? Weet ik niet…
Alleen ik weet wel dat mijn hart sneller gaat kloppen, als ik zie dat hij online komt. Dat ik een steek van jaloezie voel , als ik zie hoe hij met zijn vriendin omgaat. Het is nog niet voorbij, al hou ik me groot. Het is nog steeds zo, dat ik mezelf in slaap huil, als ik bedenk dat het niet mijn hand is die in de zijne rust, en dat het niet mijn lippen zijn die zijn warme hals strelen…
Zielig? Misschien, maar medelijden wil ik niet. Ik wil alleen begrepen worden…
Of hebben jullie al de kant gekozen van mijn vriendinnen?
Zie je…
Ik wist het wel…
ik waardeer jullie reacties heel erg 
