Online Verhalen

Onwennig stond Amira, een Italiaanse vrouw van rond de twintig, naar de dansende menigte op het San Marco plein te kijken. Het jaarlijkse, gemaskerde carnavalsbal van Venetië trok altijd honderden mensen die vaak van heinde en verre kwamen om dit unieke evenement mee te maken. Overal waar ze keek zag ze jonge en oudere mensen, mannen, vrouwen en kinderen die ritmisch hun lichaam lieten bewegen op de maat van de walsende muziek.
Het was een waar spektakel voor het oog; de vele kleurige kostuums, de gondels die af en aan vaarden met verliefde stelletjes erin en iedereen die opgewonden praatte en lachte. Amira was hier voornamelijk voor de schitterende kostuums en Venetië, de stad die vroeger toen ze klein was al haar hart stolen had. De schemering begon net in te vallen en de laatste warme zonnestralen stierven weg achter het Dogenpaleis, al zou het nog een lange tijd zwoel en heet zijn in de stad.
Amira liep een stukje onder de boog door en keek met onderdrukte jaloezie naar de dansende koppeltjes die op een langzaam nummer voortbewogen, dicht tegen elkaar aangedrukt. Amira wende haar blik af naar de grond waardoor haar steile pony even kort over de rand van haar masker en voor haar ogen viel. Na een paar seconden hief ze haar hoofd weer op maar tot haar afgunst waren de zwijmelende mensen niet verdwenen. Zuchtend streek ze over de lichtblauwe stof met witte accenten van haar handgemaakte jurk. Het duurde lang voordat ze hem helemaal af had maar het resultaat was alle moeite drievoudig waard geweest. De jurk had geen mouwen maar haar handen en armen waren half gehuld in witte handschoenen tot haar ellebogen. De zachte, zijden stof van haar jurk bewoog zich soepel en zacht ritselend tegen haar benen toen ze zich omdraaide naar een onverwacht geluid achter haar.
“Sorry, ik wilde je niet laten schrikken,” zei een donkerharige man, die net als zij naar de dansende menigte had staan kijken.
“Het geeft niet,” zei ze en schonk hem een geruststellende glimlach.
Op het eerste gezicht dacht ze dat hij verscheidene jaren ouder dan haar was maar nu ze hem wat beter in zich opnam wist ze zeker dat ze ernaast had gezeten: hij was hoogstens een jaar of vijfentwintig, schatte ze.
“Jason,” stelde hij zichzelf voor en hij stak vriendelijk zijn hand uit.
Amira nam zijn gebaar aan en noemde haar eigen naam. Jason leek niet uit Italië te komen; haar huid was lichtgekleurd van de zon maar hij zag er nog steeds een beetje bleek uit. Hij leek haar gedachten te kunnen raden en gaf antwoord op haar onuitgesproken vraag.
“Ik kom uit het midden van Duitsland,” zei hij met een grijns. “Zo te zien woon jij wel in Venetië,” met een blik op haar bruine gezicht en bovenarmen.
“Ik woon op het schiereiland hier vijftien kilometer verderop.”
Hij knikte: “Ja, dat verklaart je zonovergoten teint.”
Amira bloosde lichtjes al wist ze niet zeker of ze zijn opmerking wel als een compliment mocht opvatten. Ze voelde het meer dan dat ze het vanuit haar ooghoeken zag maar ze wist dat Jason naar haar keek. Hij liet zijn lichte ogen aandachtig over haar lichtbruine haren zweven die met grove krullen los over haar rug vielen. Na verloop van tijd haalde hij zijn blik nog steeds niet van haar af en Amira begon zich een beetje ongemakkelijk te voelen. Daarom draaide ze zich naar hem om zonder te weten wat ze eigenlijk wilde zeggen.
“Wil je met me dansen?” vroeg Jason plotseling.
Amira was niet voorbereid op die onverwachte uitnodiging en wist even niet wat ze moest zeggen.
“Ja, is goed,” stamelde de uiteindelijk en ze pakte zijn uitgestoken hand aan.
Jason begeleide haar naar het drukke plein en Amira legde met een droge mond haar linkerhand op zijn schouder. Het orkest zette een langzame melodie in en Amira liet zich leiden door Jason en de klanken van de muziek. Haar jurk wervelde op haar heen terwijl ze zich bewoog en Jason haar weer in zijn armen liet draaien.
Het gevoel in haar binnenste was iets dat ze nog nooit gevoeld had: het leek wel of haar hart bonsde in haar keel en ze was nog nooit zo zenuwachtig maar tegelijkertijd zo verrukt en opgetogen geweest. Ze keek omhoog in zijn vrijwel egaal blauwe ogen die haar bruine leken te doorzien en recht in haar ziel keken.
Wat zou ze graag zijn gezicht willen zien; op dit moment ging het schuil achter een masker, net als haar eigen gezicht. Haar masker bedekte slechts de helft van haar gelaat terwijl dat van hem helemaal verborgen was. Een paar nummers verstreken zoals in een droom en waren veel te snel voorbij.
“Zin om een wat rustiger plekje op te zoeken?” fluisterde Jason bij haar oor om boven de muziek uit te komen.
“Oké,” antwoordde ze nerveus.
Met zijn warme hand nog in de hare liepen ze een paar stegen door een kwamen uiteindelijk uit in heel ander deel van Venetië, de smalle straten en hoge, oude gebouwen die eeuwig in de schaduw lagen. Een van de vele dingen die Amira intrigeerde van Venetië was dat het leek alsof de stad twee totaal verschillende gezichten had: aan de ene kant de wereldberoemde toeristische bezienswaardigheden die dagelijks platgelopen werden en aan de andere kant troostloze stegen met huizen die tot de hemel leken te reiken.
Ze stonden stil in het midden van een verlaten steeg en Amira voelde de zenuwen harder door haar lichaam gieren dan ooit te voren. Ze keek op en zag dat Jasons gezicht nauwelijks een centimeter van het hare verwijderd was. Amira staarde tussen de spleten van haar masker door, recht in zijn doordingende ogen en ze voelde zijn warme adem over haar gezicht strijken. Zijn blik zakte af naar haar lippen en Amira wendde haar hoofd een stukje naar achteren terwijl Jason zich een stukje naar voren boog en haar zacht kuste.
Amira had het gevoel alsof haar maag gevuld was met duizenden en nog eens duizenden vlinders die allemaal tegelijk opvlogen en een onevenredige kriebel veroorzaakten. De kus kon naar haar in de war gebrachte gevoel van tijd enkele seconden tot enkele minuten geduurd hebben en al die tijd voelde ze zich buitengewoon fortuinlijk.
Jasons hand, die eerst nog losjes op de linkerkant van haar heup lag kreeg ineens meer kracht en ze voelde hoe hij haar met een onharde doch nadrukkelijke dwang tegen de muur aandrukte. Zijn kus werd hongeriger en hij duwde met zijn tong tegen haar gesloten lippen om haar de dwingen de zoen te verdiepen. Amira probeerde een beetje geschrokken haar hoofd weg te draaien maar hij greep moeiteloos haar polsen vast en drukte haar steviger tegen de muur aan.
Op dat moment lukte het Amira om haar hoofd te keren zodat zijn lippen de hare verlieten en ze keek hem woedend aan. De romantische en zweverige sfeer was totaal omgeslagen; de steeg leek weer onvriendelijk en voelde koud aan. Amira kon een korte rilling niet tegenhouden toen die over haar rug naar beneden liep.
“Wat denk je dat je aan het doen bent?” zei ze schril.
“Ik dacht dat je dit wilde,” was zijn verdedigende antwoord maar echt gemeend klonk het niet door de zelfvoldane, onaangename lach op zijn gezicht en zijn inmiddels kille, gevoelloze ogen, die zonder enig spoortje van emotie in de hare staarden.
“Nee, ik wil dit niet,” zei ze fel om haar woorden kracht bij te zetten.
“Op dit moment heb je niets meer te willen,” mompelde Jason en hij probeerde haar opnieuw te zoenen terwijl zijn hand zijn weg zocht naar haar benen door haar rok omhoog te trekken. Voor het hem echter lukte haar blote huid te bereiken wrong Amira haar pols los en hield zijn hand tegen.
“Nee,” zei ze weer. “Niet doen. Blijf met je handen van me af!”
Ze gilde nu bijna maar Jason trok zich niet veel aan van haar protest. Onverwacht zag Amira echter haar kans schoon toen Jason nog dichter tegen haar aanleunde en zijn benen een stukje uit elkaar zetten om steviger te blijven staan. Met één krachtige, korte stoot haalde Amira haar knie uit alle macht omhoog en Jason, die de actie niet meer had verwacht, was te laat om haar been tegen te houden. Kreunend zakte hij op de grond en Amira verspilde geen seconde en rende, zo snel als haar wijde jurk het toeliet, terug naar het grote plein dat nog steeds zwart zag van de mensen.
Licht hijgend hield ze halt onder de boog waar ze Jason eerder die avond had ontmoet en blies haar ingehouden adem diep uit, nog natrillend van hetgeen dat net gebeurd was. Haar hart voelde twee keer zo groot aan en klopte hevig; deze keer niet van opwinding of zenuwen maar van angst en afschuw. Altijd was ze voorzichtig maar nooit had ze er een moment bij stil gestaan dat iemand haar zoiets werkelijk aan zou doen.
Haar oppervlakkig ademhaling kalmeerde langzaam terwijl ze naar de fontein aan de rand van het plein liep en er een grote slok water uit nam. Ze gebruikte het lauwe water om haar gloeiende huid te koelen waarop het steenkoud aanvoelde. Ze wist dat het stom was geweest en ze zou het ook nooit meer doen in de toekomst: gevoelens krijgen voor iemand met een paar mooie ogen achter een masker.

Hey Ezra!

Allereerst wil ik graag kwijt dat je een geweldig mooie uitwerking heb in deze verhaallijn. Je brengt de sfeer op een rustige en vooral opbouwende manier. Niet te veel achter elkaar, maar de adempauzes zijn niet zo lang, dat een lezer ongeduldig word. Je wist mij in ieder geval aan te spreken met dit verhaal! Ik gok dat je al iets langer schrijft, klopt dit? Je hebt in ieder geval een mooie woordenschat, valt niet in herhaling en je zinsconstructie vind ik persoonlijk ook heel mooi. Zo her en der kun je dingen toevoegen qua omgeving (ik ben een omgevingsfreak) zodat de contrasten met het begin en het einde nog scherper worden.

In mijn reacties werk ik graag met citaten, die rechtstreeks uit het verhaal komen. Op die manier kan ik het beeld voor me vormen en maak ik op hetzelfde moment aan jou duidelijk welk stuk tekst ik precies bedoel. Let wel, alles wat ik hier zeg, is slechts een suggestie. Ik kan je niet verplichten om je verhaal aan te passen naar iets wat ik misschien zou doen of misschien mooier zou vinden.

Ezra schreef:Onwennig stond Amira, een Italiaanse vrouw van rond de twintig, naar de dansende menigte op het San Marco plein te kijken. Het jaarlijkse, gemaskerde carnavalsbal van Venetië trok altijd honderden mensen die vaak van heinde en verre kwamen om dit unieke evenement mee te maken. Overal waar ze keek zag ze jonge en oudere mensen, mannen, vrouwen en kinderen die ritmisch hun lichaam lieten bewegen op de maat van de walsende muziek.

Een heel mooi omschrijvend beeld. Een vrouw, waarschijnlijk met een gebruinde huid, die naar een menigte kijkt. Het is een uniek evenement waar ze naar kijkt. Het is carnaval. Carnaval houd in, kleuren, muziek, lachend en natuurlijk dansende mensen. Muziek en dansen heb je er al in zitten, de rest echter niet. Dat terwijl het in dit geval zeker een sfeerversterkend element zou kunnen zijn. Je pakt de beschrijvingen in het stukje erna weer op, maar wederom zonder detail en dat vind ik erg zonde.

Je zou iets kleins kunnen pakken. Iets wat je opvalt. Een man, die een masker draagt met een enorme snavel eraan. De noten van de muziek, die vol enthousiasme over de lachende menigte heen komen. Mensen die elkaar in de menigte vinden en verliezen. Kinderen die lachend langs komen rennen. Gekleurde lampen boven haar hoofd, lampionen misschien wel.

Ezra schreef:Het was een waar spektakel voor het oog; de vele kleurige kostuums, de gondels die af en aan vaarden met verliefde stelletjes erin en iedereen die opgewonden praatte en lachte. Amira was hier voornamelijk voor de schitterende kostuums en Venetië, de stad die vroeger toen ze klein was al haar hart stolen had. De schemering begon net in te vallen en de laatste warme zonnestralen stierven weg achter het Dogenpaleis, al zou het nog een lange tijd zwoel en heet zijn in de stad.

Die laatste zin vind ik vooral heel sterk. Hierbij vooral het gebrek aan kleurbeschrijving. Meestal wanneer mensen een zon onder laten gaan, zie je een heel scala een kleuren voorbij komen, maar dat doe jij juist niet. Je legt de nadruk op de zwoele hitte en dat vind ik heel mooi gedaan. Die zwoele hitte legt namelijk weer de nadruk op het feest. Veel mensen samen en een vrolijkheid die in de lucht blijft hangen. Echt heel mooi gedaan!

Ezra schreef:Amira liep een stukje onder de boog door en keek met onderdrukte jaloezie naar de dansende koppeltjes die op een langzaam nummer voortbewogen, dicht tegen elkaar aangedrukt. Amira wende haar blik af naar de grond waardoor haar steile pony even kort over de rand van haar masker en voor haar ogen viel. Na een paar seconden hief ze haar hoofd weer op maar tot haar afgunst waren de zwijmelende mensen niet verdwenen. Zuchtend streek ze over de lichtblauwe stof met witte accenten van haar handgemaakte jurk. Het duurde lang voordat ze hem helemaal af had maar het resultaat was alle moeite drievoudig waard geweest. De jurk had geen mouwen maar haar handen en armen waren half gehuld in witte handschoenen tot haar ellebogen. De zachte, zijden stof van haar jurk bewoog zich soepel en zacht ritselend tegen haar benen toen ze zich omdraaide naar een onverwacht geluid achter haar.

Hele mooie beschrijving van de jurk. Voegt heel wat toe. Ik vraag me af waarom ze jaloers is op de koppels? Het dialoog tussen de man en de vrouw vind ik heel mooi gedaan. Lekker rustig opgebouwd, mooi beschrijvend. Wat ik me wel afvraag en dat is misschien een domme vraag… Hoe kan Jason haar kussen wanneer hij een masker draagt dat zijn hele gezicht bedekt? In het latere stuk?

Jason fluistert in haar oor, om boven de muziek uit te kunnen komen. Is fluisteren dan wel haalbaar? Is hij dan te horen boven de muziek uit? Misschien had je dit bete op ‘intieme’ toon kunnen laten zeggen? Dan had je dezelfde spanning behaald, zonder het vreemde contrast. Als ze doorlopen heb je wel een hele mooie beschrijving van Venetië. Vooral het contrast dat je daar legt vind ik heel mooi. Een stad die in tweeën gedeeld lijkt te zijn.

Ezra schreef:Jasons hand, die eerst nog losjes op de linkerkant van haar heup lag kreeg ineens meer kracht en ze voelde hoe hij haar met een onharde doch nadrukkelijke dwang tegen de muur aandrukte.

Onharde. Dat woord zat mij de eerste keer dat ik het las al dwars en eigenlijk nog steeds. Zachte, lichte, iets in die richting. Onhard komt mij heel onnatuurlijk voor, hoewel het wel een woord is.

Ezra schreef:Ze gilde nu bijna maar Jason trok zich niet veel aan van haar protest.

Komma tussen bijna en maar. Het woord maar indiceert namelijk een kortdurende adempauze in een zin. Deze maak je duidelijker door een komma te gebruiken.

Ezra schreef:Met één krachtige, korte stoot haalde Amira haar knie uit alle macht omhoog en Jason, die de actie niet meer had verwacht, was te laat om haar been tegen te houden.

Trok Amira haar knie op? Haalde omhoog lijkt mij eerder een Vlaamse uitspraak om heel eerlijk te zijn.

Ezra schreef:Kreunend zakte hij op de grond en Amira verspilde geen seconde en rende, zo snel als haar wijde jurk het toeliet, terug naar het grote plein dat nog steeds zwart zag van de mensen.

Dit is een hele onhandige zin. Het leest ook niet zo lekker als de rest van je verhaal. Misschien kun je er meerdere zinnen van maken? Ze is bang en mensen die bang zijn, zijn vaak ook niet zo lang van stof. Om dit duidelijk weer te geven in verhalen, kun je de zinnen zodanig inkorten, dat je die angst als het ware ook in je zinnen terug naar komen. Bijv.

Kreunend zakte hij op de grond en Amira verspilde geen seconde. Ze rende zo snel als haar wijde jurk dat maar toeliet terug naar het grote plein, dat nog steeds zwart zag van de mensen.

Niet echt kort, maar wel iets korter dan die van jou. Ik zie nu ook dat ik een komma weggehaald heb of verplaatst eerder. Nou ja, ik vind het in ieder geval een heel mooi verhaal en hoop een keer een langer verhaal van je te lezen. De laatste zin vind ik ook heel sterk! Heel mooi gedaan!

Inderdaad, technisch zit het verhaal heel goed in mekaar. Het leest lekker weg. Let wel op typefoutjes! Dat is heel zonde als de rest zo goed is.

En dan nog één klein dingetje dat ik niet kon laten te melden.

Ezra schreef: Op het eerste gezicht dacht ze dat hij verscheidene jaren ouder dan haar was maar nu ze hem wat beter in zich opnam wist ze zeker dat ze ernaast had gezeten: hij was hoogstens een jaar of vijfentwintig, schatte ze.

Ik ben een verbeter freak met dit soort dingen, het is toch echt ouder dan zij en niet ouder dan haar.