Online Verhalen

Heb deze onlangs afgemaakt en ben nu bezig aan het deel dat op dit verhaal volgt.
Het kan goed zijn dat ik spel- en grammaticafouten heb gemaakt. Als je er ziet, meld dat dan even.
Ik hoop dat jullie fijn vinden om te lezen en ik zelf vind dat naarmate het einde toe, ik toch enige vooruitgang heb gemaakt. Ik ben zelf niet zo blij met het begin en vind het vervolg dat ik er op schrijf beter in één zitten, maar ik vond het nogal raar om een tweede deel van een serie die ik schrijf te posten. :'D

Dit is trouwens fanfiction (Harry Potter), met personages van JKR, maar ook eigen personages.
___________________________________

Hoofdstuk 1:

Samantha hield haar adem in toen de Toverdranken meester een blik in haar ketel wierp, zou hij iets zeggen? Haar groene ogen bleven op de bleke man gericht terwijl ze bijna zonder het zelf door te hebben een pluk rood haar achter haar oor stopte. Professor Sneep zei echter niets, hij knikte alleen en liep door naar de volgende persoon terwijl Samantha langzaam uitademde.
Teleurgesteld keek ze vanuit haar ooghoeken hoe hij de rest hun drank keurde. Bitter keek hij naar de drank van Bibi. Bibi had het, zoals gewoonlijk, perfect weten te maken.
“Goed,” zei professor Sneep toen hij de laatste zijn drank had bekeken, “volgende les gaan we hiermee verder. Ik waarschuw jullie,” hij wachtte even voor hij verder ging. Samantha kon het niet helpen om hem aan te staren. “Dit was het makkelijke gedeelte. Klas is afgelopen.”
"Samantha, je drank!" siste Bibi terwijl ze haar vriendin uit Huffelpuf een elleboog gaf en in paniek keek Samantha naar haar toverdrank. Met een korte spreuk doofde ze het vuur, volledig beseffend dat hij klaar was en deed de drank in een flesje, klaar om in te leveren... Als ze het flesje nu maar niet zou laten vallen! Wat iets typisch zou zijn. Soms kon ze zo verschrikkelijk onhandig zijn en zeker in zijn bijzijn.
Een blos kroop op haar wangen en Bibi rolde met haar ogen. "Welke jongen keek naar je?" vroeg ze grinnikend terwijl ze langs haar vriendin heen keek en begon op zachte toon namen te noemen. "Brands? Hunniton? Jues?" fluisterde, maar werd ineens onderbroken door de leraar... "Jufvrouw Clear! Jufvrouw Middi! Ik raad jullie aan jullie monden dicht te houden wanneer jullie geen onvoldoende willen halen!" riep hij en Samantha kreeg de kleur van een tomaat terwijl Bibi enkel pissig keek. Samantha haf haar drank trillend af en maakte dat ze weg was. Bibi echter moest haar best doen om het drankje niet in zijn neus te rammen.
Zodra ze buiten de deur stond barstte Bibi echter los en Samantha moest het allemaal aanhoren, terwijl haar gedachten juist heel anders waren. "Die vieze vuilen kwallenkwak! Als hij ooit weer zijn neus zo diep in mijn ketel steekt druk ik hem erin! Beter nog!! Ik hang mijn ketel eraan! Hoef ik dan hengsel ook niet meer mee te slepen!"
Samantha deed haar best om een lach te produceren. Het leek meer op zo'n glimlach na een bezoek bij de tandarts. Bibi leek dit niet te merken en raasde door: "Meneer ik-ben-een-verschrikkelijke-zak-maar-ik-ben-leraar-en-jullie-kunnen-lekker-niets-doen." Geïrriteerd liep ze een bange eerstejaar omver die duidelijk nu les toverdranken had.
“Ik heb bezweringen,” zei Samantha alsof het haar plots te binnen viel. Haar lok haar viel weer voor haar oog en geërgerd streek ze die weg. Bibi stopte met haar verzameling scheldnamen voor Sneep op te noemen. “Ik zie je straks bij het middagmaal,” zei Bibi en lachte, “als ik tenminste niet ben gestorven aan een pijnlijke dood.” Ze maakte een dramatisch gebaar en lachte zelf harder. Ze veegde de tranen uit haar ogen. Samantha wist waarom ze lachte, ze had er zelf heel graag bij willen zijn toen hun nieuwe leerkracht dramatisch had verklaard dat ze dood ging… omdat er een splinter in haar duim zat. Hun nieuwe leerkracht was niemand minder dan Fleur Delacour. Ze zouden Perkamentus moeten opsluiten voor zijn keuze. Ze kon beter jongens verleiden dan les geven. Nog zo iets waar bijna iedereen zich aan ergerde. Ze was de meest gehate leerkracht bij de meiden, na Professor Sneep natuurlijk. Grinnikend liep Bibi haar eigen kant uit en liet Samantha achter. Ze streek haar gewaad plat en liep toen naar Bezweringen.

Bij bezweringen had ze er niet goed haar hoofd kunnen bijhouden. Als gevolg dat ze alles fout deed en nu een opstel moest maken. Kon zij er wat aan doen dat die kast in de fik vloog in plaats van dat hij tot leven kwam. Zuchtend plofte ze, in de Grote Zaal, aan haar leerlingentafel neer. Hij kwam net binnen. Hij zou waarschijnlijk ieder wedstrijd snelwandelen en daarbij chagrijnig kijken winnen. Meteen staarde ze hem weer aan. Hij leek het niet eens op te merken.
“Wat is er te zien dan?” vroeg een opgewekte stem achter haar. Samantha kreeg een rode kop, draaide zich om en zag Bibi staan. Bibi had ook een rode kop en haar ogen waren rood.
“Niks,” zei Samantha vlug en wende haar blik af van Sneep, “ waarom zo rood. Heb je soms meegedaan in een snelloop wedstrijd?” Bibi kon haar lach niet inhouden en begon weeral luid te lachen. Samantha keek haar vriendin verbaasd aan. Ze wist niet wat Bibi vanochtend had gegeten maar het had alleszins een rare invloed op haar.
“Fleur weer?” vroeg Samantha nogal onnodig want Bibi ging nu nog harder lachen. Iedereen keek haar verwonderd aan en ze kon iemand horen mompelen: “gek.”
“Clear heeft eindelijk ingezien hoe lachwekkend ze wel niet is,” zei een ijzige stem. Bibi stopte met lachen en keek de persoon donker aan. Samantha zag een soort van vuur in Bibi’s ogen… of misschien was dat gewoon maar door het licht.
“Eigenlijk was ik aan het lachen met die roze slippers van je,” beet Bibi Draco toe. Hij verbleekte en zijn ogen werden zo groot als schoteltjes.
“Hoorde ik roze,” zei een meisje met roze haar en keek hun nieuwsgierig aan. Ze wierp haar lange roze haar in haar nek. Lumina, een goede vriendin van Bibi en Samantha was bij hun gaan staan en keek met glinsterende ogen naar Draco die nog altijd lichtelijk in schok was.
Kronzel en Kwast keken verbaasd naar Draco die hun waarschuwende blikken toewierp die eigenlijk wilden zeggen: één-woord-en-je-gaat-eraan. Zelfs Blaise wist niets van Draco’s avontuurtjes. Bibi grijnsde en mompelde: “ Wat is het toch leuk die nachtelijk wandelingen… of moet ik zeggen. Slaapwandelingen.”
“Nog één woord Clear en…” zei hij maar stopte toen hij zag dat professor Anderling hun met opgetrokken wenkbrauw zat aan te staren. Iedereen wist dat Draco niets onder leerkrachten deed. Daar was hij te bang voor. Hij blies de strijd af en liep samen met zijn bodyguards naar zijn eigen leerlingentafel.
“Waar ging dat over,” zei Lumina opgewekt. Bibi ging tussen haar en Samantha zitten.
“Waar was je vanochtend, je miste het ontbijt en kwam pas het vierde lesuur de klas binnen,” zei Bibi. Lumina kuchte en keek hun onschuldig aan.
‘Laten we zeggen dat een zeker iemand me vergeten wakker maken is,” zei Lumina droog, “ik kijk naar niemand.” Samantha lachte toen Bibi haar kaken een rode blos kregen. “maar ik ben geen wraakzuchtig mens. Ik miste toverdranken. Hoe was het eigenlijk met onze geliefde professor Sneep?” Bibi begon weer luidop te vloeken en vertelde hoe grof hij wel niet was geweest om haar belangrijke gesprek tussen haar en Samantha te stoppen. Samantha vond het goed zo. Ze keek de zaal rond en haar ogen vielen terug op professor Sneep.
“Naar wie was je eigenlijk aan het staren,” zei Bibi plots en haalde Samantha uit haar gedachten. Samantha haar mond stond halfopen maar ze wist niet wat te zeggen. Ze voelde haar hoofd warm worden.
“Niemand,” zei Samantha vlug. Lumina en Bibi keken elkaar droog aan en leken het hierbij te laten. Ze besloten om verder te gaan over Draco zijn slaapwandelingen… waar Bibi graag alles over kwijt wou. Niets zou gespaard blijven.
“Ik was op mijn ronde toen ik hem tegenkwam. Ik weet nog heel erg goed wat hij droeg en vervloek mijzelf nog altijd dat ik hiervan geen foto heb genomen,” zei Bibi en pinkte een traantje weg van emotie.
“Wat droeg hij dan,” gilden Samantha en Lumina hyper. Lumina zwaaide zo hard met haar armen dat ze iemand in het oog sloeg maar dat leek ze niet echt te merken. Bibi grijnsde breed.
“Ik zie het nog voor me,” zei ze. Samantha haar mond stond open en Lumina keek met grote ogen naar Bibi die even wachtte met verder gaan, “een witte pyjama met boompjes op.” Lumina keek teleurgesteld.
“Was dat alles,” zei ze, “ ik dacht dat je ging zeggen dat er in grote letters opstond ‘I LOVE MY MOMMY’ ”
”Eigenlijk stond erop… I fuck trees. Maar die zou ook goed geweest zijn,” zei Bibi, ze leek na te denken en glimlachte toen met een zieke glinstering in haar ogen.
“O jee,” zei Samantha lachend tegen Lumina, “ ze heeft weer die zieke glinstering in haar ogen.” Lumina schudde met haar roze haar en grijnsde.
“Oké, wat ben je van plan Bibi,” zei Lumina en stootte Bibi aan. Bibi trok een gezicht net zoals een engel. Samantha schudde haar hoofd : “Niet meer te redden.”
De meiden lachten luid en Samantha kon nog amper eten zonder zich te verslikken. Af en toe wierp Draco hun een giftige blik toe maar daar lachten ze alleen maar harder mee.
“I fuck trees,” herhaalde Lumina nog eens stil en veegde de tranen uit haar ogen van het lachen. “Ik kan nog amper glimlachen… mijn kaken doen pijn van het lachen.” Bibi schokte nog even na. Samantha glimlachte en liet haar blik glijden over de Oppertafel. Ze zag hem discussiëren met Anderling en Perkamtnus. Waarschijnlijk was dat door die aanval van Jeweetwel. Hij had een hele woonwijk weggevaagd. Jessie was nu ouderloos. Het was een treurige gebeurtenis. De bel haalde haar uit haar droevige gedachten. Nu had ze Waarzeggerij. Nou het had zijn positieve kanten. Kon ze dat huiswerk voor bezweringen meteen maken. Alsof die troela de toekomst kon voorspellen. Wat een lachertje.
“Ik zie jullie straks wel weer,” zei Samantha en wierp haar tas over haar schouder. Lumina trok een gezicht.
“Oh nee,” zei ze, “Kruidenkunde met Potter.” Bibi had een grimgras op haar gezicht en Lumina trok een gezicht alsof ze moest kotsen.
“Hij denkt ook dat hij zóveel beter is dan Ravenklauw,” zei Lumina en kruiste haar armen. Ze haatte het joch.
“Hopelijk slaat de beukenwilg hem eens plat,’’ zei Samantha geïrriteerd. De meiden lachten en liepen toen vlug naar hun lokaal.

Hihi, alle oude msn gesprekken komen weer naar boven drijven Vooral het pyjama gedeelte, daar heb ik wel wat aandeel in gehad geloof ik Maar hij is dus af? Het icoontje hoeft er pas in als je alles gepost hebt liever

OH!
Een Snape-lover! Eindelijk nog eens! Ik hou van de combinatie Snape en liefde, want die klopt zó niet!
Je verhaal is verder ook wel leuk, al vind ik het persoonlijk wat chaotisch worden als Samantha in de Grote Zaal zit. Er wordt iets te veel op één keer gezegd, en er missen een paar vraagtekens =p. Maar verder; doe zo voort!

@ Bibi: Ja, hoelang was het geleden dat ik hieraan begon. Vier jaar ofzo? Ik heb echt lang aan deze geschreven en hij is eindelijk af.
@ Alatariel: Haha ja, eigenlijk niet he. Toch vind ik het leuk om te lezen of schrijven. :'D
Ja, heb dit keer overlezen en gepoogd er op te letten, maar bedankt! : D
__________________________________________________

Hijgend kwam ze bovenaan en klauterde zoals een aap de trap op. De ene helft keek haar verwijtend aan en de andere, die sliepen gewoon verder. Ze zocht vlug een plaatsje en ging zitten.
“Ik zei het daarnet nog tegen de leerlingen dat ik in mijn glazenbol had gezien dat jij te laat zou komen,” zei professor Zwamdrift en glimlachte eigenwijs. Je weet waar je die bol kunt steken, dacht Samantha sarcastisch en nam haar handboek van bezweringen, perkament en een veer uit haar tas. Gelukkig dat ze vanachter zat, kon ze rustig doorwerken. Hoe maak ik een kast tot leven. Ze snapte niet wat er handig aan was om een kast tot leven te wekken. Dan had je alleen nog maar meer kans om er in opgesloten te worden. Ze dacht diep na. Dit vlotte niet. Misschien dat haar handboek zou helpen. Ze liet haar ogen over de bladzijde glijden op zoek naar informatie. Af en toe keek ze uit haar ooghoeken of Zwamdrift soms op aantocht was. Blijkbaar niet. Ze was net bezig een meisje de stuipen op het lijf te jagen. Soms gaan mensen ver om overtuigend over te komen. Te ver als je het haar vroeg. Ze schudde haar hoofd en ging verder met lezen.
Leuk, dacht ze. Hier stond niet genoeg in voor één meter lang opstel. Dat zou vanavond ook nog eens in de bibliotheek doorbrengen worden. Ze stopte dus weer alles weg en staarde verveeld voor zich uit.
“Hulp nodig jufrouw Middi?” vroeg de zangerige stem van Professor Zwamdrift. Alles behalve jij, dacht ze. Ze besloot om beleefd te blijven, zoals altijd.
“Nee hoor, alles is oké,” ze schonk haar charmantste, nep glimlach en wilde net verder gaan toen Zwamdrift zei: “Mooi zo. Vind je het vast niet erg om mijn kaarten te leggen en te verklaren.” Samantha slikte. Het enigste wat ze nu kon doen was haar te veel aan fantasie gebruiken en iets bruikbaars verzinnen.
“Goed,” zei Samantha en nam bevend het pakje behekste tarrotkaarten uit. Ze schudde de kaarten en verspreide ze op tafel. “Oké trek vijf kaarten.” Iedereen had hun hoofd omgedraaid en keek nu hoe Professor Zwamdrift langzaam de kaarten uit de stapel haalde. Samantha haalde een laatste keer adem voor ze de eerste kaart omdraaide.
“Pentakels X,” zei Samantha langzaam. Ze dacht na wat dat nu weer kon betekenen, “staat voor rijkdom van de ziel en uiterlijk veilige positie. Het speelt in je voordeel, nu in je huidige situatie.” Rijkdom van de ziel bij Zwamdrift. Was dit wel Zwamdrift. “bij je nadelen ligt de magier… dat betekend nu dat je weinig zelfverantwoordelijkheid hebt.’’ Samantha moest lachen. Dit leek er beter op. Alle leerlingen keken grijzend hun kant uit maar Professor Zwamdrift bleek deze negatieve dingen over haarzelf niet zo grappig te vinden en wierp hun een krankzinnige blik toe. “De beslissende factor is… de aas der kelken. Dat duidt op vrouwelijkheid, liefde en vriendschap, een onverwacht geschenk en gevoel en onafhankelijkheid.” Waar is de dichtstbijzijnde wc, dacht ze. “de oplossing is… vreugde over pure energie en het antwoord op dit hele tarot gedoe is de kaart de keizer.” Ze nam even een korte pauze om te ademen. Haar mond voelde droog aan wat ze niet fijn vond. Ze streek die lok uit haar ogen voor de zoveelste keer uit haar ogen vandaag. “dat betekend dat je meer orde moet krijgen, soberheid en daarna heel trots zal zijn.” Zo dit leek wel een goed. Ze glimlachte en staarde naar het verbijsterde gezicht van professor Zwamdrift.
“Goed,” zei Zwamdrift met een piepende stem, nog altijd lichtelijk geschokt over het feit dat Samantha wel degelijk tarot kon en liep naar het volgende tafeltje. Mensen hun aandacht verslapte en gingen ook verder met wat ze bezig waren. Samantha strekte zich uit en besloot de rest van het lesuur uit het raam te kijken. De bomen hun bladeren waaiden de richting uit waar de wind hun naartoe blies. Ze wenste dat ze ook een blad was, dan zat ze niet hier in dit muffe, warme klaslokaal. Dromerig keek ze voor zich uit en dacht weer aan hem. Dit werd een soort obsessie de laatste tijd. Ze moest zich op iets anders concentreren. Wanhopig nam ze haar boek van Waarzeggerij en begon er in te lezen.

“Samantha,” gilde Lumina en zwaaide hyperactief. Samantha was verschrikkelijk moe en zo stonden haar ogen ook. Ze had ook vandaag kruidenkunde gehad, maar dan met Zwadderich. Het was een soort hel doorstaan. Blijkbaar vond Draco het leuk om maar te blijven vitten op Harry Potter, Hermelien Griffel, Ron Wemel en natuurlijk Bibi Clear. Zijn gemene en rotte opmerkingen negeren, was niet zo moeilijk. Maar om hem niet op zijn arrogante gezicht te slaan was wat anders. Wat had ze soms zo’n zin om zijn gezicht wat bij te werken zodat zelfs zijn kat, als hij die had natuurlijk, maar het feit dat zelfs zijn goudvis na een dag stierf betekend niet veel goeds, hem niet herkenen zou.
Ze ging naast de meiden zitten die druk met elkaar waren aan het praten. Hoe zij nog zo levendig waren, begreep Samantha soms helemaal niet. Hun ogen stonden vrolijk en ze lachten aanstekelijk door andermans opmerkingen of grappen. Zijzelf schepte haar bord vol. Ze hoorde een meisje een opmerking maken over hoeveel calorieën er wel niet in het eten zat. Cho Chang. Omdat ze knap en intelligent was, vond ze zichzelf heel wat. Ook al kon Samantha Harry vaak niet uitstaan toch had ze medelijden gehad dat hij ooit iets met Cho had gehad. Ze was té vlug jaloers en wilde altijd haar zin krijgen. Wat als gevolg had dat Samantha haar niet kon uitstaan. Dus draaide ze met haar ogen als antwoord en at verder. Ze deed alsof het eten hemels was en keek daarna grijzend hun richting uit. Cho keek geërgerd weg en begon weer met haar vriendin te roddelen over hoe onbeschoft sommige mensen niet konden zijn.
Ze wreef vermoeid in haar ogen maar wist dat het nog een lange avond zou worden. Het zevende jaar was een hel. Je kreeg nu ook vaak groepswerken op. Nog zoiets dat alles nog stress bezorgde. De één kon dan niet, de ander wilde niet meehelpen,… zijzelf was één die vaak niet kon. Ze was de nieuwe jager in huffelpuf en moest daardoor ook vaak trainen. Ze werden beschreven als het zwakste team en dat vonden ze heel irritant. Hier zouden ze dus gauw verandering in brengen. Het nieuwe jaar had nieuwe en talentvolle spelers voortgebracht. Je teamcaptain mocht je niet onderschatten. Hij was misschien tenger en fijn maar hij had veel wilskracht en doordachte strategieën.
“Je bent zo stil,” zei Bibi en keek met een onderzoekende blik naar Samantha. Ze speelde met haar vork en wachtte even voordat ze ging antwoorden. Ze voelde zich zo sloom. Misschien kwam dat omdat ze samen in één klaslokaal had gezeten met Kronzel of Kwast.
“Ach, gewoon een beetje moe. Gelukkig dat er vanavond geen training is, anders viel ik waarschijnlijk in slaap op mijn bezem,” zei Samantha glimlachend. Ze wilde juist een stuk vlees in haar mond steken toen iemand tegen haar opbotste. Ze morste en er zat een lelijk, bruine vetplek op haar gewaad. Dit was de druppel. Een vermoeide dag en nu dit! Chagrijnig dat ze was, keek ze woedend om recht in professor Sneep zijn ogen. Ze slikte haar woorden in. Hij trok een wenkbrauw op en keek haar spottend aan voordat hij verder liep. Bibi barste weer los.
“Hij kan toch soms… nee dikwijls zo’n verschrikkelijk rotzak zijn!” zei Bibi en keek Sneep’s rug aan met een woedende blik alsof ze een gat door hem wou branden. “Trek het je niet aan Samantha, ooit verzuipen we hem in zijn eigen ketel.”zei Lumina. Ze haf een troostend klopje op Samantha’s schouder en glimlachte.
“Wacht,” zei Lumina en trok haar toverstok, “ hier weet ik een spreuk voor.” Ze zwaaide, mompelde een spreuk en de vlekken op Samantha’s gewaad verdwenen. Lumina knikte goedkeurend en trots voordat ze grijnsde.
“Dankje,” zei Samantha en haf haar vriendinnen een knuffel, “ wat zou ik toch zonder jullie aanvangen.” Lumina en Bibi grijnsden: “Niets natuurlijk.”

Euhm, 2 a 3 denk ik steen? Of ik moet al verschrikkelijk achterlopen

En je mag blij zijn dat lum je gewaad niet in de hens stak! Ik kan me een keer herinneren over een weerwolf en dat was in combinatie met een schoonmaakspreuk geen geslaagd succes. Zo'n rokende bal haren die achter je aanrent door het bos... Anyway snape zuigt... And he knows it

Ik heb alleen nog maar je eerste stukje gelezen, maar ik ga de rest ook zeker lezen! Ik ben het met Alatariel eens dat het af en toe wat chaotisch is. Soms vond ik het een beetje snel gaan waardoor ik het niet goed kon volgen bijvoorbeeld. Ik lees snel bij!

Haha XD Heb het nagekeken en het is inderdaad maar 3 jaar geleden. Mijn fout. ^_^;;
________________________
Hoofdstuk2:

“Vangen Samantha,” zei Tom met een hoge stem waardoor Samantha juist de bal niet liet vallen door het lachen. “Je moet geconcentreerd blijven.” Hij had zijn handen in zijn heupen gezet en keek lichtelijk geïrriteerd. Druppels water dropen van zijn gezicht af en zijn haar was kletsnat. Ze knikte, ging de bal halen die op de grond gevallen was en gooide het terug naar hem. “We proberen het opnieuw.” Hij wierp nog een blik op Samantha om te controleren of ze wel geconcentreerd was. Ze draaide geërgerd met haar ogen. Hij vloog toen terug naar het doel. Zonder enig teken draaide hij zich vliegensvlug om en vloog recht op Samantha af. Hij wierp de bal en Samantha ving ze, sprong op en met veel kracht wierp ze de bal naar Mandy de hem door de ringen sloeg. Tom glimlachte en haf Mandy een compliment. Haar hoofd was rood van de inspanning en haar lange bruine haren staken alle kanten uit in haar losse staart. Hij knipoogde naar Samantha en schonk haar een glimlach. Ze glimlachte terug en streek haar natte haar uit haar ogen. Spijtig genoeg was het te kort voor een staart die bleef zitten. Het begon nog harder te regenen. Plots werd hun aandacht afgeleid door een groep mensen die kwam aanwandelen. Iedereen daalde neer en sprong van hun bezem af. Griffindor kwam trots aangelopen. Samantha zuchtte. Sinds Potter aanvoerder was, was hij nog arroganter dan daarvoor. Hij was misschien al vele mensen verloren maar er waren nog anderen die net hetzelfde meemaakten en niet zo’n litteken op hun voorhoofd hadden… dat leek hij vaak te vergeten.
“Ik,” zei Potter plechtig en rommelde in zijn broekzak, “ heb toestemming van professor Anderling om het veld te gebruiken. Wij hebben namelijk ook onze training nodig.’’ Een paar teamleden van zijn team moesten hier mee lachen en een meisje zei “Ja natuurlijk, Huffelpuf is toch zo’n sterk team.”
Hij stak het toestemmingsbevel onder Tom zijn neus. Tom trok sarcastisch zijn wenkbrauw op. Zijn blauwe ogen gleden over de geschreven woorden en hij keek naar het papier alsof het vergiftigd was.
“En dan zeggen ze dat Zwadderich arrogant is,” mompelde Mandy droog. Samantha grijnsde en Mandy grinnikte het uit om haar eigen opmerking. Zack, de drijver van hun team, keek verveeld voor zich uit en deed alsof hij moest kotsen door een vinger in zijn mond te steken. Anne, de andere drijver van hun team, lachte om zijn gezichtsuitdrukkingen en haf hem een zachte duw in zijn zij. Beide trokken zich niet veel van Griffindor aan die hun zuur aankeek.
“Goed,” zei Tom kortaf en duwde het papier terug in Potter zijn handen, “wij moesten toch nog wat bespreken. Komaan team op naar de kleedkamers.” Lissie stak haar tong uit naar Potter. Ze was de kleinste van hun allemaal maar had talent en was de zoeker geworden. En Alise, was misschien de stilste maar kon verdomd goed de ringen bewaken om de bal langs haar te laten gaan moest je haar eerst van haar bezem neerbliksemen. Ze keek Potter vuil aan en draaide geërgerd met haar ogen. Ja, dit jaar zou het beste jaar van Huffelpuf moeten worden. Ze zouden allemaal nog verbaasd opkijken.

Tom had zijn strategieën zodanig veel herhaalt dat Samantha daar alleen nog maar kon aan denken en in zichzelf de plannen herhaalden. Ze keek naar de lucht die donkergrijs was. Niet veel later leek de hemel wel open te barsten en viel de regen met bakken uit de lucht. Ze gilde en liep hard richting kasteel met haar bezem in haar ene hand en haar tas in haar andere hand. Ze hield haar tas boven haar hoofd en rende nog harder toen een donderslag weerklonk. Van een klein onweertje was ze niet bang maar dit was meer een storm. Eenmaal in het kasteel keek ze door het raam om te kijken waar de andere bleven. Ze zag licht branden in de kleedkamers dus waarschijnlijk waren ze daar naartoe teruggekeerd. Ze draaide zich om en stond oog in oog met mevrouw Norks. Ze had een nogal raar gevoel en keek in de richting waar de kat naar keek. Haar schoenen zaten onder modder.
“Oh nee,” zei ze en keek vlug in het rond of Vilder al in de buurt was. Ze had geluk maar ze hoorde voetstappen. Ze trok haar schoenen uit en liep naar het dichtstbijzijnde opbergkast waarin ze zich zou verschuilen. Ze slikte even toen ze instapte. Het leek niet zo’n stabiel ding te zijn en kraakte verschrikkelijk.
“Niet weer,” hoorde ze Vilder woedend schreeuwen. Zijn voetstappen naderden de kast en ze hield haar adem in. Een tweede persoon kwam aan gelopen.
“Wat is het probleem Argus,” zei een stem die Samantha maar al te bekend voorkwam. Haar hart leek wel te zinken. Ze keek door een kleine spleet in de kast naar buiten en zag Vilder met professor Sneep praten.
“Weer zo’n rotkind die met zijn modderschoenen mijn pas gepoetste vloer vuil maakt. Als ik degene te pakken krijg zal die er niet mals vanaf komen,” zei Vilder en balde zijn vuisten. Samantha slikte en zette de gedachte uit haar hoofd van Vilder die haar de verschrikkelijkste klussen liet opknappen of erger – martelde.
“En heb je de sporen gevolgd?” vroeg Sneep alsof Vilder daar nooit zou opgekomen zijn. Sneep leek niet in een goed humeur te zijn voor dit soort problemen. Neen, aan zijn gezicht te zien leed hij pijn en niet een klein beetje. Hij had met zijn rechterhand om zijn linkeronderarm gesloten. Als hij nog harder zou knijpen zou zijn arm er nog afvallen, dacht Samantha.
“Natuurlijk! Maar ze stopten halverwege. Maar ik vind hem wel,” zei Vilder en ging verder. Sneep keek hem nog even na, mompelde iets wat Samantha niet verstond, ook hij ging weg. Ze zuchtte opgelucht. Toen ze rechtop ging staan stootte ze haar hoofd. Even zag ze sterretjes voor haar ogen dansen maar na een duw tegen de deur van de kast, vloog die open en stapte ze naar buiten. Ze haalde opgelucht adem.
“Zo zo,” zei een stem naast haar. Ze verstijfde helemaal en keek met grote ogen naar het figuur die naast haar stond. Draco leunde nonchalant tegen de muur aan en had een zodanig grote grijns op zijn gezicht dat Samantha het idee had dat zijn lippen ieder moment konden openscheuren. Spijtig genoeg gebeurde dat niet.
“Ik hoorde professor Sneep en Vilder praten en ik denk dat ik weet over wie ze het hadden,” hij keek naar haar schoenen die ze in haar handen had. “wat zal Vilder gelukkig zijn als ik de dader bij hem breng.’’ Hij greep haar arm beet. “Alles voor het goede doel, zeg ik altijd.’’ Samantha had heel veel zin om met haar bezem zijn hoofd in te rammen maar bedacht zich omdat haar moeder nooit een nieuwe zou willen kopen als de hare nu zou breken. Ze hadden met moeite deze aangekocht. Ze stribbelde tegen en haf hem een schop op de schenen.
“Jij!” schreeuwde hij maar verder kwam hij niet.
Een woedende Bibi kwam aangelopen.
“Laat - Haar - Los - Malfidus.”zei Bibi kwaad. Haar toverstok had ze al bij de hand en ze was klaar om die grijns van Malfidus gezicht te vervloeken. Samantha haar gezicht klaarde op. Ze voelde Malfidus zijn greep verzwakken en trok vlug haar arm los.
“Clear, je vriendin heeft een fout begaan of je haar nu helpt of niet,” zei hij razend en wees naar Samantha. Blijkbaar was hij kwaad om die slaapwandel historie. “ik ga haar toch verklikken en jij zult me zeker niet kunnen tegenhouden!”
“Dat denk jij,” zei Bibi koel. Draco grijnsde weer arrogant en kruiste zijn armen. Ze moest haar best doen om niet hysterisch te lachen. Natuurlijk ging ze Malfidus tegenhouden, dat deed ze namelijk altijd al. “En hoe denk jij dat dan wel te doen,” zei hij uitdagend, “ga je mij vervloeken Clear?”
“Samantha… ga naar je leerlingenkamer. Ik handel dit wel af,” zei Bibi die waarschijnlijk, aan haar grijzend gezicht te zien, een perfecte vervloeking in gedachte had.
“Echt niet,” zei Samantha, “ dit wil ik niet missen!” Ze wou Bibi aanmoedigen totdat… “Wat is hier aan de hand?” blafte professor Anderling. Achter haar stond het kletsnatte team van Huffelpuf en Griffindor die hun verbaasd aankeken. Behalve Potter, die kek geamuseerd toe. Draco en Bibi lieten hun toverstok zakken.
“Professor,” zei Draco, “ ik wou gewoon meneer Vilder helpen met zoeken achter die onbeschofte leerling die zij vloer vuil maakte,” hij wees met een beschuldigende vinger naar Samantha die haar schoenen modder vrij probeerde te maken, “zij deed het maar toen kwam Clear en ze beschermde natuurlijk Middi terwijl die in fout was dus -.” Hij stopte. Niemand leek hem echt te geloven.
Professor Anderling trok een wenkbrauw op. Ze leek zijn excuus niet te aanvaarden. En van dat Draco Vilder wou helpen, was al helemaal lachwekkend. Hij hielp nooit iemand.
“Jufvrouw Middi, vijf punten aftrek van Huffelpuf en hier laat ik het bij. Ik meld Vilder wel dat je al bent gestraft. Jufvrouw Clear en meneer Malfidus, jullie komen mee met mij.” Samantha wierp Bibi een verontschuldigende blik toe. Het was helemaal haar bedoeling niet geweest dat Bibi nu straf zou krijgen. Bibi leek het niet te deren. Het enigste wat ze nu wou was Draco langzaam maar zeker vermoorden.
“Ik zie je straks,” mompelde Bibi en deed teken dat alles wel in orde zou komen. Dat maakte Samantha toch een stuk geruster al had ze nog steeds dat holle gevoel in haar maag.

Ow steen! I missed this story! Net als je befaamde haf! And our We Hate Potter gang

Ik ben niet echt van de fanfictie, maar ik vindt jouw schrijfstel echt leuk en je houdt mijn aandacht zeker vast

Ga zo door!

Dat haf is expres gedaan?

Ik vind het echt leuk lezen! Af en toe een typfoutje, maar verder niks op aan te merken. Ik ben benieuwd wat voor straf Bibi krijgt en hoe het verder gaat

@ Sanne: Die 'haf' is zo één van mijn gewoonlijke fouten die ik maak en die ik er dus overduidelijk ben vergeten uithalen. :'D
Ik ga ze er dus proberen uithalen Bibi. Heb zelfs dit keer ontdekt dat er een 'wou' stond in het stukje dat ik ging posten en heb die er normaal nu ook uitgehaald. XD
Dankje Elice! En is jou icon trouwens van Mulan? : D
_____________________

Later op de avond, tijdens het avondeten, kwam Bibi pas terug. Furieus liep ze naar Lumina en Samantha toe. Ze ging wild gaan zitten waardoor ze bijna iemand van zijn plaats stootte. Lumina at haar mond leeg en zei toen rustig: “het is blijkbaar niet zo goed gegaan.” Bibi liep rood aan, het glas dat ze vasthield schudde heen en weer en leek elk moment te kunnen exploderen.
“Dat kun je wel zeggen ja,” zei ze razend en wierp een kwade blik naar Malfidus toe, die zichzelf probeerde te verdrinken in zijn glas water. “Ze gaf ons strafwerk.’’
“Dat heb ik zoveel,’’ zei Lumina lachend, “wat moet je doen. Ketels schoonmaken bij Sneep of de ziekenzaal met alleen maar een tandenborstel?”
“Ik moet samen met - ,” begon ze maar kon door de woede met moeite haar zin afmaken, “met hem Hagrid helpen met één of ander klusje.” Lumina floot.
“Zorg ervoor dat Malfidus om de één of andere magische reden plotseling wordt opgegeten door één van Hagrids monsters,” zei Lumina en keek dromerig voor zich uit, alsof ze de beelden voor haar ogen verschenen. Samantha glimlachte. Van de eerste keer een last minder. Ze wou dat hetzelfde bij Potter gebeurde. Hoefde ze zijn grijns niet meer te verdragen.
“Hoe was je training eigenlijk?” vroeg Lumina en keek naar het plafond, “ want als ik mij niet vergis, hadden jullie regen – veel regen.” Samantha bonkte met haar vuist op de tafel. Ze moest weer denken aan Potter zijn arrogante houding en ze begon al weer helemaal te koken.
“Verschrikkelijk, we waren bezig met onze bewegingen en strategieën uit te voeren toen het nog harder begon te regenen en Potter aankwam marcheren met zijn team!” zei ze, terwijl ze gewelddadige gebaren maakte met haar armen. Bibi dook net op tijd weg om haar elleboog te ontwijken en Lumina nam haar glas in haar eigen handen zodat Samantha het niet omver kon meppen. “Hij nam weer zo’n arrogant - ik ben alles - houding aan. Zijn team vond het grappig om met het ‘zwakke’ Huffelpuf te lachen.”
“Ik had toch gezegd,” zei Lumina luid, “om drijver te worden. Het heeft toch zoveel voordelen. Mensen hun gezicht bewerken en niet eens strafwerk… goddelijk.’’ Bibi zwaaide voor Lumina’s ogen toen, die niet verder reageerde en glimlachte van oor tot oor, terwijl ze voor zich uit staarde. Samantha haalde haar schouders op. Lumina had dit wel vaker, momenten dat ze er heel even niet meer bij was.
“Ontwaak bij het knippen van mijn vingers,” zei Bibi en knipte met haar vingers. Het werkte niet. Gefrustreerd deed ze het opnieuw en opnieuw. Uiteindelijk leek Lumina vanuit haar droom te ontwaken toen Samantha terloops vermelde dat Blaise was verdronken in het meer.
“Ooit komt er een dag Lum,” zei Bibi, “ dat jij hem eigenhandig verzuipt. Misschien in het meer, of misschien zelfs in zijn ketel terwijl ik Draco tegen de muur ram en Samantha- Luister je wel?’’ Samantha, die naar de lerarentafel had zitten staren, wende vlug haar blik af. Natuurlijk had ze maar met een half oor geluisterd. “Ja hoor,” zei ze in poging om overtuigend te klinken, “ Blaise verzuipen en Draco tegen de muur aanslaan.”
“Laat me los Patty,” zei Draco die zijn weg probeerde te banen door de rijen, “ ik zei ‘Laat me los.’ Versta je geen Nederlands dan?” Patty bleef aan hem kleven. “Oké Clear, ik wil even een paar afspraken maken voordat ik een marteling onderga door met jouw en die reus én zijn monsters door te brengen.” Bibi snoof minachtend. Hier gingen we weer, was van haar gezicht af te lezen.
“Ik hoop dat die monsters echt zijn hoofd van zijn lijf rukken,” fluisterde Lumina tegen Samantha, “en anders knijp ik dat dunne keeltje van hem zelf wel dicht.” Bibi wierp een blik van Ik –Alleen –Mag – Draco – Pijnigen. Toen keek ze opnieuw naar hem. Hij keek haar ijskoud aan.
“Pardon?” zei Bibi tegen Draco die geïrriteerd zijn arm lostrok uit Patty’s ijzeren greep. Dus ze kon toch nog iets anders dan krijsen, dacht Samantha spottend, interessant .
“Draco, iedereen staart ons aan,” zei Patty en trok aan zijn arm, “kom nu gewoon mee. Je maakt alles alleen maar erger dan het al is.” En ze had toch iets in dat holle hoofd dat ‘verstand’ werd genoemd. Draco duwde haar van zich af.
“Ik laat het hier niet bij-,’ zei hij, boog voorover en fluisterde iets onverstaanbaars in Bibi haar oor die hem nog even koel als daarvoor had aangekeken. Ze verroerde geen kik. Samantha zag dat Bibi zich inhield. Draco ging weer rechtstaan met een gemene grijns op zijn gezicht en een krankzinnige blik. Het was nu officieel. Draco was inderdaad knettergek geworden en het zou niet lang meer duren of hij werd afgevoerd naar St. Holisto.
Lumina keek verbaasd naar Bibi en toen naar Draco. Nieuwsgierig luisterde ze verder of Bibi nog iets zou zeggen, maar Draco draaide zich toen om en liep weg met Patty, die steeds wantrouwig naar Bibi keek, op de hielen. Teleurgesteld schoof Lumina naar achteren en keek Bibi aan die diep leek na te denken. Samantha vroeg zich ook af wat Draco in Bibi’s oor had gefluisterd waardoor Bibi niets had teruggezegd. Normaal had ze altijd een antwoord klaar en liet zich nooit klein krijgen. Dit maal was alles anders. Het bleef stil bij de drie vriendinnen. Bibi dacht verder na, Lumina ging verder mokken omdat ze geen antwoord kreeg op haar nieuwsgierigheid, van wat Draco nou had verteld waardoor Bibi nu uit het veld leek geslagen te zijn, en Samantha staarde voor één keer niet naar Sneep, maar naar de donkere sterrenhemel terwijl het nog harder regende. Hopelijk kregen ze beter weer als ze de wedstrijd zouden moeten spelen of ze zaten zwaar in de problemen.

Verzonken in haar gedachten leek ze niet te merken dat Lumina en Bibi al weg waren. Waarschijnlijk ruziënd want Lumina was nieuwsgierig en wilde alles weten, maar Bibi was koppig en wilde niets zeggen. Zuchtend stond ze op. Ze was één van de laatste en het was al laat. Ze haatte dit. Sinds kind was ze bang voor alleen te zijn in een groot huis, dit was misschien geen huis, maar wel een immens groot kasteel. Haar stappen weergalmden door de gang luider dan dat ze dat wilde. Ze zou morgen Bibi en Lumina zo vermoorden. Ze wisten dat-
Plots voelde ze een hand op haar schouder. Ze was niet vlug bang, maar door het feit dat het laat was en dat ze niemand anders had gehoord of gezien, was dit een moment waarop ze mocht panikeren of hysterisch wegrennen. Ze draaide haar hoofd langzaam om. Laat het niet Draco zijn, wat dit zou echt een gemene, laffe streek van hem zijn. Alsjeblieft laat het hem niet zijn. Tot haar opluchting –neen eigenlijk niet, maar alles was op dit moment beter dan Draco – was het Sneep, die grijnsde omdat hij toch nog iemand had te grazen kunnen nemen.
“Zo zo jufrouw Middi,” zei hij en kneep harder in haar schouder terwijl al het kleur in Samantha haar gezicht wegtrok, “ waarom nog zo laat op stap.” Hij wierp haar één van zijn gemene, spottende grijnzen toe en snoof.
“Ik kwam van de Grote Zaal,” zei ze, hij liet haar schouder los zodat ze zich nu naar hem toe kon draaien, “ op weg naar mijn leerlingenkamer. Ik weet dat ik laat ben maar - ”
“Dus je weet het,” zei hij, “wat fijn voor jou,” weer snoof hij, “maar toch ben ik genoodzaakt om punten af te trekken.”
“Meneer! Dat meen je niet,” zei ze kwaad, hij keek haar woedend aan omdat ze hem onderbroken had, “de meeste zouden niet eens zo eerlijk geweest zijn!” Hij trok een wenkbrauw op en kruiste zijn armen. Het was nogal een belachelijk zicht. Ze was zeker een kop kleiner dan hem. “Misschien had ik maar beter gedaan zoals Potter,” mompelde ze erachter. Bij het horen van Potter’s naam trok Sneep een gezicht alsof hij misselijk werd. Ze slikte misschien had ze dat maar achterwege gelaten maar het was nu te laat.
“Twintig punten aftrek voor deze late uitstap,” zei hij venijdig en even koel als gewoonlijk, “en wat deed Potter dan wel?” Leuk, dacht Samantha, misschien kon iedereen maar beter trouwen met Potter. Hij was bij iedereen toch zo belangrijk. Hij bleef haar aanstaren met die doorborende blik van hem. Goed, hoe zou ze zich hieruit redden.
“Nou… hij zou een excuus klaar hebben,” zei Samanthe langzaam. In Sneep’s blik was er een soort glans van triomf, “hij zou weer – hij zou niet vriendelijk zijn.” Ze had bijna gezegd dat hij zijn grote mond zou opzetten, maar dat was niet echt van belang. Sneep haatte Potter sowieso al dus veel verschil maakte het niet. Ze hoorden plots een soort van gestommel in een bezemkast naast hun. Blijkbaar was zij niet de enige die de bezemkast als verschuilplaats zag. Sneep vernauwde zijn ogen en richtte zijn toverstok op de kast. Hij zwaaide ermee en de kastdeuren vlogen open. Daar, onder het stof, zat niemand minder dan Harry Potter.
“Ik snap het al,” zei Sneep en keek van Potter naar Samantha, “jij,” hij wees op Samantha, “kon het niet verkroppen dat hij,” hij wees op Potter. Wat dacht hij? Dat ze debiel waren. “zich kon verstoppen en jij niet. Nou nou jufrouw Middi en meneer Potter. Dat wordt dus strafwerk.”
“Wat!” zeiden beide razend na een vuile blik op elkaar geworpen te hebben. Harry stormde vanuit zijn kast naar Sneep toe en het leek wel of beide zouden elkaar gewurgd hebben. Niet dat Samantha dat erg zou gevonden hebben want op dit moment had ze heel veel zin om dat zelf te doen, het was alleen zo vermoeiend.
“Pas op Potter,” zei Sneep die zijn toverstok onder Potter’s neus stak, “of ik maak er twee van.” De twee waren nog vijandiger dan vorig jaar, waarschijnlijk had het met die dood van Zwarts te maken. Het bleek Harry’s peetvader te zijn en helemaal geen moordenaar. Blijkbaar, als ze de geruchten mocht geloven, hadden hij en Sneep niet zo’n goede band met elkaar. Wat natuurlijk veel verklaard.
“Ach, wat zou dat toch erg zijn en zo’n verspilling van moeite en tijd,” zei Harry sarcastisch. Samantha’s mond viel open. Blijkbaar wist hij niet dat, wat hij juist had gezegd, een heel slecht idee is geweest. Sneep leek alsof hij ieder moment zou kunnen ontploffen, maar wanneer ook niet. Hij en Harry wisselenden dreigende blikken en als blikken konden doden… danste zowel Samantha als Bibi en Lumina op hun graf.

Hihi *doet een polka* Ik kwam in het begin idd nog een wou tegen Maar Sneep is niet al te snugger... En Iewl! Draco mag niet tegen mij fluisteren! Wat zei hij?

Soms vind ik het wat verwarrend, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik niet zoveel van HP afweet als jullie. De verhaallijn vind ik erg leuk en de personages werk je ook goed uit Ik ben benieuwd wat Draco tegen Bibi heeft gezegd en wat voor straf Samantha en Harry krijgen!

ARG! Fail!
Dit keer heb ik geen tijd gehad om na te kijken sinds ik druk bezig was met schoolwerk in te halen en pogingen deed om een boek hoofdstuk per hoofdstuk samen te vatten, wat niet zo goed is gelukt helaas.
__________________________________

Hoofdstuk3:

Samantha keek door het raam naar buiten. De sterren waren duidelijk te zien en de maan glansde. Het was een prachtige avond, alleen verpeste dit het helemaal. “Jullie hebben morgen strafwerk, Vilder zal jullie vertellen wat die juist inhoudt,” zei Sneep na een lange stilte. Samantha en Harry hun mond viel open. “Maar ik moet trainen voor de wedstrijd van zondag!” schreeuwden ze beide. Sneep glimlachte waardoor zijn gelige tanden werden ontbloot. Natuurlijk wist hij dat. Maar hij deed er alles aan om zijn eigen afdeling te laten winnen. Harry beet hard op zijn tanden, want het zag er even naar uit dat hij Sneep de huid vol ging schelden. Samantha probeerde zo kalm mogelijk te blijven terwijl ze wist dat Tom woedend zou zijn.
“Daar hadden jullie dan eerst moeten aan denken voordat jullie gingen ronddwalen,” zei hij en kruiste zijn armen. Hij trok een wenkbrauw op maar dat legde Harry het zwijgen niet op.
“Ik was niet aan het ronddwalen,” zei hij kwaad. Sneep stootte een spottende lach uit.
“Nee. Je was aan het slaapwandelen zeker? Zoals in je derde jaar.” zei Sneep spottend. “Naar jullie leerlingenkamer!” Samantha liep verder en Harry ging haar stampvoetend achterna. Hij vloekte iets maar Samantha besteedde er geen aandacht aan. Eenmaal bij de ingang van haar leerlingenkamer zei ze het wachtwoord.
De kastdeur vloog open en ze stapte naar binnen. Ze voelde de muur voor haar openschuiven. Alle leerlingen zaten in groepjes te praten en huiswerk te maken. Tom kwam glimlachend op haar af: “Hoi.” Ze wierp hem een koele, kwade blik naar hem. Verbaasd keek hij haar aan, toen ze hem voorbij wandelde. “Hé wat is er mis?” Samantha draaide zich om en blafte in zijn gezicht: “ik heb strafwerk op zaterdag door Sneep die denkt dat Potter en ik plannen tegen hem aan het beramen waren.’’ Tom verslikte zich in zijn water die hij zojuist had proberen opdrinken. Hij hoestte en maakte wilde gebaren terwijl zijn gezicht langzaam blauw en rood kleurde.
“Wat!,” zei hij, “die-.” Hij stopte even en probeerde zich kalm te houden, “die kwal.” Kwal was niet echt het juist woord om hem te beschrijven. Zeker niet door de gemengde gevoelens die Samantha nu over hem had. Maar Lumina zou betere benamingen vinden voor Sneep de grond in te boren. Zoals haakneus. Dat was altijd al haar favoriet geweest.
“Ja inderdaad,” zei Samantha zuur, “ het ergste is dat Vilder beslist wat we moeten doen. Het is herfst, koud, modderig en hij is verkouden! Hij is vast en zeker in een rothumeur maar zolang ik niet de bekers van Zwadderich met een tandenborstel moet schoonmaken, is het denk ik oké.”
“Heb jij de bekers van Zwadderich al-” begon Tom, maar werd onderbroken door Samantha die wist wat hij ging vragen, zijzelf had bijna nooit strafwerk en als ze er gehad had dan was het waarschijnlijk van Vilder geweest omdat ze er van hield om zijn kat op te sluiten op de raarste plekken. Normaal was de kat haar lievelingsdier, maar Vilder ’s kat was een wezen geschapen vanuit de hel.
“Neen, godzijdank niet,” zei ze opgelucht, “dat was Lumina. Sindsdien staan Sneep en Vilder op nummer twee van die lijst met meest gehate personen.” Wie op nummer één stond, wist iedereen. Malfidus… hij was nog erger dan Potter, maar die stond pas op nummer drie omdat Lumina zijn contact negeerde. Ze vond hem zwak en was geen partij voor haar. Tom knikte begrijpend. Hij leek niet meteen kwaad, alleen teleurgesteld.
“Geen zorgen, ik zorg ervoor dat wat ik ook doe,” zei ze toen hij haar de rug toekeerde, “ik direct naar het veld zal gaan.” Hij glimlachte haar toe en ging terug bij zijn vrienden zitten die hard om iets lachten maar hem begroeten toen hij bij hun kwam zitten. Ze was niet met veel mensen bevriend in haar eigen afdeling. Lumina en Bibi waren de enigste met wie ze de meeste tijd doorbracht. Ze ging bij Mandy zitten die verveeld in het haardvuur staarde. Ze keek op wanneer Samantha naast haar in de zetel plofte.
“Hoi,” bromde ze. Mandy schudde lachend haar hoofd.
“Iemand heeft een rothumeur vandaag,” zei ze, “wat is er gebeurd misschien. Vilder tegen het lijf gelopen? Want dan snap ik je goed. Die engerd heb ik op een haar na kunnen ontlopen toen ik ’s nachts naar de keukens probeerde gaan.” Samantha trok een wenkbrauw op. “Honger.” Ze knikte. Mandy was soms een bodemloze put op sommige dagen en andere dagen at ze als een muis.
“Neen,” zei Samantha brommend terug en kruiste haar armen terwijl ze recht voor zich uit keek met een woedend gezicht dat een eerste jaar haastig wegliep. “Nog erger dan?” zei Mandy verbaasd en trok toen haar ogen wijdopen. “Sneep.” Ze zei het op zo’n toon alsof de wereld was aan het vergaan en iedereen plan B uitvoerde… Gillend en hysterisch door elkaar rennen. Samantha knikte.
“Hij haf me strafwerk omdat hij dacht dat ik en Potter plannen aan het beramen waren en omdat we nog door de hangen ‘ronddwaalden’.” Zei Samantha razend, “geloof je dat nou? Ik en Potter zouden plannen maken.” Mandy floot.
“Dat gebeurd in nog geen honderd jaar,” zei ze eenvoudig, “tenzij hij natuurlijk niet meer zo arrogant doet tegenover ons. Alsof Griffindor de perfecte afdeling is.” Daarmee was de zaak afgesloten want Mandy bleef maar vertellen over het negatieve aan Griffindor waardoor Samantha’s strafwerk niet meer aan bod kwam.

And now you know why Lumina and I aren't allowed to even try out for the Quidditch team!! They are scared that people might disappear

Jij en Lum zijn gewoon gevaarlijk Biebs.
Dat weet toch iedereen

Geweldig gewoon om het verhaal weer helemaal opnieuw te beleven.
Vooral omdat alle schattige kanten van Sneepje zo leuk belicht worden

Post snel verder

Ik ga in herhaling vallen, maar af en toe vind ik het dus wat moeilijk te volgen, omdat je dialogen niet altijd op een nieuwe regel zet. Verder leest het lekker weg en ik ben benieuwd wat voor straf ze krijgen

Ik had sinds donderdag geen internet meer ;__;!
@ Sanne: Ik snap dat zoiets inderdaad wel irritant kan zijn als je tekst niet kan selecteren enzo. Ik zal proberen er op te letten als ik stukjes edit om een conversatie altijd op een nieuwe regel te starten. : )

______________________________________________

Beide stonden stilzwijgend wel zeker twee meter van elkaar verwijderd, beide mokkend en hun armen over elkaar gekruist. Potter keek geërgerd op zijn horloge. Hij vloekte. Samantha snapte niet waarom professor Stronk hier nog altijd niet was. Zou Vilder hun dan naar de verkeerde persoon gestuurd hebben. Opnieuw hoorde ze Potter die naast haar stond vloeken onder zijn adem mompelen.
“Let op je woorden Potter,” zei Sneep die kwam aanlopen. Wat deed hij hier, dacht Samantha en Harry, die dacht blijkbaar hetzelfde. “Professor Stronk is spijtig genoeg ziek. Ze moet in haar kamer blijven van een besmettelijk virus.”
“Hoezo ziek?” flapte Harry eruit. Sneep draaide geïrriteerd met zijn ogen. Het leken wel een stel kibbelende kinderen, dacht Samantha en moest gniffelen. Sneep keek haar nu geïrriteerd aan. Zijn ogen keken recht in de hare en hij wierp haar één van zijn kwaadste blikken toe. Eerlijk gezegd, dacht ze dat ze op dat moment ging flauwvallen van angst toen zijn zwarte ogen de hare ontmoeten.
“Dus jullie beiden gaan met mij mee,” Harry deed zijn mond open om te protesteren maar Sneep was hem voor, “Potter! Ik vind het even erg als jouw om samen in een lokaal samen te zijn, maar ik duld nu geen tegenspraak. Jullie beiden gaan NU mee!”
“Wat moeten we doen dan?” zei Harry nieuwsgierig. Hij wist echt van geen ophouden. Sneep verloor langzamerhand zijn geduld of maakte hij die vage wurggebaren zomaar.
“Moet je nu echt alles weten Potter,” zei hij knarsetandend , “want ik heb geen tijd voor onzin.” Samantha moest achter hem aan huppelen om zijn wandeltempo ook te kunnen volgen terwijl Harry zonder enige moeite naast hem liep. Sneep was blijkbaar gehaast. Iedere keer keek hij op de grote klok op een oude toren aan de linkerzijkant van Zweinstein. Samantha rende nu een stuk zodat ze naast Harry kwam te lopen. Hij keek opzij, donderwolken hingen boven zijn hoofd en dan weer recht voor zich uit. Dit zou een nachtmerrie worden en ze vroeg zich af wat ze zou moeten doen. Niet veel later kwam ze er achter.
Hij gaf haar een spons en een emmer water met een sopje in. Ketels schoonmaken terwijl hij haar aanstaarde. Ze rilde ervan. Natuurlijk had hij Potter naar Vilder gestuurd, omdat hij op de zenuwen werkte van Sneep en die zijn geduld verloren had. Op de één of andere manier was Samantha hierom toch een stuk blij. Potter irriteerde haar zodanig dat ze ervan overtuigd was dat als hij hier was geweest, ze die natte spons in zijn gezicht zou gesmeten hebben.
Sneep ging achter zijn bureau zitten en zij ging aan het werk. Bij het zien van al die ketels zonk het laatste beetje hoop haar in de schoenen. Hoe zou ze ooit nog vanavond kunnen trainen. Ze zuchtte en begon te schrobben. Zo wel een uur lang totdat Anderling binnen kwam stormen.
“Sneep! Jij ongelofelijke –” ze viel stil toen ze Samantha op haar knieën zag zitten met een natte spons in haar rechterhand. Sneep grijnsde, waarschijnlijk om één of ander binnenpretje, en ging wat rechter zitten terwijl hij zijn vingertoppen op elkaar zette.
“Ach professor Anderling, ik ben ook ontzettend blij om jouw te zien,’’ zei hij sarcastisch, “met wat kan ik u verblijden.” Samantha wist één ding zeker. Ze wou hier weg. Het feit dat Sneep Anderling spottend aankeek, terwijl zijzelf de koude rillingen kreeg van haar. Echt, als ze ooit van iemand bang was geweest was het niet Krinkel die getrouwd was met zijn salamander, noch Smalhart waarvan ze moest braken, noch Dwaaloog die haar misselijk maakte met zijn oog. Maar van Anderling was ze het wel. Die vrouw wilde je niet kwaad zien.
“Misschien kunnen we dit verder bespreken in je kantoor,” zei Anderling verhit. Sneep ging voorop. Samantha grijnsde in haar ketel. Ze schrobde hem vlug af en koos toen één dichtbij de deur. Ze hoorde kwade stemmen door de donkerbruine houten deur. Ze kon het gesprek niet volgen. Daarvoor was het niet duidelijk genoeg. Ze hoorde alleen maar het galmen van de stemmen. Geïrriteerd omdat ze niet wist wat er zich in het kantoor afspeelde ging ze verder met schrobben. Juist toen ze aan de laatste was begonnen, vloog de deur open en stormde een woedende Anderling naar buiten met een nog woedendere Sneep achter zich aan. Haar mond viel open en ze trok een wenkbrauw op. Sneep draaide zich plots naar haar toe.
“Ga terug aan het werk,” blafte hij, waardoor ze de emmer omvergooide toen ze achteruit sprong uit angst. Hij zuchtte maar ruimde het op en ging achter een nieuwe emmer. Samantha mompelde beschaamd een ‘pardon’ als hij de emmer gaf met nieuw gevuld water. Hij zei niets en ging toen terug zijn kantoor binnen. Je kon zijn voetstappen horen galmen. Een soort van echo. Ze ging verder met schrobben en zag hem na het ongeval maar één keer terug.
“Je mag gaan,” zei hij na hij de ketels één voor één had geïnspecteerd. Ze knikte, ruimde de spullen op en vertrok. Ze was vermoeid en het was laat geworden, wat betekende dat ze niet meer naar de training kon gaan. Ze negeerde het team hun kwade blikken en ging zonder enig verder woord eraan vuil te maken haar bed in. Het zou een onrustige nacht worden maar dat wist ze natuurlijk nog niet.

Met een smalle grijns op mijn gezicht keek ik toe hoe het meisje met een natte spons ketels schoonmaakte. Vanaf mijn plek achter het bureau had ik een perfect zicht op haar achterste dat meedeinde bij haar bewegingen. Met mijn ogen volgde ik de bewegingen, volledig beseffend dat het eigenlijk niet hoorde, maar ik kon mezelf evenmin tegenhouden. Juist op het moment dat ik in beweging zou komen om het meisje ervan langs te geven dat ze op moest schieten vloog de deur echter open. “Sneep! Jij ongelofelijke –” begon Anderling te schreeuwen en een sardonische glimlach verspreidde zich over mijn gezicht, weg betovering. Stomme hellige feeks,...

Hahaha, Sneep goes into pervmode En Anderling is niet eng! Ze lijkt een beetje op een draak die geen vuur kan spuwen

Ik vond Sneep toch altijd heel wat enger dan Anderling, maar ik heb maar tot en met deel 5 gelezen

Heel leuk stukje! Ik vond vooral de gesprekken tussen Harry en Sneep erg humoristisch gebracht. En dat einde vraagt ook om meer!

Ik vind Anderling uit boeken ook heel erg leuk en niet zo eng eigenlijk, ze is zelfs een tijd één van mijn lievelingspersonage geweest. Vooral in boek vijf. Maar Samantha moet er aan geloven en bang zijn voor vrouw.
_____________________

Ze stond in dat lokaal. Dat verdomde lokaal. Alleen… met hem. Ze kreeg er koude rillingen van, al wist ze niet of het kwam door hem of de lage temperatuur in het lokaal. Het was donker, maar donkerder dan normaal. Al was zijn zwarte vorm goed herkenbaar.
Tot haar verbazing droeg ze niet haar schooluniform, maar had een wijde, zwarte trui aan met daaronder een jeansbroek die versleten was en natuurlijk haar al even versleten schoenen. Ze zei iets, neen dat was het niet. Ze stotterde iets onverstaanbaar uit. Hij lachte echter niet met haar, zoals ze had verwacht. Hij had een vreemde glinstering in zijn ogen die ze nog nooit eerder had gezien. De glinstering en kleine glimlach op zijn lippen gaf hem een iets menselijkere uitstraling. Verbaasd knipperde ze met haar ogen.
Bij iedere stap die hij vooruit zette, weergalmde die door het lokaal. Het klonk alsof het lokaal met niets gevuld was, maar het was wel degelijk gevuld door iets. Een raar soort van atmosfeer die haar lichthoofdig maakte. Iets wat haar buik deed kriebelen. Toch bewoog ze niet terwijl Sneep steeds dichterbij kwam. Met grote ogen bleef ze naar hem staren, zelfs toen hij vlak voor haar stil bleef staan. Ze vroeg zich af of ze moest weglopen, maar kon haar benen helemaal niet bewegen!
Even leek het alsof de tijd stil bleef staan, maar toen kwam zijn gezicht langzaam omlaag. Bijna als in een droom raakten zijn lippen die van haar en als vanzelf sloeg Samantha haar handen om zijn hals. Haar handen vlochten zich in zijn haren en hoewel mensen dachten dat het vettig was, voelde het juist zacht als zijde aan.
“Samantha!” zei een stem luidruchtig, al kon Samantha niet vertellen van waar die kwam.
“SAMANTHA,” gilde de stem opnieuw, “JE HEBT EEN WEDSTRIJD TE SPELEN VANDAAG!” Samantha schrok zich kapot, sprong recht en viel toen met een luide knal tegen de grond. Twee personen stonden voor haar. Ze liet haar blik omhoog glijden. Naast haar stond een luidruchtige Lumina, die niet in het al te beste humeur leek te zijn en Bibi, die juist heel kalm.
“En je moet ook Potter in mijn plaats vermoorden. Want ik mag helemaal geen slurken in zijn gezicht smijten zonder strafstudie te krijgen.” Ze leek hierdoor geërgerd te zijn en Samantha die in een ochtendhumeur verkeerde, kreeg haar kleren in haar handen geduwd. Het was een droom, herhaalde ze een aantal keren door haar hoofd en was verbaasd dat het niet echt was, want het had ongelofelijk echt geleken in die droom. Ze voelde hoe haar hart nog steeds tekeer ging, al kon dat even goed zijn door het feit dat Lumina haar op deze ruwe manier had wakker gemaakt.
“Stel je voor Bibi,” zei Lumina met een grote glimlach. “Potter die tegen de vlakte gaat. Ik vind het nog altijd spijtig van in het derde jaar.” Ze keek heel droevig wat niet paste bij de vrolijke haarkleur van haar, “waarom moest die ouwe hem nu helpen.” Bibi haf haar vriendin een troostend klopje op de schouder. Samantha had zich nog steeds niet bewogen en luisderde maar met een half oor wat haar vriendinnen haar vertelden. Een normaal persoon zou al lang beginnen panikeren zijn bij dit soort droom toch?
“Waarom moeten ze nu toch altijd ’s ochtends spelen?”
“Om je te irriteren,” zei Bibi spottend. Lumina maakte toen een wild gebaar. Ze keek met een razende blik naar het kleine raampje van de slaapzaal alsof hij de schuldige was en riep toen: “Ik wist het!” Bibi zuchtte, waarschijnlijk had ze dit al een hele ochtend moeten aanhoren.
“We zien je straks bij het eten,” zei ze en trok Lumina mee naar buiten. Mandy die juist de badkamer uitkwam met een tandborstel in haar mond, liet verbaasd haar mond openvallen.
“Waren dat niet…” begon ze maar schudde haar hoofd, “vast de stress.”

Ja, dat waren Ravenklauwers, maar wij zijn gewoon goed

Je moet je wel aan de regels houden hè Mirry

Leuk stukje weer! Ik vind het al een stuk minder verwarrend dan voorheen. Je laat lekker veel gebeuren in je verhaal en ik ben beniewud hoe het verder gaat

Hoofdstuk4:

Samantha kleedde zich vlug aan, greep haar bezem en liep haastig de trap af. Tom stond hun op te wachten, hij was lijkbleek en plukte nerveus aan zijn gewaad, terwijl hij iets tegen zichzelf mompelde. Als Samantha niet had geweten dat Tom een normaal iemand was, had ze gedacht dat hij gestoord was en al vijf jaar in behandeling was in een instelling. Toen ze voor zijn neus stopte en hem grimmig aankeek, leek hij te merken dat zijn team voor hem stond.
“Goed,” zei hij nerveus, “we kunnen beter gaan.” Hij marcheerde naar de deur. Iedereen haalde hun schouders op en volgde hem. Eenmaal bij de Grote zaal ging Samantha echter naar de Ravenklauw tafel. Bibi en Lumina waren al begonnen aan hun ontbijt toen ze naast hun op de bank schoof.
“Hoi,” zei Samantha en merkte op dat haar stem trilde. Nerveus nam ze een sneetje toast en besmeerde hem met confituur. Ze liet haar blik door de zaal glijden en zag dat zelfs Potter wat nerveus was. Toen keek ze naar boven en zag dat het lichtjes bewolkt was dus het zou kunnen regenen. Ze trok haar trui goed en nam een hapje van haar toast. Ze probeerde zichzelf op te peppen, maar dat lukte niet goed.
“Zal die zoeker van je team wel tegen een groter en zwaarder tegenstander dan haar kunnen spelen,” zei een treiterige stem achter hun, “straks plet hij haar nog.” Woedend keek Samantha achter zich en zag die voldane grijns van Malfidus. Gefrustreerd zette haar glas fruitsap met een klap op de tafel waardoor de inhoud er allemaal uitviel.
“Luister Malfidus, ik ben niet in de stemming om jouw stomme grapjes te verdragen, dus als je nu niet meteen oprot dan ram ik mijn bezem in je strot,” siste ze kwaad, haar ogen hadden zich vernauwd en ze keek de blondharige man dreigend aan. Lumina grijnsde en haar ogen waren groot van opwinding. Bibi worp Malfidus een grijns toe en trok een wenkbrauw op, maar de rest leek echter geshockeerd door Samantha’s plotselinge uitbarsting. Draco grijnsde niet meer, hij keek hun uitdagend aan.
“Gaan de huffelpuffer dreigen,” zei hij zacht, maar toch nog hoorbaar. Samantha liet geërgerd een zucht over haar lippen ontsnappen.
“Als dat moet,” zei Bibi in haar plaats, “dan wel ja. Rot op Malfidus! Het feit dat ik op je gezicht moet kijken, maakt me ziek.” De jongen voor hun keek Bibi razend aan en wilde iets zeggen, maar werd onderbroken.
“Wat is hier aan de hand,” blafte Sneep, die richting hun tafel beende. Samantha haar ogen werden groot en ze draaide haar rode hoofd weg, in hoop dat niemand haar had zien blozen. De droom die ze had gehad over hem nog vers in haar geheugen.
“Niets professor,” zei Draco terwijl hij nog steeds razend Bibi aankeek, “helemaal niets.” Hij draaide zich om en liep naar zijn eigen tafel. Sneep keek de drie meiden aan, nou Lumina en Bibi toch. Samantha zat nog steeds met haar rug naar hem gedraaid waar de droom zich opnieuw in haar hoofd herhaalde.
“Veel succes jufrouw Middi,” zei Sneep. Lumina verslikte zich in haar sap dat leidde tot een hoestbui, het leek alsof ze aan het stikken was. Bibi klopte op haar rug en Samantha had zich ondertussen omgedraaid uit verbazing, haar ogen zo groot als schoteltjes, maar Sneep schudde zijn enkel met zijn hoofd met een geamuseerde blik in zijn ogen, voordat hij naar de leraarstafel liep.
“Samantha,” riep Mandy door de zaal en zwaaide verwoed met haar armen, “we moeten ons klaarmaken volgens Tom.” Samantha stak het laatste restje toast haastig in haar mond. Door die drukte had ze niet eens de tijd gehad tot een rustig ontbijt!
“Zwie jew Latew,” zei ze en rende haar teamgenoten na.

In de kleedkamers heerste er een gespannen sfeer, Alise wiegde zichzelf zachtjes heen en weer. Tom deed vaak zijn mond open en dan weer dicht, alsof hij de woorden die in hem op waren gekomen al weer vergeten waren. Zack noch Anne maakten grapjes, terwijl Lissie staarde uit het raampje van de kleedkamers, niet beseffend dat Mandy hetzelfde deed. Samanthat zat een beetje afgezonderd van de rest en leek liep in gedachten verzonken tot een gil de kleedkamer vulde: “Kijk!” gilde Lissie. Ze wees naar de mensen die in verschillende groepjes naar buiten kwamen en langzaam vulde de tribunes zich.
“Goed,” zei Tom nerveus en deed de deur open, “we moeten het veld op. Vergeet onze strategiën niet en… ach laat maar. We gaan!”
De regendruppels vielen naar beneden en spatten uiteen, eenmaal ze de grond bereikten. Samantha vond het irritant dat ze in de regen zouden spelen en na een tijdje was haar kledij al klam en nat van de regen. De grond voelde drassig en modderig aan, bij iedere stap die men zette had je het gevoel dat je zou vastzitten. Potter zijn team kwam ook naar buiten. Aan hun zag je niet echt dat ze nerveus waren, ze gaven een uiterst kalme indruk. Mevrouw Hooch stond in het midden met haar fluitje, aan een ketting, in haar hand geklemd. Ze trok het over haar hoofd. Beide teams gingen over elkaar staan en Samantha kwam voor Ginny Wemel te staan, die zelfverzekerd leek.
“Ik wil een eerlijk spel,” zei ze en liet de beukers en de snaai los, “teamleiders, heef elkaar een hand.” Harry en Tom gaven elkaar nors kijkend een hand. Ze knikte en stak het fluitje in haar mond. Samantha hoorde niets meer wat rondom haar gebeurde. Ze concentreerde zich volop op de slurk die mevrouw Hooch in haar handen had. Het fluitsignaal weergalmde in haar oren, het signaal dat de wedstrijd van start was gegaan. Ze schoot omhoog toen de slurk de hoogte waar in gekatapulteerd.
“En we zijn begonnen. Tirion heeft de slurk te pakken, hij past naar Middi, Middi gooit naar Meer. De slurk wordt afgepakt door Wemel,” zei Balens. De presentator sinds vorig jaar. Samantha ging het roodharig meisje achterna.
“Komaan sneller,” mompelde ze en toen ze Ginny had ingehaald haf ze een stomp in haar zij en trok de bal uit haar handen. Ze draaide zich vliegensvlug om en ging op het doel af. Ze gooide naar Tom die hem in het doel sloeg. Ron, die spijtig genoeg nog altijd wachter was, werd even rood als zijn haar. In vergelijking met zijn jongere zus, had hij juist niet die zelfverzekerende indruk en schaamde zich nu waarschijnlijk dood.
“Mooie Tom,” zei Mandy en stak haar duim naar hem op. Hij knikte en glimlachte naar Samantha die terug glimlachte.
Maar er ging iets fout. Iets ongelofelijks fout. Toen ze net de bal wou afpakken, zag ze die beuker te laat en kreeg ze hem volop in haar maag. Ze gleed van haar bezem en hapte naar adem, terwijl ze naar beneden viel. Ze hoorde in de verte een geluid, maar voor haar ogen was het een waas en leek alles in slowmotion te gebeuren. Alles was vervormt tot iets anders. Je zou het kunnen zien als een schilderij waar alle kleuren in elkaar waren uitgelopen en alleen nog maar vreemde kleurvlakken vormde die in elkaar liepen. Alles ebde weg tot ze op een bepaald moment niets meer voelde.

Nu niet stoppen hè Spannend, ik ben benieuwd hoe het gaat aflopen! Ze hebben die arrogante Malfidus goed op zijn nummer gezet gelukkig.
Persoonlijk zie ik liever wilde dan wou en op sommige stukken zou je alles net iets duidelijker mogen omschrijven.

Snel verdergaan nu

Ze had blijkbaar uren geslapen al leken dat voor haar maar, een paar minuten. Haar hoofd voelde zwaar aan en leek open te scheuren. Ze had ook een zure smaak in haar mond die haar misselijk maakte en haar keel was kurkdroog. Alles was nog altijd wazig als ze haar ogen open deed. Ze zag enkel een paar duistere figuren zonder enige omtrek.
“Wat is er gebeurd,” zei ze moeilijk. Ze kroop recht door op haar ellebogen te steunen. Nog steeds zag ze niet wie wie was en nog voor ze helemaal recht zat, werd ze tegen haar bed aangedrukt. Ze hapte naar adem.
“Ben je gek!” zei Madame Plijster, “Goed, ik geef je een drankje maar je moet het uitdrinken en niet uitspugen.” Ze keek Samantha veelbetekend aan, terwijl zijzelf niet eens wist waarover Madame Plijster het had. Ze liep naar een kast, openende die en nam het drankje met een paarse kleur eruit.
“Voor wat dient het?” zei Samantha angstig. Ze nam niet graag medicijnen, ze had er de pest aan. Ze had sowieso al een gore smaak in haar mond.
“Zodat je volledig hersteld,” zei een ijzige stem naast haar waardoor ze bijna uit haar bed viel.
“Severus, jij… ze heeft gisteren een beuker in haar maag terecht gekregen en is gisteren nog maar pas gevallen, ik heb geen zin om het nog een keer mee te maken. Het was niet zo makkelijk om die inwendige bloedingen te stoppen,” Zei Madam Plijster kwaad en duwde hem uit de weg. Hij keek haar koud aan, maar deed niet eens de moeite om de vrouw tegen te spreken. Samantha hoorde haastige voetstappen in de gang en vroeg zich af hoe laat het was. Was het middag of avond, zouden ze het eten bijna serveren? Ze bleef echt kalm op haar rug liggen.
“Professor ik wil haar zien en niets of niemand die mij zal tegenhouden! Zelfs Vilder zijn kat zal mij niet kunnen tegenhouden.” gilde Lumina, “IK MEEN HET. Zeg het hem Bibi! Iemand?” Samantha hoefde niet eens haar best te doen om te luisteren want Lumina leek het wel voor het hele kasteel te gillen.
De deur zwaaide open. Bibi en Lumina stapten haastig binnen met op de voet gevolgd door Perkamentus, die zoals gewoonlijk een geheimzinnige glimlach en met een fonkeling in zijn ogen kwam naar binnen kwam lopen. Lumina duwde Professor Sneep ruw opzij (wat een gewoonte leek te worden), die belande in de stoel naast het bed. Bibi vroeg zich af wat er zou gebeurd zijn als die stoel er niet had gestaan. Toen zich een grappig beeld aandiende verscheen er een grijns op haar gezicht en ze mompelde: "En hopla met de beentjes in de lucht." Professor Sneep keek haar niet begrijpend aan maar, Samantha verslikte zich in de toverdrank en Lumina barste in lachen uit. Professor Perkamentus glimlachte ook maar toen hij Sneep verbitterd zag kijken, stootte hij een flauw hoestje uit.
“We dachten dat je dood was,” zei Lumina met allemaal wilde gebaren en haar hand ging rakelings langs Sneep zijn neus, Bibi keek Lumina droog aan en kuchte, “ oké dan. IK dacht dat je dood was. Maar ik heb alles geprobeerd. Ik heb zelfs mijn schoen in het gezicht van Potter gesmeten en wild naar jouw gebaard, maar hij gebaarde iets lelijks terug naar mij.” Lumina keek beledigend. Blijkbaar waren al haar goede intenties die ze had gehad verloren gegaan door foute communictatie.
“En ik heb Madame Hooch haar fluitje in een plaats waar de zon nooit schijnt gestoken omdat ze het blijkbaar belangrijker vond om Lumina en Potter uit elkaar te houden, ik heb hem beledigd,” ze wees naar Sneep die bijna een vinger in zijn neus kreeg, “dus nu heb ik strafwerk en ik heb natuurlijk Lumina aangemoedigd om haar tweede schoen naar Potter te gooien,” beide meiden hadden de situatie ongelofelijk amusant gevonden want ze grijnsden van oor tot oor, “en hij raakte hem… wel op een iets gevoeligere plek maar toch!” Professor Sneep die zich tot dan afzijdig had gehouden liet iets dat op een lach leek ontsnappen uit zijn mond en zijn lippen krulden zich om tot een glimlach.
“No more Potters will walk on this earth,” zei Bibi. Professor Albus leek echter minder blij en kuchte. Blijkbaar hadden ze iets uit het verhaal gelaten en uiteindelijk liet Lumina een zucht horen en vervolgde haar verhaal.
“En professor Sneep heeft je naar het kasteel gedragen dus nu mag ik hem niet meer bedreigen om hem met zijn haakneus in zijn ketel te duwen,” Sneep knikte goedkeurend en Lumina vervolgde nu zo stil dat alleen Bibi en Samantha het konden verstaan, “maar ik vond een oplossing. Het kan nog altijd in die van Draco.”
“Goed,” zei Perkamentus plotseling waardoor iedereen verbaasd naar hem keek, “ik denk dat je beter bent en het liefst naar je leerlingenkamer wilt.” Samantha knikte en de man glimlachte vooraleer hij een snoepje uit zijn baard viste en in zijn mond stak. “Gelukkig is alles goed afgelopen.”zei hij en liep neuriënd naar de deur en schonk iedereen nog een warme glimlach. Het was even stil. “Wat zei ik ook al weer?” vroeg Samantha en dacht diep na.
“Je zei juist niets,” zei Lumina en poogde om Samantha uit het bed te trekken.
“Ik heb een pyjama aan,” siste Samantha die helemaal rood werd en haar arm probeerde los te trekken. “Nou en, kleed je dan toch aan.” zei Lumina geërgerd. Zij begreep blijkbaar niet waarom Samantha zo tegenstrippelde.
“Lumina,” zei Bibi, “ik denk niet dat ze dat wilt.” Ze keken alledrie naar de verbijsterde Sneep die eruit zag alsof hij juist zijn spiegelbeeld had gezien. Met grote ogen bleef Sneep naar de drie vrienden staren, hij kon niet geloven dat zeker twee van de drie zijn aanwezigheid waren vergeten. Een smalle grijns verscheen op zijn gezicht en langzaam sloeg hij zijn armen over elkaar. De drie vrienden dachten bijna dat hij Samantha uitdaagde om zich voor hem om te kleden, maar dat kon toch nooit waar zijn. Of misschien toch wel?
"Draai je hoofd weg! Draai je om jij... jij ... JIJ SEKSUEEL GEFRUSTREERDE HAAKNEUS," schreeuwde Lumina tegen Sneep, wiens ogen nu zo groot waren als theeschoteltjes. Het roosharig meisje nam een deken van een anders bed en smeet het over Samantha heen zodat ze helemaal bedekt was. Bibi probeerde haar lach te verbergen met een kuch, maar faalde daar in.
“Twintig punten van Ravenklauw,” siste professor Sneep kwaad, maar toch met een lichte blos op zijn wangen. Lumina leek het niet te deren. Ze keek hem uitdagend aan, terwijl ze voor haar vriendin stond voor extra bescherming.
“Wat is hier aan de hand,” zei madame Plijster die uit haar kantoortje terug naar binnen kwam gelopen met een kistje onder haar linkerarm. Toen niemand antwoord haf, ging ze er niet ver op in, “Severus, ik moet je nog spreken over iets. Kom je even mee?” Samantha’s blik gleed naar professor Sneep die vlug de andere kant opkeek en madame Plijster volgde. Lumina stak haar tong uit.
“Hehe die is weg, kom op Samantha!” zei ze en trok Samantha het bed uit, “ik wil vanavond nog hier weg. Ik moet Blaise nog altijd terugpakken.” Bibi trok een wenkbrauw op.
“Hij heeft helemaal niets gedaan,” merkte ze droog op. Lumina grijnsde en antwoordde: “Dat is het hem juist!” Samantha lachte maar voelde zich nog steeds niet helemaal honderd procent. En professor Sneep heeft je naar het kasteel gedragen dus nu mag ik hem niet meer bedreigen om hem met zijn haakneus in zijn ketel te duwen. , hoorde ze Lumina nog steeds zeggen. Bibi keek haar doordringend aan.
“Weet je zeker dat alles oké is?” Samantha knikte al was dat niet echt overtuigend.
“Gaan jullie alvast,” zei ze bibberig, “ik kom zo wel.” Ze nam haar kleren en trok haar pyjamabroek uit die ze achter zich heen gooide. Bibi reikte haar spijkerbroek aan, Samantha trok hem vlug aan. “Het zal wel gaan, ga gewoon al maar.” Onzeker wierp Bibi een laatste blik op Samantha toen ze de deur van de ziekenzaal sloot en Samantha alleen achterliet. Ze hoorde stemmen vanuit het kantoortje van Madame Plijster, ze hoorde de voetstappen op de hal, maar verder was het stil. Ze kleedde zich verder om. Haar kleren voelden stijf aan en ze vroeg zich af wie ze gewassen had. Ze streek haar haren achter haar oren en stak haar pyjama in haar tas. Pas toen merkte ze dat haar zwerkbalspullen hier niet lagen. Paniekerig keek ze onder het bed. Ze hoorde iemand kuchen achter haar, zijzelf gromde. Ze draaide haar hoofd en keek naar professor Sneep. Het leek wel, hoe meer ze probeerde hem te ontwijken, hoe meer hij juist in haar buurt was.
“Waar zijn mijn zwerkbalspullen?” zei ze half hysterisch terwijl ze besloot maar niet onder zijn gewaad te kijken, daar zou het vast niet zitten. Hij zuchtte geïrriteerd.
“Die heeft meneer Tirion weggebracht,” zei hij verveeld.
“Oh,” zei ze droog en bloosde terwijl ze naar de deur schuifelde. Ze nam de klink vast en probeerde wanhopig de deur open te duwen. “Je moet trekken,” hoorde ze haar professor spottend zeggen. Ze werd nu bijna even rood als haar haar. Ze trok de deur hevig open en gooide hem toen dicht terwijl ze niet probeerde na te denken aan haar flater van daarnet.
Maar ze kon aan niets anders denken. Dit gebeurde nu altijd bij haar, dacht ze terwijl ze met haar mouw over haar gezicht veegde. Ze had geen zin in eten, dus besloot eerst een bezoekje te brengen aan haar slaapzaal om zich zelf op te frissen en de veranderen van kleren.

Hahaha Lumina is niet op haar mondje gevallen Je omschrijft de situaties heel lachwekkend en ik zit hier met een big smile op mijn gezicht. Echt heel leuk gedaan! Soms zou het nog ietsje duidelijker omschreven mogen worden vind ik.

Hoofdstuk 5:

Toverdranken was een marteling geworden. Sneep had hun opgezadeld met een groot project. Het zou een maand duren voor hun drank eindelijk klaar zou zijn. Ze waren nu toch al een dikke twee weken bezig en iedereen had tot nu toe, het er goed van afgebracht. Lumina, die links van Samantha stond, roerde in haar ketel maar toen Professor Sneep aankwam om een kijkje te nemen, boog ze zich met uitgestrekte armen beschermend over haar ketel en keek ze angstig naar haar drank.
“Montagné,” zei Sneep knarsetandend en blijkbaar geïrriteerd dat hij weer in debat zou gaan met Lumina, die ongelofelijk koppig was en geen duimbreedte zou willen toegeven. “Wat doe je in godsnaam?” Lumina keek nu verdrietig naar haar ketel waar haar drank die de juiste kleur had aangenomen zoals op het bord stond.
“Alsjeblieft professor,” zei ze smekend , “wees voorzichtig en sleur mijn ketel niet mee met die neus van jou!” De klas grinnikte, maar toen Sneep ze één van zijn dodelijkste blikken toewierp gingen ze vlug verder met hun drank.
“Tien punten aftrek van Ravenklauw,” zei hij. Samantha, die bibberend op haar benen stond, niet dat het een verandering was, eigenlijk stond iedereen te bibberen want nu December was aangebroken was het nog kouder dan normaal in de kerkers. Het extra paar sokken had niet geholpen en nadat haar voeten al gauw als twee blokken ijs aanvoelden in de kerkers, trilde ze nu over haar hele lichaam en was het steeds moeilijker om te concentreren. Had ze nu maar die verwarmingsspreuk gebruikt op haar kleding die Bibi haar had geleerd, dacht ze treurig in zichzelf. Toen ze de man echter naderbij zag komen, deed ze alsof ze controleerde of ze wel alles goed had gevolgd.
“Kijk uit Samantha,” fluisterde ze, “straks sleurt hij de jouwe mee!” Professor Sneep keek Lumina koud aan en knikte alleen maar, zoals altijd. Om de één of andere reden begon dit haar te irriteren. Het enigste wat hij deed was knikken. De enige leerlingen die hij prees waren zijn eigen Zwadderaars! Ze keek geïrriteerd Bibi’s kant op die een blik in haar ogen had van dat ze het liefst Sneep neersloeg en zag verdrinken in haar ketel. Hij wierp een geërgerde blik naar haar drank alsof die er wat kon aan doen dat hij perfect was en ging toen verder.
Toen hij vijf minuten voor het einde van de les zijn luid kuchte, keek iedereen weer op vanaf hun ketels. “Jullie doen je drank in je flacon, geven die af en laten de rest van je drank staan. Volgende les gaan we verder.” Iedereen schoot in actie. Lumina goot vlug haar drank in haar flacon, gaf het af en huppelde naar haar lessenaar om haar spullen in te pakken. Samantha controleerde voor de laatste keer haar drank en boog voorover om haar vuur te dimmen. Plots hoorde ze Bibi gillen: “Kijk uit!”
Samantha schoot bliksemsnel overeind en zag net Rick zijn nog open flacon met een boog in haar ketel vallen. Ze staarde met open mond naar haar ketel, keek Rick woedend aan en voor ze het wist werd ze weggetrokken van bij haar ketel die gevaarlijk borrelde. Sneep kwam aangestompt en toverde met een simpele spreuk haar toverdrank weg. Samantha kon wel huilen en haar hoofd tegen de dichts bijzijnde muur aanbeuken. Daar gingen dus de helft van haar examenpunten! Met een ijskoude blik keek ze de jongen aan en hoopte dat hij op zou gaan in vlammen. Helaas was het lot haar niet gunstig gezind.
“Ik wil jouw na de les spreken jufrouw Middi en meneer Baaiers, u krijgt dus strafstudie voor uw onhandigheid. Er hadden erge dingen kunnen gebeuren en dat weet u.” zei Sneep onaangenaam. Samantha slikte en dacht even dat ze ging flauwvallen. Waarom wil hij mij nu spreken. Het was Rick die zo onhandig was geweest om zijn drank in haar ketel te gooien!
“Sorry meneer,” stotterde de jongen, “maar ik kan nog altijd mijn drank indienen.” Samantha, Lumina en Bibi keken hem dodelijk aan.
“En wat moet ik inleveren dan?” siste Samantha. Rick en zij keken elkaar kwaad aan, maar dit keer was Samantha echt razend. Ze liep kwaad naar hem toe, maar vooraleer ze de jongen kon bereiken, onderbrak professor Sneep haar.
“Zoals ik al zei jufrouw Middi ,” zei professor Sneep haar, “ik wil u spreken na de les en niet tijdens. Dus tenzij u ook strafstudie wilt krijgen, zou ik maar terug gaan zitten.” Bibi gaf Samantha een troostend klopje op de schouder en Lumina fluisterde, volgens haar dan, bemoedigde woorden toe en toen de bel ging en ze samen het lokaal uitliepen, schonken ze Samantha een medelevende blik toe. Niet dat die blik haar maar ook een klein beetje moed gaven. Ze slikte, stond op en liep naar Sneep’s bureau dat beladen lag met boeken, perkament en flacons met daarin toverdrank.
“Dit is een deel van uw eindwerk en ik moet er je punten op geven, maar natuurlijk kan dat nu niet,” zei hij op een razendsnel tempo dat Samantha met moeite kon bijhouden, “ dus laat ik je de drank opnieuw doen.” Hij keek haar aan en ze was even sprakeloos. “Maar…” Samantha slikte, die ‘maar’ klonk niet goed.
“Het is bijna Kerstvakantie, dus zul je op school moeten blijven,” zei hij. Hij krabbelde commentaar bij iemands huiswerk en keek niet eens op. In andere woorden bedoelt hij dus dat ze haar vakantie moest opgeven voor haar toverdrank te maken. Kon het er nog slechter op worden. Ja… ze zou alleen zijn met hem, dat was dus het ergste, in de klas had ze nog Lumina die haar redde met haar commentaar en Bibi die haar hulp toefluisterde als er iets fout liep maar daar zou ze alleen zijn. “En eigenlijk zou ik morgen al willen beginnen, maar je hebt pas volgende week weer les van mij.” Hij keek in een boekje dat vol stond met uren en datums, en knikte. Samantha’s mond was opengevallen en keek hem aan met een blik die betekende ‘Ben je nu helemaal gek geworden.’ Maar tegelijkertijd was er ook verbazing in haar groene ogen te zien. De man gaf haar werkelijk een tweede kans?!
“Goed,” zei hij alsof hij het niet gezien had, “morgen om half vijf hier. Ik wil dat u het serieus neemt want ik doe dit niet voor mijn plezier. U kunt gaan.” Samantha nam haar zak en liep haastig naar buiten. Ze zou te laat komen bij gedaanteverwisseling, maar om de één of andere manier kon het haar heel weinig schelen.

Ik vind het wel flauw hoor, van Sneep, Samantha kan er toch niets aan doen? Je maakt me wel nieuwsgierig wat er allemaal gaat gebeuren als ze zowat alleen met Sneep op school is. Het is ook steeds duidelijker geschreven
Snel verder

Leuk verhaal Ooooh ik vraag me af wat er verder gaat gebeuren.. Zij en sneep alleen in een lokaal in de kerstvakantie....

De volgende dag stond ze stipt om half vijf trillend aan de deur van zijn kantoor, die plotseling een imposante indruk op haar had. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem.
Gisteren had ze meteen het nieuws verteld aan Lumina, die geshockeerd reageerde en overtuigd was dat Sneep iets van plan was. Iets wat ze wel vaker van hem dacht. Bibi, die had verschillende keren van Samantha naar Sneep gekeken en haar wenkbrauw opgetrokken. Samantha had de reactie van haar vriendin niet begrepen. Ze had zich wel nerveus gevoeld toen Bibi haar blik van haar naar Sneep liet glijden, alsof zij meer wist dan ze liet blijken. Maar ze kon onmogelijk weten dat ze die droom had gehad toch? Haar les gedaanteverwisselingen was zowat een ramp geweest waardoor Anderling haar ook nog eens extra werk had meegegeven. Alsof ze nu niet al genoeg werk had!
Na een paar keer diep in en uit te ademen, klopte ze eindelijk op de deur. Niets. Ze klopte weer aan maar nog steeds hoorde ze geen antwoord. Voorzichtig openende ze de deur en sinds er niet gebeurde, stapte ze naar binnen. De kamer was er duister en amper verlicht, als het niet aan de paar kandelaars met kaarsen had gelegen, had het evengoed helemaal donker kunnen zijn. Ze zag planken met daarop boeken en potten met slijmerige substanties, die haar deden denken aan de lessen biologie van vroeger. Haar leerkracht had zelfs een embryo van een ongeboren baby op sterk water in de kast van het lokaal gehad. Het toppunt van engheid was natuurlijk die keer geweest waar haar lerares een spin op sterk water had meegenomen. Uit angst had Samantha de pot laten vallen.
Ze zuchtte geërgerd dat hij er niet was, maar stapte dichterbij om de titels van de boeken te kunnen lezen, maar toen kuchte iemand luid achter haar rug. Ze draaide zich onmiddellijk om, beschaamd dat ze betrapt was en keek naar boven.
“Goed,” zei professor Sneep die haar blik ontweek, “volg mij.” Hij stapte naar een deur van donker hout en openende die met zijn toverstok. Ze gingen niet naar het klaslokaal, wat Samantha vreemd vond, maar ze belandden wel in een soort smalle doorgang met aan de zijkanten deuren. Hij stopte niet bij de eerste, noch de tweede, maar liep tot aan de laatste deur. Weer opende hij die met een spreuk.
“Dit is mijn labo, het is handiger om hier te werken,” zei hij langzaam alsof Samantha een klein kind was. “Goed, neem je notities en boek en ga aan het werk.” Samantha rommelde in haar tas om haar boek en notities uit te halen, ze zag niet dat Sneep met zijn ogen draaide bij het zien van de puinhoop in haar tas. Uiteindelijk haalde ze er haar boek en notities uit, ze sloeg haar boek open op de juiste pagina en zag een tekeningetje die Lumina had gemaakt. Het bevatte een spartelende Sneep die Lumina zelf probeerde te verdrinken in haar ketel, het was zelfs geanimeerd. Ze lachte maar vormde die lach om in een kuch, toen professor Sneep een wenkbrauw optrok.
“Hebt u iets mee te delen?” zei hij met een sneer en nam het boek uit Samantha’s handen, ze werd witter dan ooit. “Heel… amusant. Wat heeft Montagné toch verschrikkelijk veel humor.” Hij stak het boek uit en Samantha nam het blozend terug aan, “ Tien punten van Ravenklauw en tien van Huffelpuf.” Hij draaide zich om en toen pas zag Samantha dat er nog een ketel stond. Hij liep er naartoe en maakte aantekening over het proces, maar toen hij merkte dat Samantha had zitten staren wierp hij haar een vernietigende blik toe die veel betekend was. Haastig ging Samantha aan het werk en bleef op haar eigen ketel gefixeerd. Het verbaasde haar dat ze het er zo goed vanaf bracht zonder Bibi ’s noch Lumina ’s hulp, maar ze had de drank dan ook al eens gemaakt.
“Goed, overmorgen zelfde tijd,” zei hij en stond op om haar naar buiten te begeleiden.

Met een zuur gezicht zat Sneep aan zijn bureau, voor hem lagen stapels huiswerk, maar op dit moment leek hij daar eigenlijk niet met zijn gedachten bij te zijn. Vanavond kwam die Huffelpuffer voor haar strafwerk en iets aan de manier waarop Bibi Clear van haar naar hem en weer terug had gekeken, had hem niets aan gestaan. Montagné keek altijd gevaarlijk naar hem, dus had werkelijk geen verschil gemaakt en toch leek het alsof het vriendengroepje iets in hun schild voerden.
Net op dat moment stapte de Huffelpuffer naar binnen en secondelang keek Severus naar haar. Het was echt al een hele dame, met alle vormen en rondingen op de juiste plaatsen. Net op dat moment ving hij echter zijn eigen gedachten op en kuchte om ze uit zijn hoofd te krijgen, te laat beseffend dat hij hiermee de leerling attendeerde op zijn aanwezigheid. Ze draaide zich om en keek met die grote ogen naar hem op, die ogen die zijn knieën lieten knikken, maar hij zou er niets van laten merken.
Met de leerling liep hij naar zijn labo en begon haar daar instructies te geven. Toen ze echter een tekening in haar boek vond en daarom moest lachen, sprong Severus zijn hart op. Op het moment dat hij de tekening zag voelde hij zichzelf echter in een donker gat wegzakken, ze had hem uit zitten lachen! “Tien punten van Ravenklauw en tien van Huffelpuf.” weerklonk dan ook luid door het lokaal en vanaf dat moment werkten ze beide stilzwijgend aan hun aparte toverdranken.

Het is dus al kerstvakantie of begrijp ik het nu verkeerd? Heel leuk geschreven, ook leuk dat je het vanuit twee oogpunten doet. Ik hoop dat je snel verder gaat

Ik heb het ontzettend druk gehad met school en eigenlijk nog steeds, maar besloot te posten ook al heb ik geen tijd gehad om dit stuk te verbeteren.
Nee, de vakantie is nog niet begonnen. Ze hebben nog een schoolweek te gaan vooraleer die begint. Is niet zo duidelijk, dus ik snap het misverstand.
__________

Na haar soort van flater, was Sneep een stuk humeurig geweest in haar inhaallessen. Altijd nadat ze binnenkwam, gingen ze stilzwijgend aan het werk en af en toe gaf Sneep opmerkingen over het feit dat ze kruiden niet fijn genoeg sneed of ietsje te veel spinnenpoten in haar drank deed of haar drank iets te licht was of de andere keer dan te donker, maar de laatste tijd kon ze er haar hoofd niet goed bijhouden. Ze had het sowieso al druk genoeg met haar schoolwerk en daarbij kwam ook nog eens haar zwerkbaltrainingen waarbij ze bijna iedere keer te laat kwam en Tom haar beschuldigend en humeurig aankeek, haar huiswerk die niet opschoot waardoor ze verschillende keren een nacht had moeten doorsteken om ze af te krijgen en haar verjaardag die voor de deur stond. Het spijtige was dat ze waarschijnlijk haar drank zou moeten maken bij Sneep… maar dat stond nog niet vast. Ze had het aan Bibi gevraagd en volgens haar was het niet zo erg als je het ietsje langer liet wachten, in het boek stond het er ook niet duidelijk bij of je wat langer kon wachten. Zeker één dag laten wachten voor je er het snieskruid in doet. Nou een tweede zou dus ook vast geen kwaad kunnen, dacht Samantha en probeerde na te denken hoe ze professor Sneep zover zou krijgen om haar dan vrij te geven. Ze wilde namelijk samen met Lumina en Bibi het gaan vieren sinds ze achttien werd.
Ze gooide haar laatste ingrediënt in de ketel en bleef kijken tot het een donker groene kleur aannam. Professor Sneep had blijkbaar gemerkt dat ze klaar was want hij legde zijn mes aan de kant en boog over haar ketel om de kleur en geur beter te inspecteren.
“Goed,” zei hij stil, “het heeft de juiste kleur, wel ietsje donkerder dan normaal. U kunt gaan. Morgen komt u weer.” Hij wilde net terug naar zijn werktafel wandelen toen ze toch een poging besloot te wagen: “meneer, ik had er aan gedacht om mijn drank langer te laten afkoelen en pas overmorgen terug te komen. Morgen is het mijn verjaardag en ik dacht…”
”Dat je daarom vrij zou krijgen van deze belangrijke inhaallessen waar ik mijn tijd insteek,” maakte hij haar zin af. Hij keek haar koel aan en trok een wenkbrauw op. Ze wist niet wat ze moest denken en schaamde zich nu dood. Het zag er naar uit dat hij lachen zou uitbarsten, hysterisch lachen, maar tegelijkertijd, keek hij heel serieus.
“Inderdaad, in het boek staat er zeker één dag, dus wat langer wachten kan vast geen kwaad,” zei ze terwijl ze hem niet durfde aankijken, maar toen ze keek, zag ze hem kwaad en niet begrijpend aankijken.
“Dus ik moet één van deze studies laten vallen omdat u jarig bent,” zei hij sarcastisch en keek haar spottend aan. Hij snoof luid vooraleer hij naar zijn werktafel stapte waar hij zijn snijmes weer vast nam en opnieuw begon met snijden.
“Dat zou heel fijn zijn,” zei ze met een trillende stem en plots waren haar schoenen wonderbaarlijk heel interessant om naar te kijken. Ze vervloekte zichzelf en wist niet wat haar bezielde. Waarom had ze dit zelfs geprobeerd en waarom had ze niet gewoon haar mond dicht gehouden?
“Ik weet niet of ik dat kan aanvaarden. U wist van te voren dat u veel werk ging hebben en ik kan toch ook moeilijk een dag niet werken gewoon omdat het mijn verjaardag is,” zei hij met een sneer, “mijn antwoord is dus nee. U staat hier morgen om half zes stipt. Niet later en zeker niet omdat het uw verjaardag is. Heeft u dat verstaan?” Hij keek haar doordringend aan en ze zuchtte. Het was dus een onbegonnen zaak geweest.
“Ja meneer,” zei ze treurig en nam haar spullen die ze in haar tas stak. Ze liep hem bijna omver en sloeg de deur achter zich toe terwijl ze nog net iemand luid hoorde vloeken.
Haar humeur wisselde zich af van kwaad naar geïrriteerd naar verdrietig, wat niet zo’n goede mengeling bleek te zijn. Ze zag hoe een Zwadderaar luid lachend een streek uithalen bij Griffel onder luid gejoel van andere Zwadderaars, terwijl Ron Wemel woedend op hun af kwam stormen. Ze liep langs hun heen… Potter zou Griffel vast en zeker wel redden. Ze liep regelrecht naar haar slaapzaal en sloot zich daar op en wilde er blijven liggen… voor altijd. Ze wist niet of Bibi en Lumina dit wel zo leuk zouden vinden, en daarbij had ze nog eens professor Sneep woedend gemaakt. Doe zo voort Samantha, dacht ze bij zichzelf toen ze zich omdraaide en probeerde slapen.

Ik zat net te denken of je misschien al een stukje gepost had en jawel hoor

Ik begin echt verslaaf te rakenaan je verhaal, het is erg leuk! Staan een paar kleine foutjes in, maar niet echt storen. (Griffel ipv Wemel bijvoorbeeld) Echt flauw van Sneep dat hij geen vrij geeft! Succes met je schoolwerk en ik hoop dat je snel meer post!

Dus daar stond ze dan over haar drank gebogen op haar achttiende verjaardag terwijl ze het eigenlijk had kunnen vieren met Lumina en Bibi, maar blijkbaar vond professor Sneep het leuk om voor alles een stok te steken. Ze stond er nog geen kwartier of ze hoorde de deur openzwaaien van het labo. Ze keek verbaasd op en zij was blijkbaar niet de enige die zo verbaasd was.
Vuurwerk vloog alle kanten uit en wanneer die ontploften stond er ‘gelukkige verjaardag’ in glinsterende letters in de lucht geschreven. Lumina verscheen lachend in de deuropening en zwaaide naar Samantha, wiens ogen zo groot waren als schoteltjes, terwijl Lumina zich absoluut van heen kwaad bewust was.
“Gelukkige verjaardag! Ik heb het perfecte cadeau maar Bibi wilt het maar niet toegeven,” zei Lumina opgewekt terwijl ze wees naar Bibi die met haar ogen draaide en iets mompelde over ‘hopeloos geval’.
“WAT IS DIT!” blafte Sneep die woedend op het duo afstormde en de vuurwerk pijlen deed verdwijnen. “Willen jullie dat deze hele klas ontploft? Weten jullie wel hoe gevaarlijk deze stunt van jullie wel niet was?” Lumina keek gepijnigd toen Sneep boven haar uit torende en zijn woede op haar uitwerkte. “Wat een echo heb je hier, je hoeft trouwens niet zo te roepen sinds ik je luid en duidelijk versta. We wilden gewoon Samantha een gelukkige verjaardag wensen, sinds we het niet eens kunnen vieren doordat jij haar voor jezelf houdt!” zei Lumina beschuldigend. “Waar zijn we eigenlijk. Ik kan dit gedeelte van de kerker mij totaal niet herinneren?” Ze keek het labo rond en liet haar ogen glijden over de torenhoge rekken met ingrediënten.
”Waar denk je?” ze Bibi, “ we zijn in zijn labo. Waar anders zou het er zo goor, donker en toverdrankachtig uitzien. Ik dacht dat het klaslokaal al erg was.” De twee negeerden volledig de woedende man voor hun, wiens wangen rood kleurden en een woeste blik op Samantha wierp die haar mond nog niet open had gedaan, maar poogde zichzelf helemaal op de achtergrond te houden in hoop dat niemand haar zou opmerken. Ze faalden hier enorm in en een soort angst overspoelde haar wat er zou gebeuren wanneer de professor nog kwader werd.
Dat gebeurde dan ook toen Blaise en Draco verschenen in een roze konijnpak. Wacht, dat zag ze fout. Dit was zeker een hallucinatie door de dampen van haar drank. Het rare was dat het niet eens een pak was, maar leek alsof het aan hun huid kleefde. Het was ergens rond die tijd dat professor Sneep het helemaal verloor. “Montagné, Clear. Wat hebben jullie met hun gedaan?” zei hij bijna zodanig stil dat het bijna onhoorbaar was, maar je zag aan zijn ogen dat hij razend was en op hun punt stond om het helemaal te verliezen.
“Wat heb je ons aangedaan?” siste Draco nijdig en probeerde Lumina bij de keel te grijpen, maar dat mislukte. Hij gleed uit en viel languit over de grond. Sneep trok Draco overeind en liet het konijnpak bij Blaise en hem verdwijnen dat werd vervangen door een net schooluniform. “Voor deze flauwe grap krijg je strafwerk Montagné,” zei hij razend. Lumina zuchtte: “je hebt gewoon geen humor! Alleen die grote neus.” Samantha sloeg haar hand voor haar mond. Dit zou NOOIT goed eindigen, dacht ze.
”En enorm vettig haar,” vulde Bibi haar aan.
“Genoeg!” zei Sneep en gebaarde naar de deur, “Verdwijn! Allemaal! Niet jij jufvrouw Middi!” Hij nam haar schouder stevig vast en sleurde haar achter haar ketel en toen de rust terug was, mompelde hij iets dat klonk als ‘blijf hier’ en liet haar alleen achter.
Het spijtige was, was dat ze niet wist hoelang ze hier moest blijven en of ze het nog wel langer kon volhouden, want kijken naar slijmerige substanties in potten was niet haar mening van uitstekend tijdverdrijf. Ze had al gedacht om een kijkje te nemen in de boeken die op zijn boekenplank stonden, maar bij het zien van de titels dacht ze dat dat niet zo’n goed idee zou zijn. Tenzij ze hield van een langzame en uiterts pijnlijke dood.
Ze kon ook niet verder met haar drank, want er mocht pas weer morgen een volgend ingrediënt in. Ze zuchtte en besloot dat ze wel weg mocht gaan dus liep ze naar de deur maar op dat moment ging die vanzelf open en stond professor Sneep daar met een gezicht die onweer voorspelde, naast hem stond professor Perkamentus met een glimlach en zijn ogen die glinsterden van plezier.
“Ah jufvrouw Middi,” zei die en glimlachte breed, “jij wilt vast terug naar je leerlingenkamer?” Als er iets bestond dat uitdrukte dat ze meer dan alleen maar wilde terug gaan naar de leerlingenkamer ,dan had dat meteen uitgedrukt hoe ongemakkelijk ze zich hier had gevoeld.
“Ja meneer,” zei ze en knikte terwijl ze haar tas nam, maar Sneep moest er natuurlijk een stokje voor steken.
“Je drank kleurde paars toen je het laatste ingrediënt toevoegde,” vroeg hij terwijl hij haar strak aankeek. Ze knikte alleen maar, “en je hebt de temperatuur toen van je vuur verlaagd, het langzaam laten uitdoven en toen tegen de klok in geroerd?” Ze knikte weeral, “goed. Nu kunt u gaan.” Hij keerde zijn rug naar haar toe en ze zag Perkamentus met zijn hoofd schudden toen ze naar buiten ging. Ze had de zwerkbaltraining gemist en ze had zo’n gevoel dat ze eigenlijk beter toch daar had kunnen blijven, maar met volle moed liep ze naar de leerlingenkamer waar haar een verrassing wachtte.

Ze was nog niet eens helemaal binnen of werd stevig omhelst door Mandy die vrolijk glimlachte: “Gelukkig verjaardag!” Ze gooide confetti over Samantha’s hoofd zodat haar haren er vol van zat. Geërgerd keek ze naar de jongedame voor zich die breed glimlachte. “Je zult merken dat Tom niet echt gelukkig is maar negeer hem gewoon, echt kunnen oefenen lukte niet want het regende zodanig hard dat je met moeite iets kon zien.” Ze was verrast, zoiets had ze niet verwacht al was ze wel opgelucht. Misschien zou hun nu een stuk minder kwaad zijn en ze stapte naar Tom toe. “Het spijt me dat ik er niet was, er waren een paar problemen gebeurd toen ik…”
“Ik hoorde ervan,” zei hij koel, “ wie heeft er niet van gehoord. Sneep was zo razend, men dacht even dat hij helemaal ging doorslaan. Dat is toch wat Potter dacht, maar goed. Ik verwacht je morgenochtend op het veld, ik hoop dat je dan niet die drank moet doen.”
Samantha schudde opgelucht haar hoofd en glimlachte terwijl ze de confetti uit haar haren probeerde te verwijderen. “Doe geen moeite,” zei Tom nu lachend en wees naar zijn eigen haar die ook vol zat, “ze komen van Fred & George hun fopshop. Ze zullen er een aar dagen in blijven zitten.” Dit was typisch iets wat Mandy zou doen. Fopartikelen kopen en anderen ermee lastig vallen maar goed. Dit vond ze niet erg.

Die opmerkingen van Lumina en Bibi over Sneep zijn echt ontzettend grappig Haha, ik zou toch niet het lef hebben om dat tegen hem te zeggen. Af en toe is het me niet helemaal 100% duidelijk (ik val in herhaling, I know) maar verder is het echt super om te lezen!

Er zullen waarschijnlijk fouten hierin zitten, maar ik ben druk bezig met leren voor de examens. Althans, dat probeer ik toch.
____________________________

Hoofdstuk6:

De vakantie brak aan en dat zorgde tot grote blijheid bij sommige, terwijl bij anderen dan weer niet. Lumina haar opa had besloten haar mee te nemen naar één of andere onbewoond eiland waarvan Samantha noch Bibi het bestaan had van afgeweten. Toen Lumina echter dat voorstel had afgewezen, verscheen die avond nog een brulbrief bezorgt van haar razende grootvader die haar schuldgevoel in praatte over zijn oude leeftijd en hoe weinig tijd ze samen doorbrachten. Niet dat ze er veel had verstaan, sinds ze de brief in Blaise zijn ontbijt gesmeten waardoor ze hem de stuipen op het lijf had gejaagd. Natuurlijk waren de professoren niet zo blij geweest met die beslissing en had ze nu dus strafstudie bij Vilder.
Bibi die bleef zoals altijd op school en ze wilde eigenlijk niets liever. Ze had een heel groot werk opgekregen voor Fabeldieren en daar wilde ze aan kunnen werken. Samantha snapte haar niet, maar blijkbaar wilde Bibi lerares worden later en had ze het momenteel gemunt op fabeldieren, misschien maar beter ook. Hagrid bracht meer monsters mee dan dieren, al had ze die hippogrief wel een prachtig beest gevonden. En dan niet om het feit wat hij Draco had aangedaan, want dat was Lumina’s reden. Toch was Samantha overtuigd dat haar vriendin het veel beter zou doen in gedaanteverwisseling, maar Bibi had dat weggewuifd met het argument dat ze zich in meer dan één ding wilde specialiseren.
En zijzelf moest blijven voor de laatste fase van haar drank, een stuk zag ze er tegen op want er bleek wel altijd iets fout te lopen, waardoor hij alleen maar afstandelijker werd. Ze was zo in de war over alles en was vooral bang voor als haar geheim zou uitkomen, al leek het erop dat het niet zo lang meer ging duren. Het ergste was dat Bibi iets begon te vermoeden en ze wist dat Bibi niet ging opgeven voor ze het hele verhaal wist, als ze het al niet door had.
Maar het gene waar ze zich het meeste zorgen om maakte was dat het bijna kerst was en ze nog steeds niet had gekocht voor haar vrienden. Gelukkig voor haar had ze wel al een idee wat ze kon krijgen. Dus de eerste ochtend van hun welverdiende vakantie, kroop ze uit haar bed en schreef ze een brief naar haar moeder om de spullen af te halen en of alles oké was thuis. Vlug kleedde ze zich geluidloos aan, verliet de huffelpuf leerlingenkamer en ging op weg naar de uilenvleugel.
Het was vroeg in de ochtend dus waren er weinigen al wakker, laat staan dat ze hier in de hangen rond wandelden. Dus liep ze alleen zonder enig gezelschap, zelf Vilder’s kat was nergens te zien en dat was iets wat weinig voorkwam. Al vond ze het niet zo erg. Ze hield van katten, maar Vilder zijn beest was eng. Ze liep sloom de rap op terwijl ze probeerde te berekenen wanneer en wanneer ze niet, moest komen voor haar drank maar kwam tot te conclusie dat ze toch bijna iedere dag zou moeten gaan als ze een goede drank wilde als resultaat.
Ze zag een stukje licht door de kier van de deur schijnen en duwde hem verder open. Professor Sneep stond met de rug naar haar toegekeerd, gebiologeerd uit het raam te staren. Ze wist niet goed wat ze moest doen dus probeerde ze van op haar plaats te kijken waar hij zat naar te staren.
“Jufvrouw Middi,” sneerde hij, Samantha schrok zich te pletter en viel bijna op de grond tussen al de uilenpoep terwijl hij zich omdraaide en haar met een soort van grijns aankeek, “wat doet u hier in godsnaam?” hij kruiste zijn armen voor zijn borst, maar nog voor ze een antwoord kon geven, “moeten jij, Montagné en Clear geen onschuldige mensen lastig vallen en bestoken met vuurpijlen.” Samantha zuchtte en kon er zich net van weerhouden om met haar ogen te draaien toen grijnsde ze en haf hem als antwoord: “Je vergat het roze konijnenpak.”
Zijn gezichtsuitdrukking was geweldig, eerst leek hij heel verbaasd dat een huffelpuffer zojuist dat tegen hem had gezegd, maar langs de andere kant juist geamuseerd, maar hij herstelde zijn houding vlug door zijn wenkbrauw spottend op te trekken, het was wonderbaarlijk dat die wenkbrauw zich daar niet permanent bevestigde en kwam langzaam dreigend naar haar toe.
“Dat wordt een extra uur vanavond jufvrouw Middi ,” zei hij zodanig stil dat ze het bijna niet verstond want op dat moment kwam een uil binnengevlogen of liever gezegd gedoken en knalde tegen de muur aan. Samantha hoorde stemmen bij de deur en op dat moment kwamen Potter, Wemel en Griffel binnen lopen. Op dat moment besefte Samantha hoe dicht zij en professor Sneep bij elkaar stonden en sprong achteruit, terwijl haar wangen rood kleurden. Wemel schraapte zowat de uil van de grond en het was een wonder dat het dier nog een leven bleek te zijn.
Sneep schudde zijn hoofd en liep langs Samantha naar buiten, toen pas merkte ze dat ze nog steeds de brief naar haar moeder moest versturen. Ze floot naar haar uil die krassend op haar afkwam en nogal onhandig op haar rechterschouder kwam zitten. Ze bond de brief aan haar poot er liep ermee naar het raam waar ze fluisterde: “breng dit naar mam en blijf daar totdat ze je terugstuurt met een antwoord.”
Toen liet ze het dier los en zag het al gauw in de verte verdwijnen. Ze voelde het trio hun blikken in haar rug priemen dus draaide ze zich om en liep gauw de uilenvleugel uit. Het was altijd hetzelfde met hun! Een publieke ruimte is onmiddellijk hun privé als zij binnenvalen, dacht Samantha geïrriteerd.

Even afgaande op de vele spelfouten en grammaticafouten stel ik je de volgende vraag:

Ben je Nederlands?

Niet vervelend bedoeld, maar ik kom niet verder dan het lezen van vijf regels, omdat ik me dan teveel ga ergeren aan de kromme zinnen en de foute grammatica. Goed kunnen vertellen is een vereiste voor schrijven, maar dat is goed taalgebruik ook.

S.A.M. schreef:Even afgaande op de vele spelfouten en grammaticafouten stel ik je de volgende vraag:

Ben je Nederlands?

Niet vervelend bedoeld, maar ik kom niet verder dan het lezen van vijf regels, omdat ik me dan teveel ga ergeren aan de kromme zinnen en de foute grammatica. Goed kunnen vertellen is een vereiste voor schrijven, maar dat is goed taalgebruik ook.

Ja, ik ben nederlands.
Ik weet dat mijn grammatica niet goed is, normaal had ik iemand die soms overlas, maar nu niet meer. Ik heb ook bitter weinig leerkrachten gehad die tijd staken in het leren van grammatica regels. Ik weet dat deze klinken als uitvluchten, maar het is zo.
Ik weet dat mijn taalgebruik niet goed is, daarom hoop ik dat mensen me verbeteren als ik fouten maak.

edit: Dus kun je mij dan uitleggen waar ik overal in de fout ben gegaan, zodat ik de kans krijg die dan in de toekomst te verbeteren.

Captain Sonic_x schreef:Er zullen waarschijnlijk fouten hierin zitten, maar ik ben druk bezig met leren voor de examens. Althans, dat probeer ik toch.
____________________________

Hoofdstuk6:

De vakantie brak aan en dat zorgde tot grote blijheid bij sommige, terwijl bij anderen dan weer niet. Lumina haar opa had besloten haar mee te nemen naar één of andere onbewoond eiland waarvan Samantha noch Bibi het bestaan had van afgeweten. Toen Lumina echter dat voorstel had afgewezen, verscheen die avond nog een brulbrief bezorgt van haar razende grootvader die haar schuldgevoel in praatte over zijn oude leeftijd en hoe weinig tijd ze samen doorbrachten. Niet dat ze er veel had verstaan, sinds ze de brief in Blaise zijn ontbijt gesmeten waardoor ze hem de stuipen op het lijf had gejaagd. Natuurlijk waren de professoren niet zo blij geweest met die beslissing en had ze nu dus strafstudie bij Vilder.
Bibi die bleef zoals altijd op school en ze wilde eigenlijk niets liever. Ze had een heel groot werk opgekregen voor Fabeldieren en daar wilde ze aan kunnen werken. Samantha snapte haar niet, maar blijkbaar wilde Bibi lerares worden later en had ze het momenteel gemunt op fabeldieren, misschien maar beter ook. Hagrid bracht meer monsters mee dan dieren, al had ze die hippogrief wel een prachtig beest gevonden. En dan niet om het feit wat hij Draco had aangedaan, want dat was Lumina’s reden. Toch was Samantha overtuigd dat haar vriendin het veel beter zou doen in gedaanteverwisseling, maar Bibi had dat weggewuifd met het argument dat ze zich in meer dan één ding wilde specialiseren.
En zijzelf moest blijven voor de laatste fase van haar drank, een stuk zag ze er tegen op want er bleek wel altijd iets fout te lopen, waardoor hij alleen maar afstandelijker werd. Ze was zo in de war over alles en was vooral bang voor als haar geheim zou uitkomen, al leek het erop dat het niet zo lang meer ging duren. Het ergste was dat Bibi iets begon te vermoeden en ze wist dat Bibi niet ging opgeven voor ze het hele verhaal wist, als ze het al niet door had.
Maar het gene waar ze zich het meeste zorgen om maakte was dat het bijna kerst was en ze nog steeds niet had gekocht voor haar vrienden. Gelukkig voor haar had ze wel al een idee wat ze kon krijgen. Dus de eerste ochtend van hun welverdiende vakantie, kroop ze uit haar bed en schreef ze een brief naar haar moeder om de spullen af te halen en of alles oké was thuis. Vlug kleedde ze zich geluidloos aan, verliet de huffelpuf leerlingenkamer en ging op weg naar de uilenvleugel.
Het was vroeg in de ochtend dus waren er weinigen al wakker, laat staan dat ze hier in de hangen rond wandelden. Dus liep ze alleen zonder enig gezelschap, zelf Vilder’s kat was nergens te zien en dat was iets wat weinig voorkwam. Al vond ze het niet zo erg. Ze hield van katten, maar Vilder zijn beest was eng. Ze liep sloom de rap op terwijl ze probeerde te berekenen wanneer en wanneer ze niet, moest komen voor haar drank maar kwam tot te conclusie dat ze toch bijna iedere dag zou moeten gaan als ze een goede drank wilde als resultaat.
Ze zag een stukje licht door de kier van de deur schijnen en duwde hem verder open. Professor Sneep stond met de rug naar haar toegekeerd, gebiologeerd uit het raam te staren. Ze wist niet goed wat ze moest doen dus probeerde ze van op haar plaats te kijken waar hij zat naar te staren.
“Jufvrouw Middi,” sneerde hij, Samantha schrok zich te pletter en viel bijna op de grond tussen al de uilenpoep terwijl hij zich omdraaide en haar met een soort van grijns aankeek, “wat doet u hier in godsnaam?” hij kruiste zijn armen voor zijn borst, maar nog voor ze een antwoord kon geven, “moeten jij, Montagné en Clear geen onschuldige mensen lastig vallen en bestoken met vuurpijlen.” Samantha zuchtte en kon er zich net van weerhouden om met haar ogen te draaien toen grijnsde ze en haf hem als antwoord: “Je vergat het roze konijnenpak.”
Zijn gezichtsuitdrukking was geweldig, eerst leek hij heel verbaasd dat een huffelpuffer zojuist dat tegen hem had gezegd, maar langs de andere kant juist geamuseerd, maar hij herstelde zijn houding vlug door zijn wenkbrauw spottend op te trekken, het was wonderbaarlijk dat die wenkbrauw zich daar niet permanent bevestigde en kwam langzaam dreigend naar haar toe.
“Dat wordt een extra uur vanavond jufvrouw Middi ,” zei hij zodanig stil dat ze het bijna niet verstond want op dat moment kwam een uil binnengevlogen of liever gezegd gedoken en knalde tegen de muur aan. Samantha hoorde stemmen bij de deur en op dat moment kwamen Potter, Wemel en Griffel binnen lopen. Op dat moment besefte Samantha hoe dicht zij en professor Sneep bij elkaar stonden en sprong achteruit, terwijl haar wangen rood kleurden. Wemel schraapte zowat de uil van de grond en het was een wonder dat het dier nog een leven bleek te zijn.
Sneep schudde zijn hoofd en liep langs Samantha naar buiten, toen pas merkte ze dat ze nog steeds de brief naar haar moeder moest versturen. Ze floot naar haar uil die krassend op haar afkwam en nogal onhandig op haar rechterschouder kwam zitten. Ze bond de brief aan haar poot er liep ermee naar het raam waar ze fluisterde: “breng dit naar mam en blijf daar totdat ze je terugstuurt met een antwoord.”
Toen liet ze het dier los en zag het al gauw in de verte verdwijnen. Ze voelde het trio hun blikken in haar rug priemen dus draaide ze zich om en liep gauw de uilenvleugel uit. Het was altijd hetzelfde met hun! Een publieke ruimte is onmiddellijk hun privé als zij binnenvalen, dacht Samantha geïrriteerd.

Ik heb nog niet eens alles eruit gehaald, maar wel aardig wat. Wat ik heb genoteerd zijn vooral kromme zinnen, woorden die niet kloppen, spelfouten en een paar hoofdletters. Dit heeft niet veel te maken met 'niet kunnen' maar meer met 'gewoon slordig'. Als je dit hardop voorleest, merk je zelf toch ook wel dat het niet best loopt. Je schrijft soms te veel in spreektaal. Dat ziet er op schrift niet goed uit. Maar ik ga niet voor jouw meester spelen. Ik ben juist gestopt met leraar zijn.

Ik ben het wel met Sam eens dat je zinnen niet altijd even lekker lopen, maar de verhaallijn vind ik nog steeds erg leuk Schrijf je in Word? Ik denk dat die sommige fouten er wel uit kan halen namelijk. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

Sorry dat het zo lang duurde, maar ik had examens en papers te schrijven. Pas vandaag had ik tijd om het stuk te herschrijven van het verhaal, sinds ik dat makkelijker vind dat fouten uit te halen.
Ik schrijf inderdaad in word en hij verbeterd te meeste dingen wel, maar niet alles.
______________________________________________

Die avond moest ze een uur langer blijven. Haar strafwerk zou zeker weer het schrobben van ketels worden. Niet bepaald haar gedachte van een goede avond, dacht ze in zichzelf. Ze liep geïrriteerd de grote zaal in en was één van de weinige die al aanwezig was bij het ontbijt.
Ze ging neer gaan zitten op de zitbank aan de nog verlaten tafel en nam een sneetje toast die ze besmeerde met confituur. Ze hoefde echter niet lang te wachten. Langzamerhand stroomden de leerlingen de zaal binnen en ze herkende Lumina en Bibi gemakkelijk uit het menigte. Om hun aandacht te trekken zwaaide ze met haar hand naar hun. Het duo leek haar op te merken en schoven bij Samantha aan de tafel aan. Luid kibbelend over Lumina haar actie van gisteren. Het was pas toen ze beide stilvielen dat ze opmerkten dat hun vriendin nog geen woord had gezegd.
“Hoe komt het dat jij hier al zat?,” vroeg Bibi nieuwsgierig en haalde een stuk perkament uit. Het perkament stond vol met namen van fabeldieren en een groot deel van de lijst was doorkrabbelt.
“Ik was gewoon in de uilenvleugel Bibi,” zei Samantha en schonk haarzelf thee bij. Haar blond harige vriendin trok een wenkbrauw op en keek haar vol ongeloof aan. “Het is waar. Ik moest een brief sturen.”
“Als je gewoon een brief moest sturen, waarom kijk je dan alsof je een citroen hebt ingeslikt?” vroeg haar vriendin, die de theepot aannam en zichzelf thee inschonk. Samantha snoof en keek kwaad richting de lerarentafel, maar hij was echter niet aanwezig.
“Ik stuitte er professor Sneep tegen het lijf en hij gaf mij strafwerk!” siste ze kwaad. “Bibi je thee loopt over.” Bibi vloekte en met een zwaai van haar toverstok verdween de thee die was overgelopen.
“Jij hebt strafwerk? Wat heb je dan wel gedaan om hem zo kwaad te krijgen?” vroeg ze, haar aandacht volledig op Samantha gericht en niet meer op het perkament dat voor haar lag.
Samantha haalde diep adem en verteld Bibi wat er zich had afgespeeld in de uilenvleugel en de reden waarom hij haar hij haar strafwerk had gegeven. Lumina kon haar lach amper verbergen.
“De neus gaf jou strafwerk voor dat?” vroeg ze verbaasd. “Normaal trekt hij gewoon punten af bij dat soort zaken.” Bibi leek het voorval ook raar te vinden sinds ze haar wenkbrauwen fronste.
“Lum heeft gelijk,” zei ze, nadat het een tijdje stil was geweest en vervolgde, “hij heeft Lum zelfs nog bijna nooit strafwerk gegeven voor haar opmerkingen. Behalve dan als ze blijft doordrammen, maar dat deed jij helemaal niet.”
“Misschien was hij in een ochtendhumeur,” zei Samantha en dronk de rest van haar thee uit.
Lumina draaide met haar ogen en zei spottend: “Natuurlijk, een ochtendhumeur. Als het werkelijk een ochtendhumeur was dan vraag ik mij toch af waarom het zijne de hele dag duurt!” Samantha moest lachen met Lumina haar opmerking, maar zag toen dat Tom de zaal binnenkwam. Hij zou kwaad zijn dat ze weer de training zou missen! Dat kwam er ook nog eens bij.
Hij ging naast Mandy van het team neerzitten en zag hem zijn ontbijt op zijn bord scheppen terwijl hij lachte om iets wat Mandy zei. Zonder nog iets te zeggen stond ze op en liep naar hem toe. Het beste was om het hem nu te vertellen.
“Tom kan ik jou even spreken,” zei ze nerveus. Zowel Tom als Mandy keken over hun schouder naar haar. Ze probeerde te glimlachen, maar grimaste bij het zien van Tom zijn ogen.
“Laat me raden. Je kan weeral niet naar de training komen,” zei hij knarsetandend en deed niet eens een poging om zijn woede te verbergen.
“Inderdaad,” zei ze met een fijn stemmetje.
“We moeten na de vakantie tegen Ravenklauw spelen Samantha! We moeten trainen!” zei hij luid waardoor mensen van de omliggende tafels naar hun staarden.
“Dat weet ik zelf ook Tom, maar ik moet eerst deze drank afmaken en daarbij heb ik ook eens strafstudie gekregen. Als de drank bijna af is heb ik alle tijd om te trainen!” siste ze naar de jongen voor zich. Hij liet zijn ongenoegen blijken door geërgerd te zuchten, maar knikte uiteindelijk met zijn hoofd als teken dat hij het begreep. “Probeer morgen naar de training te komen.” Zei hij en draaide zijn rug naar haar toe. Over een paar dagen zouden haar lessen gedaan zijn en zou alles weer bij het oude zijn, dacht ze toen ze de grote zaal uitging en op zoek ging naar Lumina en Bibi ondertussen verdwenen waren.

Leuk stuk weer! Ik ben benieuwd hoe het met Samantha's straf af gaat lopen. Je weet mijn interesse goed vast te houden
Je maakt voornamelijk foutjes met woordjes zoals: uit, op, naar, met uit etc. Jij schreef bijvoorbeeld: Ze dronk haar thee uit. Dat moet zijn: Ze dronk haar thee op. Ik geloof niet dat daar echt regeltjes oid voor zijn, dus dat is wel lastig.