Online Verhalen

Dit is een van mijn verhalen, ik vraag me af of het goed is dus post ik het hier niet te hard oordelen a.u.b
Ik begin met een inleiding:
Snelle voetstappen repten zich over het gras. Verborgen in de schaduw van de talrijke bomen die op het landgoed stonden, deed iemand haar uiterste best om zo min mogelijk op te vallen. Met een voorwerp in haar hand wat zwakjes schitterde, sprintte ze in de richting van de stallen. De maan verborg het meisje door zich achter een wolk te verschuilen.
Eenmaal in de stallen stond haar zwarte merrie haar gezadeld en al op te wachten, precies zoals ze de stalknecht een paar uur geleden opgedragen had.
De stalknecht; de enige man die nog te vertrouwen was. In zijn eeuwige verlangen om haar te beschermen had hij, behalve het opzadelen van de merrie, zijn eigen voorzorgsmaatregelen genomen. Aan het haakje waar normaal gesproken zijn plunjezak hing met wat onbelangrijke spullen, hing nu een zwarte mantel, precies op maat gemaakt voor het meisje voor wie hij bedoeld was. Dankbaar trok ze de mantel aan. Er klonk geluid van buiten. Onrustig snoof de merrie en gooide haar hoofd in de lucht.
'Stil maar, je hoeft niet bang te zijn,' kalmeerde het meisje haar paard. Daarna leidde ze het naar buiten en steeg op.

Veertig meter verderop ging de voordeur van de villa waaruit ze zojuist was ontsnapt open. De halve binnenplaats baadde in het licht van de vele toortsen die naar buiten kwamen, tegelijk met een klein legertje soldaten. Razendsnel draaide het meisje haar paard om.
‘Blijf staan!’ klonk een zware,dreigende stem. ‘We willen u geen kwaad doen. Met vluchten maakt u het alleen maar erger!’
Ze negeerde de woorden van de soldaat. In plaats daarvan spoorde ze haar merrie aan en draafde naar de dichtstbijzijnde uitgang van het landgoed.
‘Doe niet zo moeilijk. We weten precies waar u bent. Als u nu niet komt, komen we u halen, desnoods met geweld.’
De maan kwam achter een wolk vandaan en bescheen het tengere gelaat van het meisje. Twee vastberaden, donkere ogen en een gebruind gezicht staarden naar de man die haar had geroepen.
‘Aisha! Kom onmiddellijk hier, ongehoorzaam kreng!’ riep de soldaat.
‘Rot op,’ mompelde Aisha. Ze gooide de kap van haar mantel over haar hoofd en fluisterde wat tegen haar merrie.
Onder luid protest van de soldaten schoot Aisha het landgoed af en verdween tussen de bomen.

Dit is een heel sterk begin. Je maakt de lezer heel benieuwd naar wat er in godsnaam aan het gebeuren is, waarom ze wegloopt en van wie. Je schrijft ook goed vlot

Voor een eerste verhaal vind ik het echt een goed begin. Ik ben heel benieuwd wat je verder in petto hebt voor ons.

Een paar kleine dingetjes:

yimiki schreef:Verborgen in de schaduw van de talrijke bomen die op het landgoed stonden deed iemand haar uiterste best om zo min mogelijk op te vallen. Met een voorwerp in haar hand wat zwakjes schitterde sprintte ze in de richting van de stallen.

Tussen stonden en deed een komma
en tussen schitterde en sprintte ook een komma.
Hier worden namelijk eigenlijk 2 zinnen aan elkaar gevoegd

Aan het haakje aar normaal gesproken zijn plunjezak hing met wat onbelangrijke spullen,

lettertje vergeten waar.

Daarna kalmeerde ze haar paard, leidde het naar buiten en steeg op.

Misschien leuk om te omschrijven dat haar paard onrustig was. Anders hoeft ze het namelijk niet te kalmeren.
Dus bijvoorbeeld dat het paard onrustig snoof en heen en weer bewoog.

Razendsnel draaide het meisje haar paard om.
‘Blijf staan!’ Klonk een zware,dreigende stem. ‘We willen u geen kwaad doen. Met vluchten maakt u het alleen maar erger!’
Ze negeerde de woorden van de soldaat. In plaats daarvan spoorde ze haar merrie aan en stapte langzaam en stilletjes naar de dichtstbijzijnde uitgang van het landgoed.

Een komma voor dreigende.

Verder spreek je jezelf in dit stukje een klein beetje tegen. Je zegt dat ze haar paard razendsnel omdraait en daarna dat ze langzaam wegloopt.
Er is dreiging, dus langzaam weglopen lijkt mij dan niet op zijn plaats

‘Aisha! Kom onmiddellijk hier, ongehoorzaam kreng!’ Riep de soldaat.
‘Rot op.’ Mompelde Aisha.

Riep en Mompelde zonder hoofdletter.

Je schrijfstijl is leuk. Leest lekker weg. Dus schrijf vooral snel verder

Bedankt voor het advies ik heb het verhaal iets aangepast aan wat je zei. Alleen... als ik verder wil schrijven... moet dat dan in hetzelfde bericht of in een nieuwe?

Gewoon in dit topic en dan een nieuwe post aanmaken

Oooh in dat geval:
1.
3 Maanden eerder

‘Gevonden!’ riep Aisha. Schoorvoetend kwam Remi achter een struik vandaan.
‘Dit is niet eerlijk. Ik kan me niet zo goed verstoppen,’ mopperde hij, ‘iedereen vindt mij altijd als eerste.’
‘Dan gaan we toch wat anders doen als ik Duran en Leda heb gevonden?’ stelde Aisha voor. ‘Kies jij maar wat je wil gaan doen, mij maakt het niet uit.'
Remi’s ogen begonnen te stralen. ‘Kunnen we niet gaan boogschieten? Dat is leuk en we hebben het al een hele tijd niet meer gedaan!’
Remi was een meester in boogschieten. Hij wist het alleen zelf nog niet. Aisha glimlachte naar hem. ‘Natuurlijk.’

Een opvliegende vogel verraadde dat iemand tussen het hoge gras een eindje verderop verstopt zat. Geluidloos, bijna zwevend, sloop Aisha erheen, nagekeken door Remi.
‘Duran, je bent veel te groot om je daar te verstoppen.’ Aisha gooide een steentje naar haar vriend, maar miste doel. Ze was nooit goed in richten geweest.
Duran stond op en klopte het zand van zijn broek. ‘Als die vogel niet opgevlogen was had je me vast niet kunnen vinden.’ Plaagde hij.
‘Vast wel, wedden dat ik je volgende keer net zo makkelijk vind?’
Duran lachte. ‘Droom maar lekker verder, jij.’ Samen liepen ze terug naar Remi.
‘Waarom vindt ze ons nou zo makkelijk..’ Mompelde Remi. Duran gaf hem vriendschappelijk een klap op zijn schouder. ‘Vrouwen spelen gewoon vals, dat weet je toch al lang.’
Aisha keek vanuit haar ooghoeken naar de twee jongens een grijnsde. De twee waren echt elkaars tegenpolen. Remi was klein, mager, had zwart haar, lichte ogen en was uiterst bedreven in richten.
Duran was groot, redelijk gespierd, had asblond haar en mooie, donkere ogen. Bovendien was hij veel sterker dan de meesten van zijn leeftijd.
‘Aisha, schiet op en vind Leda, ik moet eerder weg om pap te helpen met dingen.’ bromde hij.
Aisha fronste haar wenkbrauwen. ‘Je vader laat je veel te hard werken voor iemand van veertien, weet je dat? Er bestaat ook nog zoiets als lol maken, en dan bedoel ik niet alleen oefenen met verstoppen.’
‘Dat is voor jou makkelijk te zeggen,’ zei Duran ijzig, ‘jij bent zoiets als een prinses hier. Jij hoeft nooit wat te doen. Ik moet gewoon met vanalles helpen omdat we geen g…’ Zijn stem stokte even.

‘Doe nou niet zo, we mogen al blij zijn dat Aisha met ons om mag gaan.’ Protesteerde Remi. Duran deed zijn mond open, waarschijnlijk om een discussie met zijn vriend aan te gaan, toen er een kleine gestalte achter een groepje bomen vandaan schoot en op topsnelheid naar de grote rots waar ze hun spel waren begonnen sprintte.
Aisha reageerde meteen en begon eveneens te rennen, maar Leda was veel sneller dan zij.
‘Gewonnen!’ Triomfantelijk sprong ze bovenop de rots en Aisha kreunde.
‘Niet eerlijk, jij kan veel sneller rennen dan ik.’ Plagerig stak Leda haar tong uit. ‘Tja, baas boven baas zal ik maar zeggen. Maar kunnen we wat anders gaan doen? Het is saai als ik altijd win.’
Aisha lachte. ‘Jij was anders degene die dit graag wilde doen, hoor! Maar oké, Remi wilde hierna toch graag gaan boogschieten?’ Remi knikte enthousiast.
‘Mij best,’ Zei Leda, ‘ maar had Remi niet maar één boog?’
‘We kunnen wel om de beurt-‘ Begon Remi, maar Leda onderbrak hem. ‘Dat duurt veel te lang. Daarbij heb ik honger, dus ik ga ervandoor.’
‘Ik ook.’ Zei Duran, en samen liepen ze weg.
Verbaasd keek Remi ze na. ‘Ligt het aan mij of waren Duran en Leda nou allebei zo chagrijnig?’
‘Ach, laat ze maar.’ Suste Aisha. ‘Laten we naar je huis gaan en je boog halen, dat is leuker dan hier staan niksdoen.’
Remi glimlachte en ging haar voor over het bospad richting zijn dorp.

‘Nu ik erover nadenk,’ zei hij opeens, ‘hoe is het eigenlijk om jou te zijn?’
Aisha trok haar wenkbrauwen op en Remi werd rood.
‘I-ik bedoelde niet om een meisje te zijn! Ik bedoelde hoe het is om in een enorm huis te wonen, en alles te kunnen doen waar je zin in hebt, en om de baas te zijn van alle mensen in Chenin.’
‘Het is minder leuk dan je denkt, hoor.’ Protesteerde Aisha. ‘Als ik thuis ben, mag ik niks behalve leren en stil zijn en moet ik perfecte manieren hebben als er belangrijke mensen langskomen. Iedereen maakt keuzes voor me daar.’
Remi keek haar raar aan. ‘Maar dat was toch niet altijd zo? Ik heb je nooit eerder echt horen klagen… tenminste…’
Aisha zweeg. Met pijn in haar hart dacht ze terug aan de tijd dat haar moeder er nog was. Aisha was toen veel meer bezig geweest met kattenkwaad uithalen dan met een keurig opgevoed meisje zijn. Samen met haar moeder sloop ze vaak naar de druivenkwekerijen van Chenin, verstopte zich dan tussen de druivenranken en maakte iedereen aan het schrikken die langskwam. Dat deden ze altijd.
Tot die ene dag.

Goed geschreven! Ben benieuwd waar dit verhaal naar toe gaat...
Hopelijk snel weer een nieuw stukje!

‘Gestorven door een onbekende ziekte.’ Zei iedereen tegen Aisha wanneer ze het vroeg. Lijkbleek had haar moeder in een kist gelegen, en Aisha mocht niet in de buurt komen.
Nadat haar moeder gestorven was had ze alleen haar vader nog, die zich totaal niet bemoeide met zijn dochter. De weinige keren dat hij met haar praatte was om haar een standje te geven of meer te laten leren.

‘Aisha?’
Geschrokken keek Aisha op. Ze was zo in gedachten verzonken geweest dat ze bijna tegen een boom aan was gebotst. Remi pakte haar zachtjes bij haar arm en trok Aisha weer op het pad.
‘Je dacht aan je mam, hè?’ Zei Remi medelevend. Aisha knikte.
‘Ik weet dat je haar mist, maar het is nu al bijna een jaar geleden. Je moet je over dingen heen zetten.’
‘Zie je mij soms huilen?’ Zei Aisha geïrriteerd. Meteen verontschuldigde ze zich. ‘Sorry. Dat was hard.’
‘Het geeft niet.’ Glimlachte Remi. Opnieuw pakte hij Aisha’s arm. ‘Kom, we gaan mijn boog halen. Voor mij bestaat er niets leukers dan een middagje lekker schieten. Het zal voor jou vast ook werken.’
Dankbaar lachte Aisha naar haar vriend, en rende met hem mee naar de rand van hun dorp.
Halverwege kwam de zon achter een wolk vandaan en bescheen het land. Het was het heerlijk warm weer, zoals altijd.
Toen ze de eerste huizen gepasseerd waren, begon Remi opeens harder te rennen. ‘Wedden dat je me niet in kan halen!’ Riep hij over zijn schouder.
‘Is dat een uitdaging?’ Riep Aisha terug, lachend om het gedrag van Remi, en ze versnelde haar pas.

Ik heb je eerste stukje gelezen en ik vind het een sterk beginnetje Ik ga de rest ook zeker lezen. Je weet een goede sfeer neer te zetten, lekker spannend!

Weer een leuk stukje! Ben nog steeds benieuwd waar dit heen gaat

Ik ben dol op jullie reacties
Het volgende stukje:
Ze had hem bijna ingehaald toen Remi zich opeens half omdraaide en achter een stapel kratten sprong. Aisha had dat niet verwacht, draaide zich om, om opnieuw de achtervolging in te zetten, maar gleed uit over een modderplas en viel net niet languit op de grond. Remi lachte plagerig vanachter de stapel kratten.
‘Mooie danspasjes, Aisha.’ Opnieuw rende hij weg.
Aisha was door haar bijna-val het rennen wel zat, maar om Remi zijn lol te gunnen rende ze achter hem aan.
‘Remi, je huis is de andere kant op, weet je nog?’
‘Ik neem een omweg, we gaan langs het dorpsplein.’ Lachte Remi.

Naarmate de twee kinderen dichter bij het plein kwamen, werd het steeds drukker. Een nieuwsgierige menigte verzamelde zich rond iets wat zich precies in het midden van de stad afspeelde. Aisha lette er niet op.
Remi bleef even staan en stak brutaal zijn tong naar haar uit. Aisha benutte dat moment door in volle vaart tegen hem op te botsen en hem half op de grond te gooien.
‘Weddenschap gewonnen! Ben je klaar voor een kieteldood?’ Dreigde ze en hief haar armen op.
‘… en dus wil ik u allen voorstellen aan de langverloren neef van de familie Quatro-‘
Aisha verstijfde. Quatro. Haar achternaam.
‘Sinds wanneer heb jij een neef?’ Siste Remi verbijsterd.
Langzaam schudde Aisha haar hoofd en stond op. Had zij een neef?
‘Hoera voor Heer Carlos Quatro!’
De menigte juichte aarzelend. Aisha rekte zich zo ver mogelijk uit om een glimp van die zekere Carlos op te vangen.

Het was vrijwel onmogelijk hem NIET te zien. Met zijn borst vooruit en een enorm arrogante glimlacht op zijn gezicht stond hij op het enige muurtje wat neergezet was op het plein. Hij had donkerbruin haar, keverzwarte ogen die bijna overliepen van zelfvertrouwen en havikachtige gelaatstrekken.
‘Wie is die verwaande kwast?’ Fluisterde Remi en Aisha schoot in de lach vanwege zijn woordkeuze.

post 2:

‘Ligt het aan mij of waren Duran en Leda nou allebij zo chagrijnig?’

Allebei


Deel 5:

Naarmate de twee kinderen dichter bij het plein kwamen werd het steeds drukker.

Komma tussen kwamen en werd.

Je schrijft nog steeds super fijn.
Het enige wat ik iedere keer weer zie is dat je na gesproken zinnen het Riep hij, Sprak hij en dergelijke met een hoofdletter neerzet en dat is overbodig.
“bla bla bla,” sprak hij. Dat hoort zonder hoofdletter.

Porbeer iets meer omgeving te beschrijven van waar ze zijn. Dat maakt het verhaal nog levendiger.

Verder heel goed geschreven. Ga vooral snel verder

Hmm, een neef? Goed geschreven, weer!

To Sabbientje: ja sorry daarvoor, ik ben eraan gewend om het zo te schrijven zo is het me aangeleerd xD maar ik zal proberen erop te letten

‘Geen idee. Voor zover ik weet heb ik geen neef. Ik ga van dichterbij kijken.’ Fluisterde Aisha terug. Langzaam baande ze zich een weg door de menigte.
‘Heer Carlos is de afstammeling van de broer van onze Heer Alfredo Quatro, heerser over al wat bij het dorp Chenin en het land eromheen hoort.
Zoals iedereen hier wel weet, is de broer van Heer Alfredo naar verre landen gereisd om alles te ontdekken wat de wereld te bieden heeft. Op een van zijn reizen is hij echter getrouwd en is hem een zoon geschonken-‘
‘Au! Kijk eens uit!’ Klaagde een vrouw toen Aisha op haar tenen ging staan. Ze maakte haastig haar excuses, en keerde zich weer naar de man die op het muurtje stond.
‘…Vele reizen gemaakt en hoorde uiteindelijk dat hij een afstammeling van de Quatro’s was. Natuurlijk is Mijnheer zo snel mogelijk hierheen gekomen om kennis te maken met het dorp en zijn familie.’
Aisha kon nauwelijks volgen wat de man allemaal schreeuwde. De uitdrukking op het gezicht van Carlos fascineerde haar. Het was overduidelijk dat hij zich veel en veel beter en belangrijker vond dan iedereen op wie hij neerkeek. Leda zou het vast eigendunk genoemd hebben.
‘Is dat Aisha Quatro?’ Klonk het opeens en Aisha schrok op. ‘Kom, kom hierheen en maak kennis met uw neef.’
‘Ik heb geen –‘ Ze werd midden in haar zin onderbroken door Carlos. ‘Is dat mijn nichtje? Ze is vast erg verlegen om me hier voor het eerst te zien. Maar dat zal nog wel gaan veranderen.’ Hij grijnsde.
‘Wie ben-‘
‘Heer Carlos, sta mij toe om u een rondleiding te geven door uw nieuwe thuis!’ Brulde de man die net een toespraak had gehouden en die Aisha nu herkende als een van de gezaghebbers van het dorp.
‘Maar natuurlijk.’ Gaf Carlos toe.

Wat een verwaande kwast!
Goed geschreven, alweer!

Hehe ik heb veel plannen met die verwaande kwast
‘We hebben hier onder andere vele prachtige gebouwen, een fijn klimaat en natuurlijk de grote druivenplantages waar ons dorp om bekend staat! We verbouwen allemaal soorten druiven uit allerlei verschillende landen, maar de beroemdste is natuurlijk onze verbeterde versie van de Chenin, waar ons dorp ook naar vernoemd is –‘
Al pratend leidde de gezaghebber zijn gast verder het dorp in.

‘Aisha, wie was dat nou?’ Vroeg Remi opnieuw.
‘Blijkbaar heb ik nu een neef.’ Ongeïnteresseerd draaide Aisha zich naar hem om. ‘Zullen we nu die boog dan maar gaan halen?’
Remi schudde echter zijn hoofd. ‘Na die saaie toespraak heb ik geen zin meer. Ik ga naar huis. Misschien moet jij dat ook maar doen.’ Hij glimlachte naar Aisha, stak zijn hand op bij wijze van groet en verdween tussen de mensen.


2.
Verveeld zwierf Aisha door het dorp. De zon stond laag aan de hemel.
Ze zou nu eigenlijk naar huis moeten gaan, of in ieder geval naar het privé-terrein rond haar huis, maar de gedachte aan de rest van de avond moeten leren hield haar tegen.
Een druif rolde langs Aisha heen. Zonder erop te letten liep ze door. Misschien kon ze naar Duran gaan en hem helpen met zijn werk…
‘Kijk uit!’
Een kar vol met druiven schoot rakelings langs Aisha en sloeg met een doffe DREUN te pletter tegen een van de huizen. De druiven rolden alle kanten op. Een wat kleine, kalende man kwam schreeuwend op Aisha afgelopen.

‘Luister dan ook! Ik zei toch kijk uit? Kijk dan wat je gedaan hebt!’ Hij wees naar de kapotte druivenkar. ‘Al mijn kostbare druiven, je hebt ze allemaal op de grond laten vallen! Raap ze op!’
Geschrokken deed Aisha een stap van hem vandaan.
Toen zag de man tegen wie hij had staan schreeuwen. Hij kleurde vuurrood en stamelde:
‘J-jonge mevrouw Quatro… Het spijt me verschrikkelijk, ik herkende u niet-‘ Om zichzelf een houding te geven boog hij diep en begon de gevallen druiven bij elkaar te zoeken.
Aisha zakte door haar knieën. Een druif was vlak voor haar voeten gerold. Een blauwgroene druif met een zwakke glans, ondanks de modder die eraan zat
-een Chenin. Voorzichtig raapte Aisha hem op en gaf hem aan de man.
‘D- dankuwel.’ Mompelde hij. ‘Zou u nou zo vriendelijk w-willen zijn om terug naar huis te gaan?’
Aisha zuchtte. In plaats van weg te lopen, wandelde ze naar de kapotte kar en trok eraan. Er klonk veel gekraak. Haastig liet Aisha los, bang dat ze de kar nog verder zou breken.
De man deed opnieuw zijn mond open.
‘Laat maar, ik ga al.’ Mompelde Aisha. ‘U kunt de kar het beste laten repareren, sorry voor de druiven.’

Die Aisha komt ook continu in de problemen terecht Hopelijk gaat het in het volgende stukje wat beter met haar

Zijn het teveel problemen? dan pas ik het aan

Nee, dat maakt 't juist spannend en leuk! Zoveel zijn 't er niet hoor. Maar dat Aisha best onhandig is, dat ze een stukje terug op die teen van die vrouw ging staan en nu met die kar...
Spannend!

....Zul je net zien dat mijn broertje het schrift waar ik mijn verhaal in schrijf als tekenblaadje gebruikt heeft... Ik kon dit stuk bijna niet meer lezen.... xD

De wind blies door Aisha’s haren, speelde met de mouwen van haar shirt, gaf haar een zetje in haar rug om te gaan lopen. Aisha gehoorzaamde aan die druk en slofte langzaam naar de duivenplantages. Opeens herinnerde ze zich een dag van 5 jaar geleden; zij, Leda, Remi en Duran, die met z’n vieren lui in het gras lagen en grappen maakten over iedereen die langskwam. Tot een grote man die wel erg snel op zijn tenen getrapt was begon hen uit te schelden.
Aisha glimlachte als ze eraan terugdacht.

‘Goedenavond, mevrouw Quatro!’ Veel mensen zwaaiden beleefd toen Aisha langskwam, om vervolgens verder te gaan met hun bezigheden. Uit macht der gewoonte zwaaide Aisha terug. Ze was niet in de stemming voor langere gesprekken.

Uiteindelijk kwam Aisha aan bij de druivenplantages. De meeste plukkers waren al naar huis, alleen degenen die heel dicht bij woonden waren nog bezig. Net als de iedereen zwaaiden ze beleefd naar Aisha toen ze langskwam.
Het patroon van de plantages van Chenin was heel ingewikkeld. De druivenplanten waren niet in rechte lijnen geplant, maar in een doolhofvorm met paden er tussendoor. Een vreemde zou er gemakkelijk verdwalen, en de plantages waren de beste verstopplek die je je kon indenken. Alles was zo geplant dat de paden allemaal naar één punt liepen, namelijk de enige open plek op de plantage. Daar stond een beeld van de Godin van de Oogst, ook wel Demeter genoemd door sommige dorpelingen. Chenin was behalve beroemd om haar vele soorten druiven, ook erg gelovig. Ze hadden goden voor alles, van Althaea, de godin van de geboorte, tot Moira, de godin van vernietiging. Tweemaal per jaar, meestal gelijk met de wisseling van winter tot lente en zomer tot herfst, werden er feesten gevierd ter ere van al deze godinnen.
De druivenplanten schitterden in het zonlicht. Ze hadden net water gekregen. Sommige druiven waren nog steeds klein, maar de meeste waren zo groot als forse knikkers. Zonder na te denken trok Aisha een glanzende druif los en stopte hem in haar mond. Hij smaakte heerlijk zoet en sappig.
‘En dit, heer Carlos, zijn de druivenplantages van Chenin –‘
Aisha verslikte zich in haar druif. Hoestend klopte ze op haar borstkas en draaide zich om. Op de open plaats tussen de druivenplanten, nog geen tien meter van haar vandaan, stonden Carlos en de gezaghebber die hem een rondleiding gaf. Geboeid keek die eerste naar het beeld van Demeter. De druiven keurde hij geen blik waardig.

Spannend
Ik heb alleen één ding opgemerkt:

yimiki schreef:Het patroon van de plantages van Chenin is heel ingewikkeld. De druivenplanten zijn niet in rechte lijnen geplant, maar in een doolhofvorm met paden er tussendoor.

Dat moet in de verleden tijd staan en niet in de tegenwoordige tijd

verbeterd!


‘Mag ik vragen wat die prachtige edelsteen is?’ Vroeg hij, wijzend naar een glinsterende, blauwgroene steen in de handen van het beeld.
‘Dat is wellicht de grootste trots van Chenin!’ Zei de gezaghebber trots.
‘De legende spreekt van een prachtige, rijpe druif, zo groot als een vuist, die tijdens een hevige regenbui veranderde in een blauwgroen kristal en geluk bracht aan alle inwoners van Chenin. Er is nooit een tweede van deze steensoort gevonden. Het is de grootste schat van de familie Quatro, die nu de leiding heeft over het dorp.’
Carlos liep tot vlak voor het beeld van Demeter. Begerig stak hij zijn handen uit naar de edelsteen, probeerde hem op te pakken. Het zat echter muurvast in de stenen handen van het beeld geklemd.
‘Je mag het kristal niet pakken.’ Mompelde Aisha. Ze zij het heel zachtjes, maar toch hoorde Carlos haar en draaide zich om.
‘Wel wel, mijn kleine nichtje. We zien elkaar vandaag al voor de tweede keer.’ Hij stapte nog dichter naar het beeld toe, maar bleef Aisha aankijken. ‘Waarom zou ik het niet mogen pakken? Denk je soms dat ik het breek?’
‘Niemand mag het kristal pakken. Het is een geschenk van Demeter, die de mooiste druif ooit in een kristal veranderde om ons geluk te laten brengen. Niemand mag het zomaar aanraken.’
‘Hoe oud ben jij, meisje?’ Negeerde Carlos haar woorden.
‘Veertien.’
‘ Apart zeg, zo oud en dan nog zo… kinderlijk. Ik neem aan dat je je studie niet zo serieus neemt? Weet je wat voor gevolgen dat heeft als je eindelijk volwassen bent?’
Hij staarde Aisha aan. Ongemakkelijk keek ze terug.
‘Waar heeft u het over…’
Carlos begon te lachen. Een harde, spottende lach waar Aisha niks van moest hebben.
‘Kleine kinderen van belangrijke families zouden met zonsondergang niet meer buiten rond moeten zwerven, vindt u niet?’ Wendde hij zich tot de gezaghebber. Die knikte braaf.
‘Zolang u genoeg van Chenin hebt gezien zal ik haar terug brengen naar huis, waar ze hoort.’
Aisha trok haar wenkbrauwen op. Werd er nu over haar beslist door twee vreemden?

OMG! Ik vind die neef echt heel erg eng.. Wat een gluiperd. Ik weet bijna zeker dat hij geen echte neef is, maar een vuile dief die Aisha's familie wil bestelen!
Spannend

‘In dat geval kan het maar beter nu meteen gebeuren. Het diner zal ook wel snel geserveerd worden en voor een jong meisje van de familie Quatro is het niet verstandig om met zonsondergang nog buiten rond te zwerven.’
Opnieuw werd er geknikt. Carlos’ begeleider liep naar Aisha toe, pakte Aisha, tot haar ergernis, bij haar arm en trok haar zachtjes mee de plantage uit. Aisha keek even achterom naar haar neef. Carlos stond nog steeds geboeid naar het beeld van de godin te kijken, of eerder naar wat ze in haar handen had.

‘Een geweldige man is uw neef.’ Knikte de gezaghebber enthousiast terwijl hij Aisha meeloodste. ‘Echt geweldig. Zeer intelligent. Heeft ervaring met leiding geven. En hij heeft een prima studie gevolgd in zijn jeugd. Hij zou een goede leider zijn, vindt u ook niet?’ Hij zweeg snel toen hij Aisha’s gezicht zag.

Cool Ben benieuwd hoe de vader van Aisha reageert! Zal wel supertrots zijn op z'n neefje...

De laatste voor vandaag (ik ben moe joh, heb de hele avond geschreven, overgetypt en hier neergezet xD)

Van een afstand zou iedere nieuwkomer van mening zijn dat het huis van de familie Quatro erg groot was. Zodra ze dichterbij kwamen veranderden ze echter altijd van mening.
Huize Quatro was niet groot, maar enorm.

Tot aan de voordeur van het huis was alles groen. Bomen, struiken en vreemde bloemen groeiden gewoon in het wild en werden zo nu en dan verzorgd. Door de vele takken van alle bomen was het grootste stuk van het terrein beschut voor de zon.
Het huis daarentegen leek meer op een klooster dan op het landhuis van een rijke heerser, op de eetzaal na. Er waren maar een paar kleine ramen die niet veel licht doorlieten, zodat het Aisha sterk aan een gevangenis deed denken. De meeste mensen die er rondliepen leken ook sterk op monniken. Aisha mocht niet met hen praten en sinds haar moeder gestorven was, was ongeveer driekwart van het huis verboden gebied geworden. De reden was onduidelijk.

‘Ik ben niet toegestaan om voorbij de poort te lopen,’ Zei de gezaghebber, met een hoofdknik naar een grote, houten poort die het terrein van huize Quatro van de rest van het landschap, ‘dus zet ik U hier af. Tot ziens, mevrouw Quatro.’
De gezaghebber draaide zich haastig om en liep weg.
Voorzichtig keek Aisha om zich heen. Er was voor de verandering eens niemand buiten bezig, behalve de stalknecht, die het blijkbaar te druk had om haar op te merken. Vanachter de ramen van het landhuis scheen een licht. De heerlijke geur van net klaargemaakt eten dreef Aisha tegemoet en haar maag knorde. Twijfelend bleef ze staan bij de poort.
De stalknecht liep de stallen in, en kwam even later weer naar buiten met een emmer voer.
Wat zouden de dienstmeisjes vandaag als avondeten serveren? Als Sarah kookdienst had, werd het altijd vis. Of zou het kipschotel zijn van Feli? Zelf gaf Aisha de voorkeur aan die laatste. Feli wist haar altijd weer te verrassen met iets nieuws wat ze gemengd had in haar schotel. Aisha had al een paar keer geprobeerd een van haar recepten na te maken. Ze volgde dan heel precies de instructies van Feli op en het werd altijd best lekker, maar toch niet zo lekker als wanneer Feli het zelf klaarmaakte.
Er klonk een harde KRAK; het hengsel van de emmer voer die de stalknecht vasthield begaf het en de emmer viel op de grond. Het voer rolde alle kanten op. Met een vaag gevoel van déja vu liep Aisha haastig op de stalknecht af om hem te helpen. Verbaasd keek de oude man op toen Aisha naast hem neerknielde en handenvol voer terug in de emmer begon te gooien.
‘Ik zag dat alles eruit viel, en ik vond dat u wel wat hulp kon gebruiken.’ Verklaarde ze zichzelf. Ze verwachtte half dat de stalknecht haar meteen overbezorgd naar binnen zou sturen, maar plaats daarvan glimlachte hij, en richtte zijn aandacht weer op het voer. Zwijgend zaten ze naast elkaar en gooiden langzaam al het voer weer terug in de emmer.

Heee... ik ben een puntenslijper geworden... Hoe kan dat... : / verandert dat soms met het aantal berichten dat je neerzet?

Ja. Je kan iedere keer een ander niveau bereiken.
Punteslijper, potlood, balpen, fijnschrijver, typmachine. Bij Diverse staat er geloof ik een topic met al deze niveau's.

Ik wil je overigens aanraden om óf grotere stukken in 1 keer te posten, óf minder op 1 dag. (Beide mag natuurlijk ook)
Want ik ben bijvoorbeeld van gistermiddag 4 uur niet meer online geweest en moet nu al flink wat posts doorworstelen.
Je hebt kans dat mensen hun interesse verliezen, omdat ze het niet meer kunnen bijhouden

Ik vond een paar kleine foutjes:

Carlos liep tot vlak voor het beeld van Demeter. Begerig stak hij zijn handen uit naar de edelsteen, probeerde hem op te pakken. Het zat echter muurvast in de stenen handen van het beeld geklemd.
(geen witte regel)
‘Je mag het kristal niet pakken.’ Mompelde Aisha. Ze zij het heel zachtjes, maar toch hoorde Carlos haar en draaide zich om.
(geen witte regel)
‘Wel wel, mijn kleine nichtje. We zien elkaar vandaag al voor de tweede keer.’

zij moet zei zijn en de witte regels zijn overbodig en kunnen zorgen voor verwarring, omdat deze meestal gebruikt worden voor een rust moment of een verandering van plaats of scene

Huize Quatro was niet groot, maar enorm.
(geen witte regel)
Tot aan de voordeur van het huis was alles groen.

Aisha mocht niet met hen praten en sinds haar moeder gestorven was, was ongeveer driekwart van het huis verboden gebied geworden. De reden was onduidelijk.
(geen witte regel)
‘Ik ben niet toegestaan om voorbij de poort te lopen,’ Zei de gezaghebber, met een hoofdknik naar een grote, houten poort die het terrein van huize Quatro van de rest van het landschap, ‘dus zet ik U hier af. Tot ziens, mevrouw Quatro.’

De stalknecht liep de stallen in, en kwam even later weer naar buiten met een emmer voer.
…..
‘Ik zag dat alles eruit viel, en ik vond dat u wel wat hulp kon gebruiken.’ Verklaarde ze zichzelf.
……
Ze verwachtte half dat de stalknecht haar meteen overbezorgd naar binnen zou sturen, maar plaats daarvan glimlachte hij, en richtte zijn aandacht weer op het voer.

Het woord “en” is al een voegwoord, dus de komma voor de “en” is overbodig.

(Over de hoofdletters na de gesproken zinnen, zal ik geen opmerkingen meer maken Die heb je al genoeg gehoord )

Verder vond ik het weer heel fijn geschreven.
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

Goed, ik zal het houden op 1 per dag

Spannend weer Ben benieuwd wat haar neef aan 't doen is... En wat haar vader gaat zeggen als ze eenmaal binnen is en vieze handen heeft van het voer.

Toen het laatste brokje voer van de grond was verdwenen stond de stalknecht op.
‘Bedankt voor de hulp.’
‘Graag gedaan.’ Glimlachte Aisha. ‘Zou ik nog ergens mee kunnen helpen?’
‘Natuurlijk. Wat hulp sla ik nooit af.’ De stalknecht pakte de emmer op en liep de stallen in. Aisha volgde.
Vijf paar grote ogen keken haar nieuwsgierig aan. Er klonk tevreden gebries toen de paarden de emmer voer in de gaten kregen.
‘Zou u willen helpen de paarden te voeren?’
Vrolijk knikte Aisha, en de stalknecht gaf haar de emmer voer aan.
‘Begin maar met die bruine links,’ wees de stalknecht naar een kastanjebruine hengst, ‘een kwart van de emmer moet genoeg zijn.’ Aisha gooide een paar handenvol voer in de ijzeren bak die aan de staldeur hing. De hengst schudde met zijn hoofd en begon te eten.
‘Heel goed, en nu die witte, graag…’ Mompelde de stalknecht.
Twee paarden verder was de emmer voer leeg. Aisha gaf hem voorzichtig terug aan de stalknecht. Die laatste liep naar een grote zak met voer die tegen de muur aan stond, stak de emmer erin, liet hem vollopen met voer en gaf hem terug aan Aisha.
‘Goed, alleen de zwarte nog.’ Aisha knikte en liep naar de laatste stal.
Verbaasd sperde ze haar ogen open. Een pikzwart, fijngebouwd paard stond haar nieuwsgierig aan te kijken.
‘Is dit…’
‘Jazeker.’ Knikte de stalknecht. ‘Het paard waar uw moeder altijd op reed. Nadat ze overleed zou ze eigenlijk verkocht worden, maar ik heb haar gehouden.’
Hij opende de staldeur en klopte de merrie zacht op haar hals. ‘Als mevrouw niet bij u was, ging ze altijd rijden. Elke dag. Tot ze ziek werd.’
Aisha staarde de oude man aan. ‘Waarom werd ze ziek? Niemand vertelt me er iets over. Ik mocht haar niet eens zien. Waarom niet?’
De stalknecht nam de emmer voer van Aisha over.
‘Uw moeder was een aardige vrouw. Ze was dol op paarden, vooral,’ hij klopte opnieuw op de hals van de merrie, ‘Op deze. Dat was haar lieveling. Maar toen werd ze ziek en mocht niet meer rijden.’
‘Wat is er gebeurd dan?’ Drong Aisha aan, maar de stalknecht schudde zijn hoofd. Hij liep naar een oud, vervallen tafeltje die er precies zo uitzag aan de muur. Het was alleen te herkennen als een tafel vanwege de olielamp die erop stond te branden. Voorzichtig draaide de stalknecht het vlammetje in de lamp wat minder fel.
‘Het is verboden om over de ziekte van uw moeder te praten.’
Aisha zuchtte. Weer hetzelfde antwoord als altijd.

‘Z-zou ik misschien een keer op mama’s paard mogen rijden?’
Verbaasd keek de stalknecht haar aan. ‘Maar natuurlijk! Alles op dit terrein is sowieso min of meer van U, mevrouw Quatro.’
‘Noem me alsjeblieft gewoon Aisha.’ Protesteerde ze. De knecht lachte.
‘Is goed, Aisha, wil jij me dan gewoon Aiden noemen?’
‘Aiden?”
‘Aiden.’
Aiden sloot de staldeur en liep naar buiten. Weer volgde Aisha.
‘Wordt het eigenlijk niet eens tijd om te gaan eten, Aisha?’ Vroeg hij, wijzend naar de ondergaande zon. Aisha knikte.
‘Misschien wel.’
‘Dan wens ik je smakelijk eten.’
‘Mag ik morgen weer komen helpen?’
‘Natuurlijk, als je wil.’
Aisha glimlachte, draaide zich om en liep naar haar huis.

Wat is ze toch behulpzaam
Ben benieuwd of haar vader woedend is en wat die ziekte van haar moeder nou was!

(ik weet, ik zei 1 post per dag... ik kan me er duidelijk niet aan houden...)

Zacht klopte Aisha op de voordeur. Er werd niet opengedaan.
Aisha trok haar wenkbrauwen op en klopte opnieuw. Geen reactie.
Toen ze een derde keer aanklopte, werd de deur haastig opengedaan. Een van de bediendes van haar vader, een wat oudere, streng uitziende vrouw stond in de deuropening.
‘Het spijt me vreselijk, meneer Quatro, ik hoorde u niet aan- oh, bent u het, Aisha.’ Afkeurend keek ze op Aisha neer.
‘Ja, ik ben het.’ Reageerde die laatste verbaasd. ‘Dit is mijn huis. Het zou niet vreemd moeten zijn dat ik hier aanklop. Verwachtte je mijn vader?’
De bediende schudde haar hoofd. ‘Uw vader is al binnen. Iedereen wacht op uw neef.’
Dat irriteerde Aisha. ‘Het is niet zo dat hij nu koning is, of zoiets. Waarom wachten jullie op hem?’
De bediende gaf geen antwoord. Afwezig staarde ze naar de deur. Aisha’s maag rommelde. Na de bediende nog even aangestaard te hebben, zette ze een paar stappen richting de eetzaal.
‘De hele westvleugel is vandaag verboden terrein voor u, mevrouw.’ Waarschuwde de bediende haar.
‘Waarom?’
‘Instructies van heer Alfredo. Er is een speciale ontvangst voor uw neef in de eetzaal.’
‘Maar ik moet nog eten!’ Protesteerde Aisha.
‘U kunt het diner in uw slaapkamer laten serveren. Het beste is dat u daar de rest van de avond blijft.’
Opgesloten in haar kamer? De hele avond?
‘Mij best… dan blijf ik daar wel…’ Mompelde Aisha, draaide zich om en liep de andere kant op.
‘Dat gezeur met Carlos vandaag..’ mopperde ze onder het lopen. ‘Het lijkt wel of hij de nieuwe koning wordt.’
In gedachten verzonken slofte Aisha door de gangen van het landhuis heen. Haar vader zou vast een grote ontvangst geregeld hebben… Met veel versieringen en overdreven gedoe en heerlijk eten… en zij was er niet gewenst.
‘Aisha?’
Aisha keek naar links. Ze was zo in gedachten verzonken geweest dat ze straal langs Feli gelopen was, die haar nu bezorgd aankeek.
‘Oh, sorry Feli. Ik zag je niet.’
‘Geeft niet,’ glimlachte Feli, ‘Wat doe je hier eigenlijk? Is er in de westvleugel geen welkomstfeest voor je neef?’
‘Ik mag er niet heen.’ Bromde Aisha.
‘Waarom niet? Jullie zijn toch familie?’
Typisch Feli. Als ze iets niet snapte, vroeg ze net zo lang door tot ze een duidelijk antwoord kreeg. Of de ondervraagde daar nou gek van werd of niet.
‘Geen idee waarom. Ze willen me er gewoon niet bij hebben. Blijkbaar ben ik niet belangrijk genoeg of zo.’
‘Praat geen onzin, Aisha.’ Berispte Feli haar. ‘Je bent zo’n beetje de belangrijkste persoon die hier rondloopt.’
Aisha rolde met haar ogen. ‘Ja, dat weet ik ook wel, maar waarom mag ik er dan alsnog niet bij zijn?’
‘Dat vraag ik me ook af.’ knikte Feli. ‘Waarom gaan we niet gewoon heen en vragen we-‘
Ze stopte abrupt met praten en keek naar Aisha’s buik, die een hard, rommelend geluid had gemaakt. Met een rood hoofd drukte Aisha haar handen tegen haar buik.
‘Oh, je hebt natuurlijk nog niet gegeten!’ Riep Feli uit. ‘Ga maar alvast naar je kamer, dan zal ik wat te eten voor je halen.’ Snel liep ze in de richting van de keuken.
Aisha keek haar even aan. Een glimlach lag op haar gezicht.

Wat is die Feli toch lief! E haar vader een gemene vent! Het is zijn dóchter! Die mag niet eens naar een feest van haar nééf? Stomme vader

Hahahah, ik merk het Ik vind het niet erg, maar ik kom hier vaker dan anderen, merk ik. Dus voor hen is het wat vervelender omdat ze zoveel moeten bijlezen
Maarja ^^

Hehe, ik ben bijgelezen

Wat een ge-wel-dig verhaal! Je weet echt heel goed de sfeer neer te zetten. Je stelt de personages goed voor en je verhaallijn is leuk. Het leest heerlijk weg en in elk stukje laat je wel iets gebeuren waardoor het spannend blijft, maar het is niet over de top ofzo. Normaal heb ik er wat moeite mee om zoveel achter elkaar te lezen op OV, maar deze keer vloog de tijd! Ik ben ontzettend benieuwd naar het vervolg

Enige foutje dat je maakt is, zoals Sabb ook al aangaf, dat met die dialogen en hoofdletters. Ik kan niet precies omschrijven, maar ik wil het wel even aangeven met een voorbeeldje

Met kleine letter:
'Hij vertelde het,' zei ik geïrriteerd

Met hoofdletter:
'Hij vertelde het.' Ik spuugde de woorden haast uit.

Volgens mij moet het zo, correct me if I'm wrong!

Dit weekend kan ik helaas niet posten, ik ga naar een vriend en blijf daar logeren

Daar ben ik weer!


‘Alsjeblieft, twee grote borden feestmaal!’ Glunderde Feli, terwijl ze vanuit de deuropening naar Aisha toeliep. Deze zat in temidden van een hele verzameling tapijten, planten en een enorme klerenkast op haar bed. Haar kamer was als die van de dochter van een koning.
‘Ze gaven het me trouwens niet gemakkelijk, hoor. Eerst wilden ze weten wat ik daar überhaupt deed!’ Ze snoof verontwaardigd. ‘Maar goed, ik moest een preek van tien minuten houden over je gezondheid om wat eten voor je los te krijgen,’ ze zette een bord eten naast Aisha neer, die dromerig naar een muur zat te staren, ‘Dus het kan maar beter goed smaken!’
Feli ging naast Aisha op bed zitten. Ze zette haar eigen bord op haar schoot en begon te eten. ‘Let maar niet op mijn manieren. Kom, eet wat!’ Drong ze aan.
Aisha staarde een paar tellen naar haar bord. Toen haar maag opnieuw rommelde trok ze het bord naar zich toe en viel aan.
‘Hé, dit is lekker!’ Zei ze verrast.
‘Natuurlijk is het lekker! Ik heb het bij dat welkomstfeest vandaan gehaald. De hele voedselvoorraad was leeggehaald, dus ik had ook niet echt een andere keuze.’ Feli pakte een stukje vlees van haar bord en stopte het in haar mond.
‘Hoe zag de eetkamer eruit? Vanwege dat feest, bedoel ik?’ Vroeg Aisha.
‘Zwaar overdreven.’ Zei Feli, nadat ze het stukje vlees had doorgeslikt. ‘Het was net alsof een van de goden op bezoek kwam. Ze hebben alles opgepoetst, afgestoft, versierd met allemaal dingen en een vrachtlading eten neergezet.’ Ze klakte afkeurend met haar tong.

Opeens ging de deur van Aisha’s slaapkamer open. In de deuropening stond Alfredo Quatro. Lang, donker, met staalgrijze ogen die, zo leek het wel, dwars door je heen konden kijken, maar een vriendelijk gezicht. De belangrijkste man van heel Chenin. Haar vader.
‘Aisha, als je je avondmaal op hebt, wil ik graag dat je naar de bibliotheek gaat om te studeren. Het wordt tijd dat je eens serieus aan je studie gaat.’ Zodra hij dat gezegd had draaide hij zich meteen om en liep weg.
Aisha zuchtte. ‘Hoezo serieus aan mijn studie gaan… Ik zit nu al 3 uur per dag in die stomme bibliotheek… Die boeken zijn enorm stoffig.’
Bemoedigend klopte Feli haar op haar schouder. ‘Kop op, je hebt er later alleen maar voordeel van als je nu veel dingen leert.’ Ze knipoogde.
‘Oké, oké, ik ga wel.’ Aisha zette haar inmiddels lege bord naast zich neer, stond op en liep naar de deur.
‘Feli, wat ga jij nu doen?’
‘Wat ik hoor te doen, de boel opruimen, schoonmaken, dat soort dingen.’ Antwoordde Feli. ‘Veel succes met leren!’
Aisha glimlachte en liep haar slaapkamer uit.

Leuk stukje weer! Ik kan me goed inleven in Aïsha en je omschrijft de omgeving goed. Alleen dat van die dialogen blijf je fout doen Ik ben benieuwd naar meer!

...stomme dialogen... xD ik heb niet eens door dat ik dat fout doe... xD

We kunnen er wel mee leven hoor Ik vind het niet meer storend, het went.
Mooi stukje, inderdaad! Ben benieuwd naar meer

‘Het is verboden om over de ziekte van uw moeder te praten.’
Aisha zuchtte. Weer hetzelfde antwoord als altijd.
(Geen witte regel)‘Z-zou ik misschien een keer op mama’s paard mogen rijden?’
Verbaasd keek de stalknecht haar aan. ‘Maar natuurlijk! Alles op dit terrein is sowieso min of meer van U, mevrouw Quatro.’

allemaal dingen en een vrachtlading eten neergezet.’ Ze klakte afkeurend met haar tong.
(Geen witte regel)
Opeens ging de deur van Aisha’s slaapkamer open. In de deuropening stond Alfredo

Verder weer leuk geschreven. Ga snel verder

Vanuit de richting van de eetzaal klonk gepraat en gelach. Aisha moest zich inhouden om er niet heen te lopen. Zouden ze het over haar hebben? Of toch niet? Wie zouden er allemaal wel mogen zijn?
Toen zag ze het gezicht van haar vader voor zich, die haar had opgedragen te gaan studeren.
In plaats van voor luistervink te gaan spelen, slofte Aisha langzaam in de richting van de oostvleugel, waar de bibliotheek zich bevond.

Met veel gekraak ging de deur van de bibliotheek open. Aisha kreeg kippenvel. Ze haatte krakende deuren, en hoewel ze elke dag het gekraak van deze hoorde, raakte ze er maar niet aan gewend.
Verveeld liep Aisha de bibliotheek in. Volgens de planning van haar studie die haar vader voor haar gemaakt had (met andere woorden, die hij zijn minderen had opgedragen voor haar te maken), moest ze vandaag een boek lezen over de goden. Alweer. Dat moest ze bijna elke week, omdat het “een belangrijk onderdeel van haar studie was”.
Zoekend keek ze in het rond. De bibliotheek van huize Quatro was enorm. Overal stonden boekenkasten, die minimaal drie meter hoog waren. Ook tegen de muren stonden rijen met boekenkasten. Alleen in het midden van de zaal was ruimte overgelaten voor vier banken en een tafel om aan te lezen.
En driekwart van al die boeken zaten onder het stof.
Zuchtend liep Aisha naar een van de boekenkasten toe; ze kende ondertussen de hele bibliotheek uit haar hoofd en wist precies waar ze moest zijn voor het boek wat ze moest lezen.
“Mythologie” stond op de zijkant van de kast geschreven. Aisha gleed met haar vinger langs de vele boekenruggen. Halverwege de rij stopte ze en trok een groot, in leer gebonden boek uit de kast. Het was erg zwaar.
Aisha liep met het boek naar het midden van de bibliotheek, plofte op een bank neer en begon te lezen.

"Op een dag ontvoerde Hades Persephone en nam haar mee naar de onderwereld. Demeter hoorde de laatste kreet van haar dochter voordat deze verdween en begon met een zoektocht. Ze zocht negen volle dagen en nachten. Op de tiende dag sprak ze met Helios, en Helios vertelde haar dat de ontvoering onder goedkeuring van Zeus plaats vond.
Demeter was kwaad over dit verraad en verliet uit woede de berg Olympos. In haar afwezigheid groeiden er geen planten meer; de aarde leek dood zonder Demeter.
Zeus schrok hiervan en wilde dat Demeter terug kwam zodat de aarde weer kon leven. Hij maakte een afspraak met Demeter en Hades. Persephone moest een paar maanden per jaar bij Hades blijven, omdat zij in de onderwereld zeven zaden van een granaatappel at (een ieder die iets tot zich neemt in de onderwerld blijft met de onderwereld verbonden). De rest van het jaar mocht zij bij haar moeder zijn. In de maanden dat Persophene bij Hades was, zonderde Demeter zich af en groeide er niets op aarde. Deze maanden werden de winter genoemd."
Aisha zuchtte. Ze had totaal geen zin om verder te lezen. In het begin waren godenlegendes misschien interessant, maar ze had dit nu al zo vaak te horen gekregen en moeten lezen, dat het haar totaal niet meer boeide.

“Eurynome is de grote godin van de schepping. Ze scheidde de hemel van de zee en schiep al dansend op de golven de noordenwind. De noordenwind werd wellustig, dus nam zij hem in haar handen en vormde hem tot een slang die ze Ophion noemde."

Versuft staarde Aisha naar de pagina. Haar ogen gleden langs de zinnen, zonder dat ze er iets van in haar hoofd opsloeg. Langzaam vielen haar ogen dicht…

Goed geschreven!
Ik heb alleen enkele dingen opgemerkt. Het lijkt veel, maar het valt reuze mee

yimiki schreef:Overal stonden boekenkasten, die minimaal 3 meter hoog waren.

Getallen moeten voluit geschreven worden, omdat dat netter in een zin staat

yimiki schreef:En ¾ van al die boeken zaten onder het stof.

Je kan dat beter ook voluit schrijven.

yimiki schreef:Halverwege de rij stopte ze, en trok een groot, in leer gebonden boek uit de kast.

Voor deze 'en' hoort geen komma.

yimiki schreef:Ze zocht 9 volle dagen en nachten.

Ook dit getal voluit schrijven ^^

yimiki schreef:Op de tiende dag sprak ze met met Helios,en Helios vertelde haar dat de ontvoering onder goedkeuring van Zeus plaats vond.

Er moet een spatie tussen Helios en 'en'. De komma mag weg.

yimiki schreef:Demeter was kwaad over dit verraad en verliet uit woede de berg Olympos. In haar afwezigheid groeien er geen planten meer; de aarde leek dood zonder Demeter.

'Groeiden' moet 't zijn

yimiki schreef:Persephone moest een paar maand per jaar bij Hades blijven, omdat zij in de onderwereld 7 zaden van een granaatappel at (een ieder die iets tot zich neemt in de onderwerld blijft met de onderwereld verbonden).

'Maanden' moet 't zijn.
En '7' moet voluit geschreven worden.
'Onderwereld' bedoelde je
Na 'onderwereld' moet een komma.

yimiki schreef:In de maanden dat Persophene bij Hades is, zondert Demeter zich af en groeit er niets op aarde.

'Is' is tegenwoordige tijd en het moet verleden tijd zijn, dus 'was'.

yimiki schreef:Deze maanden worden de winter genoemd."

'Werden'?

yimiki schreef:“Eurynome is de grote godin van de schepping.

'Was'?

Verder is het super geschreven!

Hehe.. verbeterd... je kunt merken dat ik er bij dat stukje niet helemaal bij was.. mijn excuses