Online Verhalen

Hallo allemaal

Bij deze wil ik hier graag een verhaal posten. Ik hoop dat jullie me willen vertellen wat jullie ervan vinden en me kunnen helpen het te verbeteren. Ik heb de hoofdstuk indeling alleen nog wat een beetje grof gedaan dus die is nog niet helemaal ok.

x HBJB

Proloog

Ricki. Dat ben ik. Rickilee eigenlijk, maar dat is te lang. Ik heb geen huis. Niet meer, tenminste, De straat is mijn huis. Het winkelcentrum, de autosloperij. Bushokjes en portieken, soms ook. Maar uit portieken wordt je altijd weggejaagd.
Ik weet niet meer hoe lang ik al buiten woon. Ik weet niet eens meer hoe oud ik ben, of hoe laat het is, welke datum. Het begint meer te regenen, de dagen worden korter. Het zal wel herfst zijn, dus. Ik hou van de herfst, want dan ruikt alles lekker en de kleuren zijn mooi. Maar na de herfst komt altijd de winter. Dan is het koud, nat en is iedereen chagrijnig. Ze lopen je allemaal snel voorbij, met grote cadeaus voor de kerst, maar geven je geen geld. De winter is het moeilijkste.
Het was ook winter toen het begon. Mijn eerste winter buiten. Daar wil ik jullie graag over vertellen. Over alles, bedoel ik. Hoe makkelijk het is om in deze wereld te worden zoals ik geworden ben. Want ik had eerst ook een normaal leven. Ik was een gewoon kind, met een gezin, vrienden, school, een vriendje. Ik was eerst net als jij. Maar dat is lang geleden. Nu weet ik niet eens meer hoe het is om een normaal kind te zijn.


Het ging allemaal goed tot Blake kwam. Mijn moeder had al een aantal jaren een nieuwe vriend, zie je. Hij heette Ted, het was echt een heel fatsoenlijke, nette man. Hij droeg altijd pakken en had een auto met champagnekleurige bekleding. Een zakentype, misschien, maar goed te pruimen. Ted woonde al een aantal jaren bij ons, bij mam en mij, bedoel ik. Nouja, bij ons, mam en hij hadden een nieuw, groter huis gekocht en daar waren we met z’n drieën gaan wonen. Het was een mooi huis, groot en wit met een hoog, grijs dak en een lange oprijlaan. We woonden er een jaar of drie, tot het mis ging met Teds bedrijf. Mam hield mij, en zichzelf waarschijnlijk, eerst voor dat er gewoon iets verkeerd gegaan had en dat we er weer uit zouden komen. Hou dat punt vast: tijdens die twijfelachtige periode kwam Blake bij ons wonen.
Blake was de zoon van Ted, uit zijn eerst huwelijk. Zijn moeder had hem eruit gezet en naar zijn vader gestuurd, naar ons dus. De reden waarom werd al gauw duidelijk: Blake was gek. Knettergek, en niet op een grappige manier. Zijn moeder kon hem niet meer aan, het schoolterrein mocht hij niet meer betreden en in een kwart van de winkels in het dorp werd hij niet meer binnen gelaten. Hij stal, zette dingen in de hens, was niet vies van vandalisme en hij dronk. Veel. En hij was toen pas twintig.
In ieder geval, Blake kwam bij ons wonen. Ik kwam er er al vrij snel achter dat hij gestoord was, maar helaas was hij daarbij ook nog een slim. Hij wist precies wanneer mijn moeder en/of Ted in de buurt waren en hij zich moest gedragen als een normale jongen. Helaas waren dat soort momenten spaarzaam.
Ik denk dat er altijd over het algemeen al iets niet goed zat in zijn hoofd, maar als hij gedronken had, had hij helemaal geen remmingen meer. Hij werd agressief, sadistisch. En ik was bang voor hem, en dat wist hij. Het begon redelijk onschuldige. Af en toe zei hij iets pesterigs tegen me, of gaf me een duw of een tikje. Tegen mijn hoofd, mijn kont. Ik wil er nu even niet bij nadenken hoe het allemaal precies gebeurd is, maar terwijl ma en Ted druk bezig waren failliet te gaan, kreeg Blake door dat ze minder en minder op ons letten. Het eindigde ermee dat hij me afranselde met een riem en me misbruikte terwijl hij diezelfde riem steeds iets strakker om mijn nek aantrok. Dat noemde hij de Africhtingcursus. Het was alsof hij met een soort krankzinnig experiment bezig was, alsof hij wilde kijken hoe ver hij kon gaan voor hij me buiten bewustzijn kreeg. Toentertijd was ik daar bang voor, achteraf gezien had ik beter afgeweest als dat gebeurd was. Maar om Blake hoef ik me nu geen zorgen meer te maken. Want Blake is dood.

Welkom op OV! Als je wilt, kun je je nog even voorstellen in het voorsteltopic.

Heel sterk begin! Je weet meteen mijn aandacht vast te houden en je maakt me nieuwsgerig naar Ricki's leven. Je verhaal leest vlot en je maakt weinig foutjes. Schrijf zo door

..

goed! erg goed! Later zal ik je wijzen op een paar onschuldige foutjes, maar ik laat het nu hierbij.

Ik ben benieuwd naar het vervolg en idd, zoals sanne al zei, stel je even voor, anders !

Liefs
maria

Dank jullie wel!! Ik zal even kijken of ik binnenkort het voorstelforum/tijd om me voor te stellen kan vinden. Kan even niet zoveel op internet dus gebruik iedere beschikbare minuut om mn schrijfwerk over te typen..... Iig erg bedankt voor de reacties! Zag zelf ook wat foutjes toen ik het terug las, soms ben ik daar een beetje onoplettend/slordig in denk


Hoofdstuk 1

Op die bewuste dag (in mijn hoofd noem ik het vaak de Laatste Dag) regende het. Het was één december, tegen de middag. Ik lag in mijn bed en had mijn deken tot aan mijn ogen over me heen getrokken. In de kamer naast die van mijn hoorde ik Blake een deuntje fluiten. Hij leek gelukkig, had volgens mij volstrekt geen idee wat hij me aandeed. Ik vroeg me af of hij zelf wist dat hij niet normaal was. Weet iemand die gek is dat hij gek is? Ik vroeg het me af, zoals ik me al zo vaak had afgevraagd voor, na of tijdens Blake en zijn ‘africhtingcursus’.
Langzaamaan voelde ik dat mijn lichaam weer tot rust kwam. Het getril van mijn handen nam af, mijn benen voelden niet meer als een uitgelubberde panty. Ik kreeg weer lucht, ook al kon ik de afdruk van Blake’s leren riem nog om mijn nek voelen. Het was hem bijna gelukt, dit keer: het was zwart voor mijn ogen geworden, maar ik was niet buiten bewustzijn geraakt. Nog even en hij had zijn spelletje vervolmaakt, wat dat in zijn zieke hoofd ook in mocht houden. Hij moest wel heel erg trots zijn op zichzelf. Wat hij niet wist, was dat zin triomf voor mij echt het einde betekende, en dus in zekere zin voor hem ook.
Met het bekende misselijke gevoel wat ik altijd had naderhand, ging ik langzaam rechtop zitten. Mijn gezicht voelde raar aan, strak door opgedroogde tranen. Het kon nu echt niet langer, het moest nu afgelopen zijn. Als ik dit zo door liet gaan, hield ik het niet meer vol, en dan zou ik net zo worden als hij. Ik moest weg, ik moest het loslaten, en dat wist ik. Maar ik vond het op de een of andere vage manier zo moeilijk, ik was zo onzeker, over alles, wat er zou gebeuren..
Zou ik nog gaan douchen? Het kon wel, Blake liet me altijd met rust als hij weer tevreden was gesteld. Maar ik moest weg zijn voor mam en Ted terug zouden komen. Mam zou vragen gaan stellen en me niet laten gaan. Ted zou redelijk gaan doen en doen alsof het hem iets kon schelen. Dat kostte tijd en tranen en dat kon ik nu echt niet gebruiken. Ik moest gewoon weg, en ook al had ik het zo lang overwogen, nu moest het echt eens gebeuren. Alles was beter dan dit leven.
Terwijl ik uit mijn bed klom en naar mijn kast strompelde, moest ik denken aan wat Darren een paar dagen terug gezegd had. We hadden samen in zijn kleine bootje op het meer gedobberd en marshmallows gegeten. Toen de zak half leeg was, had hij ineens gevraagd: “Waarom ben je nooit blij meer, Rick? Waarom heb ik je al maanden niet meer zien lachen?” Misschien had hij wel gelijk. Om Blake en zijn zogenaamde africhting te kunnen doorstaan, was ik druk bezig mezelf te leren niets meer te voelen. Ik was hard op weg, maar had er moeite mee mezelf als alles veilig was weer te onblokkeren. Darren had iets door, maar zou in duizend jaar niet kunnen raden wat er werkelijk gebeurde met zijn vriendinnetje achter de dichte luiken van het huis.
Ik stopte voor mijn kast. De deur piepte toen ik hem open deed, heel zacht, en ik keek op de planken. Ik had hier al zo vaak over nagedacht, wat ik aan zou moeten als het moment daar was, dat ik alles nu haast blindelings kon pakken. Een baggy, niet te strakke spijkerbroek, simpel t-shirt en een zwart, warm vest met capuchon. Eerst inpakken of eerst douchen? Eerst douchen.
Ik nam niet de moeite mijn kastdeur dicht te doen of mijn beddengoed te verschonen, zoals ik normaal deed. Aan de andere kant van de muur hoorde ik Blake’s voetstappen. De deur van zijn kamer ging open, hij ging de trap af. Hij murmelde nog steeds zijn liedje, maar het was zo vals dat ik niet kon verstaan wat hij zong. Gerinkel van sleutels, de deur die open gedaan werd en toen weer dicht sloeg. Weg was hij, alsof er niets gebeurd was. Waarschijnlijk ging hij weer naar het park om de kinderen van de kleuterschool XTC als snoepjes aan te bieden of katten in de brand te steken, of iets anders wat gestoorden als hij nou eenmaal doen. Ik was in ieder geval van hem af, voorlopig, en je kunt je niet voorstellen hoe blij ik daarmee was.

Wauw, je schrijft echt super

Je verhaal leest echt heel lekker. Je omschrijft alle gevoelens, gedachten en de omgeving heel duidelijk en precies zo dat ik het goed voor me kan zien. Je weet een bepaalde spanning te creëeren, waardoor ik als lezer graag verder wil lezen. Ik ben benieuwd hoe het met Ricki af gaat lopen

Magnifiek verhaal

Je voelt meteen mee met je hoofdpersonage, het alsof je haar al meteen kent.
Hoe je terugblikt, het verloopt allemaal naadloos. De omgeving zit goed.
Ben vooral benieuwd hoe blake aan zijn einde komt.

Wat leuuk dat jullie zo positief zijn, dat had ik echt niet verwacht vind het altijd zo moeilijk om zelf te beoordelen hoe ik iets geschreven heb Maar dank jullie wel!! Zal even snel nog een nieuw stukje posten!

xxx HBJB

Moeizaam liep ik naar de badkamer. Ik was echt misselijk, en mijn oog deed ook zeer. Ik had geprobeerd Blake met een kandelaar op zijn hoofd te slaan, maar hij was op tijd weggedoken en had me als dank een klap in mijn gezicht gegeven. Dat was een van de eerste keren dat hij dat gedaan had, normaal hield hij mijn gezicht altijd heel zodat er niemand een argwaan zou krijgen. Hij had me hard tegen de zijkant van mijn hoofd geraakt, ergens bij mijn oog, en ik had even een paar minuten wazig gezien. Gelukkig was dat nu weer over.

Ik probeerde nergens aan te denken terwijl ik onder de douche stond. Het was misschien wel mijn laatste douche, voorlopig, maar ondanks dat besef kon ik er niet echt van genieten. Ik had de kraan heet gezet, voelde het water op mijn rug stromen, rook de douchegel die mam altijd voor me kocht. Dat was niks, want daardoor moest ik gelijk aan mam denken en daar werd ik verdrietig van. Ik zou haar missen, misschien wel het meest na Darren, ondanks het feit dat ze volgens mij enigszins vermoedde wat er gaande was met Blake en mij. Ik wist zeker dat ze de striem om mijn nek meerdere keren had zien staan, en ik vroeg me af of zij zich afvroeg wat er aan de hand was. Misschien wilde ze het wel niet weten. Ze had het tenslotte al druk genoeg. En bovendien, ik was altijd al een onstuimig kind geweest. Vroeger klom ik in bomen en reed ik op de koeien van mijn tante, had scheuren in al mijn kleren en butsen en builen overal. Misschien dacht ze dat Blake en ik gewoon wild met elkaar opgingen, maar op een normale manier. Nou, dat had ze dan verkeerd gedacht.
Toen ik klaar was met mijn haar wassen en genoeg had van de douche, stapte ik eronder vandaan. De badkamer was gevuld met stoom, van de vloer tot het plafond, en het leek alsof er een dikke mist hing die maar heel langzaam oploste. Ik wikkelde een handdoek om me heen, zocht mijn borstel. Moest ik die meenemen, mijn borstel? En een kam, een elastiek? Of was dat alleen maar teveel zinloos extra gewicht? Ik vond het zo moeilijk, en ik had maar al te graag gewild dat er een handboek bestond voor jongeren die van huis weg wilden lopen. Misschien kon ik beter alleen een borstel meenemen.
Ik begon mijn haar te kammen, lang, donkerbruin, bijna zwart haar met een vlassige pony. De spiegel was beslagen, ik kon mezelf er vaag in zien. Heldere lichtblauwe ogen, een licht wipneusje en een mond. Een mond zonder richting, zonder emotie. Vroeger had hij vaak omhoog gekruld, gelachen. Maar nu niet meer.
Ik deed make-up op, maar ik wist niet waarom. Kohlpotlood en mascara, God mocht weten met welke reden. Toen ik klaar was, keek ik opnieuw in de spiegel. De stoom in de badkamer begon weg te trekken en de condens nam af, maar alles was nog steeds beslagen. Ik keek naar mezelf en zag mijn moeders ogen in de mijne, de vorm van haar mond in die van mij. Ik slikte.
‘Sorry, mam,’ zei ik zachtjes en ik legde mijn wijsvinger op de spiegel. Voorzichtig schreef ik dat erop, in de kleine waterdruppeltjes, ‘sorry’. Ik keek er even naar, kon mezelf nu helder zien in de lijnen van de letters. Ik bleef staan en kijken tot alle stoom weggetrokken was en mijn letters onzichtbaar geworden waren.

Wauw, prachtig!
Heel erg mooi geschreven! Je neemt me echt mee met het verhaal, en ik wordt nieuwschierig naar elk detail.
Maar vooral naar hoe Blake is gestorven
Ik vind het erg mooi hoe je beschrijft dat ze zich voelt, maar misschien mist er nog iets. De haat voor Blake, die haar afranselt? Het verdriet dat haar moeder het wel weet maar niks doet? Of dat als ze niks weet ze zelfs niet eens iets vermoedt? Je schrijft dat ze nooit meer lacht, en ook haar vriend Darren noemt het dus die valt het ook op.
Dan zal ongetwijfeld het haar moeder ook opgevallen zijn, toch?
Ik kan me het eigenlijk niet voorstellen. Me weg te laten jagen bij mijn eigen ouders, mijn eigen huis door een psychopaat van een broer. Ik zou naar mijn ouders gaan, of de politie en hem verraden. Maar zij offert zichzelf op.
Dom... maar ook dapper.

Ik hoop snel op een vervolg!

(

HieBeJieBie schreef:Zag zelf ook wat foutjes toen ik het terug las, soms ben ik daar een beetje onoplettend/slordig in denk

Ben je Fries? "denk",

)

Hihi nee hoor, ben gewoon een Westlander is dat Fries? Dat wist ik niet, misschien heb ik stiekem Friese voorouders ofzo

Ik heb even alles doorgelezen en snap wat je bedoelt met die emoties. Het is wel deels bewust, omdat ik nog niet zeker weet of ik haar echt emoties wil laten voelen of haar zo wil laten zijn dat ze echt helemaal numb is, door alles enzo, helemaal afgesloten zeg maar... ik probeer vooral dat laatste maar als jullie manieren hebben waarop ik dat beter uit de verf kan laten komen, zeg het gerust!! Vind het trouwens wel leuk dat er zo veel mensen reageren


Ik zat voor mijn kast op de grond. Naast me lag een witte tas van canvas of iets dergelijks, mijn gitaar stond al in zijn hoes bij de deur. De spullen in mijn kast, de spullen waarvan ik ooit gehouden had en die ik ooit met liefde had uitgekozen, zeiden me nu ineens zo weinig. Het was een heel raar gevoel, alsof ik mijn kamer niet meer van mij was, alsof ik er niet meer hoorde. Een zwerver in een juwelierszaak.
Ik keek naar de kleren op mijn planken. Ondanks het feit dat ik hier zo vaak over nagedacht had, vond ik het nu moeilijk te kiezen wat er in mijn witte tas mocht. Sowieso was alles wat me aan thuis deed denken, of aan mam, uitgesloten. Ik kon ook niet teveel meenemen, of zware spullen. Alleen wat ik echt nodig had, het hoognodige. Wat heeft een mens echt nodig? Voorzichtig kwam ik overeind. Ik pakte mijn tas op, ritste hem open. Uit mijn kast pakte ik een aantal paar sokken, wat ondergoed, een extra T-shirt en broek en een dikke trui. Wollen handschoenen, een muts en een dunne regenjas. Te veel spullen of een te kleine tas. De regenjas kon nog wel bij mijn gitaar, maar dan nog moest er iets aan kleding uit de tas. De extra broek dan maar, de trui en sokken zou ik echt nodig hebben. In de badkamer propte ik er een borstel, tandenborstel en voor de zekerheid toch maar wat kleine dingetjes make-up bij. Weer terug naar mijn kamer, makkelijke witte sneakers uit de onderkant van mijn kast. Geen sieraden., geen persoonlijke bezittingen. Het enige wat ik nog meenam was mijn giraffe. Het was een knuffeltje dat ik twee jaar geleden van mijn vader had gekregen. Per post, want ik had hem al vijf jaar niet meer gezien. Gelukkig was het een kleine giraffe; hij paste nog net bovenop mijn tas, gevaarlijk dicht onder de rits.
Ik pakte mijn portemonnee van mijn bureau en stak hem in mijn zak. Er zat niet zoveel in, ik had alles wat ik niet nodig had of niet meer zou kunnen gebruiken eruit gehaald. Ik had nog een strippenkaart voor het openbaar vervoer en iets meer dan honderdvijftig euro, al het spaargeld dat ik nog over had. Daar kon ik hopelijk even mee vooruit, misschien zou ik ergens een zwart baantje kunnen vinden om aan eten te kunnen komen. Ik was van plan mijn vader misschien te gaan zoeken, als ik het in mijn eentje niet volhield. Hij woonde niet in de buurt, niet eens meer in hetzelfde land. Ik wist zijn adres niet, maar als ik echt niet verder kon, zou ik kunnen proberen hem te vinden.
Toen ik mijn canvas tas om mijn schouder hees, had ik de neiging om even stil te blijven staan. Om mijn kamer vaarwel te zeggen, misschien. Ik wist dat ik het niet moest doen, maar ik deed het toch. Langzaam keek ik mijn kamer rond. Dag mam, dag Ted, dag Blake, zelfs. Ik voelde emoties opkomen, blokkeerde ze, met succes. De tas gleed opzij, ik hees hem weer op mijn schouder en slikte. Toen liep ik mijn kamer uit. Bij de deur trok ik mijn jas aan en hees mijn gitaar op mijn rug en liep toen het huis uit. De deur deed ik achter me op slot. Onderweg naar de trein gooide ik mijn sleutels in de rivier.

Het was rustig in de trein. Logisch, het was maandagmiddag en iedereen was waarschijnlijk aan het werk, of naar school. Misschien was dat maar goed ook, want ik was er op het perron achter gekomen dat mijn kaart voor het openbaar vervoer een paar dagen geleden verlopen was. Als er minder mensen waren voelde de controleur zich misschien minder geroepen om kaartjes te controleren en kwam ik niet in de problemen omdat ik illegaal reisde. Als hij wel op zou komen dagen, zou ik moeten doen of ik naar de wc moest en me in dat tochtgat opsluiten tot hij voorbij was. Dat begon al goed, dus.
Gelukkig kwam er geen conducteur. Ik zat in een lege eersteklascoupé en werd heen en weer gewiegd door het gewiebel van de trein. Er kraakte van alles, de wielen bonkten af en toe op het spoor bij een spoorwegovergang en de remmen piepten verschrikkelijk schel en hoog als we bij een station stopten. Ik had niet echt een doel, of een bestemming waar ik heen wilde, trouwens. Het enige wat ik wist was dat ik weg moest, zo ver mogelijk van huis. Als ze erachter kwamen dat ik weg was en me zouden gaan zoeken, kon ik beter maar zo moeilijk te vinden en dus zo ver mogelijk uit de buurt zijn. Ik had een brief achtergelaten voor mijn moeder, maar ik kende haar. Ik had in mijn brief gezegd dat ik even alleen moest zijn, weg van de wereld, en dat ik wel zou redden en ze me niet moest gaan zoeken, maar ik wist zeker dat ze dat wel zou doen.
Ik wist precies hoe het zou gaan. Ted zou haar er waarschijnlijk van proberen te overtuigen dat ik bij Darren zat, omdat hij er geen ellende met zijn stiefdochter en vrouw bij kon hebben. Ze zou zich laten overhalen, een dag wachten. Dan zou ze Darren bellen, als Ted er niet was zodat hij niet zou horen dat ze hem niet geloofde. Darren zou zeggen dat ik niet bij hem was, dat hij me al een paar dagen niet gesproken had. En dan zou ze gaan panieken. En Blake? Het enige wat ik over hem wist was dat ik hoopte dat hij zijn buien niet op iemand anders zou gaan botvieren nu hij mij niet meer had.

Aaah, ik vond het jammer toen het stopte. Weer een goed stukje, alleen zou ik wel wat meer details willen. Bijv. bij de treinreis, je zegt wel dat ze soms bij stations stopten maar die worden dan opgenoemd. Misschien kan je voor de gein zeggen dat ze hoort dat het volgende station Arnhem centraal is, of Amsterdam, Den-Haag, Rotterdam, Eindhoven, Haarlem, what ever. Dat zou ons misschien wat meer een beeld geven.
Ook vind ik dat je nog steeds wat oppervlakkig schrijft, zonder gevoel etc. En ook al is het zo dat ze door Blake dichtklapt, ze voelt wel dingen want iedereen voelt dingen. Al is het maar woede of spanning.
Ze is kwaad op Blake, dat kan niet anders, en als ze het niet is is ze niet gezond, maar waar lees ik dat? Nergens.
Ze loopt weg van huis en heeft niks meer om op terug te vallen, dat is niet niks, ze zou op zijn minst gespannen of gestresst moeten zijn van het onbekende. Je schrijft alsof het de normaalste zaak van de wereld is om weg te lopen en dat vind ik jammer, want het is een dramatische aangelegenheid met haar broer, maar dat maak ik nergens uit op.
En het kan dan wel zo zijn dat ze niks aan de buitenwereld toont, dat ze het moeilijk vindt om over haar gevoelens te praten, maar ze vóelt wel dingen!
Dat deel van dit verhaal vind ik dus nog een beetje oppervlakkig en ik hoop dat je er meer diepte in zult brengen!
Ik blijf het zeker volgen, dus dat doe je goed. Ik wacht op je volgende post.

Hoop dat je wat met mijn tips kan (: Succes met schrijven!

Ik ben weer bijgelezen, echt super hoor!. Zeker een van mijn nieuwe favorieten Er zouden inderdaad iets meer gevoelens in mogen, maar het is niet echt dat ik ze mis. Je omschrijft haar gedachten zo goed, dat ik daar helemaal in op ga. Je maakt me nieuwsgierig naar het vervolg, dus kom maar op

Oké, dan hier weer gauw ngo een stukje!!

Ik reed de hele rit met de trein mee. Een keer was ik bang dat er een conducteur langs kwam, maar het was alleen iemand die mijn coupé doorkruiste in een pakje van een luchtvaartmaatschappij. De trein was een sneltrein, eentje die het hele land door trok. Ik wist niet waar hij heen ging, maar ik bleef zitten tot het eindpunt. De rit was eindeloos, het landschap veranderde van kilometers uitgestrekt weiland in dichte woonplaatsen en grote industrieterreinen.
Om de een of andere vage reden moest ik aan Darren denken. Ik kreeg een zwaar gevoel in mijn buik toen ik dat deed, alsof iemand een knoop in mijn maag legde. Ook al ging het de laatste paar maanden niet zo goed meer tussen Darren en mij, ik zou hem erg missen, miste hem nu al. Darren had wel gemerkt dat ik me niet goed voelde, hij had de signalen begrepen, in tegenstelling tot mam en Ted. Maar Darren was een jongen van negentien die met zijn vader en moeder een gelukkig gezin had. Ik was zijn eerste vriendinnetje en alhoewel hij dingen aan me gemerkt had, had hij er niet goed op weten te reageren. Hij probeerde het wel, denk ik, maar hij wist gewoon niet hoe. Hij vroeg te vaak wat er aan de hand was, daar wilde ik dan niet op reageren, dat maakte hem geïrriteerd en dat maakte mij weer down. Met hem moest ik juist leuke dingen doen, totaal andere dingen, want dan kon ik Blake vergeten en hoefde ik niet aan hem te denken. Dan voelde ik me altijd beter. Maar Darren wilde altijd praten. Hij kan er ook niets aan doen, ik denk dat hij ook alleen maar wilde dat ik me goed voelde.
Nee, dan mam. Ik probeerde alles om haar boodschappen te zenden, en soms niet eens bewust. Ik kon me nergens meer op concentreren. Mijn schoolcijfers daalden in rap tempo, ik had geen eetlust meer, helemaal geen levenslust.
Volgens mij was mam nog bezig uit te vogelen wat er precies aan de hand was, toen ik wegging. Ze had het al eerder kunnen weten, maar ik had niet het idee dat ze er echt vaart achter zeggen. Misschien had ze meer zo’n instelling van ‘het zal wel niets zijn en ik kom er vanzelf wel een keer achter’. Misschien dacht ze dat hij me plaagde, of dat we gewoon vaak ruzie hadden. Misschien had ze het gewoon te druk met zichzelf om te zien wat ik haar probeerde te vertellen. Als ze dat wel gezien had, had ik hier niet gezeten, in mijn eentje in een trein.
Tegen de tijd dat ik uitstapte op het eindstation, was het spits en een stuk drukker en kouder dan toen ik was ingestapt. Ik hoorde zoveel telefoongesprekken, geroep en geklets dat het me duizelde. Niet gek, ik had al sinds vanmorgen tien uur niets meer gegeten en de opgepropte massa mensen maakte het er niet veel beter op.
Ik worstelde me met mijn tas door de menigte heen naar een bord met de tijden van verschillende treinen erop. Er waren een paar steden waarvan ik wist dat er veel jongeren waren zoals ik, die gevlucht waren voor het een of ander en niet meer thuis konden of wilden wonen. Ik koos degene die het verst van mam en Ted en Blake weg was en zocht op het bord naar de vertrektijd. Het schema was ingewikkeld en onoverzichtelijk. Er liep iemand langs die met een holle bonk tegen mijn gitaar stootte en ik was de draad weer kwijt.
Toen ik de reistabel ontcijferd had, bleek dat ik nog ruim een kwartier de tijd had. Ik twijfelde of ik een kaartje of iets te eten zou kopen. Het was of of, als ik het allebei deed zou mijn geld te snel op gaan. Vroeg of laat moest ik op de een of andere manier een baan zien te vinden, of in ieder geval aan geld zien te komen, maar ik had nog geen idee hoe ik dat moest doen zonder vast adres en rekeningnummer. Voorlopig moest ik zuinig aan doen met mijn geld en zo min mogelijk uitgeven. Dus: een kaartje of eten?
Mede door een vragend gerommel in mijn maag, was de keuze al snel gemaakt. In de kiosk op het station kocht ik een zak patat met veel mayonaise. Ik hield er niet eens van, maar er zaten meer calorieën in dan in de broodjes gezond en dus kon ik er langer op teren.

Ik ben nu op driekwart van het verhaal maar moet toegeven dat ik het minder vind worden, naarmate het verhaal vordert.
Het begin is zeker orgineel, ook zeer goed, voor een nieuw OV-lid
Maar dan komt het verhaal achter haar verdwijning en ik moet zeggen dat ik het een beetje onrealistisch vind overkomen... Een stiefbroer die gestoord in zijn hoofd is, is tot daar aan toe, maar dat hij haar treitert met een riem en dat niemand het opmerkt?
Dat ze zomaar, out of the blue, wil vertrekken? Waarom gaat ze niet even naar kinderzorg ofzo? Als ze hier bijvoorbeeld bang voor is, kan je dat verwerken in je verhaal. Het is nu namelijk, naar mijn mening, een beetje overdreven om zomaar te gaan douchen en dan te beslissen of je een baggy of een skinny meeneemt op je tocht naar de wijde wereld. Misschien dat je kan proberen te beschrijven waarom ze niet hulp wil zoeken, want dit heb ik nog nergens gespot in je verhaal

Ze komt ook (zoals maartje en sanne idd ookal zeiden) een beetje emotieloos op mij over, want alhoewel het drama-niveau van het verhaal hoog is, heb je het toch redelijk "objectief" geschreven. Je trekt me minder naar je toe dan in het begin en dat is erg jammer! Probeer eens háar te beschrijven? Wat denkt ze ECHT? Wat voelt ze? Is het vergelijkbaar hoe ze zich voelt? zoja, met wat? Voelt ze zich verscheurd, vol verdriet of is ze een beetje afgebrokkelt door al het aanstormend verdriet en voelt ze niets meer?
Ik snap trouwens dat het vermelden van of ze een baggy of een skinnyjeans meeneemt op haar reis leuk is om te schrijven (en ook wel om te lezen, hoor!) maar ik denk dat je de lezer (mij : D) vooral door dit soort kleine dingetjes helemaal uit de sfeer sleurt en haar gedachten/gevoelens totaal verwaarloosd. Wat boeit het haar wat ze aandoet! Ze is toch verscheurd? Misschien dat je kan proberen iets meer ín het verhaal te kruipen, stel jezelf in de situatie voor (als jouw persoonlijkheid een beetje overeenkomt met de hare) en schrijf in het klad en haastig op hoe jíj zou reageren? Wat zou je voelen? Wat zou je doen? Zou je echt alles achter laten?
ook is het aan te raden jezelf in te leven in de lezer. Lees het verhaal kritisch en denk erbij na terwijl je het leest. Stel jezelf deze vragen: Geloof ik dit? Snap ik dit? Is dit geloofwaardig? Wil ik doorlezen (alhoewel dat nu wel het geval is, dus dan hoef je je dit niet af te vragen Het is namelijk wél nieuwsgierig-makend).

Nouja, je bent overduidelijk een ruwe diamand, dat schemert door in je verhaal, maar ik vind de kwaliteit toch minder in het midden van het verhaal dan aan het begin, vooral door bovenstaande.

Ik hoop echt dat je er iets mee kan en ik schrijf het niet om je te bekritiseren, maar gewoon omdat ik echt denk dat je er iets mee omhooggaat in je schrijven!

Nogmaals, in mijn ogen HEB je het wel!

Wow, van die reactie van Maria, daar kan ik ook nog van leren

Weer goed geschreven! Maar dat van die steden, dat je die niet wilt noemen om onlogische dingen te vermijden; je hoeft de stationnen niet te beschrijven! Alleen de náám van het station, dat we een beetje het idee hebben waar ze is in Nederland. Bijvoorbeeld,
Het station van Haarlem was drukker dan het vorige station. Dit waarschijnlijk omdat deze stad groter is.
Je hoeft niet álle stations te noemen, maar gewoon 'eens'. Bijv. op dat station waar ze gaat kijken waar ze verder heen wil. Gewoon een stad, geen beschrijvingen.
Ik zal ophouden met mijn gezeur over stations.
Voor de rest vind ik nog steeds dat ze weinig voelt. Ze moet toch op zijn minst zenuwachtig of gespannen, of bang zijn? Ze heeft geen huis meer! En bijna geen geld.

HieBeJieBie schreef: Het was of of, als ik het allebei deed zou mijn geld te snel op gaan. Vroeg of laat moest ik op de een of andere manier een baan zien te vinden, of in ieder geval aan geld zien te komen, maar ik had nog geen idee hoe ik dat moest doen zonder vast adres en rekeningnummer.

Dat is toch best beangstigend? Zoals Maria (Rainbow) ook al zei, hoe zou jij je voelen in zo'n situatie met deze gedachte? Ik zou me er druk om maken, me zorgen maken! Maar bij haar wals je er gewoon weer overheen met het volgende probleem, waar ze ook weer zeer koeltjes over doet.

Nou, het zijn wel telkens dezelfde kritiekpuntjes, maar ik hoop dat je ze binnenkort toch eens op gaat nemen in je verhaal!
Succes!

Oké, ik zal mijn mening ook eens geven

Ik ben het met Maartje en Maria eens wat betreft Ricki's gevoelens. Ik vind je verhaal nu al heel sterk, maar dat kun je zeker nog verdrievoudigen door er meer gevoelens in te stopen. Door zo wezenlijk mogelijk te beschrijven wat ze voelt bij bepaalde situaties. Zo kunnen wij, de lezers, ons beter inleven en snappen wij haar beslissingen beter. En dat is uiteindelijk een van de doelen, (vind ik) dat je als schrijver het voor elkaar krijgt dat je lezer de hoofdpersoon begrijpt.
Rickilee is misschien voor de buitenwereld een meisje dat niet veel loslaat, maar je schrijft het verhaal niet vanuit de buitenwereld, maar vanuit Rickilee zelf en die voelt haar eigen gevoelens en niet wat de buitenwereld voelt. Snap je het nog?

Wat betreft de stationnen ben ik het niet met Maartje eens. In mijn ogen hoeft het geen toegevoegde waarde te zijn dat je als lezer weet in welke plaats het verhaal zich afspeelt. Het kán wel, maar het hóeft niet vind ik. Ik heb vaak genoeg boeken gelezen waar geen specifieke plaatsnaam in werd genoemd en dan kon ik me toch een prima voorstelling maken van de omgeving. Nederland ziet er toch zo'n beetje overal hetzelfde uit en of die grote stad nou Amsterdam of Utrecht is, maak dan niet zoveel uit. Ik vind de stations zoals jij die beschrijft juist leuk

Ik hoop dat je wat met deze (soms tegnestrijdige) berichten kunt. Je schrijfstijl is al erg goed vind ik en net als Maria denk ik dat je 'het' wel hebt!

Keep up the good work

x Sanne schreef:Wat betreft de stationnen ben ik het niet met Maartje eens. In mijn ogen hoeft het geen toegevoegde waarde te zijn dat je als lezer weet in welke plaats het verhaal zich afspeelt.

Het hoeft ook niet, maar ik gaf een persoonlijke mening, en ik, houd van dit soort details dus geef dat aan. Er hoeft niks mee gedaan te worden, het was gewoon een opmerking maar toen HJBJ zei dat ze de stations er niet in verwerkte om onlogische situaties te voorkomen verduidelijkde ik het met dat er geen beschríjvingen van stations genoemd hoefden te worden maar gewoon steden.
En dat is gewoon iets wat ik leuk vind, steden in NL Dus daarom zei ik het, niet dat het fout is dat je ze niet noemt, maar dat is gewoon een persoonlijke mening (dat ik dat leuk vind) en die mening deel ik dus niet met Sanne.

Wat een gezeik over stations zeg.

Maartje schreef:

x Sanne schreef:Wat betreft de stationnen ben ik het niet met Maartje eens. In mijn ogen hoeft het geen toegevoegde waarde te zijn dat je als lezer weet in welke plaats het verhaal zich afspeelt.

Het hoeft ook niet, maar ik gaf een persoonlijke mening, en ik, houd van dit soort details dus geef dat aan. Er hoeft niks mee gedaan te worden, het was gewoon een opmerking maar toen HJBJ zei dat ze de stations er niet in verwerkte om onlogische situaties te voorkomen verduidelijkde ik het met dat er geen beschríjvingen van stations genoemd hoefden te worden maar gewoon steden.
En dat is gewoon iets wat ik leuk vind, steden in NL Dus daarom zei ik het, niet dat het fout is dat je ze niet noemt, maar dat is gewoon een persoonlijke mening (dat ik dat leuk vind) en die mening deel ik dus niet met Sanne.

Wat een gezeik over stations zeg.

Ik gaf ook mijn persoonlijke mening, was niet aanvallend naar jou bedoeld hoor

HJBJ, ik hoop dat je er wat mee kunt!

Ja hoor ik denk het wel!! Ik heb geprobeerd meer gevoelens erin te verwerken en ik hoop dat het zo beter is...... hoor het wel weer van jullie denk



Ik voelde me raar op het station, en in de trein. Alsof ik slap was, nog moest eten, maar ik wist dat het iets anders was. Aan de ene kant had ik het gevoel dat iedereen kon zien wat er met me aan de hand was. Het was alsof er op mijn hoofd geschreven stond dat ik misbruikt was door mijn broer en van huis was weggelopen en ze het allemaal konden lezen. Het was net als toen dat met Blake net begonnen was: ik voelde me bloot en kwetsbaar en bekeken. Aan de andere kant had ik juist het gevoel dat ze me allemaal negeerden, dat niemand me zag staan. Al die mensen liepen langs me heen zonder me echt te zien, terwijl ik het uitschreeuwde vanbinnen en zo graag iedere vorm van hulp aangenomen zou hebben. Het was een raar gevoel en ik wist niet welke van de twee het waanidee was. Dat maakte me bang, bang dat ik paranoïde begon te worden. Dat ik doordraaide en net zo werd als Blake.

Hoofdstuk 2


De trein zette me af op een pikdonker station. Het was koud, flink afgekoeld. Er stonden niet veel mensen op het perron, de paar die er wel waren zagen er moe en suf uit, vol verlangen om naar huis te gaan.
Ik bleef even staan terwijl de trein achter me weg reed. Ik had een raar gevoel in mijn buik, zenuwen vermengt met iets anders wat ik niet thuis brengen kon. De trein kwam raasde achter me langs, ik hoorde het herhaaldelijk wegvallen en aansterken van op gang komend mechanisme. De vaart deed mijn haren opwaaien en langzaam kwam alles weer tot rust toen de trein uit het station verdwenen was. Even bleef ik staan. Het voelde vreemd dat die trein zo wegreed, alsof ik nu totaal afgesloten was van mam en Darren, van mijn eigen wereld.
Voorzichtig keek ik om me heen. De bleke lichten op het station wierpen spookachtige schaduwen op de reizigers en de rails. Niemand bemoeide zich met anderen, ze waren allemaal alleen en deden alsof ze in een afgesloten ruimte stonden te soezen zonder dat ze hun medepassagiers opmerkten. Ik dacht dat ik dat erg vond, maar ik vond het nog erger dat er, toen ik begon te lopen, een jongen vanonder een capuchon met een blik als een kwade zombie naar me keek. Ik slikte, wendde mijn blik af en liep snel richting de uitgang van het station.
Pas toen ik het station verliet en op de donkere straat kwam, realiseerde ik me dat ik bang was. Waarvoor wist ik niet. Het was een angst die ik niet kende, anders dan de angst voor Blake of al het andere waarvoor ik ooit bang was geweest. Ik had geen idee waar ik naartoe moest. Het was koud buiten en ik had zo graag al mijn geld uitgegeven aan een kamer, of een herberg. In de huizen die ik passeerde zag ik licht branden en voor de tv’s en open haarden zag ik mensen met kinderen bij elkaar zitten. Het was knus en warm. Ik voelde me alleen, nu al, en ik was pas net weg. Ik richtte mijn blik op de straat voor me en liep door. Mijn tas was zwaar, hij begon pijn te doen aan mijn schouder. Ik wist dat ik hem moest wisselen, maar het was donker en stil in de straat en ik wilde niet stil te hoeven staan om de tas op en af te doen. In plaats daarvan versnelde ik mijn pas. Ik moest een plek vinden om te slapen, ergens, maakt niet uit waar. Ik was moe en had honger, ondanks de zak patat. Wat zou mam aan het doen zijn? Zou ze zich al zorgen maken?

Ik weet niet hoe lang ik door de donkere woonwijken dwaalde. Het leek eindeloos. Het werd donkerder en kouder en stiller op straat. Stom genoeg had ik geen horloge meegenomen, dus ik had geen flauw benul hoe laat het was. Ik moest in snackbars en winkels door de ruit naar smoezelige klokken kijken, wat me niet erg hield omdat de drie klokken die ik zag allemaal een totaal andere tijd aangaven.
Terwijl ik doorstapte, begon een vreemd gevoel zich aan me op te dringen. Ik probeerde het te negeren, maar het drukte in mijn keel als een kikker die zich naar buiten probeerde te wurmen. Wegslikken lukte niet, maar zo lang ik bleef lopen, lukte het me het gevoel te blokkeren. Ik kon in mijn maag voelen dat het geen goed gevoel was, en als ik niet oplette zou het zich over me heen storten. Dat kon ik nu absoluut niet gebruiken.
Alles goed en wel, maar na een tijd was ik zo moe dat ik wel moest stoppen met lopen. Ik vond ergens een bankje, in een park bij een paar flats. Het stond op een strook gras aan een grote plas water. Er lagen eenden in met hun kop tussen hun vleugel slapend dobberde en een heel stuk verderop dreef een stel zwanen. Het water was stil en leek een donkere, zwarte poel, die vaag het licht van de zwakke maan weerkaatste.
Terwijl ik met bevroren vingers op het bankje zat en naar het meer keek, kon ik het niet meer tegenhouden. Dat gevoel. Langzaam drong het tot me door wat er aan de hand was, was ik voelde. Ik zat vast. Muurvast. Ik had niets meer. Geen toekomst, geen verleden. Geen huis, er was niets in deze buurt wat ik kende. Ken je dat gevoel, dat je ergens niet uitkomt, echt ten einde raad bent en je zo ellendig voelt dat wel kunt huilen? Dat had ik dus. Het besef dat ik in mijn eentje op een bankje in een park zat, in een stad die ik niet kende, met niets meer dan wat kleren en een pluchen giraffe, maakte dat ik me zo, zo gigantisch ellendig voelde. Er brandden tranen in mijn ogen en ik klemde mijn kiezen op elkaar. De traan op mijn wang kon ik niet tegenhouden, maar ik wilde geen geluid maken. De kou drong langzaam dieper mijn botten in en mijn handen trilden. Ik wist niet wat ik moest doen, waar ik moest slapen, wat ik straks moest als mijn geld op was. Ik wilde hier niet zijn, ik wilde hier niet zitten. Maar ik kon ook niet terug naar huis.

Das al veel beter dan de vorige stukjes. Je beschrijft de gevoelens beter. En het begint nu pas tot haar door te dringen wat de gevolgen van haar beslissing zijn.

Super, doe maar verder

Heb het stukje even gelezen om het verschil op te merken, en dat is er wel degelijk, dus je gaat vooruit

Oke dank jullie wel!!

Ik bleef een hele tijd op het bankje zitten. Ik huilde nog steeds toen het begon te regenen. Het was gelijk hard, met grote druppels die neerplensden op mijn hoofd en in het meer. Ik had het al koud, maar de regen voelde als ijswater en ik was al bijna doorweekt voor ik was opgestaan. Ik kwam vlug overeind, kon nog net een ijskoude hand naar mijn gitaar uitsteken om te voorkomen dat hij van het bankje zou vallen. Met vingers waar geen gevoel meer inzat probeerde ik mijn tas open te ritsen, en het duurde een eeuwigheid voor ik mijn regenpak te pakken kreeg. Het zat dichtgeknoopt en ik kreeg de knoopjes bijna niet los, dus voor ik de jas goed en wel aan had was ik al doorweekt. Vlug hees ik mijn tas en gitaar weer op mijn schouder en trok met een zuigend geluid mijn schoenen los uit de modder. Ik moest iets vinden om te schuilen. Om te slapen ook, het liefste gelijk.
Ik liep weg van mijn eenzame bankje. Eerst wilde ik weer teruggaan naar de woonwijk, maar nog geen drie passen verder bedacht ik treurig en enigszins wanhopig dat ik daar waarschijnlijk geen plek zou vinden waar ik rustig alleen kon zijn. Met mijn tas boven mijn hoofd in een vergeefse poging droog te blijven, draaide ik om. Aan de andere kant van het parkje waar ik net gezeten had, zag ik iets wat op een supermarkt leek. Daar zouden vast meer gebouwen en huizen bij in de buurt zitten, misschien kon ik daar ergens uitrusten zonder te verdrinken in dit weer.

Tegen de tijd dat in bijna alle huizen de lichten uit waren, liep ik nog steeds op straat. Ik kan niet omschrijven hoe ik me toen voelde. Ik voelde namelijk niets meer. Op dat bankje had ik me ellendig gevoeld, maar nu voelde ik me een leeg omhulsel zonder iets erin. Ik had het opgegeven de tas boven mijn hoofd te houden om droog te blijven en mijn haar plakte in lange slierten aan mijn gezicht. Mijn regenjas kon de hoeveelheid regen niet aan en was op meerdere plekken doorgelekt, mijn sokken voelden als twee sponzen in mijn schoenen. Ik dwaalde als een zombie door de straten, mijn voeten deden zeer ondanks mijn comfortabele schoenen. Ik had het koud, kon nog nauwelijks met mijn ogen knipperen. Mijn tas leek drie keer zo veel te wegen als toen ik hem vanochtend om mijn schouder had gehangen. Het enige waaraan ik nog kon denken was slapen, liggen, opwarmen.
Helaas was ik niet de enige die dat dacht. Op iedere plek die beslaapbaar was, vond ik al iemand anders. In bushokjes, portieken, zelfs in openbare toiletten of op bankjes in de regen. Er lagen zwervers, mannen met veel lagen kleren en smoezelig gezichtshaar, vrouwen die tanden misten en hier en daar jongeren van mijn leeftijd. Eén keer dacht ik geluk te hebben: ik vond twee meisjes die waarschijnlijk even oud waren als ik. Ze hingen samen op de bankjes in een bushalte en ik meende dat er nog plek zat was: ze hadden alleen allebei een paar plastic tassen bij zich en een paar jassen, die druipend langs de randen van het bushokje hingen. Ik wilde er bij gaan zitten, was desnoods bereid om op de grond te slapen. Ik had mijn tas echter nog nauwelijks op de grond laten zakken en wilde voorzichtig naar ze glimlachen, voor zover ik dat nog kon met mijn bevroren gezicht, toen een van de twee opkeek. Ze had lang rood haar met een dikke, kaarsrechte pony.
‘Hé,’ zei ze allerminst vriendelijk. ‘Wat doe je in godsnaam?’ Haar buurvrouw, die een grote zwarte pet ver over haar ogen getrokken had, bewoog even, maar sliep verder. Ik keek roodharige aan, een beetje overdonderd.
‘Niets,’ zei ik zachtjes. ‘Ik zoek alleen een plaats om te drogen. En, misschien, om even te slapen.’ De uitdrukking op haar gezicht veranderde niet, ze bewoog geen spier.
‘O ja?’ snauwde ze. ‘Nou, zoek dan maar lekker verder, want hier is het vol.’ Ik slikte. Ik probeerde, veelbetekend maar niet te brutaal, het hokje rond te kijken.
‘Er kan toch nog wel iemand bij?’ vroeg ik met een stemmetje dat zo zwak was dat ik me er zelf aan ergerde.Nu bewoog ze wel. Ze kwam overeind. Vanonder haar shirt kwam een vreemd, ritselend geluid, alsof ze er papier onder had zitten.
‘Nee, dat kan niet. Ik zit er niet op te wachten om morgenochtend wakker te worden en er dan achter te komen dan een of andere trut al mijn spullen gejat heeft. Oprotten, voor ik je met iets zwaars op je kop sla.’ Ik wist niet wat ik moest zeggen, stond daar maar. Ze was niet zo groot, best klein eigenlijk, maar op de een of andere manier kwam ze bedreigend op me over. Ze had donkere, bijna zwarte ogen en daar smeulde iets in, iets wat me duidelijk maakte dat ik beter geen ruzie met haar kon zoeken.
Nog even keek ik haar aan. Toen bukte ik me. Langzaam en teleurgesteld tilde ik mijn tas weer op. Met neergeslagen ogen hees ik hem op mijn schouders en draaide me om. Ik hoorde dat ze pas weer ging zitten toen ik al ver uit de buurt van het bushokje was.

Een hele verandering zo! Ik vind het al stukken beter en ik vond het al niet slecht Ik kan me nu veel meer in haar inleven, super. Je omschrijft de situaties heel mooi en duidelijk en je maakt me nieuwsgierig naar het vervolg.

Een goede vooruitgang, je merkt het echt! Veel beter zo
Snel verder. ;D

Dank jullie wel!! Sorry dat ik gisteren niet gepost heb!!


Uiteindelijk eindigde ik ten einde raad in een portiek. Mijn voeten waren moe en het was te koud om buiten te blijven. Ik slaagde erin achter een bewoner aan naar binnen te glippen, net voor de deur weer terug in het slot viel. Ik voelde me ellendig toen ik dat deed, als een of andere inbreker.
In het portiek was het warmer dan buiten, maar nog steeds koud. De temperatuur was misschien maximaal een graad of twee hoger. Er was een trap en ernaast was een soort vrije ruimte, waar mensen fietsen en een brommer hadden neergezet. Er was nog een klein plekje naast de fietsen.
Ik was te moe om nog verder te zoeken naar een plek. Nog net slaagde ik erin de drie stappen naar de lege vloer te zetten en toen zakte ik in elkaar. De klankkast van mijn gitaar botste ergens tegenaan, tegen een fiets, en de fietsbel en de gitaar galmden even na. Mijn tas gleed van mijn schouder, ik liet me op mijn knieën en toen op mijn zij op de harde vloer zakken en bleef liggen. Meer kon ik niet doen, alleen maar liggen.
Slapen lukte me niet. Of het door de vermoeidheid kwam, de pijn in mijn voeten of de harde vloer, ik weet het niet, maar het ging gewoon niet. Er kwamen geen mensen langs, maar ik lag nog een hele tijd wakker. De vloer was koud en hard en als ik te ver opzij draaide, lag ik met mijn gezicht tussen de spaken. De hele tijd moest ik denken aan hoe stom ik geweest had, wat ik gedaan had. Mijn hele toekomst vergooid en geen plek om naartoe te gaan. Dat ellendige gevoel bleef maar in mijn maag knagen en werd meer en meer aanwezig.
Had ik het niet gewoon tegen mam kunnen vertellen? Of iets tegen Blake doen, het tegen iemand anders vertellen? Iedere minuut, iedere seconden vroeg ik me af of ik het juiste had gedaan. De ene seconde dacht ik van wel: als er iets met Blake gebeurde, zou Ted hoe dan ook partij voor zijn zoon kiezen. Mama zou, hopelijk, voor mij kiezen en daarmee Ted kwijtraken. Ik wist nog goed hoe depressief mam geweest was toen Tom, haar vorige vriend, bij haar weggegaan was. Dat wilde ik haar niet nog een keer aandoen. De andere seconde dacht ik echter weer iets heel anders, dat Ted misschien wel geen partij voor Blake zou kiezen en hij en mam samen zouden blijven. Maar ik wist het niet zeker, ik wist helemaal niets meer.
Uiteindelijk was ik zo moe van het moe zijn,piekeren en proberen in slaap te vallen, dat ik wegzakte. Ik weet niet hoe lang het geduurd heeft. Het was een soort half-half toestand: ik sliep niet maar was ook niet wakker. Telkens als ik bijna echt sliep, herinnerde ik me weer waar ik was en waarom en het geringe bedrag in mijn portemonnee en werd ik weer deels teruggeslingerd naar de wakkere wereld. Het was veschrikkelijk, maar na een tijd ging het licht toch uit. Ik sliep nog steeds niet echt, maar ik dacht in ieder geval nergens meer aan. Dat was een welkome afwisseling, maar helaas duurde die niet lang.

Hoofdstuk 3

‘Hé, meisje!’ Het duurde even voor de stem tot me doordrong. Het eerste wat ik voelde toen ik mijn ogen opendeed, was een gigantische, enorme pijn in mijn rug en de hele rechterkant van mijn lichaam, waar ik op gelegen had.
‘Hé, junkie!’ klonk de stem weer en nu pas werd ik echt wakker. Ik probeerde overeind te komen, maar daar werd de pijn in mijn bevroren lichaam niet beter op en ik slaagde erin mijn hoofd op te heffen. Er stond een man voor me, een grote, kale man. Hij keek heel erg boos en zijn hoofd was rood.
‘Wat doe jij in mijn portiek?’ zei hij, veel te hard tegen iemand die net wakker was. ‘Dingen aan het jatten zeker, hè? Opschieten, mijn portiek uit!’ Eerst dacht ik dat ik droomde. Nouja, dacht, ik hoopte het. Ik kon de geur van rubberen fietsbanden echter te dicht bij mijn hoofd ruiken.
Zo snel als ik kon kwam ik overeind, wat niet erg snel was omdat mijn gewrichten voelden alsof ze dringend een stoot antivries konden gebruiken.

Haha, je mag zelf weten wat en wanneer je post hoor!

Weer een stuk met weinig gevoelens, let er op! Ik vond het stuk dat je hiervoor geplaatst hebt nog het meest in de buurt komen.
Ik bedoel; het is écht niet slecht hoor, echt niet. Alleen zo weinig emotie. Nah, je weet het inmiddels wel!
(als je er iets meer gevoel in zou verkwerken zou het écht heel erg goed worden. Het is nu goed, maar met die emotie zou het top worden!)
Als de man in de portiek zegt 'Hé meisje!' mag je wel iets meer laten merken dat hij kwaad is. Ik dacht eerst, o dat is een aardig persoon die haar gaat helpen doordat hij haar meisje noemt. Maar hij bleek boos te zijn, dus dat mag wel iets meer!
Je hebt talent! Mooie zinformulaties en beschrijvingen.
Van mij mag je snel meer posten!

Je zinnen lezen inderdaad heel lekker door en je verhaal vormt ook echt een geheel Ik vind het nog steeds erg interessant en ik ben benieuwd hoe het Ricki verder zal vergaan. Ik ben het wel met Maartje eens dat je op de gevoelens moet letten en op hoe mensen iets zeggen. Als je dat doet, wordt het geheel nog sprekender

Heb hier weer een kort stukje!! in dit soort stukjes vind ik het heel moeilijk om gevoelens te verwerken... het gaat meer om de situatie enzo en ik heb het idee dat het zo nep en geforceerd over als ik tussen iedere zin over de gebeurtenis een diepere gedachte ga toevoegen ofzow... nouja jullie moeten het maar zeggen wat jullie vinden. Als ik in dit soort stukken ook gevoelens meer moet verwerken, hoe kan ik dat dan het beste doen? Ik wil graag beter worden!!

Zo snel als ik kon kwam ik overeind, wat niet erg snel was omdat mijn gewrichten voelden alsof ze dringend een stoot antivries konden gebruiken.
‘S-sorry,’ stamelde ik zonder dat ik wist waarom ik mijn excuses aanbood. Vlug zocht ik naar mijn tas.
‘Ik heb niks gedaan, het was zou koud buiten en ik wilde alleen-’ De man liet me niet uitpraten. Zijn hoofd werd nog roder en boller en hij wees driftig in de richting van de deur.
‘Het interesseert me niet hoe zielig je bent, kind. Je moet gewoon met je poten van andermans waren afblijven! Nu, eruit voor ik je eruit schop en de politie bel!’ Ik liet mijn tas bijna van schrik weer vallen. Dat hij me eruit zou schoppen kon me niet veel schelen. Toen ik aan de politie dacht schrok ik veel meer, want dan moest ik vast terug naar huis en dat wilde ik niet.
Vlug zocht ik mijn spullen bij elkaar. Volgens mij vond die man het echter allemaal niet snel genoeg gaan (hij riep ‘Opschieten, ik heb niet de hele dag de tijd!’, dus daar kon geen twijfel over bestaan). Ik had nog nauwelijks mijn gitaar op mijn stijve schouder gehesen toen hij zijn hand op mijn schouder legde. Hij rukte de deur open en terwijl ik langs hem heen liep, gaf hij me een soort harde duw, waardoor hij me zowat naar buiten gooide. Ik had niet de tijd en de kracht om rekening te houden met het drempeltje op het portiek. Bijna struikelde ik, probeerde mezelf in evenwicht te houden maar ik zette mijn voet verkeerd neer en mijn enkel klapte dubbel. Het deed pijn, vooral omdat mijn spieren nog koud waren, en de tranen schoten in mijn ogen. Ik viel en de tranen sprongen in zijn ogen, maar zelfs al had ik mijn nek gebroken had het die man waarschijnlijk niet veel kunnen schelen.
‘Waag het niet terug te komen,’ riep hij. ‘De volgende keer dat ik je zie, bel ik de politie.’ Hij verdween het portiek en sloeg de deur met zo’n klap dicht dat de brievenbussen ernaast klepperden. Ik zat nog steeds op de grond, met een enkel die drie keer zo warm was als de rest van mijn lichaam en grindsteentjes die zich venijnig door de stof van mijn broek heen probeerden te drukken. Even bleef ik zo zitten, wachtend tot de pijn af zou nemen, maar dat gebeurde niet of anders maar heel weinig. Na een tijdje klemde ik mijn kiezen op elkaar en bewoog voorzichtig mijn voet. Het deed zeer, maar ik zag vanuit mijn ooghoeken dat er langslopende mensen naar me keken. Hun blikken prikten in mijn nek, kriebelden op mijn armen, en weer had ik dat gevoel dat ze naar me keken maar me niet echt zagen.
Omdat ik alsnog bang was dat ze een of andere hulpdienst zouden bellen, probeerde ik snel overeind te komen. Te snel, want er trok en stak iets in mijn enkel dat het een lieve lust was en toen ik er gewicht op zette, ging ik er bijna weer doorheen. Maar ik kon hier ook niet eeuwig blijven zitten.
Ik haalde een keer diep adem en balde mijn handen tot vuisten. Langzaam begon ik te lopen, nouja, te hinkelen. Eerst wist ik niet waar heen, maar na een tijdje kwam ik bij het bankje aan het water uit, waar ik de avond tevoren ook had gezeten.

Hmmm, weinig gevoel weer. Al wel iets meer goeie beschrijvingen, je komt in de buurt maar het is het nog net niet. Ik weet ook niet precies hoe ik je kan helpen, want dat moet je gewoon zelf doen. Je moet het er zelf instoppen, hoe zou jij je voelen in zo'n situatie?
Probeer te oefenen door korte one-shots (verhalen die je in één keer afschrijft, van ong. 1 word-pagina of korter) over dramatische gebeurtenissen te schrijven, dat kun je gewoon niet vaak genoeg doen. Open word en laat je gedachten de vrije loop. Denk je bijvoorbeeld in dat een goede vriend, of de vader/moeder van iemand is overleden en beschrijf alléén hoe de persoon zich op het moment voelt. Kapot, verscheurd? Dus geen beschrijvingen van de het probleem, of andere bijzaken, maar gewoon álleen gevoel. Alles, elk detail is dan belangrijk. Neem een situatie waarbij veel woede, verdriet of pijn in voorkomt en probeer zo te oefenen. Ik denk dat het in het begin heel moeilijk zal zijn maar het belangrijkste is; probeer je in te leven in de persoon. Hoe zou jij je voelen? Dat is erg essentieel in one-shots want dat zijn korte verhalen waar je iemand mee moet pakken. Doe het een paar keer per week en misschien dat het er zo vanzelf wel in gaat zitten? (je kunt ze ook plaatsen hier, voor opbouwende kritieken en comments etc.)
Je kan het altijd proberen. (raffel niks af als je zoiets doet, zet thee, ga ervoor zitten en neem de tijd!)

Succes!

Op zich is het heel logisch wat je doet. Situaties zijn vaak makkelijker om te omschrijven en omdat jij 'weet' wat Ricki voelt, is het voor jou ook heel logisch als je je eigen stukje overleest. Voor ons echter niet, wij weten niet wie Ricki is en wat ze denkt en voelt, hoe ze op bepaalde situaties reageert etc. Aan jou de taak om ons dat duidelijk te maken

Je kunt 'het' er best makkeljk in verwerken als je wilt. In plaats van:
'Donder op!' riep de man.
Kun je ook doen:
'Donder op!' riep de man woedend.
En:
'Sorry,' stamelde ik.
'Sorry, stamelde ik. Ik voelde me koud en ellendig.
Dat ene woordje maakt je zin net wat sprekender.

Het is nog niet perfect, maar ik weet zeker dat er toekomst in je verhaal zit. Je omschrijvingen zijn echt super. Zo natuurlijk, niks geforceerd in elkaar gezet, het lóóp gewoon. Daar kun je wat mij betreft echt trots op zijn, want dat zullen velen je niet nadoen. Ga zo door!

Ik volg het verhaal nu al een tijdje, en ook die discussie over dat er gevoelens in moeten. Maar ik vind dat je het goed schrijft hoor, op momenten dat ze een dipje heeft beschrijf je haar gevoelens goed. En ik vind eerlijk gezegd niet dat je de hele tijd moet vertellen hoe Ricki zich voelt. We weten dan wel dat ze zich eenzaam en verdrietig voelt. En zoals je zelf ook zei; het gaat dan meer om de situatie. Er komt vanzelf toch wel weer een stukje dat Ricki verteld hoe ellendig zich voelt? Lijkt mij..

Weer een klein stukje!! Ik ben gezig te bedenken hoe ik er meer gevoelens in kan krijgen zonder het nep te laten worden dusz daar wordt aan gewerkt


Toen ik dat bankje zag, zakte de moed metersdiep mijn schoenen in. Daar was ik weer, terug bij af. Geen stap verder. Ik had de hele nacht de tijd gehad mezelf bij elkaar te raken en nu was ik hier weer. Ik had het gevoel dat ik in cirkeltjes draaide, net als mijn gedachten, dat ik probeerde uit een stroomversnelling te komen die sterk was om uit te ontsnappen.
Voorzichtig liet ik me op het bankje zakken. Mijn voet klopte, alsof mijn hart in mijn enkel zat in plaats van in mijn borst, en ik merkte dat ik dorst had. Ik moest ergens iets te drinken halen, maar eerst moest ik kunnen lopen.
Een tijdje bleef ik zitten, in afwachting van verbetering in mijn enkel, maar die kwam niet. Ik vroor zowat aan het bankje vast, maar mijn enkel bleef warm en toen ik mijn hand eromheen legde, merkte ik dat hij dik was. Wat zei mama altijd in dat soort situaties? Als iets zeer deed bij een bepaalde beweging, moest je die beweging gewoon niet maken. Logisch. Maar ik moest toch lopen, op de een of andere manier. Ik kon hier niet op mijn gemak een eeuwigheid blijven zitten.
Een paar minuten verzamelde ik nog moed. Ik hees mijn gitaar weer om mijn schouder, en hoopte dat hij nog heel was. Hij was ook hard tegen de grond gekomen toen ik viel, en ik kon het niet betalen hem te laten maken als hij kapot zou zijn. Die stomme man, waarom was hij zo gemeen geweest? Waarom bestonden er zulke mensen? Hij had ook eerst kunnen vragen wat ik aan het doen was, in zijn portiek. Hij had er toch geen last van als ik daar was, terwijl hij lekker in zijn kamer met centrale verwarming bij zijn televisie zat? Ik hoopte niet dat alle mensen zo waren. Als iedereen me uit zijn portiek zou jagen, wist ik niet waar ik warm moest slapen. Op straat was het zo koud, ‘s nachts, in de buitenlucht. Gisteren had ik onderweg wel zwervers gezien, die wel op straat sliepen. Ze lagen tegen muren of uit de wind en hadden kartonnen dozen opengescheurd en om zich heen gewikkeld. Tegen de kou, denk ik. Misschien moest ik dat ook maar eens proberen. Als het er echt niets anders opzat, tenminste.

Ondanks mijn pijnlijke enkel legde ik nog een aardig stukje af. Ergens langs de weg was ik een hoop met huisvuil tegen gekomen. Iemand had een dekbed weggegooid en allemaal hoeslakens een slopen. Een goed dekbed! Het zag er niet eens vies uit en het stonk ook niet. Eigenlijk wilde ik het meenemen, maar dat was geen doen als ik het iedere keer mee moest zeulen als ik van slaapplek zou veranderen. Misschien kon ik beter iets vast zoeken, waar het rustig was en geen mensen kwamen.
Om te zorgen dat ik kon lopen om daarnaar te gaan zoeken, scheurde ik wat repen van de hoeslakens af. Ik bond ze om mijn been als surrogaat verband, in een poging het steun te geven. Het hielp nog ook, ik voelde het nog als ik mijn gewicht erop zetten, maar kon met een soort mank loopje weer gewoon mijn weg vinden. Ik nam nog wat stroken stof mee en het dekbed ook. Dat was lastig, want als ik wilde ergens iets te drinken kopen en ik kon moeilijk zomaar een winkel in met al die spullen. Ik moest ze dus verstoppen achter een container en met alleen mijn kleine tasje en portemonnee naar binnen.
De eerste winkel die ik vond die blikjes verkocht was een snackbar. Er stond een dikke, onplezierige man achter de toonbank. Hij had groezelig haar en een ongeschoren gezicht. Het schort dat hij om had was vies en gelig.

Je schrijfstijl is erg fijn (met weinig foutjes, wat ik zeer waardeer), ik lees er lekker doorheen. Telkens als je stopt, heb je ervoor gezorgd dat ik op dat punt verder wil lezen, dus dat doe je goed!
Je weet haar lekker naïef te schetsen, met dat zij in portieken wil slapen en hoopt dat niet iedereen haar eruit zal jagen (wat natúúrlijk wel het geval is).
Zonder dat je zegt dat ze zielig is krijg je toch medelijden met het meisje.
Weer een goed stuk en ik hoop op snel meer.

Leuk dat je weer wat gepost hebt! Ik sluit me helemaal bij Maartje aan. Ik kan me goed inleven en het is heel realistisch geschreven. Je neemt een goed standpunt in en je omschrijvingen zijn mooi gedetailleerd. Ga zo door.

Dank jullie wel!! Ik heb er weer iets bij!!


De eerste winkel die ik vond die blikjes verkocht was een snackbar. Er stond een dikke, onplezierige man achter de toonbank. Hij had groezelig haar en een ongeschoren gezicht. Het schort dat hij om had was vies en gelig. In de hoek van zijn mond hing een sigaar, die niet aan leek te staan, en hij keek me aan met één oog dichtgeknepen. Zijn blik was wantrouwig en ik vroeg me af waarom.
‘Ja?’ snauwde hij ten teken dat ik mocht zeggen wat ik wilde, en ongewild slikte ik.
‘Een flesje water, graag,’ zei ik, en hij keek me zo doordringend en observerend aan dat ik mijn blik wel af moest wenden. Ik keek strak naar de vloer van de snackbar, terwijl ik voelde dat hij naar mij keek terwijl hij een flesje uit de ijskast achter de toonbank pakte. Het leek een eeuwigheid te duren voor ik hoorde dat hij het water op de hoge toonbank zette en de ijskast dichtgooide.
‘Twee euro,’ zei hij. Ik keek op.
‘Twee?’ vroeg ik, met een stem die veel te zacht klonk. ‘Maar op het bord staat…’
‘Het kan me aan m’n reet roesten wat het bord zegt, wijffie. Ik zeg twee euro en als ik twee euro zeg is het twee euro.’ De sigaar bewoog vervaarlijk mee met zijn woorden en zijn ene oog was nog steeds dicht. Hij had kwabbige wangen, die nog harder meetrilden dan de sigaar. Op het bord achter hem stond duidelijk Water 0,25 liter - 1,20 euro.
‘Maar-’ probeerde ik weer, maar hij boog voorover en ik moest moeite doen niet achteruit te deinzen.
‘Ik maak hier de regels en als het je niet zint, donder je maar op. Twee euro, of je gaat maar ergens anders wat te zuipen halen.’ Ik was zo overdonderd dat ik niet wist wat te zeggen, of wat te doen. Waarom deed hij zo? Wat had ik hem misdaan? Waar ik woonde, in het dorp, waren de winkeliers altijd aardig. Nouja, waar ik vroeger woonde, met mam en Ted. Daar hielpen ze en praatten ze netjes tegen je. Deze man deed of ik hem iets ergs gedaan had, maar ik wilde alleen water kopen.
‘Komt er nog wat van?’ snauwde de man en ik schrok op. ‘Wil je het niet? Net zo makkelijk hoor.’ Hij pakte het flesje met een heftige zwiep van de toonbak en stak zijn hand uit naar de ijskast. Hij maakte aanstalten ernaartoe te lopen, maar ik kwam weer tot mijn positieven.
‘Nee, sorry,” zei ik, met weer dat verschrikkelijk lievige stemmetje. ‘Ik neem het wel.’ Wat had ik anders moeten doen? Dit was de enige zaak die drinken verkocht die ik in een halfuur was tegengekomen en de winkelstraat was al bijna ten einde. Ik had al dorst sinds vanmorgen, en honger ook, trouwens, maar de honger was draaglijker dan de dorst.
De man zette het flesje terug op de toonbank. Ik stak mijn hand ernaar uit, maar op het moment dat ik het vastpakte, sloot hij zijn grote hand om die van mij en het flesje erin. Zijn greep was stevig, als een bankschroef. Er trok een rilling van mijn hand door mijn arm naar mijn ruggengraat.
‘Eerst betalen, wijffie,’ zei hij, en zijn tanden kraakten op de sigaar. Ik slikte en probeerde mijn hand los te trekken, deed het met een ruk toen hij me de eerste keer niet losliet. Ik voelde dat mijn wangen rood werden en richtte vlug mijn aandacht op mijn tasje, ik hoefde hem niet eens te zien om te weten dat hij zelfvoldaan grijnsde. Zo snel mogelijk haalde ik geld tevoorschijn. Ik had alleen een briefje van vijf, en het verbaasde me dat hij me niet te weinig teruggaf. Ik was zo stom hem nog te bedanken ook toen hij me mijn wisselgeld gaf. Hij antwoordde niet, liet me mijn flesje zelf van de toonbank pakken. Zonder verder nog iets te zeggen of hem aan te kijken, liep ik zo snel mogelijk de snackbar uit.

Leuk dat je weer doorgeschreven hebt!
Goeie beschrijvingen van de snakbar-aso, en lekker hatelijk neergezet!

Volgende keer niet te lang wachten met posten he

Oke ik zal het proberen!~!

Ik was nog een halfuur van slag door het gedrag van de man uit de snackbar. Iedere keer moest ik denken aan wat hij gezegd had, hoe hij me behandeld had. Als oud vuil. En me afgezet voor tachtig cent ook nog. Wat als straks mijn geld op was? Dan had die tachtig cent nog van pas kunnen komen, en nu stak hij het in zijn zak om er weer zo’n vieze stinkende sigaar van te kopen waar hij op kon kluiven. Als die man eens wist hoe oneerlijk het was wat hij deed, zou hij vast niet hetzelfde hebben gedaan.
Ik dwaalde een hele tijd door woonwijken, parken en industrieterreinen. Ergens halverwege haalde ik en kaassoufflé uit de muur. Eigenlijk wilde ik een broodje, maar ik durfde niet meer naar een toonbank te gaan uit angst dat er weer iemand gemeen zou doen. Het was een lekkere kaassoufflé, maar zoals ik al had kunnen verwachten vulde het totaal niet. Mijn spullen leken met de minuut zwaarder te worden, het dekbed voelde intussen of het gevuld was met schroeven in plaats van met veren. Op een gegeven moment begon het alweer te schemeren; ik zag mensen uit kantoren en bedrijven in hun auto’s stappen en wegrijden. Het moest een uur of vijf, zes zijn.
Hoe verder ik liep, hoe minder tekenen van leven in aantrof. De gebouwen stonden steeds verder uit elkaar, ik kwam meer braakliggende stukken land tegen. Zelfs de regelmaat van de straatverlichting om me heen, die nog niet brandde, nam af. Ik voelde weer dat zware gevoel in mijn maag opzetten, alsof er een baksteen in lag, toen ik bedacht dat ik langzaam weer naar een slaapplek moest zoeken. Ik was echter al een hele tijd geen flats of huizen meer tegengekomen en schatte de kans niet groot dat ik hier in de buurt iets anders beschuts tegen zou komen. Het begon af te koelen, de wind was kil en sneed door mijn kleren. De moed zonk me langzaamaan in de schoenen toen ik een hele tijd alleen langs kantoorgebouwen en winkels kwam waar grote, hoge hekken omheen stonden. Geen schijn van kans.
Na een tijd alleen maar hekken met ijzeren spijlen gepasseerd te hebben, kwam ik langs iets wat compleet uit de toon viel. Niet ver van de weg, achter een stuk berm, stond een groot, scheef hek met gaas. In het donker kon ik zelfs nog zien dat het verroest was. Er zat een zware ketting om de gammele deur, met een hanslot eraan. Er hing een groot bord aan de deur waar met dikke letters ‘Te Koop’ geschreven was.
Ik liet mijn ogen van het bord afdwalen en keek voorbij het hek. Ik voelde iets vreemds toen ik in het halfdonker silhouetten van auto’s kon onderscheiden. Het waren geen gewone auto’s, maar wrakken. Er was een hele grote binnenplaats, met een manshoge muur eromheen. Of de bodem een weiland was of dat er beton was gestort kon ik niet zien. Het stond helemaal bomwol auto’s. Ze stonden kriskras door elkaar, sommige waren platter dan auto’s hoorden te zijn en stonden opgestapeld, in rijen achter elkaar. Maar dat was alleen achterin. Het leek alsof de binnenplaats in het begin netjes was gevuld, auto’s die naar achteren waren doorgereden en daar keurig neergezet. Naar voren toe leek het alsof, naarmate de tijd vorderde, de auto’s maar gewoon slordig waren neergezet om ze maar even een plek te kunnen geven.
Het gaf me een vreemd gevoel om naar de auto’s te kijken. Sommige staarden me aan, met ontbrekende koplampen als ogen en grills als een grijzende mond. Er waren auto’s zonder banden, zonder ramen, zonder dak. Het leek op een kerkhof, was haast mistroostig en leguber. Maar aan de andere kant realiseerde me ik wat het betekende, of kon betekenen: een slaapplek. Want de meeste auto’s hadden nog een dak, enkelen zelfs ramen. Zoveel auto’s, en niemand die ze gebruikte.

Lezen nog mensen dit??

Nou, nou, niet zo ongeduldig Ik lees (:
Maar als je ook eens bij andere mensen op hún verhalen reageert, zullen ze misschien terug reageren. Je kan niet verwachten dat als je alleen je eigen verhaal post er mensen op zullen reageren terwijl je op de site niks anders doet toch? Andere mensen vinden het ook leuk/handig om eventueel tips en opbouwende kritieken te krijgen net als jij.

Bomwol = bomvol (bij die auto's)
Voor de rest weer goed geschreven en meer dan wat hier boven staat haal ik er geen foutjes uit. Ikzelf vind het nog steeds intressant (intussen al wel minder dan in het begin), maar toch trekt iets me er nog in... Misschein moet je er wat meer actie in laten komen, naar het hoofdonderwerp toewerken. Dat ze zwerfster is etc. weten we inmiddels wel, en nu willen we wel wer wat andere situaties lezen, met verschillende/andere onderwerpen en gebeurtenissen.
Tien keer lezen hoe iemand een slaapplek zoekt gaat op den duur vervelen, toch?

Okee fijn dat je het nog leest!! Het blijft ook niet zo hoor, het wordt langzaamaan echt totaal anders... ze komt nog een paar keer flink in de problemen en moet telkens oplossingen gaan zoeken. Het gaat vooral om de verandering van haar, of in haar, hoe ze nu nog lief en naief is (ik hoop tenminste dat dat overkomt) en later totaal anders wordt. Nouja, ik zal niet teveel verklappen voor mijn ene lezer in ieder geval leuk dat je t nog leest!!


Toen ik weer naar het hek keek, zag ik dat ik waarschijnlijk niet de eerste was die dat bedacht had. In een hoek was het gaas van het hek los en omhoog getrokken, net zo dat er iemand doorheen zou kunnen kruipen. Het was alsof het voorbestemd was.
Ik keek even naar de spullen om me heen en probeerde helder na te denken. De knagende honger nam echter een groot deel van mijn hersencapaciteit in, en dus besloot ik het er gewoon op te wagen. Ik maakte een prop van het dekbed en gooide het over het hek, zodat het niet zou beschadigen aan de punten van het hek. Mijn tas duwde ik door het gat. Even aarzelde ik, en ik keek om me heen. Waarom voelde ik me een misdadiger? Ik deed toch niets verkeerd? Ik schudde mijn hoofd. Ik kon me beter niet zo aanstellen, anders zou ik waarschijnlijk niet ver komen, in deze wereld, in dit leven.
Voorzichtig liet ik me op mijn knieën zakken en ik probeerde of ik mijn hoofd door het hek kon steken. Het ging makkelijk. Mijn schouders bleven even hangen, maar ik zette wat meer kracht en ik kreeg mezelf erdoorheen. Ik had het vreemde gevoel opnieuw geboren te worden, aan de andere kant van dat hek, in een betere wereld met onderdak en een droge plek om te slapen. Het was een stom idee, en terwijl ik in het donker in de modder wroette om onder het hek door te komen, moest ik lachen.
Aan de andere kant van het hek kwam ik overeind. Om de een of andere manier voelde ik me direct veiliger, en tussen de auto’s geaccepteerde dan ik me tot nu toe ooit tussen mensen had gevoeld. Die auto’s hadden een verleden, net als ik. Toen niemand meer om ze gaf waren ze weggebracht, en ergens neergezet waar niemand last van me had. En ze waren stuk. Vanbuiten, en van binnen. Was ik stuk, net als de auto’s? Ik wist het niet, en ik wilde er eigenlijk ook niet over nadenken. Ik pakte mijn tas en dekbed op en maakte een geluid wat het midden hield tussen een zucht en diep ademhalen. Het werd donker, ik moest niet te lang wachten als ik hier wilde rondlopen. Als ik dat durfde, tenminste. Straks zaten er meer mensen die geen huis meer hadden, in hun eentje in een auto. Maar als die mensen zich net zo voelden als ik, zouden ze waarschijnlijk alleen ergens willen slapen en mij niets doen. Daar zouden ze toch niet veel mee opschieten, ik had waarschijnlijk niet meer dan zij.
Langzaam begon ik te lopen. Mijn schoenen knerpten, een geluid dat hard klonk door het donker, en ik kromp een beetje ineen. Het was toch wel erg stil hier, zouden er mensen in de buurt wonen? Dan mocht ik wel oppassen dat ze me niet hoorden, ik mocht hier vast en zeker eigenlijk helemaal niet komen.
De eerste geschikte auto die ik vond, was nog helemaal in tact, afgezien van zijn neus. Die was tot aan de voorruit ingedeukt, alsof hij vol tegen iets hards aan gereden was. Hij had echter nog wel ramen en de deuren zaten op slot, dus neus of niet, ik zou er wel droog en uit de wind in zitten. Toen ik aan de hendel trok, bleek echter dat de deuren niet alleen dicht waren, maar ook op slot. Naast honger voelde ik nu ook teleurstelling. Die auto was total-loss, waarom had iemand hem op slot gedaan? Ik liet de hendel los en slikte. Straks waren de andere auto’s ook allemaal op slot. Dan stond ik hier voor niets en moest ik nog iets anders gaan zoeken, terwijl het al donker was. Een zwaar gevoel zakte neer in mijn maag, maar ik probeerde het te negeren. Ik raapte mijn moed bijeen en liep verder. Verderop zag ik nog twee geschikte auto’s, maar eentje bleek een achterruit te missen en de ander stonk gigantisch vanbinnen. Net toen ik de hoop op wilde geven, zag ik hem staan.

Haha, misschien lezen wel meer mensen, in stilte?

Goed stuk weer, goeie omschrijvingen van de auto's en haar handelingen. Je sluit ook goed af, met iets waarmee je de lezer nieuwsgierig maakt om verder te lezen.

Haha, misschien lezen wel meer mensen, in stilte?

Nouu ik hoop het maar, en dat ze het dan leuk vinden natuurlijk!! Heb hier weer een volgend stukje, hoop dat je weer wilt vertellen wat je ervan vindt. heb erg lang over dit stuk gedaan, het begin van hoofdstuk 4 bedoel ik, vond t best moeilijk om te schrijven..

Het was een camper. Een lelijke witte, zelfs in het donker kon ik zien dat hij vies was. Hij had zo’n gekke neus, als de voorkant van een busje, met een soort blok eraan vastgeplakt. Hij had raampjes die heel leken te zijn en er hingen gordijntjes voor. Het was prachtig, net een klein huisje, maar dan op wielen. Ik kon het niet laten te glimlachen terwijl ik ernaar keek, en die camper kwam huiselijker en uitnodigender op me over dan ieder echt huis op dat moment had kunnen doen.
Ik hees mijn dekbed op en liep om de camper heen. Hij had een deur, een kleine met afgeronde hoeken, in het midden van de zijkant. Bovenin zat een raampje, en ook hier zag ik gordijntjes die in het donker rood leken te zijn. Het was raar, maar mijn hart klopte echt harder toen ik naar de deur toeliep. Het was haast een magisch moment toen ik mijn hand uitstak naar de deur en de platte hendel vastpakte. Even bleef ik staan, proberend te bedenken wat ik zou doen als de deur op slot zat, of niet. Ik kon echter niet denken, was te opgewonden, te zenuwachtig en te hongerig. Bovendien kreeg ik het koud, dus het enige wat ik kon was hopen met alle hoop die ik had dat die deur niet afgesloten was.
Nou, dan moest ik het maar proberen. Ik haalde even diep adem en draaide. De hendel bewoog. Er klikte iets. Ik kon wel een gat in de lucht springen toen de deur meegaf en open ging. Ongelovig schudde ik mijn hoofd, kon de glimlach niet van mijn gezicht krijgen. Niet op slot, zo voor het grijpen. Wat een geluksvogel was ik.
Voorzichtig stak ik mijn hoofd de camper binnen. Ik rook een lucht die ik niet thuis kon brengen, ik had geen idee wat het was. Ik kon het niet eens omschrijven, het was niet lekker maar ook niet onprettig. Ondanks die lucht kon mijn geluk niet op toen ik naar binnen keek. Eerst zag ik alleen veel hout. Het was donker omdat de gordijnen dicht waren en het duurde even voor ik alles kon onderscheiden. Na een tijdje zag ik links van me twee banken, tegenover elkaar. Ertussen hing een klein tafeltje, van hout, aan de scharnieren in het midden kon ik zien dat het uitklapbaar was. Aan de rechterkant van de deur was een minikeukentje. Het had een wasbakje en een kookpit met kastjes eronder en erboven. Tegenover het keukentje zag ik twee stoelen langs de kant staan met een ronde tafel in hun midden.
Het was gewoon perfect. Het was een huis, een echt huis, en het was leeg. Ik voelde een vreemd soort verbondenheid tussen die camper en mij, voelde me er veilig in, thuis haast. Ik stapte naar binnen en keek om me heen. En hoe stom het ook moge klinken, op dat moment voelde ik me de rijkste persoon ter wereld.

Hoofdstuk 4

‘Zul je braaf zijn vandaag, Ricky?’ Galm. Angst, eenzaamheid. Een brei van pijn, benauwd. ‘Zul je goed naar me luisteren en netjes doen wat ik zeg?’ Alleen. Help, niet weer.
Ik keek op. Blake’s ogen vlamden, de schuine lijn van zijn wenkbrauwen. Het kleine licht op mijn bureau werd weerkaatst in zijn pupillen, die glinsterden en me onwillekeurig aan een duivel deden denken. Even stonden we allebei stil. Hij met zijn hoofd omlaag gebogen, maar zijn ogen op die van mij gericht. Zijn handen op zijn rug, maar ik wist wat hij daar had. Ik had mijn vuisten gebald, stond tegenover hem, verstijfd en strak van de adrenaline.
‘Ga weg, Blake,’ zei ik, maar mijn stem klonk niet sterk genoeg, zelfs ik hoorde het. ‘Laat me met rust.’ Blake grijnsde zijn duivelse grijns, het enige moment en de enige manier waarop hij lachte.
‘Nee,’ antwoordde hij lijzig. ‘Je moet goed luisteren, anders wordt je nooit echt, Ricky. Dat is slecht, je moet goed worden.’
‘Laat me met rust,’ zei ik weer dwangmatig, zachter dan daarnet. Blake klakte traag met zijn tong en schudde zijn hoofd in hetzelfde tempo. Hij haalde één hand achter zijn rug vandaan en legde zijn wijsvinger tegen zijn lippen. Ik slikte, mijn kiezen trilden tegen elkaar, ik kon het niet tegenhouden. Hij zette een stap naar me toe en ik had het idee dat ik het met iedere pas, iedere centimeter die hij dichterbij me kwam, benauwder kreeg.
‘Laat me met rust,’ herhaalde ik, nu bijna onhoorbaar. Ik kon hem niet meer aankijken, al stond hij vlak voor me. Hij streelde mijn wang met de achterkant van zijn vingers en ik vroeg me af of hij voelde hoe ik beefde, of hij ervan genoot. Ik weerstond de neiging mijn gezicht weg te draaien, of achteruit te stappen; ik wist dat hij me zou slaan als ik dat deed, dat had hij de vorige keer ook gedaan. Nauwelijks verstaanbaar: ‘Doe me geen pijn.’ Het regelmatige geaai over mijn wang stopte niet.
‘Nee, geen pijn. Als je braaf bent is er geen pijn. Vorige keer was je slecht, Ricky. Toen moest je het leren, anders kwam het nooit meer goed. Als je nu goed bent, is er geen pijn.’ Hij leek anders, hij was rustig. Dat dacht ik, heel even. Even hoopte ik dat hij weg zou gaan, voor één heerlijke seconde hoopte ik het echt. Ik hoefde het niet te denken, niet te geloven, die hoop was al genoeg. Het was één seconde. Toen sloot hij zijn hand om mijn keel en duwde me ontzeggelijk kracht achteruit. Het ging zo snel, de kleuren in mijn kamer raasden voorbij en draaiden om elkaar heen. Mijn hoofd raakte de muur hard toen hij me met mijn rug op mijn bed duwde en de gil in mijn keel werd overstemd door de dreun in mijn hoofd.

Ik lees het ook nog

Ik vind het nog steeds heel sterk geschreven en je weet mijn aandacht goed vast te houden. Persoonlijk vind ik het niet landradig, ik vind het juist wel interessant om te lezen hoe ze haar slaapplek vindt. Natuurlijk kun je zo geen verhaal vullen, maar dat snap je zelf ook wel. Je laatst geposte stukje vind ik ook heel goed geschreven. De rillingen liepen over mijn rug, echt heel levendig! Ga zo door

Je komt leuk uit de hoek met hoofdstuk 4, onverwacht. Ineens een heftig stuk over Blake. De tijd die je erin gesopt hebt is duidelijk te zien in de kwaliteit, ik vind het een van je betere stukjes met mooie verwoordingen en omschrijvingen.
Is het een flashback? Of een droom? Misschien is het dan wat overzichtelijker als je het schuindrukt, dan weten wij als lezer dat het niet écht gebeurd, maar dat het haar angst is.
& Net als Sanne zeg ik: ga zo door.

O super, toch ook nog iemand erbij!! Dank jullie wel, ben blij dat jullie het een goed stuk vonden, vind het wel lastig de juiste sfeer op te roepen, met iemand die een beetje gestoord is enzo..... Op dat van onduidelijkheid over of dat met Blake nou echt was had ik al gerekend, dus had het al zo opgelost :P

Ik gilde, met een ruk schoot ik overeind. Mijn shirt plakte aan mijn huid, verwilderd keek ik om me heen. Het was pikdonker, ik zocht naar Blake, naar zijn oplichtende ogen in de duisternis. Maar er was nergens licht, alles was zwart. Toen mijn ogen aan het donker gewend waren, kon ik een keukentje onderscheiden, mijn regenjas aan een haakje. Even durfde ik niet te geloven dat het waar was, maar toen ik de twee stoelen aan de andere kant van de ruimte zag, realiseerde ik me dat het geen bedrog was: Blake was er niet. Blake was in mijn hoofd, niet hier, niet nu. Langzaam liet ik mijn adem ontsnappen, ademde trillend weer in. Even deed ik mijn ogen dicht. Ik liet mijn hoofd zakken en wreef met mijn handen over mijn gezicht, vouwde ze toen in elkaar, proberend het getril weer onder controle te krijgen. Die dromen, ik had zo gehoopt dat ik die achterliet met alle andere ellende toen ik van huis wegging. Blijkbaar had ik dat verkeerd gedacht. Ik slaakte een zucht en voelde aan mijn nek, in een soort automatisme, om me ervan te verzekeren dat er echt geen handafdruk in mijn huid stond. Blake was hier niet, ik moest me geen zorgen maken. Hij zou me ook nooit vinden. Toch? Ik slikte en liet me langzaam achterover op het bed zakken. Nee, hij kon me hier vast niet vinden. Ik wist zelf niet eens waar ik was. Zouden ze me aan het zoeken zijn? Zouden ze me missen?
Ik dacht aan mama en ik voelde een pijnlijke steek in mijn borst, ergens bij mijn hart. Het was niet moeilijk te bedenken waar die vandaan kwam. Ik miste mam wel. Nu voelde ik het, van het moment dat ik de deur uitging tot nu aan toe, had ik iedere keer als ik haar gezicht voor me zag of aan haar moest denken, alles geblokkeerd. Nu voelde ik echter hoeveel ik haar miste, hoe alleen ik me voelde als ik aan haar dacht. Zou ik haar bellen? Zeggen dat alles goed ging, dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Als ik niets van me liet horen maakte ze zich ook maar druk om niets, dat was ook zielig voor haar.
Aan de andere kant wist ik dat ik haar beter niet kon bellen. Ik zou het nog moeilijker krijgen als ik haar stem hoorde, als ze me vroeg terug te komen, en zij ook als ik haar dan afwees. Bovendien zochten ze me misschien, en straks konden ze op een of andere duistere wijze achterhalen waar ik zat als ik ze vanuit een telefooncel belde. En nee, stel je voor, straks kreeg ik Ted aan de lijn. Of Blake, nog veel erger. Hoe zou het met Blake zijn? Zou hij al een ander slachtoffer gevonden hebben?
Ik schudde mijn hoofd en kwam weer overeind. Het was donker buiten. Niet pikdonker, eerder schemerig. Mijn maag knorde en ik vroeg me af hoe laat het was. Ik was de hele avond bezig geweest de camper een beetje huiselijk te maken. Na wat opgeruimd en schoongemaakt te hebben met de stroken stof die ik had gevonden, was ik erachter gekomen dat ik een bed van de twee banken kon maken, en van de kussens een soort matras. Mijn spullen had ik in de kastjes erboven gestopt en het dekbed had ik op het bed gelegd. Er waren naast het keukentje zelfs nog haakjes waar ik mijn jas aan op kon hangen. Er waren er twee afgebroken, maar er waren er nog wel twee over. Even was ik op het bed gaan liggen, om uit te rusten, heel kort maar. Schijnbaar was ik in slaap gevallen en ik had geen idee hoe lang het had geduurd voor Blake me er weer uit had gehaald. Schemerig, halfdonker, dus het kon avond zijn, of al de volgende ochtend. Ik schoof een stuk opzij en duwde een gordijntje opzij. Ochtend al, waarschijnlijk, want het leek nu minder donker dan toen ik op bed was gaan liggen voor ik in slaap viel.