Online Verhalen

Dit is mijn eerste verhaal dat ik online ga posten. De komende twee weken heb ik wel examens dus in het begin zal ik nog niet veel achtereen kunnen schrijven, maar toch al veel leesplezier!

____________________

Inleiding

Liefde, wat voor zever is dat nou! Eén keer heb ik het meegemaakt, de hel, in het begin is het leuk, toch als de ander ook wat voor je voelt, maar aan het einde was echt de hel, ik kwam eruit met een gebroken hart en verspilde tranen. Nooit meer wil ik het meemaken, voor geen goud in de wereld! Momenteel, na al die jaren is mijn leven perfect, een heleboel vrienden, thuis gaat het goed en mijn punten op school zijn ook niet slecht. Wat wil ik nog meer? Bijna al mijn vriendinnen hebben een vriendje, alleen miserie hebben ze ermee, ik zeg het je, vermijd de liefde, ga het zo veel mogelijk uit de weg!

Veelbelovend, nog ietwat te kort om een uitgebreidere reactie op te geven.
Ik wacht af...

Ik ben het met de reactie boven mij eens..

ga maar snel verder! het is goed

Ik ben het ook met maartje eens, het is veelbelovend inderdaad, zoiets heb ik ook niet vaak gezien dus het is ook origineel. Je geeft eenzaamheid een mooi jasje van tevredenheid. Alleen de kille kern en ook de angst blijft... Ben benieuwd, mij heb je, als lezer

Bedankt allemaal voor de snelle reactie, ik hoop natuurlijk dat het wat word en dat ik voor de eerste keer mijn verhaal eens kan afschrijven.

-----------------------------------

Hoofdstuk 1

Oh, nee, ik had het moeten weten, na de affaire van gisteren. Huilend kwam Fien op me toegerend, ze stortte zich in mijn armen. Troostend klopte ik op haar rug, ik kon al helemaal raden wat er nu weer gaande was.
"Jonas...hij...heeft het uitgemaakt," snikte Fien uit. Ik snapte dus echt niet waarom ze daarover verbaasd was, gisteren had ze hem nog betrapt terwijl hij een ander aan het kussen was. De daaropvolgende ruzie was erg geweest, ze had hem allerhande scheldwoorden toegeschreeuwd en voordat hij erop had kunnen reageren, was ze met rode ogen weggehold. Moest ik in haar plaats geweest zijn, had ik hem al lang een mep in het gezicht verkocht of lager!
"Laat hem gaan, je weet toch wat voor een lomperik het is," nu had ik dus echt moeite gehad om hem niet erger te noemen dan een lomperik, maar omdat het nu eenmaal mijn beste vriendin was, hield ik me wat in. Haar kennende vergaf ze hem weeral eens en zou ze binnen de kortste keren terug met hem uitgaan. Jonas had echt een luizenleventje, hij had een vaste vriendin en wanneer hij wat afwisseling wou, dan loopt hij gewoon naar een andere knappe griet en windt ze om zijn vinger.
Ondertussen toverde ik een zakdoek tevoorschijn en overhandigde ze aan Fien, papieren zakdoekjes waren altijd inbegrepen in mijn standaarkit.
Nu kwam de rest van ons groepje opdagen en zodra ze de huilende Fien zagen, verdrongen ze allemaal rond haar. Ze begon zelfs nog harder te huilen. Verveeld luisterde ik naar haar hele verhaal en met die gierende uithalen waren we morgen waarschijnlijk nog niet klaar. Ik zuchte zodanig dat iedereen even omkeek en ik een iets rodere kleur kreeg. Ietwat beschaamd slofte ik naar de dichtsbijzijne bank en plofte erop neer.
En eindelijk was haar uitleg gedaan, phoe...
Ik haalde mijn gsm boven en keek of ik geen inkomende berichten had, dat was wel het geval, nieuwsgierig opende ik het bericht:"Hey, ik weet niet of je nog wel weet wie ik ben, maar ik zit in chemie naast je. Effe een vraagje...of je eens met mij naar de cinema wilt gaan ofzo... xx Pieter-Jan"
Oh ik was het echt beu, altijd die dikke zever! En hoe geraakten ze eigenlijk aan m'n nummer? Maar wisten ze het nu nog niet, dat ik niet geïnteresseerd ben!
Net op het moment dat ik mijn gsm dichtdeed, kwam er een leerkracht op mij toegelopen, oh, oh, ze had onraad geroken, elektronische toestellen mogen niet op onze school, vrij saai eigenlijk, maar ja.
"Wat was dat?" vroeg ze kwaad
"Wat?" antwoorde ik onschuldig
Ze deed haar mond open om nog commentaar te geven, maar de bel was haar voor.
"Doei," en ik lachte er vrolijk bij.

Hmm ik vind het makkelijk te lezen. En het geeft me wel ergens een beeld van der, ik wacht op meer!!

Hmmm... Je schrijf goed, een goede schrijfstijl. Misschien een beetje een oppervlakkig stukje, maar toch... trekt iets me erin. De manier hoe je schrijf ofzo?
Eerst een paar opmerkingen.

leeuwtje schreef:gisteren had ze hem nog bedrapt terwijl hij een

betrapt

leeuwtje schreef:"Laat hem gaan, je weet toch hoe een lomperik het is,"

hoe een kan je beter vervangen voor "wat voor lomperik"

leeuwtje schreef:Jonas had echt een luizeleventje,

is het niet luizenleventje?

leeuwtje schreef:hij had een vaste vriendin en wanneer hij wat afwisseling wou,

wou staat mooier als "wilde"

leeuwtje schreef:dan loopt hij gewoon naar een andere knappe griet en wind ze om zijn vinger.

wind = windt

leeuwtje schreef:Oh ik was het echt beu, altijd die dikke zever, hoe geraakten ze eigenlijk aan m'n nummer.

leeuwtje schreef:"Wat was dat," vroeg ze kwaad

leeuwtje schreef:"Wat," antwoorde ik onschuldig

Deze zinnen zet je niet goed neer. Bij de eerste zin vraagt ze zich iets af. Hoe komen ze aan mijn nummer?
Oh ik was het echt beu, altijd die dikke zever, hoe geraakte ze eigenlijk aan mijn nummer?
Bij de volgende twee zinnen is dit net zo.
"Wat was dat?" vroeg ze kwaad. Je zet zelf al achter de zin, vroeg ze, maar waar is dan je vraagteken? Net als bij de volgende zin.
"Wat?" antwoordde ik onschuldig.
Er worden dingen gevraagd, en het ? is er niet voor niets, toch?
En die twee zinnen (vroeg ze kwaad, antwoordde ik onschuldig) moet je afsluiten met een punt.

Voor de rest... je schrijfstijl is goed, erg goed en het lokt me toch weer als je een nieuw stukje geplaatst hebt verder te lezen. Je doseert goed, zegt de goede dingen.
Ik ben benieuwd!

Gered door de bel! letterlijk!


VerderVerderVerderr!!

Veelbelovend beginnetje!

Ik vind het leuk om het eens vanuit zo'n standpunt te lezen. Net zoals de rest al zei, iets in je verhaal/schrijfstijl trekt me waardoor ik graag verder wil lezen. Ik ben benieuwd

Bedankt voor de reacties!
En sorry voor de schrijffouten Ik moet zeker en vast volgende keer eens nalezen.

-----------------------

Wachten duurt lang wanneer je wacht op iets waarnaar je verlangt en voor mij was dat het einde van een schooldag. Na de laatste bel kan dan ook niemand mijn goede humeur van me afnemen. Maar dat moment was nog lang niet nabij, pas het tweede lesuur, en ik was het nu al beu. Op dit moment zit ik de wiskundeles, al een paar keer was ik bijna in slaap gevallen, maar het geratel van meneer Van Tichel schudde me keer op keer wakker. Tijdens lesuren zoals deze, waarin we alleen maar over theorie bezig zijn, heb ik het echt moeilijk om m'n gedachten erbij te houden. Moest je me dan ook in de les zien zitten, dan zou je denken dat ik geen goede punten haalde op school, maar dat was niet waar. Doordat ik een goed inzicht heb, begrijp ik de uitleg al, voor ze er aan beginnen. Geluksvogel zou je zeggen, maar het is wel verdomd saai!
Uit verveling kijk ik de klas rond, een paar leerlingen zijn geïnteresseerd aan het opletten, maar het merendeel van de klas doet daar niet aan mee. Lukas en Dante zijn het weeral iets te bond aan het maken. Zodra Lukas merkt dat ik aan het kijken ben, trekt hij een raar gezicht, typisch voor hem, zijn echte gevoelens zijn nooit te doorkruisen. Dan gaat hij verder met hetgene waarmee hij bezig was en dat was namelijk propjes gooien in het haar van het meisje voor hem, ze had nogal dik haar en wat krullerig, alleszins, de propjes bleven er mooi inhangen. Nog altijd had ze niets door terwijl ze er al zoals een versierde kerstboom begon uit te zien.
Vanachter in de klas gaven een groep meisjes die dicht bij elkaar zaten briefjes door naar, drie keer raden, inderdaad, de jongens aan de andere kant van de klas. Eén van de meisjes had een nogal verradende kleur, zodat het vrij duidelijk was wie er iets gestuurd had, waarschijnlijk had ze net verkering gevraagd. Glen, aan wie het briefje bestemd was, schudde van ja, verlegen glimlachte Stephanie terug. Maxime lachte zijn vriend uit, niet omdat hij het belachelijk vond, maar hij was vermoedelijk jaloers. Ik grimaste bij de gedachte dat er binnenkort minstens één gebroken hart zou zijn. Zelf had ik het ook wel meegemaakt en daarom gunde ik het andere mensen niet, maar het is wel grappig, de eerste week is iedereen gelukkig, anderen jaloers en dan de week erachter of misschien iets later is er ruzie, dan wéér koek en ei, enzovoort.
Voor Maxime zat Pieter-Jan te staren naar mij, ik word rood en bezorg hem een boze blik, bijna bliksem ik hem dood met mijn blik, maar hij overleeft het net. Hopelijk is het nu duidelijk dat ik niet geïnteresseerd ben!
Triiiiiiiiiiiiiiiiiing
Joehoe, eindelijk pauze! Vlug prop ik alles in m'n schooltas en wandel ze vlug mogelijk de klas uit, de gang in. Op naar mijn kastje en daarna naar mijn vriendinnen. Klaar om Fien op te vangen wanneer ze weer in huilen zou uitbarsten zodra ze Jonas terug zou zien.

Leuk stukje weer.. Je merkt wel dat ze erg verbitterd is..

leeuwtje schreef:Gelukzak zou je zeggen, maar het is wel verdomd saai!

Gelukzak vind ik een beetje raar klinken.. xP Kan aan mij liggen.. Zou eerder geluksvogel doen ofzo.. ;P

leeuwtje schreef:ze had nogal dik haar en wat krullerig, allesins, de propjes bleven er mooi inhangen.

allesins? Is dat een woord?

leeuwtje schreef:Vanachter in de klas gaven een groep meisjes die dicht bij elkaar zaten briefjes door naar, drie keer raden, inderdaad, de jongens aan de andere kant van de klas.

Volgens mij staat dit dan weer in de verleden tijd, gaven moet dan geven zijn.. Ik ben er zelf ook niet zo goed in, dus ik weet het ook niet zeker..

leeuwtje schreef:Eén van de meisjes had een nogal veradende kleur, zodat het vrij duidelijk was wie er iets gestuurd had, waarschijnlijk had ze het net aangevraagd.

verradende moet het zijn en wát had ze gevraagd? Ok, verkering, maar da's stiekem een beetje onduidelijk..

leeuwtje schreef:Joehoe, eindelijk speeltijd

Speeltijd vind ik een beetje.. uhh.. kinderachtig klinken..

Leuk stukje, maar wel met wat meer foutjes dan Bellenblaas opmerkt!
Ik vind eigenlijk dat je een beetje om het échte onderwerp heendraait op de een of andere manier. Je benoemt het niet bij zijn woord, maar omschrijft het alleen. Snap je? Misschien is het om mensen nieuwsgierig te houden, ofzo, misschien niet.
Nah, als je wilt zal ik de foutjes er thuis uithalen voor je nog...

Ja, als het kan, je mag ze eruithalen. Ik weet ook niet hoe het komt maar ik maak de laatste tijd nogal veel schrijffouten... 'k Zal proberen erop te letten!
En inderdaad, het laatste stukje was echt wel saai, maar ik had niet veel inspiratie en ik moet in het begin haar beschrijven, zodat je weet wie ze eigenlijk is. Natuurlijk kom ik daarna volop in de actie!

(ten eerste nog even een opmerking die wat laat komt, ik vind je titel nogal... raar.
Je kan er bijv. van maken: wachten op wat?, waarom wachten?, waarop wachten?, eeuwig wachten., etc. Deze titel, is het een werktitel?)

Oké, komen de foutjes zoals je gevraagd had.

leeuwtje schreef:Maar dat moment was nog lang niet nabij, pas het tweede lesuur en ik was het nu al beu.

na lesuur moet een komma

leeuwtje schreef:Op lesuren zoals deze, waarin we alleen maar over theorie bezig zijn,

Tijdens lesuren als deze

leeuwtje schreef:Gelukvogel zou je zeggen, maar het is wel verdomd saai!

Geluksvogel

leeuwtje schreef:Dan gaat hij verder waarmee hij bezig was en dat was namelijk propjes gooien in het haar van het meisje voor hem,

Dan gaat hij verder met waarmee hij bezig was, namelijk propjes papier gooien in het haar van het meisje voor hem
Je vergeet de met, en zoals je misschien ook al leest klinkt dit mooier (vind ik) dan wat jij schrijft. Je zin wordt te lang en onduidelijk.

leeuwtje schreef:de eerste week is iedereen gelukkig en anderen jaloers en dan de week erachter of misschien iets later is er ruzie en dan wéér koek en ei, enzovoort.

de week erna, en iets meer komma's

leeuwtje schreef:Klaar om Fien op te vangen wanneer ze weer in huilen zou uitbarsten zodra ze Jonas terug zag.

zodra ze Jonas terug zou zien. Je schrijft eerst ook een keer zou uitbarsten, dus moet je het vervolgens ook zo laten en niet meer gaan veranderen.

Succes met schrijven!

Je wisselt een behoorlijk aantal keer van tijd, probeer daar op te letten.

Sorr, dat moest ik eerst even kwijt Je omschrijft alles heel leuk, maar ik mis de gevoelens van de hoofdpersoon. Evenals de diepere gedachtes. Dingen als: 'oh, wanneer gaat de bel nou?' kan iedereen denken. Je maakt me wel nieuwsgierig naar het vervolgje

Succes met schrijven!

Zodra ik de speelplaats op kwam wandelen zette ik mijn kap op. Aan mijn linkerkant stond een groepje zesdejaars stoer te wezen, één van hen floot naar me en kwaad liep ik verder, zonder ze ook maar een blik waardig te keuren. Een bal rolde voor mijn voeten en zonder nadenken rolde ik hem op mijn voet en wipte hem omhoog, om hem dan met een mooie zwaai naar de spelende jongens toe te sjotten. Het waren eerstejaartjes, ze wisten nog niet dat het kinderachtig was om te voetballen, maar dat waren dan ook dingen die je pas in het tweede jaar leerde.
Ik was nog maar tien meter verwijderd van mijn vriendinnen, ik glimlachte al naar ze en één van hen stak haar hand op, Fien wel te verstaan. Ze zag er al een heel stuk beter uit dan vanmorgen.
De enigste mensen waarnaar of waarmee ik lach zijn mijn vriendinnen en mijn ouders, dus het is zeldzaam…
Ik deed mijn mond al open om te vragen hoe het geweest was, maar klapte hem meteen weer dicht. Tussen mij en mijn vriendinnen was een jongen komen staan, hoewel ik eerst gedacht had dat het voor één van hun was, bleek het dat hij zich tot mij wou richten.
Voor hij een woord kon uitbrengen was ik al op weg om rond hem heen te lopen. Hij was me te vlug af. Weer stond hij voor me en ik was nog geen millimeter dichter dan ervoor, alleen stond ik nu gewoon op een andere plaats en met een ander zicht.
Hij lachte me zowaar uit, nog nooit had ik iemand zo onbeschoft zien doen tegen me.
Ik snapte wel dat er niets aan te doen was en kruiste mijn armen over elkaar, keek koppig, wat ik ook altijd al geweest ben, en wachtte.
Ik weet niet hoe lang we daar zo stonden, hij met een grijns op zijn gezicht en ik geïrriteerd als de hel.
Achter zijn rug waren mijn vriendinnen stil, niemand zei iets, iedereen was benieuwd wat ik ging doen. Misschien dachten ze dat ik hem een karatetrap of zoiets ging geven, omdat ik dat nu eenmaal al jaren deed. Maar dat deed ik niet.
Ik gaf het op, ik kon het zo niet volhouden.
“Wat moet je?” vroeg ik hem, zo rustig mogelijk, maar dat was ik niet, helemaal opgezet door zijn gedrag tegenover mij, hoe durfde hij eigenlijk, hoogstwaarschijnlijk was hij nieuw, een groentje.
“Je naam,” antwoordde hij en zette een stap naar me toe.
Ik strekte mijn vingers en ontspande ze weer, ‘sla hem niet, niet doen’ ik herhaalde het keer op keer tegen mezelf en vijf seconden later ging het weer. Plots kreeg ik een idee.
“Als dat het enigste is,” ik wachtte even voor ik doorging, om de doodgewone reden dat ik nog een naam moest verzinnen, achter mij hoorde ik iemand Sam roepen en ik flapte het eruit: “ik heet Sam, van Samantha, je weet wel…” Mijn vriendinnen trokken een raar gezicht, zij konden onmogelijk weten waarom ik een andere naam gaf aan hem. Voor hun was hij één op de zoveelste knappe jongen.
“Oké, Sam,” en hij zette een stap opzij, zodat ik hem kon passeren.
“De mijne is…” en voor hij zijn naam kon zeggen, draaide ik me om, keek hem aan en zei rustig: “Wat doet je denken dat ik die wil weten?”
Even leek hij verbaasd maar dan herstelde hij zich, draaide zich om en liep van mij en mijn vriendinnen weg.
Onwillekeurig grijnsde ik, daar had ik hem. Fien en Kelly lachten ook en Charlotte gaf me een schouderklop, bewonderend keek ze me aan, dat ik het lef had om koel te blijven onder zo’n onderzoekende blik.
“Jill!” Hm? Wie riep me?
Nu was ik degene die verbaasd was, het was dat arrogant jochie dat me riep, wist hij het al dat ik niet Sam heette of was ik nu net door de mand gevallen?
Hij wees op zichzelf en riep zo hard hij kon, zodat ik het zeker zou kunnen horen: “Hunter!”
Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek Fien aan, wat bedoelde dat jochie?
“Hé, hallo, wakker worden! Misschien al aan gedacht dat dat zijn naam is!”
Oeps, Fien had gelijk, waar zat ik in godsnaam met mijn gedachten?!

heet hij hunter..uhm..tja. maar verder wel goed geschreven erg pakkend.

Is dat zo'n rare naam dan, kben hem nochtans al veel tegengekomen...

neej hor maar omdat ik eigenlijk hunter ken als een hele grote hond

je schrijft mooi! Kvind het leuk om te lezen.
Ga snel verder!