Online Verhalen

"You'd better run, bitch!"
En dat deed ik, zoals ze dat schreeuwde. Ik rende over het schoolplein. Ik botste tegen andere leerlingen op, maar dat deed me niks. Ik rende en rende. Ik voelde hoe mijn longen brandden, alsof ze elk moment uit elkaar konden knappen.
Ik hoorde dat ze achter me aan kwamen. Ik hoorde het gehijg en geschreeuw. Met zijn hoevelen waren ze? Zeven, acht? Ik durfde niet achterom te kijken, dat zou tijd kosten. Waarom moesten ze mij hebben?
Mijn voeten protesteerden, maar ik sprintte door. Ik was ondertussen al van het schoolplein af en vluchtte het park in. Nog steeds zaten de andere kinderen achter me aan.
Ik wist precies de weg in het park. Ik kwam hier zo vaak.
Daar, daar was mijn vertrouwde boom. Ik rende erheen, nog steeds met het gehijg in mijn nek. Behendig klom ik de boom in. Opeens voelde ik hoe een hand mijn voet pakte. Ik gilde.
"Laat me los!" En ik schopte met mijn voet.
"We hebben haar hoor! De slet!"
"Wat heb ik jullie misdaan? Laat me los!"
Maar in plaats van los te laten, trok diegene harder aan mijn voet.
Ik zocht naar adem. Wat was er aan de hand? Mijn keel zat dicht! Toen had ik door wat er mis was. Mijn ketting! De ketting bleef haken aan een tak. Hij mocht niet stuk gaan! Het was nog maar mijn enige troost.
Met een laatste harde ruk voelde ik hoe ik uit de boom viel. Met een harde bons viel ik op de grond. Even was het stil, maar toen begonnen de pesters hard te lachen. Ze pakten takken en stenen en begonnen die op mij te gooien. Ik had het nauwelijks door.
Ik voelde om mijn hals. Mijn ketting! Waar was mijn ketting? Hulpeloos zocht ik om mij heen en probeerde op te staan. De kinderen gooiden nog steeds met stenen. Nu voelde ik de pijn.
Daar! Ik zag wat glinsteren! Een steen kwam op mijn achterhoofde. De scherpe pijn stroomde hevig door mijn hoofd heen. Ik viel neer en het werd zwart voor mijn ogen.
"Shit! Wegwezen!" Hoorde ik nog.

"Liefje, wakker worden."
Ik opende mijn ogen. Een hand stak zich naar me uit. Ik pakte de hand en stond duizelig op. Zacht vioolgeluid drong mijn oren binnen.
"Hoe voel je je?"
Ik keek op naar wie dat zei. Ik schrok, was verbijsterd. Verdriet overspoelde me. Dit kon niet waar zijn! Ik keek recht in de grote donkere kijkers van mijn moeder! Ik begon te huilen. Het kon niet, het kon niet echt zijn! Het was vast weer een droom, een verlangen om haar weer te zien.
"Lieverd, och lieverd. Niet huilen!" Ze pakte me op en omhelsde me. Ik snoof haar bekende geur op. Het voelde zo vertrouwd. Net als toen ik een klein meisje was, voordat... voordat mam me in de steek had gelaten. Ik voelde de woede opborrelen. Ik maakte me los uit haar omhelzing.
"Waarom ben je weggegaan? Waarom koos je de makkelijke weg?"
Verdrietig keek ze me aan. Ik voelde de woordenstroom opkomen en ik kon het niet tegenhouden.
"Ik heb je zo gemist! Altijd moest ik aan je denken. Elke dag zag ik me voor je. Ik huilde mezelf iedere nacht in slaap. En papa? Papa is een wrak geworden! Hij zit alleen nog maar in zijn kamertje te schrijven. Hij kijkt niet meer naar mij om. Niemand kijkt nog naar mij om. Ik voel me ze eenzaam. Niemand me begrijpt me nog."
Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen, als twee grote watervallen.
"Pap en ik missen je, we houden van je," dat laatste fluisterde ik.
Mijn moeder kwam voorzichtig naar me toe en legde haar hand op mijn schouder. Ik keek naar haar hand. Wat had ik die gemist. Haar hand die me verzorgde als ik een wondje had. Haar hand die eten voor me had gekookt. Haar hand die de mooiste geluiden uit haar viool kon krijgen. Haar hand die mijn tranen had afgeveegt. Haar hand die me toedekte als ik ging slapen. Haar hand die nu op mijn schouder lag. Voorzichtig pakte ik haar hand vast. Hij voelde warm aan. Ze keek me aan. Ik keek terug. Ik voelde de liefde in haar ogen. Ze begon zacht te praten.
"Liefje, ik heb nooit de makkelijkste weg gekozen. Jou en papa achterlaten was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan, maar de ziekte werd me teveel. Het was zo zwaar en zo pijnlijk. Ik wilde jullie niet meer verdriet doen. Op een gegeven moment was het toch gedaan, zonder of met mijn keuze. Maar ik heb jou nooit, nooit in de steek gelaten! Ik houd met heel mijn hart van jou en papa. Heb je me nooit gevoeld? Nooit mijn warmte gevoeld? Nooit de rust die ik je gaf nadat je flink had gehuild? Nooit de kracht die ik uit het kettinkje liet stromen als je die vast hield?"
Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Haar woorden hadden me diep geraakt. En ze had gelijk, ik had haar zeker weten vaak genoeg gevoeld.
"Waar is eigelijk je kettinkje, liefje?"
"Die, die ben ik verloren toen ik uit de boom viel."
Mijn moeder glimlachte. De schitterende glimlach die alleen zij zo mooi kon lachen. Met haar rechterhand pakte ze mijn rechterhand. Ik voelde wat kouds, ik opende mijn hand en zag het kettinkje liggen. Ik hield het stevig vast.



Meisje doodgepest
Overschie
Door onze verslaggever: R. van Doorn
Vanochtend vroeg om 07:30 uur vond meneer Vermanen een meisje bij de grote eikenboom liggen. Het meisje was dood. Ons medeleven gaat uit naar de vader, die precies acht maanden eerder ook zijn vrouw is verloren.
Na een politie-onderzoek bleek dat het meisje werd gepest door een stel ander meiden uit haar klas. Dit deden ze omdat ze het meisje 'het lievelingetje van de juffrouw' vonden. Het meisje haalden uitmuntend hoge cijfers, waar veel leeringen jaloers op waren. De pesters vonden het 'grappig' om met stenen op het meisje te gooien. Een steen kwam op het achterhoofd van het meisje en werd haar dood.
Opvallend was het kettinkje in de rechterhand van het meisje. Het kettinkje was er met geen mogelijkheid uit te krijgen.
"De zilveren viool," had de vader gemompelt. Veel wilde hij er niet over zeggen, het was een gebaar van moeder naar dochter.
De straf voor meiden is nog onbekend aangezien ze minderjarig zijn.
Aanstaande donderdag wordt de begrafenis gehouden.

Mooi! Sterk geschreven.

Bellenblaas.x schreef:Ik voelde hoe mijn longen branden, alsof ze elk moment uit elkaar konden knappen.

branden = brandden

Bellenblaas.x schreef:Maar ik durfde niet achterom te kijken, dat zou tijd kosten. Maar waarom moesten ze mij hebben?

Te veel maren. In principe hoeven ze er allebei niet te staan en zijn ze overbodig.

Bellenblaas.x schreef:Mijn voeten protesteerden, maar ik rende door. Ik was ondertussen al van het schoolplein af en rende het park in. Nog steeds renden de andere kinderen achter me aan.

Te veel rende, wat nogal stoort onder het lezen. Probeer afwisseling, bijv: ik vluchtte, ik sprintte, ik snelde, ik strompelde, etc.

Bellenblaas.x schreef:"Ik heb je zo gemist! Elke dag moest ik aan je denken. Elke dag zag ik me voor je. Ik huilde mezelf elke nacht in slaap.

Te veel 'elke', afwisseling met: iedere, altijd, etc.

Bellenblaas.x schreef:wilde jullie niet meer zorgen geven.

Die zorgen zijn er toch al wel, niet? Waarom zeg je niet meer pijn, of zoiets?

Bellenblaas.x schreef: Ik houd met mijn hele hart van jou en papa. Heb je me nooit gevoelt? Nooit mijn warmte gevoelt? Nooit de rust die ik je gaf nadat je flink had gehuild? Nooit de kracht die ik uit het kettinkje liet stromen als je die vast hield?"

Met heel mijn hart, klinkt mooier als mijn hele hart. Gevoelt is twee keer gevoeld

Bellenblaas.x schreef:En ze had gelijk, ik had haar zeker weten vaak genoeg gevoelt.

Ook gevoeld

Bellenblaas.x schreef:Vanochtend vroeg om 07:30 uur vond meneer Vermanen, toen hij de hond uitliet, een meisje bij een grote eikenboom liggen.

Vond, een meisje bij een grote eikenboom liggen. Als je de zin leest, zie je misschien zelf ook dat hij niet klopt. Het is;
Vanochtendvroeg om 07:30 vond meneer Vermanen een meisje......
of
Vanochtendvroeg om 07:30 heeft meneer Vermanen een meisje bij de grote eikenboom zien liggen
Persoonlijk vind ik de eerste het mooist

Bellenblaas.x schreef:Ons medeleven gaat uit naar de vader, die acht weken eerder ook zijn vrouw was verloren.

is verloren



Je herhaalt in sommige stukken dezelfde woorden, wat niet echt lekker leest. Probeer dit te vermijden door het zelf grondig en intensief ook nog eens door te lezen. Kritisch zijn naar je eigen verhalen, dan worden ze het best!

Het idee is mooi, alhoewel je de titel iets meer terug zou laten kunnen komen. Alleen in het krantenbericht wordt de zilveren viool genoemd, maar van mij zou je het kettinkje nog íets meer mogen beschrijven.

Voor de rest, mooi geschreven en genoeg enters naar mijn mening!

Wat een verschrikkelijk verhaal, maar toch o zo goed geschreven!
Ik lees nooit "oh-ik-ben-depressief" verhalen op OV, omdat ze vaak om hetzelfde draaien, maar dit is echt klasse gedaan. Zeer mooi beschreven hoe ze de viool niet uit haar hand kunnen krijgen.
Goed, ik steek mijn duim op!

Ik vind hem ook super Heel veel emotie en inderdaad niet zo'n typisch oh-ik-ben-depressief verhaal. Je voelt als lezer echt mee met de hoofdpersoon.

Persoonlijk zou ik het realistischer vinden als de moeder al wat langer dood is. Dan zou het stukje waarin ze haar kettinkje zoekt ook wat meer kracht hebben. Hoe langer je zoiets hebt, hoe meer waarde het meestal krijgt. Verder zou ik ook wel iets meer willen weten over de viool en waarom ze gepest werd.

Maartje, bedankt voor je reactie! Ik heb het al aangepast.
En dat met herhaling heb ik vaker last van.. In mijn hoofd klinkt het dan mooier ofzo, ik weet niet.. :s Poëtischer.. Ik zal er in ieder geval op letten en inderdaad kritischer tegenover mezelf zijn.. Ik kan mezelf alleen niet zo goed beoordelen. Ik was hier eerlijk gezegd ook niet geheel tevreden over. Het was lastig de zilveren viool te omschrijven of er goed in te gebruiken omdat het dé was..
@ Rainbow; stiekem doet het me echt heel veel dat jij het een goed verhaal vind! Dankjewel!
@ Sanne: Het overlijden van de moeder heb ik wat langer geleden gemaakt, maar het moet ook niet té lang zijn want nu is het verdriet verser. En na een aantal jaar is het niet zo dat je nog elke dag aan je moeder denkt, hoe lullig het is.. Over het pesten heb ik wat in het krantenbericht eraan toegevoegd.. Maar.. weer over de viool.. Ik weet niet hoe ik daar meer over in kan zetten.. Ik heb bij het stukje in de boom erbij gezet hoe belangrijk die ketting voor haar is.. Maar ik vind het niet zo zeer nodig om te beschrijven hoe het hangertje eruit ziet.. Aangezien je dat ook aan het plaatje kan zien..
Heel erg bedankt voor jullie reacties!

x Sanne schreef:Persoonlijk zou ik het realistischer vinden als de moeder al wat langer dood is. Dan zou het stukje waarin ze haar kettinkje zoekt ook wat meer kracht hebben. Hoe langer je zoiets hebt, hoe meer waarde het meestal krijgt.

Daar ben ik het niet mee met je eens. Ik heb 7 dagen na de dood van mijn pa een ketting gekregen met zijn as erin en ik word al vanaf dag 1 gek als ik niet weet waar hij is.
Als ik hem bijvoorbeeld afgedaan heb op een andere plaats als normaal.
Zoiets heeft gelijk heel veel waarde en dat veranderd niet.


Ik ga nog een keer als Sabbientje Wijnen inhoudelijk in op het verhaal.