Het einde
Geplaatst: 09 jul 2006 20:34
Ik veeg mijn tranen van het papier af en lees mijn brief nog eens door. Steeds meer tranen komen en vraag me af waarom.
Ik hoor iemand de trap opkomen en verstop mijn gevoel en mijn brief. “Ben je nog niet naar bed Sas” Vraagt mijn moeder als ze haar hoofd om de deur van mijn kamer steekt. Ik verberg mijn gezicht en doe alsof ik druk bezig ben met mijn huiswerk “Ik kon gewoon nog niet slapen, dus ik ging wat huiswerk maken”. Ik luister naar de stilte en bid dat mijn moeder niet verder zal vragen. “Oké liefje, maar ga je zo wel snel slapen?” Zachtjes sluit ze de deur achter zich en ik hoor haar voetstappen op de trap naar beneden gaan. Ik voel meteen weer een nieuwe stort met tranen opkomen.
Langzaam sta ik op, het voelt alsof mijn benen met lood gevuld zijn, terwijl ik beweeg beweegt het stuk lood in mijn hoofd zich ook. Een meisje met ingevallen ogen en roodbetraande wangen staart me aan, ik onderzoek haar eens goed, haatgevoelens maken zich de meester over me. Met dezelfde loden beweging loop ik weg van de spiegel en laat me uitgeput op mijn bed vallen.
Ik voel me schuldig, schuldig voor wat ik ben en schuldig voor alles dat ik doe.
Met mijn handen voel ik onder mijn kussen en haal je brief eronder vandaan, zoals iedereen op een punt, heb jij me nu ook verlaten. Niemand houd het lang met me uit, na een tijdje beseffen ze allemaal dat ik het niet waard ben. Een eenzame traan rolt langzaam naar beneden op je brief, je laatste woorden tegen mij vloeien langzaam uit.
Ik begrijp dat het tijd is, tijd om te gaan. Ik sta op als in een trance, ik loop naar de medicijnkast. Het is beter zo, als ik er niet meer ben om mensen pijn te doen, het zal misschien in het begin een beetje pijn doen, maar na een tijdje zal alles beter zijn. Ik kijk met doffe ogen naar de pakjes met medicijnen, ik neem een paar doosjes en ga terug naar mijn kamer. Rustig ga ik op mijn bed liggen en leg de brieven die ik vanmiddag heb geschreven naast me neer. Ik ben er de hele middag mee bezig geweest, ik wilde voor alle mensen om wie ik gaf een brief maken, om ervoor te zorgen dat er geen schuldgevoelens zouden zijn, nee dat mocht niet. Ik had al genoeg mensen pijn gedaan, dat wilde ik niet na mijn dood ook nog.
Ik keek naar het glas water dat naast me stond en begon de pillen uit van verpakking te halen, ik huilde niet meer, het zou zo allemaal voorbij zijn.
Langzaam stak ik de eerste pil in mijn mond en nam een slok water, de pil schoof moeizaam weg in mijn rouwe keel. Ik pakte de volgende twee, met elke pil werd ik zekerder, ik nam ze steeds sneller. Ik slikte al mijn haat en al mijn verdriet met steeds meer snelheid weg, ik wilde het weg hebben, het moest stoppen. Toen voelde ik het langzaam komen, als een koude deken van rust daalde het op me neer, langzaam zakte mijn ogen weg en sliep ik in.
Ik open mijn ogen, ik zie fel licht en sluit ze meteen weer, een erge pijn kwelt mijn hoofd en maakt het onmogelijk na te denken. Er schiet maar een vraag door mijn hoofd, "Ben ik dood?"
Ik hoor iemand de trap opkomen en verstop mijn gevoel en mijn brief. “Ben je nog niet naar bed Sas” Vraagt mijn moeder als ze haar hoofd om de deur van mijn kamer steekt. Ik verberg mijn gezicht en doe alsof ik druk bezig ben met mijn huiswerk “Ik kon gewoon nog niet slapen, dus ik ging wat huiswerk maken”. Ik luister naar de stilte en bid dat mijn moeder niet verder zal vragen. “Oké liefje, maar ga je zo wel snel slapen?” Zachtjes sluit ze de deur achter zich en ik hoor haar voetstappen op de trap naar beneden gaan. Ik voel meteen weer een nieuwe stort met tranen opkomen.
Langzaam sta ik op, het voelt alsof mijn benen met lood gevuld zijn, terwijl ik beweeg beweegt het stuk lood in mijn hoofd zich ook. Een meisje met ingevallen ogen en roodbetraande wangen staart me aan, ik onderzoek haar eens goed, haatgevoelens maken zich de meester over me. Met dezelfde loden beweging loop ik weg van de spiegel en laat me uitgeput op mijn bed vallen.
Ik voel me schuldig, schuldig voor wat ik ben en schuldig voor alles dat ik doe.
Met mijn handen voel ik onder mijn kussen en haal je brief eronder vandaan, zoals iedereen op een punt, heb jij me nu ook verlaten. Niemand houd het lang met me uit, na een tijdje beseffen ze allemaal dat ik het niet waard ben. Een eenzame traan rolt langzaam naar beneden op je brief, je laatste woorden tegen mij vloeien langzaam uit.
Ik begrijp dat het tijd is, tijd om te gaan. Ik sta op als in een trance, ik loop naar de medicijnkast. Het is beter zo, als ik er niet meer ben om mensen pijn te doen, het zal misschien in het begin een beetje pijn doen, maar na een tijdje zal alles beter zijn. Ik kijk met doffe ogen naar de pakjes met medicijnen, ik neem een paar doosjes en ga terug naar mijn kamer. Rustig ga ik op mijn bed liggen en leg de brieven die ik vanmiddag heb geschreven naast me neer. Ik ben er de hele middag mee bezig geweest, ik wilde voor alle mensen om wie ik gaf een brief maken, om ervoor te zorgen dat er geen schuldgevoelens zouden zijn, nee dat mocht niet. Ik had al genoeg mensen pijn gedaan, dat wilde ik niet na mijn dood ook nog.
Ik keek naar het glas water dat naast me stond en begon de pillen uit van verpakking te halen, ik huilde niet meer, het zou zo allemaal voorbij zijn.
Langzaam stak ik de eerste pil in mijn mond en nam een slok water, de pil schoof moeizaam weg in mijn rouwe keel. Ik pakte de volgende twee, met elke pil werd ik zekerder, ik nam ze steeds sneller. Ik slikte al mijn haat en al mijn verdriet met steeds meer snelheid weg, ik wilde het weg hebben, het moest stoppen. Toen voelde ik het langzaam komen, als een koude deken van rust daalde het op me neer, langzaam zakte mijn ogen weg en sliep ik in.
Ik open mijn ogen, ik zie fel licht en sluit ze meteen weer, een erge pijn kwelt mijn hoofd en maakt het onmogelijk na te denken. Er schiet maar een vraag door mijn hoofd, "Ben ik dood?"
