Online Verhalen

Kerst is voor mij altijd zo'n periode van extra veel inspiratie voor verhalen en gedichten, vooral voor de romantische cliché verhalen. Bij het zien van kleffe stelletjes sta ik met een chagrijnig gezicht na te gaan dat ook deze kerst ik weer eens alleen ben. (nouja, ik heb wel familie en alles) ik bedoel het gevreeste 6-letter woord: SINGLE !
*duikt in een bij het horen van dit woord* Op de een of andere manier gaan mijn hormonen als een gek tekeer, ik wil gewoon iemand die ik vast kan houden. Die mij vasthoud, die me verteld dat ik mooi ben, die me troost, een kus op me voorhoofd drukt en zegt dat ik de wereld voor hem ben. Waarom is hij er dan niet? waarom staat hij dan niet daar waar ik zoek?
Elke jongen die mij op dit moment meer aandacht schenkt dan anders is aan de beurt!
Hij zal bedolven worden onder mijn hardheid, ik zal hard to get spelen, ondanks het feit dat ik super wanhopig ben en hem nodig ben. 't gaat op dat moment niet meer om de verliefdheid zelf, maar om zijn armen die mijn kunnen omarmen, zijn mond bij mijn oor dat fluistert hoe mooi ik ben. Is er dan niemand? kom ik dan té wanhopig over? of ben ik té kritisch? Ja, ik wil een jongen die knap is en aan mijn eissen voldoet, ja ik wil dat hij romantisch is en dat hij zelf aanvoelt wanneer ik in een dip zit of troost kan gebruiken. Maar is dát het werkelijke probleem? Ik weet het niet, wat denk jij?
Is 't mijn perfectionisme dat in de weg zit? mijn ideale droomwereld dat mij van mijn droom weerhoud? Wederom dit jaar afwachten onder de 'missletoe'?
ik denk dat ik geen andere keus heb dan dat te doen,
Fijne feestdagen allemaal, en ik wens jullie een gelukkig en erg romantisch 2009!

dat probleem heb ik dus ook omg, je zegt het gewoon alsof je het precies uit mijn hoofd plukt... Eenzaamheid Sucks

Als ik dit soort dingen lees vraag ik mij altijd af hoe oud degene is die dit schrijft.
15/16 jaar?
Wat weet je dan af over eenzaamheid met kerst. Hoe erg kun je het dan missen om geen vriendje te hebben?
Jullie hebben nog een heel leven voor je. Een leven waarin je tijd zat hebt om je aan jongens te binden. Blauwtjes te lopen en de ware te vinden.
Fixeer jezelf allemaal nu eens niet in het vinden van een vriendje. Wees gewoon jezelf.
Kijk eens naar innerlijk en niet naar uiterlijk. Denk aan dingen die echt belangrijk zijn en er toe doen.
Kom terug als je 30 bent en nog niemand hebt kunnen vinden, ik denk dat je tegen die tijd pas echt recht tot klagen hebt.

Toch wens ik jou ook een fijne kerst en een gelukkig nieuwjaar.

Wow, net als LC lijkt het net alsof je het gewoon uit mijn hoofd plukt : o Niet persé de eenzaamheid, maar wel die wil om iemand te hebben die jouw mooier vindt dan anderen en.. nouja, dat lijkt me gewoon heel mooi
Maar ik zou niet zomaar zeggen dat ik eenzaam ben, want dat is misschien een beetje te groot verwoord, zoals Sabbientje al zei :l
Maar goh.. hoe zou dat zijn? Iemand die je liever ziet dan anderen... tsja, I guess I'll just have to wait..

@ sabbientje, ik weet dat het gek klinkt, maar als je je elke avond uit eenzaamheid in slaap huilt. en je huilt ook van pijn. Alsof iets je binnenin uit elkaar aan het rukken is. reepje voor reepje je hart aan de haaien voert. Zo ervaar ik het. En dat is vooral omdat ik aan de ene kant bang ben voor jongens. Ik ben het zo gewend dt ze me alleen pijn doen. En aan de andere kant heb je die warmte nodig. Weet je hoe vervelend - en dat is zwakjes uitgedrukt - het is als je verliefd bent op een jongen, je weet dat hij je ook leuk vind maar dan trek je terug. Alleen omdat je ergens een vervloekte angst hebt. Die je niet verbannen kan. Kan iemand van 15 niet eenzaam zijn? Niet liefhebben? Of juist verlangen naar warmte van iemand?

LC, Natuurlijk kan je liefhebben als je 15 bent, maar ik vind het een beetje overdreven om te gaan roepen "O, ik ben zo eenzaam zonder vriendje"
Er zijn er genoeg die het slechter hebben dan jou.

Ik heb mijn allereerste vriendje pas gekregen toen ik 18/ 19 was. (en gelijk ook mijn enige vriendje, want ik woon er nu mee samen )
Ik heb hem ontmoet toen ik gewoon geheel mezelf was (tussen de paarden)

Wat ik ermee bedoel is dus dat je niet zo hopeloos opzoek moet gaan, maar gewoon jezelf blijven. Niet gaan zitten huilen van ik mis het zo, want dat gaat je echt niet helpen. (daarnaast weet je niet eens wat je precies mist, want je hebt het immers nooit gehad)
Je praat jezelf alleen maar verder de put in.

daar heb jegelijkin. Maar ik heb het wel gevoeld. Dus ik weet heel goed at ik nou precies mis. En dat doet nou zo'npijn. Maar ik denk er alleen over na als ik niets heb om mezelf mee bezig te houden. Dan gaat het vanzelf, dus 's nachts als ik bijna slaap. en Verdomd irritant dat het is!

lady-chrisie schreef:daar heb jegelijkin. Maar ik heb het wel gevoeld. Dus ik weet heel goed at ik nou precies mis. En dat doet nou zo'npijn. Maar ik denk er alleen over na als ik niets heb om mezelf mee bezig te houden. Dan gaat het vanzelf, dus 's nachts als ik bijna slaap. en Verdomd irritant dat het is!

Tjaa.
ik weet het,
het is pijnlijk maar aan de ene kant heeft sabientje wel gelijk.
nou jaa dat vind ik

Sabbientje schreef:Als ik dit soort dingen lees vraag ik mij altijd af hoe oud degene is die dit schrijft.
15/16 jaar?
Wat weet je dan af over eenzaamheid met kerst. Hoe erg kun je het dan missen om geen vriendje te hebben?
Jullie hebben nog een heel leven voor je. Een leven waarin je tijd zat hebt om je aan jongens te binden. Blauwtjes te lopen en de ware te vinden.
Fixeer jezelf allemaal nu eens niet in het vinden van een vriendje. Wees gewoon jezelf.
Kijk eens naar innerlijk en niet naar uiterlijk. Denk aan dingen die echt belangrijk zijn en er toe doen.
Kom terug als je 30 bent en nog niemand hebt kunnen vinden, ik denk dat je tegen die tijd pas echt recht tot klagen hebt.

Toch wens ik jou ook een fijne kerst en een gelukkig nieuwjaar.

Maar hoezo zouden wij eigenlijk niet mogen klagen? en waarom hebben wij het recht daar niet toe? Waarom jij wel? heb je onze levens meegemaakt? Ik die van jou niet en het kan maar zo dat je er écht goede redenen voor hebt, maar hoezo zouden wij daar niet onze redenen voor hebben?

Cherry schreef: Maar hoezo zouden wij eigenlijk niet mogen klagen? en waarom hebben wij het recht daar niet toe? Waarom jij wel? heb je onze levens meegemaakt? Ik die van jou niet en het kan maar zo dat je er écht goede redenen voor hebt, maar hoezo zouden wij daar niet onze redenen voor hebben?

Hoor je mij klagen? Nee dus....
En wie zijn leven erger is geweest doet niet terzake hier geloof ik....
Ik heb mijn mening gegeven en dat is dat ik het een beetje overdreven vind om op jullie leeftijd te roepen "oh ik ben zo eenzaam".
Ik geef ook aan dat jullie nog een heel leven voor je hebben. Gebruik dat leven, in plaats van te gaan zitten kniezen.
Er zijn genoeg mensen die bijvoorbeeld hun echtgenoot verloren hebben in oorlog, aan ziekten, aan ouderdom, verkeersongelukken, noem maar op. Als die het in hun eentje kunnen redden, dat moet jij dat toch ook wel kunnen?