Online Verhalen

Okey... Ik ben dus nieuw hier en ik ben een beetje zenuwachtig, want normaal gesproken laat ik nooit iemand iets lezen.

Maar goed, ik ga het proberen

Dit verhaal gaat over Nimrod; hij woont in een stad die helemaal omringd wordt door grauwe muren - Rindrina. Iedereen in de stad wordt... hoe heet dat?... in de gaten gehouden door kleine camera's die overal hangen (een soort Big Brother-idee). De mensen worden opgevoed met het idee dat er buiten Rindrina niets is, maar Nimrod gelooft dat niet en gaat op zoek naar de uitgang.

Hm. Als ik zo mijn samenvatting doorlees, is het eigenlijk heel cliché
Nou ja, ik zie wel wat mensen er van vinden

1.
Rindrina

We learned to live and then
Our freedom came to an end
Tokio Hotel – Ready Set Go

De jongen hief zijn hoofd op. Boven hem strekte de grauwe koepel zich uit, de koepel die de stad moest beschermen tegen weer en wind. Om hem heen was ook alles grijs. Grijs als het uniform dat hij droeg, grijs als de muren en de daken en de stenen van de stoep. Grijs overheerste in ieders leven.
Iemand gaf hem een duw van achteren. ‘Doorlopen, jij! We hebben niet de hele dag de tijd!’
Jawel, dacht de jongen, maar liep verder. De ruwe henneptouwen die hij bij zich had, drukten hard op zijn schouder en schuurden tegen zijn bleke huid; zijn vormeloze hemd was niet dik genoeg om het effect tegen te gaan.
Het was een vrijdag ergens in maart, maar dat viel aan de stad niet te zien. Rindrina was nog even grauw en onaantrekkelijk als altijd. Wat deden al die mensen daar dan, die daar werkten en woonden en probeerden te overleven? Waarom hadden ze ooit voor Rindrina gekozen?
Ze hadden nooit een keuze gehad. Iedere inwoner van de stad was ook daar geboren, zoals hun ouders en grootouders vóór hen. Er was geen poort om Rindrina te verlaten of binnen te gaan. Om eerlijk te zijn kon de jongen zich niemand herinneren die niet uit de stad kwam.
‘Nou sta je wéér stil!’ hoorde hij achter zich. ‘Wat is er met jou vandaag, Nimrod?’
Deze stem was een stuk vriendelijker dan de eerste; Nimrod draaide zich half om en keek in het glimlachende gezicht van Mohandas, een jongen van zijn eigen leeftijd die meer een kennis dan een vriend was.
Nimrod haalde zijn schouders op en liep weer verder, achter de anderen aan. Rijen en rijen jongens van zijn leeftijd, allemaal met rollen henneptouw, liepen door de grijze straat, al hun passen in hetzelfde gelijkmatige ritme. Zoals elke dag van elke week van elke maand. Soms met henneptouw, soms met spijkers in jutezakken, soms met andere benodigdheden voor het Werfdistrict.

Leven in Rindrina was als leven in een vissenkom. Van alle kanten werd je aangestaard, elke dag ging je hetzelfde rondje langs en alles was even grauw als de dag ervoor.
Van alle kanten werd je aangestaard. Zelfs blinde muren volgden elke stap die je zette, elke zucht die je slaakte. Vanuit het Hart van Rindrina, het Manawa, werd iedereen bekeken. Overal waren camera’s verborgen, camera’s die alles in de gaten hielden. De Scandai, zij die de macht hadden, zaten dag en nacht voor hun beeldschermen en bestudeerden elke beweging die er gemaakt werd in de stad. Alsof ze niets beters te doen hadden, dacht Nimrod altijd. Maar hij scheen de enige te zijn die aan het beleid twijfelde.

Ik vind het goed je hebt een fijne schrijfstijl, en maakt voor zover ik kan zien geen typfouten. Het verhaal lijkt me erg, leuk het begin teminste wel ga zo door

Yay, ik heb een lezer

Dankjewel Mijn hele dag is goed

Weer een stukje dan maar; hierin wordt een hoop uitgelegd, mijn verhalen komen vaak pas langzaam op gang. Hopen dat dit ook in de smaak valt!! Het is een beetje kort, maar dit was de enige plek waar ik het kon knippen

Tijd ging voorbij en Nimrods vijftiende verjaardag naderde. Tijd werd heel nauwkeurig bijgehouden in Rindrina; alle rechtgeaarde Rindrinanen hechtten veel waarde aan cijfertjes en data en al dat soort dingen. Sommigen wisten op het uur nauwkeurig hun leeftijd of de leeftijd van de buurman, maar dat ging Nimrod toch een beetje te ver.
In ieder geval, Nimrods vijftiende verjaardag naderde en vijftien was een mijlpaal: een derde van je leven voorbij. De meeste Rindrinanen werden niet ouder dan vijfenveertig jaar en dus moest je op jonge leeftijd met allerlei zaken beginnen waar onze volkeren pas later aan denken. Nimrods moeder, bijvoorbeeld, had haar zoon gebaard op haar zeventiende. Zijn vader was destijds achttien.
Een ander belangrijk punt van de vijftiende verjaardag was het werk. Onder vijftien waren het de kinderploegen, de eenvoudige werkjes, voornamelijk voor het Werfdistrict, maar dat veranderde zodra je vijftien werd. Dan ging het namelijk om je échte talenten en daarbij zocht men dan het juiste werk. Nimrod kon niet zeggen dat hij uitkeek naar die test; voor zover hij wist, blonk hij nergens in uit – behalve misschien in dromen – dus zou het wel één of ander saai kantoorbaantje worden voor hem, zoals zijn vader had.
Op de dag van zijn verjaardag nam zijn moeder hem mee naar de E-barzh, de ring om het Manawa heen. Rindrina was perfect gevormd. Een vierkant met een cirkel erin, met een vierkant er in waar een cirkel in zat, en zo verder tot aan het Manawa. In de E-barzh zouden Nimrods testen plaatsvinden.

Je gebruikt mooie namen en hebt leuke beschrijvingen. Het onderwerp is goed uitgedacht. (ikzelf vind het niet cliché, maar juist intressant) Je hebt inderdaad een fijne schrijfstijl, waar je lekker doorheen leest.

Ben benieuwd hoe het verder gaat!

Wow, snelle reactie!! Ik ben er helemaal van ondersteboven, mensen die het leuk vinden!
Voor de vlugge lezers dan nóg een stukje



Yejide, Nimrods moeder, was acht maanden zwanger van haar tweede kind en zag er uit als een babyolifant in haar grijze overall – ook al bestonden olifanten natuurlijk niet in Rindrina. Nimrod ondersteunde haar zo goed als hij kon. Het slopende werk in de kinderploegen had zijn spieren getraind en zijn uithoudingsvermogen vergroot; dat kwam nu goed van pas, want babyolifantjes zijn zwaar.
‘Daar,’ zei ze na een tijdje, wijzend naar een – zoals altijd – grijs gebouw dat eruit zag alsof het elk moment kon instorten. Alleen de achterwand, de scheidingsmuur tussen deze ring en die daar buiten, hield het krot nog overeind.
‘Dat is de poort naar de E-barzh,’ vertelde Yejide haar zoon. ‘Ik zal hier op je wachten.’
Nimrod knikte en wierp nog een blik op het gebouwtje. Er hing openlijk een camera boven de deur. Hij zou ongetwijfeld geregistreerd en van onder tot boven gefotografeerd worden. Dat maakte hem niet uit, want hij was opgegroeid met camera’s.
‘Ga zitten,’ zei hij tegen zijn moeder. ‘Ik ben zo snel mogelijk weer terug. Als je nog langer blijft staan, zak je door je benen.’
Hij hielp zijn moeder naar een grauw bankje, waar ze met een kreun neerzakte. Haar vormeloze overhemd schoot een stukje omhoog en toonde de wasbleke huid van haar gezwollen buik.
‘Ik denk...’ Ze verslikte zich in haar speeksel, hoestte raspend en hijgde: ‘Ik denk dat het een tweeling is. Twee zusjes, zou je niet graag twee zusjes willen hebben?’
Haar hele gezicht straalde. Nimrod wist dat zijn moeder graag dochters zou hebben, om haar te helpen het grauwe leven een beetje op te fleuren. Er bestonden wel kleuren in Rindrina, maar die waren alleen voor zondag. De rest van de week droeg iedereen dezelfde grijze, vormeloze overalls.
‘Ik moet gaan,’ zei hij. ‘Ik zie je zo wel.’
Hij liet zijn moeder achter op het bankje en begaf zich naar het half instortende gebouw. De camera zoomde onmiddellijk in op zijn gestalte; de gegevens werden doorgegeven aan de wachtcomputer en Nimrods profiel kwam tevoorschijn.

Naam: Nimrod Joab Olomoni
Geboortedatum: 15 mei 783, 6:21 PM
Geslacht: Man
Lengte: 1 m 83
Gewicht: 53 kg
Haarkleur: donkerbruin
Oogkleur: bruin
Ouders: Joab Abiram Olomoni, Yejide Nnenna Olomoni (née Malikitja)
Broers/zussen: geen

Algemene informatie betreft Nimrod Joab Olomoni
Schoolopleiding – standaard 7 jaar
Werkploeg 23B – Werfdistrict
Oproep E-barzh – gestuurd 12 mei 798, 15 mei 798
Talenten – niet van toepassing

Inderdaad, dacht Nimrod. Niet van toepassing, want hij had er geen. Hij boog zijn hoofd en ging onder de poort door.

Nee, dat lijkt me echt niks he, al die camera's op je smoel Beangstigend. Je hebt een groot inlevingsvermogen nodig om zoiets te schrijven volgens mij, je doet het goed. Je maakt weinig typfoutjes, en ik ben benieuwd waar je verhaal heengaat!

Nog een reactie!!
Dankjewel
Tja, waar het heen gaat weet ik zelf ook nog niet echt... Maar ik zie wel, het verhaal schrijft zichzelf en tot nu toe gaat het best goed
Volgend stukje!

~~

De E-barzh leek op het eerste gezicht niet veel bijzonders. Grijze muren, grauwe straat, de koepel hoog boven Nimrods hoofd. Toen ontdekte hij de kleine camera’s die overal hingen, niet verborgen zoals in de andere ringen. Hij fronste zijn wenkbrauwen en liep verder. Waar moest hij in koepelsnaam heen? Het was hier helemaal leeg.
Op dat moment kwam er een vrouw naar hem toe en Nimrods mond viel open. Wie wás dat? Het was haast pijnlijk voor zijn ogen om naar haar te kijken.
Ze was net zo lang als hij en extreem dun, maar dat was niet wat opviel. Het ging om haar haren, die een zeldzame gouden kleur hadden, en zo lang waren dat ze over haar schouders vielen. In de buitenste ringen kwam dat niet voor, ook niet bij vrouwen, want dat was onhandig bij het werk.
Dan waren er nog de kleren van deze vrouw, waar Nimrod zich helemaal een arme sloeber bij voelde in zijn vormeloze overall. Ze droeg een mantelpakje – iets wat Nimrod alleen kende van plaatjes – in de allermooiste kleur die hij kende. Rood. Warm, donker rood. En dat doordeweeks!
‘Wat sta je daar te staren?’ snauwde ze. Nimrod knipperde met zijn ogen en sprong vlug in de houding, zoals de ploegenleiders hem geleerd hadden.
‘Nimrod Joab Olomoni meldt zich voor zijn testen, mevrouw.’
‘Jaja, ik weet wie je bent!’ antwoordde ze ongeduldig. ‘Kom nou maar gewoon mee, ik heb niet de hele dag de tijd.’
Ze draaide zich om en marcheerde weg. Nimrod, nog helemaal in de war door de onverwachte kleur, volgde haar op een drafje. Ze bracht hem naar het einde van de straat, waar er één deur was in de eindeloze muur.
‘Daar,’ wees ze. ‘Ga naar binnen. Er wacht iemand op je.’ Zonder op antwoord te wachten, draaide ze zich om en beende weg. Haar haren fladderden achter haar aan. Nimrod staarde haar na en dacht: als iedereen die kleur draagt zó is, geef mij dan maar grijs.
Toen haalde hij diep adem en stapte over de drempel.

Zijn eerste indruk was kleur. Kleur. Alles was in kleur. Rood, groen, geel, blauw, paars: Nimrod kon alle namen opnoemen. Op school had hij alle kleuren uit zijn hoofd moeten leren, maar zoveel bij elkaar had hij er nog nooit gezien. De wervelende schoonheid van al die kleuren samen benam hem de adem.
In het midden van de kamer stond een stoel, een rechte stalen stoel. Voor de rest was de kamer leeg. Nimrods wenkbrauwen gingen opnieuw de hoogte in. Er zou iemand op hem wachten. Nou, die was dan behoorlijk onzichtbaar.
Hij keek opnieuw om zich heen. Er waren ook geen deuren, geen openingen waar iemand doorheen kon komen. Aarzelend deed hij twee passen verder de kamer in. Onmiddellijk sloeg achter hem de deur dicht en hij hoorde de klik van het slot. Het werd compleet donker.
Daar stond hij dan. Zijn ogen wenden snel aan de duisternis, maar veel viel er niet te zien. De stoel vertrouwde hij niet meer; als twee passen al iets vreemds deden, wat zou er dan gebeuren als hij ging zitten? Hij bleef staan, al zijn spieren gespannen, en wachtte op wat komen zou.

Weer leuk geschreven met een goed einde waarbij je de lezer nieuwsgierig maakt!
Ben benieuwd!

Wauw, mooi geschreven! Ik kan me helemaal inleven in je verhaal. Je hebt echt een heel fijne schrijfstijl, en je omschrijvingen zijn precies goed. Ik kijk uit naar meer

Dankjewel *bloos, bloos*
Het geeft echt zo'n goed gevoel dat mensen dit lezen
Hopen dat het volgende stukje niet teleurstelt

~~

Lang hoefde Nimrod niet te wachten. Hij was net in een hoekje op zijn hurken gaan zitten, waar hij zowel de stoel als de deur in de gaten kon houden, toen een deel van de achterwand opzij schoof. Dat kon natuurlijk ook nog, een schuifdeur. Nimrod kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan: dat hij daar niet aan had gedacht!
Een klein mannetje kwam binnen; samen met zijn verschijning kwamen de lichten zoemend tot leven. Nimrod knipperde met zijn ogen en bestudeerde het mannetje. In de buitenste ringen zou hij vreselijk misplaatst zijn, veel te klein, maar hier was hij allesbehalve grappig. Met dat zwarte pak en die strenge blik in zijn donkergrijze ogen vond Nimrod hem eerder intimiderend dan lachwekkend.
‘Volg mij,’ beet het mannetje hem toe. Nimrod kwam vloeiend overeind en deed wat hem gezegd werd. Het mannetje liep zonder op of om te kijken door de schuifdeur, die Nimrod achter zich dicht duwde.
Ze stonden in een gang, grauw en deprimerend na de kleurige chaos die ze verlaten hadden. Nimrod voelde zijn gezicht terugglijden in de standaard ontevreden frons en slaakte een inwendige zucht. Tot nu toe vond hij de E-barzh nog niet echt geweldig.
‘Volg mij!’ riep het mannetje weer. Nimrod keek vlug op en zag dat zijn gids al een heel eind verder was. Snel haalde hij het mannetje in, diens misprijzende blik negerend.
Verder gingen ze. Nimrod had het idee dat ze naar beneden gingen, maar kon daar geen reden voor bedenken. De E-barzh hoorde toch recht om het Manawa te zitten? Het Hart was juist hoger dan de andere gebouwen, dus naar beneden gaan sloeg nergens op.
‘Deur door, rechtsaf, eerste test,’ klonk de geïrriteerde stem van zijn gids. Nimrod schudde zijn gedachten van zich af en sloeg zijn ogen op. Ze stonden voor een gewone grijze deur.
‘En schiet op!’ voegde het mannetje erbij. Hij draaide zich om en begon met korte, driftige passen de gang uit te lopen.
Blijkbaar hoort dat zo in de E-barzh, dacht Nimrod. Je gedraagt je onbeleefd, brengt de bezoeker naar een onmogelijke plaats en loopt vervolgens zonder omkijken weg. Hartverwarmend gewoon.
Hij slaakte een zucht en ging de deur door. Een lege kamer. ‘Zeg Scandai,’ mompelde de jongen, ‘ik ben dol op lege kamers, maar hier kan ik toch echt niet rechtsaf!’
In de tegenoverliggende muur zat een deur. Die dan maar, dacht Nimrod en voegde de daad bij het woord. Nu stond hij weer in een gang, eentje die beter leek te passen bij de allereerste kamer. Overal kleuren, alsof er een kleuter met een handvol krijtjes voorbij was gekomen.
‘Deze mensen weten ook niet wat ze willen,’ zei Nimrod tegen zichzelf. Gelukkig kon hij hier wel rechtsaf, de gang splitste zich een eindje verderop in tweeën. Hij nam de rechtergang en liep met zijn handen in zijn zakken verder. De verborgen camera’s boven zijn hoofd lieten zijn gestalte niet los.

Stelt zeker niet teleur! Je hebt een professionele schrijfstijl met mooie beschrijvingen!

Melian schreef:‘En schiet op!’ voegde het mannetje erbij.

Volgens mij is dat geen goede zin, kan beter zijn: voegde het mannetje eraan toe.
Klinkt beter op de een of andere manier...

Bedankt

Ik heb nu even geen tijd om een nieuw stukje te plaatsen, maar ik wilde toch even reageren

Morgen komt het vervolg, denk ik.

Alvast gelukkig nieuw jaar

Okay, daar is het volgende stukje dan!!
Het is niet zo lang, maar wel belangrijk

~~

In het Manawa, hoog boven de stad, zat een man voor een televisiescherm en keek met een onbewogen gezicht naar een jongen die in zijn eentje door een zeldzaam kleurige gang liep. De jongen had zijn handen in zijn zakken en zijn krullerige donkerbruine haar viel steeds voor zijn ogen, zodat hij zijn hoofd vaak bewoog om het naar achteren te gooien.
‘Dus dat is hem?’ zei hij tegen de man die achter hem stond. ‘Hij is mager.’
De andere man maakte een snuivend geluid. ‘Iedereen is mager. Nee, dit moet hem zijn. Kijk maar naar zijn naam.’
De eerste man reikte naar een dik dossier, dat naast hem op een donker glazen tafeltje lag. Hij sloeg het open op de eerste bladzijde en las hardop: ‘Nimrod Joab Olomoni...’
Peinzend streek hij over zijn kin. ‘Meen je dat serieus? Nimrod Olomoni. De rebel van buiten.’
‘Het is geen grapje,’ zei de andere man met zijn zware stem. Op hetzelfde moment klonk er een prauw en een pluizige witte kat sprong op de schoot van de eerste man. Met een hooghartige blik op de ander rolde ze zich op, ronkend toen de man haar streelde. De andere man snoof en liep driftig naar het televisiescherm. Hij tikte geërgerd tegen het beeld.
‘Dat is hem, ik zeg het je! Hij is de enige die het kan. Nou? Hoe lang moet ik wachten voor ik het weet?’
‘Geduld, Sharar, geduld! Deze jongeman ontkomt niet aan zijn taak, dat beloof ik je. Ondertussen...’ Hij wachtte even om zijn volgende woorden theatraler te maken en maakte zijn zin vervolgens af: ‘Ondertussen mag jij mij nog een glas van dat verrukkelijke gouden spul inschenken, mijn vriend.’

Het gesprek is erg realistisch neergezet, tussen de twee hoge petjes. Goed de spanning opbouwend wat ze met Nimrod gaan doen.

Ik ben benieuwd..

Vooropgesteld; je kan schrijven. Dat laat je wel zien. Beschrijvingen, gedachtes en taferelen; je zet ze prima neer.

Maar kun je ook vertellen? Dat is iets compleet anders.
Ik denk dat je het wel kunt, maar dat je zo af en toe gewoon even de voet van het gaspedaal moet halen. Neem een stapje terug, laat het verhaal wat vloeien voordat je alle problemen oprakelt en benoemt.

Het onderwerp is wel wat cliché. Het is al gedaan, in heel veel vormen. Toch vind ik je insteek iets eigens hebben. Niet slecht, al met al.

Maartje, bedankt zoals altijd

S.A.M., ook bedankt voor je reactie Over dat cliché heb je gelijk, dat vind ik zelf ook wel een beetje (dat zei ik in het begin al). En het gaat in het begin een beetje snel omdat ik anders pagina's lang Nimrods leven in de stad ga beschrijven - ik ben heel goed in langdradige verhalen Maar het zal wel langzamer worden, omdat ik echt moet gaan nadenken over wat hij precies gaat doen. Het moet wel kloppend blijven, kloppend en ook realistisch.

Daarom kan ik nu geen stukje posten, behalve dat ik op de verkeerde computer zit
Ik moet nog bedenken wat er zometeen gaat gebeuren. Nou ja, dat weet ik al, maar het opschrijven is iets heel anders

Je moet nadenken over wat hij gaat doen? Ik nam aan dat je dat al wist.
Hoe kun je ooit een verhaal schrijven als je niet weet waar het naartoe zal leiden?
Geef je personage eerst het Grote Doel dat hij moet bereiken. Werk vanuit dat punt verder.

Je las het niet goed

Ik zei: ik weet nog niet precies wat hij gaat doen. Dat is iets anders

"Ik moet nog bedenken wat er zo meteen gaat gebeuren. Nou ja, dat weet ik al, maar het opschrijven is iets heel anders."

Dus moet ik nog opschrijven wat er gaat gebeuren, hoewel alles in mijn hoofd zit. De grove lijnen zitten in mijn hoofd, maar de precieze gebeurtenissen nog niet. Dus ja, ik weet wel waar het heengaat

Pfjoe, pak van mijn hart. Een doelloos figuur is als een auto zonder motor: het lijkt wel aardig, maar 't gaat nergens heen.


*glimlacht trots om zijn metafoor*

Jep, mooie metafoor

Hier is eindelijk weer een (klein) stukje!!

~~

Het duurde niet lang of Nimrod begon aan zichzelf te twijfelen. Was hij wel de goede kant op gegaan? Had hij iets over het hoofd gezien in die kamer? Deze gang leek nergens naar te leiden en hij kreeg er genoeg van. Niemand had gezegd dat het zó zou gaan in de E-barzh.
Een bocht, verderop in de gang, hielp bij zijn beslissing. ‘Als daar achter niets is, ga ik terug,’ zei hij hardop en schudde een pluk haar uit zijn gezicht. Het moest weer eens geknipt worden, zijn laatste knipbeurt was van twee maanden geleden.
Hij ging de bocht om en zijn hart sprong op. Een deur! Hij hoefde dus niet dat hele eind weer terug. Opgelucht vervolgde hij zijn weg en bleef voor de ijzeren deur staan. Er zat een raampje in, maar er hing een grijs gordijn voor. Waar is dat raampje dan goed voor? dacht Nimrod en schudde zijn hoofd.
Hij probeerde de deurklink. Niet op slot, mooi zo. Voorzichtig stapte hij over de drempel en keek om zich heen. Alle voorgaande kamers leken op elkaar, maar deze was een geval apart. Rond. Rond en donker. Nieuwsgierig deed hij een stap naar voren.
Op hetzelfde moment ging er een lamp aan boven zijn hoofd en Nimrod snakte naar adem. Dit was inderdaad een geval apart. Héél apart. Hij wist het zeker, ook al was niemand die hij kende hier ooit geweest. Dit moest het Manawa zijn.
Het vertrek was perfect rond en de muren waren bekleed met een zachte, parelgrijze stof. In het midden van de kamer stond een gepoetste houten tafel met acht stoelen er omheen; drie aan elke kant, één aan elk uiteinde. En op die twee stoelen zaten twee mannen.

~~

Klopt die laatste zin wel? Hm, in elk geval moet ik als een haas verder gaan schrijven, want dit is alles wat ik heb
Gelukkig heb ik weer inspiratie, want school is opnieuw begonnen

Een goede beschrijving van de kamer (alhoewel die misschien íets langer kan, wat details? persoonlijk vind ik dat fijner lezen, maar misschien anderen niet hoor), en de gedachte over zijn haar stop je er ook leuk tussen, dat het geknipt moet worden.
En zoals altijd sluit je weer goed af, met een spanningopbouwend einde.

Maartje, je hebt helemaal gelijk
Alleen ben ik niet zo goed in beschrijvingen en die kamer is gewoon erg leeg xD

Even vanuit het niets een nieuw stukje getoverd...

~~

De man links van Nimrod leek het oudst. Hij was kaal, maar dat werd gecompenseerd door zijn borstelige grijze wenkbrauwen en korte baard. Zijn kleren waren zwart en overduidelijk van goede kwaliteit. In zijn donkere ogen bespeurde Nimrod een roodachtige gloed, maar dat kon ook door het licht komen.
De tweede man was jonger, vijfentwintig misschien, en had koolzwart haar dat hij in een staartje in zijn nek hield. Ook hij droeg zwarte kleren, ook hij had donkere ogen. Nimrod vroeg zich af of ze misschien familie waren; met een beetje fantasie leken ze best op elkaar, dacht hij bij zichzelf.
Het volgende moment gingen er alarmbellen af in zijn hoofd. Wat deed hij in koepelsnaam hier? Hij zat hier fout, compleet fout. Zijn gedachten flitsten naar zijn arme moeder, die nu op hem zat te wachten en zich waarschijnlijk afvroeg hoe het met hem ging. Als ze eens wist... Ze zou flauwvallen van ontzetting als ze wist in welke situatie hij nou weer terecht was gekomen. Misschien is dat mijn talent wel, dacht hij, niet in staat zijn sarcasme te onderdrukken. Ik ben ontzettend goed in mezelf in de problemen storten.
De twee mannen aan tafel stonden tegelijkertijd op. Dat was volkomen onverwacht en Nimrod drukte zich geschrokken tegen de deur. Plotseling voelde hij zich erg klein.
'Welkom in het Manawa, Nimrod.' De stem van de oudere man klonk de jongen gekunsteld in de oren, maar het leek hem beter om dat niet te laten merken.
Dus slikte hij, haalde diep adem en begon met haperende stem: 'Hoe weet u... Ik bedoel, ik... Het spijt me, ik wist niet...'
Geen enkele zin kwam volledig uit zijn mond; beschaamd zweeg hij weer en probeerde zijn op hol geslagen hart te kalmeren. De oudere man glimlachte uitnodigend naar hem. 'Wees niet bang, beste jongen, we willen slechts even met je praten. Kom even bij ons zitten.'
Gehoorzaam liep Nimrod naar voren en bleef tegenover hen staan. Hij zag de jongere man fronsen en ongeduldig kijken, terwijl de oudere man overduidelijk zijn best deed om zo vriendelijk mogelijk te zijn. Zouden dit de grote leiders zijn, de Scandai? Nimrod durfde het niet te vragen, maar aan de andere kant kon hij niemand anders bedenken die in het Manawa woonde. Hij had alleen gedacht dat de Scandai met veel meer waren.
'Kom zitten,' sprak de oudere man en gebaarde naar de tafel. Nimrod beet op zijn wang; er klopte iets niet. Hoe wisten ze dat hij hier zou zijn? Hij had onderweg geen camera's gezien. Nou ja, dat betekende natuurlijk niets. Ze wilden praten? Goed dan. Hij zou gaan zitten en zij zouden praten. Of hij iets terug ging zeggen, was nog helemaal de vraag.
Hij haalde diep adem, vermande zich en plofte op een stoel. Nu niet angstig zijn. Een goede eerste indruk zou hem een hoop kunnen schelen. Hij wilde niet nóg meer problemen; dat kon hij zich tegenover zijn ouders niet veroorloven. Als deze mensen hem niet vermoordden, dan zou zijn vader dat wel doen.

Goed stukje waarin je goed beschrijft.

Ook hij droeg zwarte kleren, ook hij had donkere ogen

2 maal ook in een zin.

Schrijf maar verder

Tweemaal 'ook' kan toch benadrukken dat er zoveel overeenkomsten zijn. Ik vind het niet hinderlijk in deze zin.

Bedankt allebei!!

Ik wilde nog meer schrijven, maar daar heb ik geen tijd voor
Volgens mij rek ik dit gesprek echt veel te lang... Wat vinden jullie?

~~

2.
Opdracht

You get up and someone tells you where to go to
When you get there, everybody’s telling you what to do
Tokio Hotel - Scream

Het bleef even stil. Nimrod prutste nerveus aan zijn linkermouw, wachtend op hun woorden. Het leek alsof ze hem uit probeerden te dagen, dacht hij. Alsof zij wachtten tot híj zijn mond opendeed. Hij klemde zijn kaken op elkaar, vastbesloten sterker te zijn dan zij.
Na een tijdje gaf de oudere man het op en zei: ‘Juist. Mijn naam is Chavder Vaieterai, dit is Sharar Umbulali.’
Er gleed een rilling over Nimrods rug. Gezellige naam had die man. Sharar betekende 'vijand' en Umbulali 'moordenaar'. Betekende dat samen ‘vijand van de moordenaar’ of ‘vijand én moordenaar’? Tegenover zichzelf durfde Nimrod wel toe te geven dat hij de laatste optie waarschijnlijker vond.
‘Wel,’ ging de oudere man verder, ‘laten we maar eens uitleggen wat we van je willen, beste jongen. We beginnen met een vraag. Geloof jij dat er buiten Rindrina nog meer bestaat? Een andere beschaving?’
Wat was dát nou weer voor vraag? ‘Ja, natuurlijk,’ zei Nimrod zonder aarzelen. ‘Het is toch niet mogelijk dat dit alles is, al het beschaafde, wat er bestaat? Dat lijkt me logisch.’
‘Lijkt jou dat logisch?’ herhaalde Chavder. ‘Het zal je misschien verbazen, maar jij bent de eerste hier die dat logisch vindt.’
Dat verbaasde Nimrod niets. Hij kende genoeg Rindrinanen die dachten dat er niets levends was buiten de stad. Hijzelf echter geloofde er niet meer in. Niet na twee jaar geleden; hij zat in een andere werkploeg dan nu en was daar de oudste. Daarom werd híj opgeroepen toen er een ‘klein probleempje’ was. Niet zomaar een probleempje: er zat een gat in de koepel. Nimrod was de enige die het mocht zien en hij moest zweren dat hij het nooit zou doorvertellen. Daar had hij zich aan gehouden, maar vergeten kon hij het ook niet. Hij herinnerde zich nog precies wat hij toen gezien had: het was groen daarbuiten. En niet zomaar groen. Groen dat verzorgd werd. Er moest iets zijn, iets levends, beschaafds, wat voor dat groen zorgde.

Mooi geschreven! Ik vind niet dat je het gesprek te lang rekt, het is juist precies goed. Maar dat is mijn eigen smaak Ik vraag me af hoe het verder gaat, je houdt mijn aandacht goed vast

Een gesprek kan voor mij nooit lang genoeg duren. Als je te snel wil zijn gaat een groot deel van het verhaal verloren, dus doe altijd waarbij je het beste gevoel bij hebt.
Doe vooral verder zoals je bezig bent.

Gesprek langgerekt? Hoe kom je erbij? Dit gesprek is een wisseling van vijf zinnen. Ik heb langere gesprekken met mijn goudvis.
Wel weer goed geschreven. Wat je knap blijft vasthouden is de overwegingen van de hoofdpersoon. Je hebt steeds een korte analyse van de situatie waardoor de lezer zich beter kan inleven in het verhaal. Het verhaal begint nu op stoom te raken. Dit laatste gesprek is volgens mij de kern van de hele problematiek. Nog steeds enigzins cliché, maar ook nog steeds goed te pruimen.

Goudvis = cool.

Nee, ik bedoel, ik ben nou al drie A4'tjes bezig met de aanloop van dit gesprek en ik vroeg me af of ik het niet in één keer neer moet zetten, in plaats van niet steeds beschrijvingen enzo er tussen te proppen. Beschrijvingen zijn op zich niet erg, maar ik dacht... Misschien wordt het zo een beetje saai?

*geen inspiratie*

Ik schrijf morgen weer een stukje, of anders overmorgen. In het weekend ben ik meestal inspiratieloos. Diepe zucht.

Geeft niet, neem alle tijd =) en ik vind die beschrijvingen juist goed, ze geven j een goed beeld van wat er allemaal om Nimrod heen gebeurt. Uiteindelijk is het misschien goed om inderdaad een iets langer gesprek in één keer te hebben, maar tot nu toe is het prima

Bedankt allemaal!!
Ik heb weer een stukje geschreven
Echt goed vind ik het niet, maar ik ben weer een beetje op weg.

~~

De stem van de oude man haalde hem uit zijn gedachten. ‘We hebben je niet voor niets hier heen gebracht, beste jongen. Het zou prettig zijn als je even oplette.’
‘Het spijt me,’ mompelde Nimrod en probeerde zich te concentreren.
Chavder keek hem doordringend aan en ging toen verder: ‘Jou hebben we nodig voor een speciale en uiterst geheime opdracht, natuurlijk vanwege dat klusje twee jaar geleden.’
Wat een toeval, daar dacht hij zelf net ook aan. Nimrod fronste. Toeval? Onmogelijk. In Rindrina bestond geen toeval. ‘Opdracht?’ informeerde hij.
‘Inderdaad, een opdracht,’ herhaalde Chavder. ‘Kijk hier eens naar...’ Hij diepte een afstandsbediening op en drukte tweemaal op een klein rood knopje in de linkerbovenhoek. De wand tegenover Nimrod schoof opzij en toonde een enorm grijs beeldscherm.
Nimrods mond viel open en tegelijkertijd kwam het scherm met een flits tot leven. Heel even zag de jongen beelden uit de hele stad, zoveel dat hij ze niet kon tellen. Toen vulde één beeld het scherm en hij snakte naar adem.
Het was een cel, een vierkant betonnen kamertje zonder ramen. De camera hing waarschijnlijk boven de deur, want die was niet te zien. In een hoek, opgekruld onder een vale deken, lag een meisje. Ze was een jaar of vijftien, net als Nimrod, en had prachtig koperrood haar, langer dan hij het ooit gezien had. Ze had wallen onder haar ogen en staarde wezenloos voor zich uit. Alsof ze sliep met open ogen, dacht Nimrod.
‘Dat,’ zei Chavder, ‘is Giselle. Ze komt van buiten.’
Even bleef het doodstil. Nimrod staarde naar het bleke meisje in de cel, knipperde met zijn ogen en richtte moeizaam zijn blik op de oude man. ‘Van buiten?’ Zijn stem klonk hees van verbijstering.
‘Van buiten,’ herhaalde Chavder. ‘Het probleem is dat ze niet wil praten. Ze vertelde ons wat haar naam is, ja, maar daar hebben we niet veel aan. Het punt is: we weten niet hoe ze hier binnen is gekomen. En dat is waar we jou voor nodig hebben. Jij moet uitzoeken hoe dit kind hier is beland.’
‘Maar... Kunt u niet gewoon zoeken naar een blinde vlek?’ vroeg Nimrod aarzelend. ‘Ik bedoel, er moet een camera zijn uitgevallen of iets dergelijks.’
‘Camera’s vallen niet uit,’ antwoordde Sharar met opeengeklemde kaken. Nimrod draaide zich om naar de jongere man en trok een wenkbrauw op.
‘We zouden het weten als een camera was uitgevallen!’ snauwde Sharar hem toe. ‘Ja, dan zou het makkelijk zijn geweest. Zo is het echter niet gegaan en nu weten we niets. Niets.’
‘Waarom heeft u mij dan nodig?’ vroeg Nimrod verder. Tot zover begreep hij er nog niet veel van. Wat moesten ze van hém? Wie was hij nou helemaal, een doodgewone vijftienjarige zonder enig interessant talent. Behalve dan het feit dat hij erg goed kon twijfelen...

Dit is even raar. Hun hele leven lang wordt er iedereen verteld dat er niets buiten is, maar nu krijgt Nimrod plompverloren te horen dat er een meisje van Buiten is vastgezet.

Nimrod wist het al, dat er iets buiten was. Dus het is misschien wel een schok, maar kleiner dan bij andere mensen.

Kort, maar ik moet eten

~~

‘Jij bent de enige die wij kunnen gebruiken,’ antwoordde Chavder ernstig. Hij drukte weer op zijn afstandsbediening en het beeld van Giselle verdween. ‘Jij bent de enige die weet dat er méér is dan Rindrina.’
‘Nou en? Dat maakt toch niets uit? Ik begrijp er echt níets van!’ Nimrod verhief onbewust zijn stem. Hij begon er genoeg van te krijgen; al die raadsels. Als ze hem nodig hadden, waarom zeiden ze dan niet gewoon waarvoor? Alsof hij kon weigeren wat ze hem vroegen.
‘Denk je dat we dit zomaar kunnen vertellen?’ Sharar keek hem vernietigend aan. ‘Al die jaren hebben we de mensen verteld dat Rindrina de wereld is. Of tenminste, de beschaafde wereld waar ménsen wonen. Als dit naar buiten komt, weten ze dat we gelogen hebben.’
Dat hoeft geen probleem te zijn, dacht Nimrod. Maar misschien komt er dan ook uit dat er over meer gelogen is... Hij haalde zijn schouders op en richtte zijn blik weer op Chavder.
‘We hebben jou nodig omdat je weet dat er een ‘buiten’ bestaat,’ zei die, in een duidelijke poging Nimrod te kalmeren. ‘Je bent van onschatbare waarde voor ons. Wij kunnen ons niet buiten vertonen. Jij moet voor ons uitzoeken hoe Giselle hier binnen is gekomen.’
Wat? WAT? Huh? Dat sloeg echt helemaal nergens op. Zij konden niet naar buiten, dus kon hij op z’n knieën naar een gat gaan zoeken? Weigeren kon hij niet, maar begrijpen ook niet.

Nimrod wist het misschien al wel, maar het lijkt me onwaarschijnlijk dat de autoriteiten het opeens gaan toegeven dat er zoiets bestaat als Buiten.

Omg dit is vreemd ze hebben altijd gezeld dat er niets meer is dan rindrina, en nu blijkt er zomaar een "buiten" te zijn ik vraag me af hoe de andere bewoners daarop zouden reageren?
Goed geschreven, je hebt mijn aandacht nog steeds helemaal ik wacht op een nieuw stukje

Ik heb de eerste drie stukjes gelezen
Heel erg leuk, echt alles behalve cliché. Ik heb echt bewondering dat je zo'n wereld helemaal zelf kan verzinnen
Ik zal zo snel mogelijk de rest lezen!

Pfoei, daar ben ik weer

Liz, ontzettend bedankt voor je reactie! Leuk dat je het wat vindt!!
Yimiki, natuurlijk ook bedankt! Tja, vreemd... Dat vind ik zelf ook wel. Ik had het misschien subtieler moeten brengen Maar ik wilde verder
S.A.M., tja... De vraag is: zijn zij de autoriteiten wel? Plus het feit dat ze hem nodig hebben, maakt het wel een beetje anders. Maar ja, ik moest Giselle op de één of andere manier het verhaal in schrijven. Dit was nogal tactloos alleen

Dit stukje is een beetje... inhoudloos. En een beetje haastig geschreven.

~~

Chavder knikte naar hem. ‘Zo is het wel genoeg, meer hoef je niet te weten. Sharar, breng hem naar buiten.’
Meer moet ik wél weten, dacht Nimrod, maar dat zei hij niet hardop. In plaats daarvan sprong hij vlug overeind en volgde Sharar naar de deur waar hij net doorheen was gekomen. Eigenlijk was hij best opgelucht dat hij hier weer weg mocht; prettig gezelschap waren deze mannen niet.

Yejide strekte een hand uit naar haar zoon. Hij liep vlug naar haar toe en sloot zijn vingers om de hare. Ze gaf hem een zacht kneepje. Haar grijze ogen straalden en Nimrod wist dat ze erg bezorgd was geweest.
‘Ik ben er weer,’ zei hij zachtjes. Ze glimlachte en knikte. Nimrod sloeg een arm om haar schouders, ze trok zich omhoog en leunde heel even op hem vóór ze langzaam de straat uit liepen.
Het begon donkerder te worden; de koepel veranderde van lichtgrijs naar antraciet en de lichtjes naast de deuren schoten aan. Nimrod hielp zijn moeder over de drempel, trok de deur achter zich dicht en kreeg het voor elkaar om Yejide naar de woonkamer te krijgen. Daar probeerde Joab, Nimrods vader, haar op de sofa neer te zetten, maar ze sloeg zijn handen weg.
‘Wat moeten we eten als ik nu niet kook?’ vroeg ze ongeduldig. ‘Nee, nee, lopen kan ik nog wel! Alleen niet te ver.’
‘Mevrouw Ababanyi van hiernaast heeft stamppot gebracht,’ antwoordde haar echtgenoot zachtjes. ‘Het staat al op te warmen.’
Nimrod schudde zijn hoofd en glipte de kamer uit, richting de keuken. Zijn vader was goed in zijn werk, maar in de keuken moest je hem niet hebben. Zelfs Nimrod kon beter koken.
‘Het staat al op te warmen? Rare manier van opwarmen,’ mompelde de jongen tegen zichzelf. Zijn vader had de stamppot op een glazen bord gekwakt en vervolgens het bordje op de elektrische kookplaat gezet. Heel handig.
Vlug haalde Nimrod het bord van de kookplaat en liet de stamppot in een schaal glijden. Kleffe grijze prut, zoals gewoonlijk. Aardappelen en kool, de meest voedzame gewassen onder de koepel.
‘Dat wordt smullen!’ zei Joab vrolijk, toen zijn zoon met de schaal stamppot binnenkwam. Achter zijn vaders rug trok Nimrod een gezicht en zette de schaal op tafel.

Héél tof geschreven, hoe kan een verhaal nu cliché zijn, elk verhaal is toch anders!

En in koepelsnaam twijfel zo niet over jezelf, je bent goed, aanvaardt het en ga vlug nog wat stukjes schrijven

leeuwtje schreef:Hoe kan een verhaal nu cliché zijn, elk verhaal is toch anders!

Heel simpel. Door ideeën te gebruiken die al veel vaker zijn gebruikt.

Maar ik vind dat dit verhaal - hoewel het beginsel cliché is - een originele invalshoek krijgt. Het leest ook lekker vlot weg.

Ik mis alleen nog echt een band met het hoofdpersonage. Ik leer hem nog niet echt kennen.

Hm... Ik ben een beetje inspiratieloos op het moment, dus het volgende stukje komt waarschijnlijk later pas. In elk geval, nog steeds bedankt voor de reacties!

S.A.M. schreef:Ik mis alleen nog echt een band met het hoofdpersonage. Ik leer hem nog niet echt kennen.

Hoe bedoel je dat precies?

Er overkomen hem nu dingen zonder dat ik duidelijk krijg hoe Nimrod daar over denkt en hoe dat zijn handelen beïnvloedt. Hij heeft nog niet echt een karakter. Zoiets is ook moeilijk om in een paar pagina's vorm te geven, maar het is wel belangrijk typische zaken van de hoofdfiguur te benoemen. Wat maakt hem in zijn denken anders dan anderen? Het antwoord op die vraag is heel belangrijk.

Daar zal ik op gaan letten

Ik heb een aantal veranderingen aangebracht in eerdere stukjes, ik vond het toch iets te... vreemd en tactloos en... Nou ja, lees maar gewoon

En ik beloof volgende week een stukje te plaatsen. Maandag moet ik een Duits presentatie geven waar ik nog niets aan heb gedaan, maar daarna zal ik weer gaan schrijven

Pfoei, daar ben ik dan eindelijk weer!! Het stuk is niet lang, maar ik doe mijn best

~~

De volgende dag ging Nimrod voor de laatste keer naar zijn werkploeg, om afscheid te nemen en zijn spullen op te halen. Daarna werd hij opnieuw in de E-barzh verwacht.
Mohandas, die over drie weken vijftien zou worden, riep al van verre: ‘Nimrod! Hoe waren die testen?’
Nimrod had eigenlijk niet veel zin om daar over te praten, maar Mohandas afsnauwen was niet echt aardig. Dus haalde hij slechts zijn schouders op en bromde: ‘Ging wel.’
Met zijn tweeën stapten ze het centrale gebouw van de werkploegen binnen. Grijs, natuurlijk, met een lange balie die de hal door midden sneed. Er liepen en stonden overal plukjes mensen die van een afstand allemaal op elkaar leken. De twee jongens wisten allebei waar Nimrod moest zijn, dus ze lieten de balie links liggen en gingen een gang binnen.
‘Wel?’ vroeg Mohandas meteen. ‘Hoe waren die testen nou?’
Nimrod haalde opnieuw zijn schouders op. ‘Volgens mij zijn ze voor iedereen anders.’
Waarom had Mohandas niet door dat hij geen zin had om er over te praten? Hij wist toch niet wat hij moest zeggen, zelfs al zou hij de ander willen vertellen over wat er was gebeurd. Het enige wat hij nu wilde was met rust gelaten worden, zodat hij kon nadenken over wat hem verteld was.
Eigenlijk was het ook waanzin, dacht hij. Waarom moesten ze hém nou weer hebben om iets onmogelijks en idioots te doen? Ontdekken waar één of ander stom kind binnen was gekomen. Konden ze dat zelf niet? Waar was het überhaupt goed voor? Wilden ze haar terugsturen? Waarom vroegen ze dan niet aan haar zelf hoe ze hier terecht was gekomen?
‘Nimrod?’ onderbrak Mohandas zijn gedachten. ‘We zijn er, hoor.’
Verdwaasd knipperde Nimrod met zijn ogen en keek op. Ze stonden voor de juiste deur. 23B. Nimrod slaakte een zucht en stootte de deur open.

Yay, een nieuw stukje
Hoe kom je toch steeds op die namen? Bijvoorbeeld Mohandas en Yejide heb ik nog nooit eerder gehoord of gelezen wel heel goed orgineel
Een leuk stukje, ik kijk uit naar meer

P.S.: hoe ging de duits presentatie?