Online Verhalen

Hoofdstuk 1 - De eerste echte ontmoeting
Ik zit nu drie weken op de middelbare school. Met niemand heb ik nog gesproken of iets mee gedaan. In de pauze's is het altijd maar een beetje rondlopen, en meestal iets uit het snoepautomaat halen. Het gevolg van een verschrikkelijk jaar groep 8. Ik ben veel te bang dat hier ook van die pestkoppen zitten.
Buiten na het laatste uur hoor ik mijn naam vallen. Ik probeer mee te luisteren. Maar echt veel kan ik er niet uit opmaken.
"Wij hebben echt zo'n dik varkentje in de klas", zegt Johan. "Je moet z'n ongelooflijke vetpens eens zien, joh. En als hij zit, zie die vetrollen echt uitpuilen. Hij moet zeker tachtig, negentig kilo wegen."
Hier was ik al bang voor. Ik kijk naar mijn buik. Het lijkt wel of die met de dag dikker wordt. Waarom ben ik dan ook zo dik? Wanneer stond ik voor het laatst op de weegschaal? Volgens mij was het ongeveer drie weken geleden. Toen woog ik 92 kilo.
Ik hoor ze nog meer dingen zeggen, maar ik wil het niet meer horen. Ik loop gewoon langs ze heen. Dan wordt er geroepen.
"Hé, William. Hoe gaat het?" vraagt Johan.
"Goed", stamel ik. Als het gepest maar niet van voren af aan begint, denk ik bij mezelf.
"Mooi", en hij geeft me een schouderklopje. "Ik heb even een vraagje. Hoe veel weeg jij eigenlijk?"
"Weet ik niet", lieg ik. Ik voel mezelf een kleur krijgen.
"Ah, kom op. Dan zullen wij het ook zeggen."
Ja, jij hebt makkelijk praten, denk ik. Ik ben bang. Momenten uit groep 8 flitsen door me heen. Als ik het zeg, weet gelijk de hele klas het. En dat wil ik niet. Ik wil het niet!
"Nee, ik weet ik het niet precies. Echt niet."
"Schaam je je voor je gewicht, ofzo? Ik weeg 48 kilo. Zo, nu ben jij."
Ik zeg niks. Ik ben bang. Tranen kan ik gelukkig bedwingen. Ik kijk of ik ergens iemand zie lopen, maar alles ziet er verlaten uit. Drie tegen één. Ik heb het vaker meegemaakt, ik durfde nooit iets terug te doen.
Dan vinden ze het genoeg. Johan begint te lachen. De andere twee volgen snel.
"Als je niets zegt, kijken we zelf wel", roept Johan en hij trekt mijn shirt omhoog.

________________________________________________________________
Dit is hoofdstuk 1. Doorgaan?

Zeker doorgaan!
Ik ben erg benieuwd naar het vervolg.

Hey,

Leuk stukje, je hebt een leuke schrijfstijl! Ga gewoon zo door. Ben erg benieuwd naar een vervolg!

xxx

Mooi geschreven, ik zit dr meteen helemaal in. Ik ben benieuwd naar het vervolg! Kom maar op.

Groetjes, Chaija!

Ik dacht eerst dat het over een meisje ging, tot ik de naam William las.
Meestal kampen meisjes met het probleem van schaamte voor overgewicht, dus ik ben erg benieuwd naar je verhaal! Ga vooral door zou ik zeggen

Hoofdstuk 2 - De pijn
"Zo zo, dat is wel een behoorlijk buikje vinden jullie niet?" zegt Johan. "Zeg op, hoeveel weken ben je al?"
Hoe weken ben ik al? Wat bedoeld hij daar in vredesnaam mee? Mijn shirt wordt nog steeds omhoog gehouden. Ik zie de andere twee jongens gniffelen. Dan geeft Gerard een ruk aan mijn shirt. Daar sta ik dan in mijn blote buik.
"Borstvoeding kun je in ieder geval wel al geven", zegt Gerard, en hij grijpt naar mijn borst en houdt hem stevig vast. Ik wil schreeuwen van de pijn, maar kan me inhouden.
"Volgens ben jij hoogzwanger. Je buik is er dik genoeg voor", lacht Johan.
Ik krijg nog een pets met de vlakke hand op mijn buik. En nog één. En nog één. De andere twee jongens beginnen tegelijkertijd flink te knijpen in mijn borsten. Ik wil me losrukken, maar ik durf het niet. Ik heb het vorig jaar al zo vaak geprobeerd. Toen werd alles alleen maar erger. Met tranen in mijn ogen moet ik toekijken hoe ik aan alle kanten wordt geknepen en geslagen. Het voelt als mishandeling.
Dan wordt ik naar de grond geduwd. Met mijn blote buik komt ik op de harde tegels terecht. Ik zie Johan een stok pakken. De andere twee houden me stevig vast. Maar dan wordt er geroepen. Ik wordt losgelaten en Johan gooit de stok op de grond.

Hoofdstuk 3 - De redding
"Wie is dat?" fluisteren de jongens.
"Geen idee, maar we kunnen beter maken dat we wegkomen", gromt Johan.
Ik zie ze wegrennen. Mijn buik zit vol schaafwonden en blauwe plekken. Hetzelfde geldt voor mijn borsten. Ik zie de man die zojuist geroepen heeft aan komen lopen. Is het wel een man? Nee, het is de gymlerares.
"William, wat is er allemaal gebeurd?" vraagt ze.
Van pijn en verbazing weet ik niets te zeggen. Met mijn vingers raak ik mijn buik aan. Rond mijn navel is het helemaal rood. Als ik er aan zit, doe het nog meer pijn. Ik wil alles vertellen, maar krijg er niets uit.
"Kom maar mee naar binnen, jongen", zegt hij.
Eenmaal binnen met een ijszakje tegen mijn buik aan ben ik in staat om alles te vertellen. Ze verteld me dat ze alles wil doen om de jongens hun verdiende loon te geven. Ik ben blij dat ze op tijd kwam.
Sinds die gebeurtenis ben ik niet meer lastig gevallen. Door niemand! Ik heb zelf enkele vrienden gemaakt. Om af te vallen heb ik ook iets gevonden. Ik ga elke week naar een diëtiste, en zit sinds kort ook op een sportschool. Ik ben heel wat kilo's afgevallen, en dat heeft respect afgedwongen. Zelf bij Johan!

Je hebt een fijne schrijfstijl en maakt weinig foutjes. Het begin is ook erg sterk neergezet en je zit er inderdaad meteen in.

Forza schreef:"Kom maar mee naar binnen, jongen", zegt hij.

de gymlerares is toch een zij?

Forza schreef:Ze verteld me dat ze alles wil doen om de jongens hun verdiende loon te geven.

verteld = vertelt

Ah is het al afgelopen Ik dacht dat het een heel lang verhaal ging worden.
Maar ik vond het erg mooi, jammer dat het laatste dan zo snel gaat, maar verder heel leuk

Bedankt voor de complimenten...

Dit was eigenlijk een beetje een soort van testverhaal. Om te kijken of mijn schrijfstijl goed valt zeg maar.

Goed verhaal, jammer dat het al afgelopen is! Het af-tekentje moet je trouwens bij je eerste bericht aanklikken ipv je laatste

Ik kan me goed inleven in William, je schrijft de gedachtes en gevoelens goed op Je werkt goed naar 'het hoogtepunt' in je verhaal toe, de lezer wil graag verder lezen. De afbouw, het einde, zou van mijn nog wat gedetailleerder mogen. Het is nu vrij snel klaar en dat vind ik persoonlijk wel jammer.

Ik hoop snel meer van je te lezen!

Misschien is het leuk om dit verhaal wat aan te passen in een groter verhaal, en snel een beetje , want je hebt echt talent!