Glitter
Geplaatst: 11 jan 2009 20:52
Mijn 52 standalones voor OV's got talent!
----------------------------------------------------------------
46. Glitter
Iedereen jubelde de naam van de band voordat ze het podium betraden. Ze waren bang. Wat nou als de fans het niet eens waren met de keuze die was gemaakt? Velen vertelden hen dan wel dat ze nog steeds geweldig waren, maar dat was voor de vijf jonge jongens die backstage stonden te wiebelen geen garantie. Geen zekerheid.
“Jongens, we moeten echt op,” sprak de zanger, wie in principe het meest zenuwachtig zou moeten zijn, maar het niet was. De jongste, de bassist, of beter gezegd het bassistje, stond te trillen op zijn benen. Híj was het meest zenuwachtig, terwijl hij er normaal altijd erg veel zin in had. Zijn grote broer, één van de gitaristen, zag de angstige blik in de ogen van zijn broertje, en gaf hem een dikke knuffel vol liefde en vertrouwen. De rest van de band keek vertederd toe, en er brulde iemand van hen: “GROEPSKNUFFEL!” Ze omhelsden elkaar allemaal tegelijk, en de overige mensen die stonden toe te kijken kregen een glimlach op hun gezicht door die eenheid. Door de sterke band die de jongens hadden gekregen, door allemaal van muziek te houden en een instrument te bespelen.
Daardoor zaten ze nu allemaal verzonken in een diepe, donkere put van eenzame, bange gevoelens. Hielden de fans een paar uur na dit uur nog wel van ze? Zouden ze hen nog wel steunen? De jongens wilden er het liefst zo snel mogelijk achter komen, en van deze onzekerheid af zijn, maar ze zagen er met zijn allen tegelijk ook heel erg tegenop om op dat podium te staan, ze wilden zich niet meer net zo nieuw voelen. Niet meer die eerste keer dat ze gingen optreden, ook al was dat met een andere zanger. Niet meer dat gevoel dat je niks bent. Ze wilden wat zijn. Iets betekenen. Succesvol zijn, maar wel zichzelf blijven. Een boodschap overbrengen.
Iedereen die dacht dat het leven van beroemdheden alleen maar mooi was, alleen maar glitter en glamour, had het mis. Dat was de boodschap die van allevijf afstraalde. Dat wilden ze aan de buitenwereld overbrengen.
“Nu of nooit,” besloot de drummer, die de hele avond tot nu toe nog geen woord had gezegd. Ze gaven elkaar een laatste high five en liepen één voor één het trapje op naar het podium. Naar de muziek.
Ze speelden beter dan ooit tevoren. Dit was de glitter die ze wilden, de roem. Ze hoefden nergens bang voor te zijn, dit was ultiem.
----------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------
46. Glitter
Iedereen jubelde de naam van de band voordat ze het podium betraden. Ze waren bang. Wat nou als de fans het niet eens waren met de keuze die was gemaakt? Velen vertelden hen dan wel dat ze nog steeds geweldig waren, maar dat was voor de vijf jonge jongens die backstage stonden te wiebelen geen garantie. Geen zekerheid.
“Jongens, we moeten echt op,” sprak de zanger, wie in principe het meest zenuwachtig zou moeten zijn, maar het niet was. De jongste, de bassist, of beter gezegd het bassistje, stond te trillen op zijn benen. Híj was het meest zenuwachtig, terwijl hij er normaal altijd erg veel zin in had. Zijn grote broer, één van de gitaristen, zag de angstige blik in de ogen van zijn broertje, en gaf hem een dikke knuffel vol liefde en vertrouwen. De rest van de band keek vertederd toe, en er brulde iemand van hen: “GROEPSKNUFFEL!” Ze omhelsden elkaar allemaal tegelijk, en de overige mensen die stonden toe te kijken kregen een glimlach op hun gezicht door die eenheid. Door de sterke band die de jongens hadden gekregen, door allemaal van muziek te houden en een instrument te bespelen.
Daardoor zaten ze nu allemaal verzonken in een diepe, donkere put van eenzame, bange gevoelens. Hielden de fans een paar uur na dit uur nog wel van ze? Zouden ze hen nog wel steunen? De jongens wilden er het liefst zo snel mogelijk achter komen, en van deze onzekerheid af zijn, maar ze zagen er met zijn allen tegelijk ook heel erg tegenop om op dat podium te staan, ze wilden zich niet meer net zo nieuw voelen. Niet meer die eerste keer dat ze gingen optreden, ook al was dat met een andere zanger. Niet meer dat gevoel dat je niks bent. Ze wilden wat zijn. Iets betekenen. Succesvol zijn, maar wel zichzelf blijven. Een boodschap overbrengen.
Iedereen die dacht dat het leven van beroemdheden alleen maar mooi was, alleen maar glitter en glamour, had het mis. Dat was de boodschap die van allevijf afstraalde. Dat wilden ze aan de buitenwereld overbrengen.
“Nu of nooit,” besloot de drummer, die de hele avond tot nu toe nog geen woord had gezegd. Ze gaven elkaar een laatste high five en liepen één voor één het trapje op naar het podium. Naar de muziek.
Ze speelden beter dan ooit tevoren. Dit was de glitter die ze wilden, de roem. Ze hoefden nergens bang voor te zijn, dit was ultiem.
----------------------------------------------------------------