Online Verhalen

Hallo,
ik voel me een klein beetje een vreemde eend hier. Ik ben een jongeman, 19jaar en schrijf al diverse jaren verhalen. Meestal gaan die over een personage die ik creeër...
Ik hoop dat mijn verhaal hier mag komen (35 word pagina's) dat jullie me helpen beter te worden. Ik zou graag een eerlijke mening hebben, zodat ik weet tot wat ik in staat ben.
Greetings
Lorenzo
Mijn naam is Andy Dufresne, en dit verhaal gaat over de heroïsche ronde van Frankrijk die mijn leven compleet veranderde. Van een onbekende wielrenner kreeg ik plots de erkenning waarvan iedere wielrenner stiekem droomde, maar niet alles was rozengeur en maneschijn.
Als u dit leest, zijn we inmiddels 2008 en ben ik helaas wielrenner af door een valpartij in 2005. Ook dit deel laat ik in mijn boek niet onbenut.
Veel leesplezier,
Andy Dufresne

Het was ergens eind Juni dat Bjarne Riis me opbelde met de vraag of ik de ronde van Frankrijk 03’ wilde rijden in dienst van Tyler Hamilton. Het overviel me allemaal een beetje want ik behoorde niet tot de selectie die toeliet de grootste en machtigste ronde van de wereld te mogen rijden. Ik was pas 21 jaar en had in het voorjaar ook niet meer bewezen dan een 22ste plaats tijdens de Amstel Gold Race en toch wou hij mij ? Ik herhaalde zijn vraag en kreeg onmiddellijk bevestiging. Lang hoefde ik niet te twijfelen en zo begon voor mij een avontuur in het onbekende.
Ik had toegezegd maar terug thuis begon ik te piekeren. Was de ronde van Frankrijk wel voor mij weggelegd, zou ik daar niet compleet uit de wielen gereden worden ? Het positieve was dat ik voor mijn goede vriend Hamilton zou knechten, Tyler die in 2003 met een zuiver geweten rondreed in het profpeloton. In de kranten kreeg Hamilton steeds meer positieve waarderingen en hij zou wel eens de underdog kunnen worden in deze editie.
28 Juni 2003 komt de 9-talige selectie een laatste maal samen om allerhande details te bespreken. Ik voelde mij een klein broekventje wanneer ik naar mijn teammakkers keek.
Riis beaamde die dag nogmaals dat mijn rol in deze ronde beperkt zou blijven. Ik zou enkel zorgen dat Hamilton de eerste week goed doorkwam en voor de rest mocht ik de anderen bidons bijbrengen.
In het naar huis rijden kreeg ik kriebels in mijn buik toen ik de eerste peilingen hoorde op de radio.
Armstrong had 60% kans op tourwinst, Ullricht 30%, Beloki 5% en de overige 5 % gingen naar renners als Hamilton en Heras. Die laatste mocht je eindelijk al van tafel vegen, want die was de meesterknecht van The Boss.

Wat me bijbleef in die voorbereiding naar de ronde toe was die laatste avond dat ik een bezoekje bracht bij mijn grootvader. De man was al zijn hele leven lang bezeten door de wielersport. Hij kende het palmares van iedere renner en kon al van dagen vooraf voorspellen welke renner zichzelf in de kijker zou fietsen. Thuis, vanuit zijn sofa zou hij mijn prestaties op de voet volgen, dat beloofde hij, maar hij was ziek … die avond dacht ik dat het de laatste keer was dat ik hem zag. We namen intiem afscheid, je kan het vergelijken met een typische oorlogsfilm waar de boerensoldaat naar het front werd gestuurd. Was de ronde van Frankrijk geen beetje oorlog ?

leuk verhaaltje, zelf volg ik de tour ook wel eens als het weer tijd is. interessant begin, meestal reageer ik niet op verhalen op deze website maar ik identificeerde me wel met jouw introductie dus ik dacht ach waarom ook niet. je hebt me in ieder geval wel verrast, dus ga zo door zou ik zeggen.

Welkom op OV! Misschien kun je je nog even voorstellen in het voorsteltopic?

Veelbelovend beginnetje! Sterk geschreven en je maakt me nieuwsgierig naar het vervolg. Ik word meteen in het verhaal getrokken. Enige tip die ik voor je heb is dat je beter wilde kunt schrijven ipv wou.

Ga zo door

Het was omstreeks 22u dat de hele ploeg gewekt werd door onze ploegleider. Hij had er net een spoedvergadering opzitten met Christian Prudhomme. Hij kwam ons het nieuws meedelen dat de ronde helemaal werd gewijzigd. De ronde waar sprinters de eerste week zouden dirigeren, zal nu reeds van de eerste week hard worden gemaakt. Ik wist niet wat ik hoorde ? Hoe kon zo’n organisatie 2 dagen voor de start zomaar eventjes alles overhoop halen ? Hoe zou Armstrong zich gevoeld hebben toen hij het nieuws hoorde. Hij was al maanden bezig met zijn voorbereiding en kende iedere rit uit zijn duim. Insiders spraken later van het ‘Franse complot’ om Armstrong van zijn troon te doen vallen. Met pas voor de start de tour voor 60% te wijzigen zou alles wat Lance deed in het water vallen, en zou het zijn eeuwige rivaal Ullrich enkel voordeel kunnen opleveren.
Nu, in 2003 was een samenzwering het laatste wat ik me naar boven kwam. Vooral ongeloof was er, niet enkel bij ik maar ook bij Tyler die even versteld stond als de ploegleiding zelf.
In extreme toestanden werden alle kaarten door elkaar geschud…
Eigenlijk moest ik er niet van wakker liggen, want wat was de kans dat ik na 8 ritten nog bij de eerste 50 zou staan, doch riep Bjarne me bij zich.
In een Franse keuken, rond een uur of 23 kreeg ik het bevel tijdens de eerste rit een lange aanval te plaatsen…even dacht ik echt een rol van een betekenis te spelen binnen de ploeg maar volgende conversatie bracht ons weer in de realiteit

“Waarom ?”
‘We moeten het spel hard spelen Andy’
“Begrijp ik volledig, maar waarom ?”
‘Jij moet de afleider zijn voor de bliksem die volgt’
“net ik ?”
‘Ja, altijd de verkenners eerst voorop sturen’

Waren de verkenners niet diegene die het eerst sneuvelden ? Althans, zo had ik het geleerd tijdens de lessen geschiedenis. Meer en meer begon ik Riis te ergeren en de verstandhouding tussen ons tweeën is na die avond nooit meer goed gekomen. Ik zou hem een lesje leren en de mond snoeren met opmerkelijke resultaten, maar was ik echt in staat de daad bij het woord te voeren?

------
nota : De mens Dufresne zal naar mate het verhaal vordert. (ik heb al 36 pagina's) meer tot uiting komen.
Dank voor de feedback tot nu toe !

Leuk beginnetje inderdaad en je hebt een lekkere schrijfstijl waar je vlot doorheen leest.
Getallen zou ik voluit schrijven, niet 23 uur maar elf uur, niet 8 rondes maar acht. Leest fijner. Je geeft weinig informatie in het begin, wel dat er een ongeluk zal gebeuren, maar dat is het ook, en zo hou je de lezer nieuwsgierig naar wat voor ongeluk en wat voor gevolgen het heeft.
Ik vraag me trouwens wel af waarom als er een vraag is je tussen een woord en het vraagteken een spatie doet. Het vraagteken kan gewoon achter het woord.

Lorenzo schreef:“Waarom ?”
‘We moeten het spel hard spelen Andy’
“Begrijp ik volledig, maar waarom ?”
‘Jij moet de afleider zijn voor de bliksem die volgt’
“net ik ?”
‘Ja, altijd de verkenners eerst voorop sturen’

Waarom de een die wat zegt ", en de ander '? Je kan gewoon als er wat gezegd word één gebruiken, de dubbele of de enkele... En als iemand iets zegt, en je het tussen aanhalingstekens zet, moet er een punt achter om de zin te sluiten.
"We moeten het spel hard spelen, Andy."

Ik ben benieuwd naar vervolg

De opkomst bij de start van deze uitzonderlijke ronde van Frankrijk is enorm. Het was de eerste keer dat ik zenuwachtig werd van de mensenmassa die drumde voor een plaatsje op de eerste rij. Ik probeerde wat glimpen op te vangen van de favorieten en het verbaasde me dat Jan en Lance zo cool voor de dag kwamen. Ik had het genoegen helemaal achteraan te mogen starten, ik zag flitsen alom maar geen enkele die ook maar op mij gericht was, tot een klein jongetje om een handtekening kwam vragen. Hij had nog nooit van me gehoord zei hij achteraf, maar toch was hij zo fier als een gieter met de handtekening van de man die hij niet eens kende.
Het startschot was nog niet gegeven of Riis fluisterde nogmaals een mijn taak in de oren. Ik had het nu echt wel begrepen en dat liet ik hem merken. Ik vroeg hem koudweg wat hij dan niet allemaal tegen Tyler zijn in dat oortje.
Eindelijk, na minuten stressen weerklonk het startschot in mijn oren, links en rechts zag ik enkel ontspannende renners … en ik deed het bijna in mijn broek. Ik begreep het niet…

De wedstrijd vorderde en het landschap was prachtig, hoewel ik er nauwelijks kon van genieten, de ploeg van Armstrong zorgde ervoor dat het tempo meteen verschroeiend hard ging in deze beginfase van de wedstrijd die in tegenstelling tot andere jaren geen tijdrit was.
In de beginfase hoorde ik fluisteren dat de onbekende Fransman Augé het hazenpad had gekozen. Ik voelde de bui al hangen en zo geschiedde het ook. Riis was woedend dat ik niet mee ten strijde trok, maar ik wachtte liever af hoe de vorm was, want dit waren de ritten waar ik werkelijk een waterkans had op de overwinning of zouden de favorieten al tijdens de eerste week hun beste pijlen verschieten ?
De pientere Augé bleef maar minuten pakken op het peloton, wie de strijdlust vandaag in ontvangst zou nemen was ook al beslecht. Het kon me weinig schelen wie voorop reed, mijn gedachten begonnen naarmate de kilometers steeds meer af te dwalen. In een plaatselijk dorpje waar iedere zondag wijn en kaas bij een spelletje petanque nog een ritueel was begon ik plots te zwaaien naar de toeschouwers die gek kwamen toen we door hun dorp passeerden. Carlos, jawel Carlos Sastre de huidige tourwinnaar keek wat onwennig in mijn richting en vroeg zich af waarom ik dat nu deed. Ik antwoordde ‘Just having some fun’ … maar professioneel als hij was(is) zei hij dat ik dit moest achterwege laten tot na de wedstrijd. Zijn professionaliteit heeft er uiteindelijk tot geleid dat hij ooit met een gele trui zou pronken op de Champs-Elysees.
Het speelkwartier was voorbij toen we de bergen indoken… ik realiseerde me nogmaals dat deze ronde in de pers werd voorgesteld als de zwaarste in de historie van de tour. Enkel de sterkste zullen overleven op de flanken van de cols.
De groep slankt zienderogen af en tegen alle verbazing oogde ik nog fris. Ik voelde de hete adem achter van me van een renner die langzaamaan aan het sterven was, niemand minder dan Augé. Ik liet mij even uitzakken en gaf hem een welgemeende schouderklop. Vanuit zijn arendsogen keek hij me aan en vroeg zich af wie ik was ?

‘Ik ben Andy Dufresne’
“De man uit Shawshank Redemption ?” Augé was met deze zin de 49544’ste persoon die deze opmerking maakte.
Later deze tour zouden Augé en ik elkaar nog vaak tegen het lijf lopen en er ontstond zowaar een vriendschap tussen ons, ook al vond ik hem op dit moment een onuitstaanbare Fransman die blijkbaar nog niet genoeg afzag, anders zou hij nooit deze opmerking gemaakt hebben.
Ik zette me een eerste maal recht op de trappers, op mijn tanden bijtend probeerde ik de pijn in mijn kuiten te verdragen. De knechten van Armstrong hadden ervoor gezorgd dat niemand ooit nog zou kunnen ontsnappen en zo gingen we met een selectief gezelschap naar de laatste beklimming van de dag toe. De beklimming waar maar één persoon zou triomferen aan de eindmeet. Met Csc hadden we Sastre, Hamilton en ikzelf nog in de vuurlinie… Hamilton liet zich uitzakken tot bij mij en fluisterde iets in mijn oor. Ik knikte even …

Ik moet het laatste stukje nog lezen, maar wilde even zeggen dat ik het nog steeds heel sterk geschreven vind