Online Verhalen

Mijn sterfdag kwam steeds dichterbij. Ze konden er niets meer aan doen, en ik vond het ook niet erg. Ik had mijn leven goed geleefd, alle 16 jaren ervan. Alex wist het nog niet. Ik wilde hem niet bang maken, en gewoon mijn laatste dagen vol plezier met hem doorbrengen. Ze zeiden dat ik waarschijnlijk nog zo’n anderhalve week had. Volgende week zou ik het hem pas vertellen, had ik me voorgenomen. Hij zou over een half uur ongeveer langskomen, hij wist wel al goed genoeg dat ik ziek was, en bijna niet meer kon lopen, dus hij kwam altijd na school naar mij toe. Ik lag in mijn bed, naar het plafond te staren, ik wilde hem graag zien. Kon ik hem maar dwingen niet naar school te gaan voor de komende anderhalve week. Hij zou sowieso niet gaan als ik het hem zou vragen, maar ik kon het niet maken. Hij, die altijd gemiddelde punten haalde, had zijn school hard nodig, vond ik. En ik wilde hem niet te veel opeisen voor mezelf, want dan had hij na mijn dood niemand meer over. Nu had hij Jonathan en Yuri nog. Ik pakte een notitieboekje van mijn nachtkastje af, en de pen die ernaast lag. Ik had het niet stevig vast, en liet het ook nog eens bijna vallen. Soms werd ik echt depressief van hoe zwak ik was, maar er was toch niets aan te doen. De dood was een beetje als een verlossing voor me, denk ik. Dan zou ik niet meer zwak of ziek zijn. Ik probeerde te schrijven, maar had de pen te losjes vast, en die viel op de grond. Ik bromde wat, maar ik had wel geweten dat ik niet zou hebben kunnen schrijven. Mijn rechterhand was zelfs totaal uitgeschakeld en de linker heel zwak. Ik schreef altijd met mijn rechter hiervoor, maar ik had geleerd om met mijn linkerhand te schrijven. Ik keek naar de klok, er waren pas vijf minuten voorbij.
De deur zwaaide opeens open, en Alex stond in de deuropening.
“Wat ben je vroeg.” Zei ik, maar ik was hartstikke blij dat hij zo vroeg was.
“Laatste uur viel uit” Het was een leugen, ik wist het zeker. Ik keek hem fronsend aan, en slaakte een zucht.
“Leugenaar.” Grinnikte ik.
Hij liep naar me toe, en drukte een zoen op mijn lippen. Dat deed hij nou altijd als ik hem doorhad. Hij dacht dat alles goedkwam wanneer hij dat deed. Opeens dacht ik eraan dat hij dat ooit bij een ander iemand zou doen, wat nogal deprimerend was. Maar misschien was het dan wel een meisje, en was hij eindelijk normaal. Mijn dood zou er misschien voor zorgen dat hij normaal werd, en ik grinnikte zachtjes, maar een paar tranen liepen ook langs mijn gezicht. Ik wist niet waarom, het was nog veel te vroeg om te huilen, en Alex zou er waarschijnlijk een heel drama over maken.
“Hè?” mompelde ik, en wreef de tranen weg.
“Wat is er?” vroeg hij vlug. Hij was altijd heel snel met dat soort dingen.
“Niks, ik.. het is gewoon dat ik blij ben dat je er bent.”
Ik was ook wel blij dat hij er was, maar daar zou ik nooit om gaan huilen. Hoe kon ik huilen als hij er was? Ik had mezelf beloofd niet te gaan huilen, wat er ook gebeurde. Hij sloeg zijn armen om me heen, om geen reden, tenminste, dat dacht ik.
“We gaan deze anderhalve week prachtig maken.” Hij jammerde zachtjes, maar ik voel me niet blij of ongelukkig. Ik was kwaad. Alleen mijn ouders konden dit verteld hebben, en dat nog nadat ik het ze zo duidelijk gezegd had dat ik dat zelf wilde doen.
“J-Ja...”

Alex had vrij genomen van school die week, en voor de week erna had hij verlof aangevraagd. We maakten vooral wandelingen door het park, ik in mijn stomme rolstoel die hij moest duwen. Ik had een hekel aan dat ding. We deden vooral normale dingen, niets extravagants want daar had ik een hekel aan, en dat wist hij. Zo lang het met hem was, was het goed. Mijn einde kwam eraan, en het voelde goed.

-
Kritiek is hoog gewaardeerd. :]

Heftig onderwerp, maar mooi geschreven! Alhoewel ik Alex' reactie wel een beetje raar vind? Hij krijgt te horen dat zijn vriendin binnen anderhalve week zal sterven en hij zegt dat ze er iets moois van gaan maken? Ik zou eerder overstuur raken, huilen, maar hij loopt gewoon doodleuk haar kamer in en geeft een zoen? Beetje onlogisch...
Het wordt ook niet echt duidelijk of dit nou een jongen of een meisje is? Er staat dat als "ik" (hij/zij) dood was zou hij misschien 'normaal' worden? Een meisje zoenen? Omdat hij/zij een jongen is?
Ook vind ik dat ze een beetje té positief is. Je kan er best vrede mee hebben dat je in anderhalve week doodgaat, (op je 16e lijkt mij dit moeilijk te accepteren, maarja ) maar is ze niet bang? Bang om andere mensen verdriet te doen als ze weg is, bang wat er gaat gebeuren, bang voor de dood, bang voor als ze écht weg is?
De gevoelens en emotie's mis ik nog een beetje. Een beetje toonloos en... ondramatisch, terwijl dit een hele dramatische gebeurtenis is... Een beetje, ja, ik weet niet precies hoe ik het moet zeggen. De reacties op de gebeurtenissen zijn zo... goed, té goed snap je?

Alumina schreef: Hij sloeg zijn armen om me heen, om geen reden, tenminste, dat dacht ik.

Deze zin snap ik niet helemaal...

Het is over het algemeen helemaal niet gek geschreven, maar ik mis wat dingen... Het kan beter. Vind het einde ook zeker niet erg pakkend... alsof het nog niet af is.

Nou, de ik-persoon is een jongen, en die is al zeg maar een hele lange tijd ziek, weet dat zijn einde er al lang aankomt dus hij heeft het zo ongeveer al geaccepteerd. Alex heeft voordat hij naar zijn vriend toe kwam al genoeg tijd gehad om te janken, en wil zich zeg maar sterk houden voor hem, maar van binnen voelt hij zich zeg maar verschrikkelijk. & ja ik weet het, ik had het einde wat langer moeten doen 8] Maar het is gewoon dat ik SA's het liefste een beetje geheimzinnig houd, dus daarom gaf ik maar weinig informatie. Maar ik zit er wel over te denken hem te herschrijven.