Online Verhalen

proloog

Benjamin opende moeizaam zijn ogen. Een pijnlijke steek schoot door zijn hoofd toen zijn ogen met het scherpe TL-licht boven hem geconfronterd werden. Hij knipperde een paar keer om zijn ogen,met zijn loodzwaar aanvoelende oogleden, aan het licht te laten wennen. Hij ging wat rechterop zitten en keek beduusd om zich heen. Alles was wit; de muren, het plafond, de gordijntjes voor de ramen. Alleen de vloer was bedekt met een lichtblauw zeil. Benjamin zakte terug in zijn twee zachte, en vanzelfsprekend, witte kussens. Hij sloot zijn ogen weer en voelde dat een golf van vermoeidheid hem overmeesterde.



Hoofdstuk 1
Een klik en voetstappen deden Benjamin ontwaken uit zijn slaap. Hij deed zijn ogen open en zag een jonge vrouw naast zijn bed staan. Ze droeg een lange witte doktersjas, had kort stroblond haar en twinkelende blauwe ogen.
‘Benjamin, mijn naam is dokter Ellen Westerbeek. Heb je enig idee waar je bent en hoe het komt dat je hier bent?’
haar stem klonk fris en opgewekt en Benjamin voelde zich meteen wat beter. Hij hoefde niet lang over haar vraag na te denken. Alles was wit en een vrouw die zich voorstelt als dokter....conclusie: ziekenhuis.
‘Ik ben in het ziekenhuis,’ antwoordde hij.
Benjamin merkte dat zijn stem zacht en hees klonk totaal anders dan normaal. Dokter Westerbeek knikte instemmend.
‘En weet je ook nog hoe je hier terrecht bent gekomen?’
Benjamin deed hard zijn best om helder te denken. Maar hoe hij zijn hersens ook pijnigde door hard na te denken...er kwam niks in hem op. Hij schudde verslagen zijn hoofd.
‘Het spijt me, maar ik heb geen flauw idee meer.’
Dokter Westerbeek glimlachte. ‘
Het geeft niet. Rust nog maar even, over een uurtje zullen er wel mensen op ziekenbezoek komen.’
Benjamin deed zijn ogen weer dicht en zakte weg in een diepe maar onrustige slaap.

‘Benjamin alsjeblieft doe nou geen gekke dingen!’ benjamin’s moeder rende de oprit op.
‘Ik heb er genoeg van, hij verpest jou en ons leven nu al een jaar! Ik ga!’
Woedend sloeg benjamin de autodeur dicht. Hij startte de auto en reed hard acheruit, om vervolgens plankgas de straat uit te scheuren. Woeste gedachten schoten door zijn hoofd. Wat een klootzak! Hoe haalde ij het in zijn hoofd om zijn eigen vrouw te slaan? En hoe kón zijn moeder zijn vader toch telkens weer vergeven?
Benjamin scheurde een slingerend heuvel pad op en drukte zijn nagels in het stuur van onuitgesproken frustratie. Na bijna een groepje fietsers omver te hebben gereden reed hij nog steeds met hoge snelgeid de heuvel weer af.
Benjamin hoorde zijn mobiel afgaan in het handschoenenkastje en probeerde die te vinden tussen alle rommel die er in gedrukt was. Hard getoeter deed hem opschrikken. Een rood bestelbusje reed recht op hem af! Benjamin die besefte dat hij aan de linker kant van de weg terecht was gekomen gaf een harde ruk aan het stuur.
De auto schoot vol naar links en ontweek het bestelbusje op een haar na.
De auto knalde met zo’n vaart tegen de vangrail dat deze het begaf en de auto de heuvel af stortte. Met een harde knal sloeg de auto op een rots.
Benjamin knalde hard met zijn hoofd tegen de voorruit die hij in zijn gezicht voelde barsten. De koppeling sloeg in zijn rechterribben terwijl de auto verder oversloeg. Benjamin voelde dat hij langzaam buiten bewustzijn begon te raken.
De auto rolde recht op een rivier af. Hij wist dat hij niks meer kon doen.
De deuren van zijn auto hadden zoveel klappen te verduren gehad, dat ze muurvast dicht zaten geblikt. Alles leek in de vertraagde stand te gaan.
De rivier die wild stroomde kwam steeds dichterbij en uitijndelijk raakte de auto ter water. Benjamin voelde het koude water van zijn voeten naar zijn middel stijgen en wist dat hij er geweest was. Toen uitijndelijk zijn hoofd ook onder water verdween sloot hij verslagen zijn ogen. Maar toen leek iets hem bij zijn arm te pakken.
Hij opende meteen zijn ogen weer, maar toen hij wou ademen stroomde een grote golf water zijn longen in. Het laatste dat hij zag was een lachend gezicht en glimmende rode oorbellen.

oke, ik moet zeggen dat ik altijd heel onzeker ben over de kwaliteit van mijn verhalen..dus zouden jullie alsjeblieft willen reageren? ondersteunende reacties zijn altijd welkom! alsjeblieft reageer, want als ik geen reacties krijg denk ik meestal dat mijn verhaal dan slecht is en schrijf ik niet verder....*schaam schaam* maar zonder meningen word ik nogal onzeker...dus b.v.d.!! [/color][/color]

Ik vind het wel interessant

mangogirly schreef:Hij opende meteen zijn ogen weer, maar toen hij wou ademen stroomde een grote golf water zijn longen in.

wou = wilde Altijd 'wilde' gebruiken, 'wou' staat zo slordig

Je schrijft goed, vloeiende zinnen, daar heb ik eigenlijk niets op aan te merken. Wel vergeet je af en toe hoofdletters, maar dat maakt niet zoveel uit. Ik vraag me wel af hoe oud Benjamin is? Hij woont nog bij zijn ouders (denk ik) maar hij kan wel autorijden. Een jaar of achttien dus. Eigenlijk best wel logisch

Ik ben benieuwd!

Een goed begin je schrijfstijl is goed en het leest lekker weg. Nog niks op aan te merken behalve een paar kleine spelfouten, ik ben benieuwd waar dit heen gaat

Je verhaal begint spannend.
En zeker niet slecht geschreven, dus je hoeft niet onzeker te zijn hoor.

Ik heb verder niet opgelet op verbeterpunten, maar gewoon even lekker gelezen.
Ik vind het lekker weg lezen.
Ik hoop dan ook dat je snel verder gaat

Heel erg bedankt voor de leuke reacties! ik ben er wel weer mee bezig, en ik wil zeker verder...alleen vlot het niet echt...maar oke..nogmaals bedankt!

superleuk beginnetje! Je schept echt een leuke sfeer, het is snel duidelijk waar het om gaat, en ook de titel wordt snel uitgelegt, dus maakt de lezer extra nieuwsgierig! wie is die vrouw met de rode oorbellen?
Het is niet raar, dat je onzeker bent over je schrijfsels, dat is bijna iedereen hier (ik ook heel erg!)

Ik wil nog even iets zeggen...mijn verhaal gaat wel over de liefde, maar is ook erg onrealistisch..ik denk dat dit een verhaal is dat je óf leuk vind óf juist helemaal niks. als je sowieso al niet van onrealistische verhalen houd...raad ik je af de vervolgen te gaan lezen...

annyway, hier mijn 2e stukje verhaal, reacties-kritiek zijn welkom!

Benjamin schrok wakker toen hij merkte dat er iemand zacht aan zijn arm schudde.
‘Hans, hij is wakker! Lieferd hoe voel je je?’
Hij keek in het gezicht van zijn moeder die over hem heen gebogen stond. Haar stralende lach en rood gekleurde wangen die haar normaal gesproken zo sierden, waren verdwenen en hadden plaats gemaakt voor bezorgdheid. Benjamin zag dat zijn vader achter zijn moeder stond.
‘Wat moet hij nou weer hier?’ vroeg hij op verbeten toon. Zijn vaders gezicht betrok onmiddelijk.
‘Als je het niet op prijs stelt dat ik hier voor je ben dan ga ik wel.’
‘Ben je al weg?’ kaatste Benjamin terug.
Zijn vader keek hem kwaad aan, draaide zich om, greep zijn jas van de stoel en beende de kamer uit. Benjamin keek zijn moeder aan die met haar hand voor haar mond gedrukt stond. Tranen glinsterden in haar ooghoeken.
‘Liefje,’ begon ze. ‘h-het is niet je vaders schuld-’
‘- O nee?!,’ onderbrak Benjamin haar. ‘Als hij je niet had geslagen was ik niet pislink weggereden.’
‘Zeg dat nou niet, niemand hoeft het te weten,’ antwoordde ze
‘Nee, nee natuurlijk niet. Hoe kon ik ook zo stom zijn om te denken dat het wat uitmaakt. Je hebt gelijk, laten we het er vooral nooit over hebben en het niemand vertellen. We wachten gewoon lekker tot het erger word...’ Benjamin zweeg toen hij de tranen over zijn moeders wangen zag stromen.
‘Dit was niet de eerste keer he?’ vroeg hij voorzichtig.
Zijn moeder schudde haar hoofd en staarde naar de grond.
‘Waarom heb je nóóit iets gezegd? We hadden je kunnen helpen mam... en hij was tegen ons ook al een botte hork de laatste tijd..dus we vertrouwden het sowieso al niet...’
‘Laten we het ergens anders over hebben lieferd. Hoe voel je je? Heb je pijn?’
‘Mam, ik heb drie gekneusde ribben, een gebroken been, mijn linkerarm is uit de kom geweest en ik heb ernstig hoofdletsel...hoe denk je dat ik me voel?’
Zijn moeder zuchtte. ‘Weet je nog wat er is gebeurt?’
‘Eerst niet...maar voor jij me wakker maakte had ik een droom ofzo.
Ik droomde dat ik met de auto door de vangrail vloog en naar beneden stortte.
En dat de deuren niet meer open konden.
Uitijndelijk belandde ik in een rivier en liep de auto vol water...ik dacht dat ik er geweest was...maar..volgens mij ben ik door iemand gered. Een meisje of een vrouw. Ze lachtte naar me en droeg rode oorbellen..’
Zijn moeder staarde hem vreemd aan.
‘Maar lieverd...dat kan helemaal niet. Er was niemand bij je en er is ook niemand in de buurt gesignaleert...twee wandelaars vonden je bewusteloos op de oever.’
Benjamin fronste...was zijn hoofdletsel dan toch erger dan hij dacht? Hij was toch niet gek aan het worden?!

hope you enjoyed it