Online Verhalen

Het was die morgen al begonnen. Ilian’s moeder was al weken ziek maar ‘er trad nu een verslechtering op’, zo had de dokter verteld. Wat dat precies inhield wist de jonge Ilian niet, maar wat hij wel wist was dat zijn moeder er slecht aan toe was. De ene hoestbui die zij had was nog heftiger dan de andere, en na elke keer zakte ze vermoeid terug op het bed waarop ze lag, met een pijnlijke grimas rond haar mond. Ze had ook duidelijk koorts. Haar zwartgrijze haren plakten aan haar voorhoofd en op verschillende plekken zaten zweetplekken in haar stoffige kleren. Tussen de hoestbuien door sliep ze en dan ijlde ze over van alles en nog wat, maar het vaakst over Ilian’s vader, over wie Ilian zich niets kon herinneren. Dan schreeuwde ze het uit, meestal ook nog in voor Ilian onverstaanbare klanken.
Als een bang vogeltje zat Ilian in de hoek van het huisje waar hij met zijn moeder woonde, al zo lang als hij zich kon herinneren. Ze waren altijd met zijn drieën geweest; hij, zijn moeder en hun kat Maus. Ilian wilde er niet aan denken wat er zou gebeuren als zijn moeder er niet meer was. Want hoewel hij pas tien jaar was wist hij dat mensen dood gingen. Hij was nooit zo onder de indruk geweest van zulk soort sensationele feitjes die hij en zijn leeftijdsgenootjes door de jaren ontdekten. Toen zijn beste vriend, Mosi, hem enkele maanden terug met gespannen gezicht over het fenomeen ‘de dood’ vertelde had Ilian dat dan ook ter kennisgeving aangenomen en er daarna nooit meer over nagedacht. Nu herinnerde hij zich echter het gesprek weer en hij was zo bang voor de dood dat het hem bijna letterlijk pijn deed.
De dokter had Ilian ’s morgens plechtig beloofd om deze middag weer terug te komen en Ilian hoopte dat hij vaart zou maken. Met grote ogen sloeg Ilian zijn zieke moeder gade. Ze ijlde weer. ‘Gandor ea si karjato endosti kundo!’ verstond hij, absoluut geen idee hebbende van wat het betekende. De borst van zijn moeder ging steeds sneller op en neer en er liep nu ook een straaltje speeksel uit haar linkermondhoek. Dit was niet goed! In paniek stormde Ilian richting het bed en ging naast zijn moeder zitten met zijn gezicht recht boven het hare.
‘Mam…’ fluisterde hij door haar gehijg heen.
Tergend langzaam weken haar oogleden uiteen. Met ogen waaruit al het leven leek weggezogen keek ze hem aan.
‘Ga… hulp… halen…,’ raspte ze. De pijn klonk duidelijk in haar stem door.
Verstijfd bleef Ilian zitten. Hij had bijna niet eens verstaan wat zijn moeder had gezegd, zo was hij geschrokken door het gerasp wat zij had voortgebracht. Toen haar ogen echter weer dicht zakten en ze terug leek te glijden in een onrustige slaap wist Ilian weer wat ze van hem had gevraagd. Hulp…
_____________

Weer eens een verhaal van mij. Na een lange periode van inactiviteit op het gebied van schrijven kreeg ik weer inspiratie. Ik heb echter geen idee of het wat wordt. Ik hoop dat ik veel opbouwende kritiek krijg omdat ik weet dat er veel know-how op dit forum rondloopt. (hopelijk) Veel leesplezier!

Goed begin, ik ben benieuwd naar de rest en wat voor een soort fantasyverhaal dit wordt.

Helemaal niet slecht! Vrij goed geschreven. Je lokt de lezer van regel naar regel. Het leest als een trein.
Je gebruikt goede beelden, zoals de metafoor van het bange vogeltje. Dat is heel helder. Je zinnen zijn goed gemaakt, lezen lekker weg.

Het enige dat ik kan verzinnen ter verbetering is de interpunctie. Zo af en toe vergeet je een komma, maar dat is een kleinigheid.

Zo snel als hij kon liep Ilian door de straten van zijn dorpje. Hij was hier geboren en er eigenlijk ook nooit weg geweest. Hij kende de weg dus op zijn duimpje. Het was hoogzomer en dan was het altijd erg droog in Isra. De wind speelde met de zandkorrels van de weg en blies ze pijnlijk in Ilian's ogen. Hij negeerde de korrels echter hardnekkig. Zijn enige doel was nog het vinden van hulp voor zijn moeder.
Ilian wist dat er vandaag markt was in het dorpje. Dan kwamen mensen uit de hele omgeving spullen halen waar ze dan weer mee vooruit moesten tot de volgende markt. In sneltreinvaart sprintte Ilian dan ook richting het dorpsplein, waar de markt werd gehouden. Hij sprak zijn hele arsenaal aan sluipweggetjes aan. Hier door een steegje, daar over een hekje; Ilian kende het dorp op zijn duimpje. Zo snel als de wind klauterde hij over het laatste obstakel dat hem scheidde van het dorpsplein, het kerkhof. De rillingen liepen over Ilian's rug toen hij naar de grafmonumenten en -stenen keek. Het idee dat zijn moeder hier tussen zou komen te liggen als hij niet opschiette gaf hem vleugels. Hij omzeilde het hek, dat altijd vreselijk piepte, en klom door een gat in de heg, waar Ilian en zijn vriendjes ook al ontelbare malen door heen waren geglipt.
En nu was hij op het dorpsplein. Het was nu midden op de dag en het was een drukte van belang op de markt. Overal stonden mensen bij verschillende kraampjes om waren uit te zoeken. De marktkramers maakten handig gebruik van de gretigheid waarmee hun klanten in hun producten graaiden en probeerden elkaar te overstemmen met aanbiedingen, voordelen en kwaliteitsbewijzen. Tientallen mensen, misschien wel meer dan honderd, waren op het dorpsplein. Elk van hen had Ilian om hulp kunnen vragen. Inclusief de dokter, die zo'n honderd meter verderop woonde. Maar zijn oog bleef hangen op een sober geklede man, bij de viskraam. Hij stond met de rug naar Ilian toe en droeg een grijze pij met een kap. De man was kaalgeschoren maar hij droeg wel een bandje rond zijn hoofd. In tegenstelling tot de andere mensen bekeek hij rustig de vissen, kreeften en andere zeedieren die voor hem lagen opgesteld. Rustig en vriendelijk vroeg hij de koopman om vijf baarzen en twee forellen voor hem in te pakken. Deze man moest Ilian hebben. Om de een of andere reden wist de jongen het zeker. Zo snel als hij kon rende Ilian naar de viskraam, waar de man net zijn pasgekochte vissen in een lederen tas deed...
______________________

@Daian- Blijf het volgen zou ik zeggen ;D Bedankt voor je reactie!
@S.A.M.- Ik ben blij dat het enigszins bevalt. Als je tips hebt hoor ik het graag

Qua schrijven zit het wel goed. Je gebruikt goede sfeerbeelden en brengt de omgeving wat tot leven. Ik zou dat 'schilderen' - zoals ik sfeerbeschrijvingen altijd noem - iets meer doen.

Wat me opvalt is dat je wel erg snel gaat. In principe kent de lezer Ilian nog niet echt goed. Daardoor kan ik me moeilijk inleven in zijn persoon, maar hij zit al wel middenin het avontuur, zo lijkt het. Misschien even de voet van het gaspedaal en wat langzamer vertellen.

Aan de andere kant, het zou kunnen werken om op deze snelheid door te gaan, maar neem dan tussentijds wat ruimte om wat mere te beschrijven wat mensen voelen, denken en doen.

Ik snap heel goed wat je bedoelt, S.A.M. Maar dit is wel de bedoeling. Dit eerste hoofdstuk is in feite een proloog voor de rest van het verhaal. Ik kan wel vast verklappen dat hij later wat ouder zal zijn, dan kom je ook wat meer over hem te weten.

Over het schilderen, dat ben ik met je eens dat zou ik meer moeten doen. Maar om de een of andere reden lukt dat nog niet altijd.

In ieder geval bedankt voor de tips, ik zal ze zeker onthouden.

Als proloog kan deze snelheid wel, denk ik. In een proloog is het juist goed om zaken open te laten. Het creëert vragen die later beantwoord worden. Dat zorgt ervoor dat een lezer blijft lezen.

Ik vind het een leuk verhaal.
Ik ben het eens met het commentaar van S.A.M.

Uitgeput stortte Ilian voor de in de pij geklede man op zijn knieën. De ren naar de markt had hem al zijn energie gekost en hij hijgde nu alsof hij net de marathon had gelopen die elk jaar in het dorpje werd gehouden.
Verbaasd keken de man in grijs en de marktkramer naar de jongen. Het gezicht van de visverkoper leek in een toonbeeld van woede te veranderen doordat Ilian zijn gouden handeltje zo woest had verstoord. Zonder naar hem te kijken legde de man in de grijze pij hem echter het zwijgen op door zijn hand op te heffen. De man in grijs keek Ilian nu recht in de ogen. Zijn ogen waren zwart en doordringend, maar niet onvriendelijk, was Ilian's eerste indruk.
'Mijn moeder... ziek... hulp...,' probeerde hij uit te leggen wat er aan de hand was.
De frons die op het voorhoofd van de man in grijs had gestaan veranderde nu in een vriendelijke glimlach en hij hielp Ilian overeind.
'Rustig maar jongen,' zei hij kalm. 'Kom even op adem en vertel me dan precies wat er aan de hand is.'
Ilian was gerustgesteld door de vriendelijke toon waarop de man had gesproken en wachtte tot zijn ademhaling weer regelmatig werd.
'Meneer, mijn moeder is erg ziek en ze heeft mij gestuurd om hulp te halen en...'
'Scheer je weg,' onderbrak de marktkramer hem. 'Deze man wil niets met je te maken hebben. Ga een dokt...'
De man in grijs stak weer zijn hand op zonder te kijken, en weer hield de visverkoper zijn mond.
'Laat me zien waar je moeder is, knul. Ik zal je helpen,' zei hij. Een gevoel van opluchting vervulde Ilian.
'Volgt u me alstublieft snel, meneer. Volgens mij gaat het niet zo goed met haar.'
De man knikte en ze gingen op weg. Rennend ging Ilian weer op weg naar het kleine huisje van zijn moeder, deze keer over de gewone weg. Opzichtig meed hij het pad dat langs het kerkhof liep. Halverwege, voor het grote, statige dorpshuis, keek Ilian achterom of de man in grijs hem nog wel bij kon benen. Die bleek hem echter op de hielen te zitten en dus sprintte Ilian onverminderd snel door.
Het leek een eeuwigheid te duren voor ze bij het huisje aankwamen. Aarzelend liep Ilian het pad naar de voordeur op, onzeker over wat hij binnen zou aantreffen. Voorzichtig duwde hij de voordeur, die nog op een kier stond, verder open. Hij draaide zich om. Daar stond de man in grijs. Zijn kale hoofd was enigszins rood aangelopen, maar voor de rest leek hij in orde na de renpartij.
'Hier is het meneer,' zei Ilian zacht.
______________________

@S.A.M- Het is inderdaad de bedoeling dat dit stuk enige vragen zal opwerpen.
@lillojon- Mooi dat je het verhaal leuk vindt. Hopelijk blijf je het ook volgen. Bedankt voor je reactie!

Nu weet ik wat ik mis: een geloofwaardige verklaring van het feit dat Ilian inderdaad niet naar een dokter gaat, maar voelt dat hij deze vreemde man moet hebben. Nu denk ik als lezer echt even: dit is wel heel makkelijk gedacht van de schrijver.

Gut ik had al het gevoel dat ik iets was vergeten. Heb nu even in het stuk hier voor deze zin gezet:

Tientallen mensen, misschien wel meer dan honderd, waren op het dorpsplein. Elk van hen had Ilian om hulp kunnen vragen. Inclusief de dokter, die zo'n honderd meter verderop woonde. Maar zijn oog bleef hangen op een sober geklede man, bij de viskraam.

Hopelijk schept dit enige duidelijkheid.

Nee, dat doet het nog niet. Misschien ben ik te kritisch in dit soort dingen, maar het lijkt mij niet logisch dat Ilian hulp denkt te vinden bij een vreemde man bij een viskraam. Vooral omdat Ilian zo jong is en dus nog wat kinderlijk denkt. Dokters maken mensen beter, niet rare mannen in een pij.

Tenzij die man Ilian zou tegenhouden en zegt dat hij kan helpen. Ilian voelt de kracht van de man en beseft dat elk verloren moment er één te veel is. Daarom neemt hij de hulp aan van deze man. Moeder moet zo snel mogelijk geholpen worden.

Of zoiets.