Twee verhaatljes (korte): Vaarwel tot nooit & PAIN!

[Darkbutterfly]

Vaarwel tot nooit
“ZOUT EEN ENT OP!” ik smeet mijn agenda op de grond, ik was woedend, razend ziedend! Hoe durfde ze? “Rustig Roos!” “NIETS RUSTIG! JE HAD HET ME BELOOFT!” met betraande ogen keek ik haar aan, zij die mij zo gelukkig had gemaakt. Ik had haar nooit wat aangedaan, mijn beste vriendin. Nu ruilde ze me gewoon in, voor een ander, iemand die ze schijnbaar meer mocht. “we waren toch zo goed bevriend? Is Nadieh nou opeens een betere vriendin?” ik keek haar aan, ze antwoordde mijn vraag niet. Simone en ik hadden samen de brug klas gedaan, we hadden enorm veel lol gehad, maar zij ging naar havo, ik naar vwo. “Ik heb je nooit iets belooft, ik trek nou eenmaal al 2 jaar met Nadieh op, ik kan haar toch niet zomaar laten vallen?” Simone keek wanhopig, “OH DUS MIJ KUN JE WEL ZOMAAR LATEN VALLEN?” “ik kan er niets aan doen dat ik maar 1 iemand op mag schrijven, ik heb het haar belooft” Ik keek Simone fel aan, ze was mijn enige vriendin op havo, nu ik ook naar havo ging, had ik gehoopt dat onze band weer zou verbeteren, maar dit leek geen goed begin. “ben je het vergeten Simone?” ze keek me vragend aan. “ben je vergeten hoe we ’s nachts toneel stukjes maakte, over Harry Potter? Jij als cho, ik als Ginny? Ben je het vergeten?” Simone wende haar blik af, maar ik ging door, op mijn zachte, door dringende, maar ook smekende toon. “ben je vergeten hoe we samen elke keer weer de film stop zetten op dat ene stukje waar hij zo schattig keek? Ben je vergeten hoe we samen pendelde, hoe we in een bed lagen omdat we bang waren, voor een vlekje op de muur. Ben je alles vergeten wat we hebben mee gemaakt?” ik sloot mijn ogen, ik kon het niet meer aan, dit werd me echt te veel. “en je het echt allemaal vergeten?” ik smeekte haar bijna, zeg van niet, zeg van niet… maar haar ogen stonden koel en kil. “misschien, ik weet wel, dat ik me in de steek gelaten voelde toen jij naar het vwo ging, misschien moet jij dat ook eens voelen” mijn ogen werden groot, hoe kon ze me dit aandoen? Kon ze me zomaar laten zitten, omdat ik nou eenmaal goed kon leren? “het spijt me dat je dat hebt moeten voelen, maar ik wilde nou eenmaal graag naar het vwo, het spijt me werkelijk..!” “Weetje Roos, ik denk dat je beter kunt gaan, ik heb Nadieh op geschreven, en zij mij, punt uit, ik doe er niets meer aan, Nadieh is nou een maal al 2 jaar mijn beste vriendin” ik hield de tranen op, ook al haten ik haar voor wat ze zei, ik kon er niets tegen doen, ik had haar opgeschreven, zij mij niet, dat betekende dat ik waarschijnlijk niet bij haar in de klas kwam, hoe graag ik het ook wilde, het antwoord was nee. “goed, dan ga ik. Vaarwel Simone” ik pakte mijn agenda weer op, deed hem in mijn tas, en liep naar de deur van haar kamer. Ik draaide me nog om, en zei: “als je maar weet dat ik je al die tijd dat je niet meer met me op trok gemist heb” ik deed de deur open, en vertrok. Achter me hoorde ik Simone in snikken uit barste, ik liep zo snel mogelijk naar de voordeur, en gooide hem achter me dicht, toen liet ik ook mijn tranen de vrije loop, ik stapte op mijn fiets, dit was definitief het einde van onze vriendschap, niets meer tegen te doen. Ik zag nog een keer alles voor me wat we samen hadden gedaan, toen was het voor bij, mijn tranen stopten.., ik hoefde niet meer te huilen, ik had altijd al geweten dat er ooit een eind aan zou komen, altijd al.

PAIN!
Als mijn vriendinnen hier achter zouden komen peter, mijn ouders, of mijn vriendje … Geen van alle zoude me laten vallen, ze zouden me er boven op helpen, maar ik kon niets zeggen. Ik keek even naar mijn hals, de roden striem zat er nog, dat werd een sjaal om doen. Het deed geen pijn, maar ik was zojuist bijna flauwgevallen, omdat ik het sjaaltje heel, strak om mijn nek getrokken had. Mijn hoofd was rood geworden, mijn oren begonnen te bonken, in een ritme met mijn hoofd en mijn hart.

Een liedje kwam in me op ‘PAIN! Without love, PAIN! I Can’t get enough, PAIN!’ ik bekeek mijn armen, PAIN! De krassen waren niet heel vers, drie dagen oude, misschien vier. Maar ik had Peter beloofd niet meer te snijden, maar ik wist dat ik dat niet lang vol ging houden. Vandaag had ik een kras op mijn nek gezet, hij bloede niet, en telde niet. Maar het deed pijn, het deed pijn dat ik een belofte niet nakwam.

Ik kneep mijn ogen dicht, ik moest het uit gaan maken met mijn vriendje, het irriteerde me dat ik er een had, het idee dat ik niet langer vrij was, het was een van de redenen voor mijn gefaalde actie. Ik vond mijn vriend niet leuk, ik was niet verliefd en ik wist niet wat er mee aan moest, en ik wilde hem geen pijn doen, want ik had met hem gespeeld, misschien vond hij mij wel echt zo leuk dat hij mij niet wilde laten gaan. Hij was de eerste jongen die mij leuk vond, het deed pijn dat ik hem niet leuk vond, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om nee te zeggen.

Ik pakte mijn sjaaltje, trok het om mijn nek, strakker en strakker, een keer slikte ik. Toen voelde ik de bonken weer, het ritme kwam binnen, de tranen sprongen in mijn ogen, maar het was niet erg… want hier mee zou het eindigen.

[Artemiss]

Je tweede verhaal was wat sterker.

Spellingsfouten heb ik echt veel gezien, dus ik moet weer even verbeteren. Ook leestekens in zinnen, soms. En heel veel hoofdletters vergeten. En daar heb ik iets mee, of eigenlijk iets tegen, en dan kan ik het niet laten om te gaan verbeteren, want zeker op een verhalen-forum vind ik dat wel erg.

Vaarwel tot nooit
“ZOUT EEN ENT OP!” ik smeet mijn agenda op de grond, ik was woedend, razend ziedend! Hoe durfde ze? “Rustig Roos!” “NIETS RUSTIG! JE HAD HET ME BELOOFT!” met betraande ogen keek ik haar aan, zij die mij zo gelukkig had gemaakt.

Zout een end op, met een d. En daarna 'Ik' weer met een hoofdletter. Persoonlijk vind ik dat die komma na 'grond' beter een punt had kunnen zijn en dan 'Ik' weer met een hoofdletter. En na 'razend' moet ook een komma. 'Beloofd' met een d, het is een voltooid deelwoord. En 'Met' weer met een hoofdletter.

“we waren toch zo goed bevriend? Is Nadieh nou opeens een betere vriendin?” ik keek haar aan, ze antwoordde mijn vraag niet. Simone en ik hadden samen de brug klas gedaan, we hadden enorm veel lol gehad, maar zij ging naar havo, ik naar vwo. “Ik heb je nooit iets belooft, ik trek nou eenmaal al 2 jaar met Nadieh op, ik kan haar toch niet zomaar laten vallen?” Simone keek wanhopig, “OH DUS MIJ KUN JE WEL ZOMAAR LATEN VALLEN?” “ik kan er niets aan doen dat ik maar 1 iemand op mag schrijven, ik heb het haar belooft”

'We' met een hoofdletter. 'Nadieh' is neem ik aan een naam? Dan is het goed. 'Ik' na 'vriendin' ook met een hoofdletter. 'Brugklas' is één woord. En 'beloofd' hè, daar heb je hem weer. En ik kan het niet officieel fout rekenen, maar in de schrijftaal schrijf je getallen meestal voluit, althans in verhalen of gedichten en dat soort dingen. En dan:
'Simone keek wanhopig,' Waarom een komma op die plek, voor aanhalingstekens? Na 'OH' een komma, 'Ik' met een hoofdletter en '1' had ik persoonlijk liever voluit gezien dus, en weer 'beloofd' met een d maar dat weet je nou ook wel, denk ik.

Ik keek Simone fel aan, ze was mijn enige vriendin op havo, nu ik ook naar havo ging, had ik gehoopt dat onze band weer zou verbeteren, maar dit leek geen goed begin. “ben je het vergeten Simone?” ze keek me vragend aan. “ben je vergeten hoe we ’s nachts toneel stukjes maakte, over Harry Potter? Jij als cho, ik als Ginny? Ben je het vergeten?”

'Op de havo', 'naar de havo' lijkt mij beter. Eigenlijk het havo, want het staat voor Hoger Algemeen Voortgezet Onderwijs, het het is het onderwijs, dus ook het havo maar dat zegt niemand, dus ik zal niet zeiken. Wel weer het vwo, trouwens... Vreemd. Die had je trouwens weer wel goed!
Bij 'Ben je het vergeten' Ben met een hoofdletter. 'Ze' met een hoofdletter, die andere 'Ben' ook met een hoofdletter. 'toneelstukjes' is één woord. En als 'cho' een naam is, moet het met een hoofdletter, zo niet, dan zit ik fout.

“ben je vergeten hoe we samen elke keer weer de film stop zetten op dat ene stukje waar hij zo schattig keek? Ben je vergeten hoe we samen pendelde, hoe we in een bed lagen omdat we bang waren, voor een vlekje op de muur. Ben je alles vergeten wat we hebben mee gemaakt?” ik sloot mijn ogen, ik kon het niet meer aan, dit werd me echt te veel. “en je het echt allemaal vergeten?” ik smeekte haar bijna, zeg van niet, zeg van niet… maar haar ogen stonden koel en kil.

'Ben' met een hoofdletter. 'Pendelde'? Ik moet bekennen dat ik niet weet wat dat is. Het is duidelijk wel een werkwoord, en aangezien het een werkwoord in verleden tijd meervoud is zou het dan 'pendelden' moeten zijn. Maar je moet me eens uitleggen wat het is.
'Ik' met een hoofdletter. Bij 'en je het echt allemaal vergeten?' neem ik aan dat de 'b' weggevallen is? Hij had met een hoofdletter gemoeten. (Man, wat heb ik met die hoofdletters) 'Ik' met een hoofdletter, en 'Maar' volgens mij ook, maar dat weet ik niet zeker. Misschien hoort dat nog bij die zin, als dat zo is, vind ik dat persoonlijk niet zo mooi, een zin met puntjes er in. Vanaf nu zal ik alle foutjes er in verbeteren met rood, dat gaat sneller.

“Misschien, ik weet wel, dat ik me in de steek gelaten voelde toen jij naar het vwo ging, misschien moet jij dat ook eens voelen.” Mijn ogen werden groot, hoe kon ze me dit aandoen? Kon ze me zomaar laten zitten, omdat ik nou eenmaal goed kon leren? “Het spijt me dat je dat hebt moeten voelen, maar ik wilde nou eenmaal graag naar het vwo, het spijt me werkelijk..!” “Weet je Roos, ik denk dat je beter kunt gaan, ik heb Nadieh op geschreven, en zij mij, punt uit, ik doe er niets meer aan, Nadieh is nou een maal al 2(twee) jaar mijn beste vriendin.” Ik hield de tranen op, ook al haatte ik haar voor wat ze zei, ik kon er niets tegen doen, ik had haar opgeschreven, zij mij niet, dat betekende dat ik waarschijnlijk niet bij haar in de klas kwam, hoe graag ik het ook wilde, het antwoord was nee. “Goed, dan ga ik. Vaarwel Simone.” Ik pakte mijn agenda weer op, deed hem in mijn tas, en liep naar de deur van haar kamer. Ik draaide me nog om, en zei: “Als je maar weet dat ik je al die tijd dat je niet meer met me op trok gemist heb.” Ik deed de deur open, en vertrok. Achter me hoorde ik Simone in snikken uit barsten,(Persoonlijke mening: beter een punt hier en dan 'Ik' met een hoofdletter. Hier komen er nog een paar:)Ik liep zo snel mogelijk naar de voordeur,(.) (E) en gooide hem achter me dicht,(.) (T) toen liet ik ook mijn tranen de vrije loop,(.) (I) ik stapte op mijn fiets, dit was definitief het einde van onze vriendschap, niets meer tegen te doen. Ik zag nog een keer alles voor me wat we samen hadden gedaan, toen was het voorbij, mijn tranen stopten..,(.) (I) ik hoefde niet meer te huilen, ik had altijd al geweten dat er ooit een eind aan zou komen, altijd al.

In het andere verhaal zaten niet zoveel foutjes, en ik vond de inhoud ook wat sterker. Een onverwacht einde, eerst denk je dat ze het gewoon gaat uitmaken en dan opeens...

Je eerste verhaal vond ik ook qua inhoud een beetje zwakjes. Dat is ook mijn mening, ik zou meer ontroerd zijn als deze scène zich had afgespeeld tussen een echtpaar dat al lange tijd bij elkaar was, als je begrijpt wat ik bedoel. Deze vriendschap tussen deze meisjes leek niet hecht genoeg. Ze waren te veel gewoon middelbare school-vriendinnen, iets wat daarna weer een keer overgaat.

Goed, mijn commentaar. Als je het erg vervelend vind dat ik gelijk een 'spellingsboekje' open doe, moet je het zeggen, hoor!

[melisande]

Ik vind het mooi:) er zitten inderdaad wel van die fouten in met hoofdletters en punten enzo maar dat geeft niet ik ben er zelf ook erg slecht in