Online Verhalen

Ik heb al vaker verhalen geschreven maar dit is mijn eerste verhaal, die eindelijk wel lukt. Ik schrijf het samen met iemand. Dus ik hoop dat jullie het wat vinden. Ik hoop ook dat jullie wel kritisch kijken wat ik wil wel leren van de fouten die ik maak.

P.S Let niet op de engelse titels van de hoofdstukken, das een tik van mij
---------------------------------------------------------------------------------------
Tales of Mirrors

Chapter 1: New Beginnings

De stilte van de nacht werd verbroken door het lawaai dat opsteeg uit de herberg, die zich vlak onder de voet van een heuvel bevond. Bomen leken zich verder terug te trekken en de paarden, die buiten de herberg stonden, snoven en schraapten door het lawaai nerveus met hun poten. Er was niets anders in de omgeving, dan een dun, korrelig zandpaadje dat om de heuvel heen liep, verder naar het Noorden. En het was ook niet meer dan een tussenstop tussen 2 dorpjes.
De verschillende instrumenten, die ook op allemaal verschillende tonen speelden, werden overstemd door het geschreeuw dat door de kieren van de herberg doordrongen. Maar de mensen leken er zich niet veel van aan te trekken.
In de kroeg, op de begane grond, werd gefeest, gelachen, gedronken en gevochten. De wijn vloeide rijkelijk en er werd nog veel meer bier gedronken. De kroeg zag eruit alsof hij al veel te vaak van dit soort feestjes had gehouden en bijna van ellende uit elkaar kon vallen. De grote, grijze stenen die de muren vormden, hadden zo te zien al heel wat te verduren gehad.
Vanbinnen kon je eigenlijk weinig zien van de kroeg, vooral omdat het zó druk was dat je je eigen knieën niet eens kon zien als je je best deed, maar eigenlijk was dat ook niet de moeite waard; de kroeg had een saaie, houten vloer die bedekt was met aangestampte aarde, en de scheve kandelaren aan het plafond en de kaarsen aan de muren lieten ontelbare kleine groeven in de muren dansen in hun schaduwen. Al met al geen architectonisch meesterwerk.
De barman was de hele avond al bezig met het serveren van de alcohol. Al had hij zelf ook al aardig wat biertjes op, het was nog niets vergeleken met de feestvierende massa, die door de herberg danste. Velen lagen al slapend op hun tafeltjes en de rest had een rode blos op hun wangen. Het oranje licht, dat brandde in de lantaarns die aan het plafond hingen, scheen flikkerend door het raam, zo nu en dan onderbroken door voorbij dansende schimmen, en vlak achter het koude, dikke glas, zat een donkere gedaante. Onbeweeglijk. Al een hele tijd.
Als je naar binnen zou gaan, zou hij niet opvallen tussen alle drukte en uitgelatenheid. Misschien zou je hem niet eens zien. Als het je lukte een weg te banen door de wilde menigte, wat niet makkelijk was, zou je misschien net de omtrek van zijn donkerbruine mantel zien.
Zijn kap ver over zijn gezicht getrokken, zonder ook maar iets wat zijn identiteit zou kunnen prijsgeven. Misschien, heel misschien, als je niet onder de voet gelopen of weggeduwd en getrokken werd tegen die tijd, zou je een glimp opvangen van de vage, gele gloed die onder zijn kap vandaan leek te schijnen. Misschien.

Allereest welkom op dit forum.
Het begin van je verhaal spreekt me meteen aan, je probeert de omgeving te beschrijven, waarin je goed slaagt.
Je creeert een bijzondere sfeer. En door de de aanwezigheid van de man, word ik meteen nieuwschierig naar het vervolg.

Voor een eerste verhaal is dit goed, hopelijk hou je het vol en post je nog.
Ook felicitaties aan je co schrijver natuurlijk

Goede beschrijving, zonder dat het langdradig wordt.
Misschien was het mooier als je het vanuit iemands perspectief had beschreven, wellicht uit het perspectief van de geheimzinnige man zelf. Maar het stoort me niet op deze manier. Goede woordkeus, mooie zinnen die vloeiend lopen. Allemaal heel degelijk. Ook de spanning die je opbouwt staat me wel aan. Het laatste woordje doet dan iets geforceerd aan. Dat is een kleinigheid.

Wat ik mis in de beschrijving is een doel. Nu ga ik iets zeggen dat mij veel geleerd is tijdens Journalistiek en uit eigen ervaring is vernomen:

Een beschrijving alleen als beschrijving van locatie oogt vaak wat doods. Een beschrijving moet een doel dienen. Kies een woord dat je voor je beschrijving zou kunnen gebruiken en ga vanuit dat woord verder.

Bijvoorbeeld: je wilt beschrijven dat de sfeer dreigend is. Waaruit blijkt dat in je beschrijvingen? Mannen die elkaar zwijgend aankeken en dronken van kroezen die al leeg waren. De serveersters trokken zich terug achter de bar en waagden het niet meer door de rijen mensen te lopen. Ik noem maar iets.
Of bijvoorbeeld vrolijk: Joelend danste de dronkelap enkele wankele passen onder gejuich van zijn vrienden. De barman waardeerde de dans en besloot tot een rondje van de zaak. Mannen sloegen elkaar op de schouder en dronken snel hun kroes leeg. Het was hoog tijd voor een nieuwe.

Bepaal welke sfeer je wilt neerzetten en schrijf vanuit die visie verder. Alleen beschrijven hoe een herberg eruit ziet is niet genoeg. Hoe beïnvloedt de omgeving de karakters? Wat zegt het over degenen die zich er begeven?
Bijvoorbeeld: jij beschrijft een ellendige herberg, vervallen en oud. Waarom komen de mensen dan toch in grote getale ernaartoe? Wat is er zo aantrekkelijk aan die herberg? Is het de charme van zoiets ouds? Is het de gemoedelijke sfeer? (alhoewel, er wordt natuurlijk ook gevochten)
Misschien is het ook leuk om te beschrijven hoe anderen reageren op de mysterieuze man. Hebben ze hem opgemerkt en negeren ze hem, omdat dat ze beter lijkt? (daarmee geef je meteen aan dat met de vreemdeling blijkbaar niet te spotten valt) Is er al een grapje over hem gemaakt, maar dan wel fluisterend, want stel je voor dat de man het zou horen?
Het zijn maar suggesties.

Lange post, maar dat wil niet zeggen dat ik je verhaal slecht vond. Integendeel, ik vind het tot nu toe één van de meest veelbelovende verhalen die ik hier onder ogen heb gekregen. Ik hou dit topic met plezier in de gaten.

bedankt voor de reacties ^^ , ik zal proberen je advies op te volgen S.A.M.
----------------------------------------------------------------------------------------

De vreemdeling zat met zijn rug tegen de muur achter hem aangedrukt. Zijn ogen waren gericht op de grove, houten tafel waar hij aan zat. Grommende geluiden stegen gestaag op vanonder zijn kap. Alsof hij ergens geïrriteerd over was.
Een van de mannen in de kroeg sprong op de tafel waar de vreemdeling aan zat en begon hard een lied te bulderen, waarop de schim in de hoek eindelijk bewoog; hij verstarde en ging zo mogelijk nog rechter zitten.
Na enige tijd strekte hij zijn arm uit en greep de bierkroes, die voor hem stond van de tafel af. Als iemand goed gekeken had, had hij donkerrode vingers nog net van de bruine handschoen kunnen onderscheidden.
Op het moment dat de vreemdeling de kroes had gepakt klonk er een merkwaardig zacht sissend geluid, dat afstierf naar mate hij dichter bij zijn mond kwam. Even leek het alsof er wat rook voorbij dwarrelde.
Toen hij in één teug zijn bier ophad sloeg hij de kroes achteloos weer met een dreun op de tafel.
De man, die op de tafel stond te dansen en te zingen, verloor zijn evenwicht doordat de tafel trilde en viel met een klap op een grote ton met bier, die onder het gewicht van de man uit elkaar spatte. Het bier dat in de overvolle ton zat, vloog in het rond en maakte veel van de feestvierende massa nat, die daardoor nog blijer en uitbundiger werd.
Twee mannen, die nog het meest op hersenloze trollen leken, stopten met dansen en staarden wezenloos even naar de gevallen man, maar die op de grond bleef liggen in de wrakstukken van de ton; het bier verspreidde zich langzaam over de grond heen, en toen keken ze weer naar de in kap gehulde vreemdeling, die nu iets losser en zelfverzekerder op zijn kruk zat. Ze stapten wankelend naar hem toe en maakten samen een harde, onbeleefde opmerking.
Toen de vreemdeling niet reageerde, hij had zelfs niet meer bewogen, gingen ze naast hem staan en begonnen in zijn oor te schreeuwen; de alcohol zorgde ervoor dat ze te veel zelfvertrouwen hadden.
“Jij sjorgt ervjor dat wijer geeeen biersch meer habben!” riep een van de mannen, die duidelijk dronken was. Zijn peper-en-zoutkleurig haar hing voor zijn wazig staande ogen en het speeksel vloog uit zijn mond, terwijl hij schreeuwde. Zijn vadsige, dikke bierbuik trilde toen de man de vreemdeling bij zijn schouder greep en hem wat dichter naar hem toe trok. De vreemdeling schoof zichtbaar een stukje naar de andere kant, vanwege de geur van de man, al had de rijkelijke douche van speeksel er ook wat mee te maken kunnen hebben. Toen greep hij zó snel de hand van de man beet, dat beweging nauwelijks zichtbaar was geweest.
“Als je zo door blijft gaan raak je meer kwijt dan alleen maar bier!” gromde de vreemdeling.
De man leek niet te merken dat toen de vreemdeling zijn hand vastgreep zijn huid rood kleurde.
“Heb je lol, Brim?” klonk het ineens naast de vreemdeling en zijn in kap gehulde hoofd draaide zich bliksemsnel om naar rechts.

Weer een leuk stuk, heel degelijk.

Wat aan dit stuk zo mooi is, is het contrast tussen de lompe feestvierders en de gekapte vreemdeling die er duidelijk geen onderdeel van is.
Heb verder even weinig op te merken.

Oh, behalve dan dat je iets meer mag laten doorschemeren over de intentie van de vreemdeling. Hij is geïrriteerd, maar dat mag je iets verder uittekenen in je verhaal. Het zou de spanning kunnen verhogen. Is maar een mening, want het werkt ook wel op jouw manier.

De co-schrijfster meldt zich
Ik ben ontzettend blij met de reacties tot nu toe, en erg dankbaar dat jullie zo lief zijn om ons te voorzien van goede kritiek. We hebben er heel veel aan. Ik hoop dat jullie het zullen blijven lezen, want SweeneyTodd en ik kunnen jullie commentaar heel goed gebruiken.

Dus bedankt!

Erg mooi verhaal!! Het is mooi geschreven!! ik heb niet echt comentaar of tips ofzo xD
Ik ben erg benieuwd hoe het verder gaat en hoe het zit me die vreemdeling enzo

Dank je wel!

Hier nog een nieuw stukje.

-----------------------------------------------------------------------------------
Er klonk een dierlijk gegrom van onder de kap van de vreemdeling, en de gelige gloed werd lichter. Snel liet hij de hand los van de man, die nu wankelend op zijn plek stond, zijn rood verbrande huid op zijn hand bekijkend.
“Koest, jongen,” klonk de harde vrouwenstem en ze schudde even heen en weer met haar vinger. De vrouw droeg, net als de vreemdeling, een dikke reismantel met kap en had een stel stevige, leren laarzen. Ze gaf de man die naast de vreemdeling stond een harde duw, waardoor hij hard tegen de muur opklapte en slap bovenop de andere man viel, en zonder ook maar om te kijken, ging ze tegenover de vreemdeling aan tafel zitten. “Ik paks jou nohg wal!” riep de andere man; in tegenstelling tot de eerdere man, was deze stukken jonger en dunner. Ondanks dat hij dronken was kwam hij toch redelijk bang over. “Ik ga Pjoter halen, hoor!” zei de man met een overslaande stem.
“We kunnen ook nergens heen zonder voor heibel te zorgen, hè?” zei de vrouw, waarop de vreemdeling de dronken man alleen even grommend nakeek, terwijl die weg hobbelde; verder de massa in. “… dat was een grapje, mocht je het niet opgemerkt hebben,” zei de vrouw met een grinnik. Een lok van haar ravenzwarte, krullende haar hing in haar gezicht, haar twee gele ogen keken hem aan. De rest van haar gezicht ging schuil onder haar kap, zodat ze net zo mysterieus leek als de vreemdeling. Toen ze eenmaal zat, boog ze een stukje naar voren.
“Ik heb nieuws,” vervolgende ze zacht, maar toch zo doordringend dat hij het goed kon verstaan in alle drukte. Ze had nog steeds dezelfde zelfvoldane glimlach op haar gezicht, zelfs toen de vreemdeling boos zijn handen in de lucht gooide.
“Dat zei je al,” gromde hij ongeduldig. “Waarom denk je dat ik hier al een halfuur zit te wachten? Kom ter zake, verdomme!”
Ze trok één wenkbrauw op, streek de lok haar uit haar gezicht en boog zich naar hem toe over tafel. “Kom op, Brim,” fluisterde ze geërgerd. “ik heb geen zin de dupe te worden van jouw ‘vervelende buien’. Doe alsjeblieft een beetje volwassen.” Brim, de vreemdeling, snoof minachtend, maar de vrouw leek tevreden.

Ja, leuk, blijft boeien. De toon is gezet voor de verstandhouding tussen Brim en de vrouw. Wat kleine spelfoutjes, maar het zij je vergeven.

Eén advies: als iets mysterieus is, is het leuker om te beschrijven waarom het mysterieus is. In plaats van simpelweg te zeggen: het is mysterieus. Snap je? Is mijn mening maar, natuurlijk.

Oei, meestal haal ik de spelfouten er wel uit als ik het doorlees... Blijkbaar ben ik dat deze keer vergeten. Heb het stukje aangepast, hoop dat het zo beter is.

Ben blij met je positieve reactie! Over het mysterieus zijn, heb je misschien een voorbeeld zodat ik het makkelijker toe kan passen? In elk geval bedankt!

Situatie: Man zit in kroeg. Krijgt mysterieuze vrouw naast zich. Hoe beschrijf je dat?

Ze had iets over zich, maar Brim kon niet thuisbrengen wat het was. Ze bewoog doelbewust, met de souplesse van een panter. Vanonder haar kap glinsterden haar ogen. Ze registreerde de ruimte, maar liet het niet blijken.
"Wat doe je hier?" vroeg Brim.
Ze zei niets, maar schonk hem een glimlach. Soepel viste ze een buideltje vanonder haar mantel en legde het op tafel. Haar blik daagde hem uit het op te pakken. Brim bewoog niet. Haar ogen hielden hem in zijn greep.

Mysterie is het oproepen van vragen. Wat doet iemand? Waarom doet iemand dat? Waarom begrijp ik als lezer deze personage niet? Welk gedeelte van de informatie ontbreekt nog? Begrijpen de personages elkaar wel?
Mijn voorbeeld is niet zo sterk, maar ik hoop dat je het vragenprincipe een beetje begrijpt.

Ik begrijp het. Bedankt, ik zal binnenkort kijken wat ik kan doen.

ja, bedankt voor al je input S.A.M. ^^
---------------------------------------------------------------------------------------
“Goed,” ging ze verder. “ik weet dat ik lang ben weggeweest, maar ik verzeker je dat mijn informatie het wachten waard is. Binnenkomen was uiteraard geen punt, maar ik moest een tijdje observeren voordat ik iemand vond die wist wat ik moest weten. Je oom is ook niet achterlijk, hij hangt zijn plannen niet zomaar aan de grote klok. Maar uiteindelijk vond ik een wachter die veel van de informatie onbewust had opgevangen, al was hij te stom om te weten hoe belangrijk het kon zijn. Het enige wat ik moest doen, was zijn kamer binnensneaken en een beetje aardig voor hem zijn-“
Brim lachte vreugdeloos. “Je had hem vast al plat op z’n bek gepakt voor hij je had zien binnenkomen.”
“Het punt is,” ging de vrouw ongestoord verder, al klemde ze haar kaken op elkaar. “Dat ik met een béétje gesleutel in zijn hoofd precies de informatie kon vinden die ik nodig had, terwijl hijzelf niet eens besefte dat hij die informatie hád.”
“En dat is…” drong Brim aan, terwijl een haastig gebaar maakte.
De vrouw keek even oplettend om zich heen voordat ze op nog zachtere toon verder ging.
“Je oom weet van de Tweede Aarde. Hij zet een klopjacht uit naar jouw Helft, hij denkt op die manier jou te grazen te kunnen nemen.”
“En?” vroeg Brim door. “Kan hij dat?”
Ze beet even op haar onderlip en liet haar hoofd even hangen.
“Leia?” drong hij aan, en ook hij boog zich nu dichter naar haar toe. Toen ze knikte, vloekte Brim luid. Meerdere mensen keken naar hem om, maar Brim scheen het niet te merken.
“Dat is echt fantastisch,” zei Brim met een sarcastische ondertoon. Er liep een serveerster voorbij, die hij snel even aantikte. “Twee whisky’s, extra droog… en extra snel.”
De serveerster keek hem even verbaasd aan, maar voordat ze weg kon gaan zei de vrouw: “Oh nee, ik hoef echt gee-.”
“Ze zijn niet voor jou” gromde Brim en gooide wat zilveren muntjes naar de serveerster toe, die ze nogal onhandig opving. “Schiet een beetje op wil je.”
“Er is een lichtpuntje,” zei de vrouw, die Leia heette, schouderophalend.
“En wat is dat? Oh, wacht even….” Hij pakte de twee kopjes aan van de serveerster, die weer terug naar het tafeltje gelopen was en keek opnieuw verbaasd toen Brim de kopjes uit haar handen griste. Brim goot de inhoud van de twee kopjes achterover, trok even een gezicht en zei toen: “Vertel.”
“Nou…” mompelde Leia, die zo te zien nogal verbaasd leek. “Je oom lijkt nog niet te weten hoe hij er moet komen. Dus voorlopig loop je nog geen gevaar, en dat geeft ons misschien genoeg tijd om er iets aan te doen.”
“Wat wou je doen?” vroeg Brim. “M’n oom verleiden en hem overhalen zich terug te trekken op het platteland om een gezinnetje te stichten?”
“Zeg hoor eens, ik heb drie weken rondgedwaald in zijn gebied,” zei ze scherp en verontwaardigd. “Het was bepaald geen pretje maar ik heb ons wel een voorsprong bezorgd. Een béétje waardering zou op zijn plaats zijn.”
“Ach, wil je een schouderklopje?” vroeg Brim, hij hief zijn rechterhand een stukje op en bewoog even met zijn vingers, die zacht gloeiden.
“Oh, houd toch je kop.” zei Leia.

Dan gaan we gewoon maar verder neem ik aan:

------

Zachtjes begonnen regendruppels tegen het raam te tikken. En een gure wind begon door de kieren van de herberg te waaien, waarop beide even schichtig om zich heen keken. Leia wenkte hem even om dichterbij te komen.
“Wat ben je nu van plan?”
"Nou..." begon Brim, die zich zuchtend terug in zijn stoel liet zakken en weer tegen de muur aanleunde. "Ik moet zeggen dat ik nog geen idee heb, wat dat betreft ben ik nog niet verder dan mijn oom.”
"Waarom doe je dit, Brim?" vroeg Leia ineens, ze trommelde ongeduldig met haar vingers op de tafel en keek de andere kant op, alsof ze bang was voor zijn reactie.
"Wat? De Poorten zijn de enige manier om mijn Helft te redden, denk ik, hoor…"
"Dat bedoel ik niet, sukkel!" riep ze uit, terwijl ze haar vuist zo hard op de tafel sloeg dat er een flinke deuk in kwam. Een paar feestgangers keken weer verschrikt op, maar gingen al snel weer verder met de onnozele dingen waar ze mee bezig waren. "Doe je dit voor de juiste redenen? Waarom ga je tegen je oom in?!"
Brim keek haar niet aan en staarde wezenloos naar de grond. “Iemand moet het doen,” gromde hij. Leia keek hem weer doordringend aan.
“Brim, ik laat het niet vaak zien, maar ik heb toch echt met het beste met je voor. Ik zie niet graag een broer sterven omdat-”
“Weet jij waar die Poorten zijn?" onderbrak hij haar. Leia schudde langzaam haar hoofd voordat ze met een nee antwoordde.
“Maar wat ben je van pla-”
“En weten wij iemand die het WEL weet?” verzuchtte Brim, die met zijn rode vingers zijn slapen masseerde. Hij bleef haar nu intens aankijken, alsof hij haar gedachten kon lezen.
Ze kneep haar ogen een beetje samen en dacht na. “…nou….”
“Ja of nee?” drong een geïrriteerde Brim aan.
“Laat me verdomme nou eens uitpraten!” riep Leia uit. Maar Brim leek niet echt onder de indruk van haar uitbarsting. Integendeel, hij zette zijn handen op de tafel en kwam overeind.
“Als het je nog niet is opgevallen, zus,” gromde hij kwaad, waarbij de gelige waas weer feller werd. “We worden al meer dan 2 jaar opgejaagd door het hele land. Zelfs nu kunnen we in de gaten gehouden worden! We hebben geen tijd voor kletspraatjes en al helemaal geen tijd voor fouten! Dus denk alsjeblieft een beetje sneller na, dan kunnen we conclusies trekken en tot acties overgaan! Hm??!”
Een beetje uit balans gebracht door de plotselinge uitbarsting van Brim, deinsde Leia een stukje achteruit. “Ik…” begon ze, maar voor ze verder ging siste ze: “Ga nou zitten, je trekt de aandacht…”
Brim keek om zich heen met een van woede vertrokken gezicht, snoof, en plofte weer neer op zijn stoel.
Leia keek hem schattend aan. “…ik…ik kan misschien iemand bereiken die meer weet,” zei ze langzaam, zonder haar blik van haar broer af te wenden.
“Top,” zei Brim lichtelijk verbaasd, hij leek zijn woede alweer vergeten te zijn. “Wie?”
“Nou… euhm, … hmmm het kan nogal … ehhh, lastig worden, maar-.”
“Ik vind het zó fijn als je zo duidelijk bent,” zei Brim. “Dat scheelt mij een heleboel gepieker.”
Ze wuifde met haar hand naar hem alsof ze een vlieg wegjoeg, terwijl ze zachtjes in zichzelf mompelde.
“Doe ik ook nog mee in het gesprek?” riep hij geïrriteerd.
“Shhh!!” Leia keek weer schichtig om zich heen en knikte even met een gemaakte glimlach naar een man, die door de roep hun kant op gekeken had.
Brim knipperde met zijn ogen, alsof hij nauwelijks kon geloven dat ze hem net tot stilte had gemaand. “Wil je me niet behandelen alsof ik je kleine broertje ben?!” riep Brim verontwaardigd uit.
“Maar je bént…” begon Leia, die haar zelfvoldane glimlach weer terug kreeg.
Ook over Brim’s gezicht gleed een grijns. “Denk maar niet dat je de baas kan spelen alleen omdat je 765 jaar ouder bent.”
“Nou, jij bent hier degene die de beslissingen neemt,” grinnikte Leia schouderophalend, waarop Brim een lach uitstootte.

nog een stukkie
---------------------------------------------------------------------------------------
“Maar goed, ik zal kijken of ik hem nog weet te vinden.”
“Doe dat,” zei Brim met zijn ogen rollend. “Over wie hebben we het nou?”
Leia, die al was opgestaan, keek hem even aan alsof ze probeerde te bedenken of hij die informatie al mocht weten. “…Raiden,” besloot ze, en ze gebaarde dat hij mee moest komen.
Brim probeerde even te bedenken of hij die naam eerder gehoord had, maar haalde toen zijn schouders op.
Maar terwijl hij overeind kwam, stootte hij tegen een serveerster aan, die daardoor vier volle glazen alcohol over de dichtstbijzijnde feestgangers gooide. De mannen draaide zich scheldend om en begon de serveerster voor stront uit te maken.
Toen de arme vrouw zich verontschuldigend omdraaide om nieuwe glazen te gaan halen, struikelde ze over haar dienblad en viel tegen Brim aan. In een poging overeind te blijven, greep ze zich aan zijn mantel vast, waardoor zijn kap van zijn hoofd afgleed. Op dat moment was het stil en leek iedereen even stil te staan.
Er ging een zacht gefluister door de herberg heen, als het geruis van bladeren aan een boom. Eerst zacht en ongelovig, daarna harder en angstig, tot er uiteindelijk een paniekerig rumoer losbrak.
“Is dat…?”
“Bij de Godin, het is hem!”
“Het is hem!! Het is hem!!”
Even stonden Brim en Leia even stil als de rest, Leia keek haar halfbroer gespannen aan en wachtte af wat hij zou doen. Toen grijnsde Brim dreigend. Twee felgele ogen staarden naar de groep met mensen die voor hem stonden. Zijn warrige, zilverwitte haar wapperde even toen de gure wind weer door de kieren blies, en in het flakkerende kaarslicht werd zijn dikke, donkerrode huid zichtbaar. Het vreemdste aan Brim’s verschijning waren nog wel de zes kleine hoorns die op zijn voorhoofd groeiden, en de dunne staart, die nu achter hem verscheen, heen en weer bewegend. In één klap was duidelijk waarom de vreemdeling een kap had gedragen.
Bij het zien van Brim’s dierlijke grimas deinsden de mensen vlug achteruit, alsof hij hen dan niet kon zien. “Het is Brim For’tem. Het is de Verrader!” klonk het.
“Ik weet mijn eigen naam,” gromde Brim, en hij deed een stap naar voren, waarop er weer een huivering door de groep heen ging en ze achteruit deinsden.
Er klonk een metaalachtige klik achter hem en hij voelde hoe er iets kouds en hards tegen zijn haar aandrukt werd.
“Verdwijn uit mijn herberg, gek!” gilde de barman met een overslaande stem. Langzaam draaide Brim zijn hoofd om. In zijn gloeiende ogen was alles behalve angst te zien, iets wat de barman nog meer uit zijn doen bracht. Met een bliksemsnelle beweging greep Brim de loop van het geweer beet, die meteen rood gloeide en met een luid gekraak en gesis wist hij die naar boven te buigen.
De barman keek naar zijn kapotte geweer, slaakte een nerveuze gniffel en viel toen flauw.

Goed bezig!
Je beschrijvingen (want ik ben nogal van de beschrijvingen ) zijn heel goed, heel precies. Ik kan me de figuren goed voorstellen. En je kan goed spanning opbouwen.
Het enige vervelende vind ik dat ik (nog) niks van het verhaal begrijp. Om er zo plotseling in te vallen, en mensen te horen praten over een oom en over een Helft en een Tweede Aarde, en geen flauw idee te hebben waar het over gaat.
Maar aan de andere kant is dat ook een reden om het te blijven volgen, natuurlijk.

Dank je wel! We doen erg ons best om te beschrijven wat we voor ons zien. Ook omdat je het met twee personen schrijft is het makkelijker voor de ander om zich in te leven op die manier. Ik ben blij dat het een beetje goed overkomt.
We weten inderdaad dat we nog vrij weinig informatie hebben vrijgegeven, maar we hopen een beetje dat dat mensen stimuleert verder te lezen. Dus ik hoop dat je het niet té irritant vindt
Bedankt voor het lezen!

Ik was even uit mijn evenwicht gebracht toen het geweer ter sprake kwam. Vaak is fantasy meer middeleeuws van aard, maar dat is natuurlijk niet een vereiste. Ga ik me toch afvragen hoe het wapensysteem in jullie wereld eruit ziet en - nog breder - hoe jullie wereld er verder uit ziet.

Verder een leuke introductie van Brims verschijning. Brengt weer vragen met zich mee en dat zorgt voor spanning.

De wapens zijn niet helemaal mijn ding, daarvoor moet je eerder bij SweeneyTodd zijn, maar ik geloof dat het in het Pirates of the Caribbean-idee was van zwaarden en pistolen. Het zijn geen hypermoderne dingen zeg maar.
Maar zoals ik al zei: vraag het SweeneyTodd.

Ik ben erg blij dat jullie allemaal nog steeds lezen

Als het middeleeuws is, klopt het inderdaad niet... Maar in de 17e eeuw hadden ze ook al pistolen, en het zou heel goed kunnen dat ze het zelfs al eerder hadden, maar dat weet ik niet zeker.

Het is niet speciaal middeleeuws of 17e-eeuws, het speelt zich in een hele andere wereld af dus daar zijn we niet echt aan gebonden. Maar je kan het je wat de wapens betreft het beste zo voorstellen als in de 17e eeuw denk ik. (opnieuw: ik ben niet de expert wat dit aangaat...)

Het is inderdaad wat Lovett als zei: het is een compleet andere wereld en daarom is het niet gebonden aan de bepaalde tijden van onze wereld. Want deze wereld, Valeneon, heeft even tijd gehad om te bestaan als de echte wereld heeft daar. Maar ze gebruiken inderdaad alleen bajonetten en dat soort oude wapens. Maar men vecht daar nog steeds liever met zwaarden (die zijn wat betrouwbaarder )
---------------------------------------------------------------------------------------
“Jij vindt jezelf stoer, hè?! Nou, kom maar op, Verrader!!” Uit de menigte rende plotseling een grote man op Brim af.
Hij was meer dan twee koppen groter dan Brim zelf en minstens vijf keer gespierder, maar Brim wist de vuist van de man simpelweg op te vangen met zijn open hand, die hij meteen daarna sloot. De man krijste het uit van de pijn, toen grote, rode vlekken zijn hand begonnen te bedekken. De menigte ging door het lint en Brim wist met moeite boven het lawaai uit te roepen dat iedereen kalm moest zijn, maar het hielp niet echt veel.
Hij gaf de man een stoot, zodat deze bij de twee andere mannen, die nog steeds bewusteloos waren, neerviel.
“Wat is hier aan de hand?!” schreeuwde iemand van bovenin de herberg. Het werd langzaam aan weer stil, waarop de voetstappen op de trap duidelijk hoorbaar werden. Er stapten vijf mannen naar beneden, die het tafereel snel in zich opnamen. Het leken wel een stelletje opgefokte jongeren, zoals ze met zijn allen vuil naar Brim keken en hun vuisten kraakten. Maar de lijfpantsers met een demonisch logo op hun borst, verraadde dat zij soldaten waren, ingelijfd door de demonenfamilies. Een van hen tilde zijn arm op en wees op Brim.
“Hey, is dat niet die gast van de posters, jongens?”
Alle gezichten draaiden zich als één man om naar links waar, scheef op de muur geplakt, een gezocht-poster hing waar Brim’s gezicht op getekend was. Onderaan de poster stond de beloning, die uit 10.000 Cablon, de valuta van het land, bestond. Hun hoofden draaiden zich weer in de richting van Brim, die nu kaarsrecht op zijn plaats stond.
“Kom op, jongens!” zei de voorste van het groepje, zijn vierkante kaak stond trots naar voren en hij had een gierige blik in zijn ogen, als een ekster die wat glimmends gevonden heeft. “Hij staat daar als een zoutzak. We nemen hem te grazen!” Twee anderen joelden hard en kwamen naast hem staan. En gedrieën stapten ze op Brim af, die verontschuldigend zijn handen op stak.
“Er is geen reden om hier over te vechten, gasten…” Maar zijn zin werd afgekapt door wat de leider van het groepje bleek te zijn, die hard brulde: “Kop dicht! We gaan je mollen!”
Brim zuchtte en trok zijn mantel naar zijn zij, zodat een gehavend handvat van een krom zwaard tevoorschijn kwam. Met een zwierige beweging trok hij het uit de schede. De kling leek in de verste verte niet op het handvat, het was glimmend zilver zoals Brim’s haar en er leek geen krasje op te zitten.
“Zeker weten dat jullie dit willen doen, jongens…?” vroeg Brim, weer met dezelfde dierlijke grijs. Maar de mannen lieten geen angst merken en de eerste rende als een dolle hond op Brim af. Deze pareerde de slag door zijn zwaard omhoog te brengen en met een korte zwiep haalde hij de kling langs de borst van de man, waarna die gorgelend op de grond zakte. De vier overgebleven mannen staarden even naar het slachtoffer en stortten zich toen brullend van woede op Brim. Het gevecht werd meer een slachtpartij, toen Brim tollend door de lucht draaide en alle mannen tegelijk raakte. Twee wisten de slagen te ontwijken, maar de andere twee dolven het onderspit en zakten ook op de grond. De leider greep Brim bij zijn kraag, zodat hij zijn huid niet raakte. Maar voordat hij iets kon doen, verkrampte zijn gezicht plotseling, en Brim duwde hem van zich af.
“Ik kon het prima zelf aan, hoor!” mompelde hij verontwaardigd naar Leia, die een mes in de rug van de man had gegooid. De overgebleven man leek eieren voor zijn geld te kiezen en rende de herberg uit.
Brim keek even om zich heen en riep naar de starende, doodstille menigte: “En waar staren jullie naar?!”
Leia sprong op de dichtstbijzijnde tafel en manoeuvreerde over de stoelen en de hoofden van de mensen in de menigte heen naar buiten. Brim volgde haar onder luid rumoer van de aanwezigen, en voordat iemand de kans kreeg hem te grijpen waren ze allebei verdwenen.
Buiten striemde de koude wind hun gezichten terwijl ze de afstand tussen hen en de herberg met elke stap vergrootten.
“In elk geval zal niemand ons volgen in dit pestpokkenweer,” mompelde Brim.
“Kop dicht en lopen,” snauwde Leia.
“Kort lontje vandaag, hm?”
“Hoe kón je nou zo stom zijn?!” riep ze uit. “Je wéét dat overal mensen naar je zoeken!”
“Wat, wil je zeggen dat ik me had moeten laten pakken? Die gasten waren geen halfzachte eieren, Leia!”
“Dat zeg ik ook niet, ik zeg dat je gewoon iets beter moet nadenken voor je kelen door gaat snijden! Je bent verdomme geen slager!!”
“Je overdrijft echt vreselijk,” zei Brim. “En misschien kunnen we nu beter niet schreeuwen, tot we weer veilig zijn.”
Leia wierp Brim nog één woeste blik toe, en toen vervaagden hun silhouetten in de schemering en de neergutsende regen.
------------------------------------------------------------------------------------
Lang stukkie dit keer, maar dan kunnen we de volgende keer met de andere helft van onze hoofdpersonages beginnen^^

Goed verhaal! Één van de weinige echt goed in elkaar zittende verhalen die ik hier lees. Jammer dat je er altijd nog zo'n onzeker zinnetje onderaan zet, als een soort van verontschuldiging die nergens voor nodig is. Zo komt het over, bedoel ik dan. Je moet niet verklappen dat je de volgende keer met een ander hoofdpersonage verder gaat, dat is niet leuk.

Sweeney toch

---
Het was stil in de kleine studentenkamer van Ben McCallum. In de hal lagen stapeltjes ongeopende post verspreid over de vloer en het gammele, eikenhouten tafeltje dat in de hoek gepropt stond. In de keuken brandde licht, en het zuchtje wind dat door het halfopen raam kwam zetten liet de vele post-its op de koelkastdeur zachtjes ruisen. Ook de keuken was rommelig; vuile en schone afwas en alles ertussenin stond in de gootsteen en de vensterbank, samen met lege verpakkingen en, voor onverklaarbare redenen, een sportschoen.
In de kleine woonkamer pasten nog nét twee stoelen en een werktafel, meer moest het niet zijn. Met zijn hoofd op de vele onduidelijke krabbels, aantekeningen en berekeningen lag Ben, precies op dezelfde plek waar hij al zo'n anderhalf uur lag. Zijn ballpoint lag losjes in zijn slappe rechterhand, en zijn borstkas ging zachtjes op en neer met zijn rustige ademhaling.
Zijn andere hand hing half in zijn korte, ravenzwarte haar, waar hij al die tijd gefrustreerd doorheen gestreken had. Toen ineens de telefoon ging schrok hij met een snurk wakker en stootte zijn hoofd aan de bureau lamp die net naast hem stond. Het papier waar hij op lag bleef aan zijn wang plakken, toen hij kreunend overeind kwam. Zonder naar de telefoon te kijken greep hij de hoorn wankel vast, die weer uit zijn hand vandaan glipte en op de grond kletterde.
Ben vloekte zachtjes en pakte hem weer van de grond op. “McCallum…”
“Dude, je klinkt alsof je een of andere enge ziekte hebt!” klonk het aan de andere kant van de lijn. “Alles oké daarzo?”
Ben kreunde en trok het papiertje van zijn wang.
“Hey, luister,” ging de andere persoon verder. “Wat zeg je d’r van als we eens even een pizza gingen halen? Volgens mij zit jij al vier dagen opgesloten in je kamer.”
“…Ray…?” mompelde Ben. “Ugh, in vrédesnaam, Ray, het is 6 uur ’s ochtends…”
“Niet in Italië,” antwoordde de jongen die Ray heette. “Wat zeg je d’r van, McCallum? Jij, ik, pizza?”
“…ughh… niet nu, oké? Ik moet nog van alles doen…”
“Je bent toch niet weer over die stomme portalen aan het puzzelen, man?”
“Nee…” mompelde Ben, die schuldbewust één van zijn aantekeningen onder zijn multomap schoof, alsof Ray die door de telefoon kon zien.
“Dude, ik laat je niet verdrinken in die verrekte wetenschap van je, je woont in Miami! Ga nou eindelijk eens lol maken!”
“Dag, Ray…” mompelde Ben, en hij hing op. Hij wreef getergd in zijn ogen en bekeek het slagveld op zijn bureau. Hij was nu al weken bezig met hetzelfde probleem, en hij was nog geen centimeter opgeschoten. Zuchtend veegde hij een stel berekeningen opzij en zocht naar zijn ballpoint, tot hij erachter kwam dat hij die nog in zijn hand had. Goed, dit werd niks. Hij stond op, liep naar de keuken en improviseerde een ontbijt, na eerst een grote kan koffie gezet te hebben. Achteloos gooide hij de lege verpakkingen in de gootsteen en streek door zijn korte, zwarte haar.

klein stukkie dit keer
------------------------------------------------------------------------------------
Terwijl hij koffie in een grote mok schonk, liet hij al zijn theorieën in zijn gedachten nog eens passeren, vastbesloten er iets van een verband in te ontdekken wat hem verder zou kunnen helpen. De achterbuurvrouw, een oude vrouw met altijd hetzelfde turkooizen vestje aan, liep voor zijn keukenraam langs. Ben zwaaide, waarbij hij een hele golf hete koffie over zijn t-shirt goot. De oude dame schudde haar hoofd, alsof ze wou zeggen ‘die is niet meer te redden’, en liep door, terwijl Ben vloekend probeerde de vlekken eruit te spoelen met het kleine straaltje koude water wat uit zijn kraan kwam.
De telefoon ging opnieuw, en Ben viel achterover tegen de koelkast, waarop verscheidene post-its met teksten als “I.M.L.D. do” en “Mat. niet naar CF!!!” langzaam op de vloer neerdwarrelden. Hij wreef over zijn achterhoofd en zigzagde tussen de rotzooi door, gooide zichzelf bijna naar zijn bureau toe en strekte zijn arm uit naar de telefoon… die al opgehouden was met overgaan.
Chagrijnig hees Ben zich overeind en ging terug naar zijn koffie, waarbij hij zijn blote voet tegen de stoelpoot aanstootte. Terwijl Ben kreten van pijn slaakte, klonk de deurbel. Strompelend baande hij zich een weg door de hal en haalde onhandig de sloten van de deur, en toen dat eindelijk gelukt was gooide hij de deur open.
Ray stond in de deuropening met een opgewekte grijns en een grote, platte doos in zijn handen. “Pizza!”
Met een knal gooide Ben de deur voor zijn neus dicht.

“Je moet je niet zo opsluiten, Ben,” zei Ray een paar minuten later. Hij zat onderuitgezakt in één van de twee stoelen en at zijn pizza. “Binnenkort kan je geen zonlicht meer verdragen en brandt je huid al weg als je naar de supermarkt loopt.”
“Hmm…” antwoordde Ben afwezig, die weer achter zijn bureau zat en zijn aantekeningen doornam.
“Wat ben je nou eigenlijk aan het doen de hele tijd? Berekenen hoeveel spaarlampen je nodig hebt om de Atlantische Oceaan mee te verlichten? Uitvogelen hoe je bacon kan maken uit olie en papier?”
Ben gaf geen antwoord en tikte met zijn vingers op tafel. Ray haalde zijn schouders op en at nog een stuk pizza.
“Heb je er ooit aan gedacht om airco te nemen ofzo, dude?” vervolgde hij. “Het is hier gewoon muf. Zelfs het raam stond maar zo’n halve centimeter open, het kostte me nog moeite erdoor naar binnen te komen.”
“Dat komt omdat ramen daar niet voor bedoeld zijn, Ray,” gromde Ben.
“Nou had dan ook gewoon de deur opengedaan!” Hij trok nog een stuk pizza los en hield het hem voor. “Stukkie?”
“Nee… dank je,” zei Ben zonder op te kijken. “Ik houd niet zo van mosterd-kiwi pizza’s.”
“Zonde,” zei Ray. “Zeg, als je zo nodig iets moet leren, leer dan drummen! We hebben nog een drummer nodig voor de band.”
Ben verfrommelde een papiertje en gooide het in de algemene richting van de overvolle prullenbak.
“Oké…” zei Ray. “Is het echt zó moeilijk om bacon te maken uit olie en papier?”
“Eigenlijk,” zei Ben, en hij draaide zich om naar zijn vriend. “probeer ik te begrijpen hoe je een portaal maakt tussen twee dimensies.”
Ray kreunde hartgrondig en liet zijn hoofd achterover hangen. “Alsjeblieeeeeft… niet nog steeds… Kom op, man, houd er nou eens over op, oké?”
“Het zou een boel helpen als jij me kon vertellen hoe het zat.” Ben keek Ray beschuldigend aan, maar die schudde zijn hoofd.
“Ik zei je toch, dude, ik wéét niet hoe het zit. Laat het gewoon met rust.”
“Ray, een compleet nieuwe dimensie is niet niks. Als ik erachter kom hoe je er komt, dan…”
“…zal je eindelijk serieus genomen worden als wetenschapper en komt je naam tussen die van Alexander Bell en Benjamin Franklin te staan in alle boeken, eeuwige roem, verdiende glorie, lang en gelukkig… blahblah, ik weet het…” maakte Ray zijn zin af, vaag met een stuk pizza gebarend, waardoor klodders tomaat en mosterd in het rond vlogen.

De aanhouder wint, respect voor strebers.

Als je het gaat gooien op dimensies, wees je er dan van bewust dat daar een hele theorie achter zit. Weet je zeker dat je er genoeg van af weet om het te gebruiken?

S.A.M. schreef:Als je het gaat gooien op dimensies, wees je er dan van bewust dat daar een hele theorie achter zit. Weet je zeker dat je er genoeg van af weet om het te gebruiken?

Maakt dat zoveel uit? Wie beledig je als je het verkeerd gebruikt? Het heet niet voor niets een Fantasy verhaal. Het is toch allemaal maar verzonnen, in ieder geval in dit verhaal. Of zie ik dat verkeerd? (Het is vaak zo dat ik te stom of te nuchter ben voor dit soort dingen)

Ik snap wat je bedoelt, S.A.M, maar wij gaan in ons verhaal niet diep in op de werking van de dimensies (ook vanwege het feit dat het een fantasyverhaal is). We zijn niet van plan een verklaring te geven voor de dimensies, of uit te doeken te doen hoe het precies werkt, we houden het vrij mysterieus. Het verhaal draait ook niet zozeer om de dimensies, maar om de manier waarop er gebruik (/misbruik) van gemaakt wordt en wat voor invloed het heeft.
Ik hoop niet dat je het storend vind, ik stel je commentaar zeer op prijs!

Nee, ik vind 't persoonlijk niet storend. De theorie erachter maakt mij persoonlijk niets uit. Maar er zijn mensen die heel filosofisch en praktisch bezig zijn met de werking van dimensies die al gauw zullen zeggen: nee, zo kan dat niet. Het is een kleine groep en verder niet heel belangrijk.

Overigens, ik denk dat je in een fantasyverhaal niet zomaar alle regels overboord kan gooien. De wereld die je hebt verzonnen moet wel kloppen.
(Bijvoorbeeld: je verzint een wereld zonder zwaartekracht, maar er blijven wel stenen en dergelijke op de grond liggen; dat kan dus dan niet.)

Dat ben ik met je eens, gelukkig maken we de wereld zelf niet te ingewikkeld. De dimensies zijn trouwens alleen een verbinding tussen de twee werelden, het heeft verder weinig directe invloed op ze (ook omdat praktisch niemand er vanaf weet).

“Wat is daar mis mee?” vroeg Ben verontwaardigd.
“Alles, Ben!” riep Ray. “Verruil die stomme geodriehoek voor ’n biertje en ga vanavond mee stappen. Wanneer was de laatste keer dat jij bent uitgeweest, hm?!”
“Waarom kan je me nou niet gewoon vertellen wat je weet?”
“Omdat het niet belangrijk is!”
“Niet belangrijk?!” riep Ben uit. “Ray, jij komt uit een dimensie die gespiegeld is aan de onze! Je hebt het me zelf verteld! Dit kan de grootste doorbraak van de eeuw betekenen, is het dan niet een klein beetje belangrijk dat ik erachter kom hoe het in elkaar zit?!”
“Ja, hallo, ik heb nooit gezegd dat je ze op moest zoeken!” protesteerde Ray. “Denk je niet dat er een reden is dat niemand ervan weet? Het is beter om dingen die je niet begrijpt met rust te laten. Voor iemand die dag en nacht met z’n neus in de boeken zit, trek je hele vreemde conclusies. Trouwens, wat wou je doen als je eenmaal weet hoe je er moet komen?”
Ben zei niets.
“Precies,” zei Ray, en hij at zijn pizza. “Houd jij je nou maar gewoon gedeisd.”
“En jij vindt dat ik me gedeisd houd als ik wild ga feesten?” vroeg Ben sceptisch.
“Bijvoorbeeld. Je zou in elk geval een stuk minder opvallen als je niet de hele dag in je kamer zat te maffen.”
“Misschien heb je wel gelijk…” verzuchtte Ben, die zijn hand over zijn gezicht haalde en daarbij het slaap uit zijn ogen wreef.
“Je meent het,” zei Ray. Hij veegde de pizzakruimels van zijn shirt af en liet ze elegant op de grond vallen. “Ren, ren! Jullie zijn vrij!” riep hij naar de kruimels.
“Jij bent zonder twijfel de idiootste vent die ik ken.”
“Ik zal met trots mijn titel dragen,” zei Ray. “Kom mee, dude, actie.”
“Wat, nu?” Maar na het zien van Ray’s blik zei Ben vlug: “Oké, oké.”


edit--> aangepast voor meer duidelijkheid

En vanaf hier wordt het verwarrend. Als lezer raak ik even de draad kwijt. Zijn de dimensies nu al bewezen of is Ben de enige die zich er mee bezighoudt? Is de theorie dat alle dimensies elkaar spiegelen algemeen geaccepteerd en laat zich er niet de kop door gekmaken? Vragen opwerpen is oké, maar onduidelijkheid scheppen is vaak de eerste stap naar het verliezen van de aandacht.

Ben is de enige die zich ermee bezig houdt. Ray komt zelf uit die andere dimensie en heeft dat ooit aan Ben verteld, die nu zijn uiterste best doet de eerste te zijn die dat kan aantonen en daardoor een gewaardeerd wetenschapper te worden.
Maar ik ben het met je eens dat het duidelijker kan, zodra ik met een goede formulering kom zal ik het aanpassen. Bedankt voor het lezen

We zijn op een punt in het verhaal aangekomen waar we een beetje vast zitten. Dat het nogal moeilijk is om de juiste weg te vinden om in te slaan met de karakters, dus daarom gaat het posten niet zo snel als het eerst ging. Gelukkig hebben we nog heel wat pagina's voordat het echt stil valt hoor, maar we hopen tegen die tijd weer volop aan het schrijven te zijn.
-----------------------------------------------------------------------------------
Een kwartier later zaten ze aan de bar in een kleine kroeg. Erg druk was het niet, maar er zat wel een groepje mannen aan een tafel in de hoek, en helemaal aan het andere eind van de bar lag een magere vent met zijn hoofd op een bierviltje te slapen.
“Zie je nou wel, hartstikke gezellig,” zei Ray, die zijn tweede biertje achterover sloeg. Ben zei niets. “Zeg eens,” zei Ray. “Wanneer was de laatste keer dat jij met een meisje bent uitgeweest?”
“Hoezo?” vroeg Ben, afwezig met zijn vingers over het nog volle bierflesje wrijvend.
“Aha.” Ray liet even zijn scheve grijns zien en bestelde nog een bier. Ben trok zijn wenkbrauwen op, hij zou zijn vriend waarschijnlijk nooit goed begrijpen.
“Wat bedoel je?” drong hij aan.
“Niks, niks…” suste Ray. “Ik wil alleen maar zeggen dat… nou ja, als je iemand had… zou je waarschijnlijk niet de hele dag thuis zitten.”
Ben sloeg zijn ogen ten hemel. “Het zal wel.”
Op dat moment klonk er een vaag, sissend geluid. Hij keek opzij naar Ray. “Wat doe je nou?”
“Ik doe niks, man,” antwoordde die fronsend.
“Wat is dat?” Ben wees op een lichte, blauwe gloed die door Ray’s T-shirt scheen.
“Hm? Wat is wat?’ zei die, en hij ging zo zitten dat Ben de gloed niet kon zien. “Zie je wel, al dat harde werken doet je geen goed, je begint gewoon te hallucineren dude. Drink!” Hij schoof het bierflesje nog een stukje naar Ben toe, maar die keek nog steeds fronsend naar Ray. “Zeg, dwing me niet het door een trechter in je strot te gieten alsjeblieft.” Hij tikte tegen het flesje. “Drinken jij.”
Ben nam een slok, en wendde daarna pas langzaam zijn blik af. Vier biertjes en een halfuur later was Ray luidkeels het volkslied aan het zingen en probeerde hij met bierviltjes zijn lege flessen om te gooien. Ben keek beschaamd de andere kant op, tot Ray zijn arm met een wijds gebaar om hem heensloeg en zei:
“Weet je, dude…”
Ben keek hem niet aan, Ray had een behoorlijke alcohollucht om zich heen hangen en Ben was niet zo’n drinker.
“Weet je, dude, af en toe hè… affehnenen toe… mis ik mijn ouwe leventje nog wel ‘es…”
“Je ouwe leventje?” vroeg Ben.

SweeneyTodd schreef:We zijn op een punt in het verhaal aangekomen waar we een beetje vast zitten. Dat het nogal moeilijk is om de juiste weg te vinden om in te slaan met de karakters, dus daarom gaat het posten niet zo snel als het eerst ging. Gelukkig hebben we nog heel wat pagina's voordat het echt stil valt hoor, maar we hopen tegen die tijd weer volop aan het schrijven te zijn.

Ja, weet je, dat is de reden dat ik de laatste tijd niet meer zo druk aan het schrijven ben. Ik wil liever geen verhalen schrijven als ik nog niet weet hoe het afloopt, of nog niet precies de grote lijn weet. Het is vervelend als je al wel een begin hebt, of een helft, en mensen hebben dat al gelezen, en je weet niet hoe je verder moet.
Anyhoe, succes ermee.

Oh, maar wij hebben het ook al in grote lijnen uitgedacht hoor, en we weten ook wel wat het einddoel is we weten alleen nog niet welke weg we moeten nemen om daar te komen

Ja, dat bedoel ik met grote lijnen.

Vooral in dat laatste stukje stoort mij de dialoog. Het is zo vrijblijvend en eigenlijk nietszeggend. Er wordt veel gepraat, maar niets gezegd.

Zelf ben ik de laatste tijd druk aan het experimenteren met dialogen. Ze zijn nu eenmaal heel belangrijk voor een verhaal. Als je een lezer met weinig woorden het gevoel kan geven dat er heel veel wordt gezegd, dan ben je echt goed bezig. Die spanning in de scenes en dialogen mis ik op het laatst, terwijl jullie in het begin daar toch redelijk sterk mee begonnen.

Hey jongens, lukt het nog een beetje met het schrijven? Ik blijf het topic in de gaten houden!

Hoi

@S.A.M: ik snap dat dialogen belangrijk zijn in een verhaal, maar dit stukje was meer bedoeld om duidelijk te maken dat het een beetje 'casual' is, zeg maar... Hmm dit is moeilijk uit te leggen. We wilden niet direct nadat ze in de bar waren gekomen het over belangrijke zaken gaan hebben, dat leek ons nogal onnatuurlijk. Dus hebben we een 'nietszeggend' dialoogje ervoor geplakt wat enigszins duidelijk maakt dat Ben niet op z'n gemak is en dat Ray een gesprek op gang probeert te krijgen.
Misschien is het inderdaad een beetje een zwak stuk, maar ik vind het zelf altijd zo vervelend als er in een verhaal van de een naar de andere spannende gebeurtenis wordt geploept. Daar moet ik nog een beetje een middenweg in zien te vinden.
(Denk alsjeblieft niet dat ik onder je kritiek probeer uit te komen, ik stel het zeer op prijs, ik probeer alleen duidelijk te maken waarom ik het zo gedaan heb...)

@Artemiss: Ikzelf heb het erg druk gehad met school dus we zijn de laatste tijd niet erg opgeschoten wat schrijven betreft, maar na een heleboel achtergrondinformatie te hebben verzameld zijn we afgelopen weekend weer verder gegaan. Nog niet met grote sprongen, maar het is een begin. Zoals ST al zei; we weten waar we uiteindelijk heen willen, maar nog niet precies hoe we er het beste kunnen komen. Ik denk dat we binnenkort weer een beetje op gang zullen komen. Maar we geven het dus niet op

Fijn dat jullie nog bereid zijn om te lezen, het helpt ons een heleboel.

Jullie zijn een stukje spanning kwijt geraakt. Er is even geen reden voor een lezer om verder te gaan, omdat we niet weten wat er eigenlijk aan de hand is. Of er eigenlijk al wat aan de hand is. Er lijkt zich nog geen probleemstelling aan te dienen.

Hmm ja misschien is het inderdaad iets te lang. Je hebt gelijk. Ik zet het op ons kladblaadje, dan kunnen we het veranderen als we er voor de tweede keer helemaal doorheen gaan. We proberen het nu eerst voor de eerste keer zo goed als af te krijgen.

-sorry voor de dubbelpost-

Verandering van de planning: we stuiten op steeds meer problemen, en dit belemmert ons om echt goed verder te schrijven. We hebben besloten eerst alle personage-sheets (met hun hele biografie onder andere) te perfectioneren, zodat we alle benodigde achtergrond informatie hebben en zodat het ook klopt. Als die eenmaal waterdicht is, gaan we het verhaal vanaf het begin weer lezen en aanpassen en perfectioneren.
Het gaat even duren voor jullie dus weer iets nieuws lezen hier, maar we zullen over een tijdje de aangepaste versies van wat jullie al kennen hier plaatsen, ik hoop dat jullie ons dan kunnen laten weten of het een verbetering is of niet.

Als jullie nu denken: oh, dan moet je ook dit en dit even veranderen, moet je het even zeggen dat zetten we het op ons lijstje. We gaan ons best doen zoveel mogelijk van jullie tips op te volgen.