Online Verhalen

In het jaar 2005 maakte ik kennis met Jessica. Je zult dit vast niet verwachten, want ik vond haar meteen heel onaardig en agressief in de omgang. Eigenlijk had ik meteen een hekel aan haar. Hoe kan een man het ooit met haar vol houden? Dacht ik. Een man die graag gedomineerd wordt zeker, ja van zulke gekkerds heb je er genoeg. Jessica was grof en luidruchtig, liet boeren en scheten. Ze at graag hele goedkope chocolade en volgens mij ook af en toe lauwe frietjes. Ze at het op als een beest, als ze klaar was had ze allemaal resten eten tussen haar tanden. Geen gezicht. Maar tegen Jessica zei ik niks, ik liet haar gewoon zo lekker lopen. Ik zei alleen het noodzakelijke tegen haar. Van anderen mensen merkte ik niet zo veel hoe zij zich voelde ten opzichte van Jessica. De vrouwen vonden haar vaak enorm grappig en de mannen waren denk ik net als ik geïntimideerd door dit wezen. Jessica was lang, ze was breed, ik moest enorm naar haar op kijken. Nu ik er op terug kijk, had ze heel goed brandweerman eh vrouw kunnen worden. Ze was een hele catch geweest voor het team, hoewel het team zich waarschijnlijk heel erg ongemakkelijk had gevoeld met haar erbij.
Toen wij eens een grote borrel hadden van het werk nam ik mijn vriendin Marjon mee. Marjon was een schat, iemand met wie ik het wel eens heel lang had vol kunnen houden. Wij tweeën bevonden ons altijd op rustig vaarwater, lekker simpel. Ze deed alles wat ik wilde, geen tegengas. Natuurlijk was Jessica ook aanwezig, ze dronk niets anders dan bier. Terwijl Marjon het de hele avond deed met twee glazen rode wijn.

Toen Jessica de afdelingschef had beledigd, iets waarvoor ik het liever in mijn broek deed, kwam ze naar mij en Marjon.
“Dus jij bent de vriendin van Ted!” riep ze spontaan, halfgillend uit.
“Inderdaad, mijn naam is Marjon aangenaam.”
“Hij heeft het écht nooit over je, terwijl je zo mooi bent!” flapte ze eruit, de trut. Op zulke momenten had ik haar wel wat aan kunnen doen, de neiging die ik altijd moest onderdrukken. Marjons glimlach verstijfde en veranderde in een koude grimas, en ik voelde me zwaar worden. Die negen flessen bier, stegen vast naar het hoofd van Jessica of was ze nou altijd zo?
Ik kuchte en keek Jessica strak aan.
Marjon glimlachte flauwtjes en ik wilde op rustig vaarwater blijven dus ik zei:”Zaken en privé houd ik graag gescheiden.”
“HAHAAAHAHAHA”, aldus Jessica’s kenmerkende irriterende hyena lach.
“Schat, dit is Jessica.” Zei ik tegen Marjon.

Jessica had geen vriend bij zich die avond, figures .

Marjon vroeg me in de auto op de terug weg:”Praat je echt helemaal nooit over me? Ted?”
Precies het gespreksstof die ik had willen vermijden, het ging zo goed tussen ons, geen gedoe, niks, hoe kon zo’n Neanderthaler als Jessica daar in 10 seconden er nou zo verandering in brengen?
“Tuurlijk wel schat, ik praat graag over je. Jessica is een raar mens.”
“Waarom zei ze het dan?”
Daar gingen we weer:”Jessica vermijd ik het liefst, op mijn werk, in de pauze, overal. Ze weet niks van me.”
Klaar, ze was gerustgesteld.
Na tien minuten:“Jessica is best een mooie vrouw,”zei ze. Ik keek haar verschrikt aan. “Says who?”, wel meer vrouwelijke collega’s hadden dat beaamd. Als zij dat vonden dan moet ik zeggen dat die vrouwen dan wel een heel bizar schoonheidsideaal hadden, alsof wij mannen met bosapen (natuurlijk zijn ze lief en donzig) de competitie zouden aangaan. Ik zie het al voor me: ik concurreer met een bosaap, door op mijn borst te slaan en aan de lampen te slingeren.
“Nee serieus, Ted, ze is eigenlijk beeldschoon.”
Volgens mij viel mijn mond van verbazing open en kreeg ik hem niet meer dicht.
“Ze is een zelfbewuste vrouw, ze is zelfverzekerd, ze is zichzelf en eerlijk.”
Ik ben eventjes stil en zeg dan ten slotte: “Als dat iemand mooi maakt, dan weet ik niet wat schoonheid is. Trouwens ze heeft een bedorven karakter, schat.”

haha leuk begin, die jessica lijkt me echt een prettig gestoord mens
Verder heb ik weinig opmerkingen, je hebt een goede alineaverdeling en ik zie zo snel geen spelfouten of vreemde zinsconstructies.
Ik zou zeggen, write on!

Hoofdstuk twee


Ik voel me gekrenkt als man en genaaid door mijn eigen bewustzijn. Ik zal het je vertellen.
Ik hoorde van mijn chef dat onze afdeling ineens opgeheven zou worden, we kregen per direct drie uurtjes de tijd om ons te bewijzen, abnormaal kort natuurlijk. Iedereen was druk in de weer, mijn hoofd tolde bijna uit elkaar. Ik moest een plan maken. Vreemd genoeg was een collega Arthur teddyberen aan het tekenen, dat volgens hem zou bewijzen dat hij onmisbaar was. Hij vond zichzelf helemaal geniaal. Iedereen deed weer iets afwijkends, zo was koffiejuffrouw Trudy (een 65 jarige vrouw die met pensioen moet, waarvoor moest zij zich bewijzen?) aan het hoelahoepen en riep: “Oh,wat een kleuren, ik ben gelukkig!” Pieter had ineens drie ogen en fietste op een eenwieler, nou ik zal je de rest maar besparen. In ieder geval Jessica had de hoop kennelijk allang op gegeven, ze deed niets anders dan haar bekende hyena imitatie. Daarbij hoorde ik vrolijke orchel muziek met een lugubere ondertoon, dat me aan een kermis deed denken, een hele enge.
“Ted, je kunt het!” ik kijk op mijn horloge, nog tweeënhalve uur te gaan. “Ik zal bewijzen dat ik onmisbaar ben.” Dan ineens voel ik een enorme drang naar de wc te gaan, ik kan mezelf niet meer bedwingen. Aangezien ik elke minuut dat ik niks doe een verspilde minuut vind, kan ik mezelf wel met een hamer slaan. En gek genoeg, ineens verschijnt de hamer op mijn bureau. “Hmmmm, wat vreemd," denk ik en hol snel mijn kantoor uit. Ik wil me uit de gang wurmen, maar Jessica doet haar hyena act, briljant maar het begint nu wel een beetje eng te worden. Ik draai me om, om naar een ander toilet te gaan. `hahahah-“HAA´ daar staat ze weer hoor, de vadsige inktvis Jessica. Ik zie nu dat haar mondhoeken bruin zijn en haar tanden zo te zien ook. Telkens als ik dat hyena gebrul hoor, zie ik haar weerzinwekkende tanden. Ik probeer er niet te kijken, maar het gaat echt helemaal vanzelf. “Snel aan hele mooie witte tanden denken. Denk witte tanden. Denk witte tanden.` het klinkt als een mantra, dat ik zeg om mezelf te beschermen, maar het lijkt wel geen zin te hebben. Bah wat vies! Hoe krijgt ze het toch voor elkaar! Weer blokkeert Jessica het gangetje en ik wil er langs, maar ik spreek haar liever niet aan. `Shit ik wil er gewoon langs,” is wat ik denk en dan plotseling spreek ik deze woorden uit. “Jessica, aan de kant alsjeblieft.” die woorden komen er best losjes uit, als je bedenkt hoe nerveus ik ben.
Ze kijkt me aan alsof ik een hele grote brok chocolade ben en ik weet wat me te doen staat, heel erg hard rennen. Ik denk veilig te zijn in mijn kantoor, wat onwaar is, want daar staat ze. Dan voel ik het water onder mijn benen stromen, ik heb als een klein kind in mijn broek gepiest., ongelofelijk. Waarop Jessica me vernederend uitlacht en weer een brok goedkope chocolade in me ziet.

“Aaaaaaaaah! Laat me met rust!”
“Ted, word wakker.”
“Laat me met rust, vadsig wijf dat je bent!” Alsof ik heel diep van binnen weet dat ik iets verkeerds heb gezegd, word ik wakker. Marjon kijkt me verschrikt aan. Ze zegt niks en ik sta op en merk dat mijn kant van het bed, nat is. Ik heb Écht geplast. Ik vraag Marjon beschaamd of ze op wil staan, zodat ik het bed kan verschonen. Marjon doet niet anders dan toekijken. Als ik klaar ben, zit ze kaarsrecht op het bed en vraagt me. “Droomde je soms over mij? Ted?” Marjons onzekerheid begint me nu een béetje te irriteren. Kan die onzekerheidsmodus niet een keertje uit? Ik heb genoeg aan mijn hoofd: WANT IK HEB IN MIJN BROEK GEPLAST, ALS EEN KLEIN KIND!
Ik heb dus nu echt genoeg gezeik aan mijn hoofd: Jessica die me stalkt (kan dat wijf me niet met rust laten?) en nu Marjon.
“Ga slapen”, zeg ik droog en kruip onder de dekens.
“Dan wil ik eest weten, wat je gedroomd hebt, Ted.”
Nee hè, dan moet ik zeker zeggen dat ik over Jessica heb gedroomd, nogmaals wat een walgelijk bewustzijn.
“Ik droomde over een eng monster,”zeg ik snel. “ Weltrusten.”
“Was het een vrouw?”
“Ja, het was een vrouwelijk monster.”
“Het leek wel alsof je het tegen mij had, toen je het uitschreeuwde. Ik had het bijna niet meer.”
“Je moet niet zulke rare dingen over jezelf denken.” zeg ik tegen Marjon en ik meen het.
Maar intussen raak ik toch zwaar in paniek, wat voor gestoorde man moet ik zijn om over die bedorven vrouw Jessica te dromen? De droom had zo levensecht geleken en ik was zo bang van haar+ ik was zwetend, met hartkloppingen en bovendien behoorlijk nat wakker geworden. Marjon probeert te slaap te vatten, het is een leuk gezicht, maar het leidt me helaas niet af. ‘oke’ zeg ik tegen mezelf,’dat ik Jessica een engerd vond, wist ik. Maar dat ze in mijn eigen huis in mijn eigen hoofd moet rondspoken, dat gaat me echt te ver? Ik ben toch verdomme een man?! Dan hoef ik toch niet bang te zijn?’